Υπάρχει ένας άλλος κόσμος, αλλά ...ειναι μέσα σε αυτόν

Μια περίεργη, άνοιξη.
Ένας ήλιος που θαρρείς ότι φωτίζει τις σκιές περισσότερο για να τις αναδείξει παρά για να τις διαλύσει.
Μικρές αποσπασματικές εικόνες να προσπαθούν να μεγεθυνθούν για να συλληφθεί το όλο, κι αυτό γελώντας σαρκαστικά μονίμως να μας διαφεύγει.

Η πολιτική βαθιά λαβωμένη από την μικροπολιτική και το κυβερνητικό κουτσομπολιό, έχει αποσυρθεί στην σπηλιά της, παραχωρώντας όλη την σκηνή στην επικοινωνία. Οι «σοφοί» της επικοινωνίας να έχουν πέσει με τα μούτρα στο γυαλί, στο ραδιόφωνο, στις φυλλάδες της συμφοράς, να ξεπουλάνε αποκωδικοποιώντας μαθές, το βλέμμα του Μπαρόζο, το νεύμα του Ρεν, το χαμόγελο του Σαρκοζί, την απάντηση της Μερκελ στην ...«ελληνική μπλόφα», τις παλινωδίες στις κουβέντες του Πρωθυπουργού, που ανεβοκατεβάζουν –μαθές- τα spreads.
Συμβόλαια καναλαρχών και μεγαλοεκδοτών μεγαλοεργολάβων να εκτελούνται χυδαία, χωρίς την παραμικρή αιδώ, ηθικολογίες να σφυροκοπάνε σαν μαστίγια στον αέρα, λαϊκίστικες προσεγγίσεις του συρμού να συσκοτίζουν βρωμίζοντας τα πάντα. Όπου σταθείς και όπου γυρίσεις, η κατήφεια, η μιζέρια, η οργή, η ανησυχία, ο φόβος να αφήνει το λιγδερό αποτύπωμα του. Περίεργη Άνοιξη...


Η πλατεία να αναπαύεται μέσα στο Κυριακάτικο σούρουπο, που αργεί πια να έρθει.
Μια οθόνη στημένη στο κέντρο της πλατείας και ξύλινες καρέκλες των κατοίκων που παλεύουν να ξανακάνουν τα Εξάρχεια γειτονιά. Μια γυναίκα καθισμένη στο παγκάκι, τυλιγμένη στα χέρια και το μπουφάν του συντρόφου της, έγκυος σε μια ηλικία που πριν κάποια χρόνια θα την έλεγαν γιαγιά. Μια κοπελια όρθια να παλευει να σηκωσει έναν χρηστη με χωμένο το κεφαλι μέσα στα γόνατα, λες και ξέμειναν μόνοι τους, σε μια περιοχή που οι αντιεξουσιαστές του γλυκού νερού πήραν την εξουσία στα χέρια τους, χτυπώντας τους πιο αδύναμους κρίκους, αυτού του φαύλου κύκλου της καταστροφής.

Τα μάτια του Λάμπρου Φούντα να με κοιτάζουν από τους τοίχους της πλατείας. Είναι δικός μας, λένε οι αφίσες. Κανείς δεν ξέρει ...ποιανού ή τι ήταν, ένας 35χρονος που πυροβολήθηκε από την αστυνομία πισώπλατα. Οι πληρωμένες φωνές, αναμάσησαν την άποψη του Υπουργού Προστασίας του Πολίτη -πόσο πια γκραν γκινιολ ακούγεται αυτός ο τίτλος!!! Περίεργη Άνοιξη ...φαίνεται ότι πια συνηθίσαμε να πυροβολούνται πισώπλατα, «35χρονοι βιολόγοι», κάποιος να λέει ...μα ήταν τρομοκράτης, και κανείς μας, να μην μιλάει....

