Τα μισά-μισά, τα ίσα, τα όμοια, τα μίζερα, τα θλιβερά...

«Αγάπη μου, κάποτε μου είχες πει, ότι μ’ αγαπάς επειδή με κάνεις ευτυχισμένη. Ίσως να μην το θυμάσαι, λες τόσα πολλά ανόητα πράγματα. Ε, λοιπόν αυτή την στιγμή θα πρέπει να μ’ αγαπάς πολύ, γιατί μ’ έκανες ακόμη πιο ευτυχισμένη. Κατάφερες να ξεπεράσεις ακόμη και το πόσο δυστυχισμένο έκανα τον εαυτό μου εξ’ αιτίας σου.
Σ’ ευχαριστώ, είναι τόσο γλυκό να σ’ αγαπάει κανείς, σήκωσες ένα βάρος από την καρδιά μου και τώρα αρχίζω πάλι να ταξιδεύω προς το μέρος σου αργά αλλά σταθερά.

Η σκέψη να νοικιάσουμε ένα εξοχικό σπίτι μ’ αρέσει πάρα πολύ. Θα είμαι τόσο ευγενική και καλή, θα δεις, θα σφουγγαρίζω το πάτωμα, θα σου μαγειρεύω όλα τα γεύματα, θα γράφω το βιβλίο σου μαζί με το δικό μου, θα σου κάνω έρωτα δέκα φορές κάθε νύχτα κι άλλες τόσες κάθε μέρα.
Αγάπη μου, μπορείς να είσαι περήφανος, είμαι σίγουρη ότι ποτέ δεν έκανες κάποιον τόσο ευτυχισμένο όσο έκανες εμένα.
Φαίνεσαι πια τόσο κοντά, αν γυρίσω το κεφάλι μου θα σε δω αναπαυτικά ξαπλωμένο στο κρεβάτι μου, μισοκοιμισμένο και ζεστό, μου φαίνεται ότι μπορώ όποτε θέλω, να πάω να ξαπλώσω δίπλα σ’ αυτό το ζεστό και δυνατό σώμα. Το λαχταρώ. Αγαπημένε μου, είναι τόσο γλυκό να σ’ αγαπώ».

Simon de Beauvoir, γράμμα στοn Nelson Algren.

Η φωτογραφία, σου βαλμένη σε ζελατίνα, κομμένη από ένα αφιέρωμα σε σένα, απο μια παλια Liberation, κουρνιαζει στο μαθητικό μου πορτοφόλι.
Φωτοτυπάδικο στην Πλατεία Καρυτση, να μου την μεγεθύνει ο μερακλής, ο καλλιτέχνης, να μου την κορνιζάρει λίγο πιο κάτω ο Νικήτας, να την πάρω μαζί μου στην νέα μου πόλη, στην νέα μου ζωή, να την κρεμάσω, απέναντι από το φοιτητικό μου κρεβάτι. Δίπλα στο παράθυρο που έβλέπε στην θάλασσα.

Το βλέμμα σου, Simon de Beauvoir, να με κοιτάει από τον καθρέφτη και να μετράει τις μέρες και τις νύχτες της εποχής που ξεκινάω να ανακαλύπτω ότι γυναίκα δεν γεννιέσαι, γυναίκα γίνεσαι.

Η αλληλογραφία σου με τον υπέροχο Algren από το θλιβερό Σικάγο, με τον νεαρό Lanzmann, με τον Sartre, τον Nizan, τον Bost, την Olga, τον Aron, να στέκεται το μέτρο της γνώσης μου για τον έρωτα.
Και εσύ, απόλυτα παθιασμένη, απόλυτα ευτυχισμένη και ταυτόχρονα απόλυτα δυστυχισμένη, αυταρχική και υποταγμένη, έξυπνη αλλά όλο σάρκα, να ορίζεις το classe, το στυλ και την άποψη, να καταβροχθίζεις και να καταβροχθίζεσαι από τους εραστές και τους αγαπημένους σου.
Να ζητάς να θαφτείς με το δαχτυλίδι του Claude Lanzmann, και στο τελευταίο σου γράμμα πριν ...φύγεις να του γράφεις «Γυναίκα δεν είναι η στρατευμένη αγωνίστρια, γυναίκα είναι η μεγάλη ερωτευμένη»

