Δεν ξέρω αν η γενιά αυτών που πατανε στα σαράντα είναι τυχερή ή άτυχη.
Στην Ελλάδα, δεν έζησαν πολέμους, δεν έζησαν χούντες, δεν έζησαν Πολυτεχνεία. Κλήθηκαν απλά να διαχειριστούν τους Μύθους των προηγούμενων.
Μεγάλωσαν με γονείς που υπερεπένδυσαν σε αυτούς.
Μεγάλωσαν αποκτώντας όλα εκείνα τα τυπικά προσόντα που θα τους ανακήρυτταν ex officio σε Πρίγκιπες, και να λίγο η τύχη να βοηθούσε, να λίγο η συγκυρία να ήταν ευνοϊκή , και Βασιλιάδες θα μπορούσαν κάλλιστα να γίνουν.
Σπουδάσανε πολύ, δουλέψανε πολύ, απολαμβάνουν πολλά. Περισσότερα "πολλά" τουλάχιστον, από ότι oι «σαράντα» άλλων εποχών.
Μύθους δικούς τους δεν έφτιαξαν. Κλήθηκαν να διαχειριστούν τους Μύθους των Άλλων, των προηγούμενων, τους Μάηδες, τις Νομικές και τα Πολυτεχνεία.
Η γενιά των σαραντάρηδων πίστεψε στα παιδιάστικα της, ότι τον κόσμο τον κινεί η αγάπη και ο ηρωισμός. Εκεί στην ύστερη εφηβεία, έμαθε ότι τον κινεί το sex και η γνώση, και πάνω που το εμπέδωσε …….όχι της είπαν, τον κόσμο τον κινεί το χρήμα και η εξουσία.
Και τα έκανε όλα αυτή η γενιά, υπάκουα και δουλευταράδικα, και αγάπησε και sex έκανε και γνώση απέκτησε πολλή, τόση πολλή, που ίσως ο οργανισμός της να μην πρόλαβε να την αφομοιώσει και χρήματα απέκτησε. Ε, ηρωισμό δεν …πρόκανε….όσο για την εξουσία …μα μην βιάζεστε τώρα είναι το timing, …..το παλεύει. Δεν ξεγατζώνεις εύκολα τους προηγούμενους, και δεν αναχαιτίζεις εύκολα τους επόμενους. Εκεί στα μετερίζια….
Στην γενιά των σαραντάρηδων έμελλε, να διαχειριστεί το πολιτικά ορθό. Σεμνά και ευαίσθητα.
Χάζεψε τα χίπικα του ’70, γέλασε με τα απίστευτα του ’80, κορόιδεψε τα γιάπικα ταγιέρ και κοστουμάκια του ’90 και παλεύει να βρει την στολή των αρχών του 21ου. Ίσως ένα μαύρο φόρεμα. Άχρωμο, ουδέτερο, κομψό, …σαν και αυτή.
Κλήθηκε να πλειοδοτήσει σε ευαισθησία. Ευαισθησία για το περιβάλλον, ευαισθησία για τα παιδιά, ευαισθησία για τους ηλικιωμένους, ευαισθησία για τις γυναίκες, ευαισθησία για τους μετανάστες, ευαισθησία για τους φτωχούς, ευαισθησία για του αδύναμους.
Σπουδάσανε πολύ, δουλέψανε πολύ, απολαμβάνουν πολλά. Περισσότερα "πολλά" τουλάχιστον, από ότι oι «σαράντα» άλλων εποχών.
Μύθους δικούς τους δεν έφτιαξαν. Κλήθηκαν να διαχειριστούν τους Μύθους των Άλλων, των προηγούμενων, τους Μάηδες, τις Νομικές και τα Πολυτεχνεία.
Η γενιά των σαραντάρηδων πίστεψε στα παιδιάστικα της, ότι τον κόσμο τον κινεί η αγάπη και ο ηρωισμός. Εκεί στην ύστερη εφηβεία, έμαθε ότι τον κινεί το sex και η γνώση, και πάνω που το εμπέδωσε …….όχι της είπαν, τον κόσμο τον κινεί το χρήμα και η εξουσία.
Και τα έκανε όλα αυτή η γενιά, υπάκουα και δουλευταράδικα, και αγάπησε και sex έκανε και γνώση απέκτησε πολλή, τόση πολλή, που ίσως ο οργανισμός της να μην πρόλαβε να την αφομοιώσει και χρήματα απέκτησε. Ε, ηρωισμό δεν …πρόκανε….όσο για την εξουσία …μα μην βιάζεστε τώρα είναι το timing, …..το παλεύει. Δεν ξεγατζώνεις εύκολα τους προηγούμενους, και δεν αναχαιτίζεις εύκολα τους επόμενους. Εκεί στα μετερίζια….
Στην γενιά των σαραντάρηδων έμελλε, να διαχειριστεί το πολιτικά ορθό. Σεμνά και ευαίσθητα.
Χάζεψε τα χίπικα του ’70, γέλασε με τα απίστευτα του ’80, κορόιδεψε τα γιάπικα ταγιέρ και κοστουμάκια του ’90 και παλεύει να βρει την στολή των αρχών του 21ου. Ίσως ένα μαύρο φόρεμα. Άχρωμο, ουδέτερο, κομψό, …σαν και αυτή.
Κλήθηκε να πλειοδοτήσει σε ευαισθησία. Ευαισθησία για το περιβάλλον, ευαισθησία για τα παιδιά, ευαισθησία για τους ηλικιωμένους, ευαισθησία για τις γυναίκες, ευαισθησία για τους μετανάστες, ευαισθησία για τους φτωχούς, ευαισθησία για του αδύναμους.
