Σάββατο 4 Δεκεμβρίου 2010

Χαρταετοί




Ο Άγιος Βασίλης των 8 ή των 9 μου χρόνων, μου είχε φέρει δώρο μία φωτισμένη υδρόγειο.
Ναι, πίστευα μέχρι πολύ μεγάλη, στον Άγιο Βασίλη. Συνειδητά. Κι ας μου έλεγαν οι συμμαθητές, οι φίλοι στη γειτονιά και ένας θείος ορθολογιστής- εκσυγχρονιστή θα τον λέγαμε σήμερα-, ότι Άγιος Βασίλης... δεν υπάρχει.
Εμένα στην ερώτηση μου «υπάρχει Άγιος Βασίλης;» μου αρκούσε, η απάντηση του πατέρα μου «Υπάρχει, όσον τον χρειάζεσαι».
Και εγώ τον χρειαζόμουν. Πάντα. Και υπήρχε. Πάντα.

Σε αυτή λοιπόν την φωτισμένη υδρόγειο- πορτατίφ, αυτή που έδιωχνε τις σκιές από το παιδικό μου δωμάτιο, αυτή που φώτιζε όσο ακριβώς χρειαζόταν τις νύχτες μου-τόσο ώστε να επιτρέπει στα όνειρα να φτιάχνουν τις φιγούρες τους πίσω από τα κλειστά μου μάτια, τόσο ώστε να απαγορεύει στους δράκους να με πλησιάσουν- η Πατρίδα ήταν μια μικρή κουκίδα. Όταν ακουμπούσα το παιδικό δάχτυλο μου πάνω της, ....καταλάμβανα, πιο μεγάλο κομμάτι, από τα ...όρια της. Το ...ιμπεριαλιστικό μου δάχτυλο, προσπαθούσε να δώσει στο παιδικό μυαλό μου, το μέτρο για το τι θα πει Πατρίδα.

Αλήθεια, έχει σύνορα, έχει όρια η Πατρίδα; Είναι ένα καγκελόφρακτο οικόπεδο ή είναι μια αγκαλιά η Πατρίδα;

Διατηρώ σαν φυλαχτό μια εικόνα Πατρίδας, που έζησα ένα πρωινό, σε ένα δημοτικό σχολείο της Κυψέλης.
Παράταιρη εγώ εκεί, εξωσχολική θα έλεγαν οι νόμοι και οι κανόνες, έτσι, μου χαρίστηκε σαν Δώρο Ακριβό, η Στιγμή.
Μια τάξη παιδιών, μόνο δύο ελληνάκια από αίμα, όλα ελληνάκια από ανάγκη. Τα μικρά σπουργιτάκια από το Σουδάν, από την Γεωργία, από την Αλβανία, από την Πολωνία, από την Νιγηρία, από το Πακιστάν, από την Ελλάδα. Παραμονές 17 Νοέμβρη. Μια δασκάλα, που μαθαίνει στα σπουργιτάκια της, να τραγουδούν «ποιος τη ζωή μου, ποιος την κυνηγά».... Και αυτά, αγγελικά παράφωνα, να επαναλαμβάνουν «που πήγε αυτός που ξέρει να μιλά... που ξέρει πιο πολύ και να πιστεύει.» Κι αυτά να ψάχνουν, να μαθαίνουν να αναζητούν μια Πατρίδα αγκαλιά. Να μαθαίνουν μέσα από τις μουσικές του Μίκη, να συν-ανήκουν.



Να είσαι στην άλλη άκρη από εκεί που έπιανε το δάχτυλο σου στη φωτισμένη υδρόγειο, και να προσπαθείς να θυμηθείς πως έκανε το κοκκινιστό στο Κυριακάτικο τραπέζι η γιαγιά. Να παλεύεις να «ξεναγήσεις» τους φίλους σου που είναι από άλλες κουκίδες της υδρογείου, στη δική σου Πατρίδα. Χίλια μύρια κύματα μακριά, να ανακατεύεται η μυρωδιά της κανέλας με την ντομάτα που βράζει και να παίζει μουσική ακριβή, αυτή που κουβαλάς μαζί σου, έτσι να την ακούς όταν η νοσταλγία χτυπάει ταβάνι. Να την μοιράζεσαι ξένη εσύ, ένα Κυριακάτικο απομεσήμερο, με όλους όσους ξένοι και αυτοι, νοσταλγούν μακρινές Πατρίδες.


