Δεν ασχολήθηκα καθόλου με το Βατοπέδι, γιατί από την πρώτη στιγμή το ουσιώδες για μένα, δεν ήταν η διαπλοκή και το απίστευτα χυδαίο παιχνίδι της Εκκλησίας με τους πολιτικούς, αλλά κάτι βαθύτερο που το κατάλαβα, το σχηματοποίησα, σήμερα το πρωί.
Μιας λοιπόν και γνωριζόμαστε ένα χρόνο, σήμερα θέλω να σας εξομολογηθώ ...απαραβίαστα προσωπικά δεδομένα. Την σχέση μου με την θρησκεία.
Μεγάλωσα σε ένα μάλλον αδιάφορο θρησκευτικά οικογενειακό περιβάλλον, κι αν κάτι χαρακτήρισε το θρησκευτικό μου συναίσθημα ήταν η ...πραγματιστική αντίληψη της Σμυρνιάς γιαγιάς μου. Δηλαδή, δεν είμαστε και για τίποτα σίγουροι, ας κάνουμε και έναν σταυρό, ποτέ δεν ξέρεις τι γίνεται, άσε να έχουμε και μία καβάντζα στο όποιο ...μέλλον.
Περνώντας την εφηβεία μου σε ένα καθολικό σχολείο, συνειδητοποίησα ότι με ενοχλούσε όλη αυτή η υπερβολή του τελετουργικού της ορθόδοξης εκκλησίας. Χωρίς ποτέ να μπω στην ουσία των διαφορών, πολύ τυπικά, μου πήγαινε αισθητικά και μόνο, περισσότερο αυτός ο ...μινιμαλισμός, της λειτουργίας των Καθολικών. Αλλά και πάλι...μακριά και αγαπημένοι.
Στα φοιτητικά μου χρόνια, όσο κι αν θεωριτικολογούσα περί ...διαφόρων αριστερών, αριστερίστικων και άλλων...που ελαφρώς, ελαφρότατα κατανοούσα, αλλά που πολύ μου άρεσε, με γοητευε το σκηνικό ...οπότε γιατί να εμβαθύνω στην ουσία(;;;), έθαψα μέσα μου οποιοδήποτε θρησκευτικό συναίσθημα, και είναι πραγματικά αστείο, και αν και ντρέπομαι ...θα σας το πω. Ακόμα και αυτό που περισσότερο προληπτικά και όχι με κανενός είδους κατάνυξη έκανα, δηλαδή τον σταυρό μου περνώντας έξω από μια εκκλησία, τον έκανα με μια κίνηση σαν να παίζω μαντολίνο, βιαστικά και γρήγορα. Εγώ να το κάνω μεν, αλλά κανείς να μην το καταλάβει δε.
Κάποια στιγμή, χωρίς να το ψάξω και ιδιαίτερα, κατέληξα πάνω κάτω, σε αυτό που με συντροφεύει μέχρι σήμερα. Έχω την ανάγκη μου να πιστέψω, δεν το ξεδιαλύνω μέσα μου σε τι, μάλλον σε αυτό που μεταφυσικά μπορεί να με προστατέψει, από το ...Κακό.
Αλλά ίσως πάλι, επειδή το σεβόμουνα και του αναγνώριζα τον χώρο του μέσα μου, το θεωρούσα κάτι τόσο προσωπικό, που δεν ένοιωσα ποτέ την ανάγκη να ζητήσω την διαμεσολάβηση της όποιας εκκλησίας, του όποιου ιερέα, σαν μεσίτη για τον Θεό μου..
Όταν ...ήρθαν οι μέλισσες...όταν ένοιωσα ότι όλες οι επίγειες δυνάμεις αντί να με καθησυχάζουν με τρόμαζαν πάρα πολύ, όταν τίποτα εκ της επιστήμης που τόσο είχα θεοποιήσει δεν μπορούσε να μου προσφέρει μια στοιχειώδη ορθολογική ασφάλεια και παρηγοριά, κάτι να κρατηθώ, είπα αυτό το «Παναγιά μου, σε παρακαλώ...» με απόλυτο σεβασμό, σαν απόλυτη παρηγοριά, σαν τελευταία ελπίδα.
Και δεν πάει να έλεγε ότι ήθελε ο Χαξλευ, και δεν πάει να έλεγε ότι ήθελε ο Ράσελ. Καλές οι ταμπέλες, αλλά είναι πολύ μεγάλη πολυτέλεια οι θεωρίες όταν χάνεται η γη κάτω από τα πόδια σου. Τουλάχιστον για μένα.
Ο καιρός πέρασε, ο μεγάλος τρόμος αντικαταστάθηκε από άλλους μικρούς, κάπου με ανακούφισε και η παντοτινή μεγάλη μου παρηγοριά ο Δαρβίνος (η επιστολή του στον Εηβελινγκ) και πέρα απο Αγνωστικισμούς και άλλου είδους προφάσεις εν αμαρτία, στην ανάγκη μου έδωσα και τον χώρο της και το φως της.
Με την εκκλησία, εξακολούθησα να έχω την ίδια ανύπαρκτη σχέση, εκτιμώντας ότι είτε καλή, είτε κακή, είτε χυδαία είτε ηθική, είτε ...οτιδήποτε, εγώ μεσίτη δεν χρειάζομαι.
Όταν εγώ ήθελα, όταν εγώ χρειαζόμουνα, όποια ώρα μπορούσα να πετύχω ανοιχτή μία εκκλησία, άναβα ένα κερί και έλεγα πάντα αυτό το «Παναγιά μου, σε παρακαλώ...».
Σήμερα το πρωί, ξαναέκανα το ίδιο πριν να έρθω στο γραφείο μου.
Διπλοπάρκαρα με alarm, και πήγα.
Άδεια η εκκλησία, μόνο μια πολύ ηλικιωμένη κύρια, πολύ φτωχικά ντυμένη, καθόταν σε ένα στασίδι και μια άλλη γυναίκα, μάλλον ξένη, έκλαιγε με αναφιλητά μπροστά στην εικόνα. Δεν έφευγε μπροστά από την εικόνα, στεκόμουν πίσω της κάποια λεπτά.
