Κυριακή 10 Οκτωβρίου 2010

Ο Master chef της φυλής των δήθεν και τα ...παράταιρα

Έτσι να αναρωτιέσαι, τι λέξεις θα σκάρωνε, αν καθόταν ακόμα σε εκείνη τη γωνιά, απέναντι από την σκάλα που βγάζει στην Βαρβάκειο, εκεί δίπλα στον μαρμάρινο τον νεροχύτη, εκεί που ο Ανέστης πλένει ακόμα στο χέρι τα θαμπωμένα από την πολλή χρήση ποτήρια duralex. Μεσ’ την υπόγεια την ταβέρνα.... Στην δική ΤΟΥ την ταβερνα.

Πολλή κουβέντα για το λαϊκό. Τι είναι λαϊκό τελικά; Λαϊκό είναι το αυθεντικό. Και με αυτή την έννοια το Δίπορτο παραμένει ένα λαϊκό καπηλειό. Κι ας έχει άλλο κόσμο πια.
Η περιοχή λίγα χρόνια πριν ήταν ντυμένη σε χρώματα αφρικανικά, μύριζε μπαχαρικά, μύριζε παστό ψάρι και διαλαλούσε τα καλούδια της σε διάφορες γλώσσες. Στο τελευταίο «νοικοκύρεμα» το ...ραβδάκι σάρωσε και όλους τοςυ αλλοδαπούς –πραματευτάδες και αγοραστές- αφήνοντας πολλούς Έλληνες μαγαζάτορες χωρίς...πελατεία. Που πηγαν οι Αφρικανοι και τα σαρίκια των Ινδών; Οι Πακιστανοί; Ε, το ...Ολυμπιακό μας προφίλ δεν επέτρεπε μυρωδιές σαρδέλας και τσαντόρ...
Οι ...οραματιστές επιθυμούσαν διακαώς την μετατροπή του ....down town area, σε ...κέντρο προοδευτικών τάσεων της τέχνης.
Εκεί γύρω στο 2002-2003, που το αθηναϊκό σύμπαν «εκσυγχρονιζόταν» για να υποδεχτεί τις ορδές των τουριστών που θα κατέφθαναν μαθές για το Ολυμπιακό πανηγύρι, αυτούς που τελικά ΔΕΝ ήρθαν, η περιοχή άλλαξε.
«Εκσυγχρονίστηκε» και αυτή. Με αυτόν τον τρόπο που στην Ελλάδα εννοεί τον «εκσυγχρονισμό» η φυλή των δήθεν.
Κάποιος, κάπου, κάτι είδε... το αντιγράφουμε, το μεταφέρουμε , χωρίς καμία αίσθηση, χωρίς κανένα σεβασμό στο χώρο, στο χρόνο, στην ιστορία, στην ανθρωπογεωγραφία, στις ανάγκες, στο παρελθόν και στο μέλλον. Αυτός ο βλαχομπαρόκ μιμητισμός, αυτή η ανήθικη ηθικολογία της φυλής των «εκσυγχρονιστών». Σήμερα στην περιοχή, τα ...αποτελέσματα του ...οράματος των «εκσυγχρονιστών» ...γνωστά.

Το Δίπορτο, έχασε την αυθεντική πελατεία του, τους μαγαζάτορες της περιοχής, τους μικροπωλητές, τις παλιές βετεράνες πόρνες και τσατσάδες της περιοχής-με τις πιο σκαμπρόζικες αλλά και τις πιο ηδονιστικές ιστορίες που έχω ακούσει ποτέ-, που περνούσαν για ένα καρτούτσο απο την θεϊκή ρετσίνα του συνοδευμένη απο λίγο γαύρο μαριναρισμένο, πριν πιάσουν δουλειά.

Αλλά το Δίπορτο άντεξε. Και σε όλο αυτό το δήθεν που πάλεψαν κάποιοι να κάνουν το Ιστορικό κέντρο της Αθήνας, αυτό αντιστεκόμενο σε κάθε είδους νεωτερισμό και εκσυγχρονισμό, σε κάθε τόσο κοινότυπη ...καινοτομία, ξαναβρήκε τον δικό του κόσμο. Από τους Κινέζους μαγαζάτορες που ανακάλυψαν την καυτερή φάβα, μια φοιτητοπαρέα, ένας περαστικός, διανοούμενοι, «διανοούμενοι», «επώνυμοι», «φίρμες» και ...ανώνυμοι, πολλοί ανώνυμοι με ...ονοματεπώνυμο, που δεν το εγκατέλειψαν ποτέ, και τουρίστες, αυτοί που το μαθαίνουν στόμα με στόμα από όποιον ξένο φίλο είχε πραγματική διάθεση να ερωτευτεί την Αθήνα. .

