Κυριακή 21 Σεπτεμβρίου 2008

Ερασιτέχνης

Όχι, δεν μένω ...εκεί.
Όχι, δεν δουλεύω ...εκεί.
Όχι δεν έχω φίλους ...με την τρέχουσα έννοια του όρου...εκεί.
Αλλά πηγαίνω αρκετά συχνά, συνήθως μόνη μου, καμιά φορά με ανθρώπους που μου τα έμαθαν, μου τα έδειξαν, που εκεί έχουν φίλους.......με την τρέχουσα έννοια του όρου.

Το πιθανότερο είναι να με γοητεύουν γιατί εγώ μένω, δουλεύω, έχω φίλους ....με την τρέχουσα έννοια του όρου ...στην «ασφαλή», στην «σίγουρη» πλευρά του φεγγαριού.
Άρα τουριστική ατραξιόν;;; Έτσι είναι. Έτσι ακριβώς. Και το .....αποδομώ εγώ, μιας και θα ζοριστώ να μου το .....αποδομήσετε εσείς. Και εδώ ...εκ του ασφαλούς...με την τρέχουσα έννοια του όρου.

Το ερέθισμα για αυτό το post, ήταν ένα ρεπορτάζ του Γιάννη Παπαδημητρίου με τίτλο «η κατάσταση έχει ξεφύγει φίλε».
Δημοσιογραφικό, πιασάρικο, .....Σαβατομεσημεριάτικο, για όλους όσους τα .......Σαββατόβραδα μας, τα περνάμε με τον καλό μας, με φίλους, με την παρέα, σε restaurants, σε μπαράκια, σε σπίτια, σε κλαμπάκια, στα μπουζούκια, και κατά τα ξημερώματα, παίρνουμε λίγη από την τζούρα της Πόλης αγοράζοντας τις Κυριακάτικες στην Ομόνοια, στο Σύνταγμα, στους Αμπελόκηπους, ή πνίγουμε τα ...ξύδια σε αυτό το απόλυτο δήθεν, στην Μαβίλη.

Όχι, ειλικρινά δεν ξέρω, είπαμε θεατής είμαι, τουρίστας..... και μάλιστα πολύ ασφαλής θεατής, πολύ ασφαλής τουρίστας. Η ζώνη ασφαλείας ...δευτερο πετσί πια.
Αυτός που βλέπει μια ταινία, και που απλά αυτή η ταινία δεν ικανοποιεί μόνο την όραση και την ακοή του, αλλά και την οσμή και την γεύση και καμιά φορά και την αφή του. Αν είμαι και πολύ τυχερή, και την ......6η αίσθηση. Αυτήν που σε βάζει να διαισθανθείς ότι θέλεις να αισθανθείς.

Τριγυρίζω - ναι αυτή είναι η σωστή λέξη, τριγυρίζω - χρόνια στην περιοχή της πλατείας Θεάτρου. Τριγυρίζω χρόνια στην Ευριπίδου, στην Μενάδρου, στην Σοφοκλέους. Συνήθως Σάββατο πρωί, καμιά φορά και βράδυ.
Για πρώτη φορά με πήγε ένας φίλος, όταν ένα βράδυ μόλις είχα γυρίσει πίσω , ...εξιστορούσα στην παρέα, εικόνες που τότε μου είχαν φανεί πολύ εντυπωσιακές, πολύ ιδιαίτερες, εικόνες που έτυχε να δω μέσα από τα παράθυρα αυτοκίνητου, αυτοκινήτου που πάντα φροντίζαμε να βάλουμε την ασφάλεια. Καλού κακού.....

Μου είπε τότε ... «μαλακίες λες, οι δρόμοι αυτοί σε κάθε πόλη, σε κάθε χώρα έχουν τέτοιους άγραφους αλλά τόσο αυστηρούς κανόνες ...ασφάλειας, που κινδυνεύεις πολύ λιγότερο από ότι στην Πανεπιστημίου μέρα μεσημέρι. Και εκεί θα δεις τον ...Κόσμο. Πάμε μαζί αύριο βράδυ, αλλά ...να είσαι εσύ».

Από εκείνο το βράδυ, που είδα τον Κόσμο, έναν άλλο κόσμο, τόσο διαφορετικό και τόσο μα τόσο απίστευτα ίδιο με τον δικό μου, αυτόν τον άγριο αλλά και τόσο γλυκερό κόσμο του πραγματικού αθηναϊκού down town, πέρασαν αρκετά χρόνια. Πήγα, τριγύρισα, περπάτησα, χάζεψα, πολλές, πάρα πολλές φορές. Κάποιες φορές, πριν κάποια χρόνια, δεν πήγαινα για ύπνο αν δεν έκανα την βόλτα μου με το αυτοκίνητο από εκεί.

Και εκεί επιτέλους, ανακάλυψα και την έννοια μιας λέξης που πολύ με βασάνισε, την έννοια της λέξης Πατρίδα, ή μάλλον την δική μου έννοια για την λέξη Πατρίδα. Ναι εκεί, ένα απομεσήμερο στην Σοφοκλέους, μέσα σε μυρωδιές από μπαχάρια, μέσα σε καφέδες από πλαστικά θερμός που πουλάνε μισό ευρώ οι Ιρακινοί, μέσα σε κυλόττες που πουλάνε οι Κινέζοι, μέσα σε πολύχρωμες πουτάνες που πουλάνε οι Νιγηριανοί, μέσα σε χλωμά πρεζόνια που πουλάνε οι πάντες, μέσα σε γλώσσες άγνωστες, μέσα σε χρώματα σκούρα, μέσα σε μουσικές ξένες, ανακάλυψα την Πατρίδα μου. Η Πατρίδα μου ένας δρόμος.

Εκεί είδα και εικόνες πανέμορφες. Αν μια εικόνα τρυφερότητας θα κράταγα στα μάτια μου, από εκεί θα την κράταγα, αν μια εικόνα έρωτα θα κράταγα στα μάτια μου, από εκεί θα την κράταγα, αν μια εικόνα αγκαλιάς θα κράταγα στα μάτια μου, από εκεί θα την κράταγα.
Εκεί που τα πράγματα ήταν αρχέγονα (δεν είναι πια), εκεί που οι σχέσεις εξακολουθούν να έχουν λόγο, εκεί που η ζωή αξίζει τίποτα και τα πάντα.

Όχι κ. Παπαδημητρίου. Εγώ δεν είμαι δημοσιογράφος, εγώ δεν έκανα ποτέ ρεπορτάζ, εγώ δεν έχω πηγές, εγώ δεν έδωσα ποτέ 30 ευρώ σε μια πουτάνα να μου πει την ιστορία της, εγώ ....περαστική είμαι. Δεν ξέρω τίποτα, δεν ρώτησα ποτέ, απλά ...χάζεψα, απλά χαζεύω για λίγο.
Εγώ ερασιτέχνης περίεργη της ζωής υπήρξα και όχι επαγγελματίας περίεργη των πραγμάτων.

