Zωγραφιές στην άκρη της κόλας

Οι βιβλιοθήκες μου, τα συρτάρια μου, ο υπολογιστής μου, είναι πάντα ένα σκηνικό που παραπέμπει σε πίνακες του Μπος. Χιλιάδες αφημένα γραπτά και σκέψεις, μισοαρχισμένα, μισοτελειωμένα, μισοφτιαγμένα, χωμένα, ασύνδετα φαινομενικά μεταξύ τους, που ..απλά υπάρχουν. Κάπως έτσι ειναι και το μυαλό μου...
Και σε χρόνο που δεν γνωρίζω, σε χρόνο που ποτέ δεν μπορώ να προβλέψω, όλα αυτά τα μικρά τα ασύνδετα, τα άσχετα, τα μισοτελειωμένα, γραπτά, σκέψεις, πηγές, βιβλιογραφία, αρχίζουν να μπαίνουν στην σειρά, λες μόνα τους. Πολλά αποδεικνύονται άχρηστα, άλλα εξαιρετικά υπερεκτιμημένα, άλλα πολύ πιο χρήσιμα από αυτό που αρχικά φαινόταν και κάποια ανεκτίμητα για εκεινη τη στιγμή που τα ...χρειαζομαι.

Μια μέρα που έπρεπε να ψάξω, για να βρω κάτι μέσα στο χάος μου, ήταν και η σημερινή. Και τι ταξίδι!!! Έπρεπε να ψάξω, που στο διάβολο μπορεί να είχα παραχωμένα κάποια άρθρα, κάποια βιβλιογραφία που θυμόμουν ότι τελικά δεν είχα χρησιμοποιήσει πριν από 8-9 χρόνια. Όπως οι τυφλοί εξασκούν πολύ καλά την ακοή, την αφή και την όσφρηση, αυτοί που την «τάξη» την θεωρούν άγνωστη λέξη, οι χαοτικοί τύποι σαν ελόγου μου εξασκούν πολύ έντονα την δεξιότητα της μνήμης. Ποντάροντας λοιπόν στην ...μνήμη μου καταδύθηκα στο ..χάος.

Και αφού ξεπέρασα τον αρχικό πανικό, αυτή την ισχυρή παρόρμηση να ξανακλείσω την βιβλιοθήκη, τα συρτάρια, τα ντοσιέ, τις σημειώσεις, αφού επεξεργάστηκα όλες τις πιθανότητες για να βρω τίποτα άλλο, πιο ευκολα, πιο γρήγορα, κολημένη στην ...βεβαιοτητα ότι εκεινα ειναι ότι ακριβώς χρειαζομαι, απελπίστηκα και μπήκα στο ...ταξίδι.
Ξαναβρήκα τους μικρούς μου θησαυρούς, τις δεκάδες χύμα στο κύμα, πηγές και βιβλιογραφίες, και το πιο σημαντικό μαζί με αυτά ξαναβρήκα την μυρωδιά αυτού που σκεφτόμουν, αυτού που νόμιζα, αυτού που ήθελα, αυτού που «ήξερα». Και βέβαια, όλα εκείνα, κάτω από το σημερινό πρίσμα πιθανότατα να ...είναι πια λάθος.

Ταξιδεύοντας στα ...χαρτιά, γύρισα και άλλο πίσω.. Πολύ πιο πίσω από αυτά που έψαχνα. Εκεί λοιπόν, γύρω στα 25+, με την βιασύνη, την ορμητικότητα και την αυτοπεποίθηση που διαθέτεις στα 25, δουλεύοντας πάνω σε κάτι, έφτασα σε τοίχο. Το να τα παρατήσω ήταν μια ελκυστικότατη προοπτική, αλλά και το να πετάξω 2-2,5 χρόνια σκληρής δουλειάς με χάλαγε πολύ. Ο ...δάσκαλος μου, αφού του ζάλισα τα ....αυτιά, μου έδωσε μια «συμβουλή», ζόρικη, σκληρή, απόλυτη, κάτι σαν χαστούκι. Μου είπε, μην κλωθογυρνάς. «Στοιχεία» υπάρχουν. Βρέστα, ξεψαχνισε τα και αξιολόγησε τα. Και ή παράτα τα ή πιάστα πάλι ΌΛΑ από την αρχή. Κι αν έχεις το κουράγιο να ξαναπιάσεις την ΑΡΧΗ, αμφισβητησε τα πάντα. Γκρέμισε όλες σου τις βεβαιότητες. Μόνο έτσι θα βρεις-αν βρεις- τους λάθος κρίκους. Αν και πάλι δεν τους βρεις σημαίνει ότι κρατησες πολλες απο τις βεβαιοτητες. Οπότε ξανακάντο. Αν και πάλι δεν τους βρεις, τότε θα υποχρεωθείς να ομολογήσεις στον εαυτό σου, ότι οι βεβαιότητες και οι ευκολίες είναι το πετσί σου. Μπορείς να γδάρεις το πετσί σου; Μπορείς. Θα το κάνεις; Πολύ αμφιβάλλω...

