Περπατάω γρήγορα με το ένα χέρι στον γιακά της καπαρντίνας, να προστατευτώ…από ότι μπορώ.Από το έξω κρύο, από το μέσα κρύο, από την κούραση, από την ένταση, από το στρες, από την λύπη…
Η νύχτα έρχεται ακόμα βιαστική, σπρώχνει βίαια την μέρα, έτσι να...από το ένα βήμα σου στο άλλο…νύχτωσε.
Θλιβερές οι τσαλακωμένες ταμπέλες με τις εκπτώσεις στις γυαλιστερές βιτρίνες... 99€, 999€, 999…99€
Όλα παρά …ένα
Και αγοράζεις εκεί ...κερδίζοντας το ...ένα.
Πόσο κόστισε αναρωτιέσαι.....παρά ένα...
Με τρομάζει το ολόκληρο, δεν το αντέχω, νοιώθω άνετα στην τσιγκουνιά της φυλακής μου.
Φοράς παπούτσια στην βρεγμένη άμμο Κατερίνα, φοράς λευκό πουκάμισο προσέχοντας να μην το λερώσεις, φοράς λινά φροντίζοντας σχολαστικά να μην τα τσαλακώσεις, φοράς αδιάβροχη μάσκαρα για να μην μουτζουρώσεις αστραφτερά το πρόσωπο σου.
Κουτσουρεμένο συναίσθημα, ανάπηρη να ξοδέψεις παραπάνω.
Κι ακόμα χειρότερα, αν ξόδεψες παραπάνω να το παραδεχτείς.
Τι μίζερο να μην αφήνεσαι στην υπέροχη περιπέτεια του ξοδέματος, της σπατάλης...
Πρόσωπα …99, παραλυμένα, που αδυνατούν να εκφραστούν, να σπάσουν, να φθαρούν.
Πρόσωπα …99, παραλυμένα, που αδυνατούν να εκφραστούν, να σπάσουν, να φθαρούν.
Ποτά ....9,99, ποτά μετρημένα με την μεζούρα, κι εσύ πάντα να μετράς στις πόσες μεζούρες μεθάς.
Τυποποιημένη η μέθη σου, η οργή σου, οι εκκρίσεις του έρωτα σου
Βλέμματα ...999, γυάλινα βλέμματα, να αστράφτουν σαν του γερολαδά στην τσιγκουνιά των αισθημάτων, καμιά διαστολή του ματιού, να μην ξοδευτείς, να μην σε καταλάβουν, να μην δώσεις τίποτα παραπάνω από ότι σου ζητούν, κι από ότι έχεις να κερδίσεις.
Και αυτό το …ένα, αυτό ...το περιττό, να χαθεί, στο λευκό τοπίο μιας αφασικής ζωής, χωρίς ίχνος ιδρώτα πάνω στο σιδερωμένο μου πουκάμισο.
Χωρίς καμιά μυρωδιά πάνω στο δέρμα μου....
Να μην μπορούν να με βρουν, μυρίζοντας τα ίχνη μου, οι αγαπημένοι και να μην μπορούν να με αποφύγουν οι εχθροί.
Ασφαλής. Σαν να μην υπήρξα ποτέ.
Κρατώ σφιχτά τον γιακά της καπαρντίνας, να προστατευτώ απο ότι μπορώ...
Από το έξω κρύο, από το μέσα κρύο, από την κούραση, από την ένταση, από το στρες, από την λύπη…
Να προστατευτώ με το 9999...9 μου. Να κρυφτώ από το ένα....
Λυκαβηττού... παλιό στέκι, άλλαξε τώρα πια ....δεν τους ξέρω...δεν με ξέρουν...άγνωστη πια ....
Σπρώχνω την πόρτα.....Μπαίνω για αυτό ... ένα...
Για την αίσθηση ότι αυτό το... ένα.... θα μου δώσει για πόσο αλήθεια ....ίσως δέκα λεπτά ...ίσως και ένα τέταρτο, να ...για δυο τσιγάρα χρόνο, την ψευδαίσθηση του ...ολόκληρου....
Και αυτό το …ένα, αυτό ...το περιττό, να χαθεί, στο λευκό τοπίο μιας αφασικής ζωής, χωρίς ίχνος ιδρώτα πάνω στο σιδερωμένο μου πουκάμισο.
Χωρίς καμιά μυρωδιά πάνω στο δέρμα μου....
Να μην μπορούν να με βρουν, μυρίζοντας τα ίχνη μου, οι αγαπημένοι και να μην μπορούν να με αποφύγουν οι εχθροί.
Ασφαλής. Σαν να μην υπήρξα ποτέ.
Κρατώ σφιχτά τον γιακά της καπαρντίνας, να προστατευτώ απο ότι μπορώ...
Από το έξω κρύο, από το μέσα κρύο, από την κούραση, από την ένταση, από το στρες, από την λύπη…
Να προστατευτώ με το 9999...9 μου. Να κρυφτώ από το ένα....
Λυκαβηττού... παλιό στέκι, άλλαξε τώρα πια ....δεν τους ξέρω...δεν με ξέρουν...άγνωστη πια ....
Σπρώχνω την πόρτα.....Μπαίνω για αυτό ... ένα...
Για την αίσθηση ότι αυτό το... ένα.... θα μου δώσει για πόσο αλήθεια ....ίσως δέκα λεπτά ...ίσως και ένα τέταρτο, να ...για δυο τσιγάρα χρόνο, την ψευδαίσθηση του ...ολόκληρου....
Και απόψε, αυτό το σουρουπο, το χρειαζομαι... το ολόκληρο, έστω ακόμα και την ψευδαισθηση του. Ναι, ...έστω και ...για δυο τσιγάρα χρόνο...
32 σχόλια:
το 999 είναι το ανάποδο του 666...
ο αντίχριστος έρχεται...
Αερόστατο καλημέρα.
Εγώ πίνω μετά τις πέντε, εσείς βλέπω ξεκινάτε πιο νωρίς...
Και να' ναι το ένα, αυτό που δεν τολμήσαμε που μας καθορίζει..Και η μέθη να αναβάλλει τη στιγμή..Για μετά..Για πότε;Τα λόγια σου σήμερα κρύβουν λυγμό.Καλημέρα
στο παρά πέντε σε βρίσκω να παραιτηθείς.
