Κυριακή 31 Ιουλίου 2011

Κίτρινες ιστορίες

Το παλιό μας Αεροδρόμιο-σε αντίθεση με αυτό το κακέκτυπο του σημερινού Φρανκουφουρτιανού τέρατος με τις μαρμάρινες- είχε τη αειθαλή γοητεία της Καζαμπλάνκα. Άλλωστε μπορούσες πάντα να παραμυθιαστείς, ότι από κάποια γωνιά του θα πεταχτεί ο Χάμφρεϊ να μαλώσει τον Sam γιατί τον παράκουσε και παίζει ξανά το ...απαγορευμένο as time goes by.

Υπάρχει μια ώρα του μαρτιάτικου αθηναϊκού ουρανού, εκεί γύρω στις 6 το απόγευμα, που την αλλαγή μέρας-νύχτας, την διαχειρίζεται ένας προβολέας που αγαπάει πολύ αυτή τη Πόλη. Είναι όσο ακριβώς σούρουπο χρειάζεται.

Παλιό Αεροδρόμιο λοιπόν, μαρτιάτικο σούρουπο με βοριαδακι, και μια σειρά από το κίτρινο που αγαπώ. Τα πράγματα τότε, δεν ήταν όσο ...ευρωπαϊκά και ...εξευγενισμένα είναι στις μέρες μας. «Πιάτσα», σαν κακογερασμένες πόρνες πίσω από την Αθηνάς έκαναν οι «πελάτες» και οι ταξιτζήδες ... διάλεγαν. Δεν ήμουν καθόλου σίγουρη για το ...που πάω, δεν ήμουν καθόλου σίγουρη για το που ...θέλω να πάω, δεν ήμουν καθόλου σίγουρη για το αν πρέπει να ξαναμπώ μέσα στο αεροδρόμιο και να πάω στις ...αναχωρήσεις.

Προχώρησα λίγο πιο περα, στάθηκα λίγο παρακεί, χωρίς να αναμειχθώ στο αλισβερίσι «Πατήσια», «Δάφνη», «Πειραιάς», «έλα εσύ», «δεν χωράνε οι βαλίτσες σου κύριος», «να πάμε πρώτα την κύρια εκεί, σε πάω μετά...αλλού». Εκείνο το πεζοδρόμιο, εκεί που τέλειωνε το ...Αεροδρόμιο και άρχιζε η ...Πόλη, ήταν μια πόρτα, ένα όριο, ΤΟ σύνορο του μέλλοντος μου, και το να στέκομαι πάνω του, μου δημιουργούσε μια στοιχειώδη ασφάλεια στην έρημο των ανασφαλών ...προορισμών μου. Και μέσα στα πλήθη που βοούσαν και αλάλαζαν αναζητώντας μέσο για τον προορισμό- που τυχεροί εκείνοι ήξεραν ποιος είναι, αντίθετα με εμένα που δεν είχα ...ιδέα- ένα κίτρινο σταματάει μπροστά μου και ρωτάει «εσύ που πας;».

«Εγώ;» ρώτησα ηλίθια.

Ο ταξιτζής με κοίταξε με το παραιτημένο βλέμμα που κοιτάς τους ηλίθιους και έγνεψε με το κεφάλι «ναι, εσύ». Κι ανάμεσα στο «πουθενά», στο «δεν ξέρω», στο «σκέφτομαι» που ήταν οι προφανείς μου ...απαντήσεις, απάντησα ...ΕΚΕΙ. «Μπες μέσα» και ...μπήκα.

