Επιτέλους είναι ...Εδώ

Μισώ τα Μουσεία. Τα Μουσεία είναι τα μόνα κτίρια που με τρομοκρατούν πιο πολύ κι από τις φυλακές. Στις φυλακές υπάρχει ακόμα ελπίδα της ζωής. Στα Μουσεία η ελπίδα του θανάτου, έχει επενδυθεί την διαφάνεια του πλαστικού.

Κυριακάτικα μεσάνυχτα στο Συντριβάνι. Τα ρεσώ της Πλατείας κολυμπάνε στα πρασινωπά νερά του κι απέναντι, στα ...ψηλά, αριστοτεχνικά φωτισμένη η Βουλή.

Άδεια, έρημη κι απρόσωπη. Μουσείο αυτισμού, αυταρχισμού, εκμαυλισμού και Αντουανετισμού.

Φυλακή, που απόμειναν μονάχοι μέσα στα σπλάχνα της, μόνο οι δεσμοφύλακες. Να κουδουνάνε τις σαπισμένες χειροπέδες προσπαθώντας ...ελλείψει κρατουμένων να τις περάσει ο ένας στο χέρι του άλλου κι όλοι μαζί στο λαιμό τους. .

Ανάκτορο, Μουσείο και Φυλακή μιας Πόλης θηλυκής που γνωρίζει πώς να πεθαίνει και πως να ανασταίνεται. Μιας Πόλης αφόρητα αντρικής, από αυτές τις αντρίκες αγκαλιές που σε σφίγγουν στα χέρια τους και πια κάθε φόβος γίνεται η καρικατούρα του.

Σε αυτή τη Πόλη, μια Πόλη Πυθία, που δίνει τις απαντήσεις πριν καν σκεφτείς την ερώτηση, στον Καρύτση δίπλα στο κρασί βρίσκεται γραμμένο πάνω σε μια free press

Μια Πόλη σαν κι αυτή πεθαίνει, ζει κι αλλάζει μαγεμένη

Έρωτες διάφανων ημίθεων και ευάλωτων θεών κάτω από τα μαρμάρινα φαγωμένα σκαλιά. Έρωτες που δεν έχουν τις φιλάνθρωπε νόρμες της αγάπης αλλά τις ανθρώπινες χαοτικές της λαύρας της Ζωής, Αυτή η απείθαρχη αντίφαση ενός νεκροταφείου ελεφάντων που στέκει εγκαταλελειμμένο λίγο πιο πάνω από ένα μαιευτήριο που ξαναμαθαινει να διαβάζει το αλφάβητάρι της χαράς.

Επιστρέφοντας στην Πλατεία, ψηλώνω το χέρι να πιάσω ένα φύλο νερατζιάς, μια τόσο Αθηναϊκή μυρωδιά. Το τρίβω στο χέρι μου να κρατήσω την μυρωδιά της κολώνιας της Πόλης μου στο δέρμα και μετά να το ρίξω να κολυμπήσει στο Σιντριβάνι. Και λίγα μέτρα πιο πάνω, η μόνη ερώτηση, η μόνη απαντηση, η μόνη ...παράκληση, ζωγραφισμένη στο μάρμαρο: «Μίλησέ μας Ελσα».Αφήνω το κλαδάκι της νερατζιάς δίπλα στην Έλσα. Σπονδή. Στη Μαγική Έλσα που επιτέλους ήρθε. Που επιτέλους είναι ...Εδώ.

Πάμε Έλσα μου...Πάμε... Που; "Ξαπλώσαμε κι ακούμε σειρήνες, βογγητά,τι να σημαίνουν όλα αυτά". Μα η Πόλη το απαντάει αυτό. Πριν καν σκεφτούμε τα λόγια για να διατυπώσουμε την ερώτηση... Κάπου, λίγο πιο πανω, θα είναι γραμμένο «είν' η αγάπη μου η τρελή»

Υ.Γ. Καμμιά φορά τα Κυριακάτικα ...γράφονται και Δευτέρα... γιατί ήταν Κυριακή βραδάκι κι ήσουν η Δευτέρα μου