στο παρά πέντε σε βρίσκω έτοιμη να ουρλιάξεις.
στο παρά πέντε σε βρίσκω να παραιτηθείς από κάτι.
για αυτό το ένα που έμεινε μισό.
κάπως έτσι.
99,9 % amazed, Katerina.
Ένα ποίημα.Ένα υπέροχο ποίημα!!!!!
Σ’ευχαριστούμε Κατερίνα.
Αχ Κατερινα μου, τα μηδενικά , τα πολλά μηδενικα ειναι που τρομάζουν, αν και πιο αναλαφρα στο ματι απ΄ οτι τα πολλα εννιάρια με τις χοντρες κοιλιες τους..
Carpe diem, καλημέρα,
έτσι είναι.
Αλλά και ο λυγμός, είναι για να τον καταπίνεις και να προχωράς, ή εστω να στεκεσαι λίγο, έτσι…εκει, ίσα ..να στανιαρεις και …συνεχίζεις.
Και ένα ποτηράκι, εμενα τουλάχιστον με βοηθάει σχεδόν πάντα να τον καταπιώ τον λυγμό…πιο γρήγορα.
Πιο ανώδυνα; Μάλλον…
Tovene καλή σου μέρα,
Ουρλιαχτό, παραίτηση, λυγμός…
Ποιος ξέρει; Ειλικρινά δεν ξέρω.
Λυπάμαι Νίκο. Αλλά στο είπα πολλές φορές. Όλοι κρινόμαστε.
Τα blogs είναι δημόσιος χώρος. Απαιτούμε την ελευθεροτυπία, μας πιάνει σύγκρυο με την λογοκρισία, βαυκαλιζόμαστε ότι εμείς οι …καλοί…καυτηριάζουμε …τους κακούς, κουνάμε τα λάβαρα της επανάστασης και της ηθικής…και απλά αντιγράφουμε τις χειρότερες πρακτικές των χειρότερων δημοσιογραφίσκων.
Η τεχνολογική δομή των blogs σου δίνει το δικαίωμα, να το κάνεις prive για τους φίλους σου, να βάλεις μετριασμό σχολίων.
Μπορείς επίσης να θυμώσεις με οποίον θεωρείς ότι σε αδικεί ή ακόμα και να μην του απαντήσεις. Όλα θεμιτά. Αλλά αν εχεις αποφασίσει να δώσεις τον λόγο, στον οποιονδήποτε, ο δικός μου κανόνας λεει, ότι οφείλεις να το τηρήσεις.
Θα μου πεις και που το γραφει αυτό; Πουθενά. Δικαίωμα σου και αυτό.
Αποφεύγω τις ομαδοποιήσεις, τις γενικεύσεις, και δεν εκφράζω παρά μόνο εμένα
Δεν ειμαι ουτε ιεραπόστολος, ουτε ο σωτήρας της blogoσφαιρας.
Δεν βάζω κανόνες, τηρώ όμως τους δικους μου.
Εγώ σχόλιο σου δεν πρόκειται να σβήσω ποτέ. Αλλά και δεν θα σου απαντήσω.
Ivain,
Καλη σου μερα
Σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια.
Καλη σου μερα Cynical,
Τι μου θύμισες;;;
Ήμουν στο δημοτικό, και ακόμα θυμάμαι την έκπληξη μου και τον θαυμασμό μου για την αριθμητική, όταν η δασκάλα, μας μίλησε για το μηδέν.
Αυτό το μηδέν…που μόνο του δεν είναι τίποτα, αλλά πίσω από έναν αριθμό…γίνεται τόσο, μα τόσο σημαντικό. Αλλάζει τα πάντα.
Και ίσως στην ζωή μας βρε Cynical, να ψαχνουμε έναν αριθμό, για αν του βάλουμε όλα αυτά τα μικρά «τίποτα» μας, που αυτός μπορεί να τα αναδείξει σε …τεράστιο.
Αρέσκομαι στην αυτοκριτική και ιδιαίτερα στον αυτοσαρκασμό, η έκφραση του λυγμού είναι η μονάδα που μας λείπει και θα δώσει αξία τελικά στα τόσα μηδενικά που μας περιστοιχίζουν.
Όμορφη εγραφή!
Κατερίνα,
Σε ευχαριστώ γιά την υποστήριξή σου στο θέμα της διαγραφής σχολίου μου από το Blog του Λιολιόπουλου.
Το θέμα ασφαλώς είναι ασήμαντο... τόσο ασήμαντο όσο και αυτός που το διέγραψε, αλλά η υποστήριξη σε ένα θέμα αρχής, σημαντικότατη. Και γι' αυτό σε ευχαριστώ θερμά.
Θα μπορούσα να πω πάρα πολλά, και γιά το συγκεκριμένο άτομο και γιά την συγκεκριμένη πράξη.
Δεν θα το κάνω εδώ, αλλά επειδή δεν συνηθίζω να χαρίζω κάστανα, θα το κάνω εκεί που πρέπει και όταν πρέπει. Και όχι διά το ασήμαντο γεγονός, αλλά γιά την ΑΧΑΡΙΣΤΙΑ...
Και πάλι σε ευχαριστώ θερμά...
Καλημέρα Διδυμίνα και καλώς ήρθες.
Ναι και εγώ με την αυτοκριτική και τον αυτοσαρκασμό…θα μπορούσα να πω ότι έχω ένα κόλλημα.
Και ξέρεις, μπορεί ποτέ να μην ….καθαρίζεις με τους άλλους, ..αλλά τελικά …καθαρίζεις με εσένα. Ή τουλάχιστον αναγνωρίζεις στον εαυτό σου, ότι προσπαθείς.
Κάποτε…όταν κάποιοι μου έκαναν κριτική, έλεγα με στόμφο… «μου αρέσουν οι παρατηρήσεις…βελτιώνομαι».
Τώρα πια, έκοψα τον στόμφο, όσο μεγαλώνω χαμηλώνω το κεφάλι, και λέω ειλικρινά, ναι…πραγματικά μου αρέσουν οι παρατηρήσεις…γιατί πραγματικά βελτιώνομαι.