Άνοιξη, βράδυ στο Σύνταγμα και μέσα στην οχλαγωή της συναυλίας, οι φωνές, τα συνθήματα, οι μουσικές του Μίκη. Να είσαι σκαρφαλωμένη ψηλά, στον ώμο του καλού σου, να έχεις σηκώσει κλαμένη το κινητό ψηλά, πάνω από το πλήθος για να ακούσει το "είμαστε εδώ αδέλφια" το "Φονιάδες των Λαών Αμερικάνοι", ο Σέρβος ο Μάικ.


Φίλος ο Μάικ, αδελφός σε πολύ ζόρικες προσωπικές δικές σου κι άλλοτε ζόρικες προσωπικές δικές του μέρες. Κοσμοπολίτης απο ιδεολογία ο Μάικ. Σέρβος απο πόλεμο ο Μάικ. Να ακούσει ο Μάικ την Αθήνα που γίνεται ένα, βροντοφωνάζοντας τα τραγούδια του Μίκη. Και εκείνος να είναι χωμένος μέσα σε καταφύγιο με την καλή του έγκυο τότε. Αυτό το παιδί που χάθηκε. Και μαζί του ένας έρωτας που τινάχτηκε και αυτός σαν οβίδα. Μια Πατρίδα που δονείται στην Πλατεία Συντάγματος και φτάνει, πέρα από τους βομβαρδισμούς, στα καταφύγια του πολέμου, μιας άλλης Πατρίδας.

Κι ο πατέρας σου, να φυλάει σαν κόρη οφθαλμού, τα βινυλια του Μίκη. Τα απαγορευμένα βινυλια του Μικη, που χιλιοχαραγμένα πια να εξακολουθούν να βγάζουν μνήμες που...ξαναγίνονται πραγματικότητες . Στρατιωτικές Χούντες. Κοινοβουλευτικές Χούντες. Συναινέσεις για γύψους. Η Πατρίδα ...κινδυνεύει. Ναι, αλλά η δικιά μας η Πατρίδα κινδυνεύει από ...αυτούς. Ο στρατιώτης τ' όπλο του, κι' ο δικαστής ...κι ο δικαστής το Νόμο.


Γιατί η Πατρίδα, είναι οι μυρωδιές που έμαθες, είναι οι εικόνες που έζησες, είναι οι μουσικές που άκουσες, είναι οι άνθρωποι που τα μοιράζεσαι μαζί τους. Εδώ, εκεί, παραπέρα.


Γιατί η δική σου η Πατρίδα, ΔΕΝ είναι η πιο όμορφη, η πιο μεγάλη, η πιο ηρωική, η πιο ιστορική, η πιο αγωνιστική, η πιο.... Η δικιά σου η Πατρίδα, είναι απλά όπως και κάθε Πατρίδα ...δικιά σου. Αγκαλιά Πατρίδα.
Αν η Πατρίδα ήταν Μουσική, Νότες, Λέξεις, Στίχοι, Ακούσματα, Μνήμες, Τραγούδια, ε, τότε ο Μίκης θα ήταν Πατρίδα.

Πατρίδα είναι να χειροκροτείς όρθια τον 85χρονο ...Άγιο Βασίλη μιας χώρας. Είναι χρήσιμα όλα τα ...δώρα, που σου φέρνει ο Άγιος ΒασίληςqΌΧΙ. Αλλά ποιος αξιολόγησε ποτέ τα δώρα, αναλύοντας την ...χρησιμότητα τους; Ο Μίκης, κάνει χρήση του ονόματος, του μεγέθους, του παρελθόντος, της μουσικής, της δημιουργίας του, κάνει χρηση όλης της ανατριχίλας που όλοι κάποτε νοιωσαμε, για να πει... να μιλήσει για σπίθες. Για φωτιά. Για ανυπακοή. Για ελπίδα.

