Πέμπτη 11 Σεπτεμβρίου 2008

Δικιά σου είμαι....

Ήταν μέρες περίεργες αυτές οι μέρες του Σεπτέμβρη όταν ήμουν παιδί.
Είχαν μια γλυκόπικρη γεύση. Όχι, δεν ήταν μέρες μνημόσυνου. Δεν ταιριάζει η λέξη μνημόσυνο στις δυο γυναίκες της ζωής μου. Αυτές δεν έκαναν ποτέ μνημόσυνα, αυτές κοίταζαν πάντα μπροστά. Το …πίσω, ακόμα και το όποιο θλιβερό πίσω, το αντιμετώπιζαν περήφανα, καμαρωτά, «τα καταφέραμε» λέγανε.

Ποτέ δεν τις άκουσα να μεμψιμοιρούν για το τι χάσανε, ότι κι αν χάσανε, και τουλάχιστον η μία έχασε πολλά….
Πάντα τις άκουγα να περιμένουν αυτό το …..καλό που ……θα έρθει….
Κι ότι καλό πια για αυτές, θα ερχόταν .....από μένα.

Τις θυμάμαι ηλικιωμένες. Αλλά πάντα όμορφες. "Θεωρητικές" όπως τους άρεσε να αυτοαποκαλούνται.
Μεγάλωσα μαζί τους. Μεγάλωσα στα χέρια τους. Και τις λάτρεψα.

Σμυρνιές.............
Ναι, ακριβώς αυτό το χαρακτηριστικό της Σμυρνιάς, που δεν διασώζεται πια, παρά μόνο σε κάποιες παλιές ασπρόμαυρες ταινίες του ελληνικού σινεμά.

Η γιαγιά μου και η Σόνια.
Η Σόνια που ξέμεινε σπίτι μας από κάποιες πιο .....ανθηρές εποχές.


Τις πρώτες μου γνώσεις στα ….μαθηματικά τις απέκτησα από …….ανάγκη. Πριν από τα τρία μου χρόνια, κατάλαβα ότι έπρεπε να μάθω να μετράω. Όχι πολύ, μέχρι το 12 χρειαζόμουνα. Να μετράω τους χτύπους του ρολογιού που έφταναν αχνά στο δωμάτιο μου, κάτω, από το σαλόνι.

Από τις 8 που η μαμά μου με φιλούσε μάλλον τυπικά στο μέτωπο γκρινιάζοντας είτε γιατί δεν έπλυνα τα δόντια μου, είτε γιατί έχυσα το γάλα μου στον νεροχύτη, είτε γιατί …πάντα κάτι υπήρχε, από τις 8 που έκλεινε το φως στο δωμάτιο μου, κάρφωνα τα μάτια μου στο αχανές ταβάνι και μετρούσα. Μετρούσα τους πολλούς και το ένα χτύπο κάθε μισή ώρα.

Συχνά ανυπόμονη, όταν παρά τις διαβεβαιώσεις της μαμάς μου, ότι οι δράκοι και οι γίγαντες δεν ήταν κρυμμένοι στις κουρτίνες του παραθύρου και στις σκοτίες του ταβανιού, εγώ ……Tους έβλεπα να παραφυλάνε πότε θα κοιμηθώ, και με την ελπίδα ότι έχω κάνει λάθος στο μέτρημα των χτύπων του ρολογιού, έκανα το μεγάλο βήμα νωρίτερα.

Διέσχιζα ξυπόλυτη τον παγωμένο διάδρομο, έσπρωχνα την επιμελώς μισάνοιχτη πόρτα του δωματίου της γιαγιάς μου, και χωνόμουνα στον ζεστό παράδεισο του κρεβατιού και της αγκαλιάς της.
Ένα κρεβάτι ζεστό από το κορμί της και την θερμοφόρα στα πόδια, ένα μαξιλάρι μυρωδάτο από το ροδόνερο που έλουζε τα μαλλιά της, μια αναπνοή μυρωμένη από μέντα, η φωνή που με καλωσόριζε με εκείνο το ψιθυριστό hos geldin και μια αγκαλιά να χωθώ.
Οι δράκοι μπορούσαν να αναπαυθούν μόνοι τους πια στο δωμάτιο μου.
Εγώ…. είχα αλλού να πάω

