Μεγάλη η χάρη Σου Άγιε μου! Στα χέρια σου τα Πάντα! Πάντα!

Τι είναι ο Έρωτας;

Ένα κλειστό σκοτεινό δωμάτιο είναι ο Έρωτας.
Σ’ αυτό που κλειδαμπαρώνεσαι πετώντας το κλειδί απέξω, και ξεχνάς και παραβλέπεις, ότι η γη εξακολουθεί και ...γυρίζει. Ότι έξω από αυτόν, συνεχίζει να ξημερώνει και να νυχτώνει, συνεχίζουν να υπάρχουν έμβια και άβια όντα.

Ωκεανός ανταριασμένος είναι ο Έρωτας.
Και εγώ, ναυαγός στην αντάρα του. Τα κύματα μέτρα ψηλά, κι εσύ άλλοτε στον αφρό και άλλοτε στον πάτο τους. Μόνη στεριά το κορμιά. Τα κορμιά ένα να γίνονται ...στον αφρό. Τα κορμιά απέναντι να βρίσκονται, ....στον βυθό. Τα χέρια, άλλοτε αλυσίδες κι άλλοτε γέφυρες. Τα μάτια, άλλοτε λιμάνι απάγκιο κι άλλοτε κύμα βουβό και αποτρόπαιο. Θάνατος και Ζωή συνάμα. Χάσιμο και λυτρωμός συνάμα.

Πόλεμος είναι Έρωτας.
Υψώματα να καταλαμβάνονται και σημαία να μην στέκει στα χώματα τους. Μάχες και μακελέμετα. Να πάλλονται τα δόρατα, και ξέπνοοι οι πολεμιστές να παραδίνονται. Αιχμάλωτοι του ...Πολέμου Τους. Κανένας Νόμος. Κανένας Θεός. Καμιά συνθήκη, για την ...προστασία τους.

Φωτιά είναι ο Έρωτας.
Πυρκαγιά που καίει τα ξερά «πρέπει» και στην θέση τους αφήνει να φυτρώνουν Γίγαντες πανύψηλοι, απειλητικοί, εκβιαστές, τα «Θέλω».

Ταχύτητα είναι ο Έρωτας.
Άτια αραβικά, ξεκαπίστρωτα, αφηνιασμένα, που στο διάβα τους ποδοπατούν λουλούδια, γκαζόν και νοικοκυρεμένους κήπους.
Μισεί το ξόδεμα του χρόνου ο Έρωτας, μισεί τα ...ρονταρίσματα, μισεί τα στρωσίματα, μισεί τα στροφόμετρα, μισεί την άσφαλτο, μισεί τις ευθείες.

Κι ύστερα;
Κι ύστερα που πάει ο Έρωτας όταν φύγει;
Θλίψη ο πρώτος του ο σταθμός. Λύπη ο δεύτερος. Λήθη ο τρίτος.
Αυτή η Λήθη που εξωραΐζει, τα κλειστά σκοτεινά δωμάτια, τους αγριεμένους ωκεανούς, τα μακελεμένα κορμιά από τον πόλεμο, τα γιγαντεμένα «θέλω».

Αυτή η μεθυστική Λήθη, που κρατάει μόνο την γλυκεία επιγευση, του πιο σκληρού αλκοόλ. Κι αυτή η Λήθη είναι που ...δανείζεται από τον επόμενο Έρωτα το λάδι, για να γυαλίσει,να λάμψει,να φεγγοβολισει το σκουριασμένο κλειδί της πορτας του Παράδεισου.

Χρόνο;
Όχι. Χρόνο δεν θέλει ο Ερωτας. Χρόνο θέλει μόνο, ο μύθος της αγάπης. Αυτής της αγάπης που θα είναι το μεγάλο και παντοτινό θύμα του σωματέμπορα εγωισμού.

Άγιε μου, και λαδάκι φρέσκο, ελαιόλαδο από το καλό, σου έβαλα, και φυτιλάκι, από το αρωματικό σου άλλαξα, και το καντήλι σου, πάντα αναμμένο στο έχω.
Κι …όποτε, γονατιστή στην Χάρη σου, παραστέκομαι.

Μεγάλη γιορτή αυριο. Μεγάλη η χάρη σου Άγιε μου! Βοήθεια μας!
Ναι, ...ξέρω Άγιε μου, εσύ δεν είσαι για να …βοηθάς! Εσύ είσαι μόνο για να μακελευεις. Εσυ εισια μόνο για να κάνεις τον αφόρητο τον σπαραγμό, το μόνο, το μεγάλο, το μοναδικό ...ζητούμενο.

Στους Έρωτες λοιπόν! Στους Παλιούς, στους Τωρινούς, στους Μέλλοντες! Και...Βοήθεια μας!!!!!