Ερασιτέχνης

Όχι, δεν μένω ...εκεί.
Όχι, δεν δουλεύω ...εκεί.
Όχι δεν έχω φίλους ...με την τρέχουσα έννοια του όρου...εκεί.
Αλλά πηγαίνω αρκετά συχνά, συνήθως μόνη μου, καμιά φορά με ανθρώπους που μου τα έμαθαν, μου τα έδειξαν, που εκεί έχουν φίλους.......με την τρέχουσα έννοια του όρου.

Το πιθανότερο είναι να με γοητεύουν γιατί εγώ μένω, δουλεύω, έχω φίλους ....με την τρέχουσα έννοια του όρου ...στην «ασφαλή», στην «σίγουρη» πλευρά του φεγγαριού.

Άρα τουριστική ατραξιόν;;; Έτσι είναι. Έτσι ακριβώς. Και το .....αποδομώ εγώ, μιας και θα ζοριστώ να μου το .....αποδομήσετε εσείς. Και εδώ ...εκ του ασφαλούς...με την τρέχουσα έννοια του όρου.

Το ερέθισμα για αυτό το post, ήταν ένα ρεπορτάζ του Γιάννη Παπαδημητρίου με τίτλο «η κατάσταση έχει ξεφύγει φίλε».
Δημοσιογραφικό, πιασάρικο, .....Σαβατομεσημεριάτικο, για όλους όσους τα .......Σαββατόβραδα μας, τα περνάμε με τον καλό μας, με φίλους, με την παρέα, σε restaurants, σε μπαράκια, σε σπίτια, σε κλαμπάκια, στα μπουζούκια, και κατά τα ξημερώματα, παίρνουμε λίγη από την τζούρα της Πόλης αγοράζοντας τις Κυριακάτικες στην Ομόνοια, στο Σύνταγμα, στους Αμπελόκηπους, ή πνίγουμε τα ...ξύδια σε αυτό το απόλυτο δήθεν, στην Μαβίλη.

Όχι, ειλικρινά δεν ξέρω, είπαμε θεατής είμαι, τουρίστας..... και μάλιστα πολύ ασφαλής θεατής, πολύ ασφαλής τουρίστας. Η ζώνη ασφαλείας ...δευτερο πετσί πια.
Αυτός που βλέπει μια ταινία, και που απλά αυτή η ταινία δεν ικανοποιεί μόνο την όραση και την ακοή του, αλλά και την οσμή και την γεύση και καμιά φορά και την αφή του. Αν είμαι και πολύ τυχερή, και την ......6η αίσθηση. Αυτήν που σε βάζει να διαισθανθείς ότι θέλεις να αισθανθείς.

Τριγυρίζω - ναι αυτή είναι η σωστή λέξη, τριγυρίζω - χρόνια στην περιοχή της πλατείας Θεάτρου. Τριγυρίζω χρόνια στην Ευριπίδου, στην Μενάδρου, στην Σοφοκλέους. Συνήθως Σάββατο πρωί, καμιά φορά και βράδυ.
Για πρώτη φορά με πήγε ένας φίλος, όταν ένα βράδυ μόλις είχα γυρίσει πίσω , ...εξιστορούσα στην παρέα, εικόνες που τότε μου είχαν φανεί πολύ εντυπωσιακές, πολύ ιδιαίτερες, εικόνες που έτυχε να δω μέσα από τα παράθυρα αυτοκίνητου, αυτοκινήτου που πάντα φροντίζαμε να βάλουμε την ασφάλεια. Καλού κακού.....

Μου είπε τότε ... «μαλακίες λες, οι δρόμοι αυτοί σε κάθε πόλη, σε κάθε χώρα έχουν τέτοιους άγραφους αλλά τόσο αυστηρούς κανόνες ...ασφάλειας, που κινδυνεύεις πολύ λιγότερο από ότι στην Πανεπιστημίου μέρα μεσημέρι. Και εκεί θα δεις τον ...Κόσμο. Πάμε μαζί αύριο βράδυ, αλλά ...να είσαι εσύ».

Από εκείνο το βράδυ, που είδα τον Κόσμο, έναν άλλο κόσμο, τόσο διαφορετικό και τόσο μα τόσο απίστευτα ίδιο με τον δικό μου, αυτόν τον άγριο αλλά και τόσο γλυκερό κόσμο του πραγματικού αθηναϊκού down town, πέρασαν αρκετά χρόνια. Πήγα, τριγύρισα, περπάτησα, χάζεψα, πολλές, πάρα πολλές φορές. Κάποιες φορές, πριν κάποια χρόνια, δεν πήγαινα για ύπνο αν δεν έκανα την βόλτα μου με το αυτοκίνητο από εκεί.