Η γιαγιά μου με έπαιρνε από το χέρι και χανόμαστε στους λαμπερούς δρόμους της Σμύρνης…. Φεύγαμε από τον Μπουρνόβα να πάμε στην Αγία Φωτεινή, να ανάψουμε ένα κεράκι και όχι όχι δεν ζητάμε τίποτα από την χάρη της, ένα ευχαριστώ να πούμε για όλα όσα έχουμε, για όλα όσα θα έρθουν. Και τα καλά και τα κακά.

Το πρωί με έβρισκε χορτασμένη από τα γλυκά, τις πουτίγκες, και τα φοινίκια, κουρασμένη από την ατέλειωτη βόλτα στην Promenade.

Στα παραμύθια με τις Χιονάτες, τις Σταχτοπούτες, τις ωραίες Κοιμωμένες της μαμάς μου, η γιαγιά μου και η Σόνια είχαν να αντιπαραβάλλουν σκηνές, ιστορίες, μύθους από μια Σμύρνη λαμπερή, μαγική, ένα χωνευτήρι πολιτισμών, μια πόλη που άκμαζε, που αγκάλιαζε τους πάντες, που συχωρούσε τους πάντες, και που ίσως ποτέ δεν υπήρξε παρά μόνο στην νοσταλγία όλων όσων την στερήθηκαν.

Έκοβε η μία, έραβε η άλλη, έχτιζε παραμύθια η μία, κένταγε τις λεπτομέρειες η άλλη.

Πόσο χαζή μου φαινόταν η Σταχτοπούτα, πόσο ξενέρωτη η Χιονάτη, όταν εγώ ζούσα τις περιπέτειες της Ελένης που φτωχή, κόρη της ...δούλας της Μαργής, ανακάτευε βοτάνια και είχε στα πόδια της τον Αλέκο, τον Τζώρτζη και τον Μανώλη μαζί. Παλικάρια δυο μέτρα, με βιός, με γνωριμίες, με χέρια που κάρβουνο πιάνανε και χρυσάφι γινόταν, με βλέμμα που σε κοιτούσε κι έλιωνες, και με φιλί που υποσχόταν τον Παράδεισο…

Πόσο να με αγγίξει ο Αντερσεν, όταν εγώ ....ήξερα ότι αρκεί μια Πανσέληνος και λίγες σταγόνες από ciceks για να έχεις ότι λαχταράς…..

Πόσο να με εντυπωσιάσει ο Κοντορεβιθούλης και τα ψίχουλα του, όταν εγώ ήξερα το μυστικό της θείας Μαρίας που ...κάποτε λεγόταν Γκιουλσά.
Που μέσα στο μακελειό της καταστροφής, την έκλεψε ο αδελφός της γιαγιάς μου, την έφερε μαζί του χωρίς ποτέ να ομολογήσει κανείς ότι είναι Τούρκα.
Δεν ήξερε η έρημη η Γκιουλσά λέξη Ελληνικά, δεν είχε κάνει ποτέ τον σταυρό της.
Είπαν ότι είναι μουγκή, χρόνια ολόκληρα δεν μίλησε, κουβέντα δεν βγήκε από το στόμα της, τα παιδιά της τα γέννησε χωρίς έναν αναστεναγμό, χωρίς ένα αχ…... Μην προδοθεί.
Μόνο τα βράδια έκλαιγε στο κρεβάτι της, στην αγκαλιά του άνδρα της.

Όταν κάποτε ένοιωσε ότι έμαθε την γλώσσα, την πήγαν στην Παναγιά της Τήνου, κι εκείνη ....μεγαλόψυχη με όλες τις γυναίκες που πολύ πονέσανε, με όλες τις γυναίκες που …..η στιγμή άλλαξε την ζωή τους, με όλες τις γυναίκες που ο έρωτας άλλαξε το ριζικό τους....έκανε το θαύμα της και …..μίλησε η ...Μαρία.