Η ρετουσαρισμένη φωτογραφία «του παλιού μου αφεντικού, Θεός σχωρεστον» που λέει ο κυρ- Μήτσος, έχει να πει πολλά. Το παλιό ΙΖΟΛΑ, τα βαρέλια, τα ξύλινα τραπέζια, οι καρέκλες, όλα φθαρμένα από τους αιώνες που αλλάξανε. Η λαδοκολλα, το χαρτί αντί για χαρτοπετσέτα.Το πάτωμα φθαρμένο- μου την είπε ο Σ... ,αν μπει το υγειονομικό θα σου βάλουν πρόστιμο, αλλά του είπα αυτό είναι το μαγαζί, άμα εσύ δεν καταλαβαίνεις να μην ξαναρθείς. Άμα δεν καταλαβαίνεις....

Οι ξύλινοι οι πάγκοι που χωράνε παρέες και μοναχικούς, παράταιρους μεταξυ τους που γινονται ένα. Ο δωδεκάχρονος Αλβανός με το μπαγλαμαδάκι να τραγουδάει την παξιμαδοκλέφτρα. Καπνοί πια δεν υπάρχουν, καρφώθηκε πάνω στα ..βαρέλια το σήμα «απαγορεύεται το κάπνισμα» - αλλά ίσως ναναι και καλύτερα έτσι. Οι παρέες φτιάχνονται ΚΑΙ στο πεζοδρόμιο, το χάζι στην αγορά, η ατάκα, τα ...παράταιρα.

Το Δίπορτο, ένα κομμάτι της πόλης μας, που αντιστέκεται μαζί με όσους επιμένουμε να φωνάζουμε εδώ και χρόνια ότι αν την αγαπήσεις την Αθήνα, αν της αφεθείς, αν την καψουρευτείς, είναι η πιο κλασσική πόλη-γκομενα. Όχι, δεν είναι πόλη συζυγος η Αθήνα, πόλη γκόμενα είναι.

Σε αυτήν την ίδια πόλη, λίγο πιο πάνω, λίγο πιο κάτω, πιο βόρεια, πιο νότια, πιο ανατολικά, η ελληναραδική λαιφσταλιά, μετονόμασε το μπριάμ σε ...ratatouille.
Σιγά σιγά έπαψαν να είναι οι φυλές των φίλων, αυτές που χάνεσαι στην αγκαλιά της κατανόησης, της ανοχής, της αγάπης τους, αυτές που απαλύνουν, που στρογγυλεύουν την απογοήτευση, τον πόνο, την ανησυχία, αυτές που μεγεθύνουν την επιτυχία, την χαρά, τη ευτυχία. Σιγά σιγά έπαψε το φαγητό και το ποτό να είναι η αφορμή για να μαζευτούμε γύρω από ένα τραπέζι, πάνω απο μια μπάρα..

Σιγά σιγά απεκδυθήκαμε τους ρόλους του πρωταγωνιστή και γίναμε κομπάρσοι, σκηνικά του όποιου το lifestyle αναδεικνύεται σε ιλουστρατιόν περιοδικά.

Σιγά σιγά οι φυλές των δήθεν εξαπλώνονται και επιμολύνουν τα πάντα. Δεν μοιράζονται ζωή και απολαύσεις, απλά ανταλλάσσουν ατάκες... «αχ, χθες είμαστε εκεί, και μας εξομολογήθηκε ο chef Φούφουτος το πως χτυπάει τη στάκα, που προμηθεύεται το σταμναγκάθι και πως μαγειρεύει τα ....αμελέτητα».

Σιγά σιγά οι μάγειροι έγιναν ...chef. Σιγά σιγά η κατσαρόλα έγινε ...must.
Η καινούργια ελληναραδικη λαιφσταλιά δεν είναι πια ούτε ο τετράλιτρος γοτθικός ναός που ανεβοκατεβαίνει στην Κηφισίας- tout à fait banal mes amis- ούτε το εξοχικό στη Μύκονο, στην Αράχοβα,ουτε η σομόν μαιζονέτα. Το καλό το life style το καταλαβαίνεις από την κατσαρόλα.
Και σαν να μην μας έφτανε όλη αυτή η δηθενιά στα διάφορα ...in της φυλής των δήθεν, κατέκλυσε όλο αυτό το άθλιο και το γυαλί.