Και εκεί που νόμιζα ότι δεν είναι κανείς άλλος μέσα, βλέπω τον παπά να βγαίνει από το ιερό, φουριόζος, και να της λέει, "πήγαινε πιο κει να προσκυνήσει και κανείς άλλος".
Και ....δεν θυμώνω εύκολα, και σίγουρα δεν ήταν ο τόπος για να θυμώσω.
Αλλά άρπαξα....
Και κατάλαβα τι με ενοχλούσε τόσο πολύ στην ιστορία με το Βατοπέδι. Σαν να μπήκαν όλα τα κομματάκια στην θέση τους.
Μάλλον όχι με ενοχλούσε, με έκανε έξαλλη!!!
Ούτε οι λίμνες και οι λιμνοθάλασσες που ανταλλάξανε, ούτε τα χρυσόβουλα και τα Νομικά Συμβούλια, ούτε τα Ολυμπιακά ακίνητα, ούτε οι παραπλανηθέντες Υπουργοί, ούτε τα παιχνίδια όλων με την νοημοσύνη μας.
Τα συνήθισα πια συχωριανοί. Ντρέπομαι που το λέω, αλλά συνήθισα σε αυτήν την μιζέρια, την ανηθικότητα και την χυδαιότητα.
Αλλά ρε κερατάδες, ρε Θεομπαίχτες, πάρτε και τις λίμνες, πάρτε και το Σύνταγμα, πάρτε και την Βουλή, πάρτε μας και τα σώβρακα.
Όμως σε έναν κόσμο, σε εκατομμύρια κόσμου, που έμαθε να σας ταυτίζει ρασογέννηδες της συμφοράς, με αυτή την αρχέγονη ανάγκη του να πει «Παναγιά μου, σε παρακαλώ...», απέναντι σε αυτόν τον κόσμο, ΕΓΚΛΗΜΑΤΕΙΤΕ.
Αυτό το δικαίωμα δεν το έχετε. Αυτό το δικαίωμα κανένα Νομικό Συμβούλιο, καμία Εξεταστική, Προανακριτική, Εισαγγελέας, πουλημένη ή αμόλυντη Δικαιοσύνη δεν μπορεί να σας το εκχωρήσει. Αυτό είναι έγκλημα καθοσιώσεως.
49 σχόλια:
Σήμερα βεβαιώθηκα ότι παίρνεις ληγμένα... :))))
Χριστός και Παναγιά..
Σαν μια παράλληλη πορεία να διάβαζα μέσα από τις γραμμές σας, σαν να ήξερα την επόμενη φράση που θα γράψετε, σαν...
Tέλος πάντων, δεν θα εξομολογηθώ, νιώθω πως με καταλαβαίνετε. Kαι νιώθω την ίδια οργή με εσάς, για τα ίδια πράγματα. Δε θα βγω να τα κράξω δημόσια διότι πιστεύω πως δεν έχει νόημα. O πατέρας μου μου είπε όταν ήμουν αρκετά μικρός ώστε να μου ριζωθεί μέσα μου: "Mην προσπαθήσεις ποτέ να αντιπαραβάλεις την Λογική με την Πίστη". Kι εγώ σαν άτακτος μαθητής, όσες φορές το έκανα, έφαγα το κεφάλι μου.
Ξέρετε κάτι όμως; Θα ρίξω κι ένα μικρό φταίξιμο σε όλους αυτούς, που ναι μεν καθοδηγούνται από τον προσωπικό τους πόνο στα στόματα των ρασοφόρων, αλλά θα 'πρεπε να επιδείξουν και λίγη αυτοκριτική, λίγη αξιολόγηση και όχι μόνο μια μαζική προβατοποίηση.
Φυσικά δεν μιλάω για την καημένη τη γιαγιά, που δεν μπορεί να ακουμπήσει πουθενά αλλού.
Aλλά μη μου πείτε ότι μόνο τέτοιες γιαγιάδες βλέπετε στις εκκλησίες...
Ήταν ιερά αυτά τα δάκρυα Κατερίνα, ο παπάς έχασε το νόημα τελείως...
Κρίμα!
Πάει καιρός που δε σε σχολιάζω, γιατί οι αναρτήσεις σου δεν είναι μέσα στα δικά μου θέματα.
Σήμερα είναι.
1.Πάει καιρός, που η νέα φυσική έχει καταρρίψει το διαλεκτικό υλισμό και τα συνεπακόλουθα του. Εν αρχή ήταν η δύναμη, το άϋλο, η ιδέα. Και η ύλη είναι μια μορφή της ενέργειας. Ένα συμπύκνωμα ενέργειας είναι, κατά μία έννοια, μη απορριπτέα.
2.Πάει καιρός που η επιστήμη μιλά και για άλλες διαστάσεις, πέρα από τις τρεις, που ξέρουμε και για το άγνωστο που κρύβεται μέσα τους.
3. Η Επιστήμη αυθαίρετα δέχεται τα αξιώματα. Δέχεται την Πίστη σε αξιώματα. Βλέπε Ευκλείδια Γεωμετρία. Ασχολείται και διδάσκει τα αξιώματα στα παιδιά ακόμα και τώρα που έχει αποδειχθεί ότι δεν ισχύουν. Τα χρειάζεται για να διαμορφώσει ένα σύστημα θεωρημάτων και θεωριών, σωστό στο συγκεκριμένο χώρο και χρόνο.
(Δεν υπάρχουν παράλληλες ευθείες. Η περίμετρος ενός νησιού είναι άπειρος και το εμβαδόν πεπερασμένο. Δεν υπάρχουν σημεία και επιφάνειες δύο διαστάσεων στο χώρο. Περίπου επίπεδα και περίπου σημεία υπάρχουν, αλλά σχήμα μιας διάστασης δεν υπάρχει. Υπάρχει σημείο ή σχήμα με αμελητέες τις άλλες μία ή δύο διαστάσεις).
