Βρε Αλέκα μου, τι να σου πω...έσκασα...μόνο 99,04% ;;; Καλέ Αλέκα αυτό το 0,96% ποιοι είναι βρε παιδί μου; Ποιοι διαφώνησαν στις περί σοσιαλισμού, θέσεις σου κοπέλα μου;
Αχ, άμυαλοι οι σύντροφοι Αλέκα μου, μα ντιπ τσίπα δεν έχουν... δεν ντρέπονται....
Υπάρχει βρε ένας, ένας, άνθρωπος για δείγμα στον πλανήτη, που να μην είναι απόλυτα πεπεισμένος ότι η «συνεπής επαναστατική πορεία στην οικοδόμηση του σοσιαλισμού στην Σοβιετική Ένωση ανακόπηκε το 1956 στο 20ό Συνέδριο του ΚΚΣΕ υπό τον Νικήτα Χρουστσόφ, οπότε εγκαινιάστηκε η «δεξιά οπορτουνιστική στροφή», η οποία εμπεδώθηκε επί Λεονίντ Μπρέζνιεφ (1964) για να κορυφωθεί με την «περεστρόικα» του Μιχαήλ Γκορμπατσόφ (1985) και τη νίκη των «αντεπαναστατικών δυνάμεων».
Υπάρχει βρε ένας, ένας, άνθρωπος για δείγμα στον πλανήτη, που να μην είναι απόλυτα πεπεισμένος ότι η «συνεπής επαναστατική πορεία στην οικοδόμηση του σοσιαλισμού στην Σοβιετική Ένωση ανακόπηκε το 1956 στο 20ό Συνέδριο του ΚΚΣΕ υπό τον Νικήτα Χρουστσόφ, οπότε εγκαινιάστηκε η «δεξιά οπορτουνιστική στροφή», η οποία εμπεδώθηκε επί Λεονίντ Μπρέζνιεφ (1964) για να κορυφωθεί με την «περεστρόικα» του Μιχαήλ Γκορμπατσόφ (1985) και τη νίκη των «αντεπαναστατικών δυνάμεων».
Αχ, ο Ιωσήφ, θα χαμογέλαει κάτω απο τα μουστάκια του, θα σου χαμογελάει Αλέκα μου, αναπαύτηκε η ψυχούλα του επιτέλους....
Και καλά έκανες Αλέκα μου και δεν άφησες και τα μίσθαρνα όργανα της πλουτοκρατίας, τα ιδιωτικά και κρατικά ΜΜΕ, να εισβάλουν στον ιερό ναό που διεξήχθη η μυσταγωγία του Συνεδρίου σου.
Και βρε Αλέκα μου, εξαιρετικά πρωτότυπη η σκέψη σου για την επικοινωνία. Έστελνες κάτι δίλεπτα στιγμιότυπα από την tv του 902 και υπενθύμιζες κομψά στα πουλημένα ρεμάλια των κρατικών και ιδιωτικών ΜΜΕ, ότι «οφείλει ο σταθμός σας να το προβάλει το Συνέδριο του Κόμματος»
Και βρε Αλέκα μου, εξαιρετικά πρωτότυπη η σκέψη σου για την επικοινωνία. Έστελνες κάτι δίλεπτα στιγμιότυπα από την tv του 902 και υπενθύμιζες κομψά στα πουλημένα ρεμάλια των κρατικών και ιδιωτικών ΜΜΕ, ότι «οφείλει ο σταθμός σας να το προβάλει το Συνέδριο του Κόμματος»
Αχ, καλέ μια φορά το 91 δεν ήταν που αφήσατε τα ΜΜΕ, να μπουν μέσα και παραλίγο να το χάσετε το μαγαζί; Παπαπα... αριστερά Αλέκα μου, αριστερά και δημοκρατικά...
American Bar, θα στο κάνανε οι δημοσιογράφοι το 18ο Συνεδριο του Κόμματος ...Ενω τώρα...τους κρατάς...να...γροθιά...όπως ο Γκόρτσος το νησί....
Ρώτα και εμένα συντρόφισσα που με πιάσανε κάτι δημοκρατικές ευαισθησίες...έτσι βρε παιδί μου ...σαν ίωση να το πω...αλλά Αλέκα μου, σοφή εσύ.... ξέρεις.
American Bar, θα στο κάνανε οι δημοσιογράφοι το 18ο Συνεδριο του Κόμματος ...Ενω τώρα...τους κρατάς...να...γροθιά...όπως ο Γκόρτσος το νησί....
Ρώτα και εμένα συντρόφισσα που με πιάσανε κάτι δημοκρατικές ευαισθησίες...έτσι βρε παιδί μου ...σαν ίωση να το πω...αλλά Αλέκα μου, σοφή εσύ.... ξέρεις.
Και μου τόλεγε η συχωρεμένη η γιαγιά μου...τις όμορφες να τις ακούς πάντα...είναι καταφερτζουδες...ξέρουν....
Λίγο ζορίστηκες κοπέλα μου, τα έμαθα εγώ με τα ....αδελφά κόμματα. Που να τα βρεις και εσύ βρε Αλέκα.... Αχ, είναι και οι Ούγγροι στην παρανομία, τώρα κάτι Πολωνοί, κάτι Τσέχοι, κάτι Σλοβάκοι...που τα ξεραν και τα πράγματα πρώτο χέρι.... ε, ήρθε κανένας;;;
...Α, από ένας....ε, δεν πειράζει κοπέλα μου, πάλι με χρόνια με καιρούς πάλι δικά μας θα είναι...
Λίγο ζορίστηκες κοπέλα μου, τα έμαθα εγώ με τα ....αδελφά κόμματα. Που να τα βρεις και εσύ βρε Αλέκα.... Αχ, είναι και οι Ούγγροι στην παρανομία, τώρα κάτι Πολωνοί, κάτι Τσέχοι, κάτι Σλοβάκοι...που τα ξεραν και τα πράγματα πρώτο χέρι.... ε, ήρθε κανένας;;;
...Α, από ένας....ε, δεν πειράζει κοπέλα μου, πάλι με χρόνια με καιρούς πάλι δικά μας θα είναι...
Κινέζοι έμαθα ήρθαν κάμποσοι.... Αλλά δεν είναι και για πολλά πολλά αυτοί, άσε μην στραβώσει και κανένας λιμενεργάτης που θα τους έχει τώρα και αφεντικά στον Πειραιά και έχουμε δράματα. Και καραδοκούν συντρόφισσα τα αστικά ΜΜΕ...έχουν φάει τα λυσσακά τους τώρα που η επανάσταση είναι πια έξω από την πόρτα μας.