Στην πράξη, και οι δύο λατρεμένες μου, δεν είχαν προσωπικές μνήμες από την μαγική Σμύρνη που μου εξιστορούσαν, μιας που κι αυτές ακουστά τις είχαν, από μάνες, μεγαλύτερα αδέλφια, θείες, συγγενείς. Η μία είχε έρθει 5 χρονών και η άλλη μόλις δύο.
Αλλά η Ανατολή ήταν μέσα τους. Έμαθαν να την κουβαλάνε, έμαθαν να την αναγνωρίζουν, έμαθαν να την μοιράζονται, έμαθαν να την νοσταλγούν. Και πάνω από όλα έμαθαν να την μεταφέρουν, για όποιον ήθελε να γοητευτεί από αυτήν.....
Και εγώ ήθελα τόσο πολύ......

Η πρώτη «κακιά» κουβέντα, η πρώτη απαξιωτική λέξη που έμαθα να προφέρω ήταν η λέξη "παλιολλαδίτης". Ναι έτσι όπως το γράψω, όχι ΠαλαιοΕλλαδίτης, αλλά παλιολλαδίτης και συνήθως συντασσόμενο με ένα πφφφφφφφφφφφ, με ένα "τι να λέμε τώρα παλιολλαδίτης.....", "τι περιμένεις τώρα, παλιολλαδίτισσα...."

Όταν κάποιος ήταν αγενής, όταν κάποιος ήταν τσιγκούνης, όταν κάποιος ήταν πικρόχολος, όταν κάποιος ήταν εριστικός.....η αιτιολογία ήταν πάντα «πφφφφφφ παλιολαδίτης.....»
Όταν κάποια ήταν στρυφνή, όταν κάποια ήταν αγέλαστη, όταν κάποια ήταν κακοντυμένη, όταν κάποια ήταν άσκημη.....ήξερα.... «πφφφφφφφφφφ παλιολαδίτισσα»


Τέτοιες μέρες του Σεπτέμβρη, οι δυο γυναίκες της ζωής μου, κάνανε τον σταυρό τους για όσα δεν έμελλε να ζήσουν και για όσα περίμεναν να έρθουν.

Τέτοιες μέρες του Σεπτέμβρη η μια ψιλόκοβε το μελισσόχορτο, το δεντρολίβανο, το κυπαρίσσι, και η άλλη τα κοπανούσε στο μικρό ασημένιο γουδί, μαζί με αμυγδαλέλαιο για να κάνουν το «νυχτικό». Την μαγική κρέμα νύχτας που πρέπει να φοράνε οι γυναίκες το βράδυ όταν κοιμούνται δίχως .....άντρα, δίχως αγκαλιά.
Πίστευαν φανατικά ότι το άσπρο δέρμα μιας γυναίκας το συντηρεί η ηρεμία που προσφέρει η ανάσα του άντρα στο προσκέφαλο της.
Χήρα η μια, γεροντοκόρη η άλλη, άντρα δεν είχαν το βράδυ, αλλά είχαν ...το «νυχτικό».

Τέτοιες μέρες του Σεπτέμβρη η γιαγιά μου έκανε ένα μεγάλο ταψί κανταΐφι για να γλυκάνει τις ......ψυχές όλων όσων δεν γνώρισε. Αλλά ήταν ....οι δικοί της.

Τέτοιες μέρες του Σεπτέμβρη η Σόνια με πήγαινε να ανάψουμε ένα καντήλι σε έναν τυχαίο τάφο στο νεκροταφείο για την μάννα και τον πατέρα που έχασε, και που τάφο δεν είχαν ....πουθενά.

Με έμαθε η Σόνια πως, ότι αγαπάμε …..δικό μας είναι.
«Δικιά μου δεν είσαι εσύ yesilgoza;;;» με ρωτούσε….
Και απαντούσε μόνη της… «δικιά μου είσαι»

44 σχόλια:

cinderella είπε...

Μια Cinderella που την έχουν πάρει τα ζουμιά σου στέλνει μια τεράστια αγκαλιά σε συσκευασία δώρου.
Γι αυτό είσαι τόσο ξεχωριστή καρδιά μου. Γιατί είσαι προικισμένη και χορτασμένη. Γιατί η μοίρα όταν σε έφτιαχνε δεν τσιγκουνεύτηκε τα υλικά και έφτιαξε εσένα. Πλάσμα εκπληκτικό.
Τυχεροί όσοι βρίσκονται γύρω σου. Τυχερή μέσα σε αυτούς κι εγώ!

