Όπως ο νικητής Ανήκει στα λάφυρα του

Τα φεγγάρια του έρωτα είναι γλυκερά κι ολοστρόγγυλα φωτισμένα; Αυτές οι ζαχαρωμένες πανσέληνοι; Ποιος ξέρει;

Φαντάζομαι ότι ξέρει, υπολογίζει, μαθαίνει, εθίζεται ή ...ότι, όποιος αναζητάει και το πόσο κοστίζουν τα ...φεγγάρια. Άλλωστε οι τιμές, οι αξίες, οι ευθύνες, οι λογαριασμοί, τα αποτελέσματα, οι θεσμοί, τα όρια, οι σεβασμοί, οι προστιθέμενες αξίες, ορίζονται και προσδιορίζονται ...κανονιστικά, μόνο στα δημοκρατικά πολιτεύματα. Έτσι για την κοινωνική ...συνοχή. Έτσι για την κοινωνική ...ευημερία. Έτσι για την κοινωνική ...ειρήνη. Έτσι για τις ...ισονομίες, τις ....ισοπολιτείες, τις ...ισοκατανομές, τις ...ισο...

Ετσι για την ...επιβίωση. Έτσι για την ...συμβίωση.

Στο πολίτευμα του έρωτα, άξια έχει μόνο το Πάθος λέει ο Stendhal. Κι «ο έρωτας είναι το μόνο πάθος, το οποίο πληρώνεται μ’ έναν νόμισμα που το κόβει το ίδιο».

Και σε αυτο το...νομισματοκοπείο του έρωτα, εχει έννοια να ...ισομοιραστεί το νόμισμα; Να πάρουν ή δυο ή οι ...όποιοι παίκτες, τις ίδιες μάρκες; 5 κόκκινα, 3 πρασινα,7 μπλε. 8 τετράγωνα, 6 στρογγυλά, και 9 τρίγωνα; Πιθανότατα και να μπορεί...

Μπορεί ίσως για όσους πιστεύουν ότι το παιχνίδι του έρωτα είναι ένα ανιαρό κουμκαν που σου φωνάζει το τραπέζι... «άντε παίξε»,την ώρα που εσύ προσπαθείς να καλύψεις σεμνά, ανεπαίσχυντα και ειρηνικά τα ανείπωτα χασμουρητά του σηκώματος του επόμενου φυλλου. Μα το ...ξέρεις.

Μπορεί ίσως για όσους πιστευουν στο παιχνίδι της μονόπολη...που παίζεις ...έτσι, να περάσει η ώρα ή η ...ζωή, με την ψεύτικη νίκη στην αγοραπωλησία ...χαρτόκαστρων.

Μπορεί να υπάρχει και για όσους ενθουσιαζονται με τη μπιρίμπα ή τη "πόκα των φίλων", έτσι σε ένα τραπέζι συχνά γιορτινό, έτσι, ίσα για την ψευδαίσθηση του ρίσκου.

Κι ίσως ακόμα να μπορεί -ξώφαλτσα για αυτούς- και για όσους κάθονται στο τραπέζι της ποκας των αγνώστων, εκει που το παιχνιδι έχει πολύ υψηλή τιμή. Εκει που την αγοράζεις πανακριβα την ηδονή του ρισκου. Εκει που την αγοράζεις στην ...αξια της.

Κι υπάρχει κι ένα ...ζάρι.

Και στο ζάρι, το ρίσκο του έρωτα είναι ούτως ή άλλως αλύπητο. Όπως ακριβώς και όταν τα φεγγάρια του έρωτα, είναι ...μαύρα. Εκεί που ο έρωτας μαθαίνεται, βιωνεται, νικάει και νικιεται στην πιο υπέροχα ακραία μορφή του. Στην υπέροχη τελειότητα του.

Χωρίς πόδια. Μισός αλλά τόσο ολόκληρος. Η αναπηρία ...σκεπασμένη. Και τι χρειάζεται τα πόδια; Να τον πάνε ...που; Όλο είναι πίσω. Το Αύριο είναι ...χθες. Ότι άλλο, θα είναι τόσο λίγο, τόσο μίζερο, τόσο ...κουμκαν, τόσο μονοπολη, τόσο ποκίτσα μεταξύ φίλων.

Το ζάρι, έχει ρίχτει. Να το ξαναζήσει χρειάζεται. Αρκεί η μνήμη του. Το Αύριο είναι η μνήμη του, το Αύριο είναι οι λέξεις που θα κάνουν να υπάρχει το χθες. Να ...ξανα-υπάρξει. Ακόμα μια φορά. Πριν το τέλος...

Όταν ανακαλύψεις την ακραία στιγμή της ζωής, μπορείς ή να την αφήσεις να προσπεράσει ή να την βαδίσεις. Ή ανέγγιχτη ή βιωμένη. Κι ίσως ο ορισμός της ...αμαρτίας να είναι το να επιχειρησεις την...μαστορέψεις στα μέτρα σου τα ...διαχειρισιμα. Αλλωστε αν το νερώσεις το κρασί, μπορεί να κρατήσει περισσότερο. Ακόμα και για πάντα.

Αλλά ποτέ δεν θα ειναι κρασί και ποτέ δεν θα σε μεθύσει. Θα είναι νερό με μια ψευδαίσθηση κόκκινης απόχρωσης και μια οσμή ελεγχόμενου αλκοόλ. Ιδανικό...αψέφημα, για όσους παίζουν ένα αέναο κουμκαν, με μια παλιοκαιρισμένη τράπουλα.

Αλλά όταν το ζάρι στην έφερε, κι όταν την βαδίσεις, έτσι όπως σε όρισε, έτσι όπως της άξιζε, αυτής της ακραίας στιγμής, το κορμί θα ρημάξει από εξάρτηση. Ειδωλολατρία. Λάφυρο.

Κι αυτός κολύμπησε στα πιο άγρια νερά του εαυτού του. Χρειάζεται πια, μια ελάχιστη στεριά μέσα στην αγρια θάλασσα. Μια θάλασσα φωτισμένη απο …bitter moon.. Κι αυτός στραγγισμένος πια να περιγράφει τις τρομακτικές δυνατότητες των υγρών. Να σπαράζουν οι ουρανοί με τις βροχές του ηδονικού θανάτου κάτω από φουστάνι της. Η μαγεία των λέξεων. Η Αλήθεια. Η αναπηρία της λογικής. Η αναπηρία του ένστικτου της επιβίωσης. Το μεγαλείο της Ύβρεως. Τα μαύρα φεγγάρια του έρωτα....

Υ.Γ. Τόσο ...λίγος ο Πολάνσκυ, τόσο ...ιερός ο Μπρυκνέρ. Το βιβλίο βέβαια παραμένει διαχρονικά ο πιο γοητευτικός τόπος αυθεντικών... διακοπών. Τουλάχιστον...διακοπών