Σχολιαστή καλημέρα,
και εγώ σε ευχαριστώ θερμά για το σχόλιο σου.
Καλή ιστορία δεν ξέρω, αλλά θυμάμαι κάτι.
Τον Πόντιο Πιλάτο, που ένιψε τα χέρια του… η ιστορία δεν τον αναφέρει και με ιδιαίτερο ενθουσιασμό. Και δεν ήθελα να είμαι ο Πόντιος Πιλάτος.
Και ίσως ο ρόλος του Ποντιου Πιλάτου, σημερα, να ειναι μια πολύ καλη αναρτηση.
ΜΗΔΕΝΙ ΔΙΚΗΝ ΔΙΚΑΣΗΣ ΠΡΙΝ ΠΟΛΛΩΝ ΜΥΘΟΝ ΑΚΟΥΣΗΣ
Όπως στην Κατερίνα, ούτε και σε μένα αρέσει ο ρόλος του Ποντίου Πιλάτου. Αυτό όμως δεν θα αρκούσε για να καταθέσω την άποψή μου για το ζήτημα της ...αθέατης διαγραφής του σχολίου του @Σχολιαστή από το blog του Ν.Λιολιόπουλου. Αν το κάνω είναι, γιατί, όσα πω, θα φωτίσουν το περιστατικό πληρέστερα κι έτσι, ελπίζω να βοηθήσουν στον περιορισμό τέτοιων φαινομένων στο μέλλον, τουλάχιστον στα εμπλεκόμενα στο συγκεκριμένο περιστατικό blogs. Κι ακόμα, γιατί, αν και δεν εμπλέκομαι προσωπικά στο ζήτημα, έχω ...προσωπικό "έννομο συμφέρον" να πάρω τον λόγο. Εξηγήσεις επ' αυτού παρακάτω.
Δεν ξέρω το περιεχόμενο και το ύφος του διαγραμμένου σχολίου. Οπότε, δεν μπορώ να έχω άποψη αν δικαίως ή αδίκως διεγράφη. Είναι γεγονός - κατά την προσωπική μου άποψη - πως ο @Σχολιαστής συχνά εκτρέπεται σε χαρακτηρισμούς που υπερβαίνουν τα όρια και υιοθετεί ύφος που ισοδυναμεί με "άπλωμα του ζωναριού" για "καυγά". Αυτό φυσικά δεν αρκεί για να έχω άποψη για το συγκεκριμένο ζήτημα. Κάθε πράξη κρίνεται χωριστά κι όχι βέβαια επί τη βάσει του παρελθόντος.
Όμως μπορώ να έχω άποψη για το γεγονός ότι η διαγραφή έγινε με αθέατο τρόπο, όπως ήδη έχει αναφέρει η Κατερίνα κι όπως εξ άλλου διεπίστωσα και ο ίδιος. Είναι ένα γεγονός πέρα για πέρα απαράδεκτο! Η ορατή διαγραφή ενός σχολίου μπορεί να είναι κατά περίσταση δίκαιη. Κι όσο κι αν με ενοχλεί για λόγους αρχής η λογοκρισία, δέχομαι ότι υπάρχουν περιπτώσεις στις οποίες είναι το έσχατο αμυντικό όπλο ενός blogger. Η αθέατη όμως διαγραφή δεν είναι καν λογοκρισία. Ισοδυναμεί συμβολικά με την εξαφάνιση ενός προσώπου! (Πρόσωπα δεν κρύβονται πίσω από ένα όνομα ή ένα ψευδώνυμο; Το ξεχνάμε αυτό;). Και ως τέτοια - πέραν της δειλίας που την χαρακτηρίζει - πρέπει να καταδικάζεται κατηγορηματικά και απερίφραστα. Κάτι που προφανώς έκανα μόλις τώρα.
Επί του προσωπικού εννόμου συμφέροντος.
Τέτοιο συμφέρον συντρέχει σε δύο περιστατικά.
Το πρώτο: Αφορά στην απαγόρευση λόγου στο blog του που επέβαλλε εις βάρος μου ο @LLS. Προσοχή εδώ για να μην δημιουργηθούν παρανοήσεις: O @LLS δεν προέβη σε καμία διαγραφή σχολίου μου. Απλώς (και όλως αδίκως κατά την άποψή μου) μου έκανε σαφές κάποια στιγμή, ότι ως ομιλητής είμαι ανεπιθύμητος στο blog του. "Ποινή" την οποία έκτοτε εκτίω αγογγύστως, ακολουθώντας κι εγώ - τρόπος του λέγειν - την προτροπή που είχαν υιοθετήσει οι φυλακισμένοι κομμουνιστές της Μεταξικής δικτατορίας: "Αγάπα το κελί σου, τρώγε το φαϊ σου, διάβαζε πολύ!".
Ωραία όλ' αυτά θα πει κάποιος. Και τι σχέση έχουν με το συγκεκριμένο περιστατικό; Έχουν και παραέχουν! Και να γιατί: Γιατί πριν μου επιβάλλει την συγκεκριμένη ποινή ο @LLS, κάποιος από τους τακτικούς αναγνώστες του τον προέτρεπε σ' αυτήν. Και ήταν ο ίδιος που μετά την επιβολή της, επέχαιρε και ειρωνευόταν! Μαντεύετε ποιός ήταν; Να μην σας κουράζω: Ο @Σχολιαστής!
Το δεύτερο περιστατικό: Συνέβη κάποτε στο blog του LLS και πριν από το embargo που μου επέβαλλε εννοείται, ο @Σχολιαστής να απλώσει πολύ, μα πάρα-πολύ, το ...αντιαριστερό του ζωνάρι για "καυγά". Η πρόκληση απευθυνόταν σε μένα ουσιαστικά, γιατί σχεδόν με φωτογράφιζε αλλά και γιατί ήμουν από τους ελάχιστους αριστερούς συνομιλητές του @LLS και ο μόνος σφοδρός "πολέμιος" των απόψεών του.
Είτε γιατί η πρόκληση ήταν μεγάλη, είτε γιατί εκείνη την ημέρα ήμουν λιγότερο ανεκτικός, φρόντισα να συμπεριλάβω σ' ένα σχόλιό μου προς τον @LLS, μία "πληρωμένη" απάντηση προς τον @Σχολιαστή, φωτογραφίζοντάς τον κι εγώ με την σειρά μου.