Τώρα κάτι Βιετνάμ...κάτι Κορεες...ένα φονταν, μια χαιρετουρα....αντε και μια photo de famille, ε, τόσο δρόμο κάνανε οι σύντροφοι και έξω από την πόρτα….Δεν ειναι ώρα για συνειρμούς συντρόφισσα....
Εκείνη η Κούβα...καλέ τι φαντασμαγορικό ήταν αυτό....πόσοι ήρθαν ρε Αλέκα...60-70... στο καρναβάλι του Ρίο καλέ νόμιζαν ότι πάνε οι σύντροφοι;
Αφού σου λέει θα κάνει μήνες να ξεβρωμίσει το Σπίτι του Λαού από την μπόχα του πούρου. Ναι ξέρω...δεν ανοιγετε και τα παράθυρα...οι εχθροί καραδοκούν...
Εκείνη η Κούβα...καλέ τι φαντασμαγορικό ήταν αυτό....πόσοι ήρθαν ρε Αλέκα...60-70... στο καρναβάλι του Ρίο καλέ νόμιζαν ότι πάνε οι σύντροφοι;
Αφού σου λέει θα κάνει μήνες να ξεβρωμίσει το Σπίτι του Λαού από την μπόχα του πούρου. Ναι ξέρω...δεν ανοιγετε και τα παράθυρα...οι εχθροί καραδοκούν...
Ασε που ανεβηκε στο βήμα ο Κουβανός ...και έλεγε...και έλεγε...και έλεγε...πάλι καλά που δεν έφτασε τις 8 ώρες...σαν τον Κάστρο.
Α, έπρεπε να το προσέξεις αυτό Αλέκα μου, τα μέλη του Κόμματος ...ε, τώρα και τζόβενα δεν τα λες...δυο να σου αρρωστήσουν και ...χτύπα ξύλο, να πάνε να κάνουν παρέα στον Πατερούλη....μια μονάδα θα πέσει το Κόμμα στις επόμενες δημοσκοπήσεις. Αφού σου λέει η GPO, δεν μετράει τηλεφωνικά τους ψηφοφόρους του ΚΚΕ, μετράει στο ληξιαρχείο τους θανάτους των συντρόφων ...και βγάζει το ποσοστό του Κόμματος
Αμ, βρε Αλέκα εκείνο το Γαλλικό ΚΚ, αχ, ρεφενέ λέει βάλανε να στείλουν δύο συντρόφους...που οι εποχές του λεβέντη του Μαρσαί...ναι μωρέ εκείνου που το έκανε θερινό το δικό του το μαγαζί...αλλά χαλάλι του...λεβέντης παιδί μου...
Και καλά έκανες Αλέκα, και δεν φώναξες τους Συριζαίους.
Εκείνο το δίδυμο Αλαβάνου-Τσίπρα, ο αιώνιος έφηβος με τον αιώνιο μαθητή αλα μπρατσέτα... αυτοί μωρέ που λέγανε ότι ο κωλοπαιδισμός των κουκουλοφόρων ειναι η εξεγερση των κολασμένων.
Αμ, βρε Αλέκα εκείνο το Γαλλικό ΚΚ, αχ, ρεφενέ λέει βάλανε να στείλουν δύο συντρόφους...που οι εποχές του λεβέντη του Μαρσαί...ναι μωρέ εκείνου που το έκανε θερινό το δικό του το μαγαζί...αλλά χαλάλι του...λεβέντης παιδί μου...
Και καλά έκανες Αλέκα, και δεν φώναξες τους Συριζαίους.
Εκείνο το δίδυμο Αλαβάνου-Τσίπρα, ο αιώνιος έφηβος με τον αιώνιο μαθητή αλα μπρατσέτα... αυτοί μωρέ που λέγανε ότι ο κωλοπαιδισμός των κουκουλοφόρων ειναι η εξεγερση των κολασμένων.
Ενώ εσύ...που το περιφρούρησες το Κόμμα, από τα φουσάτα του οχτρού, που το κράτησες καθαρό, άσπιλο και αμόλυντο...κι ας βγήκε και ο Μανώλης Γλέζος...να πει ότι τα λαϊκά Κόμματα οφείλουν να περιφρουρούν τις λαϊκές κινητοποιήσεις και όχι το τομάρι τους....
Τι να του πεις τώρα και του ...Γλέζου πφφφφ ή του Κύρκου (δύο πφφφφ), φταίς εσύ να του θυμήσεις τα αλήστου μνήμης ΚΝΑΤ... Ασε βρε Αλέκα μου, Κυρία εσύ...ετυχώς απάντησε το παλληκάρι ο Μαιλης...για το καλό μας βρε, για το καλό μας...ωσπου δεν άντεξε στο τέλος το μυαλό μας....
Όχι να μου συγχύζεσαι εσύ κοπέλα μου, όχι να μου χαλάς την ζαχαρένια σου...Άκου "για το τομάρι σας"....
Μόνο που βρε Αλέκα μου, να δεν άφησες και τα κανάλια να μπούνε, και δεν σε καμάρωσα...
Μόνο που βρε Αλέκα μου, να δεν άφησες και τα κανάλια να μπούνε, και δεν σε καμάρωσα...
Άσε που δεν είδα και τον λεβέντη τον Κουτσούμπα...σου εξομολογούμαι συντρόφισσα τον βλέπω και χάνομαι... τέτοιο λεβεντομαλάκα...σπάνια βγάζει η φύση...
Άδικα περιμένει και αυτό το παλληκάρι ε;;;;
Άδικα περιμένει και αυτό το παλληκάρι ε;;;;
Εσύ Αλέκα μου, εσύ να μείνεις. Τα είδαμε και τα καζάντια του Αλέκου με τον Αλέξη... Άσε που αν έβλεπα και τον Κουτσουμπα στο schooligan με το κολητό t-shirt ε….θα έπεφτα στα πατώματα...
Άντε Αλέκα μου... και στο 19ο... και στο 20ο και στο 21ο....γεροί να είμαστε, ο Ιωσήφ να μας φιλάει και πάντα τέτοια...
Grand succès συντρόφισσα....
Άντε Αλέκα μου... και στο 19ο... και στο 20ο και στο 21ο....γεροί να είμαστε, ο Ιωσήφ να μας φιλάει και πάντα τέτοια...
Grand succès συντρόφισσα....
26 σχόλια:
Χα χα χα χα χα χα χα!!!!!!!