Εκείνο το τόσο περιπαικτικό του ύφος, εκείνο το «αν έχεις αρχίδια, τότε προχώρα, αν δεν έχεις ξεφορτωνε με», εκείνο το «σαν και εσένα, χίλιοι στον παρά οι αναλώσιμοι», εκείνο το «με κούρασες και εσύ και τα κλαψουρίσματα σου» με πείσμωσε. Ξέρετε εκείνο το πείσμα, ο θυμός που αναπτύσσεται σαν άμυνα, έτσι για να σκεπάσει το αίσθημα της ντροπής, της ανεπάρκειας, του φτυσίματος με μια κουβέντα. Το «μάλιστα» μου φάνηκε πολύ υποταγμένο, ψέλλισα ένα «εντάξει», και όπως το αίμα ανέβαινε στο κεφάλι και στα μάγουλα μου, ταυτόχρονα άφηνε άπλετο χώρο για να αναδειχθεί το μεγάλο ερωτηματικό. Τι λέει; Τι εννοεί; Και το πιο σημαντικό, τι σκατά θα κάνω τώρα;

Η γιαγιά μου έλεγε «το αγώι πάει τον αγωγιάτη». Άλλοι πιο ...ψαγμένοι, έλεγαν «δρόμος δεν υπάρχει, τον δρόμο ο καθένας τον ανοίγει μόνος του», έτσι και εγώ είπα, πάμε και ...θα δούμε.

Το μυαλό κρατάει πάντα τα σημαντικά. Όχι τα σημαντικά ...γενικώς. Τα σημαντικά του καθενός. Θυμάμαι λοιπόν πολύ έντονα την βιάση μου να γυρίσω και να τα βάλω όλα πάλι κάτω. Να ψάξω, να ψηλαφίσω το νήμα και να αρχίσω το ξήλωμα. Και απο που, από την αρχή ή από το τέλος; Θυμάμαι την απελπισία μου για το αν θα καταλάβω, θα αναγνωρίσω τον ..κόμπο που πέρασα για ξέφτι, θυμάμαι πάρα πολύ έντονα το περπάτημα, τον καφέ που παρήγγειλα αλλά δεν ήπια, θυμάμαι την αποβάθρα του μετρό, θυμάμαι τι φορούσα, τι σκεφτόμουν, τι μύριζα, τι είδα εκείνο το απόγευμα. Και τα θυμάμαι πολύ πιο έντονα, πολύ πιο ξεκάθαρα από το πως τα κατάφερα να βρω το ...ξέφτι.

Σήμερα μέσα στον χαμό των χιλιάδων άσχετων μεταξύ τους, που κρύβουν τα ντοσιέ, τα συρτάρια, οι βιβλιοθήκες και ο υπολογιστής, απλωμένα πάνω στο γραφείο και στο πάτωμα, απλωμένα στα δεκάδες παράθυρα του υπολογιστή, ξαναβρήκα κάποιες απο εκεινες τις σημειωσεις και τις ζωγραφιές που έκανα όταν ...προσπαθουσα να γκρεμίσω τις σιγουριές μου. Ξέρετε, αυτά τα αμήχανα σχέδια στην άκρη της κόλας. Κόλες που πετάχτηκαν, κόλες που κρατήθηκαν, κόλες που παραχώθηκαν. Γιατί; Γιατί...έτσι. Ίσως παραχωθηκαν σε άσχετα μέρη, σε άσχετα σημεία, απλά για να σου θυμιζουν κάτι. Ή ίσως, γιατί αυτές καθ’ αυτές δεν έχουν καμία άξια ή χρησιμότητα πια, αλλά κάτι μεσα σου, σε βάζει να τις κρατήσεις για να σου θυμίζουν το «πιάστο πάλι από την αρχή».