Όχι κ. Παπαδημητρίου, εσείς και εγώ τα ίδια πράγματα είδαμε, αλλά τα ερμηνεύσαμε διαφορετικά. Εγώ για πάρτη μου και εσείς για τους αναγνώστες σας.

Εγώ βλέπω ένα κομμάτι πολύχρωμο, σκληρό, που παλεύει να επιβιώσει, που παλεύει να ζήσει, που παλεύει να πλουτίσει, ένα κομμάτι που παλεύει να ξεφύγει και ένα κομμάτι που παλεύει να εδραιωθεί, που έχεις διακριτές τάξεις και κάστες, που έχει εργοδότες και υπαλλήλους, που σέβεται απόλυτα το διαφορετικό, που σέβεται απόλυτα την θρησκεία, την ράτσα, την ιστορία του καθενός, που έχει σκληρούς κανόνες αλλά ΚΑΝΟΝΕΣ απαράβατους, που δεν θα σου κάνει ποτέ κακό αν δεν νοιώσει ότι κινδυνεύει από εσένα, που θα σε προστατέψει άμεσα από τον τυχαίο πρωτάρη μαλάκα, που θα πετάξει από τον χώρο του βάρβαρα, χωρίς πολλά πολλά, όποιον δεν ακολουθεί τους κανόνες του.
Που θα σε σεβαστεί και που θα σε μαχαιρώσει με την ίδια ευκολία.

Εσείς σε ένα ρεπορτάζ μιας ή κάποιων ημερών, είδατε ένα πεθαμένο γκέτο, ένα άβατο. Γράφετε κ. Παπαδημητρίου «ούτε και οι ίδιοι θυμούνται ποιοι είναι. Άψυχα κορμιά, χωρίς εγώ»

Εγώ και χιλιάδες σαν και εμένα, χρόνια τώρα, περιδιαβαίνουμε με απόλυτη ασφάλεια το ....άβατο σας, το ...άβατο που τόσο φοβιστικά περιγράφετε, και βλέπουμε ανθρώπους με πολύ ψυχή, με πολύ εγώ, με πολύ τσίπα, με πολύ κουράγιο, με πολλή γενναιοδωρία, με πολλή αξιοπρέπεια, με πολύ τσαμπουκά.

Στην διάθεση σας κ. Παπαδημητρίου. Εμείς οι ερασιτέχνες εραστές αυτής της πόλης, κερνάμε καφέ στο πεζοδρόμιο Σοφοκλέους, κερνάμε κεμπαπ στην Ζήνωνος, κερνάμε μπύρα στην Γερανίου .
Μόνο κάτι πρέπει οπωσδήποτε να έχετε μαζί σας κ. Παπαδημητρίου, τα ερασιτεχνικά μάτια σας. Μόνο κάτι πρέπει να είστε κ. Παπαδημητρίου, να είστε ...εσείς.
Και μετά, και εσείς και εγώ, ιδιαίτερα εγώ, και οι ....άλλοι, πάμε, επιστρέφουμε στον δικό μας ασφαλή κόσμο, στο δικό μας ...βατό κόσμο, στο δικό μας παράδεισο. Κερνάω και παγωτό στο Κεφαλάρι. Και εκεί μπορείτε να είστε όποιος θέλετε.


40 σχόλια:

Matrix είπε...

Ένας διαφορετικός κόσμος εκεί. Διαφορετικές φυλές σε 5 στενά. Φυλές που μαζευονται και τρέχουν πανικόβλητοι όταν τους κάνουν ντου οι αστυνομικοί, γιατί δεν έχουν άδεια και "φοροδιαφευγουν" (εδώ γελάνε).

Δεν τον ξέρω τον κύριο που αναφέρεις, ούτε διάβασα το άρθρο του, αλλά σίγουρα θα είναι πάλι κανένα από αυτά τα "αντικειμενικά" που γράφουν "εκείνοι", ξέρουν αυτοί ποιοι είναι. Φαντάζομαι θα περπατούσε και θα μιλούσε στο κινητό μήπως του συμβεί τίποτα για να ειδοποιήσει αμέσως.

Επίσης, υποθέτω ότι την περιοχή που περιγράφεις ελάχιστοι από εμάς την έχουν περπατήσει, άντε να πέρασαν με το αμάξι για να βγούν στην Πειραιώς, πάντα με κατεβασμένες ασφάλειες όπως λες.

Πολύ δυνατό κείμενο.
Φωνάζει, ξυπνήστε.

apos είπε...

Κατερίνα, έτυχε να διαβάσω το θέμα που λες (κομμάτι, το λένε στη γλώσσα την επαγγελματική).
Έτυχε να γυρίσω την περιοχή, για κάποιο αντίστοιχο 'κομμάτι' και σε καταλαβαίνω.
Όπως το είπες: πιασάρικο. Που έρχεται σε μια περίοδο που η περιοχή ακούγεται όλο και περισσότερο, λόγω των όσων έγιναν πριν από μερικές εβδομάδες. Αρα δυο φορές πιασάρικο.
Προσωπικά, το βρήκα λίγο δήθεν. Δεν μου πρόσθεσε κάτι.
Αλλά όπως είπες, ο κάθε δημοσιογράφος έχει ένα κοινό. Έχει έναν εργοδότη. Τι περισσότερο θα περίμενες;

Ανώνυμος είπε...

Την ξέρω και γω την περιοχή ,εδώ και πολλά χρόνια ,από τότε που δεν είχε καμμία σχέση με το σήμερα.

Μπορεί να γράψει και να πει κανείς πολλά για αυτή και τους κατοίκους της,ενα είναι σίγουρο ,οτι δεν είναι φολκλόρ ,με την τρέχουσα έννοια του όρου.

Η ζωή εκεί είναι σκλήρη πολύ σκληρή και οι εικόνες που συναντά κανείς ακόμα σκληρότερες .

Ειδικά οι εικόνες των τοξικομανών και των (τις περισσότερες φορές ανηλικων )κοριτσιών από την Αφρική.

Ειναι η εικόνα της αλήθειας μας ,που εχει επιμελώς κρυφτεί και εξοβελιστεί απο τις καθώς πρέπει γειτονιές της πόλης.

Σιγά σιγά όμως προβλέπω να γίνει η μετάλλαξη σε δέκα χρόνια από σημερα,ισως και σε λιγότερο,η περιοχή θα έχει γίνει τουριστική ατράξιον κάτι σαν τα σημερινα Σόχο,Μπρονξ η Χάρλεμ.

Και οι σημερινοί κάτοικοι η θα έχουν γίνει ευυπόληπτοι επιχειρηματίες η θα έχουν Εξοβελιστεί σε άλλες γειτονιές.

κάκος είπε...

Ξέφυγαν τα πράγματα Κατερίνα . Κλεισμένοι στην ασφάλεια που τους παρέχει ο εργοδότης , εργολάβοι γίνονται οι ίδιοι . Δεν θα με ξένιζε καθόλου αν μάθαινα , πως πληρώνουν για μια βόλτα με το αυτοκίνητο από τις "άλλες" γειτονιές , μόνο και μόνο για να βρούν την πρώτη ύλη της γραφής . Της "πιασάρικης" γραφής όπως πολύ καλά λες-γράφεις . Ενυπόγραφα άρθρα , δήθεν μελέτες , ρεπορτάζ , προάγγελοι σε τι ?
Μ' άρεσε και πάλι το κομμάτί σου .