Εγώ συχωριανοί μου, τα πάθη των ανθρώπων τα προσκυνώ γονυπετής. Το μόνο που μπορεί να φιλοτεχνήσει, αυτήν την παύλα ανάμεσα σε δυο χρονολογίες πάνω στο μάρμαρο του καθενός, είναι το πάθος. Άντε και κανένα …λάθος, άντε και καμιά …μαγκιά άντε και καμιά …παραγγελιά. Δηλαδή όλα αυτά που πληρώνεις ακριβά, γιατί ΑΞΙΖΟΥΝ ακριβά. Όχι αυτά που τιμώνται ακριβά, αυτά που ΑΞΙΖΟΥΝ ακριβά

Αλλά το φτηνιάρικο το πάθος για τον ΔΗΜΟΣΙΟ εξευτελισμό δεν το χωράει ο νους μου.
Πως είναι δυνατόν να στήνεσαι, να παρακαλάς και να επιζητάς να σε εξευτελίσει ΔΗΜΟΣΙΑ ο κάθε …μάγειρας που με ύφος και στυλ 17 καρδιναλίων, σε επιπλήττει για το πώς καθαρίζεις τις πατάτες, τα κρεμμύδια και τα σκόρδα;
Και καλά τον μάγειρα και τον ...ρεστοκριτικό-που το έχει δει και μεγάλος επιστήμων και μεγάλος καλλιτέχνης- άστον να χαριεντίζεται στο καλάμι του.
Και καλά αυτόν που το έχει το βίτσιο να παριστάνει τον υπάκουο μαθητή -κλόουν στην αρένα με τα κρεμμύδια, τα σκόρδα και τις πατάτες , αστον στη θάλασσα της ανοησίας του
Αλλά γαμώ το κέρατο μου, ποιοι είναι αυτοί οι …τηλεθεατές, που βρίσκουν χαριτωμένο, ενδιαφέρον, ψυχαγωγικό, το να χαζεύουν, τον εκατόνταρχο-μάγειρα- να ξεσκίζει εξευτελίζοντας τον κάθε βλαμμένο που θέλει να κάνει καριέρα στις αγκινάρες baby- μπορεί και αγκινάρες junior θα σας γελάσω; Ποιος γαμώτο; Ποιος;


Καληνύχτα, και ...στην υγειά μας

27 σχόλια:

Θανασης Ξ. είπε...

Ανέκαθεν Κατερίνα μου, δεν υπήρχαν δύο κόσμοι;; Όπως και να λεγόντουσαν, -άλλοτε Δυτικά και Βόρεια προάστια, άλλοτε λαός και Κολωνάκι, άλλοτε μάγειρας και σεφ- στη βάση τους, στην ουσία τους, απ' τη μια ήταν ο κόσμος της εργασίας κι απ' την άλλη ο κόσμος της ..εργοδοσίας.
Γυάλιζε ο αστικός τρόπος ζωής. Η αντιπαροχή πήρε το τσαρδάκι και το έκανε 'διαμέρισμα', ψέμα: Απλά για να βρεθεί ο μηχανικός στην μεζονέτα με εσωτερική πισίνα.
Πάλι από κάτω ήμασταν.

Στην πραγματικότητα οι δυο κόσμοι παραμένουν ξένοι. Ακόμη και οι 'τηλεθεατές' που λες, αποκλείω να μαγειρέψουν ποτέ αγγινάρες baby. Ευτυχώς...

Θανασης Ξ. είπε...

Ξέχασα να πω, υπέροχη ανάρτηση πάλι...

cynical είπε...

Φοβερο φαι έφτιαξες σημερα Κατερινα! Ηρθαν κι εδεσαν ολα τα υλικά.
Ο,τι μας λειπει το αντικαθιστουμε απο την εικονα του. Εδω και χρονια κανεις πια δεν μαγειρευει, ολα τα κανονιζει το ντελιβερι και τα ετοιαμτζηδικα του βασιλοπουλου.
Μοιραια λοιπον οι κατσαρολες μετακομισαν στο γυαλι και τις χαζευουμε απο αποσταση.

katerina είπε...

Θανάση μου καλημέρα,
Στην Ελλάδα δημιουργήθηκε ένα μόρφωμα «αστικής» τάξης, που δεν είχε οικονομικά ή κοινωνικά χαρακτηριστικά. Είχε καθαρά πολιτιστικά χαρακτηριστικά.
Οι περίφημοι… «αν δεν είσαι αυτό που είσαι, τι θα ήθελες να είσαι».