Χαζεύω τις κυριακάτικες εφημερίδες, ενώ ταυτόχρονα ψάχνω δικαιολογίες να ...καθυστερήσω. Όταν δεν θέλω να δουλέψω πάντα βρίσκω εξαιρετικό ενδιαφέρον σε πράγματα παντελώς άσχετα μεταξύ τους. Αυτή η επιφανειακή απασχόληση, που επιτρέπει στην σκέψη να χαθεί στα δικά της μονοπάτια, στους δικούς της δρόμους. Σχεδόν όλες οι εφημερίδες σήμερα αναφέρονται στην ...προφητική δήλωση Σημίτη, πριν δυο χρόνια για το ότι η Ελλάδα καλό θα ήταν να απευθυνθεί στο ΔΝΤ.

Εξηγήσεις οι «αρθρογράφοι» των εφημερίδων έχουν ...πολλές που βέβαια είναι η γνωστή ...μία, αυτή η χιλιοειπωμένη, το φταις εσύ, φταίω εγώ, φταίει ο Φούφουτος, φταίει ο Χατζηπετρής. Κυριακάτικες αρθρογραφίες από αυτές που κινούνται στο δρόμο «αφελές»-«πληρωμένο».

Όπως έχω δίπλα μου εκείνα τα αμήχανα σχέδια στην άκρη των τόσο παλιών σημειώσεων, εκείνο το ...ότι σου έρχεται, όπως σου έρχεται, σημείωσε το και θα δούμε παρακάτω τι και πως, σε εκεινο το αν δεν σου έρχεται ...τιποτα, ζωγραφισε κάτι στην άκρη, να παραμυθιάζεσαι ότι το έχεις ακόμα ...ανοιχτό, μπαίνω στον μαγικό, εύκολο πια , διαδικτυακό κόσμο της παλιάς πληροφορίας, της παλιάς ενημέρωσης, της παλιάς αρθρογραφίας. Ελληνικής και όχι μόνο. Αυτής που είναι πια ντεμοντέ, ξεπερασμένη από τα γεγονότα, πτωχευμένη κι αυτή, μέσα στα ...καινούργια που ανατροφοδοτούν την σκέψη και τον προβληματισμό μας. Θυμάμαι πως τότε, πριν 10, 5, 3, 2, 1, χρόνο, πριν από 12, 6, 3, 1 μήνα εισέπραττα την ...πληροφορία. Πως σήμερα την επαναξιολογώ. Σωστά; Λάθος; Δεν ξέρω.

Μπορώ να γκρεμίσω όλες μου τις βεβαιότητες; Μπορώ αν φτάνω σε αδιέξοδο να το ξανακάνω; Μπορώ να γκρεμίσω τα πάντα μέσα στο μυαλό μου; Μπορώ να γδάρω το πετσί μου; Μπορώ να ξεχωρίζω τους κόμπους από τα ξέφτια;
Πιθανότατα όχι.

Αλλά ...δρόμος δεν υπάρχει, τον δρόμο ο καθένας τον φτιάχνει μόνος του. Είναι ...Ο Δρόμος; Όχι. Είναι όμως ο δρόμος του δικού του μυαλού, του δικού του γκρεμίσματος της όποιας βεβαιότητας, του δικού του γδαρσίματος του δέρματος του. Τι εύκολο για το Θωμά να πει, θέλω να δω τον τύπο των ήλων; Πόσο δύσκολη είναι η ...δουλειά του σημερινού Θωμά. Πόσο να γδάρει το πετσί του μυαλού του;

Ποια είναι τωρα η δική μου "βεβαιοτητα"; Ότι το ελληνικό πολιτικό σύστημα της χώρας, έφτασε στα όρια του. Κρασάρισε. Έχει τις εφεδρείες για να διασωθεί; Θα τα καταφέρει να ...επικοινωνήσει ότι ο άχρηστος, ο ανίκανος, ο διαχρονικά διεφθαρμένος manager, λογιστής, διαφημιστής είναι αυτός που πρέπει να του εμπιστευθείς ΚΑΙ το νέο ...δάνειο; Η λύση είναι οικονομική ή είναι ΕΞΟΧΩΣ πολιτική;

Έχτισαν όλοι μαζί, ο καθενας διαφυλάσσοντας το μικρό ή το μεγάλο πλεονεκτημα του, το τείχος του πολιτικου συστηματος. Όλοι. Κυβερνητες και αντιπολιτευομένοι. Συνδικαλιστές πιόνια της εξουσίας και προπαγανδιστές, ενημερωτές υπάλληλοι των μεγάλων αφεντικών και των μικρών οπαδών. Δικαστές και δικαζόμενοι. Ηλίθιοι και πληρωμένοι. ΟΛΟΙ. Όσοι εδωσαν τις 'λύσεις" που έδωσαν αλλά και όσοι δεν έδωσαν ποτέ λυση, διέξοδο και εναλλακτική. όσοι αρκεστηκαν να ειναι οι κομπαρσοι του σκηνικού, μερος όμως του πολιτικου συστηματος.