Κατερινούλα μου έχεις χιούμορ. Θα σε πάρει είδηση κανένας κκες και θα βγει να σε κατσαδιάσει και να σε χαρακτηρίσει όργανο της άρχουσας Τάξης και των μονοπωλίων. Αυτό δε το τελευταίο (τα μονοπώλια) που δημιουργεί θυμηδία κάθε φορά που το διαβάζω, γιατί λες στη Σοβ. Ένωση λειτουργούσε ο ανταγωνισμός στις εταιρείες και δεν υπήρχαν μονοπώλια.
Καλά... δεν ντρέπεσαι?
Σαν νεοφιλελεύθερη ..."κυρία" μιλάς! Και μετά παραπονιέσαι ότι σε ...κακοχαρακτηρίζουν...
Πάντως... παρά τα άπειρα "δίκια" που έχεις, εγώ δεν παύω να τους ...θαυμάζω! Εχουν μιά αρχαιοελληνική "τραγικότητα", αυτή την τραγικότητα που εκπέμπει κάποιος που ενώ ξέρει ότι βαδίζει στον γκρεμό, εν τούτοις δεν απαρνιέται το "πιστεύω" του που τον υποχρεώνει να βαδίσει προς τα εκεί...
Βέβαια... εξαρτάται από την "οπτική"... γιατί μιά άλλη οπτική της ίδιας -προς τον γκρεμό- εικόνας, μπορεί, εκεί που εγώ βλέπω τραγικότητα, αυτή να "δει" καθαρή χοντροκεφαλιά και ανείπωτη βλακεία...
Και ξέρω οτι, εσύ, σαν "χαρακτηρισμένη" πιά νεοφιλελέυθερη "κυρία", προς την δεύτερη οπτική τείνεις....
Ενώ εγώ... τραγικότητα!
Katerina
Σου διαφεύγει κάτι.
Το απηρχειωμένο , άκαμπτο, μονολιθικό ,και απαραλλακτο είναι πολυ επίκαιρο, ως ριζικά διαφορετικό.
Το άγιο όρος είναι το καλύτερο μουσείο του κόσμου,με την πιο μοντέρνα σύλληψη λειτουργίας, επειδή είναι τόσο στατικό.
Αρα η Αλέκα είναι η πιο σύγχρονη πολιτική φιγούρα,εκπληκτικά ετερόδοξη μεσα στην νεολοθική αντζέντα της.
Για δες το πιο προσεκτικά!!!
"Τραγικό" εγώ... "Νεολιθική" ο LLS...
άλλος γιά καμμιά επι πλέον "οπτική"?
Αντε, παιδιά, κουράγιο...
Οχι, δεν είναι αλήθεια.
Δεν είναι αλήθεια.
Σταματήστε λοιπόν τις καμπάνες.
Σταματήστε τις.
Ο Ιωσήφ Στάλιν δεν πέθανε.
Είναι παρών ο Στάλιν στο παγκόσμιο πόστο του.
Ο Στάλιν ανεβάζει στις επάλξεις των πέντε ηπείρων τις σημαίες της ειρήνης.
Ο Στάλιν ετοιμάζει με το σκόρπιο αλεύρι του κόσμου
Ενα ολοστρόγγυλο καρβέλι υγείας.
Σταματήστε λοιπόν τις καμπάνες. Σταματήστε τις.
Οσο κι αν μονόφθαλμα κανόνια στρέφουν το μαύρο ρύγχος τους ίσα κατά την υψικάμινο των ελπίδων μας ο Στάλιν αγρυπνεί στο παγκόσμιο πόστο του.
Σώπα γιαγιά και σκούπισε με το τσεμπέρι σου τα μάτια σου.
Οταν σβύνει η φωτιά σου κάτω από το τσουκάλι σου
Είναι ο Στάλιν που σκύβει και φυσάει τη φωτιά σου ν' ανάψει.
<< Kαθ' όλη τη διάρκεια της σταδιοδρομίας του, ο "ολοκληρωτισμός" λειτούργησε ως ιδεολόγημα που στήριξε μια σύνθετη επιχείρηση "εξημέρωσης των ελεύθερων ριζοσπαστικών" και εγγυήθηκε τη φιλελεύθερη-δημοκρατική ηγεμονία μέσω της απόρριψης της αριστερής κριτικής τής φιλελεύθερης δημοκρατίας ως της άλλης όψης, του "διδύμου" της δεξιάς φασιστικής δικτατορίας. Είναι δε άχρηστη η προσπάθεια διάσωσης του "ολοκληρωτισμού" μέσω ενός διαχωρισμού σε υποκατηγορίες (με έμφαση στη διαφορά ανάμεσα στη φασιστική και κομμουνιστική έκδοχή του): Έτσι, (......) η ιδέα του "ολοκληρωτισμού", μακράν από το να αποτελεί μια αποτελεσματική θεωρητική έννοια, δεν είναι παρά ένα είδος ΛΥΣΗΣ ΑΝΑΓΚΗΣ: αντί να μας καθιστά ικανούς να σκεφτούμε, αντί να μας ωθεί να αποκτήσουμε μια νέα, εναργή εικόνα της ιστορικής πραγματικότητας που περιγράφει, μας απαλλάσσει από το καθήκον της σκέψης και μάλιστα ενεργεί ως ΕΜΠΟΔΙΟ στη σκέψη. >>
Slavoj Zizek, "Μίλησε κανείς για ολοκληρωτισμό;".
Μερόπη μου καλή σου μέρα,
Καλώς να κοπιάσει όποιος θέλει. Eίπαμε και δεν ξελέμε, δημόσιος χώρος είναι τα blogs, κουβέντα να γίνεται. Άλλωστε εγώ με την Αλέκα…ειδικώς με την Αλέκα…μια λατρεία την έχω.
Γιατί η Αλέκα έχει άποψη.
Ή με λατρεύεις…ή με μισείς. Μόνο με ερωτευμένους συνομιλεί. Ή άλλοι….
Ακου ρε Μερόπη μου τι έπαθα προχθές το βραδάκι, ήμουν στο αυτοκίνητο, σε μια …ως συνήθως μπλοκαρισμένη Κηφισίας, πηγμένη, γιατί όσο να πεις …επαγγελματικό στέλεχος δεν ειμαι, ούτε εργατοπατέρας στο ΠΑΜΕ, και έτσι μεχρι να αναδειχθώ…στα όργανα του Κόμματος…. δουλεύω η έρημη για τους μπουρζουάδες….και ακούω sto ραδιοφωνο τον Μανώλη τον Γλέζο…
Τον Γλέζο, παλικάρι ναι, λεβέντης έφηβος 80 ετών, που βγήκε δημόσια και τα έχωσε στους συντρόφους του στον ΣΥΡΙΖΑ, λέγοντας ότι οι κουκουλοφόροι κωλοπαιδα ήταν, και μην ξανακούσει για εξεγερμένους και Δεκεμβριανά.
