Όλοι φαίνεται να ξέρουν...Όλοι φαίνεται να έχουν ...θέση ή ...αντίθεση. Μα αυτή κι αν είναι θέση...
Περιδιαβαίνω blogs, εφημερίδες, συζητήσεις...
Βλέπω αποφασισμένους ανθρώπους, βλέπω ανθρώπους να ξιφουλκούν για το ...σωστό, βλέπω ανθρώπους που γνωρίζουν το ...δίκιο, το ...πρέπον... που λοιδορούν με τόση βεβαιότητα όσους δεν το πράττουν, που αναδεικνύουν με τόση βεβαιότητα αυτούς που το πράττουν, βλέπω δάκρυα, κροκοδείλια και αυθεντικά, βλέπω οργή, βλέπω συγχαρητήρια, βλέπω....
Όλοι φαίνεται να ξέρουν....
Με ενοχλεί ο θυμός, με ενοχλεί η οργή, και δεν με ενοχλούν ...αισθητικά.
Αποδέχομαι την ...αισθητική οποιουδήποτε, ακόμα και όταν δεν είναι στα δικά μου μέτρα. Η ευγένεια και ο σεβασμός, είναι πολύ σχετικά μεγέθη, και πολύ συχνά, όταν είναι άδεια πουκάμισα, είναι και πολύ ανούσια. Κι αν διεκδικώ τον σεβασμό των άλλων είναι, όχι γιατί ...a priori μου τον χρωστάνε, αλλά γιατί τον αξίζω, όταν και αν, τον αξίζω.
Ο Θυμός όμως έχει ...Πατέρα. Και ο Πατέρας του, είναι ο Φόβος.
Κι όσο περισσότερο φοβάσαι, τόσο περισσότερο θυμώνεις, κι όσο περισσότερο θυμώνεις, τόσο περισσότερο οργίζεσαι, κι όσο περισσότερο οργίζεσαι, τόσο περισσότερο κλείνεσαι, περιχαρακώνεσαι στην Θέση... ή στην Αντίθεση...
Απλά αμύνεσαι....
Το έχω κάνει και εγώ πολλές φορές, παρότι ..θεωρητικά υπεραμύνομαι του ... «δεν ξέρω»...του «ίσως»... του «μπορεί»... του «ναι μεν αλλά»...
Και τότε, όταν φαίνεται ...να ξέρω, με ενοχλώ...εξ ίσου...
Μέσα σε έναν κόσμο που λατρεύει τις βεβαιότητες, που τις χειρίζεται και τις διαχειρίζεται, παρασύρομαι συχνά να πιστεύω... όχι, όχι, ότι αυτές υπάρχουν, αυτό έχω πάψει να το πιστεύω εδώ και καιρό, αλλά ότι η ..βεβαιότητα υποδεικνύει ...δύναμη, ότι οι βέβαιοι είναι οι ...δυνατοί.
Συγκλονιστήκαμε όλοι, μέσα στις γιορτές των Χριστουγέννων, από το δράμα των Παλαιστινίων της Γάζας. Και μέσα στον φόβο του άδικου, γρήγορα, θυμώσαμε...και εξ αυτού...συμπεράναμε το καλό...το σωστό ...και το δίκαιο... και φτάσαμε να δικαιώνουμε την Χαμας...
Μόνο που η Χαμας, εξομολογήθηκε πρόσφατα...κορδώθηκε μάλιστα, για την εν ψυχρώ εκτέλεση, 20 (;;;;), ποιος πραγματικά ξέρει ...Παλαιστινίων, που ...κάποιοι επαναστάτες αποφάσισαν ότι ήταν πράκτορες του εχθρού. Mε τις γνωστές, γρηγορες ...επαναστατικές διαδικασίες. Και κάποιους τους σκότωσαν μέσα στα νοσοκομεία που νοσηλεύονταν.
Δεν θυμώνω με την Χαμάς. Μπορώ να καταλάβω, τι συμβαίνει εκεί, και όσο κι αν φαίνεται ακραίο...ακόμα και να το δικαιολογήσω. . Αλλά θυμώνω...ΕΔΩ.
Θυμώνω, με το ότι κανείς δεν συγκινήθηκε. Κανείς δεν ένοιωσε την ανάγκη να κάνει ένα βήμα πίσω από την Θέση του. Να βγει ντόμπρα και να καταδικάσει ευθέως, άγρια, θυμωμένα, οργισμένα, την άλλη όψη του ...ίδιου νομίσματος.
Και οργίζομαι γιατί θυμώνω, και θυμώνω γιατί φοβάμαι. Και φοβάμαι για όλες αυτές τις βεβαιότητες που όλοι νοιώθουν ότι πρέπει να υποστηρίξουν. Και φοβάμαι γιατί, όλοι φαίνεται να ξέρουν...
Έπιασα τον εαυτό μου να χαμογελάει, να γλυκαίνει, να ανακουφίζεται, όταν είδα τις εικόνες από την πρόσφατη μεγάλη απεργία στην Γαλλία. Με αυτήν που βγάζοντας τον πρώτο γράμμα, από την λέξη απεργία...το μετέτρεψαν σε ...όνειρο. Η γενική απεργία...έγινε το γενικό όνειρο...
Αυτό που εγώ κατάλαβα....και επιτρέπω πια στον εαυτό μου την πολυτέλεια να μην είμαι ποτέ σίγουρη ...για το ότι, αυτό που καταλαβαίνω...είναι το ... «σωστό», είναι «το δεν ξέρω...παλεύω....απεργώ...ονειρεύομαι».
Σε μια εποχή που όλοι φαίνεται να ξέρουν....κάποιοι διαδηλώνουν και δηλώνουν ότι δεν ξέρουν...αλλά αυτό δεν τους στερεί το δικαίωμα να ονειρεύονται... έστω κι αν χάνουν το πολύτιμο- για κάποιους- μεροκάματο τους...
Μαζί τους και εγώ... λάτρης και εραστής του «δεν ξέρω»... του «έκανα λάθος»...του «ίσως»...του «ναι, μεν αλλά»... φοβάμαι τις βεβαιότητες όλων, όσων φαίνεται ...να ξέρουν, και θυμώνω μόνο με εμένα, όταν ...ξέρω.
Άλλωστε...τι χρειάζεται....όλοι φαίνεται να ξέρουν...
Δεν θυμώνω με την Χαμάς. Μπορώ να καταλάβω, τι συμβαίνει εκεί, και όσο κι αν φαίνεται ακραίο...ακόμα και να το δικαιολογήσω. . Αλλά θυμώνω...ΕΔΩ.
Θυμώνω, με το ότι κανείς δεν συγκινήθηκε. Κανείς δεν ένοιωσε την ανάγκη να κάνει ένα βήμα πίσω από την Θέση του. Να βγει ντόμπρα και να καταδικάσει ευθέως, άγρια, θυμωμένα, οργισμένα, την άλλη όψη του ...ίδιου νομίσματος.
Και οργίζομαι γιατί θυμώνω, και θυμώνω γιατί φοβάμαι. Και φοβάμαι για όλες αυτές τις βεβαιότητες που όλοι νοιώθουν ότι πρέπει να υποστηρίξουν. Και φοβάμαι γιατί, όλοι φαίνεται να ξέρουν...
Έπιασα τον εαυτό μου να χαμογελάει, να γλυκαίνει, να ανακουφίζεται, όταν είδα τις εικόνες από την πρόσφατη μεγάλη απεργία στην Γαλλία. Με αυτήν που βγάζοντας τον πρώτο γράμμα, από την λέξη απεργία...το μετέτρεψαν σε ...όνειρο. Η γενική απεργία...έγινε το γενικό όνειρο...
Αυτό που εγώ κατάλαβα....και επιτρέπω πια στον εαυτό μου την πολυτέλεια να μην είμαι ποτέ σίγουρη ...για το ότι, αυτό που καταλαβαίνω...είναι το ... «σωστό», είναι «το δεν ξέρω...παλεύω....απεργώ...ονειρεύομαι».
Σε μια εποχή που όλοι φαίνεται να ξέρουν....κάποιοι διαδηλώνουν και δηλώνουν ότι δεν ξέρουν...αλλά αυτό δεν τους στερεί το δικαίωμα να ονειρεύονται... έστω κι αν χάνουν το πολύτιμο- για κάποιους- μεροκάματο τους...
Μαζί τους και εγώ... λάτρης και εραστής του «δεν ξέρω»... του «έκανα λάθος»...του «ίσως»...του «ναι, μεν αλλά»... φοβάμαι τις βεβαιότητες όλων, όσων φαίνεται ...να ξέρουν, και θυμώνω μόνο με εμένα, όταν ...ξέρω.
Άλλωστε...τι χρειάζεται....όλοι φαίνεται να ξέρουν...
35 σχόλια:
Καλημέρα Κατερίνα,
ναι αποφάσισα να γράψω ένα σχόλιο και εγώ μετά από καιρό :)
Ξεκινάω δηλώνοντας ότι δεν ξέρω.
