Μην με πετροβολήσετε, το παραπάνω ήταν το κεντρικό σύνθημα του Μάη του 68.Ή έστω το κεντρικό σύνθημα του .......τέλους του Μάη του 68.....
Ο Daniel Cohn Bendit, ο Dany le Rouge, ο Κόκκινος Ντάνυ, φοιτητής κοινωνιολογίας στο Πανεπιστήμιο της Nanterre, ρίχνει στην πισίνα τον Υπουργό που παρίσταται στα εγκαίνια της .....εν λόγω πισίνας, και ξεσηκώνει τους συμφοιτητές του, με αίτημα την ελεύθερη πρόσβαση των φοιτητών, στους κοιτώνες των συμφοιτητριών τους.
Να ξεκίνησε έτσι ο Μάης;;;;
Ίσως όχι, αλλά σίγουρα τα ώριμο κοινωνικό αίτημα, για το σπάσιμο της καθολικής οικογενειακής πουριτανικής ηθικής, συσπείρωσε πολλούς ετερόκλητους κοινωνικά και πολιτικά χώρους. Άλλωστε αν κάτι πολύ χειροπιαστό άφησε ο Μάης στην Γαλλία, είναι το αντίστοιχο σύμφωνο ελεύθερης συμβίωσης, ελευθερης πραγματικά, όχι τα δικά μας ευνουχιστικά.....Ο Ντε Γκωλ, ήταν το μόνο που έδωσε για να τα πάρει όλα.....
Ο Μάης ξεκινάει επίσημα στις 2 Μαΐου, όταν η Διεύθυνση του Πανεπιστημίου της Nanterre, το κλείνει με ....λοκ αουτ
Στις 3 Μαΐου η Sorbonne, συμπαρίσταται στους φοιτητές της Nanterre. Η αστυνομία παρεμβαίνει, και όπως παντού στον κόσμο, παντού στην Ιστορία, όταν η αστυνομία παρεμβαίνει......
Σ' αγαπώ! Ω, πέστο με πέτρες!(Je t'aime ! Oh ! dites-le avec des paves ! )6 Μαΐου μαθητές, φοιτητές, Πανεπιστημιακοί, εργάτες στην Αψίδα
Βάλτε ενα μπάτσο στην μηχανή σας (Mettez un flic sous votre moteur)
10 Μαΐου Rive Gauche
Αγοράζουν την ευτυχία σου... Κλέψ' την (On achète ton bonheur. Vole-le).
Το Γαλλικό Κομουνιστικό Κόμμα, θεωρεί τους ....ταραξίες, αναρχικούς και τυχοδιώκτες και μόνο η αριστερή Confederation Generale du Travail κηρύσσει μια μέρα απεργίας στις 13 Μαΐου
Δεν υπάρχουν παρά δύο κατηγορίες ανθρώπων. Τα βόδια και οι επαναστάτες. Σε περίπτωση γάμου, θα φτιάξουν τους βοιδοεπαναστάτες
(Il n'y aura plus desormais que deux categories d'hommes : les veaux et les revolutionnaires. En cas de mariage, ca fera des reveaulutionaires. )
Και τι φωνάζουν ένα εκατομμύριο Παριζιάνων που κατεβαίνουν στον δρόμο εκείνη τη μέρα;;;;
Εργαζόμενε: Είσαι 25 χρονών αλλά το συνδικάτο σου είναι του προηγούμενου αιώνα. (Travailleur: Tu as 25 ans mais ton syndicat est de l'autre siècle)
Πόσο επίκαιρος είναι ο Μάης;;;Τι φώναζαν στα παλιά λιθόστρωτα που ξηλωθήκανε από κουστουμαρισμένους φοιτητές με κασμάδες και κομπρεσέρ και γέμισε άμμο ναι θαλασσινή άμμο, θάλασσα (Dessous les pavés, c’est la plage), όνειρα, καλοκαίρι , η rue Gay-Lussac.;;;
Η ανία είναι αντεπαναστατική (L'ennui est contre-revolutionnaire)
Ο Danny, έκανε πολλά χιλιομετρα πολιτικής πορείας, και όχι πάντα ...ηρωικής. Όμως, τους μυθους μου, εγω τους προφυλάσσω καλα στο μυαλό μου. Στην πραγματικότητα τους στεγανοποιώ......