Και ….του λεει ο δημοσιογράφος …αλλά το ΚΚΕ, περιφρουρησε τις συγκεντρώσεις του.
…Και ο Γλέζος, φουντώνει… και του απαντάει…εγώ ξέρω ότι τα λαϊκά Κόμματα, ανήκουν στον Λαο, και είναι υποχρεωμένα να περιφρουρουν τις λαικες κινητοποιησεις. Αλλά εδώ και πολλά χρόνια πια…το μονο που ενδιαφέρει το ΚΚΕ, για το μόνο που παλευει…ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΤΟ ΤΟΜΑΡΙ ΤΟΥ.
Και ξέρεις ρε Μερόπη, έτσι εκεινο το βραδάκι, μεσα στην πηγμένη Κηφισίας, ακουγοντας τον ειλικρινά συγκινήθηκα. Για την αψάδα του, για το πάθος του, για το ότι ακόμα έμεινε εκει να τιμάει την ιστορία Του. Έμεινε εκεί…να μιλάει ακόμα.
Και …το τομάρι τους…. και η Αλεκα και οι παρατρεχάμενοι της Αλεκας και οι αυλικοί της Αλέκας …ας το κάνουν ότι γουστάρουν.
Αλλά μόνο το τομάρι τους…και τίποτα πέραν αυτού.
Τα παραμυθια και τις ιερόσυλες επικαρπίες που ΝΟΜΙΖΟΥΝ ότι δικαιούνται από τόσο αίμα που χύθηκε, ας τα κουβεντιάζουν μεταξύ τους, εκει στο κλειδαμπαρωμένο τους...Σπίτι του Λαού. Εκει ...με τα σανταμικά ποσοστά τους.
Σχολιαστή καλή σου μέρα,
Να σου πω την αμαρτία μου, από εσένα θα περίμενα να σχολιάσεις και την φωτογραφία της ανάρτησης. Έτσι για την ιστορία των 90 χρόνων που επικαλείται το ΚΚΕ. Έτσι για να μην ξεχνάμε…τόσο εύκολα…
Αλλα το ζόρι της Αλέκας …δεν ήταν οι …Νικοι αυτου του Κόμματος… Και …πάντα βαριά η σκιά των πολλών με το όνομα «Νίκος» για το Κομμα. Το ζόρι της Αλεκας ήταν ο Ίωσήφ. Και μετά υψηλή κριτική…για τα Γκουαντανάμο αυτου του πλανήτη.
Όχι Σχολιαστή, δεν συμμερίζομαι καμία από τις δύο οπτικές σου για το …Κόμμα. Και το τραγικό και το βλακώδες…ανήκει μόνο σε εμάς…
Την τραγικότητα …εγώ την βλέπω μόνο σε εμάς, που ζόρικες στιγμές που οι εργαζόμενοι περισσότερο παρά ποτέ χρειάζονται την Αριστερά, την δύναμη, την οπτική και την προστασία της εμείς έχουμε …την Αριστερά που μας αξίζει. Την Αλέκα, την παρέα και τα τσιράκια της, να μυθοποιούν ιστοριες τρόμου, με δράκουλες. Ασε το άλλο ...αριστερό, ντουέτο της συμφοράς...
Και την …βλακεία, την προσπέρασε ο καιρός Σχολιαστή. Για ιεροσυλίες μιλάμε πια.
Έμαθα επίσης, ότι έδειξε και πολύ μεγάλο ενδιαφέρον ο Βάιντα να παραστεί στο ιερό Συνέδριο, αλλά …είναι εποχές τώρα για αμφισβητήσεις.;;;
Μαρμαρινες βεβαιότητες μόνο...
Lls καλημέρα,
αν είναι να δω το ΚΚΕ, σαν το Μουσείο της Μονής Εσφιγμένου…μπορώ να το συζητήσω. Αλλά μέχρι εκει.
Αν και να σου πω την αλήθεια…η Αλέκα (και θα διαχωρίζω πάντα τις…διάφορες Αλεκες…από την ιστορία του ΚΚΕ) μάλλον με το Μουσείο της Μονης Βατοπαιδίου θα την ταυτιζα. Και πουθενα φως…για την Αριστερά στην Ελλαδα, lls.
Το θεό σου δεν έχεις!
(αυτό το 0,96% Κατερίνα μου γλυκιά, νομίζω ότι απλά έκανε χιούμορ)
Εξόριστε, πάντα …μυστηριώδης…
Για να διαβάζω…τσουκάλια…και τόσο έπικό στόμφο να υποθέσω Ρίτσος;
Δεν θα τον κατετασσα ποτέ σους αγαπημενους μου ποιητές, ανεξαρτήτως...Στάλιν...
Απλά ο στόμφος...πάντα με απωθούσε.
Προτιμώ ...τους "ηττημένους" ποιητές.
Απος παιδί μου τι λες;;;
Ντροπή!!!!!!!!!
Αποκλείω κατηγορηματικά το 0.96% να έκανε χιούμορ.
Το χιούμορ, ο Γερμανός , και η Τυποεκδοτική είναι απαγορευμένες και σαν λέξεις ακόμα στους συντρόφους. Επι ποινή διαγραφής.
Χωρίς πλάκα τώρα...έχεις δει εσύ ποτέ κανένα Κνιτη να κάνει χιουμορ...
Αστικες συνήθειες φίλε μου... μονο οι μπουρζουάδες κάνουν τέτοια πράγματα.
Κατερινα μου τι να τους κανουμε τους αλητες-ρουφιανους-δημοσιογραφους εντος του συνεδριου
-την βλεπω κουκουλοφορο τελικα την Αλεκα-
οταν μπορεις εσυ
-των θετικων μαλιστα επιστημων-
να περιγραφεις τοσο γλαφυρα και σατυρικα την εικονα αλλα και την ουσια της σημερινης διεθνους?
Λύσε μου μία απορία ,και ας μην είσαι ειδική, αυτή η θέση του ΚΚΕ δεν είναι και εμμεση ,για να μην πω άμεση,κριτική στις απόφασεις των αντίστοιχων τότε συνεδρίων του και Γ.Γ του .που χειρόκροτούσαν τις αποφάσεις των συνεδρίων του ΚΚΣΕ δεν θυμαμαι να είχε γίνει τότε καμμία τέτοια κριτική.
Θα είχα να γράψω πολλά για αυτό το θέμα αλλά νομίζω οτι είναι χαμέμη ιστορία οι άνθρωποι βρήκαν την απάντηση που τους εφησυχάζει και όλα καλά.