Κληθηκε να προστατέψει. Τους πάντες. Τους ...Μυθους, τις ...Αρχές, τις ....Βεβαιότητες των παλιών αλλά τι φοβερό!!! είναι απο τις λίγες γενιές που πρέπει να προστατέψει όχι τα όνειρα αλλά τις Βεβαιότητες των νεοπουριτανών εφήβων.
Σε πλήρη ακμή οι «σαράντα», η μηχανή δουλεύει στο φουλ, αλλά το έδαφος τρίζει κάτω απ΄ τα πόδια τους,
Νοιώθουν να λατρεύουν την ζωή αλλά ο θάνατος παραμονεύει.
Νοιώθουν τις διανοητικές τους ικανότητες στο ζενιθ, αλλά πίσω τους καιροφυλακτούν οι πιο νέοι από αυτούς που περιμένουν να πάρουν την θέση τους.
Έμαθαν να υπακούουν και να περιμένουν υπομονετικά να μεγαλώσουν, αλλά τώρα είναι θύματα των παιδιών τους, ελέω πολιτικής ορθότητας.
Παλεύουν να κρατηθούν στον θαυμαστό καινούργιο κόσμο, αλλά τις νύχτες ονειρευονται κρυφά να περπατήσουν στην Λεωφόρο …Μπους και να αγοράζουν την ευτυχία τους με ….ευρωδολάρια.
Ντύθηκαν τσολιάδες και καραγκούνες την 25η Μαρτίου, αλλά έζησαν την Πατρίδα γραφικά, και έμαθαν να αγαπάνε την πολυπολιτισμικότητα.
Έμαθαν ότι το sex, είναι διασκεδαστικό, ενίοτε και υγιεινό, αν δεν έχεις χρόνο για γυμναστήριο, αλλά δεν τολμάνε να αστειευτούν στους χώρους εργασίας που περνάνε την ζωή τους, για να μην παρερμηνευτεί ένα ..στραβό χαμόγελο σαν παρενόχληση ή σαν αδυναμία.
Έμαθαν ότι πληρώνεσαι για να προτείνεις και να αποφασίζεις αλλά την απόφαση σου την ανακοινώνεις, αφού ξοδέψεις άπειρο χρόνο σε συσκέψεις, meetings, ή συνεργασίες. Η διαβούλευση που έγινε πια, κοινωνική συναναστροφή.
Παλεύουν να πετύχουν από τον φόβο …..μήπως και δεν πετύχουν, πουλάνε την τεχνογνωσία τους τρομοκρατώντας, τους παλιότερους με την εξειδίκευση τους και τους νεότερους με την εμπειρία τους.
Καταδικασμένοι να διώξουν τον γκόμενο πριν προλάβει να τους διώξει αυτός, να χαμογελάσουν δείχνοντας τους κυνόδοντες τους για να μην υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία απέναντι στην ικανότητα τους να δαγκώσουν όταν τους χρειαστεί, να εδραιώσουν τον προσωπικό τους ναζισμό μέσα από την φιλοσοφικές παραφράσεις.
Νοιώθουν να λατρεύουν την ζωή αλλά ο θάνατος παραμονεύει.
Νοιώθουν τις διανοητικές τους ικανότητες στο ζενιθ, αλλά πίσω τους καιροφυλακτούν οι πιο νέοι από αυτούς που περιμένουν να πάρουν την θέση τους.
Έμαθαν να υπακούουν και να περιμένουν υπομονετικά να μεγαλώσουν, αλλά τώρα είναι θύματα των παιδιών τους, ελέω πολιτικής ορθότητας.
Παλεύουν να κρατηθούν στον θαυμαστό καινούργιο κόσμο, αλλά τις νύχτες ονειρευονται κρυφά να περπατήσουν στην Λεωφόρο …Μπους και να αγοράζουν την ευτυχία τους με ….ευρωδολάρια.
Ντύθηκαν τσολιάδες και καραγκούνες την 25η Μαρτίου, αλλά έζησαν την Πατρίδα γραφικά, και έμαθαν να αγαπάνε την πολυπολιτισμικότητα.
Έμαθαν ότι το sex, είναι διασκεδαστικό, ενίοτε και υγιεινό, αν δεν έχεις χρόνο για γυμναστήριο, αλλά δεν τολμάνε να αστειευτούν στους χώρους εργασίας που περνάνε την ζωή τους, για να μην παρερμηνευτεί ένα ..στραβό χαμόγελο σαν παρενόχληση ή σαν αδυναμία.
Έμαθαν ότι πληρώνεσαι για να προτείνεις και να αποφασίζεις αλλά την απόφαση σου την ανακοινώνεις, αφού ξοδέψεις άπειρο χρόνο σε συσκέψεις, meetings, ή συνεργασίες. Η διαβούλευση που έγινε πια, κοινωνική συναναστροφή.
Παλεύουν να πετύχουν από τον φόβο …..μήπως και δεν πετύχουν, πουλάνε την τεχνογνωσία τους τρομοκρατώντας, τους παλιότερους με την εξειδίκευση τους και τους νεότερους με την εμπειρία τους.
Καταδικασμένοι να διώξουν τον γκόμενο πριν προλάβει να τους διώξει αυτός, να χαμογελάσουν δείχνοντας τους κυνόδοντες τους για να μην υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία απέναντι στην ικανότητα τους να δαγκώσουν όταν τους χρειαστεί, να εδραιώσουν τον προσωπικό τους ναζισμό μέσα από την φιλοσοφικές παραφράσεις.
