Το …αριστερό προφίλ του Ντόριαν Γκρέι

Χαζεύοντας τον κόσμο που ανηφόριζε την Σταδίου προχθές, σκεπτόμουν για μια ακόμη φορά, αν αυτούς τους ανθρώπους, που ο θυμός τους κινδυνεύει να μετατραπεί σε θλίψη και όχι σε οργή, μπορεί να τους κρατήσει η Ελληνική Αριστερά στα χέρια της.

Δεν θέλω να χρησιμοποιήσω την λέξη «αντιπροσωπεύσει». Άλλωστε σε αυτόν τον τόπο, σε αυτήν την γλώσσα, η υπέρ-χρήση των λέξεων τις ευνούχισε, στρογγύλεψε τις αιχμηρές γωνίες τους, τις έκανε ανάπηρες. Τελικά επετεύχθη ο στόχος, όλες οι λέξεις να νοηματοδοτούν όλες τις ..έννοιες.
Ας μην πούμε λοιπόν ...αντιπροσωπεύσει. Ας πούμε... προστατέψει. Ας πούμε...υπερασπιστεί.

Αυτή η Ελληνική Αριστερά, όπως την ξέρουμε, όπως την εισπράττουμε, όπως την αντιλαμβανόμαστε, ...μπορεί να σηκώσει στα χέρια της, όλον αυτόν τον κόσμο; Αντέχει;
Αλήθεια σε όλο αυτό το σάπιο, άχρηστο, βαρίδι, μέρος του προβλήματος και κάθε άλλο παρά μέρος της λύσης, πολιτικό σύστημα, η Ελληνική Αριστερά, αντεχει να παίζει την ανέμελη, ροδομάγουλη κορασίδα; Την αλώβητη; Την αειθαλή και τη φυλλοβόλα;

Κι όσοι …"εκπροσωπούν" την Ελληνική Αριστερά, πόσο αυτοικανοποιούνται με την ψευδαίσθηση ότι …ταυτίζονται μαζί της εννοιολογικά και όχι διαχειριστικά; Πόσο χαϊδεύουν αυτές τις ψευδαισθήσεις τους; Πόσο τεράστιες τις κάνουν; Και ποιους βιάζουν τελικά αυτές οι …ψευδαισθήσεις;
Η σημερινή Ελληνική Αριστερά έχει πια κάποια σχέση με τον ιστορικό εαυτό της;

Δεν θέλω να μπω, στην ...ονοματολογία. Η δική μου αίσθηση είναι ότι...τα επιμέρους προβλήματα της, μπορεί να εξειδικεύονται, να εξιδανικεύονται ή να τερατοποιούνται, αλλά η ουσία παραμένει ή ίδια. Η Ελληνική Αριστερά, μπορεί να μην διεφθάρει όπως σάπισαν από την διαφθορά τα δυο κόμματα εξουσίας, και οι πρόθυμοι σύμμαχοι τους, τα οιονεί δεκανίκια τους, αλλά ...αρρώστησε μαζί τους.
Έμεινε να ομφαλοσκοπεί ανασκαλεύοντας παλιές απαντήσεις αντίδρασης, όταν οι καινούργιες ερωτήσεις είναι επιτακτικές.
Έμεινε να δίνει μάχες οπισθοφυλακής όταν τα στρατεύματα του εχθρού στήνουν τσιμπούσια στα …προκεχωρημενα φυλάκια.

Δείχνει να πάσχει από έναν πολιτικό αυτισμό. Δείχνει να έχει μειωμένη κοινωνική αλληλεπίδραση, μειωμένη δυνατότητα να επικοινωνήσει και το χειρότερο να συν-κοινωνήσει και να …κοινωνήσει, και επιδεικνύει μια περιορισμένη και επαναλαμβανόμενη συμπεριφορά πολιτικής ορθότητας, copy paste του political correct όπως το επικοινωνούν οι, από την φύση τους, αντίπαλοι της. Πάει να παίξει στο δικό τους γήπεδο πολιτικής ορθοτητας, με την δική τους μπάλα, με τον δικό τους διαιτητή, και το χειρότερο, με πλήρη γνώση και επίγνωση…ότι το παιχνίδι είναι ξεπουλημένο.