Εχω βαρεθεί την κοντόφθαλμη οπτική τους ,και το λέω με πραγματικό πόνο.
Για το Ρίτσο δεν έχεισ δίκιο ,υπάρχει και η σονάτα στο σεληνοφως την οποία σου συνιστώ ανεπιφύλακτα.
Ξέρεις κάτι... οταν εσύ κανεις πλάκα, εγώ μιλάω σοβαρά... και όταν εγώ κάνω πλάκα, εσύ ...διαφωνείς σοβαρολογόντας...
Μιά συμβουλή: Μην "ξιφουλκείς" όταν ο άλλος κάνει πλάκα... κινδυνεύεις να βγάλεις το μάτι σου με το ίδιο σου το ξίφος...
Δύσκολη η συνεννόηση την "σήμερον ημέραν"...
Το 0,96% καταψήφισε κατ΄εντολή για να στερήσει τα επιχειρήματα περί ολοκληρωτισμού από τους εχθρούς του λαού που οραματίζονται τη διάλυση του τιμημένου ΚΚΕ...
Μάριε,
έχεις κανένα κονέ στο ...μαγαζί της Αλέκας να μου δίνει και έμενα κανενα μεροκάματο να μην …τραγουδώ τζάμπα;
Εντάξει δεν λέω, το Κόμμα πάνω από όλα!!!!!!!Αλλά μέχρι τελος πάντων να αλλάξουν οι συσχετισμοί, που ...αυτήν την στιγμή λεει η συντροφισα ότι δεν ευνοούν την επανασταση…να μην βγάζω και εγώ ένα μεροκάματο;
Ή …η σωτηρία της ψυχής…είναι πολύ μεγάλο πράγμα…
Να σου πω την αλήθεια αν ήταν στοιχειωδώς ευφυής η Αλέκα…αυτό το τραγουδι θα έκανε ύμνο του Κόμματος…
Μα, de profundis… το Κόμμα αναγεννάται εκ της τέφρας του….
Λάθη ...ε, έγιναν αλλά τώρα πια είναι στον σωστό δρόμο…
Ετσι ψιλοχάζεψα λίγο και τον προσυνεδριακό διαλογο μεσα από τον Ριζοσπάστη, de profundis, όχι βέβαια με τον προσηκοντα σεβασμό που θα όφειλα στο Κόμμα, κι αν εσύ …κομψά διατυπώνεις ότι…βαρέθηκες με την κοντοφθαλμη οπτική τους…εγώ χοντρά λέω ότι αναγουλιασα με την οπτική και τα τόσο κακοπαιγμένα παιχνίδια τους.
Υ.Γ.μπορείς επιτέλους να πιστέψεις
πώς υπάρχεις και δεν υπάρχεις,
πώς ποτέ δεν υπήρξες, δεν υπήρξε ο χρόνος κι η φθορά του.
Εχεις δίκιο, για τον Ρίτσο. Καμια φορά ειμαι πολύ αφοριστική. Και με σιχαινομαι όταν γίνομαι αφοριστική.
Σχολιαστή,
Δεν φανταστηκα ότι ουτε καν εσύ (που ε, προς μια αποδόμηση στα θεσφατα όσο να πεις, ρέπεις), θα τολμούσες να αστειευτείς με τα ιερά και τα όσια. Αστειεύονται , με το Κόμμα;;;
Χωρίς πλάκα τώρα, η φωτογραφία στην αναρτηση, κάθε άλλο παρά τυχαία είναι. Ναι το βιντεάκι, από το youtube…δείχνει την απύθμενη βλακεία…αλλά η φωτογραφία του Πλουμπίδη από την δίκη του…είναι απόλυτα τραγική.
Και ειλικρινά πιστευω ότι η ιστορία του Πλουμπίδη, ίσως να συμπυκνώνει και την Ιστορία του ΚΚΕ.
Ένας αγωνιστής, που καταδικάστηκε πρώτα από το Κόμμα του σαν χαφιές, που εκτελεστηκε φωνάζοντας «Ζήτω το ΚΚΕ», που κανε΄ςι από το Κόμμα δεν επιχειρησε να τον σώσει, και το πιο σημαντικό που δεν πέρασε καμιά στιγμή από το μυαλό του, πως, ίσως, θα ήταν χρήσιμο και στο κόμμα του να αποκαλύψει και να καταγγείλει το συκοφαντικό μύθο του Ζαχαριάδη και των συνεργατών του.
Ποιο είναι λοιπόν το ΚΚΕ;
Δεν μπορεί πάντα να καλυπτει τα σκατά του κάτω από το χαλί με ομοφωνίες του 99.04%.
Λύκε,
Και εγώ αυτό πιστευω…
Θα συνεδριασαν ποιος ξέρει ποσες ώρες για να βρούν το …σωστό ποσοστό «διαφωνίας», …κάτι λιγότερο από 1%… ολίγον από δημοκρατία….και πολύ σταλινισμό…
Τι γελοίοι Θεέ μου!!!!!
Άφησε με να ‘ρθω μαζί σου.
Τι φεγγάρι απόψε!
Είναι καλό το φεγγάρι, δε θα φαίνεται που άσπρισαν τα μαλλιά μου.
Το φεγγάριθα κάνει πάλι χρυσά τα μαλλιά μου.
Δε θα καταλάβεις.
Άφησε με να ‘ρθω μαζί σου.
Όταν έχει φεγγάρι, μεγαλώνουν οι σκιές μες στο σπίτι,
αόρατα χέρια τραβούν τις κουρτίνες,
ένα δάχτυλο αχνό γράφει στη σκόνη του πιάνου
λησμονημένα λόγια, δε θέλω να τ' ακούσω.
Σώπα.
Άφησε με να ‘ρθω μαζί σου λίγο πιο κάτου, ως τη μάντρα του τουβλάδικου,
ως εκεί που στρίβει ο δρόμος και φαίνεται η πολιτεία τσιμεντένια κι αέρινη, ασβεστωμένη με φεγγαρόφωτο,
τόσο αδιάφορη κι αϋλη,
τόσο θετική σαν μεταφυσική
που μπορείς επιτέλους να πιστέψεις πως υπάρχεις και δεν υπάρχεις
πως ποτέ δεν υπήρξες, δεν υπήρξε ο χρόνος κ' η φθορά του.
Άφησε με να ‘ρθω μαζί σου.
