Χαρταετοί

Ο Άγιος Βασίλης των 8 ή των 9 μου χρόνων, μου είχε φέρει δώρο μία φωτισμένη υδρόγειο.
Ναι, πίστευα μέχρι πολύ μεγάλη, στον Άγιο Βασίλη. Συνειδητά. Κι ας μου έλεγαν οι συμμαθητές, οι φίλοι στη γειτονιά και ένας θείος ορθολογιστής- εκσυγχρονιστή θα τον λέγαμε σήμερα-, ότι Άγιος Βασίλης... δεν υπάρχει.
Εμένα στην ερώτηση μου «υπάρχει Άγιος Βασίλης;» μου αρκούσε, η απάντηση του πατέρα μου «Υπάρχει, όσον τον χρειάζεσαι».
Και εγώ τον χρειαζόμουν. Πάντα. Και υπήρχε. Πάντα.

Σε αυτή λοιπόν την φωτισμένη υδρόγειο- πορτατίφ, αυτή που έδιωχνε τις σκιές από το παιδικό μου δωμάτιο, αυτή που φώτιζε όσο ακριβώς χρειαζόταν τις νύχτες μου-τόσο ώστε να επιτρέπει στα όνειρα να φτιάχνουν τις φιγούρες τους πίσω από τα κλειστά μου μάτια, τόσο ώστε να απαγορεύει στους δράκους να με πλησιάσουν- η Πατρίδα ήταν μια μικρή κουκίδα. Όταν ακουμπούσα το παιδικό δάχτυλο μου πάνω της, ....καταλάμβανα, πιο μεγάλο κομμάτι, από τα ...όρια της. Το ...ιμπεριαλιστικό μου δάχτυλο, προσπαθούσε να δώσει στο παιδικό μυαλό μου, το μέτρο για το τι θα πει Πατρίδα.

Αλήθεια, έχει σύνορα, έχει όρια η Πατρίδα; Είναι ένα καγκελόφρακτο οικόπεδο ή είναι μια αγκαλιά η Πατρίδα;

Διατηρώ σαν φυλαχτό μια εικόνα Πατρίδας, που έζησα ένα πρωινό, σε ένα δημοτικό σχολείο της Κυψέλης.
Παράταιρη εγώ εκεί, εξωσχολική θα έλεγαν οι νόμοι και οι κανόνες, έτσι, μου χαρίστηκε σαν Δώρο Ακριβό, η Στιγμή.
Μια τάξη παιδιών, μόνο δύο ελληνάκια από αίμα, όλα ελληνάκια από ανάγκη. Τα μικρά σπουργιτάκια από το Σουδάν, από την Γεωργία, από την Αλβανία, από την Πολωνία, από την Νιγηρία, από το Πακιστάν, από την Ελλάδα. Παραμονές 17 Νοέμβρη. Μια δασκάλα, που μαθαίνει στα σπουργιτάκια της, να τραγουδούν «ποιος τη ζωή μου, ποιος την κυνηγά».... Και αυτά, αγγελικά παράφωνα, να επαναλαμβάνουν «που πήγε αυτός που ξέρει να μιλά... που ξέρει πιο πολύ και να πιστεύει.» Κι αυτά να ψάχνουν, να μαθαίνουν να αναζητούν μια Πατρίδα αγκαλιά. Να μαθαίνουν μέσα από τις μουσικές του Μίκη, να συν-ανήκουν.

Να είσαι στην άλλη άκρη από εκεί που έπιανε το δάχτυλο σου στη φωτισμένη υδρόγειο, και να προσπαθείς να θυμηθείς πως έκανε το κοκκινιστό στο Κυριακάτικο τραπέζι η γιαγιά. Να παλεύεις να «ξεναγήσεις» τους φίλους σου που είναι από άλλες κουκίδες της υδρογείου, στη δική σου Πατρίδα. Χίλια μύρια κύματα μακριά, να ανακατεύεται η μυρωδιά της κανέλας με την ντομάτα που βράζει και να παίζει μουσική ακριβή, αυτή που κουβαλάς μαζί σου, έτσι να την ακούς όταν η νοσταλγία χτυπάει ταβάνι. Να την μοιράζεσαι ξένη εσύ, ένα Κυριακάτικο απομεσήμερο, με όλους όσους ξένοι και αυτοι, νοσταλγούν μακρινές Πατρίδες.

Άνοιξη, βράδυ στο Σύνταγμα και μέσα στην οχλαγωή της συναυλίας, οι φωνές, τα συνθήματα, οι μουσικές του Μίκη. Να είσαι σκαρφαλωμένη ψηλά, στον ώμο του καλού σου, να έχεις σηκώσει κλαμένη το κινητό ψηλά, πάνω από το πλήθος για να ακούσει το "είμαστε εδώ αδέλφια" το "Φονιάδες των Λαών Αμερικάνοι", ο Σέρβος ο Μάικ.