Δεν αντέχει, δεν έχει τα κουράγια, την δύναμη να επενδύσει το τεράστιο ιστορικό, συναισθηματικό, πολιτικό της κεφαλαίο και εξαντλείται λες, στο να προστατεύει μια μικρή πατρογονική περιουσία, η οποία όμως, μοιραία φυλλορροεί. Εκπέμπει την εικόνα μικροκληρονομων που παλεύουν να κρατήσουν τα δικαιώματα του …εξ αδιαίρετου ακινήτου.

Αλήθεια τι έγινε; Αυτή η Αριστερά που έχασε τον Εμφύλιο, αλλά αν και ηττημένη κατόρθωσε να γράψει τελικά την Ιστορία; Γέρασε; Ανακυκλώνει τα παιδιά της, στα γεράματα τους, και αντί για το μέλλον που οφείλει να ονειρεύεται, να χτίζει, να προσφέρει, παλεύει να τα σκεπάσει με ξεφτισμένα βελούδα;

Μπερδεμένη στο να μην κάνει κανένα λάθος στις νότες, καμία παραφωνία, στο τραγούδι της πολιτικής ορθότητας και της ανίερης ηθικολογίας που της σφυρίζουν οι επαγγελματίες ηθικολάγνοι και πατριδολάγνοι της "σεμνοτητας', οι υπάλληλοι των λαμογιων του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, μπερδεύεται στην ουρά της και πέφτει κάτω;

Μπερδεύεται στις γραμμές των διάφορων γραφειοκρατικών μορφωμάτων και αποκηρύσσει, ότι δυσκολεύεται να ελέγξει κάνοντας σημαία και αυτοσκοπό το "ή μεθ’ ημών ή ανθ’ ημών";

Τι κάνουν οι… διαχειριστές του τεράστιου κεφάλαιου της Αριστεράς; Φοβικοί και αυτιστικοί, το …χώνουν στα σεντούκια, λες κι είναι τίποτα κάλπικες λίρες; Και δεν είναι μοιραίο αυτό να …εξανεμιστεί με αυτή την τακτική; Δεν είναι σκηνικό προαναγγελθέντος θανάτου, το να το κατασπαράξει ο …πληθωρισμός των απαιτήσεων της εποχής για δράση;

Συχωράτε με, ιστορικός δεν είμαι, αλλά στην δική μου, προσωπική, ανάγνωση της Ιστορίας, οι πληθυσμοί, οι λαοί, οι κοινωνίες, ήταν πάντα πιο μπροστά από τα όποια …κομματικά σχήματα, από τις όποιες γραφειοκρατικές ιεραρχίες που ξοδεύονταν στο να δημιουργούν τις πάσης φύσεως …ιερές εξετάσεις. Και για να …νικήσουν έπρεπε να ξεπεράσουν, να διαταράξουν, να σπάσουν, τους φαυλους κυκλους της …διαχειρισης, δείχνοντας τους τον δρόμο. Και μόνο τα πιο υγιή, γερά, αλλά και ευαίσθητα στα κελεύσματα των κοινωνικών αναζητήσεων, κομμάτια του παλιού, ενσωματώνονταν, λειτουργούσαν συμπληρωματικά, ή και ηγετικά.

Οι λογής λογής …Ντόριαν Γκρέι, καλά θα κάνουν να ανοίξουν λίγο τα παράθυρα των …σαλονιών και να τολμήσουν να κοιτάξουν καλύτερα …το πορτραίτο τους, και τα σημάδια της φθοράς τους, που φαντάζουν πια …ουλές. Και να το δουν, το …αριστερό προφίλ, του Ντόριαν Γκρέι, με τα μάτια, του κόσμου, αυτού του όλου, που τάχθηκαν να υπερασπιστούν στα …αλώνια.