Στυλοβάτες μιας αφόρητα ηθικολογούσας κοινωνίας που παριστάνει την ακομπλεξάριστη και την εναλλακτική. Μιας κοινωνίας που χλευάζει τις αποκλίσεις και προσδιορίζει το στατιστικό μέσο όρο ευτυχίας στα δελτία ειδήσεων.
Μαγεύτηκαμε από τους βετεράνους του μύθου. Τώρα όμως πια, δεν είναι παρά οι απόμαχοι μιας γιορτής.
Γοητεύομαστε από τους "είκοσι", αλλά σας παρακαλούμε, σας παρακαλούμε πολύ, give us a break.
Υ.Γ. Το πόστ αυτό γράφτηκε μετά από
μια χθεσινοβραδινή εκδήλωση οπου ….ξαναβρέθηκα με τους παλιούς μου καθηγητές, τους παλιούς μου συμφοιτητές και τους νέους συναδέλφους,
μετά από μια νύχτα που κύλησε αγκαλιά με το «κοριτσάκι και το τσιγάρο» του Benoit Duteutre,
και μια αφόρητα πιεστική μέρα που ακόμα έχει ......πολύ δρόμο για να τελειωσει….
μια χθεσινοβραδινή εκδήλωση οπου ….ξαναβρέθηκα με τους παλιούς μου καθηγητές, τους παλιούς μου συμφοιτητές και τους νέους συναδέλφους,
μετά από μια νύχτα που κύλησε αγκαλιά με το «κοριτσάκι και το τσιγάρο» του Benoit Duteutre,
και μια αφόρητα πιεστική μέρα που ακόμα έχει ......πολύ δρόμο για να τελειωσει….
Αυριο ...."είναι μια άλλη μέρα"...Ανεξαρτήτως γενιάς ....η Σκάρλετ παραμενει ΠΑΝΤΑ διαχρονική
29 σχόλια:
Κατερίνα, το κείμενό σου είναι για μένα άκρως...πολιτικό σε όλα όσα περιγράφεις. Με υπερβολή πάντα, όπως το συνηθίζεις και όπως γουστάρεις φυσικά...αλλά Πολιτικό. Γι' αυτό δεν φθάνει μια ανάγνωση κι επομένως θα επανέλθω με περισσότερα σχόλια μιάς και με τη Πολιτική έχω ακόμα νταλαβέρι...
Πάντως το πολιτικά ορθό είναι μιάς δεκαετίας επιπλέον, καλή μου....όχι και τόσο σεμνά...ίσως με πολλά ερωτήματα κι επομένως με περισσότερη φόρα όπως εκείνη όσων είναι νέοι και ακόμα δεν γνωρίζουν καλά το σύστημα...και βέβαια έφθασαν σήμερα να είναι αυτοί το σύστημα...χορτασμένοι; Δεν ξέρω...σίγουρα με πρωτοπόρα ερωτήματα μιάς και το σύστημα σκουριάζει εύκολα όσους είναι συνέχεια χωμένοι σ' αυτό....Θα επανέλθω μετά απο διεξοδικό διάβασμα...:)
Με άλλα λόγια της μεταπολίτευσης χαμένη γενιά ,που λεει και ο Πορτοκαλογλου. Είναι όμως έτσι ? Θα μου επιτρέψεις να σου πω ότι δεν είμαι καθόλου βέβαιος.
Ίσως δε να είναι και καλύτερο να προστατεύεις τους Μύθους των άλλων ,από το να ανήκεις στη γενιά των Άλλων αυτών δηλαδή που πρόδωσαν και ξεπούλησαν αυτόν ακριβώς τον Μύθο που σε μια άλλη ηλικία δημιούργησαν.
Όσο για το give us a break αν το μετάφρασης κυριολεκτικά ,σημαίνει δώστε μας ένα σπάσιμο δηλαδή σπαστέ μας στο ξύλο ,ίσως αυτή να είναι και η ενδεδειγμένη μετάφραση.
Πάντως δεν είμαι τόσο σύμφωνος στη γενίκευση συμπεριφορών .Μια γενιά δεν συμπεριφέρεται το ίδιο σαν να είναι μια ομοιογενής ομάδα ανθρώπων .
Δεν νομίζω ότι σε αυτή την περίπτωση μπορούμε από το ειδικό να παμε στο γενικό.
Αν υποθέσουμε όμως ότι η ανάρτηση σου αναφέρεται στο ειδικό ,τότε συμφωνώ 100%
Η γενιά των σαράντα είναι χωρισμένη στα δύο, πάντα από τη δική μου ματιά μιλάω.
Υπάρχει εκείνη η πλευρά λοιπόν που είναι κοντά στους 30άρηδες και 20αρηδες, που το break μπορούν να το κάνουν μαζί.
Και μετά να συνεχίσουν μαζί...
Καλώς την, άντε βρε, ή θα μας βομβαρδίζεις με αναρτήσεις ή θα μας τις στερείς.
Άντε πια «οι ατσαλάκωτοι» ....τσαλακωθήκανε τόσες μέρες ή αυτοί δεν έχουν ανάγκη, δεν τσαλακώνονται με τίποτα;;;
Ελένη μου, όλα είναι Πολιτική, αλλά εγώ δεν αρθρογραφώ, δεν διαπαιδαγωγώ, δεν εξάγω συμπεράσματα επί του μέσου όρου των συμπεριφορών, δεν τολμώ να κάνω κοινωνιολογικές μελέτες και αναλύσεις, δεν ζητάω από κανέναν να συμμεριστεί την θέση μου, μιας που εδώ και πολύ καιρό έχω πάψει να έχω.
Άλλωστε το κάνουν τόσοι πολλοί, και μάλιστα έχοντας την γνώση να αποκωδικοποιήσουν τα φαινόμενα και τα τεκταινόμενα, που μάλλον θα περίσσευε και από εμένα.
