Ίσως.....

Όταν εγώ ξεκίνησα τις σπουδές μου για να διαδεχτώ την .....Μαρί Κιουρί, -ναι, στα δεκαοχτώ μου, δεν συμβιβαζόμουν με τίποτα λιγότερο, οι καθηγητικές Έδρες ήταν πια μακρινό παρελθόν......

Εκείνος όμως αρνιόταν κατηγορηματικά να αποδεχτεί την όποια αλλαγή από εποχής....Φαραώ.
Εκείνος παρέμενε, απίστευτα σκληρός, αδιανόητα αυταρχικός, ...σκυλί τον λέγαμε, εξαιρετικά χλευαστικός, ειρωνικός που προκαλούσε τους πάντες και το πιο σημαντικό .....απόλυτα κουφός στις δικές μας ειρωνείες, χαρακτηρισμούς, διαμαρτυρίες, αντιδράσεις, καταλήψεις ή ότι.....

Διάβασα, τα διάβασα πολύ τα τρία μαθήματα του, κατέβαινα να τα δώσω ....με αξιώσεις όπως θα έλεγα σήμερα, ....φυτούκλιασμα όπως έλεγα ....τότε. Στα μόνα μαθήματα που κατέβηκα πάνω από δύο φορές. Και με έκοβε. Πάντα.

Ένα μεσημέρι, ήρθε στο εργαστήριο, σπάνιες ευτυχώς οι επισκέψεις του, και πάντα ...ψαρωτικές. Κάποιους τους ειρωνεύτηκε, κάποιους τους προσπέρασε, κάποιους τους αγνόησε επιδεικτικά, σε κάποιους είπε ένα ξερό «ωραία», και εμένα μου είπε, «μόλις τελειώσεις την άσκηση, σε θέλω στο γραφείο μου».
Νομίζω ότι αυτή η μία, μιάμιση ώρα μέχρι να την τελειώσω την ρημάδα την άσκηση....κρατάει ακόμα....

Ψευτομαγκιές στους συμφοιτητές μου για να μην δείξω τον τρόμο μου, χαβαλέδες από αυτούς που είχανε τρελαθεί από την χαρά τους γιατί δεν ήταν αυτοί, τα .....εκλεκτά θύματα, το επόμενο κολατσιό του ...σκυλιού, απορία στον διδακτορικό φοιτητή που μας βοηθούσε στο εργαστήριο.

Θυμάμαι ότι δανείστηκα μια άσπρη ποδιά από ένα συμφοιτητή μου (20 πόντους ψηλότερου και 30 κιλά βαρύτερου από εμένα, αλλά ήταν τουλάχιστον καθαρή .....ιδεολογικά, μόνο λεκέδες από κάποια αντιδραστήρια είχε), μιας και η δική μου είχε ζωγραφισμένα πάνω της έτσι αχταρμά.....κάτι σφυροδρέπανα, στοίχους του Άσιμου, ένα καλοζωγραφισμένο άστρο των Brigate Rosse, και ...στο καπάκι μια αρκετά ....sexy αφιέρωση από τον καλό μου. Κοινώς ότι .... άλεθε το μυαλό, η μαγκιά και ο ρομαντισμός μου των 20 χρόνων μου.

Και βέβαια δεν διανοήθηκα να πάω να τον δω χωρίς την άσπρη μου, την εργαστηριακή μου ποδιά. Μάλλον φορώντας την ποδιά , ήθελα να του πω, να του δείξω με την σημειολογία της ....μα κοιτάξτε, πόσο μου πηγαίνει, κοιτάξτε πόσο την αγαπάω, αυτήν θέλω να φοράω όλη μου την ζωή, μην μου στερείτε την δυνατότητα και το πιο σημαντικό μην με καθυστερείτε.....

Όταν χτύπησα την πόρτα και μπήκα στο γραφείο του, χαμογέλασε. Δεν μου χαμογέλασε, απλά .....χαμογέλασε.
-Εκλαμβάνω την μεταμφίεση σου, ως δείγμα σεβασμού, αν και αυτόν τον σεβασμό θα έπρεπε να τον επιδεικνύεις και στο εργαστήριο μου, και όχι μόνο σε εμένα προσωπικά.
-Μάλιστα
-Λοιπόν, άσκημη ώρα διάλεξες να κατεβάσεις τα μάτια, κοίτα με, γιατί δεν έχω πολύ χρόνο.
-Μάλιστα

Μπορούσα να παραλύσω, να τρομοκρατηθώ με την ησυχία μου, χωρίς μάρτυρες, ότι κι αν μου έλεγε, όσο κι αν έλεγα «μάλιστα», εγώ όταν θα ξαναπέρναγα αυτήν την αναθεματισμένη πόρτα....γιατί δεν μπορεί...θα τελείωνε το μαρτύριο....ότι και να μου έσουρνε, όσο και να με πρόσβαλλε, όσο και να με ειρωνευόταν....θα τελείωνε...κάποια στιγμή θα έβγαινα έξω....στους φίλους μου, στους δικούς μου, ε, τότε θα μπορούσα να ισχυριστώ ότι του.... τα είπα ένα χεράκι.
Μάρτυρες δεν είχαμε, η πόρτα του γραφείου του κλειστή, εμένα θα πίστευαν οι συμφοιτητές μου, εμένα θα πίστευε η παρέα, εμένα θα πίστευε ο καλός μου. Ή μάλλον και να μην με πίστευαν....ε, δεν θα μου λέγανε και κατάμουτρα πόσο..... χεσμένη ήμουνα...