σ.σ. αφού μπήκες στον κόπο για την Κ.Γ. , ας μας παρέθετες κι έναν στίχο , όποιον νάναι ! έτσι για να μας "φτιάξεις" !

katerina είπε...

Όχι Matrix μου, δεν φωνάζει ξυπνήστε. Εγώ δεν προτρέπω κανέναν να πάει εκεί, όπως δεν θα προέτρεπα κανέναν, να προτιμήσει να κάνει τις διακοπές του στην Αμοργό αντί για την Πάρο.

Εμένα, μπορεί σωστα, μπορεί λάθος, αυτά τα 10 στενά να μου βγάζουν μια δύναμη ζωής, μια αυθεντικότητα, μια βουή που εμένα μου αρέσει να την χαζευω, να την ανιχνευω, να υποθέτω.
Τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγώτερο.

Όσο για τον κ. Παπαδημητρίου, επαγγελματίας νταβατζής του φόβου των αναγνωστών του είναι. Η χαρά του αναγνώστη-νοικοκύρη που επιβεβαιώνει το ...φτου του, σε ότι είναι διαφορετικό απο αυτό που εκείνος ζει.

Αν αυριο τα ίδια 10 στενά γίνουν must για την νυχτερινή Αθήνα, ο ίδιος θα το προτείνει στο Αθηνόραμα.

monahikoslikos είπε...

Είναι κρίμα που δεν έγινες δημοσιογράφος.
Αλλά πάλι ποιο ΜΜΕ θα άντεχε περισσότερο από μια εβδομάδα τις αλήθειες σου τα πραγματικά ρεπορτάζ και όχι τις ξεπέτες των copy paste.
Έτυχε να γνωρίσω και να συναναστραφώ με ανθρώπους από την άλλη πλευρά του φεγγαριού και τη μπέσα τους ακόμα την ψάχνω στην απο δω τη δική μας.
Καλό σου βράδυ

Spy είπε...

The Dark Side of the Moon...
(είναι και επίκαιρο πανάθεμά το λόγω πένθους...)

Δήμητρα είπε...

ΕΚίνους εκεί τους δρόμους(Ζ΄ληνωνος,Μενάνδρου,Γερανίου,Ευριπίδου,πλατεία Κουμουνδούρου,πλατεία Θεάτρου),τους διάβαινα καθημερινά επι χρόνια.Και δεν αισθάνθηκα ούτε μια στιγμή ανασφάλεια.Απλά χαμόμουν στο μεγαλείο των ανθρώπων,των μυρωδιων και των εικόνων.Ίσως γιατί έχουν κρατήσει κάτι στα μάτια τους που είναι οικείο όλοι εκείνοι,ή έστω πολλοί απ αυτούς.Την απλότητα της καθημερινότητας....
Ωραίο θέμα έβαλες Κατερίνα.Όπως πάντα άλλωστε....

PN είπε...

Λοιπόν, έχετε όλοι σας στα blogs ένα θέμα με το Κεφαλάρι και θα τα πάρω στο τέλος. Άσε που το Κεφαλάρι είναι χαραγμένο πια στη μνήμη μου ανεξίτηλα. Γνώρισα δυο πολύ τέλεια άτομα εκεί και πέρασα μια ανεπανάληπτη βραδιά. Γι' αυτό δεν ακούω κουβέντα για το Κεφαλάρι....!!!!! Συνεννοηθήκαμε...;;;;

Στο προκείμενο τώρα. Την περιοχή που αναφέρεις την έχω φάει με το κουτάλι τα τελευταία 5 χρόνια, λόγω δουλειάς. Πρωί, μεσημέρι και βράδυ, η περιοχή αυτή μου ασκεί μια απίστευτη γοητεία. Δεν λέω ότι θέλω να κατασκηνώσω εκεί, αλλά είναι το κάτι άλλο.

Δεν είναι η πατρίδα μου βέβαια αυτή Κατερινιώ. Είναι κομμάτι της, αλλά δεν είναι σε καμιά περίπτωση αυτή, η πατρίδα μου. Είναι η lumpen μου ταυτότητα. Είναι η υποκουλτούρα μου, με την κοινωνιολογική έννοια. Είναι αν θες το αντιβαρό μου. Τη βλέπω και καταλαβαίνω τι θέλω να είμαι και κυρίως τι δεν θέλω να είμαι. Την αγαπώ, αλλά δεν την ποθώ. Την βιώνω, αλλά δεν την απορροφώ. Δεν την αγνοώ, αλλά και δεν την κοιτάω κατάματα.

Το άρθρο δεν το έχω διαβάσει, αλλά καταλαβαίνω τι εννοείς.

ολα θα πανε καλα... είπε...

Δεν έχω διαβάσει το άρθρο αυτού του κυρίου που αναφέρεις.Η περιοχή αυτή,Ζήνωνος,πλατεία Θεάτρου,κλπ,άσκησε και σε μένα μια γοητεία,ακριβώς ίσως λόγω του ότι μου φαινόταν πάντα πολύ παρεξηγημένη και ίσως επειδή εκεί ταύτιζα με κάποιους "απόκληρους" μια πλευρά του εαυτού μου.Πάντα βέβαια με τις ασφάλειες του αυτοκινήτου κατεβασμένες,κάποια Κυριακάτικα ξημερώματα σύχναζα εκεί για την αγορά των πρώτων εφημερίδων ή και για μια σοκολάτα,και μετά πάλι πίσω,στην ασφάλεια του αυτοκινήτου.Δε μπορώ να ξέρω τι μπορεί να γινόταν στα γύρω στενά αν κυκλοφορούσα.Όμως πράγματι,πιστεύω πως από αυτό το συνάφι των ανθρώπων κινδυνεύει κανείς λιγότερο σε σχέση με τα αρπακτικά και τα τέρατα που κυκλοφορούν μασκαρεμένα και κοστουμαρισμένα σε ανώτατες θέσεις και θώκους.Και είναι περίεργο,άγρια βράδια που ένιωθα τη θλίψη ή και τη μοναξιά μέσα στην ψυχή μου,σε αυτήν την περιοχή ήθελα να κυκλοφορώ,έστω,στην ασφάλεια του αυτοκινήτου,με αυτούς τους ξενύχτηδες ήθελα να ξενυχτώ κι εγώ.
Καλημέρα.

Ανώνυμος είπε...

Η κόρη μου, στα ναρκωτικά από τα δεκαπέντε της, έζησε τρία χρόνια στον τρίτο όροφο ενός κτιρίου στη Σοφοκλέους.

Να σου διηγηθώ τι έκανε εκεί; Να σου πω πως έβγαζε τη δόση της; Να σου μιλήσω γιά αυτούς εκεί "με πολύ ψυχή, με πολύ εγώ, με πολύ τσίπα, με πολύ κουράγιο, με πολλή γενναιοδωρία, με πολλή αξιοπρέπεια, με πολύ τσαμπουκά"; Να σου πω τι της έκαναν;

Αντέχεις λεπτομέρειες; Γιατί και εγώ εχω πάει εκεί, άπειρες φορές, μόνο που είδα άλλα, Κατερίνα.

