Ένοχος ένοχο ου ποιεί...
Και εσύ είσαι ένοχος... Κι έτσι η όποια μαρτυρία σου, έχει αξία μόνο για τις σελίδες του κάθε ΔΟΛ. Όση ακριβώς αξία έχει και ο ΔΟΛ.
Και τωρα τι μας λες; Ότι εσύ ήσουν απλά ο ...τσιλιαδόρος; Ότι εσύ είσαι ένας ...μικροσυμμέτοχος του εγκλήματος και του πλιάτσικου;
Είχες 6 ολόκληρους μήνες να μιλήσεις για το έγκλημα το οποίο καταστρωνόταν. Είχες την δυνατότητα να το καταγγείλεις τότε.
Είχες την δυνατότητα να μην ψηφίσεις το Μνημόνιο, αντί να μας βγάζεις δεκάρικους λόγους για ...μονόδρομους. Αντί να δίνεις –όχι μόνο με την ψήφο σου- αλλά και με την ανοίκεια όσο και ανόητη επιχειρηματολογία σου, την επιχειρηματολογία του Χατζηαβάτη, αυτήν την εσκεμμένα αποπροσανατολιστική, δεκανίκια στους μασκοφόρους τρομοκράτες.
Είχες την δυνατότητα να σηκωθείς από την άκρη της λίμνης που ναρκισσιστικά αγνάντευες το είδωλο σου και να μιλήσεις. Όρθιος....
Αλλά ίσως και να μην μπορούσες πια. Κρεμώντας την εικόνα σου, κυνηγώντας της, ίσως να είχες πέσει ήδη, μέσα στη λίμνη. Κι η λίμνη δεν ήταν καθάρια και κρυστάλλινη. Η λίμνη ήταν ένας βούρκος. Αλλά ΚΑΙ αυτό το ήξερες.
Φιλοδοξούσες να γίνεις ο ...Φλωρεντινός ενός βασιλιά που ήξερες ότι ήταν γυμνός...Ε, Πρόεδρε; Προσάρμοζες ρόλους μεγαλείων εφάμιλλων της Jean d’Arc στα μέτρα της Μιμής Ντενίση, σε επιθεωρησιακά μπουλούκια.
Αλλά ο χρησμός που είχε δοθεί στο ...Λάιο, ήταν τόσο μα τόσο σαφής. Σπάνιο για ...χρησμό. Και εσύ τον ήξερες. Από πολύ παλιά. Κι εσύ ερωτευμένος στα γεράματα- ή μήπως ήταν ...από πάντα;- με ...Οιδίποδες Τυράννους, να δοκιμάζεις αυτάρεσκα σε τσίγκινους καθρέφτες τα ρούχα του Τειρεσία. Και με το απαράμιλλο ύφος του Χατζηαβάτη, να ρητορεύεις για την αρρώστια στη ...Θήβα.
Ποιος νομίζεις ότι ακούει πια τον αντίλαλο, την ...ηχώ της φωνής σου, μέσα από το βούρκο σου; Τα πάντα παραμορφωμένα μέσα στη λάσπη. Ή τα πάντα, τόσο μα τόσο ευκρινή πια...
Πιθανότατα κανείς δεν θα σε θεωρήσει, ούτε καν, άξιο πετροβολισμού. Ίσως γιατί στην Υβρι, η Νέμεσις απαντά μόνο για τους ...Όρθιους. Γι αυτούς που ακόμα στέκονται στην άκρη της λίμνης. Εσένα, ακόμα κι η Νέμεσις, θα σε αγνοήσει. Κι αν μπει στον κόπο ποτέ, να σου χαρίσει ένα βλέμμα, θα είναι για να σου πει ένα βιαστικό «ήσουν πάντα τόσο λίγος, όσο όλοι έλεγαν». Και τελικά...είχαν πάντα δίκιο. Δεν ήσουν παρά ένας τσιλιαδόρος.
ΤΟ ΒΗΜΑ - Μίμης Ανδρουλάκης: «Το Μεσοπρόθεσμο είναι εντελώς εκτός πραγματικότητας» - oικονομία