Αλλά κάθε μέρα μαθαίνω, και κυρίως εκεί έξω και δευτερευόντως μπροστά από μια οθόνη.
Και θα μαθαίνω και μετά από 30-40 χρόνια, ποτέ δεν θα δηλώνω έμπειρος, όπως κάνουν μερικοί ή ελπίζω να μην έχω αλλάξει.
Ναι ο θυμός είναι πατέρας του φόβου, αλλά όχι πάντα ή δεν είναι μόνο ο φόβος είναι και άλλα. Και ο φόβος δεν σημαίνει πάντα αδυναμία.
Α, και η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση.
Αρκεί να ξέρεις πως θα φτάσεις στο αποτέλεσμα και να έχεις εναλλακτικά σενάρια για την όποια άμυνα θα συναντήσεις από την απέναντι.
Καλημέρα Matrix,
ο Θυμός ξεκινάει απο τον Φόβο. Και ο Θυμός, ειναι η διαδικασία που η φυση μας χαρίζει για να αμυνθούμε. Στον φόβο μας.
Πολυ συχνά στον φόβο της αμφισβητησης μας.
Και ειναι ζωογόνος ο Θυμός, και προστατευει ο Θυμός. Μας προστατευει.
Αλλά ξερεις Matrix, όσο μαθαίνεις, τόσο πιο πολύ πρέπει να καταλαβαίνεις και όχι ...να ξέρεις.
Η εμπειρία, η γνώση να ειναι οδηγός αμφισβητησης και όχι βεβαιότητας.
Νοιωθω ότι ειναι πια πολύ πιο ουσιαστικό το γκρέμισμα, παρά το ...χτισιμο σταθερών κατασκευών.
Και επειδή εχει και πολύ μοναξιά μέσα του, το γκρέμισμα, η αμφισβήτηση, το ...ίσως, ...καμια φορά νοιώθω ότι απαιτεί και μεγαλύτερη δυναμη.
Mε παραμύθια μεγαλώνουμε Κατερίνα μου και τα παραμύθια έχουν «καλούς» και «κακούς». Με συνοπτικές διαδικασίες. Ο καθένας διαλέγει. Και σπανίως μπαίνει στον κόσμο να δει τι ακριβώς κρύβεται πίσω από τον «κακό» Λύκο ή τα «καλά» τρία γουρουνάκια.
(εγώ πάντα διάλεγα τους «κακούς», ελπίζω να μην μου θυμώσεις).
ΥΓ O τίτλος του post, μου θύμισε το τραγούδι του Leonard Cohen 'everybody knows', το οποίο σε ένα σημείο λέει κάτι πολύ επίκαιρο:
Everybody knows that the war is over
Everybody knows the good guys lost
Everybody knows the fight was fixed
The poor stay poor, the rich get rich.
Thats how it goes
Everybody knows.
Ακριβώς Apos, κρυμμένοι πίσω από τον φόβο, του να μην μας αμφισβητήσει κανείς, δεν τολμάμε να αμφισβητήσουμε ...εμάς. Και θυμώνουμε, και περιχαρακωνόμαστε, και εγκλωβιζόμαστε.
Το καλό, το κακό, η βεβαιότητα, και από πίσω το χάος τους....
Να σου θυμώσω; Ξέρεις τι αγώνα δίνω για να μην θυμώνω; Ξέρεις πόσο πολύ το παλεύω; Μόνο με εμένα ΠΡΟΣΠΑΘΩ να θυμώνω. Γιατί τελικά μόνο εμένα φοβάμαι. Με φοβάμαι, όταν εγκλωβίζομαι σε βεβαιότητες, όταν φοβάμαι να με αμφισβητήσω, δημόσια και ιδιωτικά. Με φοβάμαι όταν δεν τολμάω να πω έκανα λάθος. Και να λάβω υπόψη μου την σοβαρή πιθανότατα και αυτό που ...θα κάνω ...να είναι λάθος.
Υ.Γ. Ναι το «everybody knows», ήταν πολύ καλό …μουσικό χαλί για αυτό που θέλω να πω...να είσαι καλά που μου το θυμισες.
Καλησπέρα Κατερίνα!
"Εν οίδα, ότι ουδέν οίδα". Τόσο απλό, μα και τόσο δύσκολο.
Γιατί απαιτεί αυτοταπείνωση. Και δεν είναι εύκολο, στην εποχή που όλοι τα ξέρουν όλα, εσύ να πεις πως κάτι δεν το ξέρεις.
Κάπως έτσι όμως η ημιμάθεια κάλυψε την αμάθειά μας και γίναμε η εποχή του "σχεδόν"!
Μιά απλή απορία: Τι σχέση έχει ο θυμός με το "Ξέρω...".
Εγώ, ας πουμε, θυμώνω... και είχα και ανάρτηση "Περι ύφους" που ακριβώς υποστήριζε τον "θυμό" στην γραφή... Αλλά ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ, έχω μνημονεύσει καμμιά δεκαριά φορές τουλάχιστον το "Εν οίδα ότι ουδέν οίδα"...
Εχεις ΚΑΘΕ δικαίωμα να απορρίπτεις τον θυμό, να προτιμάς την "γαλήνη" των επιχειρημάτων από τις ...εκρήξεις οργής... τις "σούπες" από τις εντάσεις... δικαίωμά σου... αλλά αυτή η "σύζευξη" θυμου με το "ξέρω", δεν είναι κάπως ...αυθαίρετη
Και το δεύτερο: Από ποιά ....χημική ανάλυση, ορμόνη κλπ. συνάγεται ότι θυμώνω ΜΟΝΟ οταν φοβάμαι? Μπορεί να συμβαίνει στα ζώα... μπορεί να αγριεύουν από φόβο... αλλά... "κάτι" μας χωρίζει από τα ζώα, επι τέλους... και ένα από αυτά είναι να θυμώνουμε και όταν δεν φοβόμαστε...
Θυμώνουμε με την ανοησία, με την βλακεία, με την ανικανότητα... θυμώνουμε με την αναλγησία, με την ασκοπη βία... θυμώνουμε γιά χίλια δυό πράγματα... ποιός "φόβος" γεννά τον θυμό γιά τα παραπάνω...
Και το τρίτο: Μπορεί κανείς να "βγάλει" χίλια δυό συμπεράσματα από την ανάρτησή σου... είναι άραγε αυτά που ήθελες να προβάλλεις, γιατί, -προσωπικά βέβαια-, πέρα από το άψογο timing...δεν κατάλαβα...
νομίζω ότι είναι τεράστιο το θέμα που ανοίγεις και πολυεπίπεδο, τουλάχιστον έτσι όπως το αντιλαμβάνομαι εγώ.
κατ' αρχήν αυτό με το όλοι ξέρουν και έχουν άποψη για τα πάντα, επί δικαίων και αδίκων είναι ενοχλητικό. μπορείς και να πεις για κάτι δεν ξέρω, δεν είναι κακό, δεν είναι άγνοια, απλά συμβαίνει. και πιο πολύ με ενοχλεί ο ακτιβισμός που γίνεται μέσω της οθόνης. όλοι αγωνίζονται για διάφορα θέματα πίσω από μια οθόνη, αλλά δεν είμαι τόσο σίγουρος ότι λειτουργούν έτσι εκεί έξω. βέβαια ο καθένας επιλέγει τον τρόπο που θα διαμαρτυρηθεί, τον τρόπο που του ταιριάζει αν θες και ίσως αυτό του δίνει ένα βήμα για να πει αυτά που θέλει και που ενδεχομένως δεν διεκδικεί και δεν τολμά εκεί έξω..
όσον αφορά το ανατολικό ζήτημα, κάποτε με είχε πιάσει μια πρεμούρα να μάθω τι ακριβώς συμβαίνει εκεί. για ποιο λόγο τόσο αίμα. γιατί με ενοχλούσε η μη αντικειμενική προσέγγιση του ζητήματος από τα ελληνικά μμε υπέρ των αράβων. και δεν κατέληξα πουθενά. αλλά μπορώ να κατανοήσω σε ένα βαθμό και τις δυο πλευρές με όση πληροφόρηση μπόρεσα να συλλέξω. στο μόνο που κατέληξα είναι ότι είναι ένας φαύλος κύκλος πια. και δυστυχώς σε ένα τέτοιο κύκλο το αίμα μόνο εκδίκηση ζητά επί δικαίων και αδίκων, επί επαναστατημένων και επαναστατούντων. το αίμα έγινε συνήθεια. και όταν γίνεται συνήθεια ποιος να καταδικάσει και τι;
Ikor, να σου πω την αλήθεια δεν είχα στο μυαλό μου την ημιμάθεια, μιας που θεωρώ ότι εκ των πραγμάτων η ημιμάθεια (περισσότερο ή λιγότερο) όλων των ανθρώπων είναι δεδομένη.
Κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι κατέχει την απόλυτη γνώση. Και αυτό είναι πια γενικώς παραδεκτό από όλους. Και δεν νομίζω ότι απαιτείται και η απόλυτη γνώση, για να έχεις πολιτική, κοινωνική, επαγγελματική, επιστημονική, προσωπική άποψη. Αλίμονο, ακόμα και ο υψηλών προδιαγραφών τεχνοκράτης, εκ των πραγμάτων έχει ένα μικρότερο ή μεγαλύτερο κομμάτι της γνώσης και με αυτό αξιολογεί, πιθανολογεί και ακόμα ακόμα ρισκάρει.
Και όχι,, δεν μιλάω για την αυτοταπεινωση, την θεωρώ πολύ βαριά λέξη.
Μιλάω για την άποψη που γίνεται σκληρή θέση.
Αυτό, μπορώ να το καταλάβω όταν αφορά πολύ προσωπικές ανθρώπινες επιλογές.
Εκει εκ των πραγματων, μετά το ζυγισμα των θετικών και των αρνητικών, ειμαστε υποχρεωμένοι, να αποφασίσουμε και πολλες φορές δεν επιτρέπονται πισωγυρισματα. Δεν μπορείς να αναλώνεσαι …επί αιώνες αν θα χειρουργηθείς ή όχι, δεν μπορείς να αναλώνεσαι …επί αιώνες αν θα επενδύσεις σε κάτι ή όχι.
Μιλάω όμως βασικά για τις πολιτικές και κοινωνικές απόψεις μας, που πολύ ευκολα μπετοναρονται σε ΘΕΣΕΙΣ. Θέσεις ισχυρές και αμετακίνητες. Και από το να εμπεριέχουν το …περίπου δίκαιο…συχνά καταλήγουν στο περίπου άδικο…ή και στο απόλυτο ΑΔΙΚΟ. Κλασική τέτοια περίπτωση, είναι η περίπτωση Χαμας.
Κλασική περίπτωση είναι η κινητοποίηση των μαθητών τον Δεκέμβρη….που περιγραφόταν σαν την εξέγερση… και δικαιολογούσε αδιανόητες καταστάσεις…φτάνοντας μεχρι τη σημερινή γελοιότητα της καταληψης της Λυρικής
Κλασική περίπτωση είναι ο όταν υπερασπιζόμαστε τον συντεχνιακό συνδικαλισμό γιατί υπερασπιζόμαστε….τις κινητοποιήσεις, άκριτα, «αριστερά», επαναστατικά….ή ότι…χάνοντας την ουσία των πραγμάτων
Και όταν μετατρέπουμε την άποψη σε ΘΕΣΗ…από την οποία δεν τολμάμε να απεγκλωβιστούμε γιατί φοβόμαστε την αμφισβήτηση.
Και ρωτάω….που είναι όλος αυτός ο Θυμός για το δράμα της Γάζας, γιατί δεν γίνεται θυμός για την Χαμας;
Ειμαο απολυτα σιγουρη ότι πισω απο την Θεση, κρυβοννταν πολύ ανθρωπινα, πολύ υψηλα συναισθηματα. Τώρα κρυβεται ο φόβος της αμφισβητησης;
Σχολιαστή,
Απήντησα ακριβώς παραπάνω στον Ikor, πως ο Θυμός μπορεί να μετατρέψει την άποψη, σε μπετοναρισμένη θέση.
Και δεν μιλάω για τον θυμό σαν ύφος, αυτό το διευκρίνισα σαφέστατα γράφοντας «Με ενοχλεί ο θυμός, με ενοχλεί η οργή, και δεν με ενοχλούν ...αισθητικά.
Αποδέχομαι την ...αισθητική οποιουδήποτε, ακόμα και όταν δεν είναι στα δικά μου μέτρα. Η ευγένεια και ο σεβασμός, είναι πολύ σχετικά μεγέθη, και πολύ συχνά, όταν είναι άδεια πουκάμισα, είναι και πολύ ανούσια.»
Συνεχίζοντας μάλιστα θα σου έλεγα ότι, τον «θυμό», στα κείμενα τον θεωρώ και γοητευτικό, και χρήσιμο, γιατί προσφέρει αμεσότητα στο κείμενο που εκ των πραγμάτων, δεν διαθέτει και άλλα εκφραστικά μέσα, εκτός από το ύφος του, για να περάσει το μήνυμα του.
Κρατάει τον αναγνώστη σε εγρήγορση, απευθύνεται και στον ορθολογισμό και στο θυμικό, δημιουργεί αντιδράσεις στον αναγνώστη, τον εξιτάρει…
Είναι προφανές ότι δεν μιλάω για αυτόν τον θυμό, αποδέχομαι ότι είμαι ασαφής γενικώς, αλλά όχι στο συγκεκριμένο και όχι σε αυτήν την ανάρτηση.
Φαντάζομαι ότι δεν περιμένεις από μια «επιστήμονα», να σου απαντήσει «ποια συγκεκριμένη ορμόνη» συνδέει άμεσα τον φόβο με τον θυμό. Και ο φόβος στους ανθρώπους δεν είναι πάντα προσωπικός φόβος, φόβος μην μας συμβεί κάτι σε προσωπικό επίπεδο. Eίναι φόβος κοινωνικός, είναι φόβος πολιτικός, είναι ο φόβος της μειονότητας και της μειοψηφίας, όλοι αυτοί οι φόβοι που στους ανθρώπους είναι πιο σύνθετοι, πολύ πιο επεξεργασμένοι διανοητικά από ότι στα άλλα θηλαστικά (παρόλα αυτά…ναι υπάρχει και νευροφυσιολογική άμεση σύνδεση μεταξύ φόβου και θυμού, τουλάχιστον αυτή που είναι η κρατούσα ΣΗΜΕΡΑ, αύριο…ποιος ξέρει)
Όσο για το τρίτο σου ερώτημα…η ανάρτηση αναφέρεται ΣΑΦΩΣ σε αυτό που είναι τονισμένο με κόκκινα γραμματα.
Και όπως έγραψα και στον Ikor, θα περίμενα ότι όλοι όσοι είχαν ΙΣΧΥΡΗ ΘΕΣΗ για την Χαμας, να βρουν δυο λόγια για το πρόσφατο αδιανόητο, απάνθρωπο, στυγερό έγκλημα της, στους…προδότες. Μιλάμε για ανθρωποθυσία…που πέρασε στα απολύτως ψιλά των εφημερίδων και δεν την είδα στα blogs.
Και θα το περίμενα, γιατί είμαι σίγουρη ότι η άποψη τους τότε, ξεκινούσε από τα ευγενέστερα των αισθημάτων, να προστατέψουν, με όποιο τρόπο μπορούσαν, έστω και ανίσχυρο, με την πένα τους, με το πληκτρολόγιο τους, με την ψυχή τους, τους αδύναμους που σκοτώνονταν τόσο απάνθρωπα στην Γάζα. Αλλά που ο φόβος της αμφισβήτησης της τότε θέσης τους δεν τους το επιτρέπει. Ο φόβος…που γίνεται θυμός…που βγάζει βεβαιότητες…που κάνει την δίκαιη άποψη….λιγότερο δίκαιη θέση…και που δεν επιτρέπει να ακούσουμε …και το άλλο…
Το εξισου σκληρό, εξίσου άδικο, εξίσου απάνθρωπο.
Και κλείνοντας να πω, ότι είδα με … «περιέργεια» την πολύ μεγάλη γαλλική απεργία, χωρίς κεντρικό αίτημα. Αυτό που εγώ εισέπραξα, είναι το «δεν ξέρω» αυτών των απεργών και των συνδικάτων τους. …Δεν ξέρω ποιος φταίει, …δεν ξέρω τι πρέπει να γίνει, …δεν ξέρω καν τι πρέπει να διεκδικήσω.
Το θεωρώ ένα βήμα μπροστά.
Στο μυαλό μου τo έχω σαν να αντιστράφηκε η θέση των απεργών από το στείρο «I can, I want” στο δημιουργικό «I want, I can»
Αδυνατώ να καταλάβω τι εννοείς με το «άψογο timing» για να σου απαντήσω
Ακριβώς αυτό tovene.
Το βάζεις τόσο ωραία.
Το δικιο τους ….που ποτε δεν μπορούμε να το μετρήσουμε εμεις, με το δικό μας δίκιο.
Το εχω ξαναγράψει
«Στα πολύ νεανικά μου χρόνια, στα χρόνια της απολυτης βεβαιότητας για τα πάντα, είχα μια Ιρανή συμφοιτήτρια και φίλη, που είχε γεννηθεί στην Δύση, που ζούσε στον ίδιο κόσμο με εμένα, αλλά …με τσαντορ.
Καταλαβαίνω ΤΩΡΑ την ευτυχία της, δεν καταλαβε ποτέ την δική μου.