Δεν γεννιέσαι...γίνεσαι. Και γίνεσαι γυναίκα, γυναικάρα, γυναικούλα ή γυναικάκι. Σιχαινόσουν τις ... σουφραζέτες της συμφοράς, τις φεμινίστριες της ομοιότητας, τα μίζερα ψευτομαγκάκια, τις γυναίκες της ερωτικής ή ακόμα χειρότερα της συζυγικής ιδιοκτησίας, τις γυναίκες που κραδαίνουν λάβαρο και συγχρόνως ρόπαλο το «μου ανήκεις», τις γυναίκες τρεις το λάδι, τρεις το ξύδι. Να μοιράζεσαι με άλλες γυναίκες, με άλλους άνδρες το εκάστοτε αντικείμενο του πόθου σου, και να παίζεις το παιχνίδι του κάθε λεπτού κατάκτησης, απώλειας, χωρίς μέτρο, χωρίς κανόνες, χωρίς νόρμες.

Σήμερα, εκτός από όλες αυτές που στηλίτευσες, όλες αυτές που ζουν, βασιλεύουν και πολλαπλασιάζονται, θα σιχαινόσουν τις ...γυναίκες της ποσόστωσης, τις γυναικούλες ...φούστα- μπλούζα, τα γυναικάκια που ποντάρουν στην ...πίστη, στην υποκρισία, στο «ότι δεν ξέρω δεν υπάρχει», στις γυναικούλες που παλεύουν να φύγουν 5 χρόνια πιο νωρίς απο την δουλεια, ιδεολογικοποιωντας το ότι κάποτε έκαναν ένα παιδί, στις θλιβερές γυναικοπαρέες προς αναζήτηση Πρίγκιπα με προδιαγραφές, τις μίζερες, ανάπηρες γυναίκες που δεν κατάλαβαν ποτέ, ότι γυναίκα δεν σε κάνει το φύλο σου. Γυναίκα σε κάνει ...ο Άντρας.

Πέρσι, έγραφα.... Ανήκω σε μια γενιά γυναικών, που δεν χρειάστηκε ποτέ να διεκδικήσω ΤΙΠΟΤΑ από τους άνδρες. Δεν χρειάστηκε ποτέ να κλωτσήσω καμία πόρτα γιατί αυτές ήταν ήδη ανοιχτές. Όλα ήταν μισά μισά, όλα ήταν ίσα...

Και όχι, δεν γούσταρα ποτέ ούτε τα μισά- μισά, πολύ δε περισσότερο τα «ίσα». Το φρικτότερο μου; Τα όμοια. Τα θλιβερά ...όμοια. Και τα αντιπάλεψα.

Σήμερα , Ημέρα της γυναίκας, αφιερωμένη εξαιρετικά στους λίγους και εκλεκτούς, που φτιάχνουν ...Γυναίκες. Αφιερωμένη στους Πρίγκιπες, που ψηλοί, τεράστιοι, χορτασμένοι από χάδια, αγάπες, έρωτες, αγκαλιές, δικές σου και ξένες, σε κοιτάνε στα μάτια, σε χώνουν στην μεγαλειώδη αγκαλιά τους, και εκεί μέσα κουρνιασμένη, χορτασμένη, αναρωτιέσαι... μα τι έχω τώρα πια να φοβηθώ;

Φ. έτσι, κράτα με απόψε σφιχτά, στην αγκαλιά σου. Ναι απόψε, το τελευταίο μας ποτήρι πριν πάμε για ύπνο για την Simon de Beauvoir. Καλή σου νύχτα Πρίγκιπα μου.

Y.Γ.Μην χαμογελάς Simon, σε βλέπω ακόμα και μέσα απο τον καθρεφτη...