Πως είναι δυνατόν να πουλάς αυτή την άθλια μαγκιά, πως είναι δυνατόν να γράφεις αυτά που γράφεις, τί ξέρεις, τι έχεις δει να γίνεται εκεί;

Τι να σου γράψω; τι να σου πω; τουρίστας της ζωής πρέπει να είσαι, τουρίστας και στη Σοφοκλέους.

Και εσείς που τα διαβάζετε, τουρίστες είσαστε όλοι. Από τη βολή σας, από τη ζεστασιά σας, από την ασφάλεια που σας δίνουν τα σπίτια σας, έχετε το θράσος να βλέπετε στην αθλιότητα, στην εκμετάλλευση, στον πόνο των άλλων, στα απίστευτα που ξέρετε ή που δεν ξέρετε οτι γίνονται εκεί "ψυχή, πολύ εγώ, πολύ τσίπα, πολύ κουράγιο, πολλή γενναιοδωρία, πολλή αξιοπρέπεια, πολύ τσαμπουκά" και άλλα τέτοια.

Ντροπή σας! ΝΤΡΟΠΗ ΣΑΣ!

Εχεις παιδιά, Κατερίνα; Αν έχεις, πάρτα μαζί σου στις βόλτες σου στη Σοφοκλέους, και φαντάσου τα σε ένα δωμάτιο, στον τρίτο όροφο.

Και μην τολμήσεις να σβύσεις τα όσα έγραψα. Θα το ξαναγράφω συνέχεια, και εδώ και όπου αλλού μπορώ.

ΝΤΡΟΠΗ ΣΟΥ και ΝΤΡΟΠΗ ΣΑΣ!

ολα θα πανε καλα... είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
katerina είπε...

Θέλω να απαντήσω πρώτα από όλα στον Aνώνυμο, όχι για να με υπερασπιστώ, αλλά γιατί καταλαβαίνω την οργή του, έστω κι αν είναι άδικη απέναντι μου.

Ανώνυμε, πιθανά θα ξέρεις πολύ καλύτερα και πολύ πιο επώδυνα και από εμένα και από τον καθένα μας, ότι η πρέζα πουλιέται παντού. Με την ανοχή της πολιτείας. Με την ....συμμετοχή της επίσημης πολιτείας.
Πουλιέται, στα 10 αυτά στενά, πουλιέται στα Εξάρχεια, πουλιέται στα Άνω Λιόσια, πουλιέται στο Ζεφύρι, πουλιέται στην πλατεία Βικτωρίας, πουλιέται στην πλατεία Βάθη, πουλιέται στου Ψυρή, πουλιέται ανοιχτά σε συγκεκριμένο δρόμο της Κηφισιάς, πουλιέται παντου.

Δεν μίλησα ποτέ για την «ψυχή, την γενναιοδωρία, την τσίπα » των εμπόρων της πρέζας, για όνομα του Θεού.
Μίλησα απλά για την ψυχή όλων αυτών των κολασμένων από τα πέρατα της γης, που παλεύουν να ζήσουν σε μια ξένη χώρα που τους γκετοποιεί. Και τους γκετοποιεί, ακριβώς για να τους φτάσει στα όρια τους. Όχι για να τους βοηθήσει, αλλά για να τους εξοντώσει. Όχι για να τους δώσει μια διέξοδο, αλλά για να τους πεθάνει οριστικά και αμετάκλητα.

Και αν θέλεις να μπω και στην ουσία του post, η ένσταση μου, η άθλια μαγκιά μου όπως λες, έχει σχέση με αυτό που λέει το άρθρο, που φωνάζει το άρθρο.
Και φωνάζει ένα πράγμα Ανώνυμε, «όλους αυτούς, όλα αυτά τα «αποβράσματα», μαζέψτε τους, κλείστε τους μέσα, φυλακίστε τους, πυροβολείστε τους». Να μην τους βλέπουμε.

Και βέβαια δεν αναφέρομαι στους εμπόρους. Αλλά τους μετανάστες και προπάντων αυτά τα παιδιά, που το άρθρο τα αντιμετωπίζει σαν αποβράσματα που πρέπει να τα πάρουνε από τα κολαστήρια των δρόμων που πουλιέται η πρέζα και να τα χώσουν στα κολαστήρια της φυλακής, και εκεί πια δεν θα έχουν κανένα δρόμο διαφυγής.
Αλλά εμείς δεν θα τα βλέπουμε. Δεν θα ξέρουμε. Δεν θα μας ενοχλούν.

Αυτό με σόκαρε στο άρθρο. Αυτό έγραψα.

Ασφαλώς έχεις κάθε δικαίωμα να ταράζεσαι. Αλλά νομίζω ότι τελικά λέμε το ίδιο πράγμα. Δεν είναι λύση, το να κλείσεις στο μπουντρούμι, έναν εθισμένο, για να μην τον βλέπω εγώ και ενοχλούμαι.
Ασφαλώς, έχεις κάθε δικαίωμα, να ταράζεσαι. Αλλά νομίζω ότι η οπτική αυτού του post, είναι στην ίδια κατευθυνση αυτού που και εσύ λες. Αν εμένα το άρθρο του κυρίου αυτού με έκανε να γράψω μια ανάρτηση, εσένα αν το διαβαζες, μπορεί να σε έκανε να θέλεις να τον δείρεις.
Και βέβαια δεν θα έσβηνα το σχόλιο σου.

katerina είπε...

Ναι Apos, έχεις δίκιο, δεν θα περίμενα τίποτα περισσότερο. Αλλά αυτό το άρθρο το θεώρησα πολύ επικίνδυνο, ακριβώς γιατι αναπαράγει την λογική που φοβάμαι.
Αυτήν που έγραψα και πάραπάνω στον Ανώνυμο.
Αν τους πυροβολήσουμε, αν δεν τους βλέπουμε, αν δεν ....ρυπαίνουν τα μάτια μας και την χαρά της ζωής μας, δεν θα υπάρχουν.

Και είναι τρομακτική αυτή η προσέγγιση των πραγμάτων Apos. ΤΡΟΜΑΚΤΙΚΗ.

Ανώνυμος είπε...

Δεν νομίζω ότι αυτή είναι η Ελλάδα... η εικόνα της Ελλάδας. Κάθε χώρα,κάθε τόπος έχει τα γκέτο του. Ισως υπερβάλλεις με του υπερθετικούς χαρακτηρισμούς, και πουθενά δεν διαχωρίζεις γι άποιούς μιλάς, και οι περί τα ναρκωτικά (εμποροι, χρήστες κλπ) αφθονούν στην περιοχή (αν δεν είναι και η κύρια δραστηριότητα τις νυχτερινές ώρες).

Δεν θα συμφωνήσω με τον άγνωστο, αλλά νομίζω ότι χρειάζεται εξαιρετική προσοχή και ευαισθησία, όταν κάποιος γράφει γιά αυτά τα θέματα.