Μίκη Θεοδωράκη, εγώ η αλαφροΐσκιωτη, εγώ η αλλοπαρμένη, εγώ που ακόμα πιστεύω στους Άγιους Βασίληδες, σε ευχαριστώ από καρδιάς. Που υπάρχεις.
Σε ευχαριστώ, γιατί μέσα στη βαλίτσα μου θα χωράει πάντα κάτι από Πατρίδα. Κάτι που εσύ δημιούργησες, αλλά εμένα, όπως και σε εκατομμύρια άλλους μου ανήκει. Όσο μου ανήκει και η μυρωδιά, τα χρώματα, οι μουσικές, η αγκαλιά μιας Πατρίδας.

Σε ευχαριστώ, που αντέχεις να είσαι ο εθνικός μας αφηγητής, την ώρα που ένας τόπος αναρωτιέται που πήγε αυτός που ξέρει να μιλά... που ξέρει πιο πολύ και να πιστεύει.
Σε ευχαριστώ που αντέχεις να στέκεσαι, κόντρα στο κύμα της ...«προόδου» που καταπίνει στο φασιστικό πέρασμα της, ότι της στέκεται εμπόδιο. Σε ευχαριστώ που το χλευάζεις.

Σε ευχαριστώ που αντέχεις, να μην είσαι ο ...εκσυγχρονιστής, ο γελωτοποιός των σαλτιμπάγκων, να μην είσαι αυτός ο ...«ορθολογιστής» ηλικιωμένος θείος μου, που μου έλεγε ότι Άγιος Βασίλης δεν υπάρχει.

Γιατί εμένα στην ερώτηση «υπάρχει Άγιος Βασίλης;» μου αρκούσε, η απάντηση «Υπάρχει, όσον τον χρειάζεσαι».
Και εγώ τον χρειαζόμουν. Πάντα. Και υπήρχε. Πάντα.


18 σχόλια:

ασωτος γιος είπε...

για μενα κατερινα μου, πατριδα ειναι μονο οσα εζησα και ενιωσα, η παιδικη ηλικια που λεει και ο τσαγκαρουσιανος, δε πιστευω στην αλλη πατριδα
και ναι ο Θοδωρακης ειναι ο εθνικος μας αφηγητης αλλα εμενα ο μυθος μου θα ναι παντα ο χατζιδακης

katerina είπε...

Ασωτε γιέ καλημέρα,
Το πιο σημαντικό για μένα, ειναι να ορίζει την Πατρίδα, με το δικό του μέτρο. Να μην νοιωθει την Πατρίδα, ένα οικοπεδο,με κάγκελα,που οι δεσμοί μας ειναι δεσμοι αιματος και μόνο.

Αν πας μεσημέρι στην Βαρβάκειο αγορά,υπάρχει ένας Ουκρανός που περιφερεται με ένα 80αρι ακορντεόν (να, ειναι εξωφρενικά βαρύ να το κουβαλάς ολημερίς)και τραγουδάει Καζατζίδη. Δεν μου άρεσε ποτέ ο Καζαντζιδης, ουτε τα τραγουδια του,ουτε ο λυγμός του, πολύ δε περισσότερο όσοι τον μιμηθηκαν.

Κι όμως λατρευω να τον ακούω αυτόν τον περιφερομενο Ουκρανό. Και όταν κλεινει τα μάτια, όταν χάνεται-λες και είναι μόνος του και όχι μεσα στην πολυβουη αγορά- τραγουδώντας Καζαντζίδη, επιτέλους καταλαβα γιατί ...ο Καζαντζιδης ήταν μεγάλος. Τι έλεγε. Σε ποιους απευθυνόταν. Και με συγκινεί τόσο πολύ,αυτός ο άνθρωπος,που δεν κάνει έκπτωση στην ποιοτητα, που κουβαλάει όλο αυτο το βάρος του 80αριου ακορντεόν, και ζει τόσο έντονα,αυτό που εγώ δεν καταλαβαινα. Τον πόνο του φτωχου ξενητεμενου. Αυτόν τον νοιωθω πολύ πιο συν-πατριώτη μου, απο τον Παναγόπουλο της ΓΣΕΕ, απο τον πολιτικάντη ...στοχαστή και τους αυλοκολακες του. Αυτούς που βιάζουν ως yesmen κάθε μέρα, το συλλογικό υποσυνειδητο,ανηθικολογώντας για Πατρίδες.

