Δευτέρα 14 Απριλίου 2008

Ο Μάης ......τέσσερις μέρες και τρεις νύχτες μετά.

Δεν τον έζησα τον Μάη.Όχι. Τον έζησα. Κι ας μην ήμουν παρουσα.
Αυτόν τον περίφημο Μάη.
Έζησα χρόνια στο Παρίσι, και έζησα αρκετούς ανοιξιάτικους Μάηδες.

Αυτόν τον συγκεκριμένο, τον έζησα από τα μάτια, τις μνήμες και τις αγκαλιες ανθρώπων που είχαν την τύχη να είναι ….ΕΚΕΙ!!!!

Και ίσως αυτή, η δική μου, να είναι πολύ μεγάλη τύχη.
Η μνήμη ξορκίζει τα κακά και αποθεώνει την συγκίνηση της στιγμής.
Αποθεώνει το ρίγος του «Εμείς», του «Μαζί».

Ανήκω σε μια μεταβατική γενιά. Ξενέρωτη την λένε κάποιοι. Χαμένη κάποιοι άλλοι.
Εμείς δεν ζήσαμε το Πολυτεχνείο, αλλά δεν καταφέραμε και να το ξεφορτωθούμε.
Αυτοί το έκαναν και εμείς το συντηρήσαμε. Στους ώμους μας. Βαρυ, όσο το αποβαρο του...
Ε, και να , έβλεπες την Μαρία, που εντάξει, τόνοιωθες ξεκινούσε μια καριέρα, αλλά στα νιατα μου, ακόμα η φωνή της στεκόταν ...ηρωικά στο επετειακο αφιέρωμα. Και ο Μίμης δεν είχε πάρει ακόμα σβάρνα τις πόρτες. Ο Στεφανος τώρα, μπορεί να ήταν και υφυπουργός ή κάτι τέτοιο, δεν θυμάμαι, αλλά είχε ακόμα την γοητεία του δανδή που αφηγείται τα πάθη…...

Ανήκω σε μια γενιά που οι Πριγκίπισσες ήταν ήδη είδος εν ανεπάρκεια και οι Πρίγκιπες ….δυσεύρετοι. Και έτσι και εγώ, Πριγκηπισσα χωρίς ...στέμμα, σε ανυπαρκτα πια βασιλεια, αποφάσισα ότι Πρίγκιπας χρηζεται ΑΥΤΟΣ που ανασταίνει την Χιονάτη με ένα φιλί, Αυτός που σηκώνει στους ώμους του, την πανέμορφη Marianne του 68, εκεί στην πλατειούλα, στο Jussieu.

Στάθηκα πολλά απογεύματα, κάτω από τον φανοστάτη εκείνο, και έπλασα χιλιάδες φορές την εικόνα, να με σηκώνει αυτός ο Κάποιος, να ανεμίζω την σημαία, την μόνη σημαία που λαχτάρισα να ανεμίσω στην ζωή μου, και να βλέπω τα πλήθη του ξεχυμένου κόσμου, όσο φτάνει το μάτι μου…….
Έτσι μου μεταφέρθηκε, αυτό χρειαζόμουνα, απο αυτό μαγευτηκα.

Μεταπτυχιακή, στο ανοιξιάτικο Παρίσι, μου φαινόταν απίστευτο ότι αυτές οι μυθικές για μένα μορφές, είχαν γραβάτες, κοστουμια, θέσεις, ευθύνες, οφιτσια, ονορε και ...ελάχιστα μαλλιά.

Τα παραμύθια συνήθως έχουν ηθικοπλαστικό χαρακτήρα, story, αρχή, μέση, τέλος,.
Αυτοί όμως οι ήρωες - οι παραμυθάδες μου, δεν ήξεραν να μου απαντήσουν, πότε άρχισε ο Μάης; πότε τελείωσε; ποιοι ήταν οι νικητές; ποιοι οι ηττημένοι; τι πέτυχε; τι έχασε;
Έζησαν μια ζωή, ως το αστικό τους όνειρο απαιτούσε, και απλά μνήμες αλλοιωμένες, αλλοιωμένες με τέχνη, με μαεστρία, με μαγικές γραμμοσκιασεις και ασφαλώς με την απαραίτητη γαλλική φινέτσα, φώτιζαν την μιζέρια της μέρας τους.
Δυο μήνες που συντήρησαν και συντηρούν ολόκληρη τη ζωή τους.Κάποια χρόνια, και τη δική μου.