Ανώνυμος είπε...

Τώρα καταλαβαίνω... Για μια ακόμη φορά εκπληκτικό κείμενο,από ένα πολυαγαπημένο κορίτσι των γιαγιάδων της...Πόσο χαίρομαι που σε διαβάζω...Τις μυρωδάτες αγκαλιές της γιαγιάς!! Με συγκίνησες για πολλοστή...Την καλησπέρα μου..
απο agrampelli

Ανώνυμος είπε...

Κατερίνα... επιτέλους. Εχω διαβάσει όλες σου τις αναρτήσεις, τις παλιές, τις νεότερες...

Από πολύ μακριά, σου στέλνω το μήνυμά μου... επιτέλους, επιστροφή στα παλιά...

Συμπληρώνω μιά λέξη: Αριστούργημα.

monahikoslikos είπε...

Σε διάβασα στη δουλειά, σε ξαναδιάβασα τώρα που γύρισα σπίτι, ότι και να γράψω θα είναι λίγο... γι αυτό λέω να το ξαναδιαβάσω κι όσο μπορώ να το κρατήσω στη μνήμη μου.
Σπάνιο κείμενο Κατερινιώ μου, συγχαρητήρια.

Ανώνυμος είπε...

Ειχα και εγω μια τετοια γιαγια και μια αντιστοιχη Σόνια.

Και το κρεβατι της γιαγιας παντα μεγαλο καταφυγιο.

Καταλαβαινεις οτι καταλαβα o,τι παραπανω να πω θα το χαλασω.

Ευχαριστω,

Ανώνυμος είπε...

Εχω συγκλονιστει γιατι δεν μπορω να σου δωσω να καταλαβεις ποσο ιδιες εικονεs εχω.
Διαβαζα και νομιζα οτι μιλουσες για τι δικη μου τη γιαγια και τη δικη μου Σονια.

Μια εξηγηση μονο μπορω να δωσω
Η ΑΝΑΤΟΛΗ.

δόΧτωρ απαράδεΧτος είπε...

αυτό το κείμενο μυρίζει νοσταλγία

κυρία μου δηλώνω θαυμαστής σας

ευχαριστώ για το ταξίδι που μου προσφέρατε

apos είπε...

Tι να πει κανείς; Τίποτα. Απλά, πριν από λίγες μέρες είχα κάνει ένα ποστ για τη ΔΕΘ και έλεγα ότι αν τελικά ο χώρος εκεί γίνει Πάρκο, πρέπει να μετονομαστεί σε «Μητροπολιτικό Πάρκο Νέλλυ Μυλωνά».
Νομίζω ότι άλλαξα γνώμη: θα αγοράσω ένα Πάρκο για σένα να κόβουμε βόλτες και να ακούμε τις ιστορίες σου.
Καλώς όρισες.

katerina είπε...

Cinderella μου, αγάπη μου, είσαι η μόνη Σταχτοπούτα σε αυτή την ζωή που με ...εντυπωσίασε.
Η μόνη που δικαίωσε την γοητεία του παραμυθιού.

Και γλυκιά μου, η γιαγιά μου, μου έλεγε πάντα. «Να έχεις μόνο όμορφες, πολύ όμορφες φίλες. Μόνο αυτές θα είναι πραγματικές φίλες».

Και εγώ την άκουσα Cindy μου. Την άκουσα ομορφιά μου.....

katerina είπε...

Αγράμπελλη, μου σε ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια.

Αν σου έβγαλα μια ...μυρωμένη ζεστασιά ....τότε καλά ζωγράφισα αυτό που κουβαλάω σαν τις πιο τρυφερές, γλυκές και ακριβές μνήμες μέσα μου.

katerina είπε...

Σε ευχαριστώ de la mettrie, και για το μήνυμα σου από μακριά, και για το ότι διάβασες και τις παλιές μου αναρτήσεις και για τον τόσο μεγαλόψυχο χαρακτηρισμό σου για την ανάρτηση.

