Τα παπούτσια του ....Ξέρξη

Έχω εξομολογηθεί πολλές φορές την αμαρτία μου...
Σε όλη την σχολική ζωή μου, πίστευα ότι οι φιλόλογοι ήταν η προσωπική μου τιμωρία, για τις παιδικές μου αμαρτίες ή προκαταβολική τιμωρία για τις όποιες αμαρτίες θα διέπραττα στο μέλλον.

Και πιστέψτε με, αυτή η προκαταβολική τιμωρία για τις ….λίγες τελικά συνολικά αμαρτίες μου, έπεφτε πολύ βαριά στους εφηβικούς ώμους μου.

Αν ήμουν τώρα 15χρονο, φαντάζομαι ότι τις πρώτες πέτρες, θα τις χρησιμοποιούσα εναντίον αυτών των τυράννων των μαθητικών μου χρόνων.

Μιας όμως, που το πετροβόλημα τότε, δεν αντιμετωπιζόταν με καμία επιείκεια, με καμία ανοχή και με καμία διάθεση να «ακούσει», να κατανοήσει κανείς την φωνή μου, απέκτησα άλλες δεξιότητες προκείμενου να αντιμετωπίσω τους φιλόλογους βασανιστές μου.

Αρχικά απέκτησα την δεξιότητα να κοιμάμαι με τα μάτια ανοιχτά και παρότι εξακολουθώ να είμαι τραγικά ασύντακτη, η παραπάνω δεξιότητα μου φάνηκε απείρως χρησιμότερη στην επαγγελματική μου σταδιοδρομία, προκειμένου να αντιμετωπίζω ατελειωτες χιλιοαντιγραμμένες "παρουσιάσεις", επαρμένους μονολόγους και "διαλόγους" κουφών, από όποια χρησιμότητα θα μου είχε προεσφέρει ο μισητός Τριανταφυλλίδης.

Στην συνέχεια κατόρθωσα -μετά από ....ούτε θυμάμαι πια πόσα χρόνια Αρχαίων- το ακατόρθωτο. Δεν έμαθα ποτέ να βρίσκω το ρήμα..

Εφεύρα τον κανόνα «ότι τελειώνει σε –ω, είναι ρήμα» και αν η πρόταση δεν είχε λέξη που να τελειώνει σε-ω, το ...πρόβλημα ήταν της πρότασης, ...δεν είχε ρήμα.

Θυμάμαι ότι κάπου στα 16 μου, ο τότε φιλόλογος μου περισσότερο εντυπωσιασμένος, και λιγότερο επικριτικός, κάλεσε την μητέρα μου για να της πει ότι δεν είχε ξαναντιμετωπίσει τέτοιο... φαινόμενο και μιας και είχα πρωτεύσει στον Διαγωνισμό της Μαθηματικής Εταιρίας αυτό ...κάτι δήλωνε (δήλωνε δηλαδή το ότι δεν είμαι εντελώς ηλίθια...)

Η μαμά μου, δεν έδειξε να εντυπωσιάζεται από το φοβερό επίτευγμα μου, να διαμορφώνω νέους κανόνες συντακτικού, και μετά από μια (μπορεί και περισσότερες!!!) κρίσεις υστερίας.... αποφασίστηκε ότι πρέπει να κάνω ιδιαίτερα μαθήματα στα Αρχαία.

Το να πρέπει να αντιμετωπίσω ακόμα ένα φιλόλογο, επιπλέον ώρες, και μάλιστα τετ-α-τετ, νομίζω ότι ήταν από τα πιο συντριπτικά πλήγματα της εφηβείας μου.

Ανάμεσα στις κρίσεις μητρικής υστερίας και στον φιλόλογο, μην ρωτήσετε τι αποφάσισα...Ακόμα και ένας επιπλέον φιλόλογος, μου φαινόταν πιο υποφερτό μαρτύριο....

Βρέθηκε ο ...τυχερός, προετοιμάστηκα να τον αντιμετωπίσω δια της γνωστής και επιτυχημένης οδού, σίγουρη ότι αν είχε την παραμικρή δυνατότητα να επιβιώσει οικονομικά με οποιονδήποτε άλλο τρόπο, δεν μπορεί.... θα με παρατήσει. Τον έκοβα το πολύ για δυο τρία μαθήματα. Άντε αν ήταν πολύ απελπισμένος...τέσσερα.