Και εκεί επιτέλους, ανακάλυψα και την έννοια μιας λέξης που πολύ με βασάνισε, την έννοια της λέξης Πατρίδα, ή μάλλον την δική μου έννοια για την λέξη Πατρίδα. Ναι εκεί, ένα απομεσήμερο στην Σοφοκλέους, μέσα σε μυρωδιές από μπαχάρια, μέσα σε καφέδες από πλαστικά θερμός που πουλάνε μισό ευρώ οι Ιρακινοί, μέσα σε κυλόττες που πουλάνε οι Κινέζοι, μέσα σε πολύχρωμες πουτάνες που πουλάνε οι Νιγηριανοί, μέσα σε χλωμά πρεζόνια που πουλάνε οι πάντες, μέσα σε γλώσσες άγνωστες, μέσα σε χρώματα σκούρα, μέσα σε μουσικές ξένες, ανακάλυψα την Πατρίδα μου. Η Πατρίδα μου ένας δρόμος.

Εκεί είδα και εικόνες πανέμορφες. Αν μια εικόνα τρυφερότητας θα κράταγα στα μάτια μου, από εκεί θα την κράταγα, αν μια εικόνα έρωτα θα κράταγα στα μάτια μου, από εκεί θα την κράταγα, αν μια εικόνα αγκαλιάς θα κράταγα στα μάτια μου, από εκεί θα την κράταγα.
Εκεί που τα πράγματα ήταν αρχέγονα (δεν είναι πια), εκεί που οι σχέσεις εξακολουθούν να έχουν λόγο, εκεί που η ζωή αξίζει τίποτα και τα πάντα.

Όχι κ. Παπαδημητρίου. Εγώ δεν είμαι δημοσιογράφος, εγώ δεν έκανα ποτέ ρεπορτάζ, εγώ δεν έχω πηγές, εγώ δεν έδωσα ποτέ 30 ευρώ σε μια πουτάνα να μου πει την ιστορία της, εγώ ....περαστική είμαι. Δεν ξέρω τίποτα, δεν ρώτησα ποτέ, απλά ...χάζεψα, απλά χαζεύω για λίγο.
Εγώ ερασιτέχνης περίεργη της ζωής υπήρξα και όχι επαγγελματίας περίεργη των πραγμάτων.

Όχι κ. Παπαδημητρίου, εσείς και εγώ τα ίδια πράγματα είδαμε, αλλά τα ερμηνεύσαμε διαφορετικά. Εγώ για πάρτη μου και εσείς για τους αναγνώστες σας.

Εγώ βλέπω ένα κομμάτι πολύχρωμο, σκληρό, που παλεύει να επιβιώσει, που παλεύει να ζήσει, που παλεύει να πλουτίσει, ένα κομμάτι που παλεύει να ξεφύγει και ένα κομμάτι που παλεύει να εδραιωθεί, που έχεις διακριτές τάξεις και κάστες, που έχει εργοδότες και υπαλλήλους, που σέβεται απόλυτα το διαφορετικό, που σέβεται απόλυτα την θρησκεία, την ράτσα, την ιστορία του καθενός, που έχει σκληρούς κανόνες αλλά ΚΑΝΟΝΕΣ απαράβατους, που δεν θα σου κάνει ποτέ κακό αν δεν νοιώσει ότι κινδυνεύει από εσένα, που θα σε προστατέψει άμεσα από τον τυχαίο πρωτάρη μαλάκα, που θα πετάξει από τον χώρο του βάρβαρα, χωρίς πολλά πολλά, όποιον δεν ακολουθεί τους κανόνες του.
Που θα σε σεβαστεί και που θα σε μαχαιρώσει με την ίδια ευκολία.

Εσείς σε ένα ρεπορτάζ μιας ή κάποιων ημερών, είδατε ένα πεθαμένο γκέτο, ένα άβατο. Γράφετε κ. Παπαδημητρίου «ούτε και οι ίδιοι θυμούνται ποιοι είναι. Άψυχα κορμιά, χωρίς εγώ»

Εγώ και χιλιάδες σαν και εμένα, χρόνια τώρα, περιδιαβαίνουμε με απόλυτη ασφάλεια το ....άβατο σας, το ...άβατο που τόσο φοβιστικά περιγράφετε, και βλέπουμε ανθρώπους με πολύ ψυχή, με πολύ εγώ, με πολύ τσίπα, με πολύ κουράγιο, με πολλή γενναιοδωρία, με πολλή αξιοπρέπεια, με πολύ τσαμπουκά.

Στην διάθεση σας κ. Παπαδημητρίου. Εμείς οι ερασιτέχνες εραστές αυτής της πόλης, κερνάμε καφέ στο πεζοδρόμιο Σοφοκλέους, κερνάμε κεμπαπ στην Ζήνωνος, κερνάμε μπύρα στην Γερανίου .
Μόνο κάτι πρέπει οπωσδήποτε να έχετε μαζί σας κ. Παπαδημητρίου, τα ερασιτεχνικά μάτια σας. Μόνο κάτι πρέπει να είστε κ. Παπαδημητρίου, να είστε ...εσείς.

Και μετά, και εσείς και εγώ, ιδιαίτερα εγώ, και οι ....άλλοι, πάμε, επιστρέφουμε στον δικό μας ασφαλή κόσμο, στο δικό μας ...βατό κόσμο, στο δικό μας παράδεισο. Κερνάω και παγωτό στο Κεφαλάρι. Και εκεί μπορείτε να είστε όποιος θέλετε.