4. Όταν λοιπόν η επιστήμη δέχεται αυθαίρετα και πολλάκις περίπου λανθασμένα αξιώματα, γιατί κάποιοι μου αρνούνται το δικαίωμα να επιλέξω την Πίστη σε ένα Θεό; Και επί πλέον ειρωνεύονται αυτοί οι Παντογνώστες.
5. Η Πίστη μου είναι και αυτό ένα αξίωμα, που μου επιτρέπει να δομήσω πάνω του ένα σύστημα αξιών και συμπεριφοράς, όπως πάνω στα μαθηματικά αξιώματα στήνονται ολόσωστες θεωρίες σε συγκεκριμένο χώρο και χρόνο.
6. Ένα σύστημα λοιπόν δομημένο στην βασική αρχή του "αγαπάτε αλλήλους" είναι η Πίστη μου.
Ένα σύστημα απαλλοτριωμένο, υποβαθμισμένο, συκοφαντημένο, αλλά πάντα επικίνδυνο για τις αρπαχτικές αξίες του καπιταλισμού.
Γι' αυτό οι πολιτικοί εκφραστές του "Πατρίς, Θρησκεία, Οικογένεια" κατάργησαν τη διδασκαλία των Θρησκευτικών. Αν και υποβαθμισμένη και εκφυλισμένη, χάρις στα έργα και τις μέρες του εκκοσμικευμένου Ιερατείου, η Ορθόδοξη Θεωρία και Πίστη είναι επικίνδυνη για το σύστημα.
Και η Αριστερά χειροκρότησε αυτή την "Πρόοδο".
Η ανίκανη αριστερά και η ολιγαρχική δεξιά συμφωνούν στα ανιστόρητα, που υπηρετούν τον καπιταλισμό.
Κι εγώ οραματίζομαι επανίδρυση της Εκκλησίας του Χριστού. Της εκκλησίας της Αγάπης. Βαθύτατα αντιεξουσιαστικά και τα δύο.
Υ.Γ. Πόσο ηλίθιο είναι το πολιτικό ζήτημα χωρισμού Εκκλησίας και Κράτους!!!
Αφού και η εκκλησία και το κράτος ανήκουν στην ίδια κυβερνώσα ολιγαρχική κατάσταση. Τι νόημα έχει ο χωρισμός; Σιγά την "αριστερή" μαγκιά. Να κάνουν παρέα με τη Φιλελεύθερη Συμμαχία.
Επανίδρυση και των δύο, το αίτημα μου. Εκκλησία του Δήμου και του Χριστού.
Εκκλησίες, Πίστη και Πολιτική επικίνδυνες για το σύστημα ονειρεύομαι.
Ουφ! Τα είπα και σκάω.
Παίρνω κι εγώ ληγμένα.
Κατερίνα βλέπω το μάτι σου γυαλίζει...:) Για να σε καθησυχάσω, εγώ που παίρνω σίγουρα ληγμένα, σου λέω ότι όσο περισσότερο βρίζεις τους θεομπαίχτες παπάδες και το ιερατείο τόσο περισσότερο μου μοιάζεις για θεοσεβούμενη, κάτι που δεν το θεωρώ και πολύ καλό..... :)
ακριβως!!!!αυτη την στιγμη στην πατριδα μας δεν κλονιζεται η ορθοδοξια ουτε οι πιστη προς τον χριστο,αυτοι ομως που τον εκπροσωπουν,οι τραγοπαπαδες,τα λαμογια σιγουρα θελουν κρεμασμα....
Κατερίνα μου γλυκιά,
Λόγω καταγωγής τυγχάνω ετερόδοξος, αλλά no practicante, που λένε.
Δεν είχα μπει ποτέ στον κόπο της σύγκρισης, αλλά για διάφορους λόγους το έκανα τα τελευταία χρόνια.
Συμφωνούμε ότι εμείς είμαστε λίγο πιο «φινετσάτοι», πιο καθαρή βιτρίνα, πιο μίνιμαλ που είπες και εσύ (ακόμα πιο μίνιμαλ είναι οι Διαμαρτυρόμενοι).
Ειλικρινά σε επίπεδο εικόνας, κερδίζουμε κατά κράτος. Δεν σου κρύβω ότι όταν βλέπω Έλληνα παπά τρομάζω με αυτή την εικόνα.
Όμως οι φινετσάτοι δικοί μου είναι πολύ χειρότεροι και από τον ελεεινό που έσπρωξε την κυρία στην Εκκλησία. Πίσω από τη λάμψη υπάρχει ακόμα μεγαλύτερη σαπίλα, χιλιάδες Βατοπαίδια και εγκλήματα.
Απλά σε όλα αυτά υπάρχει η εξής διαφορά: το κράτος χώρισε τα τσανάκια του. Σου λέει, μακριά και αγαπημένοι. Οπότε, αν δεν θέλεις να σε ενοχλήσουν, απλά περνάς δίπλα και χαμογελάς αδιάφορα.
Εδώ, ακόμα και αν δεν θες να σε ενοχλήσουν, αυτοί περνάνε από πάνω σου και σε σπρώχνουν, σε προσβάλλουν όπως το άθλιο υποκείμενο που αντίκρυσες σήμερα το πρωί.
Σε φιλώ γλυκά.
Εγώ δε θα σου πω ότι παίρνεις ληγμένα, αν και παλιά ,θυμάσαι, λέγανε για το όπιο του λαού... Φαντάσου να είναι και ληγμένο.
Κι εγώ κάπως σαν εσένα μεγάλωσα. Κι εγώ έχω πει "βόηθα". Ίσως το ξαναπώ. Ίσως όχι. Αλλά πάντως αρνούμαι , όπως κι εσύ, κάθε διαμεσολαβούμενη σχέση και αναγνωρίζω ότι πάνω ακριβώς σε αυτή τη διαμεσολάβηση χτίζονται οι σχέσεις εξουσίας. Κανένας κερατάς ρασοφόρος δε θα γίνει δραγάτης στη συνείδησή μου. Όσο μπορώ θα την διατηρώ ακηδεμόνευτη. Και ο Θεός βοηθός.