Δεν έμαθα ποτέ ...Αρχαία, τουλάχιστον ...αυτό που ζητούσαν από εμένα οι φιλόλογοι του σχολείου και το σχολικό πρόγραμμα, αλλά εκείνος ο τότε ηλικιωμένος που μεταμορφωνόταν σε νεαρό με λαμπερό σπινθηροβόλο βλέμμα, μου άνοιξε ορίζοντες, μου ξεκλείδωσε αμπαρωμένες μέχρι τότε πόρτες, που με συνεπήραν.

Όλο αυτό που εγώ θεωρούσα σαν συνωμοσία ....της Ιστορίας απέναντι στο πρόσωπο μου, ξαφνικά μεταμορφώθηκε σε γοητευτικά πρόσωπα, σε συναρπαστικές ιστορίες, σε δρόμους που δεν υποψιαζόμουν ότι κρύβονταν πίσω από ακατανόητα απαρέμφατα και ανατριχιαστικούς υπερσυντέλικους.

Σήμερα βλέποντας τον Ιρακινό δημοσιογράφο να πετάει τα παπούτσια του στον Μπους, έναν Μπους που επιβεβαίωσε την ρήση ...επιστρέφοντας στον τόπο του εγκλήματος, έναν Μπους που ανακοίνωσε ότι «Ο πόλεμος δεν έχει τελειώσει. Πρέπει να γίνει ακόμη πολλή δουλειά», που έσπευσε(;;;) να υπογράψει την ...αργή αποχώρηση των Αμερικανικών στρατευμάτων, που θα ολοκληρωθεί το 2011, όταν ο Ομπάμα έχει δεσμευτεί στην λαμπερή του προεκλογική εκστρατεία, για την αποχώρηση τους μέσα στο 2009, θυμήθηκα το βλέμμα αυτού του ανθρώπου που ανέλαβε να μου μάθει συντακτικό και είχε την προνοητικότητα να μην το επιχειρήσει.

Θυμήθηκα, το πάθος της φωνής του όταν μου διηγούνταν...γιατί ναι μου διηγούνταν, αυτή είναι η σωστή λέξη, τους Πέρσες.
Όταν μου περιέγραφε τον σπαραγμό της Άτοσσα, που θρηνεί για τα δάκρυα των θλιμμένων Περσίδων, για τις γυναίκες που μόνες πια, πλημμυρίζουν με δάκρυα τα μοναχικά κρεβάτια τους, που κλαίνε για το θανατικό που τους βρήκε και για τον πόθο τους για τους άνδρες που έφυγαν. Σε έναν τόσο μακρινό πόλεμο, που ...θα «έπρεπε» να είναι οι νικητές, και ήταν οι μεγάλοι χαμένοι.

Και στο μυαλό μου έρχονται οι γυναίκες και τα μωρά της Οκλαχόμα, της Νεμπράσκα, της Νέας Ορλεάνης, θύματα του ίδιου Ξέρξη, που σήμερα κάποιος τον είπε σκυλί και του επέβαλλε την ύψιστη ατίμωση στον Αραβικό κόσμο. Πέταξε τα παπούτσια του, στο πρόσωπο του.

Τα δάκρυα αυτών των γυναικών, που κλαίνε για τους ίδιους άνδρες που έχασαν, για τα άδεια κρεβάτια τους, για τον πόθο τους που συνθλίφτηκε κάτω από την ίδια πολεμική μηχανή. Σε έναν μακρινό πόλεμο...που θα έπρεπε να είναι νικητές....

Σήμερα χαζεύοντας τα συσσίτια, τις κούτες που προσπαθούν να χωρέσουν τα υπάρχοντα των σπιτιών που χάθηκαν στην Οκλαχόμα, στην Νεμπρασκα, στην Νέα Ορλεάνη, πολύ πιο εύκολα από όσο αποχτήθηκαν, θυμήθηκα την ύβρη που μου εξιστορούσε ένας εκστασιασμένος ΔΑΣΚΑΛΟΣ των 16 μου χρόνων.

Ένας Δάσκαλος που δεν με ...πετροβόλησε, αντιθετα αφαίρεσε πολύ προσεκτικά, πολύ γοητευτικά, πολύ παθιασμένα, τις ...πέτρες από τις τσέπες του εφηβικού μυαλού μου.