Σε κάθε αίμα...στην περιοχή, την θυμάμαι, και προσπαθώ να καταλάβω, βγάζοντας τα γυαλιά του δυτικού...αυτά τα γυαλιά του "ξέρω τα πάντα", "μπορώ να εξηγήσω τα πάντα", "μπορώ να αξιολογήσω τα πάντα".»
Ακόμα κι αυτά που ΞΕΡΩ, πιστέψτε με, ενίοτε τα έχω εντελώς ΧΕΣΜΕΝΑ!
(να με συγχωρείτε για τα λινκς, δεν το κάνω για αυτοδιαφήμιση, απλώς ήταν μεγάλο το κείμενο για να το μεταφέρω εδώ.)
Την καλησπέρα μου.
Αγαπητέ Spy,
ναι ...αυτό.
Ισως...και ...ακριβώς αυτό
"Ο αυτοσαρκασμός αποτελεί για μένα μέγιστη αρετή, και σημάδι υψηλής ευφυϊας, πραγματικού γνώθι σεαυτόν και πηγαίου χιούμορ.
Τώρα τελευταία, έχω αρχίσει να βάζω στο ίδιο επίπεδο και την αυτοαναίρεση.
Η αυτοαναίρεση δεν είναι η μηδενιστική κοινοτυπία που συνοψίζεται στη φράση: “είπα ξείπα”… Είναι κάτι πέρα από αυτό, πιο βαθύ και πιο σκληρό, αλλά συνάμα και πιο λυτρωτικό.
Έχει να κάνει με αποφάσεις που πήρα σε σημαντικές στιγμές, με αποφάσεις βαρύνουσας σημασίας, με δηλώσεις λογίδρια, και την κατάριψη όλων των λόγων που με κάνουν να αποφασίζω κάτι, με αλλαγή εντέλει στάσης και τρόπου ζωής.
Οι ενέργειές μου, ως αποτέλεσμα είτε σκέψης, είτε παρορμητισμού, σημαδεύουν το παρελθόν και το παρόν μου, προσδίδοντάς του χαρακτηριστικά που αν τα συνθέσεις κατάλληλα ιχνογραφούν περίφημα το περίγραμμά μου. Το περίγραμμα και μόνον αυτό, διότι το μέσα μου, το γεμίζουν οι σκέψεις, τα συναισθήματα, οι φόβοι, τα όνειρα, οι επιθυμίες. Με λίγα λόγια, οι ενέργειές μου, και ειδικότερα οι ορατές από τους άλλους, είναι η εικόνα που εγώ θα ήθελα να έχουν οι υπόλοιποι για μένα. Αυτό δεν σημαίνει αυτόματα ότι όντως αυτήν έχουν, αλλά εν κατακλείδι είναι ο αυτοστιγματισμός μου και όπως σε κάθε έργο τέχνης, έτσι και εδώ, ο καθένας αντιλαμβάνεται ότι μπορεί και θέλει, κι έτσι διαμορφώνει την άποψή του για την αισθητική και όχι μόνο, του έργου.
Κατά καιρούς οι ενέργειές μου, και πριν από αυτές οι αποφάσεις μου, ήταν προϊόντα εμπειριών, λαθών, παραμετροποιήσεων, ζυγίσματος καταστάσεων, παιδείας, κουλτούρας και στάσης ζωής. Όλα τα παραπάνω είχαν το ειδικό βάρος τους τη στιγμή της απόφασης ή της πράξης. Το ειδικό βάρος αυτό δεν είναι σταθερό. Μεταβάλλεται, καθώς μεταβάλλονται οι εξωγενείς παράγοντες αλλά και οι εσωτερικές παράμετροι που οδηγούν στο αποτέλεσμα.
Αποκτώ έτσι λοιπόν, αυτόματα και αδιαπραγμάτευτα, το δικαίωμα, να αυτοαναιρεθώ, όταν μέρος ή το σύνολο των παραμέτρων που προσδίδουν το ειδικό βάρος αυτό, αλλάζει, καταργείται, ή επαναπροσδιορίζεται σε μια νέα στιγμή, μια νέα εποχή, με νέα δεδομένα.
Η αυτοαναίρεση, είναι το εντελώς προσωπικό μου ρίσκο, του να ακυρώσω μια στάση ζωής (αλλά όχι απαραίτητα και τα αποτελέσματα που μέχρι τώρα υπήρξαν βάσει αυτής), ή μια σημαντική απόφαση που ορίζει συμπεριφορές και τρόπους σκέψεις, και να τα αντικαταστήσω με κάτι νέο ή απλώς τροποποιημένο, που με εκφράζει καλύτερα τη δεδομένη στιγμή, ή απλώς μου ανοίγει ορίζοντες, την πόρτα των οποίων αγνοούσα ή συνειδητά απέφευγα να ανοίξω ως τούδε.
Η αυτοαναίρεση (για να το συνδέσω και με προηγούμενο ποστ), είναι η δήλωσή μου π.χ. ότι το μαύρο δεν είναι ένα ακόμα χρώμα, αλλά ο συνδυασμός όλων των υπολοίπων χρωμάτων στο μέγιστο βαθμό. Είναι η απόφαση να δοκιμάσω π.χ. σούσι, ενώ μέχρι πριν λίγο δήλωνα ότι δεν πρόκειται να φάω ποτέ ωμή σάρκα, ως στάση ζωής ή ως αποτέλεσμα ταμπού. Είναι τέλος ο παρορμητισμός μου να ερωτευθώ π.χ. παράφορα ένα μολύβι, ένα σύννεφο, μια γαρδένια, ένα κείμενο ή μια μουσική, ενώ μέχρι τώρα ξόδευα τα τελευταία μου αποθέματα σε ανθρώπους και δη του αντιθέτου φύλου.
Ακόμα και η δημιουργία αυτού του blog εντέλει, είναι για μένα μια ακόμη έκφανση αυτοαναίρεσης, αφού η εσωστρέφεια που με κατέτρεχε μέχρι πρότινος, μου όριζε την απαγόρευση δήμοσιας επίδειξης οποιασδήποτε μύχιας σκέψης μου, οποιουδήποτε προσωπικού μου προβληματισμού, και την δημόσια αποκύρηξη οποιασδήποτε σταθεράς στη ζωή μου.
Αυτοαναιρούμαι, σημαίνει για μένα πως δεν είμαι αμοιβάδα (ούτε αχιβάδα), πως μεταλλάσομαι και προσαρμόζομαι, ρισκάρω και τολμώ, βουτάω με τα μούτρα σε τοίχους από άγνωστα υλικά, σταματάω να ισορροπώ στο ίδιο καλοτεντωμένο σχοινί με δίχτυ ασφαλείας από κάτω, επαναπροσδιορίζω τις σχέσεις μου και το περιβάλλον μου για να μην πεθάνω από ανία, ανακαλύπτω εκ νέου τη χαρά της δημιουργίας...
Αυτοαναιρούμαι κάθε φορά που ξυπνάω και είναι πρωί με ήλιο στον ουρανό, ενώ είχα πείσει τον εαυτό μου πως το βράδυ θα πέθαινα στο κρεβάτι, λουσμένος τους εφιάλτες μου και δαγκώνοντας σκληρά το μαξιλάρι και τις αγωνίες μου...
Αυτοαναιρούμαι για να νιώθω πως έχω κι άλλα να κατακτήσω..."
Ναι σ'αυτή τη χώρα όλοι ξέρουμε....
Ξέρουμε....γι' αυτό δεν χρειάζεται να διαβουλευόμαστε με τους συναδέλφους, τους συναγωνιστές, τους συντρόφους μας κλπ για το δέον πράττειν.
Ξέρουμε ......οι υπουργοί... και δεν χρειάζεται να βουλεύεται στην ουσία η Εθνική Αντιπροσωπία για τα νομοσχέδια των υπουργών.
Ξέρουμε ......οι νομάρχες... και δεν χρειάζεται να κουράζεται το Νομαρχιακό Συμβούλιο, αρκεί μια απλή έγκριση.
Ξέρουμε..... οι Δήμαρχοι...και γι΄αυτό το Δημοτικό Συμβούλιο πρέπει να ψηφίζει αυτό που ξέρει ο Δήμαρχος.
Ξέρουμε........οι μεγαλοδημοσιογράφοι....... (Πρετεντέρηδες, Χατζηνικολάηδες, Τριανταφυλλόπουλοι κλπ. κλπ.) που γίνονται δικαστές, τιμητές κλπ γιατί μόνο αυτοί ξέρουν.
ΟΛΟΙ ΞΕΡΟΥΜΕ.......σ΄αυτή τη χώρα.
Γι'αυτό η Ελλάδα βρίσκεται εδώ που βρίσκεται...
Αυτή όμως ξέρει?
Ivain, καλησπερα.
Ο "διαλογος"...αυτός κι αν ειναι πονεμένη ιστορία.
