Ο κ. Τομπάζης, η κ. Γ. και οι λευκές ...σαύρες

Το περιστατικό είναι απολύτως πραγματικό, το άκουσα χθες το βράδυ και αφορά τους γονείς ενός φίλου, τον κ. Κ. και την κ. Γ.
Ο κ. K., παλαιός και πολύ ταλαιπωρημένος Αριστερός, ηλικιωμένος με μεγάλα προβλήματα υγείας. Ουσιαστικά κλεισμένος στο σπίτι με ελάχιστα περιθώρια εξόδου, ίσα για κάποιες επισκέψεις σε γιατρούς και νοσοκομεία. Η μητέρα, πάντα αρωγός, πάντα εκει, ταλαιπωρημένη απο τη ζωή, και με μόνο πλούτο και καμάρι τα πολυάσχολα πια παιδιά της.

Συνοικία Αμπελόκηποι. Παλιά, στην πολυκατοικία, στη γειτονιά, ήταν οι φίλες της, οι γειτόνισσες, ένα καφεδάκι όταν το τσουκάλι είχε ήδη μπει στη φωτιά, ανταλλαγές πιάτων από σπίτι σε σπίτι όταν το φαγητό είχε μια ιδιαίτερη νοστιμάδα.

Ναι εκείνες τις εποχές που οι νοικοκυρές επεδείκνυαν ακόμα με καμάρι τις μαγειρικές τους ικανότητες η μια στην άλλη, πριν τα λογής λογής master chef τις κομπλάρουν κηρύττοντας τη χρήση του φινόκιο δια πάσα νόσο και πάσα μαλακία. Το απόγευμα άλλο ένα καφεδάκι, και τα νέα της γειτονιάς να ψιλοκοσκινίζονται, σε ένα μικροαστικό κουτσομπολιό που κατέληγε άλλοτε σε χάχανα και άλλοτε σε αναλύσεις του μικρού κοινωνικού περίγυρου.

Σήμερα η ίδια πολυκατοικία κατοικείται πια από δυο κατηγορίες ενοίκων. Απο ηλικιωμένους ιδιοκτήτες που δεν μπορούν να μετακινηθούν εύκολα, που βουλιάζουν ανάμεσα στο κρεβάτι τους και στην πολυθρόνα μπροστά στην τηλεόραση, αφημένους στα χέρια και στην προσοχή γυναικών από μέρη μακρινά, αυτές που μαθαίνουν τα ελληνικά, τη γλώσσα της νέας πατρίδας από την τηλεόραση, αναπολώντας και περιγράφοντας σε όποιον έχει όρεξη να ακούσει για την παλιά πατρίδα. Στην πολυκατοικία μένουν επισης οικογένειες ξένων, μεταναστών που κυνηγούν ένα μεροκάματο που γίνεται όλο και πιο δύσκολο.

Το κουτσομπολιό, το καφεδάκι, οι ανταλλαγές πιάτων δεν είναι πια όμορφες, σκαμπρόζικες, μια καθημερινότητα που χρωμάτιζε γλυκά ένα βίο ζόρικο και μεροκαματιάρικο.

Οι ένοικοι έχουν ακόμα επαφές, αλλά πια περισσότερο για να βοηθήσουν ο ένας τον άλλον στα δυσκολα.

Αν βρέχει, αν έχει κακό καιρό, η Αλβανή του τρίτου που δουλεύει μεροκάματα σε σπίτια, θα αγοράσει από το super market και κάτι που λείπει από το διπλανό διαμέρισμα, αν στο τσουκάλι μπει κάποιο πιο μερακλίδικο φαγητό, να πάει ένα πιάτο και για τον κ. Φώτη στο ισογειο, που άλλοτε θυμάται ότι έχασε την γυναίκα του και άλλοτε πάλι ...όχι, αν το παιδάκι της Νιγηριανής στο δεύτερο είναι άρρωστο και δεν μπορεί να πάει σχολείο, να το κρατήσει κανακευοντας το με κοτόσουπα, η κ. Γ. στο διαμέρισμα του τέταρτου.

Και την Κυριακή το πρωί, η ρόμπα του σπιτιού της κ. Γ. να αντικαθίσταται από το καφέ μάλλινο φουστάνι, αυτό το Κυριακάτικο, για ένα πέρασμα, ένα κερί στον κοντινό Άγιο Δημήτρη. Εκεί να ξαναβρίσκονται ακόμα κάποιες παλιές φίλες, που είτε ξέμειναν στην περιοχή, είτε έρχονται από πιο μακριά, ξαναζητώντας ένα σκοινί που κόπηκε, σε ζωές που άλλαξαν.
Σε όλη την πολυκατοικία, το δικαίωμα ψήφου είτε το έχουν σαν πολιτικό δικαίωμα, είτε μπορούν να το ασκήσουν λόγω αδυναμίας μετακίνησης, μόνο οι ηλικιωμένοι γονείς του φίλου μου. Ο κ. Κ και η κ. Γ.