Τα διαφορων ειδών NITRO, KLIK και λοιπά λαιφσταλιστικα διαμόρφωσαν μια «πολιτιστική επανάσταση» στην Ελλάδα, ένα κίνημα σουσουδισμού και δηθενιάς. Ήσουν κάποιος αν πηγαινες κάπου, αν ο πορτιερης του τάδε σου έλεγε καλησπέρα, αν ο παρκαδόρος του δείνα έτρεχε να σου παρκάρει το αυτοκίνητο, αν η πωλήτρια στο παρακει ρε ρωτουσε τι κάνουν τα αρθριτικά της μαμάς σου, αν ο κάθε μάγειρας σε ρωτούσε τι καιρό έκανε στην Υδρα το weekend, αν ο …

Το ποτό αλλά πολύ περισσότερο το φαγητό, αντι να γινεται η εκκλησία όπου λειτουργεί η παρέα, οι φίλοι, , έγινε το εργαλείο μιας κοινωνικής και συχνά και επαγγελματικής «ανελιξης». Να σε δουν και να τους δεις. Η απολαυση, η διασκεδαση έγινε άλλη μια κοινωνικά επαγγελματική «δουλειά». Ο …maitre του κάθε μοδάτου restaurant κριτής του κοινωνικού σου prestige.

Και αφου ζησαμε όλα αυτά τα απιθανα που η δημιουργική «φαντασία» των διαφόρων μαγειρων έχωσε σε τηγάνια, κατσαρόλες και κάτι άλλα μυστήρια σκεύη- η μαγειρική δεν είναι το δυνατό μου σημείο- τελικά έγινε trendy h Cucina Povera. Αλλά …όχι μια αντιστοιχης τιμής φτωχή κουζινα. Όχι καλέ μου θα φας το χόρτο και την ελιά σε τιμή αστακου. Και …ουτε καν θα την φας. Θα την μαγειρεψεις για να δωσεις την χαρα στον …τηλεθεατή της ζωής ζησει τον εξευτελισμό σου από τον μάγειρα «φίρμα». Αν αυτό δεν είναι η απολυτη ξευτιλα του σουσουδισμου και της δηθενιάς, ε, τι στο καλό είναι;

katerina είπε...

Γειά σου …Κυνική μου. Σε εσένα το κυνική, πάντα με τελίτσες. Να υπονομεύουν το επίθετο.

Όπως πιθανότατα έχεις δει πλέον και τα delivery δεν είναι κάτι σουβλάκια, άντε και καμμια πιτσα, ε, δεν έχουμε φαί σημερα ας βολευτουμε με κάτι. Πλέον ακόμα και η κουζινα του delivery είναι υπερπαραγωγή…
Πλαστική μεν...υπερπαραγωγή δε

katerina είπε...

Α, το πιο σημαντικό ξέχασα Cynical. Εμεις πότε θα ανοιξουμε το δικό μας;...κι ας μην αγαπάμε και οι δυο την μαγειρική. Στο δικό μας θα περνάνε(με) πολύ καλυτερα. Μήπως τωρα που πεφτουν τόσο τα ενοικια και που γεμισε ο τόπος άδεια μαγαζιά πρέπει να το σκεφτουμε σοβαροτερα; Είδα και τον Εμιρη με μεγάλη διαθεση για ...επενδυσεις...

Κια δνε θα το κάνουμε ...εστιατοριο ή καφέ, θα το κάνουμε λέσχη, με ετησια συνδρομή. Η συνδρομή θα ειναι 10 λεπτά το χρόνο και προαπαιτουμενο η καλή διάθεση.

dimitris είπε...

Κατερινα τελειο το μπριαμι σου, το απολαυσα, αντε εβιβα απο το γιοματαρι το καλο...

katerina είπε...

Δημητρη μου, δεν φημιζομαι για τις μαγειρικές μου ικανότητες, αλλά μέχρι ένα μπριάμ μπορείκαι να αποπειραθω. Τώρα αν το πω και ratatouille, ε, δεν θα ανέβουν οι μετοχές μου στην κουζίνα;

Στην υγεία σου Δημητρη, αν αγαπάς την ρετσίνα, πρέπει να δοκιμάσεις-ιδιαιτερα τωρα που έρχονται τα γιοματάρια- την ρετσίνα στο Δίπορτο. Εξαιρετική!!!!

celin είπε...