Το έχω πει πολλές φορές, την προσωπική μου πολιτική ....των πραγμάτων καταθέτω, που απλά εξάγεται και εξαρτάται από τις στιγμές μου.
Τις δικές μου στιγμές, το δικό μου μάτι, τον δικό μου ορθολογισμό, το δικό μου θυμικό.
Δεδομένου ότι ανήκω πανω κάτω στον μέσο όρο, ότι ζω, κινούμαι και παρατηρώ σε αυτήν την χώρα, σε αυτήν την πόλη, με κάποιους μπορώ να ταυτιστώ ή και με κανέναν.
Από την άλλη να σου πω την αλήθεια δεν κατάλαβα ακριβώς τι εννοείς στο σχόλιο σου, πιθανά γιατί απόψε είμαι και πολύ κουρασμένη. Οπότε σε περιμένω να επανέλθεις.
Αλλά ΠΡΟΣΕΞΕ το Υ.Γ. μου, διατηρώ πάντα την πολυτέλεια, αύριο, μετά από έναν καλό ύπνο, «μια άλλη μέρα», μια αποτυχία ή μια επιτυχία, να ισχυριστώ ακριβώς τα αντίθετα.
Σου είπα και πιο πάνω, το θυμικό μου και η στιγμή μου κατατίθενται σε αυτό το blog.
Τίποτα περισσότερο....αλλά και τίποτα λιγότερο.
De profundis, να απαντήσω πρώτα σε αυτό που έχω εύκαιρη και δεδομένη την απάντηση και μετά αράζουμε να πούμε και για τα περαιτέρω.
Προσωπικά, το έγραψα και παραπάνω στην tracatus, μακριά από εμένα η σκέψη να γενικεύσω το οτιδήποτε.
Άλλωστε δεν είμαι ούτε κοινωνιολόγος, ούτε κλινικός ψυχολόγος για να έχω την δυνατότητα να το κάνω, αντίθετα είμαι θιασώτης του .......έκαστος στο είδος του και ο Λουμίδης στους καφέδες.
Άρα μιλάω πάντα, μα ΠΑΝΤΑ, για το απολύτως ειδικό. Δηλαδή για αυτό που εισπράττω από τον κόσμο που εγώ ζω, με τα δικά μου μάτια, με την δική μου ιδιοσυγκρασία, με την δική μου στιγμή. Κι αν θέλεις και την ταπεινή μου άποψη, μόνο αυτήν την έννοια έχουν και τα blogs, επαναλαμβάνομαι να το λέω, αλλά τίποτα περισσότερο από ιδιωτικά ημερολόγια σε δημόσιο χώρο.
Ο καθένας μας προσπαθεί να συγκλίνει μέσα από αποκλίνουσες οπτικές
Τώρα για την ουσία του πράγματος, ειλικρινά δεν ξέρω de profundis, τι είναι πιο γοητευτικό, το να χτίζεις...ψευτομυθους και μετά να παλεύεις να τους συντηρήσεις με ηθικολογίες και ...βαρύγδουπες Αρχές, να παλεύεις να κρυφτείς για να απολαύσεις αυτό που κατακεραυνώνεις από άμβωνος, να τρέμεις το σπάσιμο της εικόνας σου, στην οικογένεια σου, στον κύκλο σου, δημόσια, ή όπου απευθύνεται ο καθένας.....ή να είσαι εκει ΘΕΑΤΗΣ που χαζεύεις το κρύψιμο όλων αυτών πίσω από το δάχτυλο τους.....για να απολαυσουν τα απαγορευμένα των Αρχών τους....
Αυτό είναι ένα ερώτημα......
Κι ίσως να είναι ερώτημα ανεξάρτητα απο γενιές, αλλά νομίζω ότι οι "σαράντα" είναι ελαφρώς πιο απελευθερωμένοι απο τους Μύθους και τις Αρχές των παλιοτερων. Πίθανά να έιναι και αυτή η εκτιμηση πολύ προσωπική.
Η γενιά των "σαράντα" Matrix μου, είναι μοιρασμενη σε πολλά, πάρα πολλά κομμάτια.
Αν κάτι την ενώνει είναι ότι , οι ΠΑΝΩ από το όποιο G700, ...., G1500, σε διαβεβαιώ ότι τρέμουν ...το ποτε το αφεντικό θα βρεί τον νεωτερο και φθηνοτερο αντικαταστάτη τους....
Γιατί πάντα είχα μια εντύπωση ότι α σαράντα είναι η χειρότερη ηλικία; Καλά εγώ είμαι παρηγοριά για τον άρρωστο τώρα που το σκέφτομαι. Καλύτερα να μασάω, παρά να μιλάω...!!!!!
Η εντυπωσή μου για τη γενιά των 40 είναι πολύ κοντά πάντως σε αυτή του Matrix. Μου φαίνονται μοιρασμένοι σε χίλιες κατηγορίες, με τάσεις συγκέντρωσης όμως άλλοι στα 30 και άλλοι στα 50. Κοινώς κάποιοι που βλέπουν πίσω και νοσταλγούν, προσπαθώντας να επαναπροσδιορίσουν τη νιότη. Από την άλλη, υπάρχουν κάποιοι που βλέπουν μακριά και σκιάζονται από το αύριο, από εκείνο το αβέβαιο, το τέλος. Πάντα προτιμούσα τους πρώτους!!!!
Να σου πω εγώ γιατί VK, ή .....μάλλον για να ακριβολογώ να σου πω εγώ το ΔΙΚΟ ΜΟΥ γιατί.
Γιατί στα σαράντα μεγαλώνεις στα μάτια των άλλων, αλλά δεν έχεις ακόμα μεγαλώσει στα δικά σου.