Ανώνυμος είπε...

Υπερβολικό το άρθρο που σχολιάζεις, υπερβολικό και το δικό σου σχόλιο, Κατερίνα. Κάποιοι δεν μπορούν παρά να λυπούνται γιά τους χαρακτηρισμούς σου των "εργαζομένων" στην περιοχή, και ανάμεσα σε αυτούς και εγώ...

Τ

τσότσος είπε...

Ο ανώνυμος μίλησε "από μέσα", Κατερίνα, εσύ, ίσως και εγώ (τους έχω περπατήσει τους δρόμους εκεί), είμαστε οι "απέξω".
Εκείνος ταράζεται για ό,τι συνέβη εκεί (θα ένοιωθε το ίδιο αν παρόμοιο συμβάν συνέβαινε στα στέκια του Κολωνακίου και θα το καυτηρίαζε, δεν θα είχε όμως δημοσιογραφικούς "συμμάχους"...), εσύ μιλάς για την μαύρη μοίρα των "φτωχοπρόδρομων" της Σοφοκλέους που προσπαθούν να επιβιώσουν, συχνά καταστρέφοντας την ψυχή τους, αντιμέτωποι κυρίως με τους "φιλεύσπλαχνους" συμπατριώτες μας, που οι περισσότεροι έχουμε ξεχάσει ότι υπήρξαμε και εμείς μετανάστες...

Ο δημοσιογράφος (ποιου εντύπου;) απευθυνόταν μάλλον στους "φλούφληδες" Κολωνακίου, Ν. Ψυχικού (...) και λοιπών "καλών" περιοχών που, πίνοντας τον καφέ τους Σάββατο πρωί και σχεδιάζοντας πώς θα ρίξουν στο κρεββάτι την "μικρά" που σουλατσάρει απέναντι, αυτοϊκανοποιημένοι από τα πλούτη και τις καριέρες τους θα αναφωνούσαν: "τσ,τσ, τί βρωμερός κόσμος Θεέ μου"...
Καλή εβδομάδα!

katerina είπε...

de profundis, είναι πραγματικά πολύ σκληρές οι εικόνες.
Αλλά είμαστε εμείς.
Δεν είναι αυτοί και εμείς.
Είμαστε όλοι εμείς.

Κι αν αυριο η περιοχή "αξιοποιηθει", όλοι αυτοί που σημερα ζουν εκει, θα πάνε πιο πάνω, πιο κάτω, ή πιο πέρα.
Ή θα μπουζουριαστούν μέσα σε άθλιες φυλακές.

Αλλά δεν είναι αυτό το πρόβλημα του δημοσιογράφου. Το προβλημα του είναι όλο αυτό, να μην το βλέπουμε.
Δεν τον απασχολεί η μαυρη πουτάνα των 30 ευρώ, που θα ξοφλάει μια ζωή τον δουλεμπορο της, αλλά να μην την βλέπω εγώ στο κέντρο της πόλης.
Δεν τον απασχολεί ο εθισμένος που που μπορεί ανα πάσα στιγμή να πεθάνει απο την νοθευμένη πρε΄ζα, αλλά να μην τον βλέπω εγώ στο κέντρο της πόλης.
Η μόνη έννοια μας....να μην τους βλέπουμε.

katerina είπε...

"Έχω φυλάξει κάτι αποκόμματα με κάποιον που λέγανε
πως είσαι εσύ. Ξέρω πως λένε ψέματα οι εφημερίδες,
γιατί γράψανε ότι σου ρίξανε στα πόδια.
Ξέρω πως ποτέ δε σημαδεύουνε στα πόδια.
Στο μυαλό είναι ο Στόχος
το νου σου ε;"

Ναι κάκος, αυτός ο στίχος της Γώγου, νομίζω ότι ταιριάζει σε αυτό το post, και για αυτόν τον στίχο, έγραψα και αυτό την ανάρτηση.
Ο στόχος τους είναι το μυαλό μας.
Αν δεν βλέπουμε, αν δεν μας ενοχλεί, αν δεν μας "ρυπαίνει" δεν θα υπάρχει.
Ασφαλείς εμείς....
Οι άλλοι ...ας εξαφανιστούνε....

katerina είπε...

όχι Λύκε, δεν νομίζω ότι θα κατάφερνα να βγάζω το ψωμί μου σαν δημοσιογράφος. Τουλάχιστον σαν και αυτόν....
Θα προτιμούσα σε τελευταία ανάλυση να είμαι απευθείας δήμιος. Τουλάχιστον να βλέπω στα μάτια αυτούς που πυροβολώ. Αυτούς που δεν μπορούν να αμυνθούν.Αυτούς που καταδίκασα γιατί μου χαλάνε την βολή μου.
Θα προτιμούσα να πυροβολήσω εγώ, παρά να δίνω το παράγγελμα στην εφησυχασμένη κοινωνία "αφανίστε τους, τσακίστε τους".
Αυτό είναι ακόμα πιο χυδαίο.

apos είπε...

Το μόνο που θέλω να συμπληρώσω, σεβόμενος το χώρο που με φιλοξενεί και τις γνώμες όλων είναι ότι λυπάμαι ειλικρινά που σαν κοινωνία έχουμε μάθει να κάνουμε ένα μόνο πράγμα καλά: όταν υπάρχει ένα πρόβλημα να παριστάνουμε ότι δεν υπάρχει.
Κατερίνα μου, συγγνώμη αν κάνω κατάχρηση του χώρου σου.

katerina είπε...

Ακριβώς Spy. The dark side of the moon.
Είτε εδώ, είτε αλλού, είτε πέρα απο τον Ατλαντικό, είτε τώρα, είτε 100 χρόνια πριν, είτε 30 χρόνια πριν, εμείς .....τα ίδια.

Ανώνυμος είπε...

Δεν είναι η πατρίδα μας αυτή, Κατερίνα. Αδικείς όλους τους υπόλοιπους έλληνες, όλους όσους εργάζονται, μοχθούν καθημερινά γιά ένα κομμάτι ψωμί, αλλά δεν βρίσκουν τον επιούσιο εκεί ούτε με τους τρόπους που τον βρίσκουν οι θαμώνες της Σοφοκλέους...

Υπάρχουν δύο περιοχές, δύο κόσμοι εκεί, Κατερίνα... ο κόσμος της μέρας, οπως την περιγράφεις "μέσα σε μυρωδιές από μπαχάρια, μέσα σε καφέδες από πλαστικά θερμός που πουλάνε μισό ευρώ οι Ιρακινοί, μέσα σε κυλόττες που πουλάνε οι Κινέζοι" και ο κόσμος της νύχτας, που δεν τολμάς, Κατερίνα, να τον περπατήσεις, γιατί και εσύ γράφεις "δεν πήγαινα για ύπνο αν δεν έκανα την βόλτα μου με το αυτοκίνητο από εκεί" ... με το αυτοκίνητο, Κατερίνα, μέσα από την ασφάλεια του αυτοκινήτου... έχω κάνει την διαδρομή πολλές νύχτες, χωρίς την ασφάλεια του αυτοκινήτου, έχω ανέβει στους ...τρίτους ορόφους του Αγνωστου, το ξέρεις... εκεί, ακριβώς εκεί...