Φίλος ο Μάικ, αδελφός σε πολύ ζόρικες προσωπικές δικές σου κι άλλοτε ζόρικες προσωπικές δικές του μέρες. Κοσμοπολίτης απο ιδεολογία ο Μάικ. Σέρβος απο πόλεμο ο Μάικ. Να ακούσει ο Μάικ την Αθήνα που γίνεται ένα, βροντοφωνάζοντας τα τραγούδια του Μίκη. Και εκείνος να είναι χωμένος μέσα σε καταφύγιο με την καλή του έγκυο τότε. Αυτό το παιδί που χάθηκε. Και μαζί του ένας έρωτας που τινάχτηκε και αυτός σαν οβίδα. Μια Πατρίδα που δονείται στην Πλατεία Συντάγματος και φτάνει, πέρα από τους βομβαρδισμούς, στα καταφύγια του πολέμου, μιας άλλης Πατρίδας.

Κι ο πατέρας σου, να φυλάει σαν κόρη οφθαλμού, τα βινυλια του Μίκη. Τα απαγορευμένα βινυλια του Μικη, που χιλιοχαραγμένα πια να εξακολουθούν να βγάζουν μνήμες που...ξαναγίνονται πραγματικότητες . Στρατιωτικές Χούντες. Κοινοβουλευτικές Χούντες. Συναινέσεις για γύψους. Η Πατρίδα ...κινδυνεύει. Ναι, αλλά η δικιά μας η Πατρίδα κινδυνεύει από ...αυτούς. Ο στρατιώτης τ' όπλο του, κι' ο δικαστής ...κι ο δικαστής το Νόμο.


Γιατί η Πατρίδα, είναι οι μυρωδιές που έμαθες, είναι οι εικόνες που έζησες, είναι οι μουσικές που άκουσες, είναι οι άνθρωποι που τα μοιράζεσαι μαζί τους. Εδώ, εκεί, παραπέρα.

Γιατί η δική σου η Πατρίδα, ΔΕΝ είναι η πιο όμορφη, η πιο μεγάλη, η πιο ηρωική, η πιο ιστορική, η πιο αγωνιστική, η πιο.... Η δικιά σου η Πατρίδα, είναι απλά όπως και κάθε Πατρίδα ...δικιά σου. Αγκαλιά Πατρίδα.
Αν η Πατρίδα ήταν Μουσική, Νότες, Λέξεις, Στίχοι, Ακούσματα, Μνήμες, Τραγούδια, ε, τότε ο Μίκης θα ήταν Πατρίδα.

Πατρίδα είναι να χειροκροτείς όρθια τον 85χρονο ...Άγιο Βασίλη μιας χώρας. Είναι χρήσιμα όλα τα ...δώρα, που σου φέρνει ο Άγιος ΒασίληςqΌΧΙ. Αλλά ποιος αξιολόγησε ποτέ τα δώρα, αναλύοντας την ...χρησιμότητα τους; Ο Μίκης, κάνει χρήση του ονόματος, του μεγέθους, του παρελθόντος, της μουσικής, της δημιουργίας του, κάνει χρηση όλης της ανατριχίλας που όλοι κάποτε νοιωσαμε, για να πει... να μιλήσει για σπίθες. Για φωτιά. Για ανυπακοή. Για ελπίδα.

Μίκη Θεοδωράκη, εγώ η αλαφροΐσκιωτη, εγώ η αλλοπαρμένη, εγώ που ακόμα πιστεύω στους Άγιους Βασίληδες, σε ευχαριστώ από καρδιάς. Που υπάρχεις.
Σε ευχαριστώ, γιατί μέσα στη βαλίτσα μου θα χωράει πάντα κάτι από Πατρίδα. Κάτι που εσύ δημιούργησες, αλλά εμένα, όπως και σε εκατομμύρια άλλους μου ανήκει. Όσο μου ανήκει και η μυρωδιά, τα χρώματα, οι μουσικές, η αγκαλιά μιας Πατρίδας.

Σε ευχαριστώ, που αντέχεις να είσαι ο εθνικός μας αφηγητής, την ώρα που ένας τόπος αναρωτιέται που πήγε αυτός που ξέρει να μιλά... που ξέρει πιο πολύ και να πιστεύει.
Σε ευχαριστώ που αντέχεις να στέκεσαι, κόντρα στο κύμα της ...«προόδου» που καταπίνει στο φασιστικό πέρασμα της, ότι της στέκεται εμπόδιο. Σε ευχαριστώ που το χλευάζεις.

Σε ευχαριστώ που αντέχεις, να μην είσαι ο ...εκσυγχρονιστής, ο γελωτοποιός των σαλτιμπάγκων, να μην είσαι αυτός ο ...«ορθολογιστής» ηλικιωμένος θείος μου, που μου έλεγε ότι Άγιος Βασίλης δεν υπάρχει.

Γιατί εμένα στην ερώτηση «υπάρχει Άγιος Βασίλης;» μου αρκούσε, η απάντηση «Υπάρχει, όσον τον χρειάζεσαι».
Και εγώ τον χρειαζόμουν. Πάντα. Και υπήρχε. Πάντα.