Παλεύω να βάλω ήχο στις μέρες μας. Επικές; Λυρικές; Εκρηκτικές; Υπόκωφες;
Κι οι μέρες τούτες να μου βγάζουν κάτι έντονα θηλυκό. Γυναίκες μέρες. Θηλυκές μέρες. Μια κοντόφθαλμη πονηριά που κονταροχτυπιέται με μια εκρηκτική αθωότητα, μια αμηχανία που κοντράρεται με έναν ριζοσπαστισμό, ένας φόβος που αποχρωματίζεται από μια αλληλεγγύη.
Ικανές για όλα και για τίποτα οι μέρες. Θηλυκά που θα γονιμοποιηθούν, γυναίκες που θα γεννήσουν, μάνες που θα βυζάξουν; Ή …ανέραστες, ανοργασμικές, σεμνότυφες, θεούσες, στέρφες που θα λειώνει η φλόγα τους σε ένα άνυδρο λιπόσαρκο μέλλον;
Ένας τόπος, μια χώρα που κλήθηκε να παίξει βιασμένα και εκβιασμένα μια ξεθυμασμένη και κακοσκηνοθετημένη Αλεξάντρα ντελ Λάγκο. Μια εύθραυστη, πάλαι ποτέ μεγάλη σταρ, που το αδηφάγο σύστημα την πετάει απέξω. Μια Αλεξάντρα ντελ Λάγκο που ο χρόνος είναι ο μεγάλος της εχθρός. Αυτός που την απομακρύνει όλο και πιο πολύ απ τις μέρες της δόξας της. Κι αυτή απόλυτα ανίκανη να εξασφαλίσει τη δόση της, να βρει κατάλυμα, ακόμα και να …οδηγήσει, χρησιμοποιεί έναν …Chance…Έναν …Chance, που θα την οδηγήσει στο χημικό παράδεισο της απόλυτης αδυναμίας. Ένα αψεγάδιαστο μιντιακό νεανιζον πρόσωπο, έναν τεχνοκράτη του έρωτα, που καμία ρυτίδα δεν θα καθρεφτιζει τίποτα από το παρελθόν της. Έναν …Chance που θα την οδηγήσει σε ένα υγρό, ζεστό, αποπνικτικό Αμερικανικό Νότο του καταθλιπτικού ρατσισμού και της υπόκωφης βίας του δίκιου του ισχυρότερου.
Και λες κι οι μέρες ξόρκισαν τις καταθλιπτικές Αλεξάντρες ντελ Λάγκο ή τις μεταμορφώνουν… Και λες και οι Αλεξάνδρες ντελ Λάγκο, βγάζουν το πλαστικά αραχνοΰφαντο και ξεσκισμένο νεγκλιζέ, πετούν από το λαιμό τα φαγωμένα μποά, τινάζουν τη αποπνικτική υγρασία από πάνω τους, και ανοίγουν την πόρτα του δωματίου του ξενοδοχείου, παρατώντας το ζιγκολό …Chance σε ένα αρρωστημένο κρεβάτι. Κατεβαίνουν στην Πλατεία κι ανοίγουν τα χέρια. Στους ανθρώπους που είναι αλληλέγγυοι, φίλοι, …παρέα. Στη Πλατεία. Αναγεννημένη. Αναζωογονημένη. Πάντα σταρ. Με τις ρυτίδες της σημαία. Με τις πληγές της ακάλυπτες να διακρίνονται μέσα από το ρούχο της. Αυτή που τόσο στυλιζάρισαν οι νέο-πουριτανοι ως ξοφλημένη πόρνη, θα τους κάνει την έκπληξη σαν υπεροχη γκομενα..
Όχι οι λογής λογής …Chance, δεν θα πάνε Πλατεία. Δεν είναι του γούστου, της αισθητικής τους, και της …ζιγκολό αποτελεσματικότητας τους. Οι βαλκανικοί χοροί, αυτοί που ποτέ δεν ξέρεις αν προσκυνάνε γη ή αν φιλάνε ουρανό, αν τρώνε χώμα ή αν τρέφονται με αστέρια, είναι ακατανόητοι στους …Chance. Όλοι αυτοί, θα παραμείνουν εκεί…να μην καταλαβαίνουν. Να μην ξέρουν που πατούν και που πηγαίνουν…
6 σχόλια:
Είναι αστείο ότι η σύγχρονη ιστορική πραγματικότητα έχει ήδη γραφτεί εν ήδη παραβολών και ευτυχώς (ή δυστυχώς) έχουμε εσένα Κατερίνα, να τα σκαλίζεις να τα αναδεύεις και να μας τα θυμίζεις.