Αλλά ξέρεις de la mettrie, αυτά τα δεκανίκια που άλλοι τα λένε και .....άμυνες, όσο σε σώζουν από τον πόνο από τα ....σακατεμένα μέλη σου, αυτόν τον οξύ πόνο που σου κόβει την ανάσα, τόσο σε δένουν χειροπόδαρα, σε φιμώνουν και ....σε καθοδηγούν.

Καμιά φορά ...παραμυθιάζεσαι ότι μπορείς να σταθείς όρθια, έτσι για λίγο, έτσι να τα ακουμπήσεις μια στιγμή στον τοίχο....αλλά δεν ξέρω de la mettrie, μάλλον .... υπερεκτίμηση της ....αναπηρίας είναι.
Αυτό το «με λένε Κατερίνα και είμαι καλά»....το χρειάζομαι.

katerina είπε...

Λύκε μου, εσύ καταλαβαίνεις.....
Καταλαβαίνεις ότι όσο ζόρικο, σκληρό, άδικο κι αν είναι ....έμαθα από κούνια, να λέω ευχαριστώ και για τα καλά και για τα κακά.
Για ότι έρθει.
Ακόμα καμιά φορά, λέω και λίγο .....καμαρωτά, «τα κατάφερα».

Και γείτονα μου, ευτυχώς που εσύ κρατάς τα φώτα ανάμενα και ποιος .....δράκος θα τολμήσει να κρυφτεί στην κουρτίνα όταν παραφυλάει ένας Λύκος;;;;

tractatus είπε...

Κατερίνα οφείλω να πώ οτι οι τίτλοι σου είναι αρκετά παραπλανητικοί...;)
Αυτό το "δικιά μας είσαι" πάντως ταιριάζει σε πολλά. Μας αρέσουν οι ταυτίσεις σ' εμάς τους Ελληνες...
Οι πρόσφυγες πάντα κουβαλούσαν μυρωδιές απο τον τόπο τους, συντροφιές απο ανθρώπους που δεν είδαν ποτέ ξανά, παραμύθια της ανατολής που μοιάζαν με πραγματικότητα....μύθους και οράματα για όλα όσα θα πεθύμησαν ή έχασαν...Αυτό τελικά που λέει πώς τη μοίρα σου δεν την ορίζεις και πρέπει να το πάρεις απόφαση...
Το Σόνια πάντως πρέπει να είναι Σωτηρούλα;

katerina είπε...

Και όμως de profundis, ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΩ.
Και χαίρομαι τόσο πολύ, που κάποιος μοιράζεται τις ίδιες μνήμες, τις ίδιες μυρωδιές, τις ίδιες γεύσεις, τις ίδιες ατάκες, τις ίδιες ιστορίες, το ίδιο μεγαλείο ανθρώπων, με αυτό που καθόρισε την ζωή μου.

Και τώρα που σε καλοβλέπω de profundis, νομίζω ότι είσαι εκείνο το παιδί με το άσπρο πουκάμισο και τα λουστρίνια που τον στενεύανε, που κρατούσε σφιχτά το χέρι της γιαγιάς του, μια Πρωτομαγιά στα Περβόλια ή μήπως ήταν ένα Πάσχα στον Κουκλουτζά;; Δεν θυμάμαι καλά....

Υ.Γ. Και δεν ξέρεις και το καλύτερο. Η άλλη μου γιαγιά ήταν....Πολίτισσα...
Ανατολίτισσα, Τουρκόσπορος του κερατά ...η Κατερίνα, η συντρόφισσα των παιδικών σου χρόνων de profundis....

katerina είπε...

Καλώς ήρθατε δόκτωρ μου στο καράβι μας.
Συνήθως είναι τσαντίρι με έναν μπερντέ που τον ανασηκώνει ο αέρας, ανοιχτό, εκτεθειμένο απο παντού, αλλά καμιά φορά ....το κάνουμε και βάρκα και ταξιδεύουμε γιαλό γιαλό.
Καμιά φορά και μεσοπέλαγα.....

Ανώνυμος είπε...