"Αλλά γαμώ το κέρατο μου, ποιοι είναι αυτοί οι …τηλεθεατές, που βρίσκουν χαριτωμένο, ενδιαφέρον, ψυχαγωγικό, το να χαζεύουν, τον εκατόνταρχο-μάγειρα- να ξεσκίζει εξευτελίζοντας τον κάθε βλαμμένο που θέλει να κάνει καριέρα στις αγκινάρες baby- μπορεί και αγκινάρες junior θα σας γελάσω; Ποιος γαμώτο; Ποιος;"

Κατερινα,η αληθεια ειναι πικρη αλλα πρεπει να λεγεται.Υπαρχει ενα πολυ μεγαλο ποσοστο των συμπολιτων μας που ειναι βλακες κ ψιλο-αναπηροι πνευματικα,διχως καμια ελπιδα σωτηριας(αν κ αυτοι ειναι ηδη σωσμενοι κ λογω βλακειας δε τους αγγιζει τιποτα,αλοιμονο στους υπολοιπους)

Υπαρχει κ αλλο ενα μεγαλο ποσοστο που γυρναει απο τη δουλεια εξουθενωμενο κ βλεπει ο,τι του φανει εκεινη την ωρα πιο ενδιαφερον.Οταν εισαι πτωμα απο τη δουλεια,τα κριτηρια ποιοτητας σου δε λειτουργουν στην εντελεια.Παρακολουθεις ο,τι μπουρδα να ναι.

Κ πιστευω οτι δε πρεπει να παραλειφθει ενας ακομα λογος που αυτα τα σκουπιδια εχουν υψηλη τηλεθεαση.
Κι αυτος ο λογος ειναι η εθνικη μας πια καταθλιψη.
\Εχουμε καταθλιψη κ αυτα τα προγραμματα να ξερεις οτι λειτουργουν λιγο σαν αντικαταθλιπτικα.Δε ξερω ακριβως τις διεργασιες του νου αλλα ειμαι βεβαιος για αυτο.
Ισως γιατι βλεπουμε στη τηλεοραση καποιος ακομα πιο ξεφτιλισμενους απο εμας τους ιδιους(που ψηφιζουμε ακομα πασοκ/νδ),κ παρηγοριομαστε.
Ισως γιατι βλεπουμε καποιους που ειναι σε ακομα δυσχερεστερη θεση απο εμας μιας που γινονται ρομπα τηλεοπτικως.

Ενας ακομα λογος φυσικα ειναι κ η χαμηλη συτοεκτιμηση.Νομιζω οτι καποιος που εχει υψηλη αυτοεκτιμηση απαιτησεις απο τον εαυτο του κ τους γυρω του,δε θα κατσει αν δει ποτε master chef.
Επομενως,μπορει να ειναι κ καποια μορφη συτοτιμωριας του στυλ "ΕΑΥΤΕ ΜΟΥ,ΜΕ ΕΧΕΙΣ ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΣΕΙ ΓΙΑ ΑΥΤΟ Κ ΣΕ ΒΑΖΩ ΝΑ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΕΙΣ ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ ΓΙΑΤΙ ΜΟΝΟ ΑΥΤΟ ΣΟΥ ΑΞΙΖΕΙ"

Αυτοι νομιζω ειναι οι λογοι που βλεπουμε αυτη τη κωλοσειρα.
Εγω δεν εχω δει κ ουτε προκειται να τη δω.Αλλα εχω δει ο,τι αλλο σκουπιδι θελεις,εχω δει κ τα πρωτα big brother,εχω δει τα survivor,το bar,ο,τι σκουπιδοreality θελεις!
Αν θα επρεπε να καταταξω κ μενα σε καποια κατηγορια απο τις παραπανω,δε το γνωριζω να σου πω αν ειμαι βλακας,καταθλιπτικος,εχω χαμηλη αυτοεκτιμηση η απλως ειμαι κουρασμενος απτη δουλεια.
Μπορει κ ολα μαζι!

Nikos Lioliopoulos είπε...

Παω να φαω κανενα σουβλακι και να πιω καμια ρετσινουλα στην ταβερνα του χωριου μου οπου ποτε δεν θα φτασει το δηθεν ...
Στην υγεία σου
Υ.γ.Υπέροχη ανάρτησή.

katerina είπε...

Celin καλησπέρα, πολλά χρόνια θα ζήσεις ένα δικό σου σχόλιο σε άλλο ιστολογιο διάβαζα πριν λίγο.
Me δεδομένο ότι οι ραδιοτηλεοπτικές συχνότητες είναι δημόσιο αγαθό, δικαιούται άραγε ο κάθε επιχειρηματίας να βάζει και να παιζει ότι γουστάρει. Ασφαλώς όχι, άλλωστε μπορεί το ΕΣΡ να μετράει το πόσες φορές είπε κάποιος την λέξη «μαλακας» για να κόβει μονέδα, αλλά ο ρόλος του είναι ΑΚΡΙΒΩΣ να προστατευει το κοινό, από τα …ευπωλητα του καθενός.

