Ο πιο αγαπημένος μου .....πίνακας

"Ξέρω ότι δεν είναι του στυλ της, αλλά με αυτή την σιγουριά πως δεν θα μου χαλάσει χατίρι, καλώ την Κατερίνα να αλλάξει κι άλλο αυτό το παιχνίδι."

Βρε Cindy, αχ….. και να ήξερε η Κατερίνα ποιο είναι …το στυλ της….
Ότι της κατέβει, ότι της κατσικωθεί, ότι της βγει….
Εμμονές, ανεμόμυλοι, και αυτός ο Σάντσο όσο και να την τραβάει από το μανίκι, όσο κι αν το ψωράλογο και να διαμαρτυρεται, η Κατερίνα γυαλιζει τις επωμίδες, ανεμίζει τα μεταξωτά, και …..

Το είδα το πρωί, στο σπίτι, το post σου, και αγχώθηκα.

Καλά το να μην ανταποκριθώ….δεν μου πέρασε ούτε μια στιγμή από το μυαλό, ούτε μια στα χίλια…αλλά ποιο είναι το πιο αγαπημένο μου ποίημα, ποιος είναι ο πιο αγαπημένος μου πίνακας, ποιο είναι το πιο αγαπημένο μου ρητό, ποιο είναι το πιο αγαπημένο μου τραγούδι;;; Τι με σημαδεψε;;;
Πώς να γράψω για αυτό και πώς να αποκλείσω το άλλο;;;;.

Και πάνω στην ….αναρώτηση, χτυπάει το κινητό…...

Είμαι σίγουρη ότι έχουν βάλει κάμερα στο αυτοκίνητο μου. Την ώρα που βάζω μάσκαρα αλλάζοντας ταυτόχρονα ταχύτητα, την ώρα που θέλω να εντρυφήσω στην 1453η συνέντευξη του Δαιλάκη, την ώρα που ο ταξιτζής φρενάρει για να κατεβάσει την γριά μέσα στην μέση της Κηφισίας, εμένα το κινητό μου χτυπάει πάντα.

Και αρχίζει το δράμα, …ψάχνω…ψάχνω σε μια τσάντα λίγους πόντους πιο μικρή από εμένα, που στα σπλάχνα της περιέχει, την λίστα απο τα ψώνια που έπρεπε να κάνω στο super market τα περασμένα Χριστούγεννα, 58 ζευγάρια κλειδιά που δεν ξέρω πια σε ποιες κλειδαριές μπαίνουν, ενημερωτικά που ….ποτέ δεν διάβασα, σημειώσεις που κράτησα …κάποτε, καλλυντικά που υποσχέθηκαν θαύματα και έχουν λήξει μαζί με τις υποσχέσεις τους, χάπια που υποσχέθηκαν νιρβάνα και επίσης έχουν λήξει χωρίς ποτέ αυτή να χτυπήσει την πόρτα μου, και …συχνά το πορτοφόλι μου. Αυτό το τελευταίο όχι πάντα…αλλά αρκετά συχνά.

Το κινητό σταματάει…..ε, δεν θα σε καλούν και για πάντα, κάποτε ……σταματούν να σε καλούν….αλλά το χέρι μου, έτσι ψαχτά μένει σε μια ζελατίνα. Μια ζελατίνα που μέσα σε αυτήν, έχω προνοήσει να προφυλάξω ……μια στιγμή. Μια στιγμή αποτυπωμένη σε ένα χαρτί από μπλοκ ζωγραφικής.

Δεν ξέρω ποιος ήταν στο κινητό, δεν ξέρω ποιο είναι το πιο αγαπημένο που ποίημα, δεν ξέρω ποιο είναι το πιο αγαπημένο μου τραγούδι, αλλά ξέρω ποιος είναι ο πιο αγαπημένος μου …..πίνακας.

Πάλι στον δρόμο, πάλι μέσα στο αυτοκίνητο- κανονικά θα έπρεπε να ασφαλίζομαι στο επαγγελματικό ταμείο των ταξιτζήδων, βραδάκι χειμωνιάτικο, η μικρή μου μόλις έχει απαιτήσει και κερδίσει την αυτονομία, την αυτοδιάθεση και το κατεβασμα της από το παιδικο καθισματάκι, και ένας τύπος με ένα θηριώδες αυτοκίνητο, έρχεται ανάποδα στο δρμάκι.

Και έτσι τσαμπουκαλιδικα, και έτσι … «γουστάρω», και έτσι «κάνε πίσω εσύ, εμένα είναι πολύ μεγάλο για τέτοιες μανούβρες», και έτσι «καλά μωρή χαμούρα, εδώ θα κάτσουμε όλη νύχτα» και άλλα που δεν περιγράφονται σε ένα σεμνό ή σεμνότυφο blog, ….αγριεύει….

Πεισμώνω ΠΑΝΤΑ αφόρητα, αλλά δεν θυμώνω ΠΟΤΕ. Είναι ελάχιστοι οι άνθρωποι, και μόνο οι πολύ, μα οι πάρα πολύ δικοί μου άνθρωποι, που μπορούν να ισχυριστούν ότι με έχουν δει κάποτε θυμωμένη.

Ο τύπος αγριεύει. Σβήνει την μηχανή, και βγαίνει από τον τετραλιτρο γοτθικό ναό του.
-Μαμά…., μου λέει η μικρή μου
Ο τύπος έρχεται προς το αυτοκίνητο. Ελέγχω τις ασφάλειες.
-Μαμά……, μου ξαναλέει η μικρή
Ο τύπος μου χτυπάει το τζάμι με το χέρι του. Βάζω όπισθεν και κάνω πίσω.
- Αν ήταν ο μπαμπάς εδώ, θα τον έδερνε……
- ………………………………………………

Φτάνουμε στο γκαράζ, ξεφορτώνουμε τα απίστευτα που κουβαλάμε ….πάντα όταν φτάνουμε στο γκαράζ, μπαίνουμε στο σπίτι.

Κλασικές κινήσεις, κλασικές δουλειές, η μικρή μου, ψάχνει τις σακούλες για να δώσει το καινούργιο πλαστικό κόκαλο στον σκύλο και ποδοκυλιουνται σε ένα απροσδιόριστο σύμπλεγμα……

Αλλά αυτός ο λυγμός, θέλεις του χειμωνιάτικου βραδιού, θέλεις του φόβου, θέλεις του τσαμπουκά του μαλάκα, θέλεις που πια το είδος του αναπαράγεται ανεξέλεγκτα, θέλεις που……ο μπαμπάς δεν ήταν εκεί να τον δείρει….., έσκασε, βγήκε, και έγινε κλάμα. Ένα πολύ περιορισμένο κλάμα, ένα πολύ βουβό κλάμα, ένα κλάμα που να, έτσι, απλά, θόλωσε λίγο τα μάτια και απαγόρευε στην φωνή να είναι σταθερή.

Η μικρή μου, πήγε στο δωμάτιο της, οι κλασικές δουλειές συνεχίστηκαν……

-Σου έφτιαξα αυτό….

Το «αυτό», μια κόλα από το μπλοκ ζωγραφικής της και πάνω της δύο γυναικείες φιγούρες, η μία ήταν καθιστή και η άλλη όρθια.
Και αυτή, η άλλη, η όρθια, έγραφε πάνω το όνομα της. Άτεχνα, έτσι όσο άτεχνα είχε μάθει να το γράφει, μόλις πριν λίγες μέρες.
- Εγώ θα σε φυλάω, μου είπε.


Αυτός Σταχτοπούτα , είναι ο πιο αγαπημένος μου πίνακας.