Κοινοί πολίτες

Πριν λίγο καιρό, σε μία μάζωξη σε κάποιο σπίτι φίλων, ξέρετε εκεί που στριφογυρνάς από καναπέ σε καναπέ, από τραπέζι σε τραπέζι, από παρέα σε παρέα, εκεί που συστήνεσαι σε αγνώστους και κουτσομπολεύεις με γνωστούς, κάποια στιγμή έφτασε να συστηθώ και με κάποιον φίλο φίλου, που όταν τον ρώτησα με τι ασχολείται, μου απάντησε πολύ δειλά, σχεδόν μέσα από τα δόντια του... «δημοσιογράφος», και συμπλήρωσε...απολογούμενος... «από τους καλούς».

Ξέρετε συχωριανοί με αυτό το ύφος μεταξύ σοβαρού και αστείου, εκεί που λέγονται τα σοβαρότερα...

Να το θεωρήσω άραγε νίκη του κοινωνικού ....κινήματος αυτό;

Να θεωρήσω ότι επέφερα έστω ένα μικρό κοινωνικό πλήγμα στον εξ ορισμού εχθρό;
Ε, «τα πιάνετε», συναλλάσσεστε με την εξουσία, μας διαφθείρετε, χαλιναγωγείτε την κοινή γνώμη, μας αλλάζετε τα υγιή κοινωνικά μας πρότυπα, είστε αγράμματοι, είστε τσιράκια του κάθε πολιτικού και του κάθε επιχειρηματία...ε, και εμείς τουλάχιστον, την ώρα που είστε υποχρεωμένοι να μας πείτε το επάγγελμα σας, σας αναγκάζουμε να αλλάξετε δέκα χρώματα, να καταπιείτε τρεις γουλιές από το ουίσκι σας και το παγάκι μαζί, να απολογηθείτε...
Μια σας και μια μας.

Λυπάμαι, μάλλον δεν είμαι τυπικό δείγμα, εκπρόσωπος του κοινωνικού αυτού κινήματος, που ξημεροβραδιαζεται, στην τηλεόραση, ακριβώς για να εντοπίσει τα εγκλήματα του εχθρού και να τον καταγγείλει.
Προσωπικά σέβομαι τους δημοσιογράφους όπως σέβομαι τον κάθε εργαζόμενο, υψηλά ή χαμηλά στην ιεραρχία, υψηλά ή χαμηλά στην μισθολογική κλίμακα.

Και φοβάμαι ότι θα σας απογοητεύσω ακόμα περισσότερο, γιατί σέβομαι και τους μιντιάρχες, όσο ακριβώς σέβομαι τον κάθε επιχειρηματία.
Αντιμετωπίζω τον Αλαφούζο, τον Μπόμπολα, τον Λαμπράκη, ακριβώς όπως αντιμετωπίζω την Καλογήρου, τον Βαβουλά ή τον Καζάκο (τους πρώτους τους ξέρετε, διευκρινίζω για το ανδρικό κοινό, ότι οι δεύτεροι πουλάνε παπούτσια).

Εγώ είμαι ο καταναλωτής. Κατά τον ίδιο τρόπο, που αγοράζω την είδηση, την πληροφορία, την κοινωνική ή πολιτική ανάλυση, κατά τον ίδιον τρόπο αγοράζω και παπούτσια.
Και πραγματικά χαίρομαι και για την πληθώρα των μέσων όπως ακριβώς και για την πληθώρα των παπουτσιών. Κάθε τι ανταποκρίνεται στην ανάγκη μου, στο γούστο μου, στην αισθητική μου, στην ομοιότητα και στην διαφορά μου.

Το έχω γράψει πολλές φορές, το έχω πει ακόμα περισσότερες. Δεν πίστεψα ποτέ, στην πηγαία καλοσύνη, στην ηθική και στον πατριωτισμό κανενός. Σας ορκίζομαι, ούτε στην δικιά μου.
Αντίθετα πιστεύω αξιωματικά στις δυναμικές ισορροπίες του συστήματος. Όταν κάποιες παράμετροι του συστήματος αλλάζουν, το σύστημα αντιδρά έτσι ώστε να επαναφέρει την ισορροπία. Προφανώς σε άλλη θέση ισορροπίας...
Αλλά και ποτέ δεν εκχώρησα το δικαίωμα μου να αποτελώ μια από τις παραμέτρους του συστήματος.