Τωρα,σε σχέση με ..ότι έζησες. Δεν ξέρω αν έχεις ακούσει τον όρο φυλογενετική μνήμη. Αν δεν απατώμαι, ο Τίνμπεργκεν, προσδιορισε πρωτος τον όρο κάνοντας μελέτες με πτηνά, που ειχαν εκ γενετής δεξιοτητες και ...γνωσεις,χωρίς εμπειρία. Χοντρικά, η φυλογενετική μνημη αφορά σε όσα ...ξερουμε,χωρίς να έχουμε την προσωπική εμπειρία τους.
Προσφατα διαβασα -και με εντυπωσιασε και συγκινησε ταυτοχρονα- ότι σε πολύ μικρά παιδιά που ζουν στην Αμερική,αλλά προερχονται απο χώρες της τεως ΕΣΣΔ, έπαιξαν διαφορες μουσικές και εμβατηρια μεταξυ αυτών και τον εθνικό ύυμνο της τ. ΕΣΣΔ. Τα παιδιά ήταν όλα συνδεδεμένα με εγκεφαλογραφο. Αν και κανένα δεν τον ειχε ξανακουσει, οι μετρησεις έδειξαν ότι τα παιδιά συμπεριφερθηκαν εντελώς διαφορετικά ακουγωντας το συγκεκριμένο μουσικό κομματι,απο ότι τη σωρεία των άλλων.

Ασωτε γιε, δεν κουβαλάμε μόνο όλα όσα ζησαμε, κουβαλάμε και όλα όσα συνειδητά ή ασυνειδητα μας κληρονομησαν. Έτσι σαν περιουσία. Σαν κληρονομιά. ή επι το επιστημονικώτερο,σαν φυλογενετική μνήμη.

katerina είπε...

Και κάτι τελευταίο. Αν κάπιος με ρωταγε, "Ελλαδα;τι ειναι; πες μου δυο λέξεις". Προσωπικά θα του απαντουσα,βάζοντας του να ακουσει τοςυ Χαρταετούς του Μικη.

Δεν ζητώ απο κανέναν να συμμεριστεί την δική μου εικονα, αλλά νομιζω όσο μπορώ να σκεφτώ ελληνική μουσική, ότι οι Χαρταετοι,βγαζουν ότι ΕΓΩ έχω πισω και μπροστά απο τα μάτια μου, για την Ελλαδα. Σε 3 λεπτά.

monahikoslikos είπε...

Εκπληκτικά αγωνιστικό το κείμενό σου Κατερίνα και ικανό να ξεσηκώσει μαζί με τις σπίθες του Μίκη τις θύελλες της συσωρευμένης μας οργής, όμως...
Όμως Κατερίνα την πατρίδα δεν την γνώρισα μόνο μέσα από τις μουσικές του Μίκη, τη γνώρισα και μέσα από το απαίσιο προσωπείο που ανάλγητα προτάσει στον απόμαχο της δουλειάς με τα 4 κατοστάρικα σύνταξη, στον άστεγο, το σακάτη, το μετανάστη....
Και το Μίκη (συγκρατούμενό μου κάποτε, ειρήσθω εν παρόδω) δεν τον γνώρισα μόνο μέσα από τις μουσικές του, από τους αγώνες του, τις φυλακές και τις εξορίες, τον γνώρισα και μέσα από το "Καραμανλής ή τάνκς", τον γνώρισα ως υπουργό του Μητσοτάκη, συνομιλητή του ΓΑΠα και του Ερντογάν...
Και ξέρεις κάτι ρε Κατερινα αυτή η πατρίδα μόνο φρίκη μου προκαλεί και δεν δίνω μία αν θα σωθεί ή αν θα βουλιάξει στο έρεβος...
Και ούτε στο Μίκη μπορώ να έχω εμπιστοσύνη ότι κάποια στιγμή δεν θα ρίξει ο ίδιος νερό στις σπίθες που τώρα προσπαθεί να ανάψει...
Αλλά ούτε και στον Αη Βασίλη πίστεψα ποτέ μου Κατερίνα όσο κι αν επέμενε στην ύπαρξη του η μάνα μου γιατί γεννήθηκα μέσα στη φτώχεια και δεν θυμάμαι ποτέ τα παιδικά μου χέρια να πήραν κάποιο δώρο έστω από έναν ψεύτικο Αη Βασίλη...
Ας μην ψάχνουμε λοιπόν για μια πατρίδα αγκαλιά γιατί δεν υπάρχει τέτοια....
Το μόνο που μπορούμε να ψάξουμε είναι το χέρι του διπλανού μας, του έλληνα, του μετανάστη, του κυνηγημένου και μια μολότωφ να πυρπολήσουμε και πατρίδες και μνημόνια και τρόικες και ανέξοδες σπίθες για να στήσουμε από την αρχή ένα κόσμο που θα βασιλεύει το χαμόγελο.