Είχα μόνο μια μικρή χειραποσκευή, ένα μικρό σακ βουαγιαζ, τίποτα ... μεγάλο, τίποτα... τελεσίδικο. Από τότε βέβαια έμαθα, ότι αν είναι να φύγεις... μην γυρίσεις ποτέ να πάρεις τίποτα ...μεγάλο... Οι ντουλάπες, τα γραφεία, οι βιβλιοθήκες, τα συρτάρια, οι σιφονιέρες, τα κομοδίνα, οι αποθήκες, έχουν ...αφόρητα προσκλητήρια από αναμνήσεις, κόλες μνήμης. Έχουν όλα αυτά που δεν χρειάζεσαι. Έχουν όλα αυτά, που όταν αρχίσεις να σκέφτεσαι τι να πάρω- τι να αφήσω, έχεις ήδη γυρίσει το κεφάλι πίσω. Μην τα ανοίξεις ποτέ. Μην τα κοιτάξεις ποτέ. Οι μικρές αποσκευές ...είναι τελεσίδικες.

Στο πίσω κάθισμα δυο κυρίες τιτίβιζαν κουτσομπολεύοντας το γκρουπ που είχαν συμμετάσχει, τα ψώνια που έκαναν, τις ευκαιρίες που βρήκαν , τα μέρη που είχαν επισκεφτεί, τα σπίτια, τους συζύγους και τα παιδιά που τις περίμεναν. Λίγες φορές ζήλεψα στη ζωή μου κάποιον, όσο αυτές τις δυο κυρίες που δεν τις έβλεπα αλλά τις άκουγα , τόσο ικανοποιημένες, τόσο σίγουρες, τόσο ασφαλείς για τον ...προορισμό τους.

«Εσύ από που έρχεσαι;» με ρώτησε ο ταξιτζής. Από ...... «Ωραία, πολύ ωραίο μέρος» μου λέει. «Ωραίο» άνοιξα το στόμα μου να πω... «Ναι», απάντησα με αυτή την κατάφαση του κουνήματος του κεφαλιού. Ήξερα ότι τόσες μέρες, τόσες ώρες μετά, είχε έρθει η ώρα να σκάσει μέσα μου η καταιγίδα. Και το κλάμα έρχεται πάντα την πιο άκαιρη στιγμή. Κατάπινε. Ανάσανε. Είχε πια σκοτεινιάσει. Βρήκα τα γυαλιά ηλίου και τα φόρεσα.

Όταν αφήσαμε τις κυρίες, ο ταξιτζής χωρίς να γυρίσει το κεφάλι του προς το μέρος μου, είπε «έλα ρε κοπελιά, δεν μπορώ να σε βλέπω έτσι, όλα θα γιάννουν». Και μέσα σε ένα κίτρινο ταξί, σε αυτό το κίτρινο χελωνίσιο καβούκι ...βγήκε όλο. «Όλα θα γιάννουν».

Σταμάτησε στο περίπτερο, με ρώτησε αν θέλω νερό ή πορτοκαλάδα, ψιθύρισα μέσα σε λυγμούς «τίποτα», αγόρασε νερό, πορτοκαλάδα και μια σοκολάτα. Και με άφησε να κλάψω, να θρηνήσω, να φοβηθώ, να λειώσω, να συνθλιβώ, σταματημένος εκεί στον παράδρομο της Κηφισίας, λίγο μετά το Φάρο Ψυχικού. Μου πρόσφερε σοκολάτα, δεν μπορούσα, έφαγε εκείνος ένα κομμάτι, δίπλωσε την υπόλοιπη, ήπιε από το δικό του το νερό. Αμίλητος. Μου πρόσφερε χαρτομάντιλα από ένα μεγάλο κουτί, και όταν ένοιωσε ότι ...κόπασα, ότι ...άδειασα, ανάψαμε τσιγάρο. Και μου είπε για την γυναίκα του, για το γιο του, για τη νύφη του, για τον εγγονό που δεν ερχόταν τόσα χρόνια μετά, για την δουλειά του, για το χωριό του, για όλα. Μου συστήθηκε. Με είχε δει στην απόλυτη γύμνια μου. Και ...μου συστήθηκε. Δεν ήταν πια ...ξένος. Δεν με ρώτησε τίποτα, μου είπε τα πάντα και κάποια στιγμή με ρώτησε. «Πάμε;». Πάμε... Και με πήγε σε αυτό το ...ΕΚΕΙ, που σε εκείνο το πεζοδρόμιο του παλιού Αεροδρομίου αποφάσισα ότι θα ...πήγαινα. Αποφασισα... γιατι με ρώτησε. Δεν είχα πια κλειδιά. Περίμενε να μου ανοίξουν την πόρτα.