Λέει κάπου ο Κούντερα:
"δεν θέλω να τους μισώ,διότι τίποτα δεν με συνδέει μαζί τους...δεν έχουμε τίποτα κοινό."
Όσο για το ¨"Παναγιά μου σε παρακαλώ"
την ώρα που όλα χάνονται γύρω σου, πόσες φορές δεν το είπα, με όλη μου την δύναμη Κατερίνα...
Καληνύχτα...
Περιγράφεις εδω με αξιοθαύμαστη ειλικρίνεια την σχέση σου με τη θρησκεία. Μια σχέση λίγο πολύ όπως των περισσοτέρων. Ιδιοτελής μάλλον μιας που θυμόμαστε τις ...Παναγίες μόνο στα δύσκολα. Για τους παπάδες συμφωνώ απόλυτα. είναι εγκληματίες .
Και ενα γενικότερο σχόλιο για το μπλόγκ. Καταφέρεις με τρόπο εκπληκτικό να συνδυάζεις το προσωπικό με το πολιτικό στοιχείο στις αναρτήσεις σου.Αυτό εμένα με γοητεύει.
Αχ βρε Κατερίνα αυτές οι ανάγκες μας και οι ανασφάλειες είναι που μπλοκάρουν τόσα και τόσα μέσα μας.Και μιλάω σαν πολύ πιο μπερδεμένη με τα της θρησκείας.Φρόντισαν να τα ριζώσουν καλά μέσα μας,μην τυχόν και φυγουν....
Πάντως μίλησες για΄πολύ κόσμο απόψε...
Φιλιά. :)
Ναι, ξέρω, πιστεύω σε ‘μένα και τέτοια.
Δεν πιστεύω, έτσι, απλοϊκά. Το βάρος όμως του να μην πιστεύεις σε τίποτα είναι μεγαλύτερο.
Θα συμφωνησω σχεδον απολυτα μαζι σας και τον κυριο Spy. Πρωτη φορα περασα, και επεσα σε καυτο θεμα, πολυ ομορφα δοσμενο...
Την καλημερα μου και τα ξαναλεμε...
Καλημέρα Κατερίνα,
αυτό το "Παναγιά μου..." όταν κλείνεις τα μάτια πριν μπεις στο χειρουργείο ή μια εικόνα που κρατάς και τη σφίγγεις επειδή σου τη δίνει η μάνα σου στο δωμάτιο του νοσοκομείου, είναι και η απόδειξη της δικιάς μου ανάγκης να πιστέψω, my way ομως.
Όσο για την εκκλησία και της συμπεριφορές της, κάθε μέρα που περνάει και χειρότερα γίνονται τα πράγματα. Και εντάξει το Βατοπέδι είναι και στο "άβατο" Άγιο Όρος. Εδώ δίπλα μας στις γειτονιές μας προσφέρουν κάτι; ελάχιστες εξαιρέσεις δυστυχώς.
Λύκε, αενάως ομφαλοσκοπώ.
Και ως συνήθως συμβαίνει, δεν καταλήγω πουθενά.
Απλά κάποιες φορές, όχι πάντα να σου πω και την αλήθεια, δέχομαι τα αξιώματα μου. Αποδέχομαι τις ανάγκες μου. Τώρα αν αυτό είναι αποτέλεσμα ληγμένου ή επίκαιρου, τι να σου πω;; μα ...τω Θεώ δεν ξέρω.
De profundis, νομίζω ότι τα είπες όλα.
Και εμένα με ζορίζει γιατί είναι ....κόντρα στην εικόνα μου.
Μονίμως χαμένη, ψάχνω, αναποδογυρίζω τα μέσα έξω, προσπαθώ να καταλάβω.
Κουράζομαι, κουράζω τους άλλους, και μετά παραιτούμαι και ξαναγυρίζω στην φράση του Οσκαρ Ουαιλντ «There are only two kinds of people who are really fascinating: people who know absolutely everything, and people who know absolutely nothing.»
Είναι νομίζω προφανές σε ποια κατηγορία .... «γοητευτικών» παλευω να ανήκω. Σαφώς στην δευτερη. Αν και συνήθως απλά περιφέρομαι ημιμαθης και ξερόλας.
Spy, καταλαβαίνω πολύ καλά τι λες.
Και είναι πολύ εύκολο, γρηγορο και ανακουφιστικό, να εξαγοράζεις την ... «σωτηρία της ψυχής» με παπάδες, καντήλια, και τελετές.
Και ένας κόσμος το κάνει από υπαρξιακό φόβο γιατί αυτό μπορεί, αυτό έμαθε, έτσι γαλουχήθηκε και ένας κόσμος το κάνει με ευκολία, με πουριτανισμό, επέτρεψε μου την λέξη και με χυδαιότητα.
Αυτη η δευτερη μερίδα κόσμου, ότι και να κάνουν οι παπάδες, ....ο δρόμος είναι προδιαγεγραμμένος. Εγώ για την πρώτη μερίδα των ανθρώπων μιλάω. Και δεν χρησιμοποιώ καν την λέξη ...πιστών. Ανθρώπων λέω.
Αν κάποια λέξη δεν χρησιμοποιησα ποτέ στην ζωή μου, είναι η λέξη λειτουργημα.
Πάντα πίστευα ότι όλοι οι εργαζόμενοι προσφέρουν το ίδιο στο χτίσιμο, απλά κάποιων η δουλειά έχει πιο άμεσα, πιο οφθαλμοφανή αποτελέσματα, καποιων άλλων πιο ...μη ορατά, πιο μακροπρόθεσμα.
Δεν περιμένω απο τους παπάδες τίποτα περισσότερο απο ότι περιμένω από μια δακτυλογράφο. Σαν εργαζόμενους τους αντιμετωπίζω, κατ’ εμέ και σχετικώς άχρηστους, μιας που απομακρυνουν παρά προσεγγίζουν στην ουσία.