-Επίδοξη συνάδελφε, σε παρακαλώ πέρασε τα μαθήματα μου
-Μα.....
-Σταμάτα. Είσαι αθλίως χαοτική και ταυτόχρονα αθλίως φιλόδοξη.....αν περιμένω να καταλάβεις, αυτό που εσύ θέλεις να καταλάβεις, δεν θα προλάβουμε. Εγώ σε λίγα χρόνια βγαίνω στην σύνταξη, και εσύ είσαι ανυπόμονη και φιλόδοξη....προπαντός φιλόδοξη.
-Μα....
-Μην αρχίσεις σε παρακαλώ. Όχι, ασφαλώς και δεν σε κάλεσα για να συζητήσουμε, Εγώ, έχω να σου μιλήσω..

Και αμέσως μετά...μου χαμογελάει. Ναι σε εμένα, σε εμένα προσωπικά. ΜΟΥ χαμογελάει!!!

-Παιδί μου, η κβαντική θεώρηση των πραγμάτων είναι εργαλείο, δεν είναι μάθημα, δεν είναι γνώση. Ξέρω, ότι διάβασες, ότι διάβασες πολύ, ....αλλά δεν είδες. Μελέτησες ...αδιάφορα. Ξέρω ότι σου πάει πολύ, είναι στην φύση σου, αλλά είσαι παιδί ακόμα. Πίστεψα ότι θα τα καταφέρεις, δεν έγινε. Εγώ δεν μπορώ να σε βοηθήσω άλλο, προσπάθησα, αλλά δεν μπορώ. Είσαι όσο χαοτική χρειάζεται, αλλά όσο φιλόδοξη δεν χρειάζεται. Βιάζεσαι παιδί μου ...για την κβαντική. Ασχολήσου με κάτι άλλο. Άνοιξε τα φτερά σου, σπάστα, κάνε την πορεία σου με οδηγό τις βεβαιότητες σου, τσάκισε τις, και έλα να με βρεις.

Και αμέσως μετά
-Λοιπόν τελειώσαμε. Πήγαινε. Και βγάλε αυτό το μασκαριλίκι απο πάνω σου, και προ πάντων ΠΕΡΑΣΕ τα μαθήματα μου.
Και πιο σιγά..... με τα μάτια πια, κατεβασμένα στα χαρτιά του....
-Με όποιον τρόπο.....

Πέρασα τα μαθήματα του. Στην επόμενη περίοδο.

Πέρασαν αρκετά χρόνια, όταν ξαναγύρισα στο παλιό μου Πανεπιστήμιο, είχε πια φύγει.....

Η κβαντική θεώρηση των πραγμάτων πολιτικά, κοινωνικά, συναισθηματικά έγινε πολύ της μόδας και πολύ του συρμού. Έχω διαβάσει δεκάδες διαμάντια και εκατοντάδες αμπελοφιλοσοφίες για αυτήν την έρημη την ....γάτα. Όλοι πια δείχνουν σαν η περίφημη γάτα να ήταν το δικό τους κατοικίδιο, και συχωριανοί μου, σαν να τον βλέπω τον ....μάγκα τον Schrodinger να κάνει πλάκα στον σεμνό, αγοραφοβικό Dirac.
Σου είπα, θα του λέει, την γάτα μου θα την θυμούνται όλοι, την εξίσωση σου ποιος θα την θυμάται ρε;;;
Και ο Heisenberg αν δεν είναι απασχολημένος να .....τεκνοποιεί και εκεί στον παράδεισο, θα με παρακολουθεί, έκπληκτος να διαχειρίζομαι το ......Ίσως μου. Την αρχή της δικής μου Απροσδιοριστίας, της δικής μου Αβεβαιότητας, που χαοτικά, προσπαθώ, παλεύω να χωρέσω στον κόσμο που ζω, σε ένα κόσμο με απόλυτες Βεβαιότητες.


Αυτό το Ίσως, αυτό το ..... «και το ένα και το άλλο», αυτό το «η γάτα είναι ισοπίθανα ζωντανή και νεκρή», αυτό το «είναι σωστό και ισοπίθανα λάθος», αυτό το «η αλήθεια μου ισοπιθανη με την δική σου αλήθεια», αυτό το «το δίκιο μου ισοπιθανο με το δίκιο σου» που αναδύθηκε με τα χρόνια μέσα μου, που εγκαταστάθηκε και λεηλάτησε και πυρπολεί το μυαλό και τις αισθήσεις μου, που ισοπέδωσε τις βεβαιότητες μου, που δεν αποδέχεται πια τις βεβαιότητες των άλλων, πως να το διαχειριστώ;;;;;

Τον είδα κάποια στιγμή σε κάποιες εκλογές του συνδικαλιστικού μας οργάνου. Το ίδιο σκληρός, το ίδιο άτεγκτος, το ίδιο είρων, το ίδιο απόμακρος, το ίδιο .....σκυλί.
Πήγα να τον χαιρετίσω. Δεν έδειξε να θυμάται. Τον κοίταξα στα μάτια, είπα και κάποιο ευφυολόγημα. Δεν χαμογέλασε.
«Συνάδελφος πια», είπε και προχώρησε να πάει να ψηφίσει.

Πως θα περάσω το μάθημα τώρα κ. Καθηγητά;;;;;
Κάποτε έσκυψες στα χαρτιά σου, και μου είπες....πέρασε το, με όποιον τρόπο.....
Δεν έχω τρόπο.....κ. Καθηγητά.

Πως διαβάζεις χωρίς να δείς στην πραγματική ζωή;;;
Πως κάνεις σκονάκια στην πραγματική ζωή;;;
Σε αυτήν την ζωή που ...... «είμαστε ζωντανοί, γιατί κάποιος μας παρατηρεί»........