Ανεβαίνοντας την Κηφισίας....

Αγαπάω πολύ το φθινόπωρο, αγαπάω πολύ αυτές τις μέρες που μικραίνουν, αγαπάω πολύ αυτές τις νύχτες που μεγαλώνουν, αγαπάω πολύ αυτήν την ψευδαίσθηση της καινούργιας αρχής, αγαπάω πολύ αυτό που φαίνεται να είναι καλοκαίρι κι όμως κρύβει χειμώνα.
Το φθινόπωρο μου βγάζει τόσο έντονα μυρωδιά, άρωμα γυναίκας.
Ίσως γιατί αν και .....οι μύθοι ταυτίζουν την Γυναίκα με την Άνοιξη, εγώ ......ψυχανεμίζομαι ότι κάθε κορίτσι, κάθε έφηβη, κάθε γυναίκα, γεννιέται κουβαλώντας ένα φθινόπωρο μέσα της . Καμιά φορά όταν την βαραίνει πολύ το ντύνει με πιο ανοιξιάτικα χρώματα, αλλά μην ξεγελιέστε …..φθινόπωρο είναι......
Μικρές μέρες, μεγάλες νύχτες, ψευδαίσθηση καινούργιας αρχής, υγρή μελαγχολία ακόμα κι όταν την κρύβει ο ...ήλιος.

Πρώτη φορά που την είδα, στεκότανε,

τη νύχτα εκείνη που η Ρώμη καιγότανε,

χιλιάδες χρόνια φωτιά και μηνύματα,

μα δεν ξεχνώ του κορμιού της τα κύματα.

Μια φωτογραφία της, γυμνή με τακούνια, στον καθρέφτη του σπιτιού του Ολγκριν, στο Σικάγο, ίσως μαρτυρά πολύ περισσότερα από χιλιάδες σελίδες βιβλίων, εκατοντάδες αφιερώματα, δεκάδες ενσταντανέ δημοσιευμένων στον τύπο.
Εκλιπαρεί η Σιμόν ντε Μπωβουάρ τον Νέλσον Όλγκριν να την αφήσει να πάει κοντά του κι όταν αυτός μετά από μήνες σιωπής, επιτέλους της απαντάει, του γράφει

«ας νοικιάσουμε ένα εξοχικό σπίτι, θα είμαι τόσο ευγενική και καλή, θα δεις, θα σφουγγαρίζω το πάτωμα, θα σου μαγειρεύω όλα τα γεύματα, θα γράφω το βιβλίο σου μαζί με το δικό μου, θα σου κάνω έρωτα δέκα φορές κάθε νύχτα κι άλλες τόσες κάθε μέρα, ακόμη κι αν αισθάνομαι λίγο κουρασμένη. Αγάπη μου.. είμαι σίγουρη ότι ποτέ δεν έκανες κάποιον τόσο ευτυχισμένο όσο έκανες εμένα.»

Η Σιμόν που ζήτησε να ταφεί με την τσίγκινη βέρα του Πωλ Λανζμάν, του τελευταίου και πιο τρυφερού της έρωτα, περασμένη στο χέρι της,

η Σιμόν που υπέγραφε τα υπέροχα γράμματα της στον Λανζμαν «η γυναίκα σου, η δική σου γυναίκα»,

η Σιμόν που λάτρεψε τον Σάρτρ, και έγραψε την Καλεσμένη όταν του....εκχώρησε την Olga Kosakiewicz για να μην τον χάσει,

η Σιμόν που αναγνώριζε δημόσια την ανώτερη αρσενική ευφυΐα του Σάρτρ κάνοντας συστηματικά μασάζ στην υπερτροφική εγωπάθεια του,

η Σιμόν που συσπείρωσε εναντίον της, την γαλλική αστική τάξη αλλά και την γαλλική διανόηση όταν κραύγαζε «δεν γεννιέσαι γυναίκα, γυναίκα γίνεσαι»...
Αλλά ίσως και να γεννιέσαι Σιμόν...ίσως και να γεννιέσαι γυναίκα.

Την είδα πάλι στις όχθες του Βόλγα,

που ένας στρατιώτης τη φώναξε Όλγα,

κάτι ψιθύρισε μέσα στο κρύο,

τότε μου 'χε φανεί τόσο αστείο.

«Ξαπλωμένη στα στραπατσαρισμένα σεντόνια, γυμνή και ακίνητη· στο χέρι, παγωμένο από την ακαμψία του θανάτου, κρατούσε ακόμη το ακουστικό του τηλεφώνου και δίπλα της στο κομοδίνο δύο άδεια φιαλίδια ηρεμιστικών».
Μια γυναίκα που είχε τα πάντα και δεν είχε τίποτα.

Μια γυναίκα που λάτρεψε επωνύμως και λατρεύτηκε ανωνύμως, μια γυναίκα που ο σύζυγος Arthur Miller αντί επικήδειου έγραψε για αυτήν το εξευτελιστικό «After the fall», μια γυναίκα που λίγο πριν πεθάνει, .....όπως κι αν πέθανε, έσπασε το τζάμι του παραθύρου της εκσφενδονίζοντας την τεράστια γούνα τίγρη που της έστειλε ο Μπόμπυ για να την εξαγοράσει.

