Τρίτη 21 Ιουνίου 2011

Επιτέλους είναι ...Εδώ


Μισώ τα Μουσεία. Τα Μουσεία είναι τα μόνα κτίρια που με τρομοκρατούν πιο πολύ κι από τις φυλακές. Στις φυλακές υπάρχει ακόμα ελπίδα της ζωής. Στα Μουσεία η ελπίδα του θανάτου, έχει επενδυθεί την διαφάνεια του πλαστικού.

Κυριακάτικα μεσάνυχτα στο Συντριβάνι. Τα ρεσώ της Πλατείας κολυμπάνε στα πρασινωπά νερά του κι απέναντι, στα ...ψηλά, αριστοτεχνικά φωτισμένη η Βουλή.

Άδεια, έρημη κι απρόσωπη. Μουσείο αυτισμού, αυταρχισμού, εκμαυλισμού και Αντουανετισμού.

Φυλακή, που απόμειναν μονάχοι μέσα στα σπλάχνα της, μόνο οι δεσμοφύλακες. Να κουδουνάνε τις σαπισμένες χειροπέδες προσπαθώντας ...ελλείψει κρατουμένων να τις περάσει ο ένας στο χέρι του άλλου κι όλοι μαζί στο λαιμό τους. .

Ανάκτορο, Μουσείο και Φυλακή μιας Πόλης θηλυκής που γνωρίζει πώς να πεθαίνει και πως να ανασταίνεται. Μιας Πόλης αφόρητα αντρικής, από αυτές τις αντρίκες αγκαλιές που σε σφίγγουν στα χέρια τους και πια κάθε φόβος γίνεται η καρικατούρα του.

Σε αυτή τη Πόλη, μια Πόλη Πυθία, που δίνει τις απαντήσεις πριν καν σκεφτείς την ερώτηση, στον Καρύτση δίπλα στο κρασί βρίσκεται γραμμένο πάνω σε μια free press

Μια Πόλη σαν κι αυτή πεθαίνει, ζει κι αλλάζει μαγεμένη

Έρωτες διάφανων ημίθεων και ευάλωτων θεών κάτω από τα μαρμάρινα φαγωμένα σκαλιά. Έρωτες που δεν έχουν τις φιλάνθρωπε νόρμες της αγάπης αλλά τις ανθρώπινες χαοτικές της λαύρας της Ζωής, Αυτή η απείθαρχη αντίφαση ενός νεκροταφείου ελεφάντων που στέκει εγκαταλελειμμένο λίγο πιο πάνω από ένα μαιευτήριο που ξαναμαθαινει να διαβάζει το αλφάβητάρι της χαράς.

Επιστρέφοντας στην Πλατεία, ψηλώνω το χέρι να πιάσω ένα φύλο νερατζιάς, μια τόσο Αθηναϊκή μυρωδιά. Το τρίβω στο χέρι μου να κρατήσω την μυρωδιά της κολώνιας της Πόλης μου στο δέρμα και μετά να το ρίξω να κολυμπήσει στο Σιντριβάνι. Και λίγα μέτρα πιο πάνω, η μόνη ερώτηση, η μόνη απαντηση, η μόνη ...παράκληση, ζωγραφισμένη στο μάρμαρο: «Μίλησέ μας Ελσα».Αφήνω το κλαδάκι της νερατζιάς δίπλα στην Έλσα. Σπονδή. Στη Μαγική Έλσα που επιτέλους ήρθε. Που επιτέλους είναι ...Εδώ.

