Η εξίσωση

Διατίθεται απόγνωσις

εις αρίστην καταστασιν,

και ευρύχωρον αδιέξοδον

Σήμερα είπα να καταπιαστώ με το ακατόρθωτο, να κάνω λέξεις, την ελπίδα. Μην ρωτήσετε γιατί, δεν έχει σημασία. Ίσως να είμαι πολύ φιλοδοξη.
Σήμερα ήθελα να την τεμαχίσω, να την ψάξω, να την αισθανθώ, να την περιγράψω, να την μετρήσω. Την έκταση, τον όγκο της, το βάρος της, και πάνω από όλα την τιμή της. Αυτήν την βρήκα εύκολα.
Ακριβή, πολύ ακριβή, όσο ακριβά είναι τα ανεκτίμητα. Τιμή.... που τείνει στο άπειρο. Μιας που ο παρονομαστής, η απελπισια, είναι πάντα μηδέν.

Πως λειτουργεί η ελπίδα;;
Ναι, ναι, το όνειρο, είναι εύκολο, το όνειρο, το ξέρω πως λειτουργεί. Στο όνειρο, τα έχεις όλα άγνωστα, άντε να βάλεις μια δυο παραμέτρους, χαλαρά, ανακουφιστικά, να ανήκει απλά η παράμετρος λ σε ένα μεγάλο σύνολο, έτσι για να είναι πιο κοντά στις παραστάσεις της πραγματικότητας σου. Καμία αυστηρότητα στους υπολογισμούς, κανένας περιορισμός. Άντε το πολύ μια ανισότητα. Αυτό πιο μεγάλο, από εκείνο…. Το όνειρο άλλωστε λειτουργεί με κλειστά μάτια.

Ενώ στην ελπίδα πρέπει να έχεις τα μάτια ανοιχτά. Η ελπίδα σε κοιτάει κατάματα, να έτσι, δεν σε αφήνει ουτε να τα ανοιγοκλείσεις. Το όνειρο δεν είναι εξίσωση. Το όνειρο είναι μια παράσταση, που την επαληθευουν όλες οι τιμές.Μια λειτουργική ουτοπία. Η ελπίδα όμως;; Η ελπίδα που σου βάζει τα δεδομένα, η ελπίδα που σε σφυροκοπάει με το α= γνωστό, β= γνωστό, γ= γνωστό και σε αφήνει να πηγαινοφέρνεις αυτό το χ, αυτό το ψ, αυτό το z, από το ένας μέλος στο άλλο, να βάζεις ισότητες και συνεπαγωγές …στο άλυτο. Αυτοί οι περιορισμοί της εξίσωσης της ελπίδας , που σε βασανίζουν, που σε παρηγορούν, που σε αναθαρρεύουν, που σε απογοητεύουν, που σε κάνουν να παλεύεις να την αλλάξεις με κάτι άλλο, να απαλλαγείς από την τυραννία της, αλλά αυτή εκεί αμείλικτα γοητευτική, να σε προκαλεί. Να σε ρωτάει κοιτώντας σε, βαθιά στα μάτια, στα ανοιχτά μάτια…μπορείς να με απαρνηθείς;;;

Το όνειρο είναι φιλόξενος χώρος κάθε ατέλειας και κάθε αδυναμίας, η ελπίδα έχει αμπαρωμένες πόρτες, λουκέτα, κλειδαριές.
Το όνειρο δεν γνωρίζει σύνορα, ενώ η ελπίδα, θεά αυστηρή, την κρατάνε μακριά σου βλοσυροί, καχύποπτοι φρουροί.

Να την διώξεις την ελπίδα, να πάρεις το χαρτί με αυτά τα χιλιογραμμένα ίσον, τις συνεπαγωγές και να το τσαλακώσεις στην χούφτα σου, να το πετάξεις στα σκουπίδια, να το βάλεις κάτω κάτω, μην και σηκωθεί από μόνο του και έρθει με εκείνα τα βαριά, τα ασήκωτα…. α= γνωστόν, β= γνωστόν, γ= γνωστόν, να σε ξαναπυρπολήσει.

Και να μην πληρώσεις τίποτα, να αυγατίσεις το βιος της μοιρολατρίας σου.
Και αφού απαλλάχτηκες από την τυραννίκη γοητεία της, και αφου την πέταξες, κι αφου αρνήθηκες να πληρώσεις αυτό το δάνειο στο μέλλον με το βαρύ επιτόκιο του παρελθόντος, έτσι ξυπνάει μονος του και αγριευει εκείνος ο παρονομαστής, εκεινο το μηδέν, …η απελπισία. Και τρομάζεις.

Και χώνεσαι μέσα στο καλάθι απορριμμάτων, και ψάχνεις, και βρίσκεις εκείνο το τσαλακωμένο χαρτί, με τα βαρια, α=γνωστόν, β=γνωστόν, γ=γνωστόν, με εκείνα τα πονεμένα ίσον, με εκείνες τις ματωμένες συνεπαγωγές, με εκεινα τα τυραννικά χ, τα ψ, τα z, και το ισιώνεις με τα δάχτυλα σου, και το νοτίζεις με την ανάσα σου, και αν δεν αντέχεις να το κοιτάξεις στα μάτια,…απελπιστικά άλυτο αυτό…. το διπλώνεις προσεκτικά και το χώνεις σε εκεινο το τσεπάκι της καρδιάς, που έμενε άδειο.

Άλυτη εξίσωση…αλλά ελπίδα. Γιατί την ελπίδα, λέξη και έννοια μονάκριβη, δεν υπάρχει τίποτα άλλο που να την ερμηνεύει, να την προσδιορίζει, να την εξηγεί. Κι ας είναι τόσο δυσευρετο αυτό που την επαληθεύει.

Άρτεμις η ελπίδα, ζητάει να θυσιάσεις ... Ιφιγένειες, αλλιώς…..δεν θα ταξιδέψεις. Και ο Κάλχας…απλά χαμογελάει….. γιατί ξέρει ότι αν δεν ταξιδεψεις... χάθηκες