"ανακάλυψα την Πατρίδα μου. Η Πατρίδα μου ένας δρόμος" γράφεις... Οχι Κατερίνα, αδικείς την πατρίδα σου, αδικείς τον εαυτό σου, αδικείς και τους υπόλοιπους Ελληνες όταν γραφεις αυτό... η πατρίδα μας, Κατερίνα, είναι τόσα πολλά άλλα, ώστε αυτό να είναι ένα μικρό ψήγμα της...

Υπερβάλλεις Κατερίνα, οταν συλλήβδην χαρακτηρίζεςι τους θαμώνες της περιοχής, της νύχτας και της μέρας, χωρίς διάκριση, σαν "ανθρώπους με πολύ ψυχή, με πολύ εγώ, με πολύ τσίπα, με πολύ κουράγιο, με πολλή γενναιοδωρία, με πολλή αξιοπρέπεια, με πολύ τσαμπουκά"...

Υπερβάλλεις Κατερίνα, ακόμα περισσότερο οταν γράφεις ότι "Αν μια εικόνα τρυφερότητας θα κράταγα στα μάτια μου, από εκεί θα την κράταγα, αν μια εικόνα έρωτα θα κράταγα στα μάτια μου, από εκεί θα την κράταγα, αν μια εικόνα αγκαλιάς θα κράταγα στα μάτια μου, από εκεί θα την κράταγα" ... αδικείς ΚΑΙ την τρυφερότητα, ΚΑΙ τον έρωτα- ιδιαίτερα αυτόν, που ευτελίζεται κάθε νύχτα στην περιοχή που περιγράφεις- και την εικόνα αγκαλιάς... υπερβάλλεις, Κατερίνα... συνηθίζεις να υπερβάλλεις και πολλές φορές είναι τρόπος έκφρασης, αλλά σε θέματα σαν και αυτά, είναι μιά επικίνδυνη μέθοδος... μιά σκληρή μέθοδος, μιά άδικη μέθοδος.

Εξήγησες στον Αγνωστο τι εννοούσες... θα έπρεπε ΕΚ ΤΩΝ ΠΡΟΤΕΡΩΝ στην ανάρτησή σου να εξηγήσεις σε ποιούς αναφέρεσαι, δεν σου χρωστάει κανένας να ταράζεται με τα γραφόμενά σου... τα Blogs είναι δημόσια, Κατερίνα, και η δημόσια γραφή ενέχει ευθύνη... τουλάχιστον προς συνανθρώπους μας... προς τον Αγνωστο, προς εμένα...

Δεν θα επανερχόμουν, αν δεν έβλεπα να συνεχίζονται τα σχόλια στο ύφος "αλλα λόγια να αγαπιώμαστε"... σαν να μην έγινε τίποτα, σαν να μη θίχτηκε κανένας, σαν να μην αδίκησες κανένα...

Δεν θα επανέλθω... ότι κατάλαβες... αν κατάλαβες κάτι...

Τ

katerina είπε...

Δήμητρα, οι μυρωδιές απο τα μπαχάρια, από τα τουλούμια τα τυριά, από τις ελιές, από τους ανθρώπους που παλεύουν να βγάλουν ένα μεροκάματο, πουλώντας φτηνά ρούχα, πουλώντας αντικείμενα, πουλώντας καφέ σε πλαστικά θερμός.
Απο τους ανθρώπους που ακόμα γελάνε όταν έχουν διασχίσει ωκεανούς με βάρκες...

katerina είπε...

VK, εγώ δεν την νοιώθω σαν την λούμπεν πλευρά μου. Και ναι δνε θα ήθελα να μένω εκει, γιατί πολύ απλά αν ήθελα, θα εμενα.

Αλλά είναι η Πατρίδα μου, γιατί ποτέ δεν θεώρησα ότι επειδή γεννήθηκα 5000 Km πιο πάνω, πιο κάτω, πιο ανατολικά ή πιο δυτικά, αυτός ο γενέθλιος τόπος, μου χρωστάει τίποτα περισσότερο από ότι στον Γιαπωνέζο τουρίστα ή στον Ιρακινό μετανάστη ή ακόμα χειρότερο του χρωστάω τίποτα περισσότερο από τους παραπάνω.

Και την κοιτάω χωρίς να αποστρέφω το βλέμμα, τυχερή εγώ. Και την κοιτάω, χωρίς να πιστευω ότι εκει είναι ο μεγάλος κίνδυνος που διατρέχω.

katerina είπε...

Όλα θα πάνε καλά, και εγώ πιστεύω ότι αυτοί κινδυνεύουν από εμάς, παρά εμείς απο αυτούς. Και στο κάτω κάτω και εμεις και αυτοί κινδυνευουμε απο το ίδιο. Το να κλείνουμε τα μάτια, να ξορκίζουμε αυτό που υπάρχει.

katerina είπε...

Δεν είπα ποτέ de la mettrie, ότι αυτή είναι η εικόνα της Ελλάδας. Είπα ότι για μένα Πατρίδα είναι και το διαφορετικό, και ότι δεν με εμπεριέχει.
Όλη αυτή η κουβέντα γίνεται με τα μισά δεδομένα. Δεν υπάρχει το άρθρο και το post το δικό μου, είναι απάντηση στο συγκεκριμένο άρθρο. Και εδώ αναγνωρίζω το λάθος μου. Απλά δεν το είχα ηλεκτρονικά. Δεν διαχωρίζω το για ποιους μιλάω, γιατί απαντώ στο άρθρο. Και δεν φαντάζομαι κανείς να σκέφτηκε ότι μιλάω για την αξιοπρέπεια των δουλεμπόρων και των εμπόρων ναρκωτικών.

Το πιο σημαντικό όμως είναι ότι δεν έχουμε δικαίωμα να τσακίσουμε, να σκοτώσουμε ότι ενοχλεί την εφησυχασμένη ....αισθητική μας. Διαφωνείς σε αυτό;;;

katerina είπε...

Τσότσο παντού τα ίδια είναι, αλλά μονο το συγκεκριμένο ενόχλησε τον κύριο αυτό.
Και μόνο ο τίτλος του άρθρου τα λέει όλα «έχει ξεφύγει η κατάσταση φίλε». Σκοτώστε τους.....

katerina είπε...

T, το είπα και παραπάνω, ήταν λάθος μου το ότι έγραψα στην ανάρτηση μου, μόνο την απάντηση και δεν έβαλα το άρθρο.

Και έχεις δίκιο, ότι φταίω αν δεν ήμουν όσο σαφής έπρεπε, και τάραξα κάποιους ανθρώπους, από κάτι που παρερμηνεύτηκε γιατί τους φορτίζει, τους πονάει προσωπικά.

Δεν διανοήθηκα ότι κάποιος θα φανταζόταν ότι μιλάω για το «μεγαλείο» και την «αξιοπρέπεια» των δουλεμπόρων και των εμπορων ναρκωτικών. Δεν νομίζω ότι υπάρχει άνθρωπος στον πλανήτη, που θα έλεγε κάτι τέτοιο.