Και οι όποιοι "νέοι" θα είναι απλά αυτοί που θα ρίξει το ίδιο το σύστημα σαν χρυσές εφεδρείες, για να διατηρήσει την βιωσιμότητα του; Απλά θα πετάξει στα σκουπιδια όσους κάηκαν εξυπηρετώντας το; Απλά θα αξιοποιησει τους "παλιους" αλλά "καινουργιους" αφθαρτους απο τα ημερολογια του Χριστοφορακου και του Βγενοπουλου; Ή θα είναι πραγματικά νέες δυνάμεις, που θα απελευθερωθούν μέσα από το γκρέμισμα του τειχους της ντροπής, του τειχους του πολιτικου συστηματος, για να το αντιπαλέψουν πραγματικά;

Δεν ξέρω. Δεν έχω, όχι απάντηση, αλλά ούτε την παραμικρή ιδέα. Το 1909, θα το ξαναζησουμε σαν φάρσα; Η προηγούμενη πτώχευση έφερε τον Βενιζέλο στο προσκήνιο. Αυτή θα ανακυκλώσει τα υπάρχοντα άχρηστα οικοδομικά υλικά, θα φέρει το ακόμα χειρότερο, θα φέρει το καινούργιο; Όποιος ξέρει, όποιος ψυχανεμιζεται, ας μου το πει.

Έχει όριο η επικοινωνία; Έχει πλαφόν η προπαγάνδα; Είναι τόσο ευφυές το πολιτικό σύστημα ώστε να κατορθώσει να διασωθεί; Δεν ξέρω. Πείτε μου.

Γδέρνω το πετσί μου, και απλά συνεχίζω να ζωγραφίζω αμήχανες γραμμές και σχήματα στο περιθώριο της κόλας, χαζευόντας και αυτό. Το συστημα καίει την GS προκειμένουνα εξευμενισει τους αδιακριτους. Ελεγχόμενη έκρηξη, ελεγχόμενη χρεοκοπία, προσυμφωνημένη έξοδος απο την ευρωζώνη που θα ...επικοινωνηθεί σαν "πράξη αντιστασης και άσκηση εθνικής κυριαρχίας"; Και δωστου ηχηρές ...σιωπές, εκωφαντικά ηχηρές. Και δωστου ευκολες, απλοικές εκδοχές και ...αποψεις για τις σιωπές.

Και καλά οι δικοι μας κάηκαν όλοι, αλλά η Μερκελ δεν τα καταφερε να γινει η Θατσερ της Γερμανίας, ο Σαρκοζυ βυθιζεται και ο Γάλλος DSK (κατα το αμερικανικό JFK)απο την Ουασιγκτον ποντάρει να είναι ο μεγάλος αντικαταστατης του, σε ένα τοπίο όμως που το Γαλλικό Σοσιαλιστικό Κομμα παλεύει (μεγάλο το στοιχημα!!!)να μετατοπίσει αριστερα.

Και μετα ξεκαρδιστηκα στα γέλια με αυτό. Γιατί κακά τα ψέμματα, οι εραστες της εξουσίας εξαντλουν μονο εκει το ενδιαφερον τους. Τόσο άρρωστοι. Τόσο ηλίθιοι. Τόσο αλλού!!!

Κουραστικό το ...γδάρσιμο, όμορφες οι ζωγραφιές, τα περίεργα σχήματα, στην άκρη της ...κόλας.
Άδειασε και το ποτήρι. Άλλο ένα, ίσα να το ποστάρω, ίσα να το βγάλω από μέσα μου, και μετά, άντε να μαζέψω το ...γδαρμένο μυαλό μου μπας και αφήσει κατά μέρος τις αμπελοφιλοσοφίες και δουλέψει και για τον επιούσιο. Όσο ακόμα υπάρχει η δυνατότητα του ...επιούσιου.