Οι μιντιάρχες δεν είναι παρά επιχειρηματίες. Μεγαλοεπιχειρηματίες... ναι ξέρω και αυτό είναι εξ ορισμού κακό. Παρακαλώ για τις εξηγήσεις σας, επί του προκειμένου κοινωνικού αξιώματος.
Μα οι μιντιάρχες συναλλάσσονται με την εξουσία.

Μα και εμείς είμαστε εξουσία. Ή μήπως μας βολεύει να το ξεχάσουμε;;

Τα ΜΜΕ, πουλάνε την είδηση, περιμένουν να την αγοράσουμε, η υψηλή τηλεθέαση θα τους αποφέρει υψηλή διαφήμιση. Μα η υψηλή τηλεθέαση θα τους αποφέρει και υψηλό διαπραγματευτικό ατού, ...να συναλλαγούν.
Πουλάνε, αγοράζουμε. Και δεν υπάρχει αγορά χωρίς πωλητές αλλά και χωρίς αγοραστές. Και πια είναι τόσο μεγάλη η αγορά, εγχωρια και διεθνής, έντυπη και ηλεκτρονική, που ...δυστυχώς συχωριανοί... δεν έχουμε πια καμιά δικαιολογία για κλαματα. Για εικονικούς εχθρούς.

Τους ακούμε, μας πείθουν και αυτό θα το πουλήσουν ...σε όποιον ενδιαφέρεται να το αγοράσει. Εν προκειμένω στην όποια Κυβέρνηση, Αντιπολίτευση, επιχειρηματία, καλλιτέχνη, ποδοσφαιριστή ή ...ότι. Ναι, προφανώς και θα εξαργυρώσουν, το όποιο ...παράπλευρο όφελος μπορούν να αποκομίσουν από το προϊόν που πουλάνε. Ξέρετε εσείς κανέναν επιχειρηματία να μην ακολουθεί αυτό το επιχειρηματικό μοντέλο; Προσωπικά ...όχι.
Ζητάω από τον επιχειρηματία να μην παρασυρθεί από τις σειρήνες του κέρδους του, να αυτοπεριοριστεί, να βάλει πλαφόν...έτσι για την Πατρίδα ρε γαμώτο...
Ζητάω από τον κάθε εργαζόμενο, να μην υπακούσει στο κέρδος του κάθε εργοδότη του; Έτσι για τον Παράδεισο που τον περιμένει...στην άλλη ζωή;

Τίποτα από όλα αυτά. Ζητάω από εμένα να επιλέξω.

Ζητάω από εμένα να χρησιμοποιήσω την δύναμη μου.

Ζητάω από εμένα να είμαι μια από τις παραμέτρους του συστήματος.

Ζητάω από εμένα να πάρω αυτό που χρειάζομαι, ότι χρειάζομαι, και σίγουρα δεν χρειαζόμαστε όλοι τα ίδια, να κρατήσω την ουσία και να πετάξω το περιτύλιγμα.

Ζητάω από το Κράτος ένα και μόνο. Αυτό που μου ανήκει. ΄

Και μου ανήκουν, όπως και στον καθένα μας ...οι συχνότητες. Αυτό ναι είναι δημόσιο αγαθό, αν και δεν γίνεται ιδιαίτερη κουβέντα, μάλλον σιωπή επικρατεί επί του προκειμένου.

Ζητάω τον αυστηρό έλεγχο της Κρατικής διαφήμισης ή μάλλον για να ακριβολογώ, απαιτώ να μην υπάρχει πουθενά κρατική διαφήμιση.

Το Κράτος δεν χρειαζεται να διαφημίσει τις αποτελεσματικότητα του. Αν θέλει είτε να ενημερώσει για νέες υπηρεσίες ή να ευαισθητοποιήσει για όποιες πρωτοβουλίες, διαθέτει τον τηλεοπτικό χρόνο που προκυπτει απο τα πρόστιμα του ΕΣΡ, για κοινωνικά μηνυματα. Όσον αφορά τα συγχρηματοδοτούμενα προγράμματα, όπου εκει έχει την υποχρεωση διαφήμισης, και για αυτό υπάρχουν αυστηρότατοι κανόνες και απαιτείται ο σεβασμός τους.
Τίποτα άλλο.

Στην χειραγώγηση ...της κοινής γνώμης, θα αντιτάξω ένα και μόνο. Την αυτονομία του πολίτη. Αν υπάρχουν Πολίτες... αλλιώς υπάρχουν ....κοινοί πολίτες.