Καθένας εγκλωβισμενος στην θέση του (καλά και για μεγάλο κομμάτι των πολιτικών μας και στα συμφεροντα που ο καθένας εξυπηρετεί), με διαθεση εντυπωσιασμού, κραδαινοντας το δίκιο της θέσης του....και συχνά, χωρίς το κουραγιο αναγνωρισης του αυτονοητου, του καλυτερα τεκμηριωμενου, του ΔΙΚΑΙΟΥ.
Δεν εχουμε σαν λαός καμια κουλτουρα διαλόγου. Αντιθερα η μονη κουλτουρα που εχουμε περιγραφεται με μια λέξη "το δίκιο μου"
Ελάχιστοι έχουν το χαρισμα να ακούν, και ακομα λιγοτεροι να καταλαβαίνουν...συνηθως ο καθένας ...ακουει αυτό που ειναι αποφασισμένος να ακουσει. Καταλαβαίνει αυτό που ειναι αποφασισμένος να καταλάβει.
Αδεια πουκάμισα...
Πυρειες νίκες...
Με ανακούφιση σε ανακάλυψα Κατερίνα.Αυτό το δεν ξέρω που γράφεις μου έδωσε ελπίδα.Για να συνεχίσω να προσπαθώ να μην συνηθίσω στο τέρας.Καληνύχτα Κατερίνα.
exeis talento..grafeis fovera !!!!!!!!!!!!
Carpe diem,
καλως ηρθες και σε ευχαριστώ.
Το τέρας; Αυτό το τερας, που όλο νομίζεις ότι το ...νικησες, και αυτό λερναια υδρα...εμφανίζει το επομενο κεφάλι του και υπουλα σε υπνωτίζει και σε ξαναπνίγει, και ...άντε πάλι απο την αρχή. Κι ειναι τόσο ευκολο να το συνηθίσεις, τόσο υπουλο, τόσο χαυνωτικό, τόσο γλυκερό, τόσο ψευτικο, τόσο ...ΤΕΡΑΣ!!!!
Σου μετατρέπει τους Μυθους ...σε παραμυθια, τους Ηρωες ...σε καρτουν, σου λεει ...ΠΕΣ!!!!!!! Μιλα!!!!!!
Μεγάλος ο Χατζιδάκις Carpe Diem
Καλη σου νυχτα.
Σε ευχαριστώ πολύ Ανωνυμε για τα καλά σου λόγια.
Καλη σου νυχτα.
Γεια σου Κατερίνα,
Βλέπω τις βεβαιότητες σε διαρκή πάλη με τις αβεβαιοτητες, τη μια να θελει να φαει τη θεση της άλλης. Ας πούμε οτι η αβεβαιοτητα ειναι το σκοτάδι, και η βεβαιοτητα που φωτιζει και στεριωνει την ύπαρξή μας. Δεν μπορούμε να προχωρησουμε χωρις ενα πυρήνα βεβαιοτητων. Αλλά σε διαρκη ανανεωση...
Μετα το ...φιλοσοφικο αυτο ξεσπασμα, καληνύχτα
Ο θυμός μπορεί να έχει και πολλές άλλες πλην του φόβου αιτίες όπως π.χ. η προσβολή, η υποτίμηση εκτός και αν τα ισοτιμήσουμε και αυτά με φόβο.
Λες να μη ξέρουν γιατί απεργούν οι γάλλοι;;;; εγώ δεν ξέρω να απαντήσω… εσύ φαίνεται να ξέρεις ότι δεν ξέρουν… «Όλοι φαίνεται να ξέρουν...» συ είπας…
Καλά τώρα μη τα βάφεις μαύρα με το σάλτο μορτάλε της λογικής μου. Αλλά γιατί να μη το κάνω; Αφού το λούσιμο δε θα το γλυτώσω!
Δεν ξέρω πόσο δίκαιο έχεις για τα σχόλια που έγιναν στα blog για τη Χαμάς. Νομίζω αποκλίνεις από την αλήθεια. Εγώ τουλάχιστον θυμάμαι τους περισσότερους έστω και στα χαμηλά να ξεχωρίζουν τον παλαιστινιακό λαό και το δράμα του από τη Χαμάς για την οποία έγιναν και διάφορα σχόλια. Δεν ξέρω, ίσως εσύ να μέτρησες καλύτερα.
Π
άντως τότε δεν ήταν η ώρα που έπρεπε να έχουμε ως πρώτιστο καθήκον καταγγείλουμε τη Χαμάς όπως ο Μπους για εγκλήματα που έκανε και τότε. Ούτε επειδή στο εσωτερικό της έχει εγκληματικές θεοκρατικές τάσεις (και πράξεις) να πούμε καλά τους κάνετε βομβαρδίστε τους γατί είναι σαν και σας εγκληματίες.
Αν δεν ξέρεις, από όλη αυτή τη βαβούρα του βομβαρδισμού από τους 16.000 μαχητές της Χαμάς σκοτώθηκαν μόνο οι 170 και επίσης καμιά 80ριά πολιτικά στελέχη της. Οι υπόλοιποι νεκροί μέχρι τις 5.500 δεν είχαν σχέση… Μα φυσικά δεν στόχευε επακριβώς τη Χαμάς το Ισραήλ αλλά το αίσθημα αντίστασης του παλαιστινιακού λαού. Τα ίδια θα λέμε τώρα;
Όσο για την άλλη δήθεν μετριοπαθή φιλοδυτική Φατάχ, που σκοτώνει αβέρτα οπαδούς της Χαμάς και όλοι, επίσης, κάνουμε πως δεν το ακούμε, πουλάει, ήδη, το πετρέλαιο ανοικτά της Γάζας σε ισραηλινές εταιρίες χωρίς να είναι νόμιμη και πλειοψηφούσα κυβέρνηση ε, καλά τώρα τι να πούμε, να βρίσουμε τη Χαμάς;
Τι να πούμε και για τη ξευτίλα του Νταβός όπου οι ηγέτες του κόσμου δεν είπαν λέξη για τη Παλαιστίνη και άφησαν στον κληρονόμο το Αττίλα και βομβαρδιστή των Κούρδων να «σώσει» τη τιμή του κόσμου φωνάζοντας εγκληματίες τους ισραηλινούς!!!!
Επί του θέματος τώρα, κανένας δεν ξέρει τι ήταν αυτοί οι 20 που εκτέλεσε η Χαμάς. Πράκτορες, αθώοι ή αντίπαλοι; Πάντως ανεξαρτήτως αυτού το μόνο που δεν μπορεί κανείς να αμφισβητήσει είναι ότι στη Παλαιστίνη δρα ένα τεράστιο δίκτυο προδοτών, πρακτόρων και ξεπουλημένων και με βάση αυτό οι ισραηλινοί γνωρίζουν ακόμη και ποιος είναι μέσα σε κάθε αυτοκίνητο ώστε να μπορούν με ελικόπτερα να σκοτώνουν. Μέχρι και χάρτες των υπόγειων τούνελ είχαν! Τώρα το ρώτημα είναι τι θα κάνατε εσείς αν σας έλεγαν ότι πιάσαμε προδότες που ευθύνονται για χιλιάδες νεκρούς δικούς σας. Θα τους εκτελούσατε ή θα σεβόσασταν την ζωή ως ανεκτίμητο αγαθό για να μπορούν οι άλλοι πράκτορες να πολλαπλασιάζονται χωρίς φόβο για τη ζωή τους; Αυτά τα ερωτήματα δεν απαντιούνται από καθέδρας και χιλιάδες μίλια μακριά από το αίμα. Αν ήταν εδώ θα σας απαντούσα αμέσως…
Μάλλον πολλά χρειάζονται ακόμα για να μάθουμε τις αλήθειες της Μ. Ανατολής και της Παλαιστίνης. Το "δεν ξέρω" μάλλον ταιριάζει περισσότερο εδώ.
Η έλλειψη επιχειρημάτων οδηγεί στη βία ,στη βία κάθε μορφής σωματική ,πνευματική κα .η γνώση η καλύτερα η αναζήτηση της γνώσης σώζει.
Αγαπητέ Στέργιε, σε όσα λες δύσκολα μπορεί κανείς να διαφωνήσει, αλλά νομίζω ότι λες κάτι διαφορετικό από αυτό που περιέγραφε το post.
Δεν είναι δουλειά μου να κάνω τον συνήγορο του διαβόλου, ειδικά όταν το blog ανήκει σε μια ύπαρξη, σοφή κατά την άποψή μου.
θα πω ξανά με περισσότερα λόγια αυτό που έγραψα παραπάνω:
Προφανέστατα ελάχιστοι από όσους κατέβηκαν αγανακτισμένοι και έκαψαν δεκάδες άστρα του Δαβίδ πριν από μερικές εβδομάδες ήξεραν ακριβώς τι έγινε στη Μέση Ανατολή. Όχι τι έγινε εκείνες τις ημέρες, μιλάω για 50 έως και 2.000 χρόνια πριν. Για το Μεσανατολικό.
Καλώς ή κακώς, υπάρχει το συλλογικό υποσυνείδητο που θέλει από τη μία τους «κακούς» και από την άλλη τους «καλούς».
