Mεγάλα λόγια που φωνάξαμε στους δρόμους μικρές αλήθειες που αποσιωπήσαμε στον εαυτό μας...

Κάτωχρος κι εξαντλημένος ο Ιησούς
στάθηκε κοντά στον τάφο.
"Λάζαρε, βγες έξω", φώναξε.
Όλοι περίμεναν.
Κι ο φτωχός νεκρός,
που ένιωσε ότι εδώ στον τάφο του παίζεται η τύχη τουκόσμου, τί να ΄κανε;
Η γη είχε χαθεί,
πως θ΄ άφηνε χωρίς ανάσταση έναν ολάκερο ουρανό...

Στις 30 Οκτωβρίου του 1988, πέθανε ο Τάσος Λειβαδίτης. Ακριβώς πριν 20 χρόνια.
Τι να γράψεις για τον Λειβαδίτη;;;
Ήθελα να κάνω ένα μεγάλο αφιέρωμα....

Θυμάμαι μια μέρα , παιδί, έβρεχε,
ένας παράξενος ανθρωπάκος μπήκε στο προαύλιο του σχολείου,
ίσως για να προφυλαχτεί στο υπόστεγο απ' τη βροχή, αλλά όχι, δεν ήταν για τη βροχή, γιατί κρατούσε ομπρέλα-απλώς μπήκε στη μικρή αποθήκη με τα βαλσαμωμένα πουλιά για το μάθημα της ζωολογίας-και κρεμάστηκε.
Μιλούσαμε μέρες γι' αυτόν στην τάξη.
Ύστερα πέρασαν χρόνια χωρίς να τον θυμηθούμε.
Τώρα έρχεται τις νύχτες στον ύπνο μου
και με ρωτάει:"Πότε θα ξαναπάμε σχολείο;"

Από τις λίγες αναρτήσεις που δούλεψα πολλές μέρες. Ή που ίσως δουλεύω από τότε με θυμάμαι. Πολύ πριν μάθω για την ύπαρξη του.

Η μητέρα μου, απ' τις καλές πλύστρες του καιρού της,
έπασχε από αρθριτικά κι ήτανε δύσκολο τώρα να κατέβει.
Έπρεπε, λοιπόν, εγώ κάθε νύχτα ν' ανεβαίνω στον ουρανό

Μια ανάρτηση που έσβησα και έγραψα πολλές φορές.....
Και πάνω εκεί, που μου άρεσε ...την ώρα που το έγραφα...όταν πήγαινα να το συνεχίσω...μου φαινόταν τόσο στομφώδες....τόσο λίγο, όσο Παντα τόσο λίγο, είναι το στομφώδες....

Είχαν αλλάξει οι καιροί, τώρα δε σκότωναν,
σ' έδειχναν μόνο με το δάχτυλο, κι αυτό αρκούσε.
Ύστερα, κάνοντας έναν κύκλο που όλο στένευε,
σε πλησιάζανε σιγά-σιγά, εσύ υποχωρούσες, στριμωχνόσουνα στον τοίχο, ώσπου, απελπισμένος, άνοιγες μόνος σου μια τρύπα να χωθείς.

Κι όταν ο κύκλος διαλυόταν, στη θέση του στεκόταν ένας άλλος, καθ'όλα αξιαγάπητος κύριος

Πήγα και σε μια εκδήλωση για αυτόν, για τα εικοσάχρονα από τον θάνατο του....
Και εκεί ακόμα χειρότερα....
Τον αδικήσανε.

Όμως την ίδια ώρα κάποιος σηκώνεται μες στο σιωπηλό σπίτι,
δεν ανάβει φως, ντύνεται και κάθεται στο σκοτάδι.
Κανείς δεν μπορεί να τον βοηθήσει.

Όλοι τον αδικήσανε τον Λειβαδίτη..... Και πάνω από όλα το σπίτι του.... η Αριστερά. Αυτή που δεν αντέχει το αιρετικό... Αυτή που τιμωρεί το διαφορετικό... Αυτή που καταπίνει το ευαίσθητο....

Είμαι χρεωμένος τόσες σκληρότητες,
μα εγώ φεύγοντας θ' αφήσω ένα γράμμα τρυφερό γι' αυτούς που θα 'ρθουν

Δεν μπορώ να γράψω για τον Λειβαδίτη.
Ίσως γιατί δεν μπορώ να γράψω, για κάτι τόσο προσωπικό όσο τα ταξίδια του νου μου.
Όπως δεν μπορώ να γράψω, όχι για τα γεγονότα που έζησα, αλλά για το χρώμα που είχαν.

