Ο 6877

Αυτό το γράμμα του κ. Φώτη Δήμου, που αναδημοσιεύει ο Στάθης στην σημερινή Ελευθεροτυπία, είναι η ουσία της ιστορίας που βιώνουμε σήμερα. Όλη η μεγάλη εικόνα σε 50 αράδες.

Είναι αυτό το πιντερικό θερμοκήπιο, το ψυχιατρικό ίδρυμα όπου οι …ασθενείς καλωδιωμένοι δέχονται ηλεκτροσόκ όταν απαντούν λάθος, στις λάθος ερωτήσεις.

Αυτό που ονομάζουν …δημοκρατία τους, είναι στην πραγματικότητα ο εφιαλτικός κρατικός οργανισμός καταστολής που το προσωπικό του αναπαράγει μηχανικά και μηχανιστικά τον κυνικό παραλογισμό των διάφορων γραφειοκρατικών μορφωμάτων, διαχειριζόμενο τα κέρδη ελάχιστων μειοψηφιών.

Ο Πίντερ έγραψε το θερμοκήπιο κάπου στις αρχές της δεκαετίας του 60, το θεώρησε …χοντροκομένο και το κλείδωσε σε ένα συρτάρι. Ήταν κατα τη γνωμη του, πολύ …….-ποια να είναι η λέξη αλήθεια, ας πούμε γκροτέσκο, ..αφελές, προφανές...για το κέντημα της ιδιοφυΐας του. Στο θερμοκήπιο αντί για τις άθλιες πρακτικές ενός βίαιου, διεφθαρμένου κράτους, εκείνος παρουσίαζε τα υπαλληλικά καθάρματα που συγκροτούν το κολαστήριο. Τους ...υπάλληλους του, το προσωπικό του ...θερμοκηπίου.. Εδινε πρόσωπο, κίνητρο και μεθόδους, έριχνε τον προβολέα στους υπάλληλους θύτες και όχι στα θύματα. Αφαιρούσε τους παραπάνω και τους από κάτω, μιας που οι πολιτικοί προϊστάμενοι αλλά και τα θύματα είναι απόντα. Τα θύματα είναι Ανώνυμα. Μόνο ...αριθμοί

Ο κ. Φώτης Δήμου, είναι ο 6877. Σήμερα αποδεικνύεται ότι το ...γκροτέσκο παράλογο, είναι εδώ. Η πιντερική γεωμετρία του Θερμοκηπίου είναι το καθεστώς μας

Αλλά αν ο κ. Δήμου είναι 6877, όλοις εμείς θα είμαστε ο 6878,ο 6879ο ....

Και όποιος έχει την παραμικρή αμφιβολία για τα μέσα που μετέρχονται οι ...υπάλληλοι του ...Θερμοκηπίου, ας διαβάσει το γράμμα.

«Ονομάζομαι Φώτης Δήμος, είμαι 21 ετών και σπουδάζω στο ΤΕΙ Αθήνας στο τμήμα Ιατρικών Εργαστηρίων. Αυτή τη στιγμή βρίσκομαι προφυλακισμένος στις φυλακές Κορυδαλλού εξαιτίας των ψευδών κατηγοριών που μου προσάπτουν δύο άντρες των ΜΑΤ.

Ολα ξεκίνησαν την Τετάρτη 11 Μαΐου. Εγώ με τρεις φίλους μου αποφασίσαμε να κατέβουμε στην πορεία να διαδηλώσουμε. Ξεκινήσαμε από το Γαλάτσι όπου διαμένουμε και κατεβήκαμε στο κέντρο. Ξεκινήσαμε την πορεία διασχίζοντας την Πατησίων, ανεβαίνοντας τη Σταδίου και τέλος φτάσαμε στο Σύνταγμα.

Κατεβαίνοντας την οδό Πανεπιστημίου τελειώνοντας την πορεία, ξαφνικά ακούγονται κρότοι και φασαρία από πίσω μας και μέσα σε δευτερόλεπτα επικρατεί πανικός. Οι διμοιρίες των ΜΑΤ που ήταν παραταγμένες αριστερά και δεξιά της Πανεπιστημίου, επιτίθενται στους διαδηλωτές και γίνεται τεράστια χρήση χημικών. Ολοι τρέχαμε πανικόβλητοι.