Όχι, οι «καλοί» δεν ήταν τα παιδάκια που σκοτώθηκαν το 2008, το 2006, στον Πόλεμο των 6 Ημερών, στα Στρατόπεδα της Σάμπρα και της Σατίλα, το 1982.
Οι «καλοί» στο συλλογικό υποσυνείδητο είναι «καλοί», επειδή οι άλλοι είναι οι... «κακοί».
Και όπως πολύ καλά είπες, ξαφνικά, ακόμα και ο Τούρκος έγινε «καλός» επειδή έβρισε τον «κακό» Σιμόν Πέρες, ο οποίος στα 85 του τον κοιτούσε αποσβολωμένος. Ίσως γιατί και ο ίδιος δεν μπορούσε να πιστέψει τέτοιο θέατρο.
Είδες όμως τι εύκολο που ήταν; Προσωπικά δεν θα μου έκανε καμία εντύπωση αν σε μια μελλοντική διαδήλωση κατά των Ισραηλινών στην Κατεχάκη, έβλεπα και τουρκικές σημαίες.
Προσωπικά δεν θα κρίνω ποια είναι η τύχη των προδοτών, τι τους αξίζει περισσότερο ή λιγότερο. Ελάχιστα καλύτερη θα γίνει η ζωή των Παλαιστινίων, αν εκτελεστούν οι προδότες. Γιατί το πρόβλημά τους δεν είναι οι προδότες, δεν είναι η φατάχ, δεν είναι η χαμάς. Το πρόβλημά τους είναι ότι είναι... Παλαιστίνιοι. Απόκληροι, θύματα, στόχοι, παχιά λόγια και αρλούμπες από τα δήθεν αδέλφια τους. Είναι σαν το μωρό που κουβαλά η τσιγγάνα στο τρένο για να ζητήσει ελεημοσύνη.
Και εμεις όλοι (μαζί και εγώ) απλώνουμε το χέρι για να κάνουμε το καθήκον μας και μετά να γυρίζουμε από την άλλη.
Αντε στην τελική να ρίξουμε και κανά μπινελίκι για τον «κακό» της υπόθεσης.
Χίλια συγγνώμη για την φλυαρία.
Cynical καλή σου μέρα,
Κανονικά θα έπρεπε να είμαι θυμωμένη μαζί σου, μετά από την χθεσινοβραδινή σου, ασεβή, ανάρτηση.
Άκου εκεί, να μου αμφισβητήσεις μία από τις ελάχιστες βεβαιότητες μου;
Την ύπαρξη του Αγίου, μεγάλη η χάρη του!!!!!
Έχε χάρη Cynical, που ως Άγιος και αυτός, είναι μεγαλόψυχος, και κατανοεί τους ασεβείς θνητούς, γιατί όταν ....«τα παίρνει στο κρανίο», δεν αφήνει όρθια πέτρα στην πέτρα.
Και τώρα που το γράψω, σκέφτομαι ότι είναι και ....ο μόνος Άγιος, που έχει την εκπληκτική ικανότητα να μετατρέπει όλες τις βεβαιότητες σε απόλυτες αβεβαιότητες.
Αρα κατα πως το βλέπω το πράγμα την ζωή, την θέση, την άποψη, πρέπει να την περνάμε, πρέπει να την αντιλαμβανόμαστε διαρκώς ....ερωτευμένοι.
Από το απόλυτο φως της βεβαιότητας....στο απόλυτο σκοτάδι της αβεβαιότητας....
Υ.Γ. Άντε και το δικό σου φιλοσοφικό ξέσπασμα έγινε μεσάνυχτα, μπορεί και μετά από κανένα τσιπουράκι, αμ το δικό μου φιλοσοφικό ξέσπασμα......πρωί πρωί με τον καφέ;
Το έχουμε ξανασυζητήσει οι δυο μας, αυτό το κολομβιανό χαρμάνι του καφέ...μάλλον πρέπει να το αλλάξω...
Στεργιε, καλη σου μέρα,
Ναι, και η προσβολή και η υποτίμηση, τον φόβο μας, ενεργοποιούν...και μετά...
Το έγραψα και πιο πριν, ο ανθρώπινος φόβος, είναι πολύ πιο σύνθετος, πολύ πιο διανοητικά επεξεργασμένος, από τον φόβο των άλλων θηλαστικών.
Και τον θυμό η φύση μας ...τον προσφέρει, για να μας προετοιμάσει να αμυνθούμε, επιτιθέμενοι σε αυτό που νοιώθουμε να μας απειλεί. Με «φυγή» ή «μάχη», όπως λένε ...οι γραφές, αφού αξιολογήσουμε την κατάσταση, τον αντίπαλο και τις δυνάμεις μας. Σοφή η Φύση, Στέργιε.
Για τους Γάλλους απεργούς, μπορώ να μεταφέρω μόνο ότι διαβασα, στον τύπο, και προσωπικά το θεωρώ ως δείγμα ωριμότητας. Σε μία τόσο ρευστή εποχή, που είναι τόσο σύνθετο το «τι φταίει» και το «πως διορθώνεται», ακόμα και το «τι συγκεκριμένα διεκδικώ», και για τα δεδομένα του Γαλλικού συνδικαλιστικού κινήματος, του πιο οργανωμένου και ισχυρού, τουλάχιστον στην Ευρώπη, ...ε, όταν το ΜΟΝΟ κεντρικό σύνθημα είναι «Dans grève il y a rêve…» (στην απεργία υπάρχει όνειρο), νομίζω ότι αν μη τι άλλο πρέπει να αναρωτηθούμε...μα τι λένε;;;;
Τώρα για την Χαμας. Είπα και στην ανάρτηση. Μπορώ, προσπαθώ, να καταλάβω τι συμβαίνει εκεί. Και όσο κι αν φαίνεται ακραίο...ακόμα και να το δικαιολογήσω. Αλλά εδώ; Στην ...πολιτισμένη Δύση.
Και δεν εννοώ μόνο στην Ελλάδα. Σε όλο τον Ευρωπαικό τύπο, πέρασε στο ντουκου. Και ξέρεις τι με σόκαρε. Το κορδωμα της Χαμάς.
Στέργιε, το έχω ξαναγράψει. ...Εδώ θεωρούμε ΚΑΘΕ ζωή, ανεκτίμητη. ...Εκεί όχι.
Και ναι η Χαμας είναι τρομοκρατική οργάνωση, που μέσα στην απελπισία, στις απανθρωπες συνθηκες ζωής των Παλαιστινίων στην Γάζα, μεσα στον θρησκευτικό φονταμενταλισμό,μεσα στον κύκλο του΄αίματος και της βίας, βρίσκει υποβαθρο να αναπτυχθεί. Αλλά ας βγούμε να το φωνάξουμε. Η ΧΑΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΚΉ ΟΡΓΑΝΩΣΗ.
Αυτό δεν δικαιώνει το Ισραηλ (αν δεν υπήρχε η Χαμας, το Ισραήλ, θα επρεπε να την εφευρει, βουτυρο στο ψωμί των πιο ακραίων Ισραηλιτών ειναι η ...κάθε Χαμας), δεν δικαιώνει την Φαταχ, δεν δικαιώνει παρα μόνο την ελπίδα, ότι κάποτε, κάτι θα αλλάξει.
Και βέβαια, ειδες τα αποτελέσματα των Ισραηλινών εκλογών. Η απολυτη στροφή προς τα Δεξιά...σε ότι χειρότερο....
Όσο για το ποιος ...έχει «δίκιο», να δικάζει αποφασίζοντας μόνος του, στα ... «λαικά δικαστήρια» της τρομοκρατίας, να εκτελεί εν ψυχρώ ακομα και μεσα στα νοσοκομεία, ε, όχι Στεργιε. ΟΧΙ.
Για εμάς ΕΔΩ (γιατί μονο για εμάς μιλάω, γιατί μονο για εμας τους ...Δυτικούς, τους ....πολιτισμένους, μπορώ να έχω άποψη), αυτό το ζητημα ελπίζω ότι το εχουμε λύσει εδώ και χρόνια. Κανένας σκοπός δεν εξαγιάζει κανένα βρωμικο, απανθρωπο μέσο.
Καλη σου μερα de profoundis,
Θα συμφωνήσω ΑΠΟΛΥΤΑ μαζί σου.
Ναι, η αναζήτηση της γνώσης, της μικρής Αλήθειας, που παλευεις διαρκώς να την κάνεις μεγαλύτερη, και ακόμα μεγαλύτερη, και ακόμα μεγαλύτερη, εχοντας πάντα κατα νου, ότι Απόλυτη Αλήθεια δεν υπάρχει, Απολυτο Δικαιο δεν υπάρχει, και απλά ξοδευεις μια ζωή για να την προσεγγίζεις όσο μπορείς, χανοντας την, ξαναβρισκοντας την, και άντε πάλι απο την αρχή.