Και θα μου πεις …εσυ ρε Κατερίνα θέλεις να υπάρχει η λογοκρισία του ΕΣΡ; Θα ήθελα Celin να υπάρχει ένα πλαισιο, πλαισιο που δεν θα το βάλουν ούτε παπάδες, ουτε τεχνοκράτες, ουτε νομικοί, ούτε πολιτικοί, πολύ δε περισσότερο δημοσιογράφοι. Θα ήθελα να υπάρχει ένα πλαίσιο αρχών για το τι σημαινει τηλεοραση, που θα το βάλουν οι διανοουμενοι. Οι σιωπωντες διανοουμενοι, αυτοι που η σιωπη τους, αλλά και η συμπορευση τους με το πολιτικά ορθό, το κλισε …περί δημοκρατίας, τους κάνει…ασήμαντους.

Κυκλοφορώ αρκετά Celin, παλιά η Αθήνα ήταν γεμάτη, κοσμος παντου, για ένα καφέ, για ένα κρασί, για ένα σινεμά, για μια βόλτα. Αν έφερνες έναν εξωγηινο να του δειξεις εικόνες της Αθήνας του 2008 και σήμερα θα σου έλεγε στην γλωσσα του…την λέξη κριση. Ο κόσμος ειτε γιατί είναι πολύ στενεμένος οικονομικά, ειτε γιατί είναι πολύ φορτισμένος, φοβισμένος, κακοδιάθετος, θυμωμένος, ΔΕΝ κυκλοφορεί. Και δεν εννοώ τις όποιες ακριβές διασκεδάσεις, …εκεί έχει ακόμα κάποιο κόσμο, μιλάω για τα λίγα, για τα πιο φτηνά. Περσυ τέτοια εποχή στη Μαβίλη τα απογεύματα και τα βράδια δεν έπεφτε καρφίτσα, σήμερα νομίζεις ότι έχει γίνει επιστράτευση.

Που είναι αυτος ο κόσμος; Στο σπίτι του υποθέτω. Και βέβαια….η τηλεόραση είναι εκεί…τζάμπα. Μόνο που δεν είναι τζάμπα Celin μου. Είναι ο Γκαιμπελς μέσα στα σπιτια του κόσμου. Και να σου πω την αλήθεια καλυτερα ας έβαζαν τσόντα, παρα να εκπαιδευουν τον κόσμο στον δημοσιο εξευτελισμό.

Θες να κάνεις εκπομπές μαγειρικής; Πιστευεις ότι ο κόσμος ενδιαφερεται για την κατσαρόλα; Βάλε τον κόσμο να μαγειρευει, παρε 10 μάγειρες να επιδεικνύουν την τεχνη και τις δεξιοτητες τους, κάνε …ότι θέλεις. Όποιος θέλει…έχει καλώς. Αλλά τι κάνεις; Μαζεύεις ειτε ψωνια για το δεκάλεπτο της δημοσιότητας, ειτε για ατ χρήματα, ειτε γιατί μετά μπορεί ΝΑ είναι αναγνωρίσιμοι και να βρουν πιο εύκολα δουλειά, ειτε…. Και τους εξευτελίζεις για να δει το πλήθος. Τους βάζεις να τοςυ λυντσάρουν 20 βλαμμενες τυχαρπαστες τηλεπερσόνες, μαγειροι, τραγουδιστές και μοδιστροι.

Εκπαιδευεις τον κόσμο στον εξευτελισμό. Ανοητα ήταν πάντα και τα διαφορα παιχνιδια γνωσεων, και αν θες μπορεί ένας normal άνθρωπος να ένοιωθε πιο άσχημα αν δεν ειχε κάποια γνωση, κάποια πληροφορία, παρα για το πώς κόβει το κρεμμυδι. Αλλά χωρίς να ειμαι ιδιαίτερη γνωστης των τηλεοπτικών, δεν νομιζω ότι εξευτελιζαν τους ανθρώπους.