Παράδοση οικογενειακή για το ηλικιωμένο ζευγάρι, τα έτοιμα από το σπίτι ψηφοδέλτια, κολλαριστά και σταυρωμένα, . Και πάντα Αριστερά.

Μόνο που η κ. Γ. έχει άλλα σχέδια.

Έτσι όπως οι γυναίκες της γενιάς και της ηλικίας της ήξεραν να κουμαντάρουν τα ...πράγματα, να κάνουν του ...κεφαλιού τους. Χωρίς φωνές, χωρίς εντάσεις, χωρίς καυγάδες να κάνουν αυτό που εκείνες ήθελαν, αυτό που εκείνες πίστευαν.
Η κ. Γ. χωρίς να ενημερώσει για τις ...εκλογικές της προτιμήσεις τον κ. Κ., είχε αποφασίσει να ψηφίσει τον Ψινάκη. Το είχαν συζητήσει με την Βουλγάρα στον τρίτο, με την Γεωργιανή που φύλαγε την γιαγιά στο δεύτερο, με το ζευγάρι των Ουκρανών στο ισόγειο, που την βοήθησαν όταν έσπασε ο θερμοσίφωνας και έκτοτε η κ. Γ μεταποιεί στην παλιά της ραπτομηχανή τα ρούχα της έφηβης κόρης τους.

Γέλαγε με τον Ψινάκη. Καμιά φορά κατέβαινε και χάζευε τα «ταλέντα» στα καινούργια σπιτικά που στήθηκαν στη πόλη της, στη γειτονιά της, από τους νέους συγκατοίκους από τους νιοφερτους απο μακριά. Καμιά φορά πάλι, ...απομόνωναν στην μικρή τηλεόραση του υπνοδωματίου τον κ. Γ. –που δεν παρακολουθούσε «βλακείες» όπως έλεγε-και η κ. Γ. τάιζε με τις ξακουστές στα πέρατα της παλιάς γειτονιάς λουκουμάδες της, τις καινούργιες συγκάτοικους και νιόφερτες φιλενάδες της.

Αυτόν τον ήξερε. Αυτός δεν την παίδευε με τα πολιτικάντικα που δεν καταλαβαινε. Με αυτόν γέλαγε. Όταν ο κ. Γ. έβλεπε ευλαβικά τις ειδήσεις των 8 κάνοντας zapping σε όλα τα κανάλια, εκείνη την ώρα η κ. Γ. μαγείρευε, σιδέρωνε, μεταποιούσε κανένα ρούχο, κι αν τα μάτια της μπορεί να ήταν στην οθόνη, κι αν το κορμί της μπορεί να ήταν στην άκρη του πολυκαιρισμένου καναπέ, το μυαλό της ήταν μακριά από την ζεχνουσα μικροπολιτική των τηλεπαραθύρων, το μόνο που άκουγε ήταν αυτή η τόσο γνώριμη φωνή του συντρόφου της, η μόνη ασφάλεια και σταθερά της ζωής της, που έβριζε τους παρελαύνοντες μέσα από το γυαλί.

Το βράδυ των αποτελεσμάτων των εκλογών, έφτιαξε την πίτα σπεσιαλιτέ της- είχε δίκιο η κ. Βέφα, γινόταν έτσι πιο ελαφριά και εξίσου νόστιμη , και καλοδέχτηκε το ζευγάρι των παλιών φίλων, που είχαν αλλάξει πια γειτονιά.

Οι άνδρες σχολίαζαν τα αποτελέσματα των εκλογών και οι γυναίκες έλεγαν τα νέα από παιδιά και εγγόνια, και ιστορούσαν τα ιατρικά νέα από όσους φίλους είχαν απομείνει στη ζωή.

Και ενώ τα κανάλια άλλαζαν, και ενώ μπαινόβγαινε στην κουζίνα της να περιποιηθεί τους φίλους της, χαρούμενη γιατί ξαναζούσε κάτι από τις παλιές βεγγέρες, το μάτι και το αυτί της έπιανε διάφορους ...Αριστερούς να λένε και να ξαναλένε ότι ... τι ντροπή, τι αίσχος, τι ποιότητα λαού, τι ρεζιλίκι, κάποιοι ψηφοφόροι, κάποιοι πολίτες, να επιλέξουν τον Ψινάκη όταν στο άλλο ψηφοδέλτιο υπήρχε ο Τομπάζης.
- Ποιος ειναι ο Τομπάζης ρώτησε τον άντρα της

- ...Ένας, απάντησε εκείνος, μη θέλοντας να δείξει δημόσια την άγνοια του.