Να 'στε ρεαλιστές, ζητήστε το αδύνατο (Soyez realistes, demandez l'impossible)
Και 40 χρόνια μετ
ά, στην αποτίμηση λέει ο κοκινος Ντάννυ,
«Το θέμα που τίθεται είναι πώς θα προσδώσουμε θετική δυναμική σε αυτό το εκπληκτικό πράγμα που είναι η ατομική ελευθερία. Πώς θα φτάσουμε στην ελευθερία μέσα σε μια προοπτική συλλογικής συνοχής;»
Ερωτημα επικαιρο και πάνω από όλα αναπάντητο, 40 χρόνια μετά;;;;
«Αν πρέπει να βρούμε ένα λάθος στο '68, πρέπει να το ψάξουμε στην πλευρά της σχέσης του με την εξουσία. Εκεί που το '68 πραγματικά έκανε λάθος ήταν στο σύνθημα "εκλογές, παγίδα για μαλάκες". Πιστεύω ότι εκείνη την εποχή δεν μπορούσαμε να πράξουμε διαφορετικά. Ημαστε προσκολλημένοι στον μύθο ενός μεταδημοκρατικού πολιτικού συστήματος. Εγώ ο ίδιος είχα αφήσει τον εαυτό μου να βαυκαλίζεται με το όραμα μιας κοινωνίας που χειραφετείται από την καπιταλιστική αλλοτρίωση, για να ζήσει σε πλήρη ελευθερία τη δική της αυτονομία. Μια κοινωνία οργανωμένη σε συμβούλια εργατών, αγροτών, φοιτητών, καταναλωτών, τα οποία θα καθόριζαν τις κατευθυντήριες γραμμές αυτής της νέας κοινωνίας, στη βάση της αυτοδιαχείρισης. Αλλά τι λάθος να μην καταλάβουμε ότι μετά τη ρωσική επανάσταση, μετά τα ολοκληρωτικά καθεστώτα, η ιδέα της κατάκτησης της εξουσίας χωρίς τη συγκρότηση ενός δημοκρατικού χώρου που θα στηρίζεται σε αντιπροσωπευτικές και κοινοβουλευτικές διαδικασίες είναι συνώνυμη του ολοκληρωτισμού! Τι λάθος να σκεφτόμαστε ότι μια γενική απεργία μπορούσε να οδηγήσει στην κατάληψη της εξουσίας! Εξάλλου, τι ήθελε να δηλώσει αυτό το σύνθημα; Οτι θα στείλουμε τους βουλευτές στο σπίτι τους; Από πού θα αντλούσαμε νομιμοποίηση και πώς; Γιατί συζητούσαμε; Για μια κρίση όπου ο στρατός θα στρεφόταν εναντίον του στρατού, βία αντί βίας; Ηταν μια καθαρή τρέλα.
Οι αυταρχικές, αριστερίστικες ομάδες, με την ολοκληρωτική ιδεολογία, ήταν σχετικά ολιγάριθμες. Αλλά αυτό που συνέβαινε στους δρόμους ερχόταν σε πλήρη αντίθεση με την ιδεολογική απολυτότητα των μαοϊκών, των τροτσκιστών, ακόμη και τη δική μας, των ανένταχτων. Οι πολιτικές μειοψηφίες ήταν εντελώς προσκολλημένες σε μία παρελθοντολογική αντίληψη για την κατάληψη της εξουσίας. Κι αυτό δεν ενδιέφερε την πλειοψηφία των ανθρώπων που είχαν κατέβει στους δρόμους. Βεβαίως τους άρεσε η επαναστατική φρασεολογία. Αλλά εκείνο που ήταν σημαντικό ήταν να ξέρουμε πώς θα επεξεργαστούμε μαζί μια νέα κοινωνία. Οι χώροι δεν μπορούσαν να ήταν άλλοι από τον δρόμο, τα αμφιθέατρα, τις αίθουσες συνελεύσεων (...) Ηταν κατά κάποιον τρόπο η ουτοπία της μάζας. Αργά αλλά σίγουρα, καταλάβαμε παρ' όλα αυτά ότι έπρεπε να επενδύσουμε στον παραδοσιακό, πολιτικό χώρο, να τον αλλάξουμε, να τον μεταμορφώσουμε. Αλλά αυτό μας πήρε καμιά ....εικοσαριά χρόνια.»
Και ο Μύθος μου, συνεχίζει την αποτιμηση του......
«Σαράντα χρόνια μετά δεν έχουμε βρει το κλειδί του εκσυχρονισμού της γαλλικής κοινωνίας. Πριν από σαράντα χρόνια η κρίση του πολιτικού χώρου ήταν εμφανής. Από τότε αναζητούσαμε νέους δρόμους, αλλά πάντα επιστρέφαμε στις παλιές δομές α λα γαλλικά. Μετά το '68 ξαναβρίσκουμε έναν νεωτερικό μοναρχισμό, όπως τον ενσαρκώνει κυρίως ο Ζισκάρ ντ' Εστέν σε ορισμένες εκδηλώσεις του. Την εποχή Μιτεράν είχαμε έναν μοναρχισμό της Αριστεράς. Και σήμερα έχουμε ένα μπερλουσκονικό γαλλοβοναπαρτισμό που συντηρεί τις ιεραρχήσεις.
Κοντολογίς, η λειτουργία της γαλλικής δημοκρατίας είναι "μη σύγχρονη" (a-moderne). Δεν είναι "αντί" αλλά "μη σύγχρονη". Και δεδομένου ότι η κοινωνία δεν μπορεί να αποδεχθεί τις μεταρρυθμίσεις, πολύ περισσότερο που δεν γίνονται αντικείμενο διαλόγου, αυτές είτε επιβάλλονται είτε ακυρώνονται. Αλλά έτσι δεν μπορεί να εξελιχθεί ούτε η δημοκρατική συνείδηση ούτε η δυνατότητα των μεν και των δε να προχωρήσουν στο νεωτερικό.»
