My way

Θα διατηρούσα ποτέ ένα blog που κανείς δεν θα το διάβαζε;
Το πολιτικά ορθό είναι να απαντήσω... «μα ασφαλώς...»
Αλλά έλα μου ντε, που εγώ από τα μικράτα μου, τους ιππότες λάτρευα πάντα. Έλα μου ντε, που εγώ τους υποκριτές και τους πουριτανούς τους απεχθανόμουν πάντα . Κι έτσι το ομολογώ. Δεν θα διατηρούσα ποτέ ένα δημόσιο ημερολόγιο αν αυτό δεν διαβαζόταν.

Μίλησα. Αν δεν με ακούγατε...πιθανότατα δεν θα είχα μιλήσει.

Μίλησα. Έτσι σε αυτό το ιδιωτικό ημερολόγιο το εκτεθειμένο σε δημόσια θέα, πέταξα τις κάθε λογής σκέψεις μου. Πολύ συχνά και …ασύνδετες. Και όχι δεν επεδίωξα ποτέ να τις βάλω σε μια σειρά. Αν έβγαινε…. Αλλιώς θα ήταν μάταιος κόπος. Δεν θα ήταν ...δικό μου.
Όσοι ...κατάλαβαν, θα κατάλαβαν ότι το μυαλό μου είναι μια χαοτική αποθήκη που μαζεύει χρώματα, αρώματα, εικόνες, αισθήματα, συναισθήματα, συνεπαγωγές, λογικές, «λογικές», και αν βγει, τις κάνει ...λέξεις.
Και αυτές τις λέξεις τις αφήνει να βγάλουν τις δικές τους λογικές συνεπαγωγές, τις αφήνει να βρουν τις δικές τους εκλεκτικές συγγένειες, τις αφήνει να βρουν την δική τους εγκοπή στο puzzle. Και ας μην ταιριάζουν τα κομμάτια. Κι ας ζορίζονται, κι ας σπάνε οι άκρες τους για να χωρέσουν.
Άλλωστε τι να είναι το συναίσθημα μας; Ίσως να είναι αυτή η ενέργεια, που εκλύεται από το σπάσιμο της άκριας των λέξεων.

Μίλησα. Έτσι …για όλα. Έτσι χωρίς πρόγραμμα, για ότι μου ερχόταν, για ότι μου κατέβαινε, για ότι με ενθουσίασε, για ότι με προβλημάτισε, για ότι με πίκρανε, για ότι με στεναχώρησε, για ότι με θύμωσε, για ότι με παρηγόρησε, για ότι με εξόργισε.
Ίσως δεν μίλησα ποτέ για ότι με ...απογοήτευσε. Η έννοια της λέξης «από-γοητεύω» σημαίνει την απώλεια της ...γοητείας. Αλλά εγώ για να ...γοητεύομαι, ζω. Ποτέ δεν θα ασχοληθώ με ότι έχει πάψει να έχει πια γοητεία. Αυτό, θα το παραχώσω στην αποθήκη με τα άχρηστα και θα τρέξω να σκαρφαλώσω στο επόμενο...γοητευτικό.

Μίλησα και ...ξαλάφρωσα. Αυτές οι εικόνες, που γίνονται σκέψεις, που γίνονται λέξεις, που εκτοξεύονται. Και τι ανακούφιση, τι μοίρασμα, τι αγκαλιά, να ξέρεις ότι οι άλλοι κράτησαν στα δάχτυλα τους, τις λέξεις σου, έτσι για δευτερόλεπτα πριν τις αφήσουν να πέσουν κάτω. Κράτησαν εσένα.

Μίλησα. Πανηγυρτζού είμαι από κούνια, δώσε μου πλατεία, δώσε μου ρούγα, δώσε μου δρόμο, δώσε μου ανθρώπους και πάρε μου την ψυχή. Το έχω πει τόσες φορές: η μόνη ...φύση που με γοητεύει είναι η ανθρώπινη.

Και στο παγκάκι που κατέλαβα, σε αυτό το μεγάλο το χωριό, που ...κτηματολόγιο ποτέ δεν θα γνωρίσει, ήρθατε και καθίσατε στην άκρη ή στη μέση του, χαιρετήσατε, προσπεράσατε, αράξατε, ξαπλώσατε έτσι αραχτά, εκεί μαζί μου. Και στο δικό σας το παγκάκι σας σε αυτό το χωριό, ήρθα, και στρογγυλόκατσα. Και ξέρω, ότι να ...μια φωνή να βάλω, μια σιωπή να ...αρθρώσω, είσαστε εκεί συχωριανοί μου να πείτε «λέγε, σε ακούω». Το ένοιωσα. Και ω Θεοί, τι όμορφο, τι ανακουφιστικό, τι αγκαλιά, αυτό το «είμαι εδώ»!!!!

Ένοιωσα περίεργα σήμερα που κοιτώντας το ημερολόγιο συνειδητοποίησα ότι ...ρε εσύ Κατερίνα, πέρασαν τρία χρόνια που μιλάς, έκλεισες τρία χρόνια που στέλνεις γράμματα σε άγνωστους παραλήπτες.

Μίλησα. Και με ακούσατε. Κι αν πάψετε κάποτε να με ακούτε ...ΣΥΧΩΡΙΑΝΟΙ μου, παρακαλώ σας να...μην μου το πείτε. Αφήστε με να ...μιλάω. My way...

Και τι θα πει οικονομική κρίση; Σαμπανια! Ποτήρια συχωριανοι...Και εβιβα, στις λέξεις μας!!!!