Εκείνα τα λουστρίνια με στενευουν ακόμα .Λευκό πουκάμισο δεν εχω ξαναφορέσει.Αλλά το χέρι της γιαγιάς δεν προκειται να το αφησω ποτέ.(Αυτό μπορει να ακουγεται γλυκό αλλά δεν ξέρω αν είναι και καλό ειναι ομως ειλικρινές)

katerina είπε...

Καλώς σε βρίσκω Αργεντίνε μου.
Εσύ ...τόσο Δυτικός.....εγώ τόσο Ανατολίτισσα.
Άσε το πάρκο Apos, στην Ρομίλντα μας, στο κατάστρωμα της ζωής μας ....θα λέμε ιστορίες.
Και για μπουνάτσες και για καταιγίδες καπετάνιε μου.

katerina είπε...

Ελένη μου το Σόνια έβγαινε απο το Αναστασία, Στάσα την φωνάζανε στα νιατα της.

Όμως .....η Στάσα που μια ζωή περίμενε τον ...Πρίγκιπα, που μια ζωή της κάνανε προξενιά, που μια ζωή τους έβγαζε παρατσούκλια και τους σνόμπαρε, το έκανε ...Σόνια.
Μάλλον της έκανε πιο ....εντυπωσιακό για ....υποψήφια νύφη.
Δεν βοήθησε όμως ούτε αυτό.....

katerina είπε...

Και εγώ το κρατάω de profundis. Και εγώ το κρατάω σφιχτα.
Κι αν καμιά φορά το χαλαρώνω, έρχονται τα ζόρικα και εκεί .....το ψάχνω πάλι απεγνωσμένα

Και ξέρεις κάτι ...αδελφέ, ήταν το μονο χέρι που μου πρόσφερε ΑΣΦΑΛΕΙΑ.
Μαγική λέξη, μυρωδάτη, γλυκεια η ασφάλεια, μελωμένη σαν ...φοινίκι.

PN είπε...

Καταλαβαίνεις ότι ενώ θέλω να σου κάνω καζούρα δεν μπορώ...;

Κατερινιώ μου από έναν παλιολλαδίτη ένα μεγάλο ευχαριστώ για τα κείμενα που μοιράζεσαι μαζί μας. Μας πας ένα βήμα πιο πέρα. Στην άλλη όχθη του Αιγαίου. Σε μια άλλη εποχή, σε μια άλλη Κατερίνα. Το Κατερινιώ που έχω γνωρίσει και αγαπώ. Ναι...αγαπώ!! Είδες; Το λέω και εγώ με άνεση.

Έτσι σε θέλω. Με αυτά τα υπέροχα κείμενα. Αυτές τις αναλλοίωτες ιστορίες.

Φιλιά πολλά μικρούλα Κατερίνα. Δικιά μας είσαι...!!!!

NdN είπε...

Καλώε επέστρεψες Κατερίνα,

Παράξενο να είναι Σμυρνιά και να την λένε Σόνια (ή ακόμα περισσότερο Στάσα). Κατ' εξοχήν ποντιακό όνομα, (εξάλλου στη Ρωσία είναι διαδεδομένο ακόμα και σήμερα) τουλάχιστον έτσι το ξέρω εγώ καθότι η γιαγιά ηταν Σόνια...και η άλλη Σμυρνιά. Οπότε κάπως έτσι μεγάλωσα και εγώ...

Υ.Γ. Περιττό να πω για ακόμα μία φορά ότι είναι πολύ όμορφο το κείμενο σου.

Ανώνυμος είπε...

Με μάτια υγρά, παλμούς ανεβασμένους, κόμπο στο λαιμό και εικόνες απ το χθές ... ενα ευχαριστώ για το ξύπνημα και των δικών μου αναμνήσεων
Την καλημέρα μου

τσότσος είπε...

Λυρική, τρυφερή, συναισθηματική, "κατασταλαγμένη" Κατερίνα...Φαντάζομαι το ανελέητο στην ειλικρίνειά του μάτι θα υγράνθηκε πολύ μέχρι να ολοκληρώσεις την ανάρτηση...
Την άλλη εβδομάδα είσαι εδώ; Σε επιθυμήσαμε...
Φιλιά

katerina είπε...