Σε αυτή τη Πόλη, ακόμα κι ο πιο στρυφνός, ακόμα κι ο πιο κουρασμένος και καταταλαιπωρημένος ταξιτζής, όταν σε αφήνει χαράματα στη πόρτα, θα σου πει την ώρα που σου δίνει τα ρέστα «έλα μπες γρήγορα μέσα, σε βλέπω». Και μόνο για εκείνο το προστατευτικό βλέμμα στη πλάτη μου, την ώρα που το αλκοόλ - εξ ου και το αυτοκίνητο κάπου παρατημένο- αρχίζει την ...ανοδική του πορεία, την ώρα που το χέρι ψάχνει απεγνωσμένα μέσα στη τσάντα-αντίσκηνο και ...βρίσκει οτιδήποτε άλλο εκτός από τα κλειδιά ακούγοντας πίσω τον ασθμαίνοντα ήχο της ντηζελομηχανής, οι ταξιτζήδες μου, θα έχουν πάντα την αμέριστη αγάπη μου.

Δεν αγαπώ το κίτρινο χρώμα. Αν θυμάμαι καλά, δεν είχα ποτέ τίποτα κίτρινο. Το μόνο κίτρινο που αγαπώ είναι το χρώμα του ταξί. Και επειδή ξέρουν, καταλαβαίνουν, αφουγκράζονται οι ταξιτζήδες μου, πόσο πολύ τους αγαπώ, με αγαπάνε και αυτοί.

Άλλωστε έχουμε τόσα πολλά κοινά. Αγαπάμε το τιμόνι, αγαπάμε το δρόμο, αγαπάμε αυτή τη Πόλη, αγαπάμε την ανθρώπινη επαφή, αγαπάμε τις ανθρώπινες ιστορίες. Αγαπώ πολύ αυτά τα κίτρινα ελληνικά χελωνάκια που μπορείς να πεις τα πάντα και τίποτα,σε πάνε παντού και πουθενά. Τώρα έχουμε ακόμα κάτι κοινό με τους ταξιτζήδες μου. Σιχαινόμαστε το ίδιο, όλα αυτά τα γραβατωμένα ανθρωπάκια, αυτά τα άθλια αριβιστάκια της πυρκαγιάς, αυτά τα τυπάκια ...μάρκας Ραγκούση..

15 σχόλια:

monahikoslikos είπε...

εξαιρετικό όπως πάντα αν και θαρρώ πως κάπου κάποτε το 'χω ....ξαναδιαβάσει.

katerina είπε...

Λυκε μου, Αγαπημένε μου Λυκε, μένω εντυπωσιασμένη. Δεν το θυμομουν,αλλά το βρηκα. Βαζοντας το ταξι και μετα to Αεροδρομιο στο ...ψαχτηρι του blog. Και πάλι ...Ιουλιο. Και τι άλλο βρηκα!!!! Τοτε που κρατουσες τα ...φωτα αναμενα. Θυμάσαι; Αχ μωρέ ποσο μου εχεις λειψει!!!!

Τελικά όταν δενομαι με αεροδρομια θυμαμαι πάντα την μαγική σκηνή απο το Casablanca. Το πιο όμορφο ..."αεροδρομιο" του κοσμου. Η πιο γοητευτική κινηματογραφική σκηνη στην ιστορια του σινεμα. And the time goes by καλέ μου. Τρια χρονια πια... Πάντα ζορικος ο Ιουλιος. Καυτός...

katerina είπε...

