Ο Master chef της φυλής των δήθεν και τα ...παράταιρα

Έτσι να αναρωτιέσαι, τι λέξεις θα σκάρωνε, αν καθόταν ακόμα σε εκείνη τη γωνιά, απέναντι από την σκάλα που βγάζει στην Βαρβάκειο, εκεί δίπλα στον μαρμάρινο τον νεροχύτη, εκεί που ο Ανέστης πλένει ακόμα στο χέρι τα θαμπωμένα από την πολλή χρήση ποτήρια duralex. Μεσ’ την υπόγεια την ταβέρνα.... Στην δική ΤΟΥ την ταβερνα.

Πολλή κουβέντα για το λαϊκό. Τι είναι λαϊκό τελικά; Λαϊκό είναι το αυθεντικό. Και με αυτή την έννοια το Δίπορτο παραμένει ένα λαϊκό καπηλειό. Κι ας έχει άλλο κόσμο πια.
Η περιοχή λίγα χρόνια πριν ήταν ντυμένη σε χρώματα αφρικανικά, μύριζε μπαχαρικά, μύριζε παστό ψάρι και διαλαλούσε τα καλούδια της σε διάφορες γλώσσες. Στο τελευταίο «νοικοκύρεμα» το ...ραβδάκι σάρωσε και όλους τοςυ αλλοδαπούς –πραματευτάδες και αγοραστές- αφήνοντας πολλούς Έλληνες μαγαζάτορες χωρίς...πελατεία. Που πηγαν οι Αφρικανοι και τα σαρίκια των Ινδών; Οι Πακιστανοί; Ε, το ...Ολυμπιακό μας προφίλ δεν επέτρεπε μυρωδιές σαρδέλας και τσαντόρ...
Οι ...οραματιστές επιθυμούσαν διακαώς την μετατροπή του ....down town area, σε ...κέντρο προοδευτικών τάσεων της τέχνης.

Εκεί γύρω στο 2002-2003, που το αθηναϊκό σύμπαν «εκσυγχρονιζόταν» για να υποδεχτεί τις ορδές των τουριστών που θα κατέφθαναν μαθές για το Ολυμπιακό πανηγύρι, αυτούς που τελικά ΔΕΝ ήρθαν, η περιοχή άλλαξε.
«Εκσυγχρονίστηκε» και αυτή. Με αυτόν τον τρόπο που στην Ελλάδα εννοεί τον «εκσυγχρονισμό» η φυλή των δήθεν.

Κάποιος, κάπου, κάτι είδε... το αντιγράφουμε, το μεταφέρουμε , χωρίς καμία αίσθηση, χωρίς κανένα σεβασμό στο χώρο, στο χρόνο, στην ιστορία, στην ανθρωπογεωγραφία, στις ανάγκες, στο παρελθόν και στο μέλλον. Αυτός ο βλαχομπαρόκ μιμητισμός, αυτή η ανήθικη ηθικολογία της φυλής των «εκσυγχρονιστών». Σήμερα στην περιοχή, τα ...αποτελέσματα του ...οράματος των «εκσυγχρονιστών» ...γνωστά.

Το Δίπορτο, έχασε την αυθεντική πελατεία του, τους μαγαζάτορες της περιοχής, τους μικροπωλητές, τις παλιές βετεράνες πόρνες και τσατσάδες της περιοχής-με τις πιο σκαμπρόζικες αλλά και τις πιο ηδονιστικές ιστορίες που έχω ακούσει ποτέ-, που περνούσαν για ένα καρτούτσο απο την θεϊκή ρετσίνα του συνοδευμένη απο λίγο γαύρο μαριναρισμένο, πριν πιάσουν δουλειά.

Αλλά το Δίπορτο άντεξε. Και σε όλο αυτό το δήθεν που πάλεψαν κάποιοι να κάνουν το Ιστορικό κέντρο της Αθήνας, αυτό αντιστεκόμενο σε κάθε είδους νεωτερισμό και εκσυγχρονισμό, σε κάθε τόσο κοινότυπη ...καινοτομία, ξαναβρήκε τον δικό του κόσμο. Από τους Κινέζους μαγαζάτορες που ανακάλυψαν την καυτερή φάβα, μια φοιτητοπαρέα, ένας περαστικός, διανοούμενοι, «διανοούμενοι», «επώνυμοι», «φίρμες» και ...ανώνυμοι, πολλοί ανώνυμοι με ...ονοματεπώνυμο, που δεν το εγκατέλειψαν ποτέ, και τουρίστες, αυτοί που το μαθαίνουν στόμα με στόμα από όποιον ξένο φίλο είχε πραγματική διάθεση να ερωτευτεί την Αθήνα. .

Η ρετουσαρισμένη φωτογραφία «του παλιού μου αφεντικού, Θεός σχωρεστον» που λέει ο κυρ- Μήτσος, έχει να πει πολλά. Το παλιό ΙΖΟΛΑ, τα βαρέλια, τα ξύλινα τραπέζια, οι καρέκλες, όλα φθαρμένα από τους αιώνες που αλλάξανε. Η λαδοκολλα, το χαρτί αντί για χαρτοπετσέτα.Το πάτωμα φθαρμένο- μου την είπε ο Σ... ,αν μπει το υγειονομικό θα σου βάλουν πρόστιμο, αλλά του είπα αυτό είναι το μαγαζί, άμα εσύ δεν καταλαβαίνεις να μην ξαναρθείς. Άμα δεν καταλαβαίνεις....

