Τρίτη 28 Ιουνίου 2011

Το «ΟΛΟ»

Ήμουν πάντα ένα μέρος, που έψαχνα το ΟΛΟ μου. Φύσει και θέσει προσκυνήτρια, μ’ άφηνε πάντα ανικανοποίητη και τελικά αποστασιοποιημένη το εκάστοτε ...είδωλο που προσπαθούσα να ακουμπησω. Πολύ λίγο, πολύ ψεύτικο, πολύ φτηνολουστραρισμένο, αρκούσε να ξύσεις ...έτσι δα- ακόμα και τυχαία- την επιφάνεια για να εμφανιστεί η ασχήμια από κάτω. Στην πρώτη γρατσουνιά, το σκοροφαγωμένο ξύλο, το φτηνιάρικο πλαστικό, η βρώμα του υλικού, εμφανιζόταν μεγαλοπρεπώς και σου έβγαζε τη γλώσσα. Κι έτσι...αποποιήθηκα και την ...φύση και τη ...θέση μου. Ελλείψει γοητευτικού ειδώλου, παρέλειψα τα προσκυνήματα.

Με τις κάθε λογής ...σημαίες, δεν τα πήγα ποτέ καλά. Όπως και με κάθε λογής ...σύμβολο, όπως και με κάθε λογής ένταξη, κατηγοριοποίηση, ομοταξία ή συνομοταξία. Με τις κάθε λογής Πατρίδες δεν ταυτίστηκα ποτέ ...εδαφικά. Με το ΌΛΟ, πάντα κάτι με κρατούσε, πάντα μέρος του,ποτέ κομματι του. Τα ...επιμέρους, τα ...περιθώρια, ήταν που με ιντριγκάριζαν. Εκεί μπορούσα έστω και λίγο να ταυτιστώ. Για λίγο... Για όσο...

Κι όσες φορές έκανα την έκπτωση για να ...αγοράσω το ΟΛΟ, είχα πάντα ένα μεγάλο κράτημα απέναντι του. Κάποια ...ΌΛΑ τα θυμάμαι με κάποιου είδους στοργή, σε κάποια άλλα η ναυτία και η τάση για εμετό, είναι ακόμα έντονη. Όσον αφορά στα «ή» ένοιωθα αφόρητη την ανάγκη της φυγής, και αργά ή γρήγορα την κοπάναγα. Κι αν κάτι έμαθα πολύ καλά είναι ότι, στο «ή» της ερώτησης των δυο λύσεων, η σωστή απάντηση είναι η ...τρίτη. Πάντα.

Παιδί της μεταπολίτευσης και εγώ, πολιτικά, κοινωνικά, προσωπικά, ένοιωθα ότι πρέπει να καταπιώ το παραμύθι σαν Μύθο. Κι αυτός ο κόμπος της ...κατάποσης του χαπιού, συνήθεια και δεύτερη φύση, δεν έγινε ποτέ. Παρέμεινε ...αναπηρία. Μια αναπηρία που κάπου στο δρόμο αποφάσισα να ζήσω με αυτήν... Μόνο να μην την συνηθίσω φοβόμουν. Τους άλλους τους φόβους ,μπορούσα να τους διαχειριστώ... Αυτός ήταν τρόμος...

Κι ήρθαν οι εποχές, κι ήρθαν οι χρόνοι, που έφεραν το ΟΛΟ. Ένα ΟΛΟ, όπως πρέπει να είναι το...ΟΛΟ. Στρογγυλό να μην πονάει πουθενά, αιχμηρό όσο αιχμηρό ειναι το μαχητικό, ατόφιο-σκοροφάγωμα να μην υπάρχει πουθενά, αυθεντικό σαν ακριβή πορσελάνη, γλυκό σαν καραμέλα φράουλα, ζεστό σαν αγκαλιά, αλκοολικό σαν έρωτας, ανακουφιστικό σαν Πατρίδα. Ένα «ή» που μπορώ να ακολουθήσω με κλειστά και ταυτόχρονα ορθάνοιχτα τα μάτια, στη κατεύθυνση του. Κι εγώ που ...Πατρίδες δεν λάτρεψα, Πατρίδα βρήκα.

Ευχαριστώ τον -μέχρι πριν λίγο καιρό- ξένο, στην ίδια πόλη διαβάτη, που οι δρόμοι μας ίσως κάποτε να διασταυρώθηκαν και να προσπέρασαν, αλλά που τώρα έγινε τόσο μα τόσο δικός. Επιτέλους βρήκα και εγώ αυτό το ΟΛΟ. Βρήκα Πατρίδα να λατρέψω. Βρήκα Πατρίδα να υπερασπιστώ... Γιατί οι σημαίες δεν είναι ΠΟΤΕ τα πανιά. Σημαίες είναι ΠΑΝΤΑ οι άνθρωποι. Αυτοί που οι εποχές τους κάνουν...δικούς.

Υ.Γ. Τώρα που το ξανασκέφτομαι, ίσως θα έπρεπε να πω και ένα ... ευχαριστώ στη λίγδα και στο κατακάθι των εφιαλτών, των καθικιών, των εγκληματιών και των επαγγελματιών λοβοτομημένων. Όσο να πεις...κάτι χρωστάω και σε εσάς τους ολιγιστους, για τα μεγάλα που ανακαλυψα ότι χώρανε μέσα μου.

