Δικό σου!!!

Πριν λίγη ώρα έκανα μια ανάρτηση παίζοντας ένα blogoπαιχνιδο, και έτσι ....μου άφησε ένα σχόλιο ο Κάκος, και τι να πει η δική μου ανάρτηση μπροστά στο δικό του σχόλιο;;;

Αν είμαστε σε κανένα συνοικιακό μπουζουκτζίδικο Κάκο, αν χορεύαμε ζεϊμπέκικο, ξέρεις μωρέ, αυτά τα λυτρωτικά ζειμπέκικα του Σαβατόβραδου, θα έκανα στην άκρη, θα γονάτιζα να σου χτυπήσω παλαμάκια, και θα σου έλεγα ....δικό σου.
Αυτό λέω και τώρα...... Δικό σου Κάκο!!!!

"Δύσκολο το θέμα σου απόψε , μα μια η αλλαγή της ώρας , οπότε μάλλον κέρδος στον ύπνο , μιά η περιέργεια που έχει το μικρό παιδί για το καινούργιο παιχνίδι , δοκιμάζω να μπω στο "χορό".

Αν χάσω και κανένα βήμα , συμπάθα με .

Φαίνεται πως όλους μας κατατρέχει το ρημάδι το ρολόϊ , είτε τρέχουν οι δείχτες του , είτε έχει ψηφιακή μορφή στο κινητό.

Με έχει βάλλει στο κατόπι κι εμένα απ' τα χαράματα που βροντάει σαν στοιχειωμένο φάντασμα τις αλλυσίδες του.

Ο αγχωμένος πρώτος καφές που πίνεις στο αυτοκίνητο και τα απανωτά τσιγάρα μέχρι να διαβείς το κατώφλι του εργοστασίου, να δυό μεγάλες αλήθειες. Δεν υπάρχει λεπτό για χαλάρωμα.

Ποιός "κόπανος" ανακάλυψε τα κινητά;

Ευτυχώς που κάποιες φορές δεν τα ακούω εκτός αν είναι στην πίσω τσέπη του βρώμικου τζην (α, να μιά άλλη αλήθεια) οπότε νοιώθεις εκείνη την ενοχλητική δόνηση.

Πέρασαν και τα χρόνια και δεν αντέχεις τις χαζές ερωτήσεις απ' τα χαζά μα δροσερά κοριτσόπουλα!

Κι είναι πολλές οι ώρες ρε γμτ . Δέκα το λιγώτερο κάθε μέρα πλην κυριακής.

Ενα τρένο, που έχει μόνο μηχανή και τρία βαγόνια. Μα πόσο θάθελα να υπήρχε η δυνατότητα αυτονόμησης των βαγονιών, να μην εξαρτώνται από τον "καρβουνιάρη".

Μόνιμη επωδός ......... "........ δεν προλαβαίνω........" να άλλη μια σπουδαία ατάκα του Θ.Β.

Φαν κι εγώ , τις ψάχνω όταν φτάνω στον "σταθμό" και λίγο πριν γυρίζω το διακόπτη στο OFF .

Το ψάξιμο είναι επίμονο , ενόιοτε κι επίπονο! Περίεργο αλλά έτσι μου προκύπτει .

Τι ώρα είναι, που είναι τα παιδιά, γιατί άργησαν, που είναι αυτήν την ώρα;

Εφαγαν τίποτα σήμερα, ο μεγάλος πήγε σήμερα στη σχολή κι εκείνη η μικρή που είναι , τάχει ακόμα με εκείνον τον μαντράχαλο;

Ουφ δεν μπορώ άλλο, μια τελευταία κλεφτή ματιά στις εικόνες τους .

Ο Jorje μου στα 7 και η Γκέλικω στα 3 . Μα πως μεγάλωσαν ρε γαμώτο, δεν τα πρόλαβα και τώρα μου φεύγουν, μα μόνο αυτά δεν πρόλαβα.

Εχασα πολλά και δεν θα τα ξαναβρώ.

Ας κάνω άλλο ένα τσιγάρο πριν κλείσω τα μάτια μου.

Θα πάρει αύριο μπρος η μηχανή; θάμαι στην ώρα μου το πρωί;

Χρύσα τόβαλλες το ξυπνητήρι; α να μην ξεχάσω βάλε και το κινητό, που ξέρεις αυτές οι μπαταρίες έχουν dead line , να μην χαθούμε .

Ονειρα γλυκά καλή μου ..."

Κάκο, σε ευχαριστώ απο καρδιάς και μιας που σου χτυπαω παλαμάκια...κάνω εγώ παραγγελια την μουσική....