Κάποια στιγμή σκοντάφτω και με το που σηκώνομαι κάνω δυο βήματα και άντρες των ΜΑΤ αρχίζουν να με ξυλοκοπούν με κλοτσιές στο κεφάλι και όλο μου το σώμα, ψεκάζοντάς με ταυτόχρονα με χημικά στο πρόσωπο. Στη συνέχεια με τραβάν' στο πεζοδρόμιο και μου φοράν' χειροπέδες.

Τότε ένας άνδρας των ΜΑΤ μου φέρνει ένα σακίδιο λέγοντάς μου "τι είναι αυτό ρε;". Εγώ του απαντώ πως δεν είναι δικό μου, εγώ δεν είχα τσάντα. Ανοίγει το φερμουάρ μπροστά μου και βλέπω ότι το σακίδιο είχε μέσα μπουκάλια. Με παίρνουν από 'κεί και αρχίζουμε να κατεβαίνουμε την Πανεπιστημίου.

Καθ' όλη τη διάρκεια της διαδρομής μέχρι το περιπολικό φώναζα πως η τσάντα δεν είναι δική μου και η μόνη απάντηση που πήρα ήταν "Δεν πειράζει, δωράκι από μας". Κάθε φορά που έβλεπαν κάμερες έλεγαν "Παιδιά, μην τον χτυπάτε, μας βλέπουν οι κάμερες".

Κάπως έτσι τελειώνει ο ένας εφιάλτης και αρχίζει ένας άλλος, κλεισμένος μέσα σ' ένα κελί στις φυλακές Κορυδαλλού χωρίς να έχω κάνει απολύτως το παραμικρό. Χωρίς να έφταναν όλα αυτά με κατηγορούν ότι τους πετούσα πέτρες, ότι φορούσα αντιασφυξιογόνο μάσκα και ότι αντιστάθηκα κατά τη σύλληψή μου με κλοτσιές, ενώ το μόνο που είχα μαζί μου ήταν μια ιατρική μάσκα που την είχα πάρει από το σπίτι μου από φόβο μη ρίξουν χημικά, όπως είχαν και άλλοι πολλοί διαδηλωτές. Και παρ' όλο που βγήκαν τα αποτέλεσματα από τη δακτυλοσκόπηση στα μπουκάλια και δεν βρέθηκαν αποτυπώματα, εγώ είμαι ακόμα σ' ένα κελί...

Οταν διάβαζα τις καταθέσεις των αστυνομικών δεν μπορούσα να πιστέψω στα μάτια μου. Μέσα μου υπήρχε ένα μεγάλο γιατί. Γιατί να με μισούσαν τόσο, ενώ δεν τους είχα κάνει τίποτα; Γιατί όλα αυτά;

Στο περιστατικό στου Ρέντη στις 3 Μαρτίου που σκοτώθηκαν δύο αστυνομικοί είχα πάει εθελοντικά να δώσω αίμα. Πώς με κατηγορούν πως κατέβηκα στην πορεία για να τους επιτεθώ; Είμαι κατά της βίας. Κατέβηκα στην πορεία για να διαδηλώσω ειρηνικά. Είμαι αθώος και δεν θα σταματήσω να το φωνάζω.

Κλείνοντας θα ήθελα να προσθέσω ότι έχω και το χρέος να μάθει ο κόσμος τι είναι ικανοί να κάνουν προκειμένου να σταματήσει ο κόσμος να διεκδικεί. Αυτό που συνέβη σε μένα μπορεί να συμβεί στον καθένα. Στη ζωή δυστυχώς ή ευτυχώς συμβαίνουν τα πιο απίστευτα πράγματα.

Δεν πρέπει να σταματήσουμε να αγωνιζόμαστε για ένα καλύτερο μέλλον όσο και αν προσπαθούν να πνίξουν τις φωνές μας και να μας τρομάξουν. Ο μόνος χαμένος αγώνας είναι αυτός που δεν έγινε. Γιατί αν δεν προσπαθήσουμε εμείς οι ίδιοι, τότε ποιος θα το κάνει;

Με εκτίμηση,

Φώτης Δήμος»

Υ.Γ. Το τέλος του Πιντερικου Θερμοκηπίου...ειναι η Εξέγερση;