8 σχόλια:

monahikoslikos είπε...

Καλή δύναμη Κατερίνα, θα μας χρειαστεί!

katerina είπε...

Λυκε μου, όσο όμορφες ειναι οι μέρες τοσο και ιστορικές. Ε,εμεις έχουμε και Λυκους ε;;; Και τιΛυκους!!!!

καλωδιο είπε...

Πολύ όμορφο.
Ελπίζω πως κατάλαβα και το point.
Αλλά αυτό μικρή σημασία έχει. Καθείς μας καταλαβαίνει ό,τι θέλει-ειδικά στις μέρες μας.
Καλό κουράγιο σε όλους μας -:)

katerina είπε...

Κουράγιο; Τωρα κουράγιο φίλε μου καλώδιο... Τωρα ειναι η ομορφη ώρα. Ακους τα τυμπανα στην Πλατεία; Απο τις πιο όμορφες μουσικές της ζωής μας. Τι μπορεί να ασκημυνει την ομορφιά τους μωρέ;

Καλώδιο μου,τα μεγάλα ειναι πάντα δωρεάν. Όχι τζάμπα. Τζάμπα,ειναι τα μικρά. Δωρεάν. Δωρα.

Ανώνυμος είπε...

Ξαναγραφω, γιατι εγραφα απο κινητο. Σσβσε το πτοηγουμενο

@Κατερινα

Σου γραφω εδω ως συνεχεια απο το προηγουμενο ποστ, επειδη εδεχομένως να μην το διαβασεις:
1):Το ήθος είναι ασχετο από την κομματικη ψηφο. Τουλάχιστον αυτο κατανοησαμε ως βιωματικη εμπειρια απο τα τελη της δεκαετιας του 70. Υπάρχουν Δεξιοι-Διαμαντια ηθικης και Αριστεροί ασπαλακες(μεγαλοι ειμαστε, θυμουμαστε...)
2): Ειναι πολυ ευκολο να δηλωνουν αγανακτισμένοι οσοι χασαν τον λουφε των ανέλεγκτων και ανεξέλεγκτων "μελετων" του δημοσίου και των ευρωπαικών επιδοτησεων.
3) Μην παιρνεις στους ωμους σου τρωκτικα και ρεμπεσκέδες, ουτε και τους μοδατους - οπου μοδα σημερα ειναι να δηλωνεις αντιμνημιονιακος.
4) Και καποιοι αλλοι ειμαστε αντιμνημονιακοι, αλλα με περισκεψη για τη θεση της χωρας, χωρις φανφαρονικα συνθηματα,μονο και μονο για να κανουμε εντυπωση...
5) Οχι μονο τους πολιτικους αλλα και τους κατα δηλωση "επαναστατες" τους πηρε χαμπαρι ο κοσμος. Θα το διασπιστωσεις σε κανα χρονο που καταλαγιασει ο κουρνιαχτος.

6) ΚΑΤΙ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ:ΜΕΤΡΑΕΙ Η ΑΤΟΜΙΚΗ ΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΚΑΘΕΝΟΣ ΣΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΚΑΙ ΟΧΙ ΤΟ ΤΙ ΔΗΛΩΝΕΙ (τωρα το να δηλωνεις αντιμνημονιακος φιλοτεχνει προφιλ για μελλοντικη εξαργυρωση - όπως μετα το 74 οι αντιχουντικες δηλωσεις φιλοτεχνουσαν προφιλ "αντιστασιακου".

Γιαννης Σιδερης.

ΥΓ1 :Εξακολουθω να γραφω στο μπλογκ σου, επειδη θεωρω οτι αυτα που λες τα πιστευεις -εστω κι αν αυτα που πιστευεις ειναι αλλα ντ' αλλων!
ΎΓ 2: Ε οχι και να δινεις αλλοθι στους εστετ καναπεδες...

ΥΓ 3: Επειδη ειμαστε μικρη χωρα, θελω να ελπιζω οτι τελικα η αξια των λογων του καθενός σε λιγα χρονια θα ειναι ο καθρεφτης του. Ε,ρε πλακες...

Ανώνυμος είπε...

Τώρα βρήκες το «ΟΛΟ» σου Κατερίνα; Θα το ξεπεράσεις και αυτό όπως και τα ΟΛΑ τα άλλα. Ήρθα για ευχές, αλλά δεν ξέρω αν σου είναι χρήσιμες οι ευχές μου αυτή τη στιγμή.

katerina είπε...

Γιάννη σου απάντησα στο θλιβερό protagon στο οποίο αρθρογραφείς...

Με δυο κουβέντες...
Αιδώς Αργείοι...

Θα μου πεις ότι τα λεφτά μπορεί και να υπάρχουν ενώ η αξιοπρέπεια των καθεστωτικών ειναι ειδος εν απολυτω ανεπαρκεία. Αυτό το ΚΟΜΒΙΚΟ σημείο ειναι και το μόνο στο οποίο μπορώ να συμφωνησω απολυτα μαζί σου.

katerina είπε...

Ευχαριστώ για τις ...ευχές