Προχθές… το ειδα με τα μάτια μου, κάτι απιθανοι τυποι, μαγειρες να κάνουν σκουπιδια τοςυ «χριστιανούς» της αρένας και αυτοι με κατεβασμένο το βλέμμα να συναινούν. Έπεσα τυχαία. Με υπνωτισε το θέαμα και ταυτοχρονα με θυμωσε ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ, που πραγματικά σαλτάρισα. Συζητωντας το θέμα με φίλους, καταλαβα ότι έχω χάσει πολλά επισόδιεα. Η νέα μόδα είναι «εξευτελιστε τους ανθρώπους, τους κομπάρσους μας για να γεμίζουμε το προγραμμα μας». Πιθανότατα να υπάρχουν και πολύ χειροτερα. Αλλά ΘΥΜΩΣΑ Celin. Στη πραγματικότητα μου ανεβηκε το αιμα στο κεφάλι. Και πιστευω ότι είναι επικοινωνιακά …συνειδητή αυτή η επιλογή των καναλιών. Ο εξευτελισμός…πουλάει. Αλλά είναι και πολύ επικίνδυνο …σχολείο για τον πολίτη τηλεθεατή Celin.

katerina είπε...

Εσυ Λιολιοπουλε να αφησεις τις ταβερνες και τις ρετσινούλες και να κάτσεις στο σπιτι σου χαιδευεις την υπεροχη κοιλιά της γυναικας σου. Μη νομιζεις, ακουνε τον μπαμπά τα αγγελουδακια, κι ας ειναι και αγεννητα.

Αντε βρε βγες τωρα λίγο έξω, άντε κοιμησου και λίγο παραπάνω, γιατί ερχονται κλεισουρες και ξαγρυπνιες. Αλλά ειναι οι πιο όμορφες κλεισουρες και ξαγρυπνιες του κόσμου.

Ανώνυμος είπε...

αυτη η "αστικη" ταξη οπως πολυ σωστα την περιεγραψες που εχει μονο πολιτιστικα χαρακτηριστικα ( πολιτικα , εχει μονο το πλιατσικο) ειναι η αιτια που εχουμε φτασει σ΄αυτην την κατασταση . παντως ρε κατερινα πιστευω οτι οποιοσδηποτε αλλος λαος ειχε υποστει αυτη τη μεταχειρηση απο την "αστικη" του ηγεσια δεν θα ειχε αντεξει τοσα πολλα χρονια οπως , ακομα αντεχουμε εμεις . καλο βραδυ γιωργος

Ανώνυμος είπε...

Σωστό! Εμάς μας "πρέπει" η φασολάδα... άντε και καμμιά χωριάτικη, τζατζίκι (με πολύ σκόρδο να μένουν και τα μικρόβια μακρυά)! Μην πάμε παραπέρα! Α... και η "αγνή" ρετσίνα... απαπαπα, όχι εμφιαλώμένο!

Ρε παιδιά, δεν ασχολείστε με κανένα πιό σοβαρό θέμα; Εντάξει... η διαιώνιση της κακομοιριάς, της βρωμιάς του "κάπελα" και του καπηλιού, η εξιδανίκευση του κουτουκιού, της πατηκωμένης "μπριντζόλας" ανάγονται εδώ σε "θέσφατα" ελληνικότητας (ξαφνικά?).

Μου θυμίζει εκείνο το τραγικό "είχες και στο χωριό σου φιλέτο", που συνιστά μείνε κολλημένος, μην πας βήμα μπροστά, δεν "σου πρέπει" (κρυφά, δεν το μπορείς). Η ελληνική κακομοιριά, η ηττοπάθεια και το αίσθημα κατωτερότητας στη δόξα τους- όσα δεν φτάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια.

Και ήρθες τώρα να τα αναγάγεις και σε ...θεωρία!!!!

Δηλαδή... ούτε Chateau Tanesse;

Καλά, πλάκα με κάνετε??? Και το στοκ των φιλέτων στον συντηρητή (ΟΧΙ ψυγείο!!!) τι θα το κάνουμε; Θα το πετάξουμε στους Αλβανούς;

Τσ τσ τσ.... Ρε Ζουράρι, που κρύβεσαι γαμώτο! Ελα να δεις το Θανάση που ΚΑΙ αυτό το ανήγαγε σε "Εργασία και Εργοδοσία"!!!! Ελα να θαυμάσεις κακομοιριά... Ελα να δεις τους υποκριτές που δεν αφήνουν τσόντα για τσόντα τις μεταμεσονύκτιες ώρες να "θίγονται" από την ...μαγειρική στην τηλεόραση!!!

Ασε που αν συνεχίσετε, μπορεί να χάσουμε και τον ...Παρλιάρο!!!!

Καλά... νάστε όλι καλά. πολύ γέλασα σήμερα!!!

Ο Chef της γειτονιάς

Ανώνυμος είπε...

Υποθέτω ότι η επόμενη ανάρτηση θα είναι "Τσεμπέρι vs Αρμάνι"...

