Ένα ελαφάκι για τον Κωστάκη

Περίεργα Χριστούγεννα αυτά.
Βαρύθυμα, αμήχανα...
Με κατακλύζει η αίσθηση του εγκλωβισμού μας, σε θέσεις, σε απόψεις, σε διαπιστώσεις, σε αδιέξοδα.
Νοιώθω σαν να αναμασάμε τις πληροφορίες των Μέσων, να αναμασάμε την επαγγελματική οργή τους, την επαγγελματική ευαισθησία τους, τον επαγγελματικό ορθολογισμό τους, την επαγγελματική καταστροφολαγνεία τους, το επαγγελματικό βάλτωμα τους... Αλλά, Ερασιτέχνες εμείς....

Νοιώθω θεατής σε ένα χιλιοπαιγμένο έργο, που ξέρω το story, που ξέρω το τέλος, που ξέρω τους πρωταγωνιστές, καθισμένη σε μια καρέκλα, βιδωμένη στην ίδια θέση, κουνώντας τα χέρια και τα πόδια, αλλά απόλυτα αδύναμη να μετακινηθώ από το σημείο που βρίσκομαι. Από το σημείο που βρισκόμαστε.

Συγνώμη αν είμαι μίζερη, δεν είμαι και στα καλύτερα μου, μια κυκλοθυμία που αρνείται πεισματικά να με εγκαταλείψει, τόσα χρόνια μετά, την εφηβική υπερλειτουργία των ορμονών μου που κάποιες φορές...καλή ώρα, είναι στα κόκκινα.

Επηρεάστηκα πολύ από το κλίμα των ημερών, από την μια ένοιωθα ...μεγάλη, για να συμμεριστώ την οργή που γίνεται εξέγερση(?) και από την άλλη ένοιωθα ότι οι ματιές στον δρόμο, ακόμα και σε αυτό το δρόμο, που στο τέλος του ...κουτουλάς με την μεγάλη πινακίδα «αδιέξοδο», έχουν αυτήν την γλύκα της πρόσκαιρης νάρκωσης, της αναβολής, αυτού του καταιγιστικού ερωτήματος για το πως αλλάζει το σημείο που στέκεσαι. Για το πως μετακινείσαι από αυτό. Με την πολυθρόνα σου ή χωρίς...


Κι όταν τα υπαρξιακά μου...φουντώνουν, και όταν η ακινησία με πνίγει, και όταν η επανάληψη μου με εγκλωβίζει, έχω δύο τρόπους ...μικροαντίδρασης, μικροδιαχείρισης της στιγμής.
Ο πρώτος, να μείνω ακίνητη, να το καταπιώ όλο, να περιμένω να περάσει... Γιατί, ισχυρές οι άμυνες, τελικά περνάει...
Ο άλλος, να αρχίσω πάλι να κουνάω τα χέρια και τα πόδια, κλείνοντας ταυτόχρονα τα μάτια στο γεγονός ότι ...το τοπίο παραμένει στατικό, αναλλοίωτο, δεν αλλάζει.

Ας κάνω σήμερα το δεύτερο. Αύριο ...βλέπουμε.
Ζητώ την κατανοηση σας για το σουρεαλιστικό ...έναυσμα του σημερινού μου post, και αυτό είναι η Χριστουγεννιάτικη διαφήμιση της Cosmote.

Αυτή η διαφήμιση με τον ξεπερασμένο απο τις νέες προσδοκίες των παιδιών, Άγιο Βασίλη, όπου ο Αγιος, διαβάζει κάτι περιέργα, κάτι ακαταλαβίστικα στο γράμμα με τις παραγγελίες, κάτι «ναβιγκατόρε», αναρωτιέται για λίγο, το ξεπερνάει όμως γρήγορα και λέει με μία εκπληκτικά αφοπλιστική σιγουριά: «ένα ελαφάκι για τον Κωστάκη».

Κοινώς πάρε τώρα ένα ελαφάκι...και αν δεν το γουστάρεις, αν δεν το χρειάζεσαι ...πέτα το... Σημασία έχει να σου δώσω ένα δώρο, να μην σπάσω την παράδοση.