Ξύπνησα άξαφνα μια νύχτα χωρίς να θυμάμαι ποιος είμαι
ή όπως αυτή η βρεγμένη ομπρέλα στο διάδρομο
είναι η αδιάσειστη απόδειξη ότι διέσχισα τον κατακλυσμό

Έχω σκεφτεί πολλές φορές ότι η ζωή δεν είναι αυτό που ζούμε . Η ζωή είναι αυτό που αποφασίζουμε να ζήσουμε μέσα από το ταξίδι του μυαλού μας.

Κάποτε θα θυμηθώ κάτι τόσο ωραίο,
θα 'ναι φθινόπωρο σ' εκείνη τη μικρή πάροδο με τα υαλοπωλεία,
εκεί που, όταν ξεπέσαμε, ο πατέρας πουλούσε ονειροκρίτες-από τότε δεν ξαναβγήκα απ' τ' όνειρο κι όμως κρύωνα,
αλλά μπορούσα τουλάχιστο να παραδοθώ στ' ανώμαλα πάθη μου: τη μελαγχολία ή το συνωστισμό -γιατί, ας είμαστε ειλικρινείς,
εγώ κανέναν ποτέ δεν αγάπησα κι αυτό το τρυφερό βλέμμα μου ήταν για εντελώς ιδιωτική χρήση σαν την αθανασία των ποιητών


Αυτό που όλοι ζούμε είναι τόσο αφόρητα ίδιο.
Τόσο μίζερα ίδιο.
Τόσο πρόστυχα ίδιο, που ίσως δεν μας φτάνει, δεν μας αρκεί ποτέ. Και έτσι, το χειρουργουμε, αλλάζουμε την αλήθεια του, αλλάζουμε την φύση του, απλά για να το ζησουμε......

Ζήσαμε πάντοτε αλλού
και μόνο όταν κάποιος μας αγαπήσει
ερχόμαστε για λίγο.

Το τέλος. Και αν το καλοσκεφτείς, όταν ξέρεις ότι το τέλος είναι πάντα εκεί, μοιραίο για όλους, η μόνη βεβαιότητα όλων μας, πως να ξεφύγεις;;; Πως να ζήσεις;;;

Τις νύχτες έπαιρνα τις βαλίτσες μου ακόμα και στον ύπνο,
γιατί ποιος ξέρει το τέλος του ταξιδιού

Μόνο με το μυαλό σου....
Και αυτό ήταν πάντα ο Λειβαδίτης για μένα.
Το τραίνο που ταξίδευε το μυαλό μου. Το μόνο τραίνο που ανέβηκα ποτέ. Το μόνο τραίνο που με ταξιδευει.
Ο Λειβαδίτης με συμφιλίωσε με εμένα, με ανακούφισε όταν μου είπε ότι υπάρχουμε εν αντεπιθέσει αλλά ζούμε εν θέσει.

Κι έζησα πάντα με τον εαυτό μου,
σαν δυο ακροβάτες που μισούνται θανάσιμα
που όλη τη μέρα βρίζονται και ραδιουργούν
κι ετοιμάζει το θάνατο ο ένας του άλλου,
μα όταν έρθει η ώρα κι ανάψουν τα φώτα
και το θέατρο ξεχειλίσει απ' την πελώρια αναμονή
ορθοί κι οι δυο πάνω στο απέραντο, μοιραίο σκοινί
να, που βρίσκονται κιόλας πάνω απ' το μίσος και τον κίνδυνο
και το θαυμασμό
και τον χρόνο-αδερφωμένοι ξαφνικά
μες στην παμμέγιστη αρετή της τέχνης της ζωής

Σκέφτομαι πολλές φορές ότι κάποιους απο τους στίχους του τους ξέρω πια απέξω.
Κι όμως έχω ανάγκη να τους ξαναδιαβάσω, να ξαναδώ τις λέξεις τυπωμένες. Να έχω πάντα δίπλα μου ένα μικρό βιβλίο για μεγάλα όνειρα, να ξεμετράω τα φθινοπωρινά χειρόγραφα μου..

Συχνά, θυμάμαι, οι μεγάλοι, όταν ήμουν παιδί,
μιλούσαν για το μέλλον μου.
Αυτό γινόταν συνήθως στο τραπέζι.
Αλλά εγώ ούτε τους πρόσεχα, ακούγοντας ένα πουλί έξω στο δέντρο.
Ίσως γι' αυτό το μέλλον μου άργησε τόσο πολύ: ήταν τόσο αναρίθμητα τα πουλιά και τα δέντρα

Και αυτό ήταν πάντα ο Λειβαδίτης για μένα, κι αυτό το τόσο προσωπικό θα είναι πάντα για μένα, να καβαλάω το τραίνο των λέξεων του και να ταξιδεύω....
Ενα μικρό, πολύ μικρό τραίνο για μεγάλους, τόσο μεγάλους προορισμούς. Για τους δικούς μου προορισμούς.