Εισαι .....υπευθυνος στα μάτια των αλλών, αλλά τόσο φοβισμένος στα δικά σου.
Είσαι ώριμος στα μάτια των αλλων, αλλά τόσο ανωριμος στα δικα σου.
Εισαι ...βέβαιος στα μάτια των αλλων, αλλά τόσο φτερό στον άνεμο στα δικά σου.
Και ναι, εκει επιλέγεις ...αν θα κλεισεις τα μάτια και θα πεις "ναι ρε ...εγώ είμαι 20" ή θα ανοιξεις τα μάτια και θα πεις...κομένες οι μαλακίες ..ωρίμασα.
Στην πράξη ....τα ανοιγοκλείνεις...
Συνηθως ...κρατώντας το κλεισιμο, έτσι.... λίγο παραπάνω απο όσο...απαιτείται για να ξεκουραστουν τα μάτια σου.
Κάπως έτσι το σκεφτόμουν και εγώ. Δεν είναι κακό, λοιπόν. Όλα είναι θέμα ισορροπίας.
Να σου πω κάτι όμως; Εμένα μου αρέσει που εσύ τα κλείνεις που και που. Για μένα είσαι το φιλαράκι που με καταλαβαίνει. Που ΜΑΣ καταλαβαίνει. Με το αεράκι στο Κεφαλάρι να μας παίρνει τα μαλλιά. Εμένα δηλαδή το τσουλούφι...!!!!
Δεν μου φτάνει όλη αυτή η ενδοσκοπηση, αντί να με κράξεις και να γελάσω, με συγκινείς και άλλο ρε τσουλουφοπαιδο;;;;
Υ.Γ. Δεν θυμάμαι αν σου έχω πει αυτήν την βδομάδα ποσο πολύ σε αγαπάω....
Καληνύχτα
Δεν θα ήθελα να μπω στη μέση και να σας χαλάσω το συγκινητικό κλίμα που έχετε δημιουργήσει, αλλά νομίζω ότι με το προηγούμενο σχόλιό σου Κατερίνα μου γλυκιά (και ας μην με πηγαίνεις για παγωτό στην πρώην Αλάσκα του Κεφαλαρίου), με κάλυψες απόλυτα. Καθότι σε μερικά χρονάκια θα τα πιάσω τα 40, νομίζω ότι πράγματι είμαστε μοιρασμένοι σε χίλια κομμάτια. Πολλές φορές επιλέγουμε το κομμάτι που μας αρέσει ή προσποιούμαστε ότι διαλέγουμε το κομμάτι που μας αρέσει. Και τα μάτια μας, είναι μάτια λαγού που κοιτούν στο πλάι την εξέλιξη να έρχεται με ιλιγγιώδη ταχύτητα.
Το μόνο που θα πρόσθετα, καλή μου φίλη, κρίνοντας από τον εαυτό μου και μόνο είναι ότι ζω με την υποψία ότι κάπου, κάπως έρχεται ένας λογαριασμός που εγώ θα κληθώ να τον πληρώσω.
Ναι Apos, και εγώ καταθέτοντας μόνο την προσωπική μου άποψη, ....ψυχανεμίζομαι ότι είμαστε η πιο ευάλωτη γενιά.
Δεν σκληραγωγηθήκαμε, δεν εκπαιδευτήκαμε, δεν παλέψαμε και πολύ για το ψωμί μας, μπουκωθήκαμε με το ψωμί μας, και κάπου δώσαμε πολύ περισσότερα από όσο άξιζε, για το παντεσπάνι μας. Και βουλιάξαμε μέσα στο μέλι του.
Είδαμε βεβαιότητες να γκρεμίζονται, η ενηλικίωση συνέπεσε με το γκρέμισμα του τείχους του Βερολίνου.
Είδαμε τον χρόνο να τρέχει με μεγαλύτερη ταχύτητα από τους προηγούμενους (και σίγουρα με μικρότερη ταχύτητα από τους επόμενους).
Η ταχύτητα της τεχνολογίας, η ταχύτητα της πληροφορίας, η διαδραστικότητα των μέσων.
Ξέρεις σκέφτομαι πολύ συχνά ότι η φύση των ανθρώπων δεν αλλάζει, μέσα σε 10-20-30-40 χρόνια. Αλλά σήμερα τι γίνεται;;; είμαστε όλοι «ενημερωμένοι» για τις πιο προσωπικές λεπτομέρειες της ζωής όλων.
Τα προτυπα μας, δεν είναι πια ο στενός μας κύκλος, αλλά όλοι αυτοί, που δνε ξέρουμε και όμως ξέρουμε τόσο καλά.
Χαζεύω τον Μαυρογιαλουρο στην τηλεόραση, πέρα από τις πάγιες και διαχρονικές πρακτικές των πολιτικών, οι άνθρωποι στο χωριό που επισκέπτεται, δεν ξέρουν την φάτσα του, δεν ξέρουν αν είναι πλούσιος ή φτωχός, δεν ξέρουν την οικογενειακή του κατάσταση, ξέρουν ότι δεν κάνει τίποτα για το χωριό τους, αλλά μέχρι εκεί. Και αυτό είναι και το πιο υγιές.