Apos, καλη σου μέρα,
Σε ευχαριστώ πολύ για την παρέμβαση σου. Ναι, αυτό που περιγράφεις, προσπαθώ να βγάλω.
Apos, συνέταιρε, απο ότι φαίνεται, εμείς είμαστε ...καταδικασμένοι να συμφωνούμε.
Υ.Γ. Apos, σου ορκίζομαι …στα ταξίδια του σκαριού μας (όρκος βαρύς), «σοφή ύπαρξη», μόνο εσύ με θεωρείς...
Κι αν διάβασε και ο Στέργιος αυτόν τον χαρακτηρισμό, ακόμα δεν θα έχει συνέλθει από τα γέλια.
Κατερίνα, πρώτη φορά μπαίνω στη σελίδα σου κι ομολογώ ότι είμαι πραγματικά εντυπωσιασμένος από την ποιότητα των σχολιαστών σου. Παρότι κι εγώ ασχολούμαι με τη φιλοσοφία, εδώ πραγματικά βλέπω συνωστισμό φιλοσοφούντων και μπορώ να πω σε ζηλεύω γι αυτό!
Στον αυτοσαρκασμό θέλω να σταθώ και στην αυτοαναίρεση.
Και τα δυο προϋποθέτουν δουλειά με τον εαυτό μας.
Συμφωνώ απόλυτα πως ο αυτοσαρκασμός αποτελεί πραγματικά μια μεγάλη αρετή, σημάδι υψηλής ευφυΐας και αίσθηση του χιούμορ που σε ορισμένους λείπει παντελώς.
Όσων αφορά την αυτοαναίρεση, αυτή θα την κατέτασσα στο ήμισυ των δυνατοτήτων μας για να ερμηνεύουμε σωστά τον κόσμο. Το άλλο ήμισυ είναι η αποδεχόμενη γνώση, που πάντα είναι υποψήφια να αυτοαναιρεθεί αν δεν στεριώσει σε γερές βάσεις! Εδώ το μόνο εμπόδιο είναι ο εγωισμός. Γνώση χωρίς αναίρεση σημαίνει προκατάληψη και κρετινισμός. Συνεπώς η αυτοαναίρεση έχει το κύρος της διάψευσης.
Μια θεωρία είναι σωστή, όχι μόνο επειδή μπορεί να αποδειχτεί αλλά και επειδή υπόκειται στη διάψευση!
Το ίδιο πρέπει να κάνουμε και με τον εαυτό μας, βλέποντας σαν τον μεγαλύτερο εχθρό, τον εγωισμό μας!
Συγχαρητήρια για την ανάρτηση και όσους συμπορεύονται μαζί σου!
Άθεε, καλή σου μέρα, καλώς ήρθες και σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια.
Να σου εξομολογηθώ την αμαρτία μου, νομίζω ότι είμαι στην φάση, να αρνηθώ ότι η Επιστήμη είναι η ...νέα Θρησκεία, αν και ...με έλκει, με γοητευει, ίσως όσο και οι Θρησκείες
Ας μείνω λίγο σε αυτό που έγραψες «Μια θεωρία είναι σωστή, όχι μόνο επειδή μπορεί να αποδειχτεί αλλά και επειδή υπόκειται στη διάψευση!»
Και να σου πω την αλήθεια, δεν θα περιμενα να έλκεσαι τόσο απο την ...διαψευσιμότητα μιας που συστατικό της ειναι ότι αν οι επιστημονικοί ισχυρισμοί έχουν νόημα, τότε και οι μεταφυσικοί ισχυρισμοί πρέπει υποχρεωτικά να έχουν νόημα....
Ναι, έχει ενδιαφέρον το ότι οι ισχυρισμοί, ειναι στην ουσία υποθέσεις και παραμένουν υποθέσεις, που ...ελεγχονται μέσα απο την παρατήρηση, και την ίδια στιγμή ή μια στιγμή λίγο μεταγενέστερη, απορρίπτονται.
Αυτή η θνητοτητα των ισχυρισμών, των θέσεων, που κατα την ταπεινή μου άποψη, δεν αποδυναμώνει την άποψη, τον ισχυρισμό, ακόμα και την επιστήμη, αντιθετα την απογειώνει.
Τώρα, εδω μεσα τις ...μασιές τις αποφευγουμε, αλλά καμιά φορά...όταν τα αιματα αναβουν, ε, μπορεί και να τις κραδαινουμε. Αλλά πάντα ακινδυνα.
Και πάλι καλημέρα.
Φέρνεις πάλι πίσω τη συζήτηση παρότι έγινε και αποκρυσταλλώθηκε. Δεν πειράζει μια ακόμη κόντρα καλό κάνει.
«Για εμάς ΕΔΩ (γιατί μόνο για εμάς μιλάω, γιατί μόνο για εμάς τους ...Δυτικούς, τους ....πολιτισμένους, μπορώ να έχω άποψη), αυτό το ζήτημα ελπίζω ότι το έχουμε λύσει εδώ και χρόνια. Κανένας σκοπός δεν εξαγιάζει κανένα βρώμικο, απάνθρωπο μέσο».
Για «εσάς τους δυτικούς» όμως όταν βρίσκεστε εκτός γεωγραφικών συνόρων τι γίνεται; Εκεί λύνονται τα σχοινιά;
Κατερίνα μην έχεις αυταπάτες για τη Δύση. Τα μεγαλύτερα εγκλήματα δεν τα έκανα άλλοι. Στην ώρα και στη στιγμή η Δύση τα κάνει όλα μόνο που ίσως τα ντύσει με νομιμότητα. Ποιος έριχνε δεμένους πολιτικούς αντιπάλους βρε Κατερίνα από ελικόπτερα στους καρχαρίες του Ατλαντικού και του Ειρηνικού; Η απολίτιστη Ανατολή; Τα κρεματόρια τα έστησε η πλέον αναπτυγμένη χώρα της Δύσης. Τα βασανιστήρια στο Γκουαντανάμο και στην Ανατολή (Αμπ. Γκράι κ.α.) γίνονται μόνο με τη καθοδήγηση της CIA πιο αποτελεσματικά… Το να εκτελεί π.χ. ο αμερικανικός στρατός στο Μπακράμπ 2.500 κρατούμενους μέσα σε κοντέινερ και μετά να δικάζει τον Κάραζιτς για μαζική εκτέλεση μουσουλμάνων στη Βοσνία ε, αυτό σε ποιόν πολιτισμό το κατατάσσεις; Ή μήπως δεν άκουσες για τη μαζική δολοφονία του Μαγκραμπ αλλά άκουσες μόνο για τους 20 της Χαμάς; Και για το «πολιτισμένο» Ισραήλ άστο, τα έχουμε πει τα ξέρεις και συ τα λες κιόλας.
Και ποιον να φωνάξουμε ως τρομοκράτη βρε Κατερίνα; Επιλεκτικά κάποιες οργανώσεις και όχι και κράτη δυτικά που κάνουν τα χειρότερα; Εγώ δεν μπαίνω σε αυτό το παιχνίδι και αν είναι τρομοκράτης μια φορά η Χαμάς είναι 10 όλοι εκείνοι κάνουν «νομίμως» μαζικά εγκλήματα. Και αν δεν θέλεις να κατατάξεις τα εγκλήματα και να πεις όλα τα εγκλήματα είναι ίδια, ο ένας εκτελεσμένος και τα 6 εκατομμύρια (γερμανός εκτελεσμένος στο Παρίσι το ΄36 και 6 εκ εβραίοι στο φούρνο), πράγμα που διαφωνώ ριζικά, τότε φώναξε κανονικά: άγγλοι, γάλοι αμερικάνοι, ρώσοι κλπ είστε μαζί με τη Χαμάς, την Αλ Κάϊντα, τους πληρωμένους μουτζαχεντίν της Τσετσενίας, εγκληματίες και εγκληματικές κρατικές και μη οργανώσεις με εκατομμύρια νεκρούς!
Εγώ καμία εμπιστοσύνη δεν έχω στους «πολιτισμένους» δυτικούς που κατάργησαν τη θανατική ποινή στις χώρες τους αλλά σκορπούν το θάνατο σε όλο τον κόσμο χωρίς δίκες, κάτι σαν τη Χαμάς και με το παραπάνω δηλαδή. Θέλεις να σου πως τα ΠΑΙΝΕΜΑΤΑ ΕΠΑΡΣΗΣ τύπου Χαμάς για δολοφονίες με τηλεκατευθυνόμενα αεροπλάνα στο Πακιστάν, Υεμένη, Αφγανιστάν κλπ; Έχεις ακούει τα πανηγύρια δυτικών ότι σκότωσαν εκεί «τρομοκράτες», κάτι παιδιά… όπως η Χαμάς «προδότες»; Άκουσες κανένα από αυτούς που σέβονται την ανθρώπινη ζωή να διαμαρτύρεται; Τους άκουσες όμως αυτούς του ίδιους Μπράουν, Μπαρόζο κλπ που «δεν είδαν και δεν άκουσαν» για τους δικούς τους φόνους να καταγγέλλουν τη Χαμάς.