Παραδόξως, διαμαρτυρήθηκε! Ε, δεν άντεξα και του έστειλα ένα σχόλιο στο blog του, το νόημα του οποίου ήταν, ότι όποιος απλώνει το ζωνάρι του για καυγά κινδυνεύει πάντα να του το πατήσει κάποιος που είναι κάμποσα κιλά βαρύτερος και αρκετούς πόντους ψηλότερος, οπότε δεν πρέπει να διαμαρτύρεται.
Ο φίλος μας ο @Σχολιαστής έσπευσε να διαγράψει το σχόλιο. Με ποιόν τρόπο; Μα με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που ακολούθησε κι ο Ν.Λιολιόπουλος εις βάρος του και για τον οποίον διαμαρτύρεται: Με τον αθέατο! Δεν με λογόκρινε απλώς. Με εξαφάνισε από προσώπου blog!
Aντί επιλόγου
Όπως ξέρετε, δεν διαθέτω blog. Νομίζω όμως, ότι αυτό δεν μου αφαιρεί το δικαίωμα να κάνω μερικές σκέψεις για τα επίμαχα ζητήματα που απασχόλησαν την Κατερίνα κι εμένα - τουλάχιστον. Θα διατυπώσω τις σκέψεις μου υπό μορφή ερωτημάτων που απευθύνοναι γενικά σους bloggers - κι όχι σε κάποιον από τους παρόντες σε αυτό το blog, συγκεκριμένα ή προσωπικά.
Πρώτον: Δεν θα ήταν καλό για τον διάλογο, αλλά και για τις μεταξύ μας σχέσεις, να παραιτηθούν όλοι οι bloggers από την δυνατότητα που τους δίνει η τεχνολογία να εξαφανίζουν σχόλια και πρόσωπα; Ποιόν τιμά μιά τέτοια κατάπτυστη πράξη;
Δεύτερον: Γιατί δεν καθιερώνετε μιά "προειδοποίηση διαγραφής" στην οποία θα εξηγείτε στον αναγνώστη ποιούς κανόνες έχει παραβεί; Κι αν δεν δέχεται την "παράβασή" του, τι σας εμποδίζει να το συζητήσετε μαζί του; Στο κάτω-κάτω για συζήτηση δεν μπαίνουμε στα blogs;
Τρίτον: Γιατί - σε περίπτωση διαγραφής σχολίου - δεν το αναρτάτε σε ξεχωριστό post, ώστε να θέτετε την κρίση σας υπό την κρίση των αναγνωστών, σύμφωνα με μία από τις σημαντικότερες δημοκρατικές αρχές (και οι κρίνοντες κρίνονται);
Χαιρετώ.
Επειδή ο Δρακονάριος με βάζει στο ίδιο τσουβάλι με τον Λιολιόπουλο, θα πω μόνο ότι, τον είχα σαφώς προειδοποιήσει ότι είναι ΑΝΕΠΙΘΥΜΗΤΟΣ στο Blog μου. Το γιατί ....χρειάζεται επεξήγηση????
Και αφού επέμενε να σχολιάζει, πράγματι, διέγραψα το σχόλιό του. Νομίζω ότι έχω το δικαίωμα να χαρακτηρίζω κάποιους ανεπιθύμητους -ΠΑΝΤΟΤΕ κατόπιν προειδοποίησης, χωρίς να επιβάλλω τον προέλεγχο ΟΛΩΝ όσων σχολιάζουν στο Blog μου.
Σε όλη μου την πορεία στο Blogging, έχω διαγράψει -πάντοτε κατόπιν προειδοποίησης- τα σχόλια του ...αλήστου μνήμης Γιώργου Θαλάσση (ΠΟΛΥ υβριστικά προς την Κατερίνα) και του Δρακονάριου (που δεν τον ΑΝΤΕΧΩ!), και του οποίου τα σχόλια θα εξακολουθώ να σβήνω ανελλιπως!
Και συνιστώ -πάντοτε κατόπιν προειδοποίησης- να τα σβήνει και οποιοσδήποτε άλλος, δεδομένου ότι δεν εκφράζουν αντιπαλότητα, αντίθετες απόψεις κλπ (που είναι ΚΑΛΟΔΕΧΟΥΜΕΝΕΣ, και φέρω σαν παράδειγμα την ανταλλαγή ΕΞΗΝΤΑ (60!) σχολίων, και μάλιστα έντονων, μεταξύ εμού και του "Αγνωστου" Νίκου) αλλά μιά μίζερη γκρίνια, μιά άρνηση χωρίς θέσεις, μιά αβάσταχτη κακομοιριά...
Ο δύστυχος (και ευγενής) LLS, έφτιαξε ΕΙΔΙΚΟ blog γιά τον Δρακονάριο, να ...εκτονώνεται εκεί... εγώ (αγενής γαρ) του είπα απερίφραστα OVER and OUT!
Αυτά προς αποκατάσταση της αλήθειας... και, Δρακονάριε, ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ να συζητήσω μαζί σου ΟΥΤΕ ΕΔΩ!
Κατερίνα, ζητώ συγγνώμη γιά την κατάληξη μιάς τόσο ωραίας ανάρτησης...
Απλά, υπέροχο!
Επειδή, μπορεί και με φτάνει η θλίψη σου.
Επειδή, μαντεύεις κι' εσύ πόσο λίγο απέχουμε πιά απ'τη μιζέρια του ο,οο1...
Υπέροχο!
Εκ στόματος κόρακος "κρα" εξελεύσεται...
κ. Δρακονάριε,
προφανώς δεν διαβάζετε τι γράφω ή τα διαβάζετε όπως θα σας βόλευε να είναι.
Λοιπόν η δημοκρατικότητα μου, δεν είναι a la carte, αλλά πιστέψτε με, ότι η ευγένεια μου ...είναι.
Και για να τελειώνουμε, γιατί είπαμε πάρα πολλά (και σας το διευκρινίζω απο τώρα, ότι δεν θα ξαναπαντησω σε σχόλιο σας), σας λέω τα εξής.