Κάποτε η ψήφιση του προϋπολογισμού, ήταν πολιτικό γεγονός. Σήμερα, είναι απλά επετειακό.
Κάτι σαν την 28η Οκτωβρίου, κάτι σαν την νέα γκόμενα που οφείλει λόγω των ημερών να έχει ο Παρις Κασσιδόκωστας, κάτι σαν τις δίαιτες μετά τα Χριστούγεννα.
Κανέναν δεν αγγίζει, κανείς δεν συζητά επί της ουσίας για αυτόν. Όλοι τον περιμένουν, όλοι βλέπουν ένα θέατρο παραλόγου, όλοι ξέρουν ότι δεν θα εκτελεστεί άσε δε, που δεν έχει και έννοια να εκτελεστεί σε μια εποχή σαν αυτήν που ζούμε.

Σε μια εποχή που ναι μεν, ευτυχώς δεν προβλέπεται από την Ευρωπαϊκή Συνθήκη, να μας ξωπετάξουν από την ζώνη του Ευρώ, αλλά που βέβαια με το spread των δεκαετών ομολόγων να έχει ξεπεράσει τις 200 μονάδες, είμαστε ουσιαστικά έξω από την Ευρωζώνη.
Κανείς δεν αναλαμβάνει την ευθύνη να εξορθολογίσει στοιχειωδώς την κατάσταση, να μιλήσει για τις νέες απαιτήσεις των καιρών και των...παιδιών που ζητάνε αυτό το...ακαταλαβίστικο «ναβιγκατόρε».
Όλοι μένουμε στο «τι είναι η Πατρίδα μας...μην είναι οι κάμποι...μην είναι τα άπαρτα ψηλά βουνά...» όλοι μένουμε στο «ένα ελαφάκι για τον Κωστάκη...»

Πετροβολιόμαστε με κλισέ...
Η πιο επικίνδυνη πέτρα; Το κλισέ.. Ξέρεις ότι την τρως στο κεφάλι, αλλά ντυμένη με αφρολέξ, δεν πονάει, δεν τραυματίζει, απλά εξουθενώνει, απλά αφοπλίζει.

Νομίζω ότι αν κάποια πέτρα έχω δεχτεί περισσότερο από οποιεσδήποτε άλλες, αν κάποια έκφραση έχω ακούσει περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη, είναι αυτό το καταπληκτικό κλισέ της «φιλολαϊκής πολιτικής». Και το απίστευτο είναι ότι οι περισσότεροι σήμερα την θεωρούν ακριβώς με τον ίδια έννοια, ακριβώς με τον ίδιο τρόπο, ανεξάρτητα από το ιδεολογικό πλαίσιο μέσα στο οποίο "κινούνται".

Θεωρητικά κανείς δεν θα έπρεπε να σχεδιάζει οικονομικά μέτρα στο κενό, αλλά με βάση μια συγκεκριμένη εικόνα για την κοινωνική δομή, στην οποία είναι εμπεδωμένο το οικονομικό σύστημα.
Πέρα από τις μελέτες που είναι στα συρτάρια των ...δεξαμενών σκέψης των φορέων (περισσότερο μου φέρνουν σαν ...στέρνες λιμνάζουσας σκέψης), πέρα από τις μελέτες που είναι δημοσιευμένες και προσβάσιμες στον οποιονδήποτε πολίτη που θα επιζητούσε να τεκμηριώσει αυτό που βλέπει και μόνος του, νομίζω ότι όλοι ξέρουμε, έστω και διαισθητικά ότι οι εισοδηματικές διαφορές μέσα στους ίδιους κλάδους, είναι μεγαλύτερες από ότι μεταξύ διαφορετικών.

Κλασσικό παράδειγμα, οι διαφορές μέσα στον κλάδο των μισθωτών ή μεταξύ των ελεύθερων επαγγελματιών είναι πολύ μεγαλύτερες απ' ό,τι οι διαφορές ανάμεσα στους μισθωτούς από τη μια και στους ελεύθερους επαγγελματίες από την άλλη.
Δεν χρειαζόμαστε καν μελέτες (τουλάχιστον για τα ποιοτικά χαρακτηριστικά, παρα μόνο για τα ποσοτικά) για να κλείνουμε τα μάτια, στο ότι οι μισθωτοί, συχνά αλλά όχι πάντα, έχουν και δεύτερη και τρίτη δουλειά, μετέχοντας σε περισσότερες απο μία αγορές εργασίας.