Πάμε Έλσα μου...Πάμε... Που; "Ξαπλώσαμε κι ακούμε σειρήνες, βογγητά,τι να σημαίνουν όλα αυτά". Μα η Πόλη το απαντάει αυτό. Πριν καν σκεφτούμε τα λόγια για να διατυπώσουμε την ερώτηση... Κάπου, λίγο πιο πανω, θα είναι γραμμένο «είν' η αγάπη μου η τρελή»

Υ.Γ. Καμμιά φορά τα Κυριακάτικα ...γράφονται και Δευτέρα... γιατί ήταν Κυριακή βραδάκι κι ήσουν η Δευτέρα μου

8 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Θα γελασεις απ'τα βαθη των χρυσων σου ματιων
Ειμαστε μεσ'το δικο μας κοσμο
Η πιο ομορφη θαλασσα
ειν'αυτη που δεν εχουμε ακομα ταξιδεψει
Τα πιο ομορφα παιδια
δεν εχουν μεγαλωσει ακομα
Τις πιο ομορφες μερες μας
δεν τις εχουμε ζησει ακομα
Κι αυτο που θελω να σου πω
το πιο ομορφο απ'ολα
δεν στοχω πει ακομα


ΕΛΣΑ

Ανώνυμος είπε...

τρια πουλακια καθονταν

katerina είπε...

Οι φιλοσοφοι, λένε Έλσα,ότι εξηγουν τον κόσμο αλλά κοιτα να δεις που οι ...Ποιητές τον φτιάχνουν...
Έτσι για το...γαμώτο.
Έτσι για το αξίζει να Ζεις...
Έτσι για να φωτιστεί η μεγάλη η Σκηνή και να γίνουν τα συντριβάνια Θάλασσες.
Έτσι γιατί ειναι γνωστό ότι κάτω απο τις πετρες ειναι η Θάλασσα...
Κι έτσι...

Mα οι ήρωες της που ήτανε φτιαγμένοι
σε χαρτί και πλαστελίνη μυθική
επιστρέφουν τώρα πάλι λέω, ξαναγεννημένοι
αλλά με νυστέρι και τομή καισαρική

Υ.Γ.Λέει ο...ποιητής "ή αλλιώτικα φιλαράκο μου ρεμάλι, σ' ένα μπαρ" Καλά...και κανενα μπαρ...στα ...διαλλειματα,δεν ειναι και ...κακό.

katerina είπε...

Πολλά πουλάκια κάθονταν Ανωνυμε. Πάρα πολλά...

Απο καρακάξες,μπουφους,παπαγαλάκια, κοράκια... αλλά το ...βασιλειο,εχει και χελιδόνια,και σπουργιτια και γεράκια και αετους...
Στις μέρες μας νικάνε ...τα ωδικά...Αυτά που ΤΡΑΓΟΥΔΑΝΕ. Όσο για τα παπαγαλάκια,αχ,αυτά τα ερημα επιχειρουν να μάθουν ακόμα ...τα λογια, που κανείς πια δεν ακουει...

ΑΧΤΙΔΑ είπε...

Στους τοίχους έχω διαβάσει τις μεγαλύτερες φιλοσοφίες.Γειά σου Κατερινάκι μου..έκοψα τις ειδήσεις για λίγες μέρες και..ναι...είμαι καλά.

katerina είπε...

χαχαχα καλημέρα αχτιδα. Με λένε Αχτιδα και ειμαι καλά... Φιλια...

kanaliotis είπε...

Κατερίνα
πρέπει να αγαπάς πολύ αυτήν την πόλη
και αυτή στο ανταποδίδει με διάφορες εκπλήξεις

katerina είπε...

Την αγαπώ τρελά αυτη την Πόλη. Θα μπορουσα να πω ότι την λατρευω. Είναι ότι πιο σε μάνα και σε έρωτα γνωρισα ποτε. Είναι αγκαλιά και ταξιδι μαζί. Ειναι απαγκιο και φουρτουνιασμένη θάλασσα ταυτοχρονα. Ειναι ότι έχω και ότι ήθελα πάντα. Σπάνια τα πραγματα ειναι "μαζί". Συνηθως μεταξυ τους υπάρχουν αυτά τα αναπηρα, τα διαζευκτικά "ή". Η Πόλη μου,φωτιά,αυτά τα "ή",δεν τα κάνει καν "ειτε". Τα καιει...