Υ.Γ. Ελέγα πάντα ότι κάποια στιγμη πρέπει να κάτσω να ασχοληθώ κάποιες ώρες και να βάλω ετικετες σε όλο αυτο τον ορυμαγδό τοσων ...λυαριών εδω μεσα. Ξερω βέβαια Λυκε μου, ότι δνε θα το κάνω ποτε. Όπως δεν κάνω ποτε,όλα αυτα που λέω ότι ...πρέπει να κάνω. Αλλά τελικά ...μπορει και να μην χρειαζεται.

monahikoslikos είπε...

Καλό καλοκαίρι Κατερίνα μου κι από Σεπτέμβρη που θα μαζευτούν πολλά τα σύννεφα θα ξανανάψουμε τα φώτα να βλέπουμε τα στραβά και τ' ανάποδα.

dimitris είπε...

Κατερινα καλημερα.

Σε ''ρωτω'' την στιγμη που σου ''δανειζομαι'' το κειμενο σου για τα κιτρινα χελωνακια, το κανω cλopy και σ'ευχαριστω και για την εαισθησια του κειμενου και για την ''απαλλοτριωση''...

Swell είπε...

Kατερίνα μου, κάτι ανθρωπάκια σαν το Ραγκούση που καβάλησαν το καλάμι επειδή κάποιος του ίδιου φυράματος πίστεψε ότι ένας πιτσαδόρος μπορεί να γίνει (και)καλός υπουργός, ΔΕΝ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΑΝ ΠΟΤΕ ΝΑ ΦΑΝΤΑΣΤΟΥΝ ΤΟ ΜΕΓΑΛΕΙΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΙΑ ΕΝΟΣ ΤΑΞΙΤΖΗ

katerina είπε...

Δήμητρη μου χαρά μου.
Στο έγραψα και στο σπιτι σου, οι ταξιτζηδες ειναι μια απο τις ελεχιστες επαγγελματικές κατηγορίες που συνολικά εχω τις ομορφοτερες μνημες και την πιο καλή επαφή. Υποθέτω ότι αυτο συμβαινει για ένα απλό λόγο. Ζυμωνονται καθε μερα με την ανθρωπινη φυση και τις ανθρωπινες ιστοριες. Αυτό τους προσδιδει ένα ειδος όμορφης σοφίας.

katerina είπε...

A Swell μου θα συμφωνησω απολυτα. Το διαβασα και ήταν τόσο γλυκο το post σου. Αν κάτι βγάζει το ελληνικό ταξι, ειναι αυτη η ανθρωπια της επαφής, η ζεστασια του οικειου. Και τελικά νομιζω ότι όλοι εχουν τρυφερές μνημες απο αυτό.

Επ' ευκαιρία θυμηθηκα και άλλη μια ...κιτρινη ιστορία, που μάλλον ειναι η μεγαλυτερη ντροπη που εχω ζησει ποτέ μου.

Έχω πάρει ταξι μαζί με μια άλλη κυρια βραδυ. όχι πολυ αργά κατα τις 10, χειμώνας. Αφηνουμε την κυρία στον Αγιο Παντελεημονα στην Πευκη και συνεχιζουμε. Εγώ κάθομαι συνοδηγός. Ξαφνικά στο δασακι που ειναι παρακατω σταματάει ο οδηγός, κάτι ειπε μεσα απο τα δόντια του, ανοιγει την πορτα και το μάτι μου πιανει ότι βάζει τα χερια του στη ζωνη του παντελονιου του. Αμαν λέω, ανοιγω την πορτα η βλαμένη και αρχιζω να τρεχω στην κατηφορα. Ελαχιστα λεπτα μετα, ακουω το αυτοκινητο πισω μου και κορνα. Απο το ανοιχτό παραθυρο φωνάζει ο άνθρωπος, βρε παιδί μου σε τρομαξα, ήθελα να κάνω την αναγκη μου στο δασακι. Προφανώς ο άνθρωπος μου ειπε μισό και ντραπηκε να μου εξηγησει. Κια εγώ η βλαμενη το έβαλα στα ποδια. Ντροπη...μεχρι θανατου. Ξαναμπαινω στο ταξι, να μου ζητάει ο άνθρωπος χιλια συγνωμη που με τρομαξε και εγώ να θέλω να ανοιξει η γη να με καταπιει απο τη ντροπη.