Για πολύ προσωπικούς λόγους πρέπει να κάνω πια το παραμύθι μου, ....ιστορία.
Και έτσι κατεβάζω την Marianne, από τους ώμους αυτού που την κουβαλούσε –θα κουράστηκε και αυτός- και την στέλνω και αυτή ……να ξαποστάσει.
Η συναισθηματική ωριμότητα όμως, είναι πολύ πιο επώδυνη από την βιολογική. Και κάτι πρέπει να κρατήσω από όλο αυτό το παραμύθι, όπως το άκουγα για χρόνια χαυνωμένη από την γοητεία του.
Και θα κρατήσω αυτό που εγώ θέλω να ορίσω σαν αρχή στο δικό μου παραμύθι . Ας κρατησω την απομυθοποιηση. Η απομυθοποιηση πάντα ειναι το ισχυροτερο αναλγητικό.

Στην Nanterre, σε αυτό το κόσμημα της γκωλικής εκπαιδευτικής πολιτικής, εγκαινιάζει ο Missophe μια πισίνα σε ένα κλίμα βαρύ από την «Λευκή Βίβλο».

Μέσα σε ένα κλίμα χαβαλέ, ένας φοιτητής, του την πέφτει δημοσίως χοντρά:
­- Στη «Λευκή Βίβλο» σας, δεν λέτε λέξη για τα σεξουαλικά προβλήματα των νέων!
­-Αν έχετε τέτοια προβλήματα, τότε η καλύτερη λύση θα ήταν μια βουτιά στην πισίνα!, απαντάει ατάραχος ο υπουργός.
­ - Είναι μια απάντηση τυπική μιας φασιστικής κυβέρνησης.

Η συνέχεια... Οι πανεπιστημιακές αρχές εξαγριώνονται με το επεισόδιο και στέλνουν τον Cohn Bendit στο πειθαρχικό συμβούλιο. Η μαγκιά του μύθου!
Κι ίσως κανείς να μην θυμάται πια, ουτε καν οι άσπονδοι εχθροι του που τον σκοτωνουν με λέξεις, καθισμενοι διπλα σε αναμενα τζάκια πινοντας Bordeaux , ότι Cohn Bendit ...γράφει ένα γράμμα στον υπουργό για να του ζητήσει συγγνώμη για το ....ατυχές συμβάν και ο υπουργός παρεμβαίνει στις πανεπιστημιακές αρχές για να μη δοθεί συνέχεια στο επεισόδιο… Η αλήθεια της ενηλικίωσης!

Μαγεύτηκα από τους βετεράνους του μύθου. Μαγευτηκα απο τους απομαχους μιας γιορτής, που ΔΕΝ τελειωσε ΠΟΤΕ. Κι ίσως εγώ, η ...απουσα, να ειμαι αυτή που έζησα τον Μαη, πιο εντονα, απο τους παροντες, συντηρώντας το Μυθο του.


Οι Μυθοι ειναι ζορικοι. Ειναι απαιτητικοι. Συχνά ισοπεδωτικοι. Συχνοτατα δολοφονικά...μυθικοι. Ή ίσως τελικά να προτιμώ τη μικρή ζαλάδα του κρασιου απο το μεθυστικο "ταξίδι" του LSD.


24 σχόλια:

Matrix είπε...

Για μένα αυτοί οι βετεράνοι πρέπει να εξακολουθούν να έρχονται στη μνήμη μας, ακόμα και με κρασί :)

Εγώ πάλι έχω τις ιστορίες του πατέρα, από τον Μάη του 68 στην Ιταλία, στη Νάπολι.

"...Η συναισθηματική ωριμότητα όμως, είναι πολύ πιο επώδυνη από την βιολογική..."

Όχι όταν αφήνεις τον εαυτό σου να ... "αφεθεί", έστω κάποιες στιγμές χωρίς πρόγραμμα και deadlines.

PS. Δεν είμαι σίγουρος αν κατάλαβα σωστά.

Left Liberal Synthesis είπε...