Επιτέλους VK, έπρεπε να γίνεις ....in Athens, για να πείς αυτό το "το Κατερινιώ που έχω γνωρίσει κι αγαπώ".

Ε, εγώ τό έχω πει τόσες πολλές φορές το "σ' αγαπάω VK μου", που ....
Μωρέ και τι πειράζει;;; Και ακόμα μία...
Και συμπληρώνει ...το Κατερινιώ....και σε χρειάζομαι, αρκετά στερητικά έχω, όχι άλλα, το blog σου και τα μάτια σου....

katerina είπε...

NdN ...δικός μας και εσύ....
Να σου πω την αλήθεια δεν ξέρω τις βαθύτερες ρίζες της, κι αμφιβάλλω αν τις ήξερε και αυτή.
Αλλωστε αυτόι μπορεί να μην επέλεξαν το χώμα που θα πατάνε αλλά σίγουρα είχαν επιλέξει το χώμα που θα αγαπάνε.

katerina είπε...

Χαρά μου καλως ήρθες.
Χαίρομαι που είμαστε πολλοί.
Κι ακόμα περισσότερο χαίρομαι που όλοι αγαπήσαμε, που όλοι ζεσταινόμαστε από αυτές τις μνήμες τις τόσο ξεχωριστές.
Άραγε και εσένα σου βγάζει κάτι ....δικό σου η Ανατολή ή μονο εγώ μαγευομαι;;;
Εχω πάει πολλες φορές στην Σμυρνη και ακόμα περισσότερες στην Πόλη, και κάθε φορά τις νοιώθω πιο δικές μου απο πολλες Ελληνικές πόλεις.

katerina είπε...

Τσότσο μου, αυτό το "κατασταλαγμένη" αποκλειεται να βγήκε απο το δικό σου στόμα, να γράφτηκε απο το δικό σου χέρι.

Δεν νομίζω ότι θα κατασταλλάξω ποτέ. Τώρα πια το έχω πάρει και αποφαση. Μια ζωή θα κυνηγάω χίμαιρες...
Αλλά Τσότσο, Αννη, αγαπάτε τους φίλους σας με τα ελατωμάτα τους.

Υ.Γ.Την άλλη βδομάδα θα τρέχω σαν τρελή και έχω και κάποια ταξίδια αστραπή για την παραπάνω αλλά σας πεθυμησα πολύ.

cynical είπε...

Κατερίνα μου, τωρα εχω καλύτερη εικονα για τη μικρουλα που κοιταζει τον μπογιατζη στην σκιερη αυλή, και την γιαγια στο πανω πατωμα. Ολα μαζι δεμενα με μικρασιατικες μυρωδιες και τρυφεραδα.
Και δεν αμφιβαλω ότι το καλό που περιμενανε απο σενα, τους το εδωσες και με το παραπανω!
Να εισαι καλα.

katerina είπε...

Ξέρεις Cynical η μια Σμυρνιά νίκησε και τον θάνατο, ή μάλλον τον κοροιδεψε.
Αντρας δεν είναι κι αυτός;;; Τι περιμένεις;;; Δεν θα τον ...κουλάντριζε μια Σμυρνιά;;;;

Περίμενε να γεννήσω για να πεθάνει.
Πέθανε 19 μέρες μετά την γέννηση της κόρης μου. Την είδε, την αγκαλιασε και έφυγε.
Με άφηνε πια σε καλά χέρια.

Ανώνυμος είπε...

Μεσα σ αυτόν τον τον χωρίς τελος και αρχή δυσωσμο κοσμο ,
τοση ευωδία..
Σ , ευχαριστουμε

ΙΣΚΡΑ

κάκος είπε...

Πόσο χαίρομαι που σε βρήκα !!!
Νάσαι καλά όπου και νάσαι .
Καλή σου νύχτα .

Yannis Petsas είπε...

Δεν ξέρω που γεννήθηκες σαλτιμπάγκε, είσαι Ανατολίτισσα όμως, πέρα για πέρα.
Καλό σου βράδυ.

Δήμητρα είπε...