Βρέθηκε κάποια στιγμή στη Γαλλία,

πρώτη του Μάη σε μια άδεια πλατεία,

σε λίγο οι φοιτητές θα ξεσπούσαν,

και μια αλλιώτικη ζωή θα ζητούσαν.

Την είπαν «σκοτεινή κυρία του DNA», αλλά για μένα που πολύ την .....ονειρεύτηκα...... ήταν η Σταχτοπούτα του DNA, η μεγάλη ηρωίδα μου, η Rozalind Franklin.
Η υπέροχη Ρόζαλιν που πέθανε στα 37 της χρόνια, από καρκίνο στις ωοθήκες. Έναν καρκίνο που οφειλόταν στην υπερέκθεση της στις ακτίνες Χ.
Η Ρόζαλιν που με το τέλος του πολέμου πηγαίνει στο Παρίσι στον Jacques Mering, και στο εργαστήριο του μαθαίνει την πρωτοποριακή για την εποχή τεχνική, της περίθλασης με ακτίνες Χ. Επιστρέφει 4 χρόνια μετά στην Αγγλία, στο King's College.

Η Ρόζαλιν που τον Μάιο του 1952, κατορθώνει να τραβήξει την περίφημη «φωτογραφία 51» την πιο σημαντική φωτογραφία του 20ου αιώνα, αυτή που προσδιορίζει την διπλή έλικα του DNA.
Η Ρόζαλιν που εμπιστεύεται στον μεγάλο έρωτα της ζωής της την φωτογραφία, και λίγο καιρό μετά ....ο Crick και ο Watson στέλνουν στο Nature το περίφημο paper των 900 λέξεων που έμελλε να αλλάξει ...τον κόσμο.
Στο άρθρο αυτό παραθέτουν τα δεδομένα και οι υποθέσεις που τους οδήγησαν στη διατύπωση του μοντέλου της δίκλωνης έλικας και σημειώνουν ότι «ωθηθήκαμε επίσης από μια γενική γνώση των αδημοσίευτων πειραματικών αποτελεσμάτων και ιδεών της Dr. Franklin και των συνεργατών της στο King’s College»
Το 1962 οι F. Crick. J. Watson και Μ. Wilkins παίρνουν ΤΟ βραβείο Νόμπελ......

Σε μια πρόσφατη συνέντευξή του στο περιοδικό Scientific American, ο Watson λέει «θα ήταν μια καλή ιδέα να είχε δοθεί στον Wilkins και την Franklin το βραβείο Νόμπελ στη Χημεία και σε μένα και τον Crick το βραβείο στην Φυσιολογία ή την Ιατρική, έτσι ώστε να είχαμε τιμηθεί και οι τέσσερις».

Υπέροχη, προδομένη Ρόζαλιν που πολύ αγάπησες.....

Στο Πάλος νύχτα τ' όνομά της αφήνει,

γραμμένο κάπου στου Κολόμβου την πρύμνη,

τότε που οι Ισπανοί ξεκινούσαν,

και για μια άγνωστη μοίρα μεθούσαν.

Η εικόνα της ατσαλένιας κυρίας με ένα χαμόγελο που αναδεικνύει τα όμορφα ζυγωματικά, αλλά που δεν φτάνει στα μάτια, στα μάτια, που κρυμμένα πίσω από τα γυαλιά καθρεφτίζουν, αντανακλούν ...τρομακτικές βεβαιότητες για όλα. Μια ατσαλένια κυρία που ντοπαρισμένη χαιρετάει τα πλήθη.
Μια αρένα που στην πρώτη σειρά κάθεται ένα 17χρονο κορίτσι με απλανές βλέμμα και εμφανή εγκυμοσύνη. Μια μικρή γυναίκα, ένα μεγάλο παιδί, βορά ....στην ΒΕΒΑΙΟΤΗΤΑ της μαμάς της

Και εγώ πάντα αφελής να πίστευω ότι η γοητεία της Γυναίκας και η γοητεία της Αριστεράς.....μπλέκονται μαζί κουβάρι, μιας που κι οι δύο εκφράζουν αυτήν την διαρκή ευαισθησία που γράφεται, λέγεται, ψιθυρίζεται, βγαίνει από ένα .... «μπορεί», από ένα .... «ίσως», από ένα ... «δεν ξέρω».....
Εικόνα τρομακτική, εικόνα ανατριχιαστική, εικόνα εφιαλτική.Εικόνα .....ΒΕΒΑΙΗe

Σήμερα έχει στα χέρια ένα αγόρι,

πάλι ξεκίνησαν οι Σταυροφόροι,

μα ποιος ακούει και ποιος ενδιαφέρεται,

για ένα κόσμο που βράζει και φλέγεται

Η Edah Mwanyongo 20 ετών εξαναγκάστηκε να παντρευτεί τον Ridein Simfukwe 66 ετών επειδή ο πατέρας της πούλησε δύο αγελάδες που ανήκαν στον Simfukwe.

Ο Πλιάτσικας τραγουδάει το τελευταίο ρεφρέν. Έφτασα σπίτι .... Ανοίγω την γκαραζόπορτα, παρκάρω. Το τραγουδι δεν έχει τελειωσει ακόμα. Κλείνω το CD. Καληνύχτα.