Οι σύγχρονοι Τσανς (Chance = ευκαιρία, για να αρχίσουμε να χαμογελάμε δλδ!!!...), στην ουσία ζιγκολό, γαντζωμένοι απεγνωσμένα από την εξουσία και τους ξένους πατρώνους προσπαθούν να πείσουν τα αφεντικά τους να τους δουν ως νέα ταλέντα προς ανακάλυψη και έτσι να τους πλασάρουν στην πιάτσα. Έτσι ξεκίνησαν και ο γιωργάκης μπήκε στους 100 στοχαστές του πλανήτη (αρχίζουν τα χοντρά γέλια…)
Θυμάσαι πιστεύω για την διεθνή καριέρα που μαθαίναμε ότι ήθελε να ακολουθήσει ο γιωργάκης αφού τελείωνε πρώτα με την βρώμικη «δουλειά» εδώ (γέλια και κλάμα έχουν γίνει ένα…)
Αλλά το βιβλίο πρέπει να το διαβάσεις ολόκληρο για να έρθει μπροστά σου ολόκληρη την εικόνα… η μεγάλη.
Η παραβολή στη συνέχεια λέει ότι ο Φίνλεϊ, που είναι ένας διεφθαρμένος άρχοντας του τόπου, θα βάλει τον (ή τους) Τσανς στο στόχαστρο και απειλεί να τον ευνουχίσει, γιατί λέει κόλλησε με αφροδίσιο την ανήλικη κόρη του, με αποτέλεσμα να οδηγηθεί στο χειρουργείο και στον «ακρωτηριασμό».
Ε ρε, τι έχουνε να δούνε τα ματάκια μας προσεχώς, σε λίγο!!!
Να πω απλά ένα γειά και να δώσω μια καληνύχτα Αχτιδένια..
Ακριβώς Καναλιώτη μου,ε,ρε τι εχουνε να δουνε τα ματάκια μας προσεχώς!!!!
Δεν χτιζεις ποτέ πάνω στα σάπια ένα ακομα...διαμερισματακι. Πιθανά αυτο το..διαμερισματάκι να ήταν βεβαια ο διακαής ποθος του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ. Να κάνει η πλατεια ένακομματάκι,θα τοφάμε λάχανο μετα γνωστά μας μαφιοζικα κολλιτιλικια ,και μετά θα συνεχισουμενα μοιραζουμε τα λαφύρα.
Η κάθε χωρα,οκάθε τόπος δνε ειναι τιποτα περισσοτερο παρά οι άνθρωποι του. Αυτοι που θα φυλ΄ξουντιςπεζουλες της,όχι γιατι ειναιπιο ομορφες,πιο ηρωικές,πιο γενναιες,αλλά γιατι ειναι δικες τους.
Η Πλατεια ειναι το γεγονός. Η Πλατεια γκρεμισε βεβαιοτητες,δεδομένα, θεωρηματα. Η Πλατεια θα αναδιατάξει το τοπίο. Η κάθε ...Πλατεία. Όποιος ξέχασε ότι το υποκειμενο ειναι πάντα ο κόσμος, θα ...παραμεινει να μηνκαταλαβαινει. Τίποτα. Για υτοκαι την τρεμουντόσο οι ανοητοι,που παλευουν με κάθε καθωσπρεπιστικη νοησία να τηνυποστειλουν. Νομιζοντας ότι η Πλατεια, ειναι οι σκηνές... Παντα ζιγκολό,πάντα ανοητοι...
Ο Αμερικανιικός Νότος που φαντασιωθηκαν,δεν χωράει στον Βαλκανικό. Οι ζιγκολο...στο τελος ευνουχιζονται. Μικρό τοκακό. Ουτως ή άλλως ποτε αυτο δεν ηταν το δυνατο τους σημείο.
Φιλια Αχτιδα μου. Καλοκαιρινά.Ετσι οπως μπαινει ο Αυγουστος...
τελικα , αυτη η χαζομαρα ,η ψυχασθενεια και η μαλακια ολων αυτων των chance , μαλλον εχει να κανει με τον τροπο που "πλουτισαν" . ετσι πιστευω ,.
γιωργος-λευκαδα
Αλήθεια βρε Γιωργο μου,ποιος μπορει αν ξέρει τι σε κάνει...Chance;
Δημοσίευση σχολίου