Φοβερό κείμενο,φοβερές εικονες.Γράφεις πανέμορφα....

Unknown είπε...

Δεν μπορώ να πω τίποτα...

Σε ευχαριστώ...

Να περάσεις υπέροχα, τέτοια πλάσματα σαν εσένα μόνο υπέροχα πρέπει να περνάνε...

katerina είπε...

Σε ευχαριστώ ΙΣΚΡΑ, και εχω μεγάλη ανάγκη να μοιράζομαι μαζί σας όλες τις μυρωδιές και τα αρωματα.

katerina είπε...

Να είσαι καλά και εσύ κάκο μου. ότι κι αν σημαίνει το καλά για τον καθένα μας.
Σε ευχαριστώ.

katerina είπε...

Γιάννη μου καλως τον.
Και εγώ έλεγα ότι ξέχασες τον σαλτιμπάγκο.

Ναι Γιάννη, είμαι η πιο Ανατολίτισσα που μπορείς να φανταστείς. Κι όχι μονο λόγω καταγωγής. Βασικά λόγω επιλογής.

Και στην Αλάσκα να είχα γεννηθεί ....εγώ Ανατολίτισσα θα ήμουν. Απλα΄είχα την τύχη να το βιώσω και να το επιλέξω ευκολοτερα και γρηγορότερα απο άλλες.

katerina είπε...

Να σαι καλά Δήμητρά μου.
Το όμορφη πασχαλίτσα!!!!!!!!!!

katerina είπε...

Γλυκεια Λιλλυ, σε ευχαριστώ απο καρδιάς.

Yannis Petsas είπε...

Βρε σαλτιμπάγκε, αφού η Αλάσκα είναι πιο κοντά στην Ανατολή απ' ό,τι στη Δύση... αλλά εκτός απ' αυτό, αυτό ήταν πραγματικά ένα υπέροχο κείμενο. Και ξέρεις κάτι; Χαραμίζεσαι με τα Πολιτικά, όταν γράφεις για 'σένα, γράφεις υπέροχα.

cynical είπε...

Kαι η μια γιαγια μου Σμυρνια ήταν. Με τον θανατο δεν τα πηγε κι ασχημα. Ο παπούς ομως ο βαλκανιος τα πηγε πολυ καλυτερα μαζι του. Ευχομαι με την κορη σου να γινουν ετσι ακριβως οπως το αισθανθηκε η γιαγια. Τυχερη...

katerina είπε...

Γιάννη τυπικά έχεις δίκιο. Η Αλάσκα είναι πιο κοντα στην Ανατολή. Αλλά όχι στην δική μου ανατολή.
Η Εγγύς Ανατολή είναι η δική μου.
Η Απω....άγνωστη.

katerina είπε...

Ίσως Cynical να δίνω στα πράγματα διαστάσεις που δεν έχουν...
Αλλά και τι σημασία έχει...
Εγώ ...φαντασιόπληκτη απο κούνια, Σαλτιμπάγκος όπως με λέει και ο Γιάννης απο πάνω, θέλω να ήταν έτσι.
Οι γιαγιάδες και οι παππουδες μας λοιπόν, μάλον τα πήγαν καλά με τον θάνατο, γιατί είχαν τα κουράγια, τα κότσια, την θέια τρέλα να τα πάνε καλά και με την ζωή.
Να την ζήσουν, να την ρουφήξουν, να την μοιραστούν.
Αξια εγγόνια τους;;;
Δεν ξέρω....
Αλλοτε την ζω και άλλοτε πάλι την ...βλέπω.

ολα θα πανε καλα... είπε...

Με συγκίνησε η αφήγησή σου,ιδιαίτερα εκεί που λες ότι άφηνες το κρεβάτι σου για να πας σε αυτό της γιαγιάς,με τη μυρωδιά της και τα γλυκά της λόγια,τα παραμύθια της,τις αφηγήσεις της,που σου διέλυαν τους φόβους και τη μοναξιά σου και σε έκαναν να ξεχνάς τους χτύπους του ρολογιού.Μεγαλώσαμε παρόμοια.Είχα κι εγώ μια τέτοια γιαγιά.
Καλησπέρα και σε ευχαριστώ.