Θεώρησα αυτονόητο, ότι όλοι καταλαβαίνουν ότι αναφέρομαι στο μεγαλείο, των ανθρώπων που ακόμα μπορούν και γελάνε, αγκαλιαζονται, και ερωτευονται, και είναι τρυφεροί, όταν εχουν διασχίσει την μισή γη, με μια βάρκα, όταν ζουν κάθε μέρα μέσα στον φόβο της απελασης και της φυλακής.

Και αν ένα σκοπό είχε αυτό το post, ήταν να πει, να καταθέσει, ότι η καταστολή, το μπουζουριασμα, ο θάνατος, στους αδύναμους, δεν είναι λύση.

Η Πολιτεία, ξέρει ποιοι φταίνε, αλλά δεν χτυπάει αυτούς. Ο δημοσιογράφος ξέρει ποιοι φταίνε αλλά λέει, τσακίστε, σκοτώστε τα θύματα.

Η ανάρτηση αυτή είχε ακριβώς τον αντιθετο λόγο απο αυτόν που εισέπραξαν κάποιοι που τους καταλαβαίνω και ζητώ ταπεινά συγνώμη αν τους τάραξα, αν τους ξύπνησα κακές μνήμες.
Αλλά ακόμα πιστευω, ότι στην ουσία των πραγμάτων θα ήταν οι πρώτοι που θα αντιδρούσαν στο συγκεκριμένο άρθρο, στην συγκεκριμένη απάνθρωπη λογική, αν είχε τύχει και το είχαν διαβάσει.

Ανώνυμος είπε...

Κατερίνα πολύ γλαφυρό το κείμενο αλλά...μόνο γλαφυρό!
Η ουσία θίχτηκε από τον ανώνυμο και στη συνέχεια η ¨διορθωτική¨ σου απάντηση έβαλε κάποια πράγματα στη θέση τους...
Την περιοχή τη γνωρίζω επειδή χρόνια έζησα εκεί. Δεν ξέρω τι ακριβώς έγραψε ο εν λόγω δημοσιογράφος αλλά έτσι κι αλλιώς σε καμιά περίπτωση εγώ δεν θα κράταγα κάποια εικόνα από τον εκεί χώρο και απορώ πως εσύ βρήκες μέσα στη λάσπη εικόνες ομορφιάς να τις κρατήσεις!
Μου αρέσει το γράψιμό σου και σε διαβάζω πάντα χωρίς να αισθάνομαι την ανάγκη να σχολιάζω τα όσα γράφεις, απλά σε απολαμβάνω.
Δεν πειράζει που αυτή τη φορά έτυχε να μη συμφωνώ με τα όσα γράφεις…αρκεί που γράφεις!
Δεν λέω περισσότερα επειδή δεν νομίζω να χρειάζεται να προσθέσω κάτι άλλο μετά τα όσα σχόλια προηγήθηκαν.
Την αγάπη μου.

PN είπε...

Κατερίνα, δεν είπα ούτε να αποστρέφεις το βλέμμα, ούτε να κάνεις πως δεν υπάρχει. Όταν μίλησα για lumpen, το χρησιμοποίησα με την καθαρά κοινωνιολογική έννοια. Και μην κοροϊδεύμαστε είναι υπο-κομμάτι της Ελλάδας, ΔΕΝ είναι η Ελλάδα αυτή.

Το θέμα του που γεννήθηκες είναι θέμα τύχης, αλλά δεν λέει και κάτι περισσότερο, αν εσύ ο ίδιος δεν δουλέψεις προς μια καλή σκοπιά. Ξέρεις πόσοι φίλοι - των βορείων ή δυτικών προαστίων - έγιναν θαμώνες της περιοχής αυτής; Γι' αυτό μην γκετοποιείται τα βόρεια προάστια υπό μια άλλη σκοπιά.

Κατερίνα έχεις μια ρομαντική σκοπιά - την οποία λατρεύω και άλλες φορές με εξοργίζει - αλλά αυτή η περιοχή δεν είναι μόνο άνθρωποι του μόχθου. Είναι μια περιοχή αντίβαρο, και θα επιμείνω σε αυτό. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν οφείλουμε να αντιμετωπίσουμε ουσιαστικά την κατάσταση. Δεν μπορεί επί 2008 να γίνεται εκεί πόλεμος με χατζάρες και σουγιάδες!!! Δεν μπορεί νέα παιδιά να χάνουν τη ζωή τους σε υπόγεια και πολυκατοικίες. Δεν μπορεί να περνάς και να νιώθεις ότι είσαι σε ένα υπαίθριο μπουρδέλο. Η όλη κατάσταση μειώνει ακριβώς την αξία των ανθρώπων που μοχθούν σε αυτή την περιοχή, αλλά και σε άλλες περιοχές, με άλλους τρόπους. Και μερικοί από αυτούς είναι επίσης μετανάστες...!!!!

Σε αγαπάω και το ξέρεις, και για αυτό νιώθω ότι μπορώ να σου πω μια αντίθετη γνώμη.

Yannis Petsas είπε...

Σαλτιμπάγκε, δεν ήθελα να επέμβω στη διαμάχη που είχες εδώ, επειδή ωστόσο δέχτηκα μια παρόμοια επίθεση που συνεχίζεται για κάποιο λόγο, ζητώ συγνώμη για τα παρακάτω.
Ένας κυνικός ανάμεσά μας. Αναφέρομαι στον κακόβουλο ανώνυμο με τις πάμπολλες ίσως ταυτότητες που δεν ξέρω γιατί δηλητηριάζει τα blogs, πότε με τη γλυκύτητα και πότε με το φαρμάκι που στάζει η γλώσσα του. Κοινά χαρακτηριστικά όλοι νομίζω πως αναγνωρίζετε, πάντα ύβρεις, επιδειξιμανία, εμπάθεια, αισχρόλογα, υπαινιγμούς. Τώρα εδώ, με μια ακόμη προσωπικότητα, με μια δακρύβρεχτη ιστορία που δεν ξέρω καν αν είναι αληθινή, νομίζω πως είναι ένα ακόμη προφίλ. Κατήγορος πάντα των όποιων επιλογών, σαν ο αυτοσκοπός του να είναι να διαλύει ό,τι φτιάχνουν οι άλλοι, δηκτικός, ο δίκαιος δικαστής ή ο άγγελος με τη ρομφαία. Αγνοήστε τον, ή καλύτερα διαγράψτε τον.
Επιστρέφω στην ανάρτηση, σ’ εμπιστεύομαι και γι’ αυτό βρίσκομαι εδώ, ξέρω το γιατί και πώς έγραψες οτιδήποτε. Αν υπάρχουν κάποιοι που δεν καταλαβαίνουν, απλώς δεν θέλουν να καταλάβουν.

katerina είπε...