Ένας όμορφος Νιγηριανός, που απορείς πως τα χέρια του καταφέρνουν να χωρέσουν όλα αυτά τα CD και DVD, μπαίνει στο Φλοράλ. Δεν επιδεικνύει απλά το εμπόρευμα του, αλλά με μια εκπληκτική επιδεξιότητα, σαν χαρτοκλέφτης σε παλιό γουέστερν, αφήνει μπροστά στον κάθε θαμώνα από ένα DVD. Οι περιπέτειες της Τζούλιας στην χώρα της κλειδαρότρυπας να εναλλάσσονται με τις περιπέτειες της Αλίκης στην χώρα των θαυμάτων.
Τραπέζια με παρέες άγνωστες μεταξύ τους μέχρι εκείνη την στιγμή, γυρνάνε το βλέμμα στο διπλανό τραπέζι και παρακολουθούν τις επιλογές του αυτοσχέδιου ψυχολόγου μας. Μέσα σε 10 λεπτά, όλοι μιλάνε με όλους, γελάνε, πειράζονται, ανταλλάσσουν ατάκες. Τα τραπέζια γίνονται βαρκούλες που πλησιάζουν μεταξύ τους, ανταλλάσσουν επιβάτες και ατάκες, τα βλέμματα απελευθερώνουν, οι λέξεις γίνονται μικρές άγκυρες.
Αναθαρρεύει ο Νιγηριανός, νοιώθει λιμενάρχης μέσα στο μικρό λιμάνι του Φλοράλ, ανακατεύει την «τράπουλα» και γελώντας δείχνει την Τζούλια και λέει ...η Άνοιξη.

Και εκείνη την μικρή στιγμή, σε εκείνο το χαμόγελο του γλυκού πωλητή με τα κατάλευκα αστραφτερα δόντια, κατορθώνω λες να συλλάβω την αλήθεια.
Την αλήθεια της στιγμής.

Γιατί η αλήθεια, έχει συντεταγμένες, και μια από αυτές είναι ο χρόνος, η στιγμή. Ξαφνικά η κουνελοτρυπα ανοίγεται μπροστά μου, και η Wonderland, μου γνέφει χαρωπά. Τα κομμάτια της καρδιάς, του μυαλού και του σώματος μου, ενώνονται λες και ορμάνε εκεί που τα κλισέ των καθιερωμένων αντιλήψεων ανατρέπονται. Ο πωλητής DVD, ο ξένος, που παλεύει να αποκωδικοποιήσει το παραμύθι του καθενός, λειτουργεί σαν τον μαγνήτη που μας ξυπνάει από τον λήθαργο μας. Αυτός ο ξένος, που μόνο όπλο έχει το πάθος και την ελπίδα του καλύτερου αύριο, μου δείχνει ποια είναι η Άνοιξη. Και όχι δεν είναι η Τζούλια και η ηδονή της κλειδαρότρυπας που αναπαράγει.

Άνοιξη είναι να ακουμπάς στο γέλιο των άγνωστων που ξάφνου κάτι τους κάνει γνωστούς. Άνοιξη είναι η λαμπερή αναμονή που φωτίζει τα μάτια της 50αρας εγκύου. Ανοιξη είναι οι νέες συλλογικότητες που χτιζουν οι κατοικοι των Εξαρχείων. Ανοιξη ειναι τα μάτια του δολοφονημενου Λάμπρου Φουντα που σου φωναζουν απο τον τοιχο «μίλα». Άνοιξη είναι η κοπελιά, που παλευει να σηκωσει το πρεζονι στα πόδια του. Άνοιξη είναι να μην φοβάσαι τις σκιές, αλλά να χώνεσαι στην ομίχλη τους, για να βρεις τα κομματάκια της εικόνας. Άνοιξη είναι ο Νιγηριανός «παράνομος» μικροπωλητής που έχει το κουράγιο, το θάρρος, τα κότσια να διασχιζει ωκεανούς γελώντας και κυνηγώντας το όνειρο.

Άνοιξη είναι η αγκαλιά του συντρόφου σου.... Πάρε με αγκαλιά. Είναι Άνοιξη... Και ναι, σου λέω.... ΑΛΗΘΕΙΑ, ο άλλος κόσμος, ειναι μέσα σε αυτόν.