Left Liberal Synthesis,
στο ταξίδι της αναζήτησης;;;
στο ταξίδι του χαζέματος;;;;
στο ταξίδι του καινουργιου;;;
στο ταξίδι του μεταμφιεσμένου καινουργιου;;;
Γκρεμίζω τις βεβαιοτητες μου, και όλως παραδόξως το απολαμβάνω.
Τελικά το μονο που ψυχανεμίζομαι ειναι αποκριατικες μάσκες, ενα κοκτειλ που μπορει και να σταθει αξιοπρεπως, αλλα δεν μεθάει.
Ισα να το πιεις για να αντέξεις την....ορθοστασία.
Αν πάντως εχω μια επιλογή, θελω μια συνεπη Δεξιά που θα μου εξασφαλίζει και μια συνεπη Αριστερά. Ή και ....αντιστροφα.

Και γω που κατάλαβα ότι δεν υπάχουν επιλογές,αλλά δικαιολογίες εκ των υστέρων τι κάνω??

Stay Tuned Katerina

katerina είπε...

Με .......αντιγραφεις left liberal synthesis.
Και ειδες, το γκρεμισμα της βεβαιοτητας, "γραφει" παντου.
Αρα πάει παντου...
Αρα, γκρεμιζουμε...
Κι αν θαφτουμε κάτω απο τα γκρεμισματα;;;Κατω απο τα μπάζα;;;
Ε, και;;;
Και αν ο θορυβος ειναι .....εκκωφαντικος, μην φοβηθούμε, dessous les paves, c’est la plage.
Αρα, Παμε θάλασσα!!!!!!!!!!!!

katerina είπε...

matrix, εδω γκρεμιζουμε.....

Ανώνυμος είπε...

Aς χτίσει και κάποιος. Έτσι, βρε αδερφέ. Για να σπάσει η μονοτονία.

Ανώνυμος είπε...

... κι ας είναι χτίσμα στην άμμο.

Ναπoλέων είπε...

@ Κατερίνα
Κατά τον παλιόφιλο Στέλιο Ράμφο, που ήταν εκεί τότε, ο «Μάης '68» κράτησε δέκα μέρες περίπου. Μετά...

@ Odyssey

"Μαθήματα" στέριου χτισίματος στο εμόν βλόγιον (και αλλαχού).

αγάπη-αφοπλισμός-ειρήνη
Ναπολέων

Ναπoλέων είπε...

Υ.Γ.

@ Odyssey

Κατεδαφίζοντας μόνο τις φοβίες, τις αγκυλώσεις τις μανιέρες μας. Αυτά μόνον!

α-α-ε
Ν.

Trifon Triantafillidis είπε...

Πω, πω μα τι έχω χάσει!!!

Αν είναι δυνατόν, δεν έπρεπε να το κάνεις αυτό, πως θα μπορέσω να ξαναβρώ συνέχεια σε αυτό τον τρομερό ποταμό που τον λένε Κατερίνα;;;;;

Ναι μάλλον έχεις δίκιο, εγώ δεν έπρεπε να λείψω τόσο πολύ, αλλά βλέπεις τι είναι η ζωή, προχωράει και χωρίς εμάς και πολλές φορές καλύτερα.

OnWine είπε...

Χτες, Κατερίνα, διάβασα βιαστικά την ανάρτησή σου... από όλα οσα γράφεις, μου έμεινε κάτι σαν ...θλίψη. Ναι, ωριμότητα... προσωπικοί λόγοι που δεν σου επιτρέπουν να συνεχίσεις το παραμύθι... αρα ανάγκη... και πάλι, θλίψη γιά αυτό που αφήνεις πίσω...

Σήμερα το ξαναδιάβασα, με μεγαλύτερη άνεση, και αρκετές φορές...
... και η θλίψη παραμένει, αλλά βγαίνει και η ανάγκη σου να κλείσει μιά σελίδα, να τελειώσει πιά το παραμύθι, να κατέβει η Marianne από τους οποιους ώμους, αληθινούς ή φανταστικούς.