Το είπαν πολλοί αυτό, την κατηγόρησαν από όλα τα κανάλια που περιφερόταν κάποιος Θόδωρος Μαργαρίτης, κάποιος Δημήτρης Χατζησωκράτης.

Το βράδυ, όταν μάζεψε τα πιατικά και τα λιγοστά αποτσίγαρα στο τασάκι που είχαν καπνίσει οι άντρες, όσα τους επέτρεπαν πια οι γιατροί, έτριψε με αλοιφή την πονεμένη πλάτη,πονεμένη από τα χρόνια, τη δουλειά στο εργοστάσιο και την εξορία, τουκ. Κ., έκανε βιαστικά την προσευχή της αλλά η ντροπή δεν έφευγε από το μυαλό της. Ποιος στο καλό ήταν αυτός ο Τομπάζης, που εκείνη ...έπρεπε αλλά δεν τον ψήφισε;

Πρωί πρωί πήρε το γιο της τηλέφωνο. Ποιος είναι ο Τομπάζης τον ρώτησε.
Ρε μάννα, τι ερωτήσεις είναι αυτές πρωί πρωί, τι σε νοιάζει εσένα;
Και εκείνη ...του διηγήθηκε, την ντροπή που ένοιωσε όταν την εγκαλούσαν, όταν την ντρόπιαζαν, όταν της έσουρναν τα εξ αμάξης, οι ...«Αριστεροί», από το γυαλί.
- Ψήφισες τον Ψινάκη ρε μάννα, είπε και ξεράθηκε στα γέλια ο γιος της
- Να, γελάμε παιδί μου, να μαζευόμαστε τα βράδια και γελάμε με τον Ψινάκη στη τηλεόραση, ...δεν ήξερα, ...μην το πεις στον πατέρα σου, ...δεν του είπα τίποτα.

Η κ. Κ. έκανε τη μικρή της περιέργη "επανάσταση", εκείνη ένοιωσε ότι χρωστάτε μια ψήφο-και όχι μόνο τη δική της, αλλά και των καινούργιων φιλενάδων της που ψήφο δεν είχαν, στον μόνο που ένοιωθε ότι κάτι έκανε για αυτήν. Οι ...άλλοι, δεν καταλάβαινε τι έκαναν, όχι μόνο για αυτήν. Δεν καταλάβαινε τι έκαναν ...γενικώς.
Ο Ψινάκης απλά, τη διασκέδαζε. Τη διασκέδαζε στην τηλεόραση, σε αυτή την φτηνή διασκέδαση που πια της απόμεινε. Της κούνησαν το δάχτυλο για αυτό οι ...Αριστεροί με στόμφο. Την διαπόμπευαν για αυτό ...οι Αριστεροί. Ο γιος της ακόμα αγουροξυπνημένος, γέλαγε βροντερά στο τηλέφωνο. Χαμογέλασε και αυτή.

Όταν ήμουν παιδί, πιο πολύ από όλα, φοβούμουν και σιχαινόμουν αυτές τις άσπρες μικρές σαύρες, τα μολυντήρια, που δεν έπρεπε λέει να τα σκοτώσεις ή να τα διωξεις, γιατί μαθές φέρνουν καλοτυχία

Τώρα φοβάμαι και σιχαίνομαι αυτήν την εστέτ χουλιγκανική «Αριστερά», των ψευτοδιανοουμενων της πυρκαγιάς, αυτών που η επαφή τους με τον πραγματικό κόσμο, με τον λαϊκό κόσμο, είναι ανύπαρκτη. Αυτών που δεν νοιώθουν βαρύ το χρέος να εκπροσωπήσουν, να αντιπροσωπεύσουν, να αφουγκραστουν ένα κόσμο βαθιά λαϊκό, αυτους που λοιδορούν από τηλεοπτικής καθέδρας την κ. Κ. και της κουνούν επιτιμητικά το δάχτυλο.
Όλοι αυτοί οι αυτεπάγγελτοι ...συνήγοροι, ανθρώπων, δημιουργών όπως ο Αλέξανδρος Τομπάζης, που ασφαλώς και ευτυχώς, ΔΕΝ χρειάζεται την άθλια συνηγορία αυτών των... «αριστερών» σαυρών των τηλεπαραθυρων.

Και εν αντιθέσει με τα μολυντήρια συχωριανοί μου, κανείς πια δεν μπορεί να με πείσει ότι μαθές αυτές οι περιφερόμενες σαύρες, μπορούν να φέρουν κανενός είδους ...καλοτυχία. Σε κανέναν.