Εμείς βομβαρδιζόμαστε από πληροφορία και ενημέρωση. Ποιο είναι πια το κριτήριο μας για να την αξιολογήσουμε;;;; Οι επόμενοι, εκπαιδευόμενοι, γεννημένοι μέσα σε αυτήν, πολύ πιθανά να αποκτήσουν αυτήν την δεξιότητα, αλλά εμείς;;
Εγώ που παιδί μεγάλωσα με την κρατική τηλεόραση, φερέφωνο της όποιας κυβερνητικής πολιτικής και βρέθηκα να βομβαρδίζομαι απο κανάλια που το καθένα εξυπηρετεί τα συμφέροντα του, εκπαιδεύτηκα να αξιολογώ;;; όχι τα απαξίωσα όλα συλλήβδην, αλλά απο την άλλη δεν μπορώ να ζήσω χωρίς την ενημέρωση που μου προσφέρουν. Αν θέλεις εξαρτήθηκα απο αυτήν. Και πια ακροβατώ απο την μια θέση στην άλλη, προσπαθώντας να λύσω στιγμιαία μια εξίσωση με πολλές παραμέτρους που ο καθένας μου αλλάζει τις παραμέτρους με σταθερές και τουμπαλιν.
Όταν λέω ότι ΔΕΝ ΕΧΩ ΘΕΣΗ, δεν το λέω φιλολογώντας. Όντως δεν έχω.
Και νομίζω ότι αυτό είναι το χαρακτηριστικό αυτής της γενιάς. Ότι παραπαίει απο την απολυτη βεβαιότητα στην απολυτη αβεβαιότητα. Ότι πάει να χτισει θεωρήματα όταν τα αξιώματα, έχουν ήδη αμφισβητηθεί.... Και για αυτό λεω, δεν ξέρω αν είναι τυχερή ή άτυχη.
Κάπου έχω την αίσθηση ότι μας εφοδίασαν οι γονείς μας με πολλά όπλα, αλλά ...για άλλον πόλεμο, ....για άλλον εχθρό. Τι να το κάνεις το μπαζούκα όταν πολεμάς όχι με μεγάλα θηλαστικά αλλά με πουλιά και έντομα;;; Τι να το κάνεις το τανκ, όταν κάνεις αντάρτικο πόλης;;;
Ίσως βέβαια να ήταν το ίδιο και για τους προηγούμενους, απλά ο καθένας την δική του ιστορία ζει, την δική του ιστορία ιστορεί, .....ακροβολισμένος στις δικές του συντεταγμένες βλέπει τα πράγματα.
Όσο για τον λογαριασμό, μα ο καθένας πληρώνει τον λογαριασμό, τίποτα δεν είναι τζάμπα, το πότε θα τον πληρώσει, το πόσο θα τον πληρώσει, ποια η τιμή και ποια η αξία, πολύ προσωπική ιστορία και αυτή Apos.
Και όπως πιθανά ξέρεις η Αλάσκα, στο Κεφαλάρι....ερείπιο και αυτή.....
Αλλά΄σιγά που εμεις δεν θα βρίσκαμε μέρος να ...."μας ανεμίζει ο αέρας τα μαλλια" που λέει και ο VK.
Επίστρεψε μου να συνυπογράψω τις απαντήσεις σου στον VK ,ειδικά η πρώτη με εκφράζει απόλυτα.
Σαλτιμπάγκε μου, οι αναρτήσεις σου είναι άρρηκτα δεμένες με τις απαντήσεις σου, όσα περισσότερα σχόλια κάνεις τόσο καλύτερη γίνεται η ανάρτηση.
Και μια και τα είπες αυτά, δεν υπάρχει χρόνος σαλτιμπάγκε, δεν προλαβαίνουν ούτε αυτοί ούτε οι άλλοι, ούτε οι επόμενοι, ως που να πεις την άποψή σου είσαι κιόλας για πέταμα, δεν υπάρχει χρόνος σαλτιμπάγκε, η ζωή είναι πολύ πιο γρήγορη, δες το αύριο πόσο γρήγορα γίνεται χθες, δες…
Εξαιρετικό κείμενο! Χαίρομαι που επισκέφτηκες το μπλόγκ μου και έτσι σε ανακάλυψα. Από σήμερα σε τοποθετώ με μόνιμο λίνκ εις την δεξιάν πλευράν του μπλογκακίου μου.. Δεν πειράζει που εσύ δεν βάζεις λινκ στο δικό σου.. Αλλωστε εσένα πρέπει να διαβάζουν περισσότερο..
"Εκεί που είσασταν ήμουνα, και εκεί που είμαι θα είστε..."
...και οταν είστε, θα καταλάβετε...
Θα καταλάβετε ότι η κάθε γενιά βλέπει την μοναδικότητά της, διακρίνει διαφορές από την προηγούμενη, και ΠΑΝΤΑ -η σχεδόν, ας μην είμαστε απόλυτοι- βλέπει την προηγούμενη γενιά με ένα ρομαντισμό εφάμιλλο αυτού των παλιών ελληνικών ταινιών... και της αναγνωρίζει δράσεις, επιτυχίες, που αυτή δεν έχει...
Με το ...δικαίωμα που παίρνω από την ...πρώτη παράγραφο του σχολίου μου, θα σας πω ότι... τίποτα δεν αλλάζει... ο τρόπος που η κάθε γενιά βλέπει την προηγούμενη είναι ο ίδιος... ιδιος και ο τρόπος που η κάθε γενιά βλέπει τον εαυτό της.. χαμένες ευκαιρίες, χαμένα ιδανικά, στόχοι ανέφικτοι.
Οπως η ιστορία επαναλαμβάνεται, έτσι και οι γενιές...
Κατερίνα, για να με διευκολύνεις, πες μου ποιες ηλικιες περιλαμβανει η έννοια "σαραντάρηδες"? πενηντάρηδες? Αυτες οι δυο δεκαετιες με μπερδευουν στο τι κοινο μπορουν να εχουν και τι να χωρισουν.