Θα καθίσουμε λίγο στο πεζούλι, πάνω στο ύψωμα,κι όπως θα μας φυσάει ο ανοιξιάτικος αέρας
μπορεί να φαντάζουμε κιόλας πως θα πετάξουμε,
γιατί, πολλές φορές, και τώρα ακόμη, ακούω το θόρυβο του φουστανιού μου,
σαν το θόρυβο δυο δυνατών φτερών που ανοιγοκλείνουν,
κι όταν κλείνεσαι μέσα σ' αυτόν τον ήχο του πετάγματος
νιώθεις κρουστό το λαιμό σου, τα πλευρά σου, τη σάρκα σου,
κι έτσι σφιγμένος μες στους μυώνες του γαλάζιου αγέρα,
μέσα στα ρωμαλέα νεύρα του ύψους,
δεν έχει σημασία αν φεύγεις ή αν γυρίζεις, ούτε έχει σημασία που άσπρισαν τα μαλλιά μου,
(δεν είναι τούτο η λύπη μου, η λύπη μου είναι που δεν ασπρίζει κ' η καρδιά μου).
Άφησε με να ‘ρθω μαζί σου.
Το ξέρω πως καθένας μοναχός πορεύεται στον έρωτα,
μοναχός στη δόξα και στο θάνατο.
Το ξέρω. Το δοκίμασα. Δεν ωφελεί.
Άφησε με να ‘ρθω μαζί σου.
Τούτο το σπίτι στοίχειωσε, με διώχνει,θέλω να πω έχει παλιώσει πολύ, τα καρφιά ξεκολλάνε,
τα κάδρα ρίχνονται σε να βουτάνε στο κενό,οι σουβάδες πέφτουν αθόρυβα όπως πέφτει το καπέλο του πεθαμένου απ’ την κρεμάστρα στο σκοτεινό διάδρομο. όπως πέφτει το μάλλινο τριμμένο γάντι της σιωπής απ’ τα γόνατά της ή όπως πέφτει μια λουρίδα φεγγάρι στην παλιά, ξεκοιλιασμένη πολυθρόνα.
Κάποτε υπήρξε νέα κι αυτή, όχι η φωτογραφία που κοιτάς με τόση δυσπιστία,
λέω για την πολυθρόνα, τόσο αναπαυτική,μπορούσες ώρες ολόκληρες να κάθεσαι
και με κλεισμένα μάτια να ονειρεύεσαι ό,τι τύχει, μιαν αμμουδιά στρωτή, νοτισμένη, στιλβωμένη από φεγγάρι,
πιο στιλβωμένη απ’ τα παλιά λουστρίνια μου που κάθε μήνα τα
δίνω στο στιλβωτήριο της γωνιάς,
ή ένα πανί ψαρόβαρκας που χάνεται στο βάθος, λικνισμένο απ’ την ίδια του ανάσα,τριγωνικό πανί σα μαντίλι διπλωμένο λοξά μόνο στα δυο
σα να μην είχε τίποτα να κλείσει
ή να κρατήσει ή ν’ ανεμίσει διάπλατο σε αποχαιρετισμό.
Πάντα μου είχα μανία με τα μαντίλια,όχι για να κρατήσω τίποτα δεμένο,τίποτα σπόρους λουλουδιών ή χαμομήλι μαζεμένο στους αγρούς
με το λιόγερμα ή να το δέσω τέσσερις κόμπους σαν το σκουφί που φοράνε οι εργάτες στο αντικρινό γιαπί ή να σκουπίσω τα μάτια μου, - διατήρησα καλή την όρασή μου
ποτέ μου δεν φόρεσα γυαλιά. Μια απλή ιδιοτροπία τα μαντίλια.
Τώρα τα διπλώνω στα τέσσερα, στα οχτώ, στα δεκάξιν’ απασχολώ τα δάχτυλα μου. και τώρα θυμήθηκα
πως έτσι μετρούσα τη μουσική σαν πήγαινα στο Ωδείο
με μπλε ποδιά κι άσπρο γιακά, με δυο ξανθές πλεξούδες
- 8, 16, 32, 64 -
κρατημένη απ’ το χέρι μιας μικρής φίλης μου ροδακινιάς
όλο φως και ροζ λουλούδια,
(συγχώρεσέ μου αυτά τα λόγια – κακή συνήθεια) – 32, 64 -
κ’ οι δικοί μου στήριζαν
μεγάλες ελπίδες στο μουσικό μου τάλαντο.
Λοιπόν, σου ‘λεγα για την πολυθρόνα ξεκοιλιασμένη, φαίνονται οι σκουριασμένες σούστες, τα άχερα,
έλεγα να την πάω δίπλα στο επιπλοποιείο,
μα που καιρός και λεφτά και διάθεση, τι να πρωτοδιορθώσεις; έλεγα να ρίξω ένα σεντόνι πάνω της, φοβήθηκα τo άσπρο σεντόνι σε τέτοιο φεγγαρόφωτο.
Eδώ κάθισαν
άνθρωποι που ονειρεύθηκαν μεγάλα όνειρα,όπως κι εσύ κι όπως κι εγώ άλλωστε, και τώρα ξεκουράζονται κάτω απ’ το χώμα δίχως να ενοχλούνται απ’ τη βροχή ή το φεγγάρι.
Άφησε με να ‘ρθω μαζί σου.
Θα σταθούμε λιγάκι στην κορφή της μαρμάρινης σκάλας τ’ Αι Νικόλα,
ύστερα εσύ θα κατηφορίσεις κι εγώ θα γυρίσω πίσω έχοντας στ’ αριστερό πλευρό μου τη ζέστα
απ’ το τυχαίο άγγιγμα του σακακιού σου κι ακόμη μερικά τετράγωνα φώτα από μικρά συνοικιακά παράθυρα
κι αυτή την πάλλευκη άχνα απ’ το φεγγάρι,που είναι σα μια μεγάλη συνοδεία ασημένιων κύκνων,
και δε φοβάμαι αυτή την έκφραση, γιατί εγώ
πολλές ανοιξιάτικες νύχτες συνομίλησα άλλοτε με το Θεό που μου εμφανίστηκε ντυμένος την αχλύ και τη δόξα ενός τέτοιου σεληνόφωτος,πυρπολημένη από τα αδηφάγα μάτια των αντρών
κι απ’ τη δισταχτικήν έκσταση των εφήβων,πολιορκημένη από εξαίσια, ηλιοκαμένα σώματα,
άλκιμα μέλη γυμνασμένα στο κολύμπι, στο κουπί, στο στίβο,
στο ποδόσφαιρο (που έκανα πως δεν τα ‘βλεπα, μέτωπα, χείλη και λαιμοί, γόνατα, δάχτυλα και μάτια,
στέρνα και μπράτσα και μηροί (κι αλήθεια δεν τα ‘βλεπα)
ξέρεις, καμιά φορά, θαυμάζοντας, ξεχνάς ό,τι θαυμάζεις,σου φθάνει ο θαυμασμός σου, θεέ μου, τι μάτια πάναστρα, κι ανυψωνόμουν
σε μιαν αποθέωση αρνημένων άστρων
γιατί, έτσι πολιορκημένη απ’ έξω κι από μέσα,άλλος δε μου ‘μενε παρά μονάχα προς τα πάνω ή προς τα κάτω.
