Μια Σταχτοπούτα στην πλατεία Κλαυθμώνος

Πεντάχρονη ντεμπιτάντ, περιμένοντας την τιμωρία.
Μάτια γουρλωμένα από τον φόβο.

Αυτόν τον φόβο που μυρίζει τόσο άσχημα, που παραλύει το μυαλό και κάνει το αίμα να τρέχει με ταχύτητες F1 στο μικρό σωματάκι. Κι ίσως τίποτα άλλο δεν αισθάνεσαι εκείνη την ώρα που ο χρόνος παγώνει, παρά μόνο την μυρωδιά του φόβου σου.

Με τα γόνατα ματωμένα και τα δάκρυα τυλιγμένα σε αδιαφανείς μεμβράνες, έτοιμες να ξεσκιστούν, εσώκλειστος ο αγώνας ανάμεσα στον κοριτσίστικο λυγμό που ζητάει απεγνωσμένα να βγει, να αναζητήσει την επιείκεια , να γίνει παράκληση, να γίνει «συγνώμη δεν θα το ξανακάνω» και στην βουβή αξιοπρέπεια της ηρωίδας, που κρατάει ορθάνοιχτα τα μάτια, δεν τα αφήνει να ανοιγοκλείσουν και περιμένει να ...περάσει το κακό...
Δίπλα μου ο συμμαθητής, ο ...συνένοχος, δεν ξέρω αν μυρίζει και ο δικός του φόβος, είναι τόσο έντονη η μυρωδιά του δικού μου....

Τα μάτια του στεγνά, γιατί τα δάκρυα, στον κόσμο των σερνικών, θα είναι πάντα μετανάστες, χωρίς χαρτιά, χωρίς ιθαγένεια, χωρίς ταυτότητα, πάντα κυνηγημένοι ξένοι.
«Δεν φταίει η Κατερίνα, εγώ το έκανα. Μόνος μου». Η φωνή σταθερή, ή ίσως έτσι να νόμιζα.

Αυτή ήταν η πρώτη μου εικόνα, το πρώτο μου καδράρισμα στο τι σημαίνει «άντρας». Πεντάχρονη...ντεμπιτάντ...

Πλατεία Κλαυθμώνος. Σήμερα το πρωί.
Βαβούρα, αναστάτωση, 2 βαριεστημένοι αστυνομικοί, που κυνηγάνε μια γυναίκα, κοπελιά στην κίνηση, μεσήλικη στο πρόσωπο, από κάποια Βόρεια πατρίδα.

Κάποια ηλικιωμένη κυρία, φωνάζει «η τσάντα μου». Ο ένας αστυνομικός την φτάνει, την βουτάει από τα μαλλιά, ο άλλος από το μπουφάν, προσπαθεί να ξεφύγει, η πλατεία χαζεύει από μακριά... Η τσάντα, πλαστική, φτηνή, πεταμένη κάτω. Μια σκηνή στην μεγάλη πόλη.

Το επόμενο πλάνο μου, έχει κάποιον που πέφτει πάνω στους αστυνομικούς.
Πατρίδα του; Μάλλον κάποια Νότια Πατρίδα.
Δεν καλοβλέπω, μια μικροσυμπλοκή, αλλά η γυναίκα φεύγει, ξεφεύγει. Ένα καφέ μπουφάν που πάνω του ανεμίζουν ξανθά κακοβαμένα βρώμικα μαλλιά, χάνεται προς την Ευριπίδου. Αυτά τα μαλλιά που κάποια δευτερόλεπτα πριν, ήταν στα χέρια του αστυνομικού.

Ο άνδρας δεν αντιστέκεται. Συλλαμβάνεται.
Η πλατεία, έχει ανάμικτα συναισθήματα, σκόρπιες κουβέντες ανάμεσα σε αναστατωμένους πολίτες, περίεργους συνταξιούχους, βιαστικούς εργαζόμενους, λαχειοπώλες, ένα ζευγαράκι ανασηκωμένο από το παγκάκι που ζέσταινε το χάδι τους.

Αυτή ήταν η σημερινή μου εικόνα, το σημερινό μου καδράρισμα στο τι σημαίνει «άντρας». Όχι πια ...ντεμπιτάντ....

Βιάζομαι, αλλά ανάβω τσιγάρο.
Κάποιες εικόνες, κάποιες στιγμές, κάποια πράγματα, τα απολαμβάνεις μόνο με τσιγάρο.
Και κοίτα να δεις, όταν τα Χρηματιστήρια Αξιών καταρρέουν διεθνώς, κάποια άλλα...διατηρούν την Αξία τους τόσο ψηλά.

Φουάντ, Χόσνι, Χασίντ, όπως κι αν σε λένε, μπορεί να είσαι πολύ μακριά από τον όποιο κόσμο σου, την όποια πατρίδα σου, αλλά υπάρχει και μια πατρίδα, ένας κόσμος, που είσαι επίτιμος, ξεχωριστός πολίτης. Ο κόσμος, η Πατρίδα των Αντρών.

Νατάσσα, Άννα, Βέρα, όπως κι αν σε λένε, άσε με να σε φωνάζω Σταχτοπούτα. Όπου κι αν άφησες το γοβάκι σου, εγώ το κρατάω στα μάτια μου. Καλή σου μέρα Σταχτοπούτα.