Το «ΟΛΟ»

Ήμουν πάντα ένα μέρος, που έψαχνα το ΟΛΟ μου. Φύσει και θέσει προσκυνήτρια, μ’ άφηνε πάντα ανικανοποίητη και τελικά αποστασιοποιημένη το εκάστοτε ...είδωλο που προσπαθούσα να ακουμπησω. Πολύ λίγο, πολύ ψεύτικο, πολύ φτηνολουστραρισμένο, αρκούσε να ξύσεις ...έτσι δα- ακόμα και τυχαία- την επιφάνεια για να εμφανιστεί η ασχήμια από κάτω. Στην πρώτη γρατσουνιά, το σκοροφαγωμένο ξύλο, το φτηνιάρικο πλαστικό, η βρώμα του υλικού, εμφανιζόταν μεγαλοπρεπώς και σου έβγαζε τη γλώσσα. Κι έτσι...αποποιήθηκα και την ...φύση και τη ...θέση μου. Ελλείψει γοητευτικού ειδώλου, παρέλειψα τα προσκυνήματα.

Με τις κάθε λογής ...σημαίες, δεν τα πήγα ποτέ καλά. Όπως και με κάθε λογής ...σύμβολο, όπως και με κάθε λογής ένταξη, κατηγοριοποίηση, ομοταξία ή συνομοταξία. Με τις κάθε λογής Πατρίδες δεν ταυτίστηκα ποτέ ...εδαφικά. Με το ΌΛΟ, πάντα κάτι με κρατούσε, πάντα μέρος του,ποτέ κομματι του. Τα ...επιμέρους, τα ...περιθώρια, ήταν που με ιντριγκάριζαν. Εκεί μπορούσα έστω και λίγο να ταυτιστώ. Για λίγο... Για όσο...

Κι όσες φορές έκανα την έκπτωση για να ...αγοράσω το ΟΛΟ, είχα πάντα ένα μεγάλο κράτημα απέναντι του. Κάποια ...ΌΛΑ τα θυμάμαι με κάποιου είδους στοργή, σε κάποια άλλα η ναυτία και η τάση για εμετό, είναι ακόμα έντονη. Όσον αφορά στα «ή» ένοιωθα αφόρητη την ανάγκη της φυγής, και αργά ή γρήγορα την κοπάναγα. Κι αν κάτι έμαθα πολύ καλά είναι ότι, στο «ή» της ερώτησης των δυο λύσεων, η σωστή απάντηση είναι η ...τρίτη. Πάντα.

Παιδί της μεταπολίτευσης και εγώ, πολιτικά, κοινωνικά, προσωπικά, ένοιωθα ότι πρέπει να καταπιώ το παραμύθι σαν Μύθο. Κι αυτός ο κόμπος της ...κατάποσης του χαπιού, συνήθεια και δεύτερη φύση, δεν έγινε ποτέ. Παρέμεινε ...αναπηρία. Μια αναπηρία που κάπου στο δρόμο αποφάσισα να ζήσω με αυτήν... Μόνο να μην την συνηθίσω φοβόμουν. Τους άλλους τους φόβους ,μπορούσα να τους διαχειριστώ... Αυτός ήταν τρόμος...

Κι ήρθαν οι εποχές, κι ήρθαν οι χρόνοι, που έφεραν το ΟΛΟ. Ένα ΟΛΟ, όπως πρέπει να είναι το...ΟΛΟ. Στρογγυλό να μην πονάει πουθενά, αιχμηρό όσο αιχμηρό ειναι το μαχητικό, ατόφιο-σκοροφάγωμα να μην υπάρχει πουθενά, αυθεντικό σαν ακριβή πορσελάνη, γλυκό σαν καραμέλα φράουλα, ζεστό σαν αγκαλιά, αλκοολικό σαν έρωτας, ανακουφιστικό σαν Πατρίδα. Ένα «ή» που μπορώ να ακολουθήσω με κλειστά και ταυτόχρονα ορθάνοιχτα τα μάτια, στη κατεύθυνση του. Κι εγώ που ...Πατρίδες δεν λάτρεψα, Πατρίδα βρήκα.

Ευχαριστώ τον -μέχρι πριν λίγο καιρό- ξένο, στην ίδια πόλη διαβάτη, που οι δρόμοι μας ίσως κάποτε να διασταυρώθηκαν και να προσπέρασαν, αλλά που τώρα έγινε τόσο μα τόσο δικός. Επιτέλους βρήκα και εγώ αυτό το ΟΛΟ. Βρήκα Πατρίδα να λατρέψω. Βρήκα Πατρίδα να υπερασπιστώ... Γιατί οι σημαίες δεν είναι ΠΟΤΕ τα πανιά. Σημαίες είναι ΠΑΝΤΑ οι άνθρωποι. Αυτοί που οι εποχές τους κάνουν...δικούς.

Υ.Γ. Τώρα που το ξανασκέφτομαι, ίσως θα έπρεπε να πω και ένα ... ευχαριστώ στη λίγδα και στο κατακάθι των εφιαλτών, των καθικιών, των εγκληματιών και των επαγγελματιών λοβοτομημένων. Όσο να πεις...κάτι χρωστάω και σε εσάς τους ολιγιστους, για τα μεγάλα που ανακαλυψα ότι χώρανε μέσα μου.