Όχι, δε φτάνει.
Άφησε με να ‘ρθω μαζί σου.
Το ξέρω η ώρα είναι πια περασμένη. Άφησέ με,γιατί τόσα χρόνια, μέρες και νύχτες και πορφυρά μεσημέρια, έμεινα μόνη.ανένδοτη, μόνη και πάναγνη,ακόμη στη συζυγική μου κλίνη πάναγνη και μόνη,
γράφοντας ένδοξους στίχους στα γόνατα του Θεού,
στίχους που, σε διαβεβαιώ, θα μείνουνε σα λαξευμένοι σε άμεμπτο μάρμαρο
πέρα απ’ τη ζωή μου και τη ζωή σου, πέρα πολύ. δε φτάνει.
Άφησε με να ‘ρθω μαζί σου.
Τούτο το σπίτι δε με σηκώνει πια.
Δεν αντέχω να το σηκώνω στη ράχη μου.
Πρέπει πάντα να προσέχεις,
να στεριώνεις τον τοίχο με το μεγάλο μπουφέ,να στεριώνεις τον μπουφέ με το πανάρχαιο σκαλιστό τραπέζι,να στεριώνεις το τραπέζι με τις καρέκλες, να στεριώνεις τις καρέκλες με τα χέρια σου
να βάζεις τον ώμο σου κάτω απ’ το δοκάρι που κρέμασε.
Και το πιάνο, σα μαύρο φέρετρο κλεισμένο. Δεν τολμάς να το ανοίξεις.
Όλο να προσέχεις, να προσέχεις, μην πέσουν, μην πέσεις. Δεν αντέχω.
Άφησε με να ‘ρθω μαζί σου.
Τούτο το σπίτι, παρ’ όλους τους νεκρούς του, δεν εννοεί να πεθάνει.
Επιμένει να ζει με τους νεκρούς του
να απ’ τους νεκρούς του
να ζει απ’ τη βεβαιότητα του θανάτου του
και να νοικοκυρεύει ακόμη τους νεκρούς του σ’ ετοιμόρροπα κρεβάτια και ράφια.
Άφησε με να ‘ρθω μαζί σου.
Εδώ, όσο σιγά κι αν περπατήσω μες την άχνα της βραδιάς,
είτε με τις παντούφλες, είτε ξυπόλητη,
κάτι θα τρίξει, ένα τζάμι ραγίζει ή κάποιος καθρέφτης,
κάποια βήματα ακούγονται, δεν είναι δικά μου.
Έξω, στο δρόμο μπορεί να μην ακούγονται τούτα τα βήματα, ή μεταμέλεια, λένε, φοράει ξυλοπάπουτσα, κι αν κάνεις αν κοιτάξεις σ’ αυτόν ή στον άλλον καθρέφτη,πίσω απ’ τη σκόνη και τις ραγισματιές,διακρίνεις πιο θαμπό και πιο τεμαχισμένο το πρόσωπό σου,
το πρόσωπο σου που άλλο δε ζήτησες στη ζωή παρά να το κρατήσεις καθάριο κι αδιαίρετο.
Τα χείλη του ποτηριού γυαλίζουν στο φεγγαρόφωτο
σαν κυκλικό ξυράφι,πώς να το φέρω στα χείλη μου;όσο κι αν διψώ, πώς να το φέρω;
Βλέπεις;
έχω ακόμη διάθεση για παρομοιώσεις, αυτό μου απόμεινε,
αυτό με διαβεβαιώνει ακόμη πως δε λείπω.
Άφησε με να ‘ρθω μαζί σου.
Φορές φορές, την ώρα πού βραδιάζει, έχω την αίσθηση
πως έξω άπ’ τα παράθυρα περνάει ο αρκουδιάρης με την γριά βαριά του αρκούδα,με το μαλλί της όλο αγκάθια και τριβόλια
σηκώνοντας σκόνη στο συνοικιακό δρόμο ένα ερημικό σύννεφο σκόνη που θυμιάζει το σούρουπο
και τα παιδιά έχουν γυρίσει σπίτια τους για το δείπνο
και δεν τ' αφήνουν πια να βγουν έξω
μ' όλο πού πίσω απ' τούς τοίχους
μαντεύουν το περπάτημα της γριάς αρκούδας και η αρκούδα κουρασμένη πορεύεται μες στη σοφία της μοναξιάς της,μην ξέροντας για που και γιατί έχει βαρύνει, δεν μπορεί πια να χορεύει στα πισινά της πόδια
δεν μπορεί να φοράει τη δαντελένια σκουφίτσα της, να διασκεδάζει τα παιδιά, τούς αργόσχολους τους απαιτητικούς και το μόνο που θέλει είναι να πλαγιάσει στο χώμα
αφήνοντας να την πατάνε στην κοιλιά, παίζοντας έτσι το τελευταίο παιχνίδι της, δείχνοντας την τρομερή της δύναμη για παραίτηση, την ανυπακοή της στα συμφέροντα των άλλων,
στους κρίκους των χειλιών της, στην ανάγκη των δοντιών της,
την ανυπακοή της στον πόνο και στη ζωή με τη σίγουρη συμμαχία του θανάτου έστω κ' ενός αργού θανάτου
την τελική της ανυπακοή στο θάνατο με τη συνέχεια και τη γνώση της ζωής που ανηφοράει με γνώση και με πράξη πάνω απ' τη σκλαβιά της.
Μα ποιος μπορεί να παίξει ως το τέλος αυτό το παιχνίδι;
Κ' η αρκούδα σηκώνεται πάλι και πορεύεται
υπακούοντας στο λουρί της, στους κρίκους της, στα δόντια της,
χαμογελώντας με τα σκισμένα χείλια της στις πενταροδεκάρες
που τις ρίχνουνε τα ωραία και ανυποψίαστα παιδιά
(ωραία ακριβώς γιατί είναι ανυποψίαστα)
και λέγοντας ευχαριστώ. Γιατί οι αρκούδες που γεράσανε το μόνο που έμαθαν να λένε είναι:
ευχαριστώ , ευχαριστώ.