Δεν θεωρώ καθόλου δημοκρατικό να πιστευετε ότι κάποιος είναι υποχρεωμένος να συζητάει μαζί σας.
Με κουράζετε κ. Δρακοναριε.
Με προσβάλλατε κ. Δρακονάριε.
Με ερμηνεύσατε απόλυτα αυθαιρετα, απόλυτα προβοκατόρικα...κατα πως σας βολευε, για να με ειρωνευτείτε, για να με προσβάλλετε, και το μονο που δεν απαιτήσατε να σας απαντήσω, είναι το ΑΦΜ μου. Μεταξύ μας, σας εχω ικανό και για αυτό. Σας διαβεβαιώ ότι αν χρειαστώ είτε εξομολογο, είτε ψυχαναλυτή, δεν θα είστε στις επιλογές μου.
Σας το ειπα πολλες φορές, και σας το είπα σε όλους του τόνους. Αν εσείς θεωρείτε ότι ειναι ζητημα ….δημοκρατίας να με υποχρεωνετε να συνομιλήσω μαζί σας, λυπάμαι αλλά έχω τελειως διαφορετική άποψη. Θεωρώ ότι απλά είναι δείγμα μεγαλοϊδεατισμού, τυρανιας και αγένειας εκ μέρους σας.
Αν εσείς νοιωθετε πλήξη, και προσπαθείτε να σκοτώσετε τον χρόνο σας, λυπάμαι δεν είμαι η καταλληλη dame de compagnie, για την περιπτωση σας.
Δεν προτιθεμαι να ...δικάσω κανέναν κ. Δρακονάριε, αλλά θα σας απαντήσω επι της ουσίας, απλά για να μην σας δωσω την χαρά να θριαμβολογησετε για το ανυπαρκτο δίκιο σας.
Παρακολούθησα την «συνομιλία» σας, στο blog του lls, και σας μιλάω ειλικρινά θαύμασα το κουράγιο και την αντοχή του. Προσβάλατε με τον χειροτερο τρόπο τον φίλο του και το βιβλίο του....το όποιο δηλώσατε ότι δεν είχατε διαβάσει. Μην ποντάρετε στην δική μου αντοχή και ανοχή, σας διαβεβαιώ ότι είναι πολύ μικρότερη.
Παρακολούθησα επίσης τα απόλυτα προβοκατόρικα σχόλια σας, στο blog του Σχολιαστή, είδα το σχόλιο σας που τον ρωτάτε αν ...έχει διαβάσει το βιβλίο που σχολιάζει στην ανάρτηση του(τον Σχολιαστή δεν τον κόβω και για πολύ ανεκτικό στην κακοήθεια, ειλικρινά απόρησα με την ψυχραιμία του, σε εμένα συνομιλιτρια του blog του επι 1, 5 χρόνο, σας διαβεβαιώ δεν την εχει επιδειξει ουτε για πταισματα) και δεν είδα ποτέ σχόλιο σας που διεγράφη απο αυτόν. Αλλωστε θα με εξεπλησε, σαν συμπεριφορά απο τον Σχολιαστή, γιατί φαντάζομαι ότι θα του δίνατε την χρυσή ευκαιρία, να κάνει άσκηση στο χιούμορ του.
Και για να τελειώνουμε, με αυτό το θεατράκι, για εμένα μπορείτε να γράψετε ότι γουσταρετε, δεν θα σας ξανααπαντησω αλλά και δεν θα το σβήσω. Πολύ απλά γιατί αυτός ειναι ο δικος μου κανόνας. Γιατί έτσι αντιλαμβάνομαι εγώ την δημοκρατία και έτσι αντιμετωπίζω εγώ τους προβοκατορες του ειδους σας.
Τα άτομα όμως για τα οποία χύνετε την χολή σας, ειναι φίλοι μου.
Και εδώ μεσα δεν θα ξαναπειτε κουβέντα για οποιονδήποτε άλλον, ΟΠΟΙΟΝΔΗΠΟΤΕ, πολύ δε περισσότερο για τους διαδικτυακούς μου φίλους.
Κι αν εχετε τα κότσια να πάτε να τα πειτε σε αυτούς, αντί να γυρνάτε και να κλαιγεστε γυρω γύρω.. . Ότιδηποτε άλλο...κ. Δρακονάριε το θεωρώ απλά γυναικουλισμό και κατινιά.
Όσο για τους κανόνες και τις προτάσεις σας, blog σας άνοιξε ο lls, αν δεν σας κάνει θα μπω στον κόπο να σας ανοίξω και εγω, με ότι temlate αποφασίσετε ότι βολευει την διαθεση σας, και εκει θα έχετε όλο το περιθώριο να εφαρμόσετε του κανόνες σας.
Εδώ όμως ...τους δικούς μου, που ελπίζω να ήταν σαφείς.
Σας χαιρετώ δια παντός...αν και δεν ελπίζω σε τόσα πολλά κ. Δρακονάριε.
Σχολιαστή,
δεν ειχα δει το σχόλιο σου, όταν απαντόυσα στον κ. Δρακονάριο.
Τον προειδοποιησα δημοσια ότι ότιδήποτε πει ΕΔΩ, για οποιονδήποτε άλλον, και δη για φίλους θα σβηνεται παραυτα.
Για μενα ας πει ότι γουστάρει.
Με αφήνει παγερά αδιαφορη.
Το στυλάκι...πολύ γνωστό, όλοι ξέρουμε πόσοι πικραμενοι αποφασίζουν να σκοτώσουν τον χρόνο τους, με κακοηθειες...
Και μάλιστα ...με τόση τζάμπα μαγκιά...
Βιολιστρια μου,
ειλικρινά σου ζητώ συγνώμη, που βρέθηκες σε αυτήν την τόσο άχαρη στιγμή.
Ναι, δεν γνωριζόμαστε....αλλά νομίζω ότι μεσα απο τα καλώδια ...αγγιζόμαστε.
Εχω διαβάσει την αναρτηση για τον πατέρα σου... και ...τι να πω μωρέ;;;
Τι να πω γαμώτο;;;
ΠΡΟΣ ΤΟΝ ...ΚΑΝΕΝΑ!