Δεν ξέρω τους προσωπικούς σου λόγους, ούτε θα προσπάθήσω να τους μαντέψω. Διπλα στην χθεσινή θλίψη, σήμερα αναδύεται και μιά αποφασιστικότητα. Οχι γιά το νέο... όχι, αποφασιστικότητα στο να καεί πιά το παραμύθι. Από αυτή και μόνο συνάγεται η αποφασιστικότητα να προχωρήσεις... Αλλά χωρίς τίποτα, Κατερίνα, από την μαγεία του ...Μάη, του παραμυθιού... χωρίς κανέναν στον ορίζοντα έτοιμο να σηκώσει την Marianne... εστω, να την πάρει από το χέρι... σχεδόν χωρίς ελπίδα, σχεδόν χωρίς κάποιο δρόμο, ορατό, που θα επέβαλλε η αποφασιστικότητα που διαφαίνεται...

Ισως το απέδωσε καλυτερα ο left liberal synthesis, γράφοντας:
"Τελικά το μονο που ψυχανεμίζομαι ειναι αποκριατικες μάσκες, ένα κοκτειλ που μπορει και να σταθει αξιοπρεπως, αλλα δεν μεθάει.
Ισα να το πιεις για να αντέξεις την....ορθοστασία."

Και όπως του απαντάς και εσύ "Αρα, γκρεμιζουμε... " Μονο?... Αρκεί?... Χωρίς ελπίδα γιά τίποτα?...

Προσωπικό ημερολόγιο... σύμφωνοι... αλλά σε κοινή θέα, και με δυνατότητα σχολιασμού...

Θα προσθέσω, λοιπόν και εγώ την δική μου ...προτροπή.

Γραφεις:
"Η συναισθηματική ωριμότητα όμως, είναι πολύ πιο επώδυνη από την βιολογική. Και κάτι πρέπει να κρατήσω από όλο αυτό το παραμύθι, όπως το άκουσα χαυνωμένη από την γοητεία του.
Και θα κρατήσω αυτό που εγώ θέλω να ορίσω σαν αρχή, δικό μου είναι το παραμύθι, ότι θέλω το κάνω….. "

Κατερίνα, όταν τα παραμύθια κάιγονται, όταν εμείς οι ίδιοι τα διαγράφουμε... οταν αποφασίζουμε να προχωρήσουμε... ΔΕΝ ΚΡΑΤΑΜΕ ΤΙΠΟΤΑ.. Τα παραμύθια, Κατερίνα, ειναι σαν τον μυθικό Φοίνικα... Αν κρατήσουμε κάτι, αν η στάχτη παραμείνει, ακόμα και σαν αρχή, σαν λίπασμα (?).... τότε το παραμύθι ξαναγεννιέται... θεριεύει... κατακυριεύει με την δύναμη που του δίνει η εξιδανίκευση μέσα από τον χρόνο... και τα φαντάσματα στοιχειώνουν το οποιο καινούργιο...

Αλλά πάλι... εσύ ξέρεις... εγώ απλά... σχολιαστής είμαι... ή μάλλον sxoliastis, οπως με ...αποκαλείς
.
Εγώ το μόνο... εύχομαι καλό δρόμο... και όπου??... Οχι... εγώ εύχομαι να σε βγάλει κάπου...

OnWine είπε...

Τρύφωνα, μιά και το σχόλιό σου φάνηκε καθώς εγραφα το δικό μου... μάλλον είμαι ο πρώτος να σε καλωσορίσει... και σε χάσαμε, και μας έλλειψες, και πεθυμήσαμε τα σχόλια σου...

Καλώς ήλθες λοιπόν... και πιάσε δουλειά!!!

katerina είπε...

Θα μου επιτρέψετε να ξεκινήσω από τον Τρύφωνα.
Τον Τρύφωνα μας, που μας ξανάρθε.
Και παρακαλώ όλους τους γνώστες, ειδικούς, μερακλήδες του αθλήματος της διαδικτυακής επικοινωνίας, που μπορούν να βοηθήσουν μια «ξανθιά» καστανή, να οργανώσει ένα διαδικτυακο γλέντι, για το come back του φίλου μας.
Μας έλειψες φίλε, μας έλειψες πολύ!