katerina είπε...

Καλημέρα Λύκε,
έχω μεγάλες ενστάσεις για την πορεία του Μικη. Για αυτό και τον χαρακτηριζω ...Αγιο Βασίλη.

Όπως έχω ενστάσεις και για πολλους, φυσικά προσωπα ή κομματα. Χαρακτηριστικά θα πω, ότι αντιστοιχα αλλά ΟΧΙ αναλογα, έχω πολλά πραγματα που με χωρίζουν απο το ΚΚΕ, για να το θεοποιώ. Αλλά αυτό δεν σημαινει, ότι σε αυτή τη φάση που οι δυνάμεις της εργασίας πλητονται τόσο βάρβαρα, το ΚΚΕ, δεν ειναι φάρος. Εργαλειακά θες; Έστω εργαλειακά.

Ο Μικης Θεοδωράκης, εχει μια φωνή που μπορεί να φτασει, σε όσους λειτουργούν περισσότερο συναισθηματικά και λιγοτερο πολιτικά. Σε όσους βάλλονται καθημερινά,απο επικοινωιακά τερτιπια, απο λεοντές που φορουν οι πολιτικοι αμοραλιστές. Αν αυτή τη φωνή, την χρησιμοποιεί, σε αυτή τη φάση, που η πολιτιστική διανοηση στην Ελλαδα, λειτουργει σαν τον γελωτοποιό των σαλτιμπάγκων, για να πει ΟΧΙ, θα το θεωρήσω πολύ θετικό, και θα τον χειροκροτήσω.

Λυκε, έχω την εντυπωση, ότι ο ναρκισισμός, ειναι ένα απο τα "ελατωματα" των μεγάλων. Και ο Μικης, υπηρξε και εξακολουθεί να είναι, περισσότερο ναρκισιστής παρά πολιτικό ον. Αλλά ...και ο Αγιος Βασίλης ειναι.
Αντι να εξυπηρετεί την αναγκη να έχουν όλα τα παιδιά δωρα, εξυπηρετεί την αναγκη να έχεις φωρα αν ήσουν "καλό παιδί". Καλό παιδί ...για ποιον;

Όπως κι αν έχουν τα πραγματα, ο Μικης, για μια ακόμα φορά, ταρακουνάει τα νερά. Ο Μίκης, ειναι μεγάλο κομματι της πολιτιστικής κληρονομιάς μας. Κάνει αυτό, που άλλοι, αρνουνται ή φοβονται να κάνουν. Ας τον χειροκροτησουμε γεναιοψυχα. Όσο γεναιοψυχη πρέπει να γινει αυτή η κοινωία με τοςυ συμμαχους της, την ώρα που οι εχθροί ειναι πολλοι και πολύ ισχυροί.

ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ ΣΤΕΡΓΙΟΣ είπε...

Γνώρισα τον Μίκη σε δύσκολους καιρούς. Πρώτα από τα έργα του. Διδάχτηκα από αυτά. Διδάχτηκα και πολλά από την ιδεολογία μου και τις αρχές της.