Δεν θα αξιώσουμε τίποτα, δεν θα ζητήσουμε τίποτα. Θα πάρουμε, θα καταλάβουμε. (On ne revendiquera rien, on ne demandera rien. On prendra, on occupera)
«Το '68 είναι μια μορφή έκρηξης αυτής της υπαρξιακής κρίσης και των απαντήσεων που θέλει να δώσει. Την ίδια στιγμή απουσιάζει παντελώς το πεδίο του πολιτικού ορθολογισμού, της αναδιοργάνωσης, του πολιτικού εκσυγχρονισμού και της πολιτικής έκφρασης. Κατά συνέπεια διασώζεται μόνο η γαλλική επαναστατική υπαρξιακή μυθολογία: λέμε όχι, ξεκινάμε την επανάσταση και κάτω ο καπιταλισμός! "
Αγοράζουν την ευτυχία σου... Κλέψ' την (On achète ton bonheur. Vole-le).
"Θυμάμαι μια συζήτηση με οικολόγους που αντιπαρέτασσαν στη Δεξιά τους ανθρώπους της Αριστεράς ως τους μόνους που ενδιαφέρονταν για την τύχη των αδυνάμων. Σαν να έλεγαν ότι οι νεοφιλελεύθεροι κάθε πρωί που ξυπνούν σκέφτονται ότι όσο πιο πολλοί φτωχοί υπάρχουν τόσο καλύτερα για μας. Απίστευτο! Δεν έχουν μια άλλη ιδεολογία που τους να κάνει να θέλουν περισσότερους φτωχούς. Για τους νεοφιλελεύθερους, αν η αγορά λειτουργήσει διαφορετικά, κάποιοι θα κερδίσουν αναμφίβολα περισσότερα χρήματα από άλλους, αλλά συνολικά ο κόσμος θα κερδίσει περισσότερα. Είναι λάθος, αλλά αυτή είναι η ιδέα τους.
Αντίθετα, η Αριστερά πιστεύει ότι η αναδιανομή (του εισοδήματος) πρέπει να γίνεται με τη μεσολάβηση του κράτους, που υποτίθεται ότι θα ρυθμίσει επίσης τον δημόσιο τομέα. Αλλά αν σκεφτούμε καλύτερα, θα δούμε ότι αυτή η προσέγγιση της πραγματικότητας δεν εγγυάται τη μέγιστη λειτουργικότητα. Επιστρέφουμε ακόμη, και πάντα, σε ένα σχήμα μανιχαϊστικής σκέψης. Οι άλλοι είναι το κακό. Για τη Δεξιά - κι εδώ υπερβάλλω λίγο - η Αριστερά θέλει να εξοντώσει το άτομο, δεν το καταλαβαίνει. Για την Αριστερά, η Δεξιά θέλει να διατηρήσει τις κοινωνικές ανισότητες, υποτάσσοντας το κράτος προνοίας στη νεοφιλελεύθερη ιδεολογία προς όφελος των πλουσίων, σε βάρος των φτωχών. Αλλά τα πράγματα δεν λειτουργούν έτσι. (...) Το πρόβλημα στη Γαλλία είναι ότι πάντοτε υπάρχει μια δυσκολία να καταλάβουμε σε ποιο επίπεδο της συζήτησης πρέπει να τοποθετηθούμε. Κι επειδή αυτό είναι δύσκολο και περίπλοκο, καταλήγουμε στο υπαρξιακό»
Διαβάστε λιγότερο, ζήστε περισσότερο. (Lisez moins, vivez plus)
«Όταν μιλώ για εξέγερση, το κάνω για να πω ότι το '68, πριν απ' όλα, εγκαινίασε μία διαδικασία μεταμόρφωσης της κοινωνίας ή, πιο απλά, επιτάχυνε αυτήν τη διαδικασία. Ταυτόχρονα το '68 παγιδεύτηκε μέσα στις αντιφάσεις αυτής της διαδικασίας. Σαράντα χρόνια μετά διαπιστώνουμε ότι εξακολουθούμε να αναρωτιόμαστε ποια θα μπορούσε να ήταν αυτή η νέα πολιτική».
Όταν η Sorbonne ξανανοίγει, οι φοιτητές την καταλαμβάνουν και την κάνουεν Λαικο Πανεπιστήμιο. Οι εργατες ξεκινάνε τις καταλήψεις στα εργοστάσια της Renault. Στην Ρουέν, στην Νάντη, στο προάστιο Βoulogne-Billancourt.....
Στις 16 Μαίου οι εργατες εχουν καταλάβει 50 εργοστάσια. Οι απεργοι φτάνουν τα 10 εκατομύρια. Και βέβαια, η αντίστοιχη Γαλλική ΓΣΕΕ, δεν καθοδηγει τα γεγονόυτα, αντίθετα σερνεται πισω τους δελεάζοντας τους απεργους με απεθειας διαπραγματευσεις με τον Ντε Γκωλ για υψηλότερες αμοιβες.