Ανώνυμος είπε...

"...Καλα-καλα ουτε και καπιταλιστης δεν μπορει να υπαρξη ο Ελληνας . Καπιταλιστης σημαινει τευλορισμος ,σημαινει να βλεπης τον ταξιτζη ως εξαρτημα του αυτοκινητου -ως προεκταση του τιμονιου η σαν την ροδα.
Ο Ελληνας δεν μπορει να μετελθη σε τετοια κατασταση ,γιατι , στην παρουσα τουλαχιστον φαση του , παραμενει βυζαντινος ,βαθυτατα κοινοβιακος στην νοοτροπια του ,χριστιανος ορθοδοξος , ελεημων και ψυχικα θηλειος . Ανατρεφεται απο γεννησιμιου του ετσι . " αποσπασμα απο ενα βιβλιο ειναι
καλο μηνα γιωργος-λευκαδα

katerina είπε...

Τι όμορφο Γιωργο μου!!!!
Ναι ειναι η κουλτουρα του πλουραλισμου της ορθοδοξίας που δεν εχει πλεον καμια σχεση με θρησκεια,δογμα ή παπαδαριο,αλλά με επικτητη κοινωική δεξιοτητα που κληρονομουμε και ελπιζω να κληρονομησουμε και στα παιδιά μας. Συλλογικότητες,κοινωνικότητες, αλληλεγγυη, μοιρασμα,άποψη, καψιμο των αναπηρων και ανυπαρκτων μεσων ορων του τιποτα.

Ειναι το ακριβώς αντιθετο αυτου του προτεσταντισμου, που λειτουργησε άλλωστε και σαν το βασικό πλαισιο του νεοφιλελευθερισμου. Ειναι αυτη η εξωστρέφεια του ηλιου και της θαλασσας, της βιωμενης ιστορικότητας, του Βυζαντιου, του του κλεφτη, του ανταρτη,του εμπορου και της Ανατολής. Κι ειναι τόσο όμορφο!!!

Κι απο την άλλη οι νεο-γενιτσαροι, οι γερλήδες,οι πιθηκισμοι. Σιχαινομαι αυτες τις κραυγές των διαφορων Λαλακηδων που τσιριζουν "ποτε θα γινουμε Ευρωπη;".Συνηθως δε ειναι αυτοι που γνωριζουν την..."Ευρωπη", απο κάτι ταξιδάκια με ταξιδιωτικά γκρουπς του Γκινη στην Αψιδα του Θριαμβου, και απο χαζοσηριαλ του τηλεκουτιου. Όλοι αυτοι οι κομπλεξικοι και ακριτοι μιμητισμοι των λειτουργικά ...αναλφαβητων πιθηκων και παπαγάλων.

Ανώνυμος είπε...

ναι ετσι ακριβως ειναι κατερινα ,ας ελπισουμε οτι συντομα θα αποδειχθει οτι το παπαδαριο και η ελλαδικη εκκλησια εχουν τοση σχεση με το ιστορικο θυσαυρισμα της ορθοδοξιας ,οση και ο φαντης με το ρετσινολαδο.

ELvA είπε...

Xαχα
Σωστοτατο αυτο που εγραψες, Κατερινα, για τους διαφορους Λαλακηδες που "τσιριζουν "ποτε θα γινουμε Ευρωπη;". Συνηθως δε ειναι αυτοι που γνωριζουν την.."Ευρωπη", απο κάτι ταξιδάκια με ταξιδιωτικά γκρουπς του Γκινη στην Αψιδα του Θριαμβου, και απο χαζοσηριαλ του τηλεκουτιου. Όλοι αυτοι οι κομπλεξικοι και ακριτοι μιμητισμοι των λειτουργικά ...αναλφαβητων πιθηκων και παπαγάλων''.