Οδυσσέα, σαν πολλά δεν χτίσαμε και τα περισσότερα στην .......άμμο;;;
Ζορίστηκα πολύ από μίζερους τοίχους;;
Μου περιόρισαν την θεά τα πολύ μικρά παράθυρα
Και ξέρεις το υπάρχον οικοδόμημα, δεν σηκώνει .......πανωσήκωμα
Και έτσι ως προς το παρόν ......free camping
Και άμα, τύχει, μετά το .......γκρέμισμα, μπορεί να στήσουμε πάλι κανένα τσαντίρι.
Αλλά ως προς το παρόν, ξάπλα στην άμμο, φάτσα στον ήλιο, χαζεύουμε τη θάλασσα.


Εμένα πάλι Ναπολέοντα, μου κράτησε και μια δεκαπενταετία να σου πω;;;;


Σχολιαστή ή sxoliasti, ο left liberal synthesis, αντέγραψε απλά το δικό μου σχόλιο στο δικό του blog για το Sinistra Liberale. Και έτσι επιβεβαίωσε, άσχετα αλλά επίκαιρα, ότι ούτως ή άλλως το γκρέμισμα βελτιώνει την ζωή ...σε οποιοδήποτε επίπεδο.
Και εγώ ερωτηματικά sxoliasti, δεν έβαλα. Μόνο αποσιωπητικά....

Επί της ουσίας όμως του σχολίου σου, εγώ αποφάσισα και κατεδαφίζω. Χωρίς μπουλντόζες, χωρίς εργάτες, έτσι το χτύπησα και ....έπεσε....
Και το είπα και στον Οδυσσέα, τώρα χαλαρώνουμε, και κυλιόμαστε στην άμμο...
Με ήλιο;;; Με φεγγάρι;;; Με βροχή;;;
Πάντως δεν είναι στις προθέσεις μου, να προστατευτώ από τα ...φυσικά φαινόμενα, κρυμμένη κάτω από τα μπάζα.

andreas athanasopoulos είπε...

αν και μικρος για να μπορω να πω κατι για τον μαη 68, αυτο που ξερω ειναι οτι ο κοσμος δεν εγινε πολυ καλυτερος....οσο για το πολυτεχνειο....απλα βλεπω με λυπη μερικους απο αυτους να ειναι γαντζωμενοι με την εξουσια.....εγω απλα κοιταζω και στο νου μου ερχεται αυτο....η ζωη ειναι αστειο και ο θανατος γελα....γαμωτο τελειωσε το κρασι!!

tractatus είπε...

Να καλωσορίσω κι εγώ τον τρύφωνα...όσο για το post Κατερίνα...δεν τον έζησα τον γαλλικό μάη...τον άκουσα...όπως άκουσα και διάβασα τον Cohn Bendit αλλά δεν ξέρω γιατί...και εγώ πιστεύω οτι μόνο 10 μέρες κράτησαν όλα αυτά...Μπορεί βέβαια και οι 10 μέρες να ενέπνευσαν 10-20 χρόνια και βάλε αλλά ήταν η εποχή που είχε αιτίες για αφορμές και οι αιτίες, Κατερίνα μου, κρατάνε περισσότερο...οπότε τώρα όλα εξηγούνται...θυμάσαι;)

Ανώνυμος είπε...

@Δεν είανι αρκετά όσα χτίζεις. Ειδικά στην άμμο.
Καλά, καλά. Μη βαράτε όλοι μαζί γκρεμίστορες. Έχω βαρεθεί ν'ακούω για τη γενιά που πούλησε ή πουλήθηκε. Μονότονη κοινοτυπία. Συγνώμη, δεν το ξανακάνω.
Παίρνω τα κουβαδάκια μου και πάω να παίξω στην άμμο. Δεν έχω την πολυτέλεια να "γκρεμίζω". Ούτε καν μ' ένα στυλό στο χέρι ή μ' ένα πληκτρολόγιο. Δεν μπορώ να "γκρεμίζω" αυτό που ονειρεύτηκα, επειδή γέρασε μαζί μου. Μπορεί και να μη γέρασε. Μπορεί και να ωρίμασε. Στο κάτω κάτω είναι μαγκιά να το βλέπω ακόμα όρθιο, εκεί που το θέλουν γκρεμισμένο.
@Ναπολέων
Θάρθω όταν θάμαι έτοιμος.

Sinistra Radicale είπε...