Όταν η ηγεσία των εργατικών συνδικάτων διαπραγματεύτηκε με τις Ενώσεις των μεγαλύτερων εργοδοτών, μια αύξηση 35% στο βασικό μισθό, μια αύξηση μισθών 7% και το μισό των κανονικών μισθών για τις ημέρες της απεργίας, οι εργαζόμενοι που είχαν καταλάβει τα εργοστάσια, αρνήθηκαν να επιστρέψουν στις θέσεις τους
Και ενω χρόνια μετα μαθαινουμε για την ύπαρξη σχέδιου φυγαδευσης του Ντε Γκωλ, απο την χώρα, ο ίδιος βγαίνει στο ραδιόφωνο, μιας και η τηλεόραση απεργει, και αναγγέλει την διάλυση της Εθνοσυνελευσης και την προκηρυξη των εκλογων στις 23 Ιουνίου.
Στις εκλογές του Ιουνίου, ο Σαρλ ντε Γκωλ ...............Θριαμβευει.
Το αλκοόλ σκοτώνει. Πάρτε LSD (L'alcool tue. Prenez du L.S.D
12 σχόλια:
Δεν είμαι ο ειδικός του Μάη του ’68.
Τον έζησα λοξώς στα στρατόπεδα συγκέντρωσης της χούντας. Τότε οι νέοι αναμέναμε ανατροπή του καθεστώτος στη Γαλλία που θα έπαιρνε μπάλα την Ευρώπη και τη χούντα! Οι παλιοί χαμογελούσαν αρνητικά και τους λέγαμε δογματικούς. Η εξέγερση μπορεί να γίνει επανάσταση αλλά δεν είναι επανάσταση έλεγαν. Αν δεν αντικατασταθεί η αστική ταξική εξουσία (δικτατορία) με την εργατική ταξική εξουσία (δικτατορία του προλεταριάτου) η υπόθεση δεν είναι παρά μια κακέκτυπη επανάληψη της Παρισινής Κομμούνας! Άλλωστε όποιος δεν ξέρει γιατί απέτυχε η Παρισινή Κομμούνα δεν ξέρει τίποτα για την εξουσία. Μύδρους πετούσαμε εναντίον τους για τη δογματική τους σκέψη.
Τόσα χρόνια μετά το μόνο που λέω είναι πόσο δίκιο είχαν εκείνοι οι δογματικοί. Χωρίς μια ταξική εξουσία που θα αντικαταστήσει την άλλη ταξική εξουσία η κάθε εξέγερση είναι καταδικασμένη σε υποταγή στην κυρίαρχη τάξη. Όχι μη πάει ο νους σας στη δικτατορία του προλεταριάτου που ξέρατε. Να πάει στην εξουσία της εργατικής τάξης που δεν ξέρετε, σ’ αυτή που δίνει στο δικαίωμα στους δημιουργούς του πλούτου να τον διαχειριστούν σ χωρίς διαμεσολαβητές καπιταλιστές η γραφειοκράτες αλλά με δική τους δομή εξουσίας που περάνει μέσα από κάθε είδους συμμετοχικό όργανο εξουσίας, διεύθυνσης και διαχείρισης. Με υπερβολική δημοκρατία που δεν την αντέχει κανένας καπιταλισμός (μη ρωτάτε αν υπάρχει τέτοια τάξη γιατί είναι αυτοί που δημιουργούν τον πλούτο χωρίς να τους ανήκει με όποια σχέση και αν δουλεύουν).
Αυτή την εξουσία δεν είχε κανένας στο χέρι για να γίνει κτήμα των εξεγερμένων τότε και αυτή η εξουσία δεν μπόρεσε να ανέβει στη φαντασία των μαζών. Έτσι υποτάχθηκαν με εκλογές και χωρίς εκλογές… Τώρα αν έφταιγε το Γαλλικό ΚΚ ή κάποιος άλλος κόκκινος λίγη σημασία έχει αφού κανένας δεν έπαιξε τον ιστορικό του ρόλο. Αν μπορούσε βέβαια να τον παίξει γιατί δεν ήταν τότε ο καπιταλισμός του πεθαμού όπως έδειξε κατοπινά και είναι κι’ αυτό ένα ζήτημα.
Παρόμοια ιστορία εξελίχθηκε πριν λίγα χρόνια στη Ρωσία με την εξέγερση του Κοινοβουλίου και το ματοκύλισμα που ακολούθησε. Τότε ήμουν πια έμπειρος για να απαντήσω όπως και οι δογματικοί, για την τύχη της Μοσχοβίτικης εξέγερσης: ίδια της Κομμούνας, του Σπάρτακου, του Μάη...
Για τις αναλύσεις του Ντάννυ δεν δίνω δεκάρα. Γράφει την ιστορία σαν ένοχος πολιτικάντης που αναλύει την προδοσία του. Η κατάντια του δε έχει όρια. Τον θυμάμαι να χειροκροτεί τον βομβαρδισμό της Γιουγκοσλαβίας υπό την επιδοκιμασία του, πρώην αριστεριστή, ΓΓ του ΝΑΤΟ και τον λυπάμαι. Αφού δεν μπόρεσε να σκίσει τον μεγάλο καπιταλιστή Ντε Γκωλ ήταν εύκολο να σκίσει, με τα όπλα των άλλων, τον δικτάτορα Μιλόσεβιτς. Και μη χειρότερα…
Ναι, καλά τα έξυπνα συνθήματα και τα ευφυολογήματα του Μάη αλλά αυτά δεν κάνουν την επανάσταση, απλά μπορούν να την εκφράσουν. Κάποιος πρέπει να ματώσει…
Αυτά στα σοβαρά. Υπάρχουν και οι άλλες πλευρές που θα ήθελα πολύ να τις διαβάσω,
Στέργιος
Κατερίνα μου
καλό σου απόγευμα.