Παντως δυσκολευομαι να χωρισω τους ανθρώπους σε γενιες για να τους καταλάβω, παρά μονο αν υπάρχουν μεγάλες ηλικιακες διαφορες. Τοτε ισως η εποχη και τα βιώματα της να παιζουν καποιο ρολο. Αλλιως, μαλλον τους μετράω ατομικά.
Πάντως χειμαρρώδης και πολύ παρατηρητικη
Πάντα πίστευα ότι η γενιά μας (κάπου εκεί είμαι και εγώ)θα είναι η πιο τυχερή.Γιατί δεν έζησε τις ασχήμιες των προηγούμενων(φτώχεια, πολέμους κλπ) και δεν θα προλάβει της επερχόμενες ασχήμιες (φτώχεια,πολέμους κλπ!)Ο κόσμος μας γίνεται ολοένα και χειρότερος.
Μα είπε κανείς οτι δεν είναι όλα Πολιτική; Το αντίθετο έγραψα...οτι το κείμενο είναι άκρως ΠΟΛΙΤΙΚΟ.
Και βρε Κατερίνα μου....δεν χρειάζεται να τονίζεις κάθε φορά τα ΔΕΝ σου....ΟΚ ΕΣΥ ΔΕΝ....
(δεν αρθρογραφώ, δεν διαπαιδαγωγώ, δεν εξάγω συμπεράσματα επί του μέσου όρου των συμπεριφορών, δεν τολμώ να κάνω κοινωνιολογικές μελέτες και αναλύσεις, δεν ζητάω από κανέναν να συμμεριστεί την θέση μου, μιας που εδώ και πολύ καιρό έχω πάψει να έχω)...τόσα πολλά ΔΕν βρε παιδί...είναι και πάλι υπερβολικό. Βάλε και κανένα ΝΑ κι αυτό χρειάζεται στην καθημερινότητά μας, Κατερίνα μου και στη προσωπική μας πολιτική και σε κάτι τέλος πάντων που δεν έχει να κάνει μόνο με εμάς και ό,τι μας κατέβει στο κεφάλι.
Γράφεις....
"Τις δικές μου στιγμές, το δικό μου μάτι, τον δικό μου ορθολογισμό, το δικό μου θυμικό"
Κάπως υπερβολική η απάντηση αλλά αφου σου άρεσε έτσι...πάω πάσο. Πάντως εγω ένα μικρό και συμπαθητικό σχόλιο νομίζω οτι έκανα...
Με αγχώνεις Γιάννη, και ναι ο χρόνος περνάει τόσο γρήγορα, που όταν φτάσεις στην ...υποτιθέμενη ωριμότητα, δεν μπορείς να αποδεχτείς ότι έχασες τόσο γρήγορα την ηλικία της ...συγχώρεσης.
Μάλιστα κλασικός σαλτιμπάγκος, όπως με λες, συνηθίζω να λέω το εξής ευφυολόγημα. Είμαι φύση άτιμη αλλά θέση έντιμη, μιας που αυτό με το οποίο θα ήθελα να με δωροδοκήσει κάποιος, είναι ....χρόνος. Εκεί ....θα τα πιάσω....κατά το λαικόν...
Αλλά από την άλλη ξέρουμε όλοι...κι τι έγινε με τον μόνον που επιχείρησε να εξαγορασει ..τον χρόνο.
Σοφιστή σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια.
Ναι, δεν έβαλα ποτέ blogroll, και δεν έβαλα ποτέ ετικέτα.
Παρέες είναι τα blogs, αλλά παρέες, σε ανοιχτούς χώρους, παρέες που κάθε μια κάθεται σε ένα παγκάκι στην πλατεία και ...ιστορεί με λέξεις.
Κάποιοι περνάνε, κάποιοι ακούνε, κάποιοι θέλουν να πούνε μια κουβέντα, κάποιοι ένα γεια, κάποιοι.... άρα τι έννοια έχει το blogroll;;; όλοι στην πλατεία.
Όσον αφορά για τις ετικέτες....βαριέμαι να γράφω πάντα το ίδιο.... μιας που είναι πάντα το ίδιο. «Προσωπικά».
Είναι πολύ πιθανό αυτό που λες, Σχολιαστή.
Αλλά από την άλλη, εγώ νοιώθω ότι, το στίγμα της γενιάς του Πολυτεχνείου και του Μάη, για την Ελλάδα και την Γαλλία αντίστοιχα, ήταν βαρύ για τους επόμενους ή .....τουλάχιστον για μένα.
Πολύ πιθανά και για αυτήν την γενιά , να ήταν βαρύ το στίγμα της γενιάς του εμφύλιου, κοκ.
Αλλά η ...χαμένη γενιά της μεταπολίτευσης (κατα Πορτοκάλογλου) είναι ουσιαστικά η πρώτη που δεν δημιούργησε Μύθους, που δεν έζησε το ηρωικό...
Δεν ξέρω αν μπορώ να το σχηματοποιήσω, αλλά στην εφηβεία μας μάθαμε ρομαντικά να αποτίουμε τιμή και σεβασμό, να θεωρούμε τους μεγαλύτερους...συλλήβδην ήρωες, να τους χαζεύουμε, να τους ζηλεύουμε, να τους θαυμάζουμε.
Ε, μετά ήρθε το πλήρωμα του χρόνου...και να,.... σαν κάπως να τους ζητάμε πια τα ρέστα γιατί μας κορόιδεψαν.
Έγραφα στο http://agauch-katerina.blogspot.com/2008/04/blog-post_14.html
«Αλλά αυτόν τον συγκεκριμένο, τον έζησα από τα μάτια και τις μνήμες ανθρώπων που είχαν την τύχη να είναι ….ΕΚΕΙ!!!! Και ίσως αυτή, η δική μου, να είναι πολύ μεγάλη τύχη.
