Κυριακή 24 Ιουλίου 2011

Πως να γνωρίσεις το ...άσπρο;

Τι κρύβεται πίσω από ένα λυγμό;

Πίσω από τον λυγμό που, καμία τεχνική και τεχνολογική υποστήριξη, δεν θα κατορθώσει ποτέ να αλλοιώσει... Ένα λυγμό που τον παίρνεις Δώρο και ντύνεις τους τοίχους που κρύβεται το ...black Αφίσα αυθεντική, όχι ρέπλικα, στην κατάδυση στο κάθε είδους ...black. Στα δισεκατομμύρια ...black, στα κάθε λογής Υπόγεια, όποιου είχε την ατυχία ή την τύχη να τα εισπράξει, να τα ξορκίσει, να τα αποδεχτεί, κάποιες φορές να τα υποδεχτεί, να τα βιώσει. Να το ζήσει. Να Ζήσει.

O Λάζαρος λένε οι Γραφές ότι δεν μίλησε ποτέ. Κολοκύθια. Και τι ξέρουν οι Γραφές; I died a hundred times and I go back to black

Μόνο η διαδρομή της κατάδυσης, μπορεί να ζωγραφίσει τα χρώματα της Ανάστασης. Αυτής της τεράστιας στιγμής που σηκώνεις το κεφάλι, ξέροντας ότι την επόμενη στιγμή θα ξαναβυθιστείς. Μαύρο- Άσπρο. Ε, και; Ποιος μετράει; Ποιος σταθμίζει; Ποιο είναι το ζύγι το...ορθό; Ποιο ζύγι δεν έκλεψε; Τα ...ζύγια είναι πάντα πειραγμένα. Τα ζύγια έχουν πολύ ...γκρι.

Κι εκει, στην εποχή της πλαστικής performance, στα φώτα, στις κάμερες, στα πλαστικά διωρα «πάθη», στα πλαστικά πλήθη, στους μέσους όρους, στο μέσο «θέλω», όλα ...στο μέσο ανύπαρκτο στατιστικό, ήσουν τόσο…καλή. Άφησε με να πιστεύω ότι εκεί δεν ...έκλεψες τον εαυτό σου.

Εκεί ήσουν τόσο αφόρητα ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΗ!!!!

Πέθανε. Ε, και; Ήξερε όμως πολύ καλά τι είναι η Ανάσταση. Cry baby

Tears Τα δάκρυα στεγνώνουν μόνα τους... Αρκεί να υπάρξουν. Τα άλλα είναι εύκολα. Γιατί πως να ξεχωρίσεις το άσπρο, αν δεν έχεις χαϊδέψει με όλες σου τις αισθησεις το ...black;

Αλίμονο στο άθλιο γκρίζο. Τα συνηθισμένα, μίζερα, αφόρητα γκρι. Αυτά που αλλοιώνουν το λυγμό γιατί είναι τα μόνα που δεν τον αντέχουν. Τα γκρι...τα ψευτικα ..άσπρα. Τα γκρι τα ερζατς... black.

10 σχόλια:

kanaliotis είπε...

λυγμός... σιγή...

Ανώνυμος είπε...

Tears Dry On Their Own

To Know Him Is To Love Him

Will You Still Love Me Tomorrow?



σ.

Swell είπε...

O Τζίμυ, η Τζάνις, ο Τζιμ και τώρα η Έιμι. Μια ατέλειωτη θλίψη. Και μια εξαιρετική ανάρτηση.

Θανασης Ξ. είπε...

Το αληθινό μπορεί να επιβιώσει;;...

katerina είπε...

Καλησπέρα Καναλιώτη,
αραγε η σιγή ειναι το αντιθετο της κραυγής ή η σιγή και η κραυγή, ειναι έννοιες ταυτοσημες;
Προσωπικά ...ψηφιζω την δευτερη εκδοχή. Συχνά η σιωπη ειναι η πιο ηχηρή κραυγή.

katerina είπε...

Συχνά τα δάκρυα στεγνωνουν μόνα τους, όταν δνε στεγνωνουν σε αγκαλιες.
Αγκαλιες δεν υπάρχουν όταν αυτο που νομιζουμε ότι αγαπάμε, το αγαπάμε μόνο ...sur mesure, στα μέτρα μας. Τέλος η απαντηση στην ...ασφάλεια του αυριο περνάει και αυτη μόνο μέσα απο την αγκαλια.

katerina είπε...

Swell, δεν ξέρω αν κάποιοι άνθρωποι- δεν λέω καν καλλιτεχνες- μέσα απο αυτη την αφορητη ευαισθησια που εμεις εισπρατουμε θα μπορουσαν ποτε να γεράσουν ..."ευτυχισμένοι", ..."παραγωγικοι' και ..."επιτυχημένοι".

Ο πόνος γινεται ευφλεκτη ευιασθησια που φωτιζει εμας και ταυτοχρονα καιει αυτον που καιγεται στην πυρκαγιά της.

katerina είπε...

Θανάση μου, φοβάμαι ότι όχι. Ή μάλλον η πλειοψηφια έχει εθιστει τοσο πολύ στο ...μέσο οριοθετημένο και διαπραγματευσιμο πλαστικο, που το κάθε αληθινό φανταζει ...ψευτικο

kanaliotis είπε...

Τα 27 χρονια μπορεί να είναι αφόρητα δύσκολα...

Jimi Hendrix

Janis Joplin

Jim Morrison

Amy Winehouse


...όπως είχε πει η Janis Joplin «Κάθε βράδυ κάνω έρωτα με 25.000 ανθρώπους στη σκηνή, μετά όμως γυρίζω σπίτι μόνη…»

Kος Μηδενικός είπε...

Εξαίρετο κείμενο. Ειλικρινά το καλύτερο που αφιερώθηκε σε αυτό το θάνατο! Ίσως η Amy αν μπορούσε να το διαβάσει να ήταν και λίγο περήφανη.

Επειδή, όμως, το θέτεις και υπάρχουν κάτι ψιλά γράμματα...μίζερο το γκρι...αλλά και παρακινδυνευμένη και η εμμονή στο Black...!! ;-)