Αυτός ο "κανένας" δυστυχώς είναι ο μόνος προς τον οποίον μπορώ να απευθυνθώ. Στην Κατερίνα δεν μπορώ να απευθυνθώ γιατί θα με κατηγορήσει ότι προσπαθώ να την εξαναγκάσω σε διάλογο. Στον @Σχολιαστή ούτε ήθελα ούτε θέλω να απευθυνθώ. Σε άλλον κανέναν εκ των σχολιογράφων δεν συντρέχει λόγος να απευθυνθώ, ουδείς π.χ., πλην της Κατερίνας, ασχολήθηκε με τις ιδέες που περέθετα στον επίλογο. Οπότε, απευθύνομαι κι εγώ στον ...κανένα!
Στο σχόλιο της Κατερίνας που απευθύνεται σε μένα (παρά το ότι εγώ στο κείμενό μου απέφυγα κάτι τέτοιο, αφού έχει δηλώσει ότι δεν με εγκρίνει για συνομιλητή) υπάρχουν - καθ' υπερβολήν λόγος - περισσότερες κατηγορίες κι απ' όσες λέξεις έχω γράψει μέχρι στιγμής στο blog της! Έχουμε και λέμε:
1) Με κατηγορεί πως θεωρώ υποχρεωτικό να συνομιλήσει μαζί μου, δείγμα "μεγαλοϊδεατισμού, τυραννίας και αγένειας" εκ μέρους μου! Θα ήταν ίσως έτσι, αν εγώ όντως το θεωρούσα υποχρεωτικό. Αλλά, από πού κι ως πού; Απευθύνθηκα σε εκείνην την πρώτη φορά που επισκέφτηκα το blog της, όπως η ευγένεια επιβάλλει. Μετά, επειδή μου απήντησε. Όταν σταμάτησε τον διάλογο χρησιμοποίησα τριτοπρόσωπη αφήγηση (σήμερα). Και, αν και απευθύνθηκε πάλι σε μένα, εγώ και τώρα παραμένω ουδέτερος για να μην επιβαρύνω την θέση μου και βρεθώ κατηγορούμενος για το ίδιο αδίκημα, αλλά κατά συρροήν πλέον! Τι άλλο να κάνω για να πειστεί ότι δεν έχω καμία απαίτηση να συνομιλήσει μαζί μου;
2) Με κατηγορεί ότι την προσέβαλα. Πότε; Πώς; Διά ποίων λέξεων,
φράσεων, ή χαρακτηρισμών; Δεν θα έπρεπε να αναφέρει το περιστατικό; Μπορεί ο οποιοσδήποτε, έτσι, χωρίς στοιχεία να διατυπώνει τέτοια κατηγορία;
3) Με κατηγορεί ως ...προβοκάτορα! Αλλά, όπως συνάγεται με ευκολία από τα συμφραζόμενα του σχολίου της, προβοκάτορας είναι οποιοσδήποτε προσέρχεται σ' έναν διάλογο με αντίθετες απόψεις από τον διοργανωτή του διαλόγου. Νομίζω, ότι ο σωστός χαρακτηρισμός
είναι "διαφωνών" και όχι
"προβοκάτορας". Αλλά αυτό δεν είναι αδίκημα, τουλάχιστον στις Δημοκρατίες.
4) Με κατηγορεί ότι θέτω ερωτήματα και απαιτώ απαντήσεις για προσωπικά της ζητήματα, όπως σαφώς υπονοεί, όταν λέει, ότι το μόνο που δεν απαίτησα να μου πει είναι το ...ΑΦΜ της! Το αφήνω ασχολίαστο...
5) Με κατηγορεί - εμμέσως πλην σαφώς - επί συκοφαντία, όταν υποστηρίζει πως δεν έχει δει ποτέ κανένα σχόλιό μου διαγραμμένο από τον @Σχολιαστή. Πώς να το δει; Αφού ακολουθήθηκε η ίδια μέθοδος που η ίδια χαρακτήρισε απαράδεκτη στην περίπτωση του Ν. Λιολιόπουλου, αυτή της ...αθέατης διαγραφής! Ευτυχώς, από την συγκεκριμένη κατηγορία με απάλλαξε, ελπίζω, ο ίδιος ο @Σχολιαστής ο οποίος και επιβεβαιώνει τους ισχυρισμούς μου! Τι δεν ελπίζω; Να ζητήσει η Κατερίνα συγνώμη τουλάχιστον γι' αυτήν την αναμφισβήτητα άδικη κατηγορία...
6) Με κατηγορεί επί κακότητι, αφού "χύνω χολή για τους φίλους της". Ποιά χολή; Εγώ σχολίασα το γεγονός στο οποίο ή ίδια αναφέρθηκε, συμφωνώντας με τις επικρίσεις της για την αθέατη λογικρισία εις βάρος του @Σχολιαστή. Τις προσωπικές εμπειρίες που κατέθεσα, τις κατέθεσα για έναν απλούστατο λόγο: Για να δείξω, ότι ως κοινωνία έχουμε ακόμα πολλά χιλιόμετρα να διανύσουμε μέχρι να φτάσουμε στο σημείο να μπορούμε να ισχυριστούμε πως αποκτήσαμε κουλτούρα διαλόγου. Και η ίδια κάτι ανάλογο άλλωστε υπονοεί, όταν, απευθυνόμενη στον Ν.Λιολιόπουλο λέει:
"Τα blogs είναι δημόσιος χώρος. Απαιτούμε την ελευθεροτυπία, μας πιάνει σύγκρυο με την λογοκρισία, βαυκαλιζόμαστε ότι εμείς οι …καλοί…καυτηριάζουμε …τους κακούς, κουνάμε τα λάβαρα της επανάστασης και της ηθικής…και απλά αντιγράφουμε τις χειρότερες πρακτικές των χειρότερων δημοσιογραφίσκων.";
Πώς γίνεται, ενώ υποστηρίζω κάτι ανάλογο με αυτό που και η ίδια υποστηρίζει, να "χύνω χολή"; Επειδή τα περιστατικά που ανέφερα αφορούν σε φίλο της; Δηλαδή οι πράξεις ή οι παραλείψεις ενός εκάστου εξ υμών χαρακτηρίζονται από την σχέση που έχουμε μαζί τους; Αν βιάσει, ας πουμε, το παιδί μας, δεν θα είναι βιαστής; Θα πούμε, ότι απλώς είχε έντονες ερωτικές επιθυμίες και του θόλωσαν το μυαλό οι ορμόνες;
7) Με κατηγορεί για "κατινιά"(!) και "γυναικουλισμό"(!) επειδή "δεν έχω τα κότσια να τα πω σ' αυτούς, αλλά κάθομαι και κλαίγομαι γύρω γύρω". Έλα Χριστέ και Παναγιά! Δηλαδή με προτρέπει να κάνω αυτό για το οποίο με κατηγορεί! Να συνομιλήσω δηλαδή με το ζόρι με τον @LLS και τον @Σχολιαστή! Μα αφού δεν θέλουν οι άνθρωποι! Επειδή το σέβομαι "δεν έχω τα κότσια"; Μα τι σύγχυση εννοιών είναι αυτή; Παρόμοια με αυτή που θεωρεί ότι "κλαίγομαι γύρω γύρω"! Κλαίγομαι επειδή δεν θέλουν να μου μιλάνε ο @LLS και ο @Σχολιαστής! Το ακούσαμε κι αυτό... (Παρεμπιπτόντως: Ο @LLS θέλει να μου μιλάει. Εγώ δεν θέλω. Όποιος ενδιαφέρεται, ας δει την σχολιογραφία στο post της 8ης Φεβρουαρίου 2008 της @Cynical).