Αλλά δεδομένου ότι η ελληνική κοινωνία θεωρεί την εκκλησία ταμπού, γιατί εμπλέκεται με τον αργεγονο φόβο της ύπαρξης, γιατί για μια μεγάλη μερίδα κόσμου....τον διαχειρίζεται αυτόν τον φόβο, η εκκλησία, απαιτώ ιδιαίτερη αυστηρότητα.
Θα σου πω ένα μικρό παράδειγμα. Η κόρη μου, έχει σχέση με τα ...θεια, όση επιβάλλεται από το σχολείο της. Δεν την απασχολεί, και μπορεί να μην την απασχολήσει ποτέ της.
Αλλά αν κάποτε νοιώσει ότι ένοιωσα εγώ, θέλω να μην έχει απαξιωθεί μέσα της τίποτα. Θέλω να μπορεί, να έχει την δυνατότητα, να στραφεί σε ότιδήποτε θα την ανακουφίσει.
Και τι βλέπει Spy, αυτό το μικρό παιδί τώρα;;; Απο τα ραδιοφωνα, τις τηλεοράσεις;; τι προσλαμβάνουσες έχει;;; Πόσο μπορεί να διαχωρίσει ένα παιδί την όποια πίστη από την θρησκεία;;; Απο τους διαχειριστές της;;;
Τσότσο πιστευω ακράδαντα ότι αυτός είναι πάνω κάτω ο όρος των παπάδων.
Έχουν μια εξουσία, που τους εκμαυλισε, και που ακόμα και οι όποιοι άριστοι, μέσα σε μια δογματική λογική, μέσα σε μια λογική ιδιοτυπης προστασίας της Εκκλησίας, δεν τολμούν.
Δεν τολμούν καν να μιλήσουν, όχι να εξυγιάννουν. Και αυτοί είναι συνένοχοι.
Οδυσσέα καλως σε βρίσκω.
Θα διαφωνήσω μαζί σου στο ζήτημα χωρισμού Κράτους – Εκκλησίας.
Πρώτον ζούμε πια σε πολυπολιτισμικό περιβάλλον, αυτος ο εναγκαλισμός του Κράτους με την Εκκλησία, εμπεριέχει και πολύ ρατσισμό μέσα του.
Αλλά πέρα απο αυτό, είναι εκ φύσεως τόσο δογματική η εκκλησία, τόσο καναλιζαρισμένη, τόσο ή όλα ή τίποτα, που εμένα ακόμα και η όποια άριστη, ιδεατή εκκλησία.... δεν μου πάει.
Θέλω, έχω ανάγκη, να επιλέξω.
Δεν μπορώ να φανταστώ ότι η όποια πίστη του καθενός είναι κοστουμι. Ή σου κάνει ή δεν σου κάνει.
Greek rider, δεν θα με χαρακτηριζα θεοσεβούμενη με την τρέχουσα έννοια του όρου.
Και το λέω αυτό, και γιατί ....είπαμε να πούμε αλήθειες, δεν μου πάει στην εικόνα που έχω εγώ για τον εαυτό μου, (αλλά εικόνα είναι, του καθενός μας για τον εαυτό του, μπορεί να ε΄χεις και δίκιο), αλλά και γιατί εκ φύσεως παραψάχνω τα πράγματα.
Δεν με χωράνε ευκολα οι πάγιες διαχρονικές αλήθειες.
Αλλά είπα, και παραπάνω στο Spy, τι απαιτώ απο τους παπάδες. Να είναι απλά εργαζόμενοι, όπως είμαι και εγώ. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο.
Greek rider, δεν θα με χαρακτηριζα θεοσεβούμενη με την τρέχουσα έννοια του όρου.
Και το λέω αυτό, και γιατί ....είπαμε να πούμε αλήθειες, δεν μου πάει στην εικόνα που έχω εγώ για τον εαυτό μου, (αλλά εικόνα είναι, του καθενός μας για τον εαυτό του, μπορεί να ε΄χεις και δίκιο), αλλά και γιατί εκ φύσεως παραψάχνω τα πράγματα.
Δεν με χωράνε ευκολα οι πάγιες διαχρονικές αλήθειες.
Αλλά είπα, και παραπάνω στο Spy, τι απαιτώ απο τους παπάδες. Να είναι απλά εργαζόμενοι, όπως είμαι και εγώ. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο.
Apos, θα ήταν ψέμμα να μην πω ότι ο Καθολοκισμός δεν με γοητευσε περισσότερο απο την Ορθοδοξία, και φαντάζομαι ακομα περισσότερο θα με γοητευε ο Προτεσταντισμός, αν ερχόμουν σε επαφή μαζί του, και μάλιστα στην εφηβεία μου, ΑΛΛΑ ΚΑΘΑΡΑ ΣΕ ΕΠΙΠΕΔΟ ΑΙΣΘΗΤΙΚΗΣ.
Χωρίς ποτέ να εμβαθυνω, ο όποιος δογματισμός με αποθαρρύνει τραγικά, αρα δεν θα μπορούσα να είχα στενή σχέση με την θρησκεια, ουτως ή άλλως, θα συμφωνήσω απολυτα μαζί σου, ότι ο Καθολικισμός είναι σαφώς πιο πουριτανικό και πιο ....στενό δόγμα απο την Ορθοδοξία.
Και ασφαλώς έχοντας μεγαλύτερη δύναμη είναι και πιο διεφθαρμενη η Εκκλησία του.
Sobraluz, καλη σου μέρα. Λοιπόν διαβάζοντας το blog σου, και πολύ παλιοτερες αναρτησεις, και να μην μου το έλεγες αυτό που μου λες, νομίζω ότι το είχα καταλάβει.