Ποιος δεν ξέρει ότι οι καθ’ όλα άδικοι έμμεσοι φόροι, εξισορροπούν σε κάποιο βαθμό το γεγονός ότι αν αυτοί δεν υπήρχαν, οι αυτοαπασχολούμενοι, που στην Ελλάδα καλύπτουν μεγάλο ποσοστό απασχόλησης, δεν θα συνεισέφεραν ουτε ένα ευρώ στα φορολογικά έσοδα.

Ποιος δεν ξέρει για τις περιφερειακές ανισότητες, και ότι αν εξαιρέσουμε κάποιες βιομηχανικές και κάποιες τουριστικές περιοχές- ο πληθυσμός ή γερνάει ή φεύγει. Σε λίγο την ύπαιθρο δεν θα υπάρχουν καν αποδέκτες της «φιλολαϊκής πολιτικής» για όσους έχουν, έστω και την λεκτική διάθεση, να την ασκήσουν.

Αλλά και το πιο σημαντικό, ...τουλάχιστον για μένα. Υπάρχει κανείς που δεν ξέρει ότι τα πραγματικά λαϊκά στρώματα αποτελούνται ως επί το πλείστον από οικονομικούς μετανάστες, οι οποίοι αγνοούνται πανηγυρικά στις συζητήσεις για τη «φιλολαϊκή πολιτική».

Πως είναι δυνατόν να προσπαθείς να λύσεις μια εξίσωση, αγνοώντας παντελώς τα δεδομένα της;
Πως είναι δυνατόν να προσπαθείς να κάνεις «φιλολαϊκή πολιτική», χωρίς να λαμβάνεις υπόψη σου τα δεδομένα της κατάστασης του ...λαού σου.
Πως είναι δυνατόν σήμερα, που η «κρατική παρέμβαση» έγινε τόσο trendy, εδώ στην χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας, να έχει γίνει ακόμα πιο κλισεδιαρικη και από την «φιλολαϊκή πολιτική», να αντιμετωπίζεται από τους μισούς σαν τον Άγιο Βασίλη και από τους άλλους μισούς σαν τον ...μύθο του Άγιου Βασίλη.

Ποιο είναι το μοντέλο που ακολουθείς; Ποιος είναι ο στόχος...πέρα από αυτόν που συνοψίζεται στο Σαββοπουλικό «τούτο τον χειμώνα άμα τον πηδήξαμε...», άσε που ...πηδώντας τον, έχεις μεγάλη πιθανότητα να βρεθείς στην στοργική αγκαλιά του ΔΝΤ.

Αν με κάτι θα ταύτιζα την σημερινή αντίληψη για την «φιλολαϊκή πολιτική», θα ήταν αυτή την πολύ καλή διαφήμιση της COSMOTE.
Με διασκεδάζει ο Άγιος Βασίλης ...Κράτος. Με ανησυχεί το ελαφάκι ...φιλολαϊκή πολιτική...

Μήπως αυτό το «ναβιγκατόρε» που για κάποια ελάχιστα δευτερόλεπτα απασχολεί τον Αη Βασίλη, πρέπει να ερμηνευτεί σαν μια «ρεαλιστική πολιτική»;

Το ξέρω δεν ακούγεται τόσο καλά. Το ξέρω ότι όποια λέξη έχει σαν συνθετικό το «λαός», χτυπάει ευχάριστα στα αυτιά, αλλά από την άλλη, όταν ...προσφέρεις με μια απίστευτη τζάμπα μαγκιά... ελαφάκια, όταν δεν διαβάζεις, δεν κατανοείς τις παραγγελίες των καιρών και των....παιδιών, κινδυνεύεις πολύ σύντομα...μην σου πω και τον Φλεβάρη ακόμα, να μην έχεις τίποτα να βάλεις στο σακούλι...ούτε καν αυτο το άχρηστο ...ελαφάκι.

Θα μου πεις μέχρι τον Φλεβάρη, ο Αη Βασίλης δεν θα είναι πια επίκαιρος, θα πηγαίνουμε για ...Απόκριες και μετά για ...Σταυρωση.
Ανάσταση... δεν βλέπω...αλλά πάλι, που ξέρεις στην Ελλάδα ζούμε....