Tους βλεπω δυστυχως εδω οταν ερχονται διακοπες και ξερεις το πρωτο που κανουν ειναι κλασσικα να πανε στα μεγαλυτερα καταστηματα για ...ψωνια,παντα με αγχος και φωνες, λες και θα τελειωσουν τα εμπορευματα!!
Καρακατσουλιο που μας κανει ρεζιλι και εκτος αλλα και εντος.. και δε χρειαζεται να πουμε ποια δυο κομματα ψηφιζουν κατι τετοιοι...... :PP

apneagr είπε...

Μια καλημέρα πέρασα να πω και από κοντά, καλή συνέχεια
apneagr

Ανώνυμος είπε...

Εκπληκτική ιστορία δοσμένη με μοναδικό τρόπο... Νά ξερες τι μου θύμισες... Απίστευτες ιστορίες εκείνης της εποχής...

Βλέπεις ο συγχωρεμένος ο πατέρας μου είχε καφενείο σε μια απο τις μεγαλύτερες, τότε, πιάτσες ταξί στη Σόνια της λεωφόρου Αλεξάνδρας και έχεις απόλυτο δίκιο κι εσύ και ο Κώστας σε όσα περιγράφετε...

Καλό καλοκαίρι!!!

nikiplos είπε...

Καλησπέρα...
μοναδική ιστορία, δοσμένη με μοναδικό τρόπο, από εκείνους που δεν σε αφήνουν να αλλάξεις σελίδα...

Άγγιξες κάτι που κι εγώ το λέω στις παρέες μου και με αποπαίρνουν: Την αισθητική του νέου αεροδρομίου που μετά από τα χρόνια μου στο εξωτερικό μου θυμίζει έντονα το ΚΤΕΛ Κιφησού...
Αντίθετα το Ελληνικό, εκτός από αισθητική, χρώμα και φινέτσα είχε και ... ζωή... Ο Άλιμος, τα σπίτια, τα φωτισμένα διαμερίσματα... τόσα και τόσα ξεχασμένα πλέον βιώματα, ακόμη και το κλαμπάκι εκεί πίσω που έβλεπες τα αεροπλάνα στα 10 μέτρα να ταλαντεύονται τις τελευταίες εναέριες κινήσεις πριν την προσγείωση...
Άσε που το παλιό αεροδρόμιο, είχε "ένα γελαστό απόγευμα".

Στο νέο Αεροδρόμιο, απαγορεύεται το plane spotting. Μόνο να ψωνίσεις, ή να φας από τα Mac Donnalds. Είναι όλα λογικής Φαστ Φουντ. Λες και δεν ζούμε σε μια χώρα με ήλιο και καλό καιρό, από εκδίκηση θαρρείς οι Γερμανοί αρχιτέκτονες επέβαλαν μέσα στην σχολαστική τους λειτουργικότητα και την στείρωση του τοπίου από τον ουσιαστικό του, χώρο και χρόνο, την Αττική, τις ελιές, τα ηλιοβασιλέματα...

Για τους προορισμούς, αποχωρισμούς, εικόνες και συνήθειες που γίνονται τελικά μεμονωμένα στιγμιότυπα... ξεχασμένα εκεί στη λήθη της μνήμης που αναμένουν αδηφάγα να τις αφυπνίσουν οι μικροί αναπάντεχοι συνειρμοί...
Να είσαι καλά!

ΥΓ> και ναι, μπορεί να αντιπαθώ τους ταρίφες ως πρώην μηχανάκιας, αλλά είναι δίπλα μου σε σχέση με τους λογής γραβατωμένους Ραγκούσηδες που αποκλείουν αναιδέστατα τους δρόμους για να περάσουν ανενόχλητοι...