"οι εκλογές θα ήταν η πιο μεγάλη παγίδα για μαλάκες" διασκευάζω εγώ το σύνθημα "εάν δεν υπήρχαν όλοι οι υπόλοιποι τρόποι κατάληψης της εξουσίας". Θα μου επιτρέψεις Κατερινούλα μου να παραφράσω με τον πιο πάνω τρόπο το απόφθεγμα του Τσώρτσιλ "η δημοκρατία είναι το χειρότερο πολίτευμα, αν εξαιρέσουμε όλα τα άλλα"
Η εξέγερση του Μάη του 68 ηχεί ακόμα στ' αυτιά μου ωραία και δροσερά. Γιατί;; Μου θυμίζει τα νιάτα μου. Τότε ήμουν μόνο 16 χρονών. Όλοι οι άλλοι μύθοι που τη συνόδευαν έχουν στο μυαλό μου διαλυθεί....
πυρετό είχες, όταν τόγραφες;
Σιγά, μη σχολιάσω. Και ο Μάης και το Παρίσι με πονάνε.
Δύο σε ένα. Έχουν και τα δύο από έναν καλό λόγο, να με πονάνε.
Διαφορετικό, αλλά τόσο ίδιο.
Ας πρόσεχα.
Δεν θα ήταν ποτέ ίδια η Ευρώπη αν δεν ειχαν γίνει τόσα εκείνη την εποχή.
Αυτο που με φοβίζει ειναι οτι ελάχιστα παραμένουν ως αξίες σήμερα και ειδικά στην Ελλάδα η νοοτροπία "εγω να μαι καλά και ας ειναι ο δίπλα φτωχός" εχει ριζώσει τόσο παράλογα που ειναι επικίνδυνη.
Ναι το 68 ηταν μια σημαδιακή χρονιά απο πολλές απόψεις. Σημερα πόσοι τιμούν το 68 δεν ξερω.
Πολυ καλό θέμα Κατερίνα.
Θα επανέλθω.
Εχουν τοσα πιά γραφτεί για τον Γαλλικό Μάη, τόσα ειπωθεί, τόση ανάλυση για τα αιτια, τα κίνητρα, και τόσα περισσότερα για την αποτυχία... Η οπτική της Κατερίνας αφορμή γιά σχόλια... και αυτά αφορμή γιά αλλα...
Αγνωστε Στέργιε, καλά όσα γράφεις, συμφωνώ στα περισσότερα, αλλά εκείνο το :
'-----------------
Να πάει στην εξουσία της εργατικής τάξης που δεν ξέρετε, σ’ αυτή που δίνει στο δικαίωμα στους δημιουργούς του πλούτου να τον διαχειριστούν χωρίς διαμεσολαβητές καπιταλιστές η γραφειοκράτες αλλά με δική τους δομή εξουσίας που περάνει μέσα από κάθε είδους συμμετοχικό όργανο εξουσίας, διεύθυνσης και διαχείρισης."
'-----------------
... τι στην ευχή είναι πάλι? Νέο παραμύθιασμα της εργατικης τάξης? Προσωπική σου άποψη? Θα εκτιμούσα κάποιον... προσδιορισμό προέλευσης, γιατί αν ειναι αυτό που υποπτεύομαι... σηκώνει μεγάλη, ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΗ κουβέντα... και αν κάνω λάθος, αν είναι το νέο αριστερό κίνημα που θα... κλπ... συχώρεσέ με για την άγνοιά μου... πτωχός ο δύσμοιρος στα νέα πολιτικά ρεύματα, αλλά, σε βεβαιώνω, ...επιδεκτικός μαθήσεως, ή άλλως ...όλος αυτιά...
Μεγάλη συζήτηση ανοίγουν τα σχόλια για τον Μάη και δεν ξέρω αν είναι το blog αυτό υποχρεωμένο να τα σηκώσει.
Ο Sxoliastis αναρωτιέται τι στην ευχή είναι πάλι ο προσδιορισμός που έκανα για την εξουσία της εργατικής τάξης, «Νέο παραμύθιασμα της εργατικής τάξης, ή .. ή…». Ζητά και προσδιορισμό.