Αυτές πάνω-κάτω ήταν οι κατηγορίες που διετύπωσε η Κατερίνα. Μαζί με αιχμές και υπονοούμενα προσβλητικά (προσβλητικά ως προς την πρόθεση, όχι ως προς το αποτέλεσμα, να εξηγούμεθα) για την πραγματική αιτία που με κάνει να σχολιάζω: Αυτήν της ...πλήξης! Τι να πει κανείς εδώ; Τίποτα.
Και τι να πει κανείς για την απαξίωση των σκέψεων που διετύπωσα στον επίλογο (κι ας ήταν σε συμφωνία με όσα επιθυμεί κι η ίδια η Κατερίνα στο ζήτημα της λογοκρισίας); Πάλι τίποτα.
Δυό λόγια όμως για την επικρεμάμενη πάνω από το κεφάλι μου διαγραφή μου: "Αιτίες" και προφάσεις για διαγραφές πάντα θα υπάρξουν. Δεν είναι δα δύσκολο να κατασκευαστούν. Στην συγκεκριμένη περίπτωση έχουν ήδη κατασκευαστεί: "Αν ξαναπώ κουβέντα για ΟΠΟΙΟΝΔΗΠΟΤΕ, πολύ δε περισσότερο για τους διαδικτυακούς της φίλους". Τι είδους κουβέντα; Το διαδικτυακό όνομά τους μπορώ να το προφέρω; Απόψεις τους μπορώ να σχολιάσω; Να διαφωνήσω με κάποια από αυτές; Όλα αδιευκρίνιστα. Όλα ανοιχτά. Όλα παιζόμενα...
Δεν ξέρω αν θα υποκύψει στον πειρασμό της διαχειριστικής εξουσίας του blog η Κατερίνα. Θέλω να πιστεύω πως όχι. Σε κάθε περίπτωση όμως, αξίζει να κλείσω το σχόλιό μου αυτό επαναλαμβάνοντας τα δικά της λόγια που ανέφερα λίγο παραπάνω:
"Τα blogs είναι δημόσιος χώρος. Απαιτούμε την ελευθεροτυπία, μας πιάνει σύγκρυο με την λογοκρισία, βαυκαλιζόμαστε ότι εμείς οι …καλοί…καυτηριάζουμε …τους κακούς, κουνάμε τα λάβαρα της επανάστασης και της ηθικής…και απλά αντιγράφουμε τις χειρότερες πρακτικές των χειρότερων δημοσιογραφίσκων.".
Κι ακόμα, κι αυτά τα λόγια της (από το σχόλιό της προς τον Ν.Λιoλιόπουλο για το επίμαχο ζήτημα):
"Οι κανόνες, γραπτοί και άγραφοι, και η Δημοκρατία δεν είναι για ...τους άλλους, είναι για τον καθέναν μας.
Ή αποδεχόμαστε τον δημόσιο χώρο συζήτησης ή όχι.".
Αν και δήλωσε, ότι για την ίδια μπορώ να πω ότιδήποτε - λες και ήμουν εγώ που την "στόλισα" κι όχι εκείνη εμένα - ελπίζω αυτή η επανάληψη των δικών της λόγων να μην θεωρηθεί ως υπέρβαση εκ μέρους μου κάθε ανεκτού ορίου...
Μόνο στους δικούς της νόμους να αναζητάς την εξήγηση της ανθρώπινης αστάθειας και ποτέ μην αναζητάς στους νόμους τις άλλες αρχές εκτός από τη βούληση και τις ανάγκες της.
Και την τρίτη ημέρα κατά τας γραφάς...ο Θεός δημιούργησε τη google. Και την τέταρτη ημέρα κατά τας γραφάς...οι καλικάντζαροί της...δημιούργησαν τα blogs. Κατά την πέμπτη ημέρα...ο Θεός καμάρωσε για τους δούλους του και ζήτησε ένα λάπτοπ με μεγάλη οθόνη και γρήγορη ανάλυση. Για browser επέλεξε το mozilla που δεν κολλάει και έτσι μπορεί να έχει πολλά παράθυρα ανοιχτά.
Και μονολόγησε..."Κάθε σπίτι ένας τρελός, στης Κατερίνας όλοι".
Και παράγγειλε μηλόπιτα και ξεκίνησε το σερφάρισμα. Έκτοτε όλα πάνε σκατά στον κόσμο. Κι αυτός χέστηκε. Δεν προλαβαίνει να ασχοληθεί και με άλλα. Έδωσε adsl στο λαό και έκανε ασύρματη σύνδεση και στον παράδεισο. Ας μην είμαστε και αχάριστοι.