Ήρθε καιρός που συνεργάστηκα μαζί του και αντιπαρατέθηκα κάθε φορά που ο Μίκης ξέφευγε από αυτά που είχε διδάξει. Δεν δείλιασα ποτέ να του πω «δάσκαλε που δίδασκες…»!

Θα πω δυο πράγματα.
-Τα τραγούδια του ήταν και είναι παραγοντικά η μουσική μου πατρίδα. Αν ακούω τα τραγούδια της καταγωγής μου ταράζομαι, αν ακούω τα τραγούδια του Μίκη συγκλονίζομαι. Πάντα νομίζω ότι εκείνο το τραγούδι «Ποιος τα ζωή μου ποιος τη κυβερνά» το έγραψε για μένα την ώρα που τα φορτηγά που με έσερναν όμηρο, σταμάτησαν σαν σε τόπο εκτέλεσης «Αναμνήσεις από τις πρώτες μέρες της δικτατορίας του ΄67 - Οι εκτελέσεις που δεν έγιναν…» http://aristeripolitiki.blogspot.com/2010_04_01_archive.html

- Οι πολιτικές θέσεις του Μίκη γνώρισαν πολλές και οβιδιακές μεταμορφώσεις. Δικαίωμά του και δικαίωμά μας να τον κριτικάρουμε. Τη τελευταία διακήρυξη του με στόχο την παρουσίαση της κρίσης ως εθνικό και όχι ως ταξικό φαινόμενο αθωώνοντας την άρχουσα τάξη που συμμετείχε στο φαγοπότι της κρίσης, φυσικά δεν με βρίσκει σύμφωνο.

Η κρίση είναι κρίση του καπιταλιστικού συστήματος. Η κρίση έχει ταξική βάση και η αντιμετώπισή της είναι ένας κανονικός ταξικός πόλεμος. Αταξικές (εθνικές) λύσεις σε ταξικά προβλήματα δεν υπάρχουν. Αλλιώς ο Μίκης θα κινδυνέψει να υιοθετηθεί ακόμη και από τους νεοφασίστες αν δεν έγινε ήδη…

Για να μη πολυλογώ βλέπε σχετικό σχόλιο http://aristeripolitiki.blogspot.com/

Και όμως αυτά όλα ποτέ δεν θα απαξιώσουν τη πραγματική προσφορά του, που εμείς οι αριστεροί καλά ξέρουμε, ακόμη και αν ο ίδιος θα μας το ζητούσε.

Ανώνυμος είπε...

κατερινα καλησπερα , προσφατα απαντωντας σε καποιο σχολιο ενος φιλου ειχες τονισει με κεφαλαια γραμματα οτι ειδικα σημερα η αριστερα εχει αναγκη απο διανοουμενους . ο θοδωρακης , του οποιου οι προθεσεις ειναι αγνες και καθαρες , δεν νομιζω οτι μπορει να παιξει αυτον τον ρολο γιατι με το συναισθημα μονο δεν γινεται να γινουν και να διεξαχθουν αγωνες , πρεπει να υπαρχει να υπαρχει μιξη συναισθηματος και λογικης , ετσι πιστευω , πρεπει και τα δυο να πηγαινουν μαζι . καλο απογευμα γιωργος.

katerina είπε...

Στεργιε καλησπερα,
Την διαβασα την αναρτηση σου και ενώ δεν διαφωνώ επι της αρχής, διαφωνώ στο κλιμα που αυτή βγάζει. Αυτό που θα διαφωνώ δηλαδή εγώ πάντα. Το κλιμα της φοβικής αριστεράς.

Κια μιας που εσύ πρωτομιλησες για ΕΑΜ, θα καταλαβαινεις πολύ καλυτερα απο εμενα,πόσο σημαντικό είναι το να μιλησει, να φωνάξει ο Μικης. Ναι, αυτός ο Μικης που ως γνησιος ναρκισος έκανε πολλές κουτσουκέλες.

Η δικιά μου προσεγγιση, χωρίς την παραμικρή διαθεση να τον ερμηνευσω. Ο Μίκης φωνάζει για εθνικο-απελευθερωτικό αγώνα. Εγώ μένω στον αγώνα.