Όλοι όσοι προτίμησαν το "κρασί", αντί του "LSD", όταν προτιμούσαν το LSD, δεν ξέραν γιατί το έκαναν.... Έτσι λοιπόν, και ο Cohn-Bendit, αφού στήριξε την εισβολή των Αμερικανών στο Ιράκ, δήλωσε μετά ότι όσοι λαοί απορρίψουν με δημοψήφισμα το ευρωσύνταγμα για δεύτερη φορά πρέπει να βγούν εκτός ευρώπης....Ο Ντε Γκώλ (αυτός ήταν μεγάλος πολιτικός ανεξαρτήτως του ότι ήταν δεξιός), ονειρευόταν μια ευρώπη απο τον ατλαντικό μέχρι τα ουράλια, και ο κον petite (σκοπίμως τον γράφω έτσι), μιλούσε για άντε να μην πω....
Τελικά μερικοί δεν αντέχουν την εκτυφλωτική λάμψη!!! Είτε αυτή προέρχεται απο την αλήθεια, είτε απο την ακύρωση της αλήθειας τους.....
Εγώ εξακολουθώ πάντως να προτιμώ το "LSD".....

katerina είπε...

Antarth μου, δεν θα διαφωνήσω καθόλου, αλλα ας γελάσουμε και εμείς με το αστείο της ζωής, και άμα δεν βγαίνει το ρημάδι το γέλιο, όταν εισαι ξενέρωτος, ψάξε το κρασί σου.
Μόνο, απέφυγε τα ...νερωμένα. Καλύτερη η μπόμπα, παρά το νερόπλυμα.

Ελένη μου, εγώ σαν Γιορτές τα βλέπω, και τα Πολυτεχνεία και τους Μάηδες.
Μόνο που ήταν γιορτές ......Άλλων, και εμείς, απλά στο γλέντι που ξεθύμανε, ήρθαμε να πιούμε ένα κρασάκι.
Αλλά αυτοί πονηροί, μάγκες, ξέρανε ότι το κρασί δεν συντηρεί μνήμες που δεν έχεις, γιαλαντζι ηρωισμούς, και έτσι μας δώσανε κάτι πιο ισχυρό, να μας πιάσει.... Σου είπα αυτοί το κάνανε και βάλανε εμάς να το συντηρούμε το ....ΑΚΙΝΗΤΟ.

Καλέ μου Οδυσσέα, τα νεοκλασικά έστω και ερείπια, που μπαινοβγαίνουν αρουραίοι έχουν την γοητεία τους. Επιλογές........
Εγώ πάλι, στο ξαναείπα. Πάω θάλασσα...........

Ρε Sinistra, τι με βάζεις να λέω τώρα;;;;
Είχα ορκιστεί να μην το πω ποτέ, όταν μου γανώνανε το κεφάλι με τους χρησμούς τους όσοι είχαν χτυπήσει το κεφαλάκι τους στο Τείχος των Δακρύων.
Αλλά είπαμε «ποτέ μην λες ποτέ», (επ, όχι τον James Bond, δεν.. θα τον ξεπεράσω ποτέ).
Και έτσι Sinistra, θα παραβώ τον όρκο μου, και θα σου πω: εκεί που είσαι ήμουνα, και εδώ που είμαι .........θα ρθεις.

Sinistra Radicale είπε...

Η μόνη βεβαιότητα στην ζωή είναι ότι δεν υπάρχει καμία βεβαιότητα...Όπως λέει και ο Ilya Prigogine, το μέλλον δεν είναι δεδομένο.... Άρα οι βεβαιότητες περί ΕΔΩ ΠΟΥ ΕΙΜΑΙ ΘΑ'ΡΘΕΙΣ...είναι μάλλον άκαιρες....
Και εξάλλου δεν είμαι 23 χρ παιδάκι όπως ο Con Petite. Είμαι κοματάκι μεγαλύτερος έτσι δεν είναι;;;.........
Και επίσης η πολιτική κουλτούρα μου ποτέ δεν είχε να κάνει με τείχη των δακρύων και βεβαιότητες.... Άλλων ίσως ναι. Εμένα ποτέ!!!!!! Και ευτυχώς που δεν γαλουχήθηκα μέσα σε βεβαιότητες!!!!!!!!!!!!

Ναπoλέων είπε...