Υ.Γ. Το σχόλιο το γράφω ως παρόρμηση της στιγμής. Γιατί φαντάζομαι οτι η πρασινομάτα μου είναι χολωμένη και θέλω να γελάσει. Γιατί και ο Σχολιαστής με αγαπάει και θα γελάσει. Γιατί δεν μπορώ να προβλέψω την αντίδραση του καθενός και επειδή τον τελευταίο καιρό όλοι κάτι έχουν πάθει...και η blogoσφαιρια κυριολεκτικά έχει γίνει ένας χώρος όπου ο ένας βρίζει τον άλλον πατώντας τα πλήκτρα. Οπότε μην διαβάσω καμιά μαλακία! Το υστερόγραφο...τελείως ασυνάρτητο...αλλά νόημα βγαίνει.
Εξοριστε καλώς ήρθες.
Ομολογώ ότι το σχολιο σου δνε καταλαβα, αν αναφέρεται στην αναρτηση ή στον «διάλογο» περί λογοκρισίας και ...δημοκρατίας.
Δεν επιχειρώ να σε ερμηνευσω, άλλωστε τι να ερμηνευσω πια εδώ μεσα, σάμπως διαβάζει και κανείς την αναρτηση, ... και έτσι χαμένη στην μετάφραση...σου απαντώ ...και στα δύο.
Όσον αφορά στο θέμα της αναρτησης....όχι, δεν αναζητώ τους λόγους της «αστάθειας»...πουθενά. ίσως και να τους ξέρω, ίσως και να νομίζω ότι τους ξέρω, ίσως και να βαυκαλίζομαι ότι τους ξέρω... Καμμιά φορά, η εξηγηση δνε ειναι η προφανής που μας βολευει να δίνουμε. Αλλοτε πάλι ειναι προφανεστατη...απλά επωδυνη για να την αποδεχτουμε ευκολα. Θέλει και αυτό τον χρόνο του.
Μόνο που η βουληση και οι αναγκες μας, μπορεί να ειναι ο φάρος. Τα δεδομένα όμως ειναι το σημειο ...εκκινησης. Το σημείο στο πελαγος ,που σου καθορίζει το ...που εισαι. Αναμεσα στο σημειο...και τον φάρο...το πλοίο ειναι η ελπίδα. Και όταν το πλοιο...δεν υπάρχει ....απλά χρειαζεσαι ένα ποτό, για να νομίζεις ότι ...εχεις το πλοίο...έτσι για ...δυο τσιγάρα χρόνο...Μετά ξανακουμπώνεις την καπαρντίνα και ...απολαμβάνεις την θέα στην θάλασσα.
Αν τώρα αναφερεσια στην...ασταθεια μου, να καθορίσω τους ...κανόνες μου...ειλικρινά πιστευω ότι αυτοί ήταν σαφείς.
Η αίσθηση που εχω περι...ελευθεροτυπίας, έγκειται στο εξής.
Επιτρέπω στον κ. Δρακονάριο να καταθέσει την άποψη του στο δικό μου blog, μπορεί ο οποιοσδήποτε επισκεπτης του blog μου, να συνομιλήσει μαζί του, εγώ απλά δεν ενδιαφέρομαι.
Εφόσον δεν αναφέρεται ειτε υβριστικά, ειτε ειρωνικά, είτε ακομα και επικριτικά σε ανθρώπους ή ιστοφιγούρες άλλων, όποιος κι αν ειναι αυτός, δεν θα του σβήσω το σχόλιο του. Αν ο κ. Δρακονάριος ή όποιος άλλος θέλει να καταγράψει την άποψη του, ειδικά στο δικό μου blog…ας το κάνει.
Και δεν απαιτώ απο κανέναν να ακολουθήσει τους δικούς μου ...κανόνες.
Εξηγησα, ότι το τελευταίο που θα με ενδιεφερε θα ήτνα να γίνω ο τροχονόμος της blogoσφαιρας.
Απόλογούμαι μόνο για μενα και για κανέναν άλλον. Επιλέγω όμως να συζητήσω για ότι και με όποιον προσεγγίζει τα δικά μου ενδιαφεροντα και να αγνοήσω ότι δεν με ενδιαφέρει. Ε, κάποιο διακαιωμα πρέπει να έχω και εγώ...δεν νομίζεις;
Cindy μου, το σχόλιο...ΑΠΑΙΧΤΟ!!!!!!!!!
Σε λίγο!!!!!!
Cindy,
Nα επιβεβαιώσω το υστερόγραφο... ναι, ο Σχολιαστής σε αγαπάει,και ο Σχολιαστής γελάει... αλλά ο Σχολιαστής γελάει μέρες τώρα, που τα ...virus απόκτησαν ανθρώπινη φωνή και από αυτό καί μόνο το γεγονός νομίζουν πιά οτι έγιναν και πραγματικοί ...άνθρωποι και ΑΠΑΙΤΟΥΝ δικαίωμα στη συζήτηση...
Εγώ είπα σε όλους να εγκαταστήσουν το antivirus του Σχολιαστή, αυτό που διέγραφε αυτόματα καθε διαδικτυακή ...κατσαρίδα, από τον αήμνηστο Γιώργο Θαλασση μέχρι και τα σημερινά μαμούνια...
Αλλά, Cindy μου, και το βρισίδι εχει και αυτό την ...αξία του: αναζωογονεί τον οργανισμό, εντείνει την κυκλοφορία του αίματος... δίνει μιά ζωντάνια στην συνηθισμένη διαδικτυακή συζήτηση του "τι ωραία που τα λές"...
Α... και μην ξεχάσω... τι ωραία που τα είπες...
ΥΓ: Mύρισε λίγο αέρα Λονδίνου και γιά μενα...
Κατερίνα μου, σε φιλούμε, σε σκεφτόμαστε, ελπίζουμε να τα πούμε από κοντά σύντομα...
Τσότσος/Άννη
"Έψαξε - τίποτα κάτω από τις λέξεις.".
Μανόλης Αναγνωστάκης, "ΥΓ".
Τσότσο, Αννη μου,
και εγώ σας φιλώ και σας σκέφτομαι.
Τσότσο φίλε μου, την πανγλυκεια, όμορφη Αννη μου, και τα μάτια σου.
Δημοσίευση σχολίου