Δεν εγραψα τυχαία, για την Πατριδα. Ο Μικης μεσα απο την μουσική του, αλλά και μεσα απο την μελοποιηση της ποιησης-ελληνικής και ξένης- εγινε Πατριδα για πολύ κόσμο. Σε αυτον τον κοσμο απευθυνεται και τωρα.

Αν έβαζα ένα τίτλο, σε αυτο το σχόλιο,θα ήταν "Το σταυρουδάκι του Αρη", Στεργιε. Και ...ο νοών νοήτω

katerina είπε...

Γιωργο πολλά χρόνια θα ζήσεις. Κοιτα το mail σου.

Ναι Γιωργο, πιστευω ότι αν κάποιος πρέπει αν σηκωθεί απο τον καναπέ, ειναι οι διανοουμενοι. Αλλωστε αν και η Αριστερά ηττηθηκε στις μάχες, αν τελικά εγραψε την ιστορία, ήταν γιατί είχε μαζί της ΠΑΝΤΑ το enfant gate της διανοησης.

Έγραψα και παραπάνω στον Στεργιο, την άποψη μου για τη θέση του Μικη. Τα πραγματα δεν γινονται ποτέ στο εργαστηριο. Κια δεν υπάρχει ποτε μεγαλυτερη κινητοποιηση, αν το θυμικό δεν χτυπησει ταβάνι.

Τι λέμε σε μια πορεία Γιωργο; Ποσο ακριβώς κόσμο είχε ή τι παλμό και δυναμη ειχε;

Ανώνυμος είπε...

ωραια ,ευχαριστω πολυ κατερινα . (ρε κατερινα υπαρχει τροπος να στειλω κανα ψαρι? 160 μαγιατικα ειχαμε σημερα το πρωι μεταξυ 5 και 10 κιλων ) θα χαρω πολυ αν γινεται..

katerina είπε...

Παναγιά και Χριστέ μου!!!
Μου τρέχουν ήδη τα σάλια. Τελικά άμα παρασφιξουν τα πραγματα θα έρθω στη Λευκάδα να ζήσω. Τουλάχιστον θα τρωω ψάρια.

Λοιπόν Γιωργο κοίτα να δεις τι θα γίνει. Μόλις ειναι να κατεβεις Αθήνα, θα πεσει συρμα στην παλιοπαρέα των blogs για ταβερνείο. Αν έρθεις οδικώς θα φερεις και κανένα ψαράκι. Θα ψηθούν τα ψαρια στο μαγερικο, και θα κάνουμε μία τις γνωστές μας κρασοκατανυξεις συνοδευομενο απο κοινωνικο-πολιτικό χαβαλέ μεχρις εσχάτων.

Γιωργο μου ειλικρινά με συγκινείς, στο έχω ξαναπει.

Φιλιά

στελιος είπε...

Ωραίο, συναισθηματικό, το άρθρο σου Κατερίνα και σε ευχαριστώ για το λεβέντικο τραγούδι.

katerina είπε...

Γεια σου Στέλιο,
ξέρεις τι ενεργεια παραγει το θυμικό, το συναισθημα; Τεραστια.
Τόσο μεγάλη που νικάει και το άλλο συναισθημα, αυτό που εκρινεται σε τεραστιες ποσοτητες ...πανελλαδικώς και όχι μόνο. Τον φόβο.

ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ ΣΤΕΡΓΙΟΣ είπε...

Τι να πω βρε Κατερίνα... Το ξέρω, κανένας δεν περισσεύει σήμερα από τον αγώνα. Ο Μίκης πολύ περισσότερο. Όμως τον αδικεί η διακήρυξή του. Δεν πειράζει, εμείς και πάλι στους δρόμους του αγώνα θα είμαστε και εκεί θα ανταμώσουμε και εκεί όλα θα κριθούν, όχι στις θεωρίες. Αν λέμε ότι κανείς δεν περισσεύει γενικώς στους δρόμους του αγώνα δεν περισσεύει δυο φορές…

Ανώνυμος είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
Ανώνυμος είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
Ανώνυμος είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
Ανώνυμος είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.