Η μνήμη ξορκίζει τα κακά και αποθεώνει την συγκίνηση της στιγμής. Αποθεώνει το ρίγος του «εμείς», του «μαζί».
Πιθανότατα, έχεις δίκιο.
Και αυτό .....Μύθος, που όμως εμένα με στιγμάτισε
Cynical, καμία ουσιαστική διαφορά πέρα από αυτήν που ανέφερα προηγουμένως στον Σχολιαστή.
Αν κάποια άλλη διαφορά θα μπορούσα να πω για του «σαράντα» και τους «πενήντα», θα ήταν η εξής.
Οι «σαράντα», άργησαν να βγουν στην παραγωγική διαδικασία, ήταν μάλλον η γενιά της πολύ μεγάλης ......εξειδίκευσης, της πολύ μεγάλης διάρκειας σπουδών, αλλά και το φοβερότερο του μεγαλύτερου ποσοστού ετεροαπασχόλησης.
Και ξαφνικά, ενώ θα περίμεναν να κάνουν και αυτοί την πορεία τους στην πυραμίδα, ξαφνικά, οι ...μικροί, οι τριάντα, τους πρεσάρανε έντονα, νοιώσαμε την ανάσα τους καυτή στον σβέρκο.
Κάπου οι «σαράντα», είδαν πολύ γρήγορα, σχεδόν μια δεκαετία από τότε που πρωτοβγήκαν στην παραγωγή, τους επόμενους να τους σπρώχνουν από την «κορυφή»....που δεν κατάφεραν να φτάσουν ....γιατί συνωστίζονταν με τους προηγούμενους.
Πρακτικά οι γενιές δεν είναι παρά ένα σχηματικό παραμύθι, αλλά ενώ κάποτε ορίζονταν ανά εικοσαετία, σε λίγο έτσι όπως τρέχει πια ο χρόνος, οι αλλαγές, τα νέα δεδομένα, οι γενιές μάλλον θα ορίζονται ανά τριετία.
Common people, καλώς ήρθες και στο blog και προπαντός στο χωριό.
Εύχομαι να το απολαύσεις.
Το χωριό είναι φιλοξενο, ενδιαφέρον, και με εξαιρετικό χιουμορ.
Ελένη έχουμε συζητήσει και με σχόλια αλλά και προσωπικά, ότι η καθεμιά μας βλέπει το blogging, από διαφορετική οπτική γωνία.
Αυτό δεν είναι καθόλου κακό, αντίθετα εγώ νομίζω, ότι είναι πάρα πολύ καλό.
Και θυμάμαι ότι σου είχα ξαναγράψει ότι οι άνθρωποι από αποκλίνουσες οπτικές συγκλίνουν σε πρακτικές.
Απλά, έχω γράψει τόσες πολλές φορές, ότι είναι απόλυτα προσωπικές οι απόψεις μου, μάλιστα τόσο ...προσωπικές....που συχνά τις μεταβάλλω, πάρα πολύ εύκολα.
Αν στο είπα πιο έντονα, ή αν εσύ το εξέλαβες πιο έντονα από όσο το εννοούσα, ειλικρινά ζητάω συγνώμη.
Τώρα αυτό, με το ...χαμόγελο... δεν θυμάμαι πως συμβολίζεται...αλλά να πάρε ένα χαμόγελο!!!
Πολύ σκληρή σε βρίσκω με τους σαραντάρηδες. Δεν νομίζω ότι χαρακτηρίζονται από τέτοια πολιτική δουλοπρέπεια. Οι απόψεις τους ποικίλλουν και δεν απεμπολούν ούτε τις σκέψεις τους ούτε τις απόψεις τους. Έχουν μία κοσμοθεωρία που προκύπτει από τα βιώματά τους, άσχετα εάν βίωσαν πολέμους. Βίωσαν τον βιασμό του περιβάλλοντος, τα ναρκωτικά, τις μάστιγες του καιρού μας και τόσα άλλα που αποτελούν ανελέητες εικόνες. Φιλιά
Κατερινάκι μου καλησπέρα,
πόσο επίκαιρο το ποστ σου! Αυτό το σκέφτομαι συχνά. Εμείς η "γενιά του Πολυτεχνείου" κουβαλάμε το μύθο μας (τρομάρα μας)!! Όμως μ' ένα πτυχίο Πανεπιστημίου και μια ξένη γλώσσα έχουμε βολευτεί επαγγελματικά, σχετικά εύκολα μπορώ να πω. Βλέπω τους σημερινούς νέους ανθρώπους με πολλαπλάσια προσόντα από μας (πτυχία, μεταπτυχιακά, πολλές ξένες γλώσσες κλπ) να βολοδέρνουν από δουλειά σε δουλειά, συνήθως κατώτερη των προσόντων τους. Και οι σχέσεις των δύο φύλων πιο περίπλοκες παρά ποτέ!!
Το ίδιο πράγμα λέμε, βιώνουν όλη την φθορά, προστατεύουν, αλλά δεν υπάρχουν πια ....Μύθοι για να κρυφτούν πίσω τους.
Μερόπη, είναι όντως ζόρικα τα πράγματα, ίσως όχι τόσο στον επαγγελματικό τομέα, όσον αφορά το να έχεις μια καλή, ενδιαφέρουσα, καλά αμειβόμενη δουλειά, αλλά στο να ανταποκριθείς σε αυτήν. Πολύς χρόνος και το χειρότερο πολύς χαμένος χρόνος. Όσο για τις σχέσεις ή γενιά αυτή τις επαναδιαπραγμετευεται
Δημοσίευση σχολίου