όχι Γιάννη, ήταν ευαίσθητο το θέμα για πολλους ανθρώπους και το έπιασα πολύ άγαρμπα.
Δεν είδα σαν προσωπικές επιθεσεις εναντίον μου, τα σχόλια των ανθρώπων που είτε έχοντας προσωπικές ιστορίες πόνου, είτε ξέρουν περισσότερα απο εμένα, αντέδρασαν.

Εγώ περιέγραψα πολύ ασαφώς τα πράγματα, απο υπερβάλλοντα ζήλο και λανθασμένα θεωρώντας ότι περιγράφω το πόσο διαφωνώ με την τακτική του χτυπάμε αυτούς που μπορούμε και όχι αυτούς που πρέπει.
Εκανα κακό σε κάποιους και ζητάω συγνωμη.

Yannis Petsas είπε...

Ωραία, αφού αισθάνεσαι έτσι, μπορεί κι εγώ να κάνω λάθος, δεν νομίζω όμως. Θα δείξει στο μέλλον. Παρ' όλα αυτά να ζητάμε συγνώμη για ό,τι γράφουμε πάει πολύ νομίζω, δημόσιος λόγος και κουραφέξαλα, αν δεν αισθάνομαι καλά εδώ γιατί να ξανάρθω; Ή μήπως πρέπει να γράφουμε όπως θα ήθελαν οι άλλοι; Και ποιοι είναι τέλος πάντων αυτοί οι άλλοι;

katerina είπε...

Γιάννη έκανα λάθος.
Αλλο ήθελα να πω και άλλο βγήκε. Δεν ζητάω συγνωμη για την αποψη μου (ουτε για αυτό θα είχα προβλημα να το κάνω), ζητάω συγνωμη για την γραφή μου.
Ιδιαίτερα όταν θίγει πόνους ανθρώπων. Κανονικά έπρεπε να ξαναγράψω την ανάρτηση, λέγοντας ευκρινώς αυτό που ήθελα να πω.

monahikoslikos είπε...

Κατερινιώ καλησπέρα την παροιμία "δώσε θάρρος στο χωριάτη να σου ανέβει στο κρεβάτι" την ξέρεις;
Έ, το πράκανες με τις συγνώμες και δεν ξέρω τι άλλο θα σου ζητήσουν.
Μετά τις εξηγήσεις σου στον ανώνυμο νομίζω ότι το να επιμένουν κάποιοι είναι όχι υπερβολή αλλά κακία και γιατί όχι ζήλεια που δεν μπορούν να εκφραστούν.
Και κάτι ακόμα θα μπορούσες να εξηγήσεις στον άγνωστο με το ανήλικο που έμενε στον 3ο ότι το ξεκαθάρισμα που ζητούσε το δημοσίευμα αφορούσε και το δικό του ανήλικο για να μην πω για τις ευθύνες που έχει ο ίδιος για το χάλι της μικρής.
Τράβα το δρόμο σου, γράφε ότι και όπως εσύ κρίνεις κι άσε τους άλλους να ...πορεύονται.

katerina είπε...

Λύκε έχω πονέσει, φοβηθεί και τρομοκρατηθεί στην ζωή μου πολύ. Πάρα πολύ.

Αν κάτι ξέρω να αναγνωρίζω είναι τον ανθρώπινο πόνο. Και να τον σέβομαι απεριόριστα.

Όταν έγραφα αυτό το post, αυτόν και άλλους πόνους είχα στο μυαλό μου. Δεν βγήκε. Ή βγήκε λάθος.
Εδώ δεν συζητούσαμε αν μας αρέσει το κοκκινο ή το κίτρινο χρώμα. Εδώ δεν μπήκε το θέμα σαν αντιπαράθεση σε μια θέση.

Χθες το βράδυ τάραξα ένα άνθρωπο που πονούσε. Ο πόνος Λύκε, δεν σηκώνει αντιπαράθεση. Ο πόνος θέλει στοργή, τρυφεράδα, κατανόηση και όπου χρειάζεται συγνώμη. Ελπίζω να την είδε ο άνθρωπος που ταράχτηκε από το λάθος της ασάφειας μου και να την εισέπραξε.

Αλλά για τις Πατρίδες μου, θα ξαναγράψω

κάκος είπε...

ΔΙΑ ΧΕΙΡΟΣ ΜΑΝΟΥ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙ

«Η οδός Αθηνάς είναι η καρδιά της Αθήνας. Και η Αθήνα είναι η καρδιά του έθνους. Γι' αυτό και ό,τι υμνεί την Αθηνάς είναι εθνικό και ελληνικό μαζί. Κι έτσι όπως έχει το όνομα θεάς η οδός αυτή και στην κορυφή της την βλογάει ο Παρθενώνας, κανείς δεν της αμφισβητεί την εθνική αξία σε ολόκληρη τη χώρα», σημειώνει ο Μάνος Χατζιδάκις στο σημείωμά του για το έργο «Οι μπαλάντες της οδού Αθηνάς», που είχε κυκλοφορήσει το 1981.

Ο κορυφαίος Ελληνας συνθέτης αποδεικνύεται και άξιος... ρεπόρτερ. Καταγράφει εικόνες που είναι πολύ κοντά στο σήμερα. «Η Αθηνάς έχει πολλά οινομαγειρεία και πιο πολλά πορνεία, κινηματογράφους για κατ' ιδίαν ερωτική απόλαυση, ξενοδοχεία σκοτεινά για άμεση ερωτική περίθαλψη -κάτι σαν Πρώτων Βοηθειών, να πούμε, ερωτικών- χιλιάδες καφενεία για ημερήσια χαύνωση, το Δημαρχείο κι ένα γραφείο κηδειών αλλοτινών καιρών. Στον δρόμο αυτόν κυκλοφορούν εργατικοί, μικρέμποροι, αλήτες, πόρνες, τραβεστί, δημοσιογράφοι, επαρχιώτες, μαστροποί και χιλιάδες δολοφόνοι. Αυτό είναι περίπου το σκηνικό». Η πιο αυθεντική περιγραφή, διά χειρός Μάνου...


ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 27/09/2008

katerina είπε...

Υπέροχο κάκο....και ξέρεις ποια είναι η τιμωρία μου....όταν ο Μάνος ...τα ε΄χει πει τόσο...όμορφα...και πάω εγώ να ξαναγράψω.....να τι παθαίνω.
Ειλικρινά σε ευχαριστώ, την έχω την Ελευθεροτυπία την σημερινή, δνε πρόλαβα ακόμα να την δω. Θα το απολαυσω....

κάκος είπε...

Φαντάστηκα ότι αυτό το κειμενάκι , που ομολογώ για μένα ήταν άγνωστο , θα "κοσμούσε" το (κατά την γνώμή μου ) πολύ καλό σου post .
Για αυτό και στο έστειλα .


σ.σ. παρεπιπτώντος , αλγεινή εντύπωση μου προκάλεσε το γεγονός της συναυλίας που δόθηκε με αφορμή την επέτειο του ΚΚΕ για να τιμηθεί ο μεγάλος Μάνος . Το θεώρησα μεγάλη υποκρισία , αφού σαν καλιτέχνης , τουλάχιστον όσο ζούσε , για τα μέλη του κόμματος ήταν "απαγορευμένος" .