Δεν είναι καμία νέα θεωρία ούτε νέα αριστερά που εγώ δεν τη ξέρω ούτε τη βλέπω. Παράγωγο της μαρξιστικής σκέψης είναι καλό ή κακό. Αλλά τι εννοείς με τον προσδιορισμό; Σε ποιο χώρο ανήκει ή ποιος μεγάλος μαρξιστής το είπε για να πάρει βίζα αποδοχής;
Μισώ τη τσιτσατολογία, γενικά την αποφεύγω γιατί ξέρω τι ζημία έχει κάνει στην Αριστερά. Όποιος δεν θέλει να δει τη σημερινή πραγματικότητα και να την ερμηνεύσει με βάση τα εργαλεία της μαρξιστικής σκέψης στουμπώνει το εργαστήριο της σκέψης με ένα τσιτάτο. Αν εννοείς ποιος ιδεολογικός χώρος το παράγει ε, θα δυσκολευτείς να το πιστέψεις αλλά ανήκω στο χώρο του ΚΚΕ και με 18 χρόνια στο Κέντρο Μαρξιστικών Ερευνών ε, «κάπως» έμαθα να σκέφτομαι και ‘γω! Μπορεί να το βεβαιώσει και η Κατερίνα... Αν πεις δεν κυκλοφορούν στο ΚΚΕ τέτοιες σκέψεις, ξαναψάξτο. Απλά αυτοί που το συζητάν δεν το λένε. Εγώ εκεί τα ερευνούσα αυτά εκεί τα συζητούσα και θα εκπλαγείς πόσα άλλα ακόμα….! Εγώ βέβαια δε δήλωσα ποτέ μέλος του ΚΚΕ για να μη παρεξηγούμαι. Ε, μπορώ και να διαφωνώ μαζί του αλλά τι στο καλό δεν ξέρω με ποιους παλεύω δίπλα - δίπλα 45 χρόνια τώρα; Θα μπορούσα και να ήμουν σε άλλο χώρο από το ΚΚΕ αλλά ποτέ εκτός μαρξισμού.
Επί της ουσίας, το θέμα της εργατικής εξουσίας ή αλλιώς της δικτατορίας του Προλεταριάτου όπως το είπαν οι κλασσικοί, είναι περίπλοκο και κακώς πήγα να το δώσω με μια φράση αφού δεν απευθύνομαι σε κύκλο φίλων που ξέρουν από πριν τα συμπαρομαρτούντα έχοντας κοινές παραδοχές. Τώρα δε διορθώνεται. Πάντως είμαι ακριβέστατος στον προσδιορισμό και πίσω του έχει έναν μεγάλο αριθμό τοποθετήσεων και αναλύσεων κλασσικών και μη από Μαρξ και Λένιν μέχρι Γκαρωντύ, Πουλαντζά και Αλτουσέρ αλλά είπα να μη φέρω τεκμηρίωση.
Η διατύπωση καθαυτή είναι δική μου και εμπεριέχει πολλές παραμέτρους, δεν γίνεται να αναφερθούν, δεν υπάρχει χώρος. Πάντως περιέχει μια όσο γίνεται «καθαρή» αντίληψη για το τι είναι ταξική και τι πολιτική εξουσία, τι είναι τρόπος παραγωγής και πως συντίθεται από τις παραγωγικές (οικονομικές) σχέσεις και τις παραγωγικές δυνάμεις με προϋπόθεση την αντιστοιχία τους, τι είναι κράτος ως όργανο της ταξικής εξουσίας και ως όργανο της πολιτικής εξουσίας, τι αλλάζει και τι δεν αλλάζει σε μια ταξική εξουσία κλπ, κλπ.
Δεν γίνεται να ανοίξει τέτοια συζήτηση εδώ.
Να πω μόνο για την κατανόηση ότι οι σοσιαλιστικές χώρες κατά τη ταπεινή μου γνώμη πισωγύρισαν γιατί παραβίασαν εξ αρχής και ΄οχι επί Χρουτσώφ κλπ ασύστολα το DNA του «σοσιαλιστικού τρόπου παραγωγής» (δεν υπάρχει τέτοιος αλλά συμβατικά το λέω) που περικλείνεται στο δίπολο μιας ταξικής εξουσίας η οποία δεν υπάρχει χωρίς αυτό: κοινωνική (των παραγωγών) ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής (άρα και όλου του πλούτου που παράγεται) – δημοκρατική διεύθυνση των παραγωγικών δυνάμεων (από τους ιδιοκτήτες που τυχαίνει να είναι και οι παραγωγοί -δηλ. η εργατική τάξη- και είναι αδύνατο να διευθυνθούν με άλλο πλην του δημοκρατικού τρόπου). Αυτό – και η δημοκρατική διαχείριση μέσα - είναι μια δικτατορική επιβολή (κανόνας - νόμος του συστήματος) γιατί η εργατική εξουσία δεν υπάρχει χωρίς την εφαρμογή αυτού του δίπολου. (Ομοίως στο καπιταλισμό ισχύει το δικτατορικό δίπολο της αστικής τάξης: ατομική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής - άρα και του παραγόμενου πλούτου – ατομική διεύθυνση των παραγωγικών δυνάμεων).
Πάνω, στο σοσ. τρόπο παραγωγής οικοδομείς χίλια πολιτικά συστήματα συμμετοχής, διεύθυνσης, διαχείρισης, δικαιοσύνης, ιδεολογίας, πολυκομματισμού κλπ αλλά δεν είναι δυνατό ποτέ να παραβιάσεις την ουσία του DNA του γιατί ανατρέπεις το σοσιαλισμό. Αυτή η παραβίαση δυστυχώς έγινε στις σοσ. χώρες και το σύστημα δεν είχε ούτε διέξοδο ούτε μέλλον. Ο τρόπος παραγωγής που εφάρμοζαν και ο τρόπος παραγωγής που απαιτούνταν για το σοσιαλισμό δεν είχαν καμία σχέση. Ούτε στη Κίνα ούτε στη Κούβα ούτε πουθενά δεν έχει μέλλον. Γι αυτό μελλοντικά θα αλλάξει ριζικά η σχέση της Αριστεράς και της εργατικής τάξης με την πρακτική εφαρμογή του τρόπου παραγωγής.