Σιγά-σιγά ο κίνδυνος γίνεται πολύ οικείος
για να σε προφυλάξει απ' τον εαυτό σου,
όπως αυτή η αχρηστευμένη σιδηροδρομική γραμμή
που διασχίζει τα παιδικά σου χρόνια και χάνεται στο άπειρο


Μιαν ολόκληρη ζωή πασχίζει για να βρει και να μου πει την αλήθεια, αλλά ξέροντας πως οι αλήθειες είναι πολλές, προσπαθεί, πασχίζει να με μάθει, να ακουσω την αληθεια των αιχμάλωτων πουλιών του

Παρ' όλο που σε όλη μου τη ζωή βιαζόμουν,
η νύχτα μ' έβρισκε πάντα απροετοίμαστο ή μάζευα τα φύλλα του φθινοπώρου,
έχουν μια μυστηριώδη τύχη που μας ξεπερνά
και γενικά τ' ανθρωπιστικά αισθήματα δε σ' ανεβάζουν ψηλά,
το πολύ να φτάσεις ως τη λαιμητόμο ή ως το παράθυρο μιας γυναίκας με κόκκινα μαλλιά, και λέω κόκκινα γιατί αγαπώ το μέλλον,
όπως και τα φαρμακεία τη νύχτα μοιάζουν με φανταστικές εξόδους κι οι ποιητές ονειρεύονται ρωμαϊκές γιορτές ή αρνούνται να πεθάνουν,
κατά τα άλλα συνήθως καίγομαι,
έτσι ξεχειμωνιάζω καλύτερα,
ή στα σπίτια που μ' έδιωχναν άφηνα πάντα πίσω απ' την πόρτα ένα τσεκούρι.
Αλλά οι καλύτερες στιγμές μου είναι τα βράδια,
όταν ανοίγω το παράθυρο
κι αφήνω ελεύθερα τα ωραία ωδικά πουλιά που εγκυμνάζω τις ατέλειωτες ώρες τις αιχμαλωσίας

Τι μεγάλη τύχη να πέσεις πάνω στις λέξεις που περιγράφουν τα άφταστα σου, τι ασφάλεια να τις φτιάξει κάποιος άλλος για σένα, τι ταξίδι να υπάρχεις μέσα απο κάποιον που δεν γνώρισες ποτέ

Εξάλλου δε ζητήσαμε τη νίκη-μονάχα λίγη μουσική

Με καθόρισαν πολλά, όπως όλους μας, γονιδιακά και βιώματα. Μα τίποτα περισσότερο από τον Λειβαδίτη, ή ίσως να τον ήξερα πριν γεννηθώ.

Πίναμε όλη νύχτα,
"ακούς αυτήν την υπέροχη μουσική;", τον ρώτησα,
"δεν είναι μουσική", μου λέει.
"Εγώ καταστρέφω τη ζωή μου.""

Κι έτσι ίσως να είμαι η πιο αναρμόδια να γράψω για τον Τασο Λειβαδίτη. Εγώ δεν τον διαβασα, εγω δεν τον μελέτησα, προσπάθησα να δω τα πράγματα, την ζωή, εμένα μέσα απο τις λέξεις του. Και αυτό κάνω και τωρα

Τα βράδια έριχνα όλες μου τις σκέψεις απ' το παράθυρο
μήπως και βρουν το δρόμο οι χαμένοι ταξιδιώτες

Δεν ξέρω ποιος είναι ο Λειβαδίτης. Ξέρω μόνο ποιος είναι ο δικός μου ποιητής.
Κι έτσι, μην θελοντας να τον παρερμηνευσω κι άλλο, όσο κι αν οι ποιητές πεθαίνουν απο την ερμηνεια και ζουν μόνο μέσα απο την παρερμηνεία, ας τελειωσω με την δική του Αυτοβιογραφία.


Άνθρωποι που δε γνώρισα ποτέ μού δώσαν το αίμα μου και τ’ όνομά μου
στην ηλικία μου χιονίζει, χιονίζει αδιάκοπα
μια κίνηση πάντα σα νά’ θελα να προφυλαχτώ από’ να χτύπημα
δίψασα για όλη τη ζωή, κι όμως την άφησα
για ν’ αρπαχτώ απ’ τα πελώρια αγκάθια της αιωνιότητας,
η σάρκα μου ένας επίδεσμος γύρω απ’ το αυριανό μου τίποτα
κανείς δεν μπορεί να με βοηθήσει στον πόνο μου
εκτός απ’ τον ίδιο μου τον πόνο –είμαι εδώ, ανάμεσά σας, κι ολομόναχος,
κ’ η ποίηση σα μια μεγάλη αλήθεια που την ανακαλύπτεις ύστερ’ από χρόνια,
όταν δεν μπορεί να σου χρησιμέψει πια σε τίποτα.

Επάγγελμά μου: το ακατόρθωτο.