Οι ξύλινοι οι πάγκοι που χωράνε παρέες και μοναχικούς, παράταιρους μεταξυ τους που γινονται ένα. Ο δωδεκάχρονος Αλβανός με το μπαγλαμαδάκι να τραγουδάει την παξιμαδοκλέφτρα. Καπνοί πια δεν υπάρχουν, καρφώθηκε πάνω στα ..βαρέλια το σήμα «απαγορεύεται το κάπνισμα» - αλλά ίσως ναναι και καλύτερα έτσι. Οι παρέες φτιάχνονται ΚΑΙ στο πεζοδρόμιο, το χάζι στην αγορά, η ατάκα, τα ...παράταιρα.

Το Δίπορτο, ένα κομμάτι της πόλης μας, που αντιστέκεται μαζί με όσους επιμένουμε να φωνάζουμε εδώ και χρόνια ότι αν την αγαπήσεις την Αθήνα, αν της αφεθείς, αν την καψουρευτείς, είναι η πιο κλασσική πόλη-γκομενα. Όχι, δεν είναι πόλη συζυγος η Αθήνα, πόλη γκόμενα είναι.

Σε αυτήν την ίδια πόλη, λίγο πιο πάνω, λίγο πιο κάτω, πιο βόρεια, πιο νότια, πιο ανατολικά, η ελληναραδική λαιφσταλιά, μετονόμασε το μπριάμ σε ...ratatouille.
Σιγά σιγά έπαψαν να είναι οι φυλές των φίλων, αυτές που χάνεσαι στην αγκαλιά της κατανόησης, της ανοχής, της αγάπης τους, αυτές που απαλύνουν, που στρογγυλεύουν την απογοήτευση, τον πόνο, την ανησυχία, αυτές που μεγεθύνουν την επιτυχία, την χαρά, τη ευτυχία. Σιγά σιγά έπαψε το φαγητό και το ποτό να είναι η αφορμή για να μαζευτούμε γύρω από ένα τραπέζι, πάνω απο μια μπάρα..

Σιγά σιγά απεκδυθήκαμε τους ρόλους του πρωταγωνιστή και γίναμε κομπάρσοι, σκηνικά του όποιου το lifestyle αναδεικνύεται σε ιλουστρατιόν περιοδικά.

Σιγά σιγά οι φυλές των δήθεν εξαπλώνονται και επιμολύνουν τα πάντα. Δεν μοιράζονται ζωή και απολαύσεις, απλά ανταλλάσσουν ατάκες... «αχ, χθες είμαστε εκεί, και μας εξομολογήθηκε ο chef Φούφουτος το πως χτυπάει τη στάκα, που προμηθεύεται το σταμναγκάθι και πως μαγειρεύει τα ....αμελέτητα».

Σιγά σιγά οι μάγειροι έγιναν ...chef. Σιγά σιγά η κατσαρόλα έγινε ...must.
Η καινούργια ελληναραδικη λαιφσταλιά δεν είναι πια ούτε ο τετράλιτρος γοτθικός ναός που ανεβοκατεβαίνει στην Κηφισίας- tout à fait banal mes amis- ούτε το εξοχικό στη Μύκονο, στην Αράχοβα,ουτε η σομόν μαιζονέτα. Το καλό το life style το καταλαβαίνεις από την κατσαρόλα.
Και σαν να μην μας έφτανε όλη αυτή η δηθενιά στα διάφορα ...in της φυλής των δήθεν, κατέκλυσε όλο αυτό το άθλιο και το γυαλί.

Εγώ συχωριανοί μου, τα πάθη των ανθρώπων τα προσκυνώ γονυπετής. Το μόνο που μπορεί να φιλοτεχνήσει, αυτήν την παύλα ανάμεσα σε δυο χρονολογίες πάνω στο μάρμαρο του καθενός, είναι το πάθος. Άντε και κανένα …λάθος, άντε και καμιά …μαγκιά άντε και καμιά …παραγγελιά. Δηλαδή όλα αυτά που πληρώνεις ακριβά, γιατί ΑΞΙΖΟΥΝ ακριβά. Όχι αυτά που τιμώνται ακριβά, αυτά που ΑΞΙΖΟΥΝ ακριβά

Αλλά το φτηνιάρικο το πάθος για τον ΔΗΜΟΣΙΟ εξευτελισμό δεν το χωράει ο νους μου.
Πως είναι δυνατόν να στήνεσαι, να παρακαλάς και να επιζητάς να σε εξευτελίσει ΔΗΜΟΣΙΑ ο κάθε …μάγειρας που με ύφος και στυλ 17 καρδιναλίων, σε επιπλήττει για το πώς καθαρίζεις τις πατάτες, τα κρεμμύδια και τα σκόρδα;
Και καλά τον μάγειρα και τον ...ρεστοκριτικό-που το έχει δει και μεγάλος επιστήμων και μεγάλος καλλιτέχνης- άστον να χαριεντίζεται στο καλάμι του.
Και καλά αυτόν που το έχει το βίτσιο να παριστάνει τον υπάκουο μαθητή -κλόουν στην αρένα με τα κρεμμύδια, τα σκόρδα και τις πατάτες , αστον στη θάλασσα της ανοησίας του
Αλλά γαμώ το κέρατο μου, ποιοι είναι αυτοί οι …τηλεθεατές, που βρίσκουν χαριτωμένο, ενδιαφέρον, ψυχαγωγικό, το να χαζεύουν, τον εκατόνταρχο-μάγειρα- να ξεσκίζει εξευτελίζοντας τον κάθε βλαμμένο που θέλει να κάνει καριέρα στις αγκινάρες baby- μπορεί και αγκινάρες junior θα σας γελάσω; Ποιος γαμώτο; Ποιος;

Καληνύχτα, και ...στην υγειά μας