Μπορεί να σου φανεί ουτοπικό, ή και απλώς ηλίθιο αυτό που σου λέω, αλλά για μένα η Πίστη, η ανακουφιση, η ελπίδα, είναι κάτι τόσο μα τόσο προσωπικό, τόσο ιδιαίτερο, τόσο μόνο δικό μου, που ανεξάρτητα απο την δομή της όποιας εκκλησίας, ακόμα και της πιο Αγιας, με ενοχλέι το τελετουργικό.
Είναι σαν να με βάζει να κάνω κάτι πάρα πολύ προσωπικό, σε δημόσια θέα. Νομίζω ότι εσύ καταλαβαίνεις τι θέλω να πω.
Μπράβο ρε Αγράμπελλη, είπες με δυο λέξεις αυτό που προσπαθώ να πω με χίλιες.
Ακριβώς αυτό είναι.
Γεια σου κοινέ άνθρωπε.
Ναι, πιστευω βαθειά ότι η πίστη στο μεταφυσικό ...κρύβει μέσα της και κάποια ιδιοτέλεια.
Όσο για την σχεση προσωπικού- γενικού, αυτό ακριβώς πιστευω ότι είναι τα blogs.
Το να περιγράφεις την μοναδικότητα σου, την στιγμή σου, και να την εντάσεις σε αυτό που όλοι ζουν.
Και να σου πω την αλήθεια, στην πορεία μου βγήκε αυτό.
Στην αρχή και σε πολλά posts, θεωριτικολογώ, σαν να είμαι δημοσιογράφος. Όμως δεν είμαι.
Δήμητρα μου, αν είχα γεννηθεί στην Τουρκία, φαντάζομαι ότι το ίδιο θα έλεγα τώρα για τον Μωαμεθ, αν είχα γεννηθεί στην Σιγκαπούρη, τα ίδια για τον Βούδα, στην Ιρλανδία για τον Καθολικισμό.
Να σου πω δεν έψαξα ποτέ μου, το ιδιαίτερο. Εγώ με αυτή την εικόνα μεγάλωσα, γαλουχηθηκα, και αυτήν αναπαράγω. Αλλά απλά ξέρω ότι είναι τυχαίο.
Γιάννη, εγώ σε ζηλευω.
Απολυτα ειλικρινά, θεωρώ ότι το να μην εναποθέτεις κάπου την ελπίδα σου, δείχνει εξαιρετική δύναμη χαρακτήρα.
Εγω απλά δνε μπορώ.
Για ανάγκη μίλησα.
Ακριβώς αυτό Matrix, αυτό θεωρώ ότι είναι η όποια πίστη.
Κάτι αδιανόητα ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ.
Ακριβώς .....my way.
Νομίζω ότι κινδυνεύει κανείς να ετεροκαθορίζει τις πεποιθήσεις του,
άν υιοθετεί τα λεγόμενα από ΤV ή ΜΜΕ,
ή ηγούμενο Εφραίμ.
Εδώ είναι Κατερίνα που λες, "Αχ να ειχα την καραμπίνα μαζί μου!". Και οχι μονο γιαυτούς αλλά για τον οποιοδηποτε τσαλαπαει τα αισθηματα του άλλου , ακομα και αν δεν τα συμμεριζεται, εφ όσον γιαυτον ειναι ιερά.
Αχ Κατερινούλα μου,
για τους περισσότερους ρασοφόρους η Εκκλησία δεν είναι τίποτε άλλο, παρά το επάγγελμα τους ή η επιχείρηση τους. Μπορείς να είσαι ανθρωπιστής, χωρίς να πιστεύεις σε κανένα Θεό, ούτε σε ανταμοιβή σ' αυτήν ή την άλλη ζωή, τότε θα σου βγάλω το καπέλο.
Κι εγώ πιάνω τον εαυτό μου να λέει καμιά φορά "Παναγιά μου βοήθα με", αλλά κατά βάθος ξέρω ότι το λέω για αυθυποβολή, για να παίρνω δύναμη από τον εαυτό μου.
Σπυρο1000, δεν ξέρω αν κλονίζεται είτε η ορθοδοξία, είτς η Πατρίδα. Αυτές ήταν για μένα πολυ ασαφείς ενοιες πάντα. Εμένα το μονο που με ενδιαφέρει έιναι ο καθένας να έχει την δυνατότητα να το παλευει..."όπως ξέρει και μπορεί".
airgood, δεν έχω καμια κοινωνιολογική μελέτη, και έτσι πιθανα αυτό που λέω να μην έχει και καμία ουσιαστική αξία.
Νομίζω όμως, χωρίς να μπορώ να το τεκμηριώσω, ότι η πλειοψηφία των ανθρώπων, απλά χωρίς να εμπλακεί ...στην πεποιθηση, ή στο όποιο δόγμα, είτε γιατί έτσι γαλουχήθηκε, είτε γιατί αυτό την ανακουφίζει, εναποθέτει μια ελπίδα, ιδιαίτερα σε πολύ κρισιμες ώρες. Που;;; Σε ότι έχει μάθει νομίζω.
Ξέρεις Cynical, χωρίς να είμαι σίγουρη, έχω την αίσθηση, ότι η κυρία μπροστά στην εικόνα ήταν οικονομική μετανάστης.
Πιθανότατα να μην ήταν καν ορθοδοξη. Το έχω κάνει και εγώ κάποιες φορές όταν ζουσα στο εξωτερικό.
Χωρίς ποτέ να σκεφτώ τίποτα.
Ε, τρελάθηκα. με το σκηνικό...
Αν κάτι ξέρω πόλύ καλά είναι η αίσθηση της ανάγκης να ακουμπήσεις κάπου, ακόμα και να παραμυθιαστείς. Αυτή η μικρή ελπίδα, ότι κάτι θα γίνει στο τέλος.
Ποιος γαμώτο μπορεί να την τσαλαπατάει τόσο βάναυσα την ιερη ελπίδα;;;
Ναι Μερόπη, και αυτό, η αυθυποβολή. Μεγαλωσαμε έτσι. Πιστευω ότι εμένα απλά μου έμεινε ...κάτι. Και επειδή οι δικοί μου ήταν και παντελώς αδιαφοροι θρησκευτικά, η μονη τους επαφή με την θρησκεια ήταν να πάμε στις 12 παρά 5, στην Ανάσταση, τελειως couleur local, δεν με καταπίεσε και ποτέ.