@ Κατερίνα,
χωρίς να διαφωνώ πως όλα είναι (ή καταντούν...) γιορτές, θυμίζω το ...φοβερό δίλημμα:
Η πρωτομαγιά αργία είναι ή απεργία;;;
Εσύ πού 'σαι καλή σ' αυτά δεν φτιάχνεις, ΤΩΡΑ, έγκαιρα, μιά ψηφοφορία να δούμε «τί ψάρια θα πιάσουμε»;;;

@ Odyssey
Θα περιμένω τα σχόλιά σου.


@ Sxoliastis
Δεν έχεις παρά να αλλάξεις το πως έγραψες το ψευδώνυμό σου στο "profile" σου.


@ Sinistra Rad.
Σού αφιερώνω ένα "ρητό" ενός κομπιουτερά:
«Παλιότερα νόμιζα πως ήμουν αναποφάσιστος, τώρα όμως δεν είμαι τόσο βέβαιος»...

Καλό κουράγιο μας.
α-α-ε
Ν.

Ανώνυμος είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
OnWine είπε...

Ο κατά Ομηρον Κάλχας Θεστορίδης χαρακτηρίζεται "οἰωνοπόλων οχ᾽ άριστος, ος ηιδη τά τ᾽ εόντα τα τ᾽ εσσόμενα προ τ᾽ εόντα"

Εκτυφλωτικές λάμψεις προερχόμενες από την εκρηξη της αλήθειας, βεβαιότητες, αβεβαιότητες, βεβαιότητες σχετικά με την αβεβαιότητα....

Κατερίνα, από εναν νέο προφήτη, ενα σύγχρονο Κάλχα... με τις βεβαιότητες του προφήτη μετά Χριστον, προχώρα... "και ασε τον παλιόκοσμο να λέει, να λέει οτι θέλει" κατά το τραγουδάκι που μονον ο Ναπολέων μπορεί να θυμάται πιά...

katerina είπε...

Ναπολεόντα, η Πρωτομαγια ειναι αργία.
Δεν χρειαζεται να ρωτήσω κανέναν.

Σχολιαστη, εισαι παλιος στο τσαντίρι, αρα ξέρεις, οτι η γλώσσα, δεν ειναι το δυνατό μου σημείο.
Οτιδήποτε δεν ειναι σε τρεχουσα Ελληνικη γλώσσα, το θαυμάζω, αλλα με τον τρόπο που ......θαυμαζουμε ότι δεν κατανοουμε.....
Και εχω τιμήσει πολύ τα ...ακατανοητα, και οι εκτυφλωτικες τους λάμψεις με εχουν αφήσει αναυδη.
Συχωριανός εισαι, φίλος καλός είσαι, σε εμπιστευομαι, δεν θα επιμεινω να καταλάβω.
Το θαυμάζω, απλα ως.....ακατανοητο.

Ναπoλέων είπε...

@ Κατερίνα
Πεστο και στο "ΠΑΜΕ" και θα σού επιφυλάξει την τύχη του Αθανάσιου Διάκου.

@ Σχολιαστή
Το τραγούδι είναι πολύ παλιότερο κι από μένα. Για να τό ξέρεις όμως κι εσύ, το μειράκιον, θα πεί ότι τραγουδιέται ακόμα.

α-α-ε
Ν.

Sinistra Radicale είπε...

Σχολιαστή επειδή μιλάς για μάντες, για Κάλχα κλπ κλπ, σου λέω ότι ‘Ο άναξ ου το μαντείον εστί το εν δελφοίς, ούτε λέγει ούτε κρύπτει, αλλά σημαίνει’……

Όσο αφορά τον Con petite αυτό το απολειφάδι που ωρύεται για την σφαγή στο Θιβέτ (και καλά κάνει και ωρύεται βέβαια), δεν τον θυμάμαι να ωρύεται για την Τουρκική κατοχή επί 34 χρόνια στο Βόρεια τμήμα της Κύπρου. Δεν τον είδα να διαμαρτύρεται για τους βομβαρδισμούς αμάχων πολιτών στη Σερβία (αντίθετα ήταν φανατικά υπέρ...), δεν το είδα να "φωνάζει" για τους βομβαρδισμούς στο Λίβανο από τον Ισραηλινό στρατό. Δεν τον είδα να ωρύεται με τόσο πάθος για την Παλαιστίνη. Τι να πει κανείς……. Ήθος ανθρώπω δαίμων!!!!!