Πάνω σε αυτές τις αναζητήσεις εγώ έκανα τη δική μου διατύπωση. Δε φοβάμαι βέβαια να βάλω την υπογραφή μου και υπάρχουν και άρθρα πάνω σ’ αυτό. Αλλά το ζητούμενο δεν είναι αυτό. Το ζητούμενο είναι ότι και ο Μάης της Γαλλίας για μια ακόμα φορά επιβεβαίωσε τις απαρέγκλιτες νομοτέλειες κάθε εξουσίας με όσα ωραία λόγια και ποιήματα και αν ντύνεται. Και λυπάμαι για τόσους αγώνες που ναι μεν δεν πήγαν χαμένοι αλλά απέδωσαν πολύ λιγότερα από όσα τους άξιζαν.
Δεν είμαι υπέρ των τόσο βαριών κειμένων στο blog. Θα ήθελα να βγάζει και γέλιο και χιουμοριστικά σχόλια. Ζητώ συγνώμη από τους φίλους, την Κατερίνα και τον Σχολιαστή.
Στέργιος
Μου αρέσει η θεματολογία σου
Μου αρέσει και το σχόλιο σου που είδα στον Homo Sapiens,για MIG
Καλή συνέχεια!!
Φίλε Στέργιε,
Αν "τη νύχτα αυτή τη λέτε σεις φωτιά, μα εγώ τη λέω δέντρο"... κάπως θα πρέπει να συμφωνούμε σε κοινή ορολογία γιά να καταλαβαινόμαστε...
Αν μιλάμε για τα παλιά και γνωστά, έχει καλώς... και ασφαλώς συζήτηση δεν χρειάζεται... και από την απάντησή σου ετσι κατάλαβα.
Εμένα, πάντως, ο φόβος παραμένει, όσον αφορά στο "αντικείμενο" άσκησης και εφαρμογής πολιτικών (και κυρίως μαρξιστικών) θεωριών. Το "πειραματόζωο" έχει διαχρονικά πάρα πολλά υποφέρει... και όσο οι θεωρίες παραμένουν θεωρίες... καμμιά αντίρρηση, οι ασκήσεις επί χάρτη κανέναν δεν έβλαψαν...
Και οταν "Πάνω, στο σοσ. τρόπο παραγωγής οικοδομείς χίλια πολιτικά συστήματα συμμετοχής, διεύθυνσης, διαχείρισης, δικαιοσύνης, ιδεολογίας, πολυκομματισμού κλπ" και ολα οσα από αυτά μπήκαν σε εφαρμογή (οπουδήποτε, και στον "υπαρκτό" και στον γιαλαντζί σοσιαλισμό), απέτυχαν οικτρά (οπως και εσύ συμφωνείς, αλλωστε).. ε τότε δικαιούσαι να αναρωτιέσαι πιά και γιά την βάση στην οποία στηρίχτηκαν, καθώς επίσης και για την πηγή της αισιοδοξίας σου γιά την μελλοντική εφαρμογή νέων ..."ασκήσεων". Εκεί και το παραμύθιασμα... και υπήρξε, και απέτυχε, και δεν θα ευχόμουν να το ξαναδώ...
Για τον Μάη, για τους λόγους που απέτυχε κλπ. μαζί σου 100%. Εξ' άλλου, για οσους από εμάς τον έζησαν, για όσους, παρά τις αντιρρήσεις των "γερόντων", παρασυρθηκαν... θες από τον "αέρα" της εξέγερσης, θες από την ελπίδα οτι η επανάσταση ξεκινά απο την εξέγερση, θες...οτι άλλο... ε... η ανάμνηση της απογοήτευσης υπερκεράζει τον σημερινό ...ρομαντισμό (εξιδανίκευση?) της τότε "εικόνας". Εξ'αλλου, μερικά πράγματα γίνονται πολύτιμα, όχι για οτι υπήρξαν, αλλά για το πως ερμηνεύτηκαν και κληροδοτήθηκαν...
Και ο Μάης, Κατερίνα, είναι ενα από αυτά.... ισως το κλασσικότερο παράδειγμα...
Πιστεύω ότι σε ένα τέτοιο post δεν έχω να προσθέσω τίποτα...
Αριστούργημα!
Sxoliastis
Μη πάμε σε μηδενιστικές κριτικές θα βγούμε οφ.