Όμως με ενόχους ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΕΣ παρέα να υψώσω εγώ τη φωνή μου κατά άλλων ενόχων ποτέ - ποτέ. Μόνο με ταυτόχρονη καταδίκη μπορώ να συμβιβαστώ και αυτό ανάλογα με το έγκλημα και όχι ισοπεδωτικά.
Διαβάζω κάποια σχόλια... και σκεπτομαι να πάω να συζητήσω καλυτερα με το ...σπέρμα της Cynical, μα τω θεώ!!!
Μα είναι σοβαρά πράγματα αυτά? Τι κάνετε εδώ, δηλαδή?... σαν τα 15χρονα, μετράτε ποιός την έχει μακρύτερη? Τι παράθεση εγκλημάτων... τι αποδεικνύει η παράθεση φρικαλεοτήτων? ...Οτι ο ένας έχει άδικο και ο άλλος ...περισσότερο άδικο? Και τι άθλιος συμψηφισμός είναι αυτός που λέει "οταν εσύ καταδικάσεις τους δυτικούς, εγώ θα καταδικάσω ...τους άλλους"? Ειναι ΑΔΥΝΑΤΟ δηλαδή, έστω και γιά λίγο, να βγείτε από τα "μαντριά" της σκέψης, που έχετε "αυτοβούλως χώσει τους εαυτούς σας από τα γενοφάσκια σας σχεδόν... και που δεν έχετε ανοίξει παράθυρο να δείτε μπάς και ...ξημέρωσε έξω?
Και επί τέλους, δεν καταλαβαίνουν κάποιοι εδώ μέσα ότι η Κατερίνα ΔΕΝ κατηγόρησε την Χαμάς... ΕΜΑΣ κατηγόρησε που κρίνουμε με δυό μέτρα και δυό σταθμά... και ήρθαν μερικοί με τα άσα γράφουν, να ΤΟ ΑΠΟΔΕΙΞΟΥΝ ΕΔΩ ΜΕΣΑ!... , έτσι, να την δικαιώσουν άμεσα!
Καποτε πρέπει να καταλάβουμε ότι τα "δίκια" των αντιμαχομένων είναι "δίκια" δικά τους... και ότι μπορεί ΚΑΙ οι δύο να έχουν "δίκιο"... το ΙΔΙΟ δίκιο... δεν ζυγίζεται το δίκιο του καθενός στη ζυγαριά με τα ...μαρξιστικά ζύγια, κάποτε επι τέλους πρέπει να γίνει κατανοητό ότι το δίκιο της χαροκαμένης Παλαιστίνιας μάνας δεν "μετριέται" ουτε με απόλυτα νούμερα αλλά ουτε και με καμμία σύγκριση με το "δίκιο" της Ισραηνινής μάνας... μου θυμίζετε ιεραπόστολους που ΘΕΛΟΥΝ σώνει και καλά να "εκχριστιανίσουν" την Αφρική, ή κάποιους ηλίθιους που ΑΠΑΙΤΟΥΝ δημοκρατικό ...Ισλάμ!
Το λογιστήριο της σύγκρουσης Ισραηλινών-Παλαιστινίων το ...έγραψε η Cynical, και ήταν το ίδιο "ασχετο" και την ...καταμέτρηση των φρικαλεοτήτων... αφήστε τα "ζυγια", τα "δίκια"... τα "μετρήματα"... που όλα γίνονται με βάση την ΑΥΘΑΙΡΕΤΗ τοποθέτηση του καθ' ενός ανάλογα με τα πολιτικά του "κολλήματα" η τη διανοητική του ανικανότητα να δει πέρα από τη μύτη του...
Σχολιαστή,
ειλικρινά σε ευχαριστώ από καρδιάς.
Αυτό ΑΚΡΙΒΩΣ εννοώ.
Ασαφής εγώ, σαφεστατος εσύ.
Σχολιαστή επαναλαμβάνεσαι και φθείρεσαι με αναμάσημα πολιών θέσεών σου. Τις έχω απορρίψει δεν επανέρχομαι. Όσα λες έχουν και λίγο γέλιο γιατί μάλλον δεν διάβασες καλά το σχόλιό μου. Κάνε κάπου κράτει στους χαρακτηρισμούς όμως…
Στέργιε, μάλλον κάνεις ότι δεν καταλαβαίνεις. Εκτός κι αν θεωρήσω το σχολιο σου, μια χαριτωμένη …προβοκάτσια, έτσι για να ανάβουν τα αίματα.
Δεν ζήτησα ποτε από καμία Δυτική, Αναταλικη, Βόρεια ή Νότια Κυβέρνηση να καταδικάσει ουτε την ΧΑΜΑΣ, ουτε κανεναν άλλον.
Και ξέρεις γιατί; Γιατί κανείς μας δεν είναι τόσο αφελής να μην γνωρίζει τα γεωπολιτικά και οικονομικά παιχνίδια, που παιζονται, με θυματα ανθρωπινες ζωές ένθεν κακείθεν
Αλλά το ζητάω από ΕΜΑΣ. Ναι, από Εμας τους Δυτικούς πολίτες, που φωνάζουμε και ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ ΚΑΝΟΥΜΕ, ότι η ΖΩΗ είναι ΑΞΙΑ ΑΝΕΚΤΙΜΗΤΗ. Από ΕΜΑΣ, που πρέπει αν φωνάζουμε, ότι τα μεσα δεν εξαγιάζουν ποτε κανενα σκοπο. Αυτά που στην Δύση…είναι εν πολλοις, εστω και με απολυτη υποκρισία και φαρισαισμό από τους κρατούντες, λυμενα.
Και εγραψα γιατί το θέλω από ΕΜΑΣ. Γιατί εμεις έχουμε την φοβερή τυχη να μην εξυπηρετούμε κανένα συμφέρον, παρά μόνο αυτό, της ψυχής και του νου μας..
Έγραψα; «Και θα το περίμενα, γιατί είμαι σίγουρη ότι η άποψη τους τότε, ξεκινούσε από τα ευγενέστερα των αισθημάτων, να προστατέψουν, με όποιο τρόπο μπορούσαν, έστω και ανίσχυρο, με την πένα τους, με το πληκτρολόγιο τους, με την ψυχή τους, τους αδύναμους που σκοτώνονταν τόσο απάνθρωπα στην Γάζα. Ο φόβος…που γίνεται θυμός…που βγάζει βεβαιότητες…που κάνει την δίκαιη άποψη….λιγότερο δίκαιη θέση…και που δεν επιτρέπει να ακούσουμε …και το άλλο…
Το εξισου σκληρό, εξίσου άδικο, εξίσου απάνθρωπο.»
Αυτό λέω Στεργιε.
Εξίσου σκληρό, εξίσου άδικο, εξίσου απάνθρωπο. Και δεν ζυγίζεται.
Θα μου πεις και τι έγινε. Εγινε Στεργιε.
Εγώ η μάνα του Δυτικού παιδιού μου, θέλω να μεγαλώσει, σε ένα περιβάλλον…που θα φωνάζει… η ζωή είναι αξία ανεκτίμητη.
Αυτό με νοιάζει στην πράξη. Για αυτό θυμώνω, στην πράξη.
Και γιατί βαθεια πιστευω ότι αυτή ειναι η μονη ελπίδα για να αλλάξουν ΚΑΠΟΤΕ τα πραγματα
Στέργιε,
Καλά ...εδώ γελάνε πολύ! Να λες ΕΣΥ σε εμένα ότι ...αναμασώ θέσεις! Εχεις χιούμορ... γιά κάποιον που προβάλλει θέσεις του 19ου αιώνα... Ξέρεις, μπορεί να μην το κατάλαβες, αλλά ο κόσμος προχωρά... είμαστε στον 21ο αιώνα... τίποτα δεν μένει σταθερό... ιδιαίτερα θεωρίες που δοκιμάστηκαν... και είχαν και ...τόση επιτυχία!
Και ότι μου τις έχεις... απορρίψει, ε... αυτό και αν μου άρεσε! Λίγο αλαζονικό δεν ακούγεται? Δεν θυμάμαι να σου τις ...υπέβαλλα γιά έγκριση...
Οσο γιά τους χαρακτηρισμούς... αυτούς χρησιμοποιώ σε όσους εμπορεύονται στο διαδίκτυο την αυθεντία... Και η αυθεντία, δεν εκτιμάται ανάλογα με το "χρώμα" της, ούτε ανάλογα με την κατεύθυνσή της... το ίδιο αποκρουστική ΚΑΙ η αριστερή, ΚΑΙ η δεξιά αυθεντία... είναι απορριπτέα με όποιο χρώμα, με όποια μορφή...
Κατερίνα, αδίκως κουράζεσαι... θα έλεγα και χωρίς λόγο... απλά στεναχωριέσαι, και στεναχωρείς και το Στέργιο...
Δημοσίευση σχολίου