Ίσως και να μην με απσχόλησε ποτέ. Απλά κάποια στιγμή, σε κατάσταση τρόμου, η ..εφεδρεία που είχα μέσα μου, μου έδωσε την ελπίδα.... της τελευταίας ελπίδας.
Και αυτό απλά με ανακουφισε.
Τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο.
Τώρα που το ξανασκεφτομαι το περιστατικο Κατερινα, αναρωτιεμαι πώς και δεν του ορμηξες, πώς και δεν τον εφτυσες τον τραγο! Φροντισε αμα ξανασυμβει κατι παρομοιο, σε παρακαλω, μη το αφησεις να περάσει έτσι..
Cynical, η συνέχεια του περιστατικού ήταν ότι φουντωσα και μάλιστα πολύ. Σπάνια θυμώνω, έμαθ να αυτοσυγκρατούμαι, αλλά ξέρεις τι γίνεται όταν ...οι εγκρατείς εκρυγνυνται;;; Κόλαση.
Αφου αφρισα, αφου του είπα ότι μπορείς να διανοηθείς και ότι θα ήθελα να πω στους πάσης φύσεως Χριστοδουλους και Εφραίμ, η μεν ξάνη έφυγε έντρομη, ο παπα΄ς με πέταξε έξω φωνάζοντας και η γιαγιά ...μάλον θα σκεφτόταν να μου προτείνει έναν εξορκισμό, αλλά ...μαζευτηκε.
Γλυκειά μου Κατερίνα,
άλλος ένας άνθρωπος σκληρός και άδικος, ανάμεσα στις χιλιάδες που υπάρχουν γύρω μας. Αυτός που περιγράφεις, καταχράται την ανθρώπινη αδυναμία με πρόσχημα τα ράσα. Αλλοι, φορώντας στολές. Αλλοι, φέροντας όπλα. Αλλοι, φορώντας την τήβενο, άλλοι...άλλοι...άλλοι...ατέλειωτοι είναι. Οποιοσδήποτε καταρακώνει τα πιστεύω μας, σε οποιαδήποτε αξία κι' άν πιστεύουμε, είναι άξιος καθοσιώσεως...
Μη περιμένετε να δείτε τέτοιες γυναίκες να αδικούνται για να ανέβει η αδρεναλίνη σας! Αιώνες τώρα αδικείται ο άνθρωπος από τις ιδιοτροπίες των ιερωμένων που συχνά ο συναξαριστής τους αγιοποίησε και οι πιστοί τους λάτρεψαν! Βοά η ιστορία!
Το βατοπέδι δείχνει τη συνέχεια της συμπεριφοράς του ιερατείου όταν χέρι-χέρι με την πολιτική εξουσία του Σουλτάνου, επί τουρκοκρατίας, λίμαζε τον ελληνικό λαό!
Αυτό είναι ένα θέμα που με απασχολεί χρόνια τώρα. Μιλάω για τη σχέση μου με τη θρησκεία. Αυτή την ανύπαρκτη σχέση που πλέον περιορίζεται στα όρια του φολκλορικού εθίμου το Πάσχα. Κάτι το οποίο όμως σε πληροφορώ το γουστάρω τρελά (ειδικά όταν είμαι Πόρο).
Κατερίνα μου, δεν μπορώ πλέον να αποτανθώ εις Κύριον ούτε στο "Παναγιά μου". Και η αλήθεια είναι ότι δεν προβοκάρω τους άλλους που το κάνουν. Καλά μοναδική εξαίρεση είναι η μάνα μου που της τα χώνω λίγο, αλλά μου αρέσει να την φέρνω στα οριά της. Γι' αυτό το λόγο και μόνο. Ο καθένας μπορεί να ψάχνει το στηριγμά του όπου θέλει. Εγώ πάντως το ψάχνω πάντα στα επίγεια. Εδώ είναι η κόλαση, εδώ είναι και ο παράδεισος. Και αν κάτι με εξοργίζει είναι ότι όλοι αυτοί οι θεομπαίχτες δεν θα πληρώσουν ποτέ... Αν μη τι άλλο, γι' αυτό και μόνο θα άξιζε να πιστεύω στο Θείο!!! Τι να κάνουμε όμως!!!
Τον πήρε τελικά ο διάολος τον παπά ή όχι;
@Cinderella: Καλέ τι τον πήρε; Εδώ μιλάμε ότι τον σήκωσε κιόλας; Χαχαχαχα!!!! Ένα σκαλοπάτι πριν τον εξορκισμό την φτάσανε!!!!
Πολύ δύσκολο θέμα, άπτεται πολύ προσωπικών πιστεύω. Εδώ δεν έχει σημασία αν υπάρχει θεός αλλά τι πιστεύεις. Και το ένα δεν είναι απόδειξη του άλλου ούτε νομίζω ότι αυτό πρέπει να ενδιαφέρει και τόσο αυτούς που πιστεύουν.
Κατερίνα αντλείς με τη πίστη σου μια δύναμη ελπίδας που χιλιάδες άνθρωποι αντλούν χωρίς διαμεσολαβητές. Σεβαστό αυτό και μάλλον αποδεκτό στον κόσμο μας.
Παράλληλα επιχειρείς μια τομή που την επιχειρούν πολλοί όταν βρίσκονται μπροστά στις αντιφάσεις του ιερατείου με τις διδασκαλίες και τις αρχές της θρησκείας. Θέλουν να διαχωρίσουν τη θέση τους από αυτό και να διατρανώσουν τη πίστη στην ουσία της θρησκείας τους και στους πραγματικούς κατ’ αυτούς δημιουργούς της. Διαχωρίζουν την θεωρία της θρησκείας από τη πρακτική του ιερατείου που είναι ο φορέας υλοποίησης της θρησκείας.