Άφησε με να ‘ρθω μαζί σου.
Τούτο το σπίτι με πνίγει. Μάλιστα η κουζίνα είναι σαν το βυθό της θάλασσας.
Τα μπρίκια κρεμασμένα γυαλίζουν
σα στρόγγυλα, μεγάλα μάτια πίθανων ψαριών, τα πιάτα σαλεύουν αργά σαν τις μέδουσες,φύκια και όστρακα πιάνονται στα μαλλιά μου
δεν μπορώ να τα ξεκολλήσω ύστερα,
δεν μπορώ ν’ ανέβω πάλι στην επιφάνεια ο δίσκος μου πέφτει απ’ τα χέρια άηχος, σωριάζομαι
και βλέπω τις φυσαλίδες απ’ την ανάσα μου ν’ ανεβαίνουν, ν’ ανεβαίνουν και προσπαθώ να διασκεδάσω κοιτάζοντας τες
κι αναρωτιέμαι τι θα λέει αν κάποιος βρίσκεται από πάνω και βλέπει αυτές τις φυσαλίδες,
τάχα πως πνίγεται κάποιος ή πως ένας δύτης ανιχνεύει τους βυθούς;
Κι αλήθεια δεν είναι λίγες οι φορές που ανακαλύπτω εκεί,
στο βάθος του πνιγμού,
κοράλλια και μαργαριτάρια και θησαυρούς ναυαγισμένων πλοίων,
απρόοπτες συναντήσεις, και χτεσινά και σημερινά και μελλούμενα,
μιαν επαλήθευση σχεδόν αιωνιότητας,
κάποιο ξανάσασμα, κάποιο χαμόγελο αθανασίας, όπως λένε,
μιαν ευτυχία, μια μέθη, κι ενθουσιασμόν ακόμη,
κοράλλια και μαργαριτάρια και ζαφείρια μονάχα που δεν ξέρω να τα δώσω, όχι, τα δίνω
μονάχα που δεν ξέρω αν μπορούν να τα πάρουν, πάντως εγώ τα δίνω.
Άφησε με να ‘ρθω μαζί σου.
Μια στιγμή, να πάρω τη ζακέτα μου.
Τούτο τον άστατο καιρό, όσο να ‘ναι, πρέπει να φυλαγόμαστε.
Έχει υγρασία τα βράδια, και το φεγγάρι δε σου φαίνεται, αλήθεια, πως επιτείνει την ψύχρα;
Άσε να σου κουμπώσω το πουκάμισο τι δυνατό το στήθος σου,
τι δυνατό φεγγάρι, η πολυθρόνα, λέω κι όταν σηκώνω το φλιτζάνι απ’ το τραπέζι μένει από κάτω μια τρύπα σιωπή, βάζω αμέσως την παλάμη μου επάνω να μην κοιτάξω μέσα, αφήνω πάλι το φλιτζάνι στη θέση του
και το φεγγάρι μια τρύπα στο κρανίο του κόσμου μην κοιτάξεις μέσα,είναι μια δύναμη μαγνητική που σε τραβάει μην κοιτάξεις, μην κοιτάχτε,
ακούστε που σας μιλάω θα πέσετε μέσα. Τούτος ο ίλιγγος
ωραίος, ανάλαφρος ,θα πέσεις, ένα μαρμάρινο πηγάδι το φεγγάρι,
ίσκιοι σαλεύουν και βουβά φτερά, μυστηριακές φωνές, δεν τις ακούτε;
Βαθύ βαθύ το πέσιμο,
βαθύ βαθύ το ανέβασμα,
το αέρινο άγαλμα κρουστό μες στ’ ανοιχτά φτερά του, βαθιά βαθιά η αμείλικτη ευεργεσία της σιωπής,
τρέμουσες φωταψίες της άλλης όχθης,
όπως ταλαντεύεσαι μες στο ίδιο σου το κύμα, ανάσα ωκεανού.
Ωραίος ανάλαφρος
ο ίλιγγος τούτος, πρόσεξε, θα πέσεις. Μην κοιτάς εμένα,
εμένα η θέση μου είναι το ταλάντευμα , ο εξαίσιος ίλιγγος.
Έτσι κάθε απόβραδο
έχω λιγάκι πονοκέφαλο, κάτι ζαλάδες.
Συχνά πετάγομαι στο φαρμακείο απέναντι για καμιάν ασπιρίνη
άλλοτε πάλι βαριέμαι και μένω με τον πονοκέφαλό μου
να ακούω μες στους τοίχους τον κούφιο θόρυβο
πού κάνουν οι σωλήνες του νερού,
ή ψήνω έναν καφέ, και, πάντα αφηρημένη,ξεχνιέμαι κ' ετοιμάζω δυο, ποιος να τον πιει τον άλλον; αστείο αλήθεια, τον αφήνω στο περβάζι να κρυώνει
ή κάποτε πίνω και τον δεύτερο, κοιτάζοντας απ' το παράθυρο τον πράσινο γλόμπο του φαρμακείου
σαν το πράσινο φως ενός αθόρυβου τραίνου που έρχεται να με πάρει
με τα μαντίλια μου, τα σταβοπατημένα μου παπούτσια,
τη μαύρη τσάντα μου, τα ποιήματά μου,χωρίς καθόλου βαλίτσες - τι να τις κάνεις;
Άφησε με να ‘ρθω μαζί σου.
«Α, φεύγεις; Καληνύχτα.»
Όχι, δε θα ‘ρθω. Καληνύχτα.
Εγώ θα βγω σε λίγο. Ευχαριστώ. Γιατί επιτέλους, πρέπει
να βγω απ' αυτό το τσακισμένο σπίτι.
Πρέπει να δω λιγάκι πολιτεία, όχι, όχι το φεγγάρι, την πολιτεία με τα ροζιασμένα χέρια της, την πολιτεία του μεροκάματου,
την πολιτεία που ορκίζεται στο ψωμί και στη γροθιά της
την πολιτεία που όλους μας αντέχει στην ράχη της με τις μικρότητές μας, τις κακίες, τις έχτρες μας,
με τις φιλοδοξίες, την άγνοια μας και τα γερατειά μας,ν' ακούσω τα μεγάλα βήματα της πολιτείας,
να μην ακούω πια τα βήματά σου
μήτε τα βήματα του Θεού, μήτε και τα δικά μου βήματα.
Καληνύχτα.
Καλή μερα, Εξόριστε.
Σε ευχαριστώ πολύ, για τον μεγαλο κόπο σου να γραψεις την Σονατα.
Με γεια το avatar.
Ε;
Δημοσίευση σχολίου