Δεν ξέρω τι πιστεύεις αλλά άφησες εκτός κριτικής τις δημοκρατίες με τα μεγαλύτερα εγκλήματα (αγγλική, γαλλική, Αμερικανική κλπ) που οι εκατόμβες θυμάτων μόνο τα τελευταία 150 χρόνια ξεπερνούν κάθε όριο φαντασίας από την υποδούλωση της μισής γης και των λαών (τώρα χύνουν δάκρυα για το Θιβέτ αλλά ποτέ δεν απολογήθηκαν για τον πόλεμο του Οποίου με τα εκατομμύρια θύματα Κινέζους) το δουλεμπόριο, τους πολέμους τα βασανιστήρια, τα Γκουαντανάμο…. Ε, δεν χρειάζεται να είσαι ολοκληρωτικό καθεστώς για να τα κάνεις… μπορείς να τα κάνεις και με δημοκρατία χωρίς ή ενάντια στον μαρξισμό που παραμυθιάζει… και μετά ρώτα ποιος παραμυθιάζει ποιόν…
Ευχαριστώ που αφήνεις τις ασκήσεις επί χάρτου για τους μαρξιστές. Τις ασκήσεις όμως στο κορμί του κόσμου που το ξεσκίζει το κυρίαρχο σύστημα σήμερα τις εκχωρείς στους άλλους;;; Και το απίστευτο φακέλωμα κάθε πολίτη σε όλο τον πλανήτη τον αφήνεις στους άλλους που το κάνουν μπροστά σου ωμά ξεδιάντροπα και κάθε μέρα χάριν του φόβου μη μας φακελώσει η … Στάζι που ωχριά μπροστά τους;;; Δεν το πιστεύω, είμαι βέβαιος, ήταν απλά παράλειψη όχι ότι εγκρίνεις τα μεν αρκεί να μη γίνονται τα δε…
Όχι δεν κάνω απολογισμό του ποιος είναι χειρότερος αλλά δε γίνεται να μη βλέπουμε κιόλας.
Όσο για την αισιοδοξία; Ε, δε θα τα βάψει ο κόσμος μαύρα ούτε θα πάψει να παλεύει γιατί κάποιοι προδώσαν το ιδανικό. Προδότες πάντα υπήρχαν. Τι να κάνουμε τώρα να φοβόμαστε, να φοβόμαστε και να αφήνουμε να βασιλεύει η πανούκλα της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο χάριν των αμφιβολιών για τη μαρξιστική θεωρία και τη πράξη; Ε, όποιος έχει κάτι καλύτερο εδώ είναι ο κοινωνικός στίβος εδώ και το τόλμημα δεν έχω κανένα λόγο να πω.
Στέργιος
Φιλε Στέργιε,
Οχι από εσένα οι εξισώσεις του τύπου "αν δεν εισαι μαζί μας είσαι εναντίον μας"... θεωρώ οτι δεν αρμόζουν στο επίπεδό σου... και βέβαια ΔΕΝ συμφωνώ για το ότι γίνεται σήμερα... και βέβαια ΔΕΝ εγκρίνω, και βέβαια οι δυτικες (και αλλες) δημοκρατίες έκαναν τα χειρότερα εγκλήματα... άλλωστε είχαν και τον περισσότερο χρόνο να ...ασκηθούν!
Απλά, θεώρησα -λόγω Μαη- ότι μιλάμε για εκφάνσεις της Αριστεράς, αυτές έκρινα, και αν θες... απελπίζεσαι από ότι κάποτε σου έδωσε ελπίδα... από αυτό για το οποίο κάποτε προσπάθησες, πίστεψες, και σε πρόδωσε ή σε απογοήτευσε... Και εξ' αυτού, απορρίπτω τις όποιες... ζυγαριές, συγκρίσεις κλπ, τις οποίες μπαίνεις στον πειρασμό να τις κάνεις, και σπεύδεις μετά να τις αναιρέσεις με το "Όχι δεν κάνω απολογισμό του ποιος είναι χειρότερος ", κάτι σαν το γνωστό των δικαστηρίων "διαγράφονται 5 λέξεις", αφού ακούστηκαν όμως!
Προσωπικά, μισώ πιά τα παραμυθιάσματα από όπου και αν προέρχονται (λυπάμαι, θα συνεχίσω να χρησιμοποιώ τον όρο, ειναι ακριβέστατος), εν τούτοις θαυμάζω το σθένος των ανθρώπων που ακόμα έχουν τόση πίστη στα αποτυχημένα υπόβαθρα... αναγνωρίζω την γοητεία της αποτυχίας, Κατερίνα,που τόσο λατρεύεις -αλλωστε σύγχρονοι "μοδάτοι" φιλόσοφοι αφιερώνουν βιβλία για Lost Causes- όπως επίσης μισώ τις ασκήσεις επί "πραγματικού" αντικειμένου, από όπου και αν προέρχονται...
Οσο "για τη μαρξιστική θεωρία και τη πράξη"... τα αξιώματα είναι πιά ότι αμφισβητώ περισσότερο...
Το προφανές επερχόμενο ερώτημα... ας το συζητήσουμε κάποια άλλη φορά, και ελπίζω, τουλάχιστον εσύ, να μου αναγνωρίζεις το δικαίωμα να παραμένω ενας ταπεινός ημιμαθής σχολιαστής...
Πάντως, προσωπικά, χάρηκα την ανταλλαγή απόψεων, και ελπίζω να τα ξαναπούμε και σε αλλο ...προκλητικό σχόλιο της φίλης μας...
www.arelis.gr
περιεχει ερωτονομικον που προκαλεσε
την ελληνικη κοινη γνωμη με το αντικαπιταλιστικο και αναρχικο του πολιτικο περιεχομενο
Δημοσίευση σχολίου