Ο Μάης ......τέσσερις μέρες και τρεις νύχτες μετά.

Δεν τον έζησα τον Μάη.Όχι. Τον έζησα. Κι ας μην ήμουν παρουσα.

Αυτόν τον περίφημο Μάη.

Έζησα χρόνια στο Παρίσι, και έζησα αρκετούς ανοιξιάτικους Μάηδες.

Αυτόν τον συγκεκριμένο, τον έζησα από τα μάτια, τις μνήμες και τις αγκαλιες ανθρώπων που είχαν την τύχη να είναι ….ΕΚΕΙ!!!!

Και ίσως αυτή, η δική μου, να είναι πολύ μεγάλη τύχη.
Η μνήμη ξορκίζει τα κακά και αποθεώνει την συγκίνηση της στιγμής.

Αποθεώνει το ρίγος του «Εμείς», του «Μαζί».

Ανήκω σε μια μεταβατική γενιά. Ξενέρωτη την λένε κάποιοι. Χαμένη κάποιοι άλλοι.

Εμείς δεν ζήσαμε το Πολυτεχνείο, αλλά δεν καταφέραμε και να το ξεφορτωθούμε.

Αυτοί το έκαναν και εμείς το συντηρήσαμε. Στους ώμους μας. Βαρυ, όσο το αποβαρο του...

Ε, και να , έβλεπες την Μαρία, που εντάξει, τόνοιωθες ξεκινούσε μια καριέρα, αλλά στα νιατα μου, ακόμα η φωνή της στεκόταν ...ηρωικά στο επετειακο αφιέρωμα. Και ο Μίμης δεν είχε πάρει ακόμα σβάρνα τις πόρτες. Ο Στεφανος τώρα, μπορεί να ήταν και υφυπουργός ή κάτι τέτοιο, δεν θυμάμαι, αλλά είχε ακόμα την γοητεία του δανδή που αφηγείται τα πάθη…...

Ανήκω σε μια γενιά που οι Πριγκίπισσες ήταν ήδη είδος εν ανεπάρκεια και οι Πρίγκιπες ….δυσεύρετοι. Και έτσι και εγώ, Πριγκηπισσα χωρίς ...στέμμα, σε ανυπαρκτα πια βασιλεια, αποφάσισα ότι Πρίγκιπας χρηζεται ΑΥΤΟΣ που ανασταίνει την Χιονάτη με ένα φιλί, Αυτός που σηκώνει στους ώμους του, την πανέμορφη Marianne του 68, εκεί στην πλατειούλα, στο Jussieu.

Στάθηκα πολλά απογεύματα, κάτω από τον φανοστάτη εκείνο, και έπλασα χιλιάδες φορές την εικόνα, να με σηκώνει αυτός ο Κάποιος, να ανεμίζω την σημαία, την μόνη σημαία που λαχτάρισα να ανεμίσω στην ζωή μου, και να βλέπω τα πλήθη του ξεχυμένου κόσμου, όσο φτάνει το μάτι μου…….

Έτσι μου μεταφέρθηκε, αυτό χρειαζόμουνα, απο αυτό μαγευτηκα.

Μεταπτυχιακή, στο ανοιξιάτικο Παρίσι, μου φαινόταν απίστευτο ότι αυτές οι μυθικές για μένα μορφές, είχαν γραβάτες, κοστουμια, θέσεις, ευθύνες, οφιτσια, ονορε και ...ελάχιστα μαλλιά.

Τα παραμύθια συνήθως έχουν ηθικοπλαστικό χαρακτήρα, story, αρχή, μέση, τέλος,.
Αυτοί όμως οι ήρωες - οι παραμυθάδες μου, δεν ήξεραν να μου απαντήσουν, πότε άρχισε ο Μάης; πότε τελείωσε; ποιοι ήταν οι νικητές; ποιοι οι ηττημένοι; τι πέτυχε; τι έχασε;
Έζησαν μια ζωή, ως το αστικό τους όνειρο απαιτούσε, και απλά μνήμες αλλοιωμένες, αλλοιωμένες με τέχνη, με μαεστρία, με μαγικές γραμμοσκιασεις και ασφαλώς με την απαραίτητη γαλλική φινέτσα, φώτιζαν την μιζέρια της μέρας τους.

Δυο μήνες που συντήρησαν και συντηρούν ολόκληρη τη ζωή τους.Κάποια χρόνια, και τη δική μου.

Για πολύ προσωπικούς λόγους πρέπει να κάνω πια το παραμύθι μου, ....ιστορία.
Και έτσι κατεβάζω την Marianne, από τους ώμους αυτού που την κουβαλούσε –θα κουράστηκε και αυτός- και την στέλνω και αυτή ……να ξαποστάσει.
Η συναισθηματική ωριμότητα όμως, είναι πολύ πιο επώδυνη από την βιολογική. Και κάτι πρέπει να κρατήσω από όλο αυτό το παραμύθι, όπως το άκουγα για χρόνια χαυνωμένη από την γοητεία του.
Και θα κρατήσω αυτό που εγώ θέλω να ορίσω σαν αρχή στο δικό μου παραμύθι . Ας κρατησω την απομυθοποιηση. Η απομυθοποιηση πάντα ειναι το ισχυροτερο αναλγητικό.

Στην Nanterre, σε αυτό το κόσμημα της γκωλικής εκπαιδευτικής πολιτικής, εγκαινιάζει ο Missophe μια πισίνα σε ένα κλίμα βαρύ από την «Λευκή Βίβλο».

Μέσα σε ένα κλίμα χαβαλέ, ένας φοιτητής, του την πέφτει δημοσίως χοντρά:
­- Στη «Λευκή Βίβλο» σας, δεν λέτε λέξη για τα σεξουαλικά προβλήματα των νέων!
­-Αν έχετε τέτοια προβλήματα, τότε η καλύτερη λύση θα ήταν μια βουτιά στην πισίνα!, απαντάει ατάραχος ο υπουργός.
­ - Είναι μια απάντηση τυπική μιας φασιστικής κυβέρνησης.
Η συνέχεια... Οι πανεπιστημιακές αρχές εξαγριώνονται με το επεισόδιο και στέλνουν τον Cohn Bendit στο πειθαρχικό συμβούλιο. Η μαγκιά του μύθου!
Κι ίσως κανείς να μην θυμάται πια, ουτε καν οι άσπονδοι εχθροι του που τον σκοτωνουν με λέξεις, καθισμενοι διπλα σε αναμενα τζάκια πινοντας Bordeaux , ότι Cohn Bendit ...γράφει ένα γράμμα στον υπουργό για να του ζητήσει συγγνώμη για το ....ατυχές συμβάν και ο υπουργός παρεμβαίνει στις πανεπιστημιακές αρχές για να μη δοθεί συνέχεια στο επεισόδιο… Η αλήθεια της ενηλικίωσης!

Μαγεύτηκα από τους βετεράνους του μύθου. Μαγευτηκα απο τους απομαχους μιας γιορτής, που ΔΕΝ τελειωσε ΠΟΤΕ. Κι ίσως εγώ, η ...απουσα, να ειμαι αυτή που έζησα τον Μαη, πιο εντονα, απο τους παροντες, συντηρώντας το Μυθο του.

Οι Μυθοι ειναι ζορικοι. Ειναι απαιτητικοι. Συχνά ισοπεδωτικοι. Συχνοτατα δολοφονικά...μυθικοι. Ή ίσως τελικά να προτιμώ τη μικρή ζαλάδα του κρασιου απο το μεθυστικο "ταξίδι" του LSD.