Εύκολη διαφυγή από έναν κόσμο που αντιφάσκει όχι τόσο με το ιερατείο – μάλλον πλήρως εναρμονισμένος είναι – αλλά με την ίδια τη θεωρία της θρησκείας για τη υποτιθέμενη δύναμη του θεού.
Δεν γνωρίζω αν η Παναγιά ικανοποιεί ατομικά ρουσφέτια. Αν κρίνω από το θεό που αφήνει έναν κόσμο να ζει στη καθημερινή αγωνία και την απώλεια, παρά τα δισεκατομμύρια ικεσιών δεν βλέπω φως πέραν των ατομικών ελπίδων. Έστω όμως και η ελπίδα είναι κάτι σπουδαίο σε ατομικό ή κοινωνικό επίπεδο. Αυτό με κάνει να διαβάζω με θετική ανάγνωση τη ανάρτησή σου. Μπορώ να πω ότι αντλείς δύναμη από μια άγνωστη εσωτερική εφεδρεία που κάποιοι την καταχωρούν στο θεό. Τι σημασία έχει; Η δύναμη να υπάρχει.
Επανερχόμενος στο ρεαλιστικό μέρος, δεν έχω καταλάβει ποτέ γιατί ο Θεός ο Αλάχ, ο Βούδας ο Δίας κ.α. απαιτούν θυσίες και χιλιοπροσκυνήματα για να κάνουν στον κόσμο το αυτονόητο καθήκον τους σαν θεοί που τελικά δεν το κάνουν και αφήνουν τον κόσμο στη τύχη του και ενίοτε στα χέρια του ιερατείου. Γιατί ο εξευτελισμός της παρακάλιας; Και δεν δέχομαι τη φαιδρή εξήγηση του ιερατείου ότι μας δοκιμάζουν. Τόσα και τέτοια μικρά και παγκόσμια εγκλήματα για μια δοκιμή;;; πολύ τους πάει.
Σεβαστή η πίστη, το θρησκευτικό όραμα και η θρησκεία αλλά για μένα θεοί δεν υπάρχουν. Γέννιουνται ζουν και πεθαίνουν ανάλογα με τις εποχές και τις ανάγκες των κοινωνιών, των ανθρώπων και των τάξεων (μη ξεχνάμε ποτέ ότι χιλιάδες θεοί έχουν πεθάνει και χαθεί ακόμα και αν υπήρξαν «οικουμενικοί»). Η Ελληνική θρησκεία της δουλοκτησίας δεν αντικαταστάθηκε τυχαία από τη ξένη χριστιανική θρησκεία, εξέφραζε την αλλαγή κοινωνικών δομών και των κυρίαρχων τάξεων και την άνοδο των χθεσινών «κάτω» που έγιναν «πάνω». Εξ ού και οι παρεπόμενες αλλαγές στο αρχικό περιεχόμενο της χριστιανικής θρησκείας.
Είναι πραγματικά δύσκολο και λεπτό θέμα για έναν που δεν πιστεύει σε κανένα θεό και καμιά θρησκεία αλλά τα σέβεται σαν ιερή κληρονομιά των ανθρώπων. Για έναν που σε απίστευτα δύσκολες στιγμές ζωής ούτε που σκέφτηκε κανένα θεό ή Παναγιά. Που δεν είπε ποτέ το «Παναγιά μου, σε παρακαλώ...» Για έναν που ωστόσο δεν διαφέρει σε τίποτα από όλους στη καθημερινή ζωή.
Όσο για την αγανάκτηση που εκφράζεται στην ανάρτηση για το ιερατείο (όχι για την «Εκκλησία» όπως κακώς συνηθίζουμε να λέμε) και για τα έργα του καθώς και για τη στάση των πολιτικών με τις υποκρισίες τους νομίζω εκφράζει το κοινό αίσθημα και προσυπογράφω. Δεν θα ταυτίσουμε τώρα τους αγνούς πιστούς με όλο αυτό το συφερτό.
Δεν ξέρω, ίσως επανέλθω.
Στέργιος
Έχεις δίκιο, βιολιστρια.
Η στολή, που ετεροκαθορίζει.
Ναι αν το καλοσκεφτείς η στολή είναι αυτή που προσπαθεί να ομαδοποιήσει, να θάψει, προσωπικές συμπεριφορές, να ισοπεδώσει. Να επιβάλλει, αυτό που εκπροσωπει, πάνω απο την ανθρωπινη ιδιαιτερότητα
Δεν διαφωνώ καθόλου μαζί σου Αθεε, πάντα αυτός ήταν ο ρόλος της όποιας εκκλησίας, του όποιου ιερατείου.
Με μεγάλη δύναμη kai με το πρόσχημα της ...αγιοσύνης... διακήρυσσε την υπακοή και την υποταγή.
VK, εμένα όσο κι αν σου φανεί παράξενο, μπορεί να με απασχόλησε φιλοσοφικά αλλά δεν με απασχόλησε ποτέ ουσιαστικά, σε προσωπικό επιπεδο.
Κάποια στιγμή μου βγήκε, κάποια στιγμή απλά το αγνοησα, kai παραμένει πάντα ένα δεκανίκι.
Απο την άλλη, το όποιο δόγμα, πολύ περισσότερο και η όποια μεσιτεία, μου υποβαθμίζει υπέρμετρα την όποια ανάγκη επίκλησης της μεταφυσικής βοήθειας.
Τον πήρε Cindy μου.
Και εδώ ανοιγει ένα άλλο κεφάλαιο. Αυτό του μικροαστισμού μου.
Αυτό που έμαθα, δεν βρίζουμε, δεν θυμώνουμε, δείχνει πολύ κακή αγωγή. Αλλά ...αυτή την φορά δεν με σταμάτησε, δεν με αναχαίτισε ουτε καν αυτό.
Στέργιε, το ειπα και εγώ, μεταφυσική η ανάγκη στα ....δύσκολα, στα ζόρικά, εκει που κάθε λογική ...σταματάει.
Δημοσίευση σχολίου