Ανώνυμος είπε...

Αμ ο dimitris (sic) με το "το γιοματαρι το καλο..."(!!!!) Κρίμα που πέθανε ο παπούς μου πριν από καμμιά ...30αριά χρόνια! Πολύ θα το εκτιμούσε! Αλήθεια, dimitris (sic) ξέρεις τι είναι το γιοματάρι;

Παιδιά... η "δηθενιά" είστε πια ακριβώς εσείς! Που εξιδανικεύεται ότι οπισθοδρομικό... που ξαφνικά τα "ξεν'οφερτα" έγιναν μιάσματα. Ελληνικότητα και εσύ λοιπόν, κατερίνα; ΤΟΣΟ ΠΙΣΩ; Νέοι "Χριστιανοί"... Αλλα..."Ἀνθρώπων ἕκαστος δύο πήρας φέρει, τὴν μὲν ἔμπροσθεν, τὴν δὲ ὄπισθεν..." κλπ κλπ.

Συγγνώμη, Κατερίνα... είμαι ο Ανώνυμος και μόλις τελείωσα!

Ηταν ίσως η γελοιότερη και οπισθοδρομικότερη ανάρτησή σου, η πιό αντιδραστική. Καλύτερα να γυρίσεις στους μετανάστες...

katerina είπε...

Γιώργο καλημέρα απο μια Αθήνα σαν σάουνα.
Λοιπόν, για την ...αντοχή μας και την ...μη αντιδραση, έπεσε στα χερια μου και διαβάζω αυτή την εποχή ένα βιβλίο για την κουλτούρα της υποταγής. Παρότι γραμμένο πριν δυο αιώνες, για …άλλη γη και …άλλα μέρη, νοιώθω ότι είναι τόσο μα τόσο επίκαιρο.

katerina είπε...

Ομολογώ την αδυναμία μου Ανώνυμε. Αδυνατώ να απαντήσω σοβαρά σε όλο σου αυτό, το υστερικό παραλήρημα.

Αν κρίνω απο την ώρα των σχολίων σου, συμπεραίνω ότι χθες άρχισες να πίνεις …νωρίς.
Αν κρινω από την υστερία των σχολίων σου, συμπεραίνω ότι έπινες κάτι που ήταν μάλλον ...«ξύδι».

Πρώτον ως χημικός σε διαβεβαιώνω ότι τα «περασμένα ξυνοστάφυλα» ποτέ δεν είναι αξιόπιστη πρώτη ύλη για ένα καλό κρασί και δεύτερον συνιστώ αν έχεις πρόβλημα διαχείρισης θυμού, να χρησιμοποιείς αυθεντικό ξύδι χωρίς θειώδη, και όχι …χαλασμένο κρασί.

Δεν έχει έννοια να σου πω να ξαναδιαβάσεις την ανάρτηση μπας και καταλάβεις, θα αρκεστώ να σου απαντήσω με τοςυ στίχους του ύμνου των μαύρων σκυλιών Όχι λέμε στις κότες, όχι και στους ξενέρωτους.

Τώρα, αν καταφέρεις να ξεπεράσεις τις εμμονές, τους σουσουδισμούς, τα εκάστοτε υστερικά δηθεν-ιλίκια σου, και πάνω από όλα τις ιδεοληψίες του νεοφώτιστου ταλιμπάν, σου συνιστώ ανεπιφύλακτα να δοκιμάσεις την ρετσίνα στο Δίπορτο. Πρώτον μιλάμε για ταβέρνα ζωντανό μουσείο της Αθήνας και δεύτερον η ρετσίνα του, ειναι η επιτομή της καλής ρετσίνας. Παρ’ όλο αυτό το εξαιρετικά άκομψο, αγενές, και vulgaire (για να χρησιμοποιήσω το λεξιλόγιο που …καταλαβαίνεις βρε αδερφέ) που είσαι ή που υποδύεσαι, δεν αποκλείω την πιθανότητα να μπορείς να αναγνωρίσεις το καλό κι ας μην είναι …trendy. Αν πάλι ο ουρανίσκος σου, δεν καταδέχεται παρά μόνον τις μοδάτες …wannabe ρετσίνες, ε, εμένα ο δικός μου τιμά ΚΑΙ την καλή ρετσίνα της ταβέρνας.

katerina είπε...

Α, και μιας και σε λίγο θα είναι …επίκαιρο, θα εντυπωσιαστώ αν δω «διαφημίσεις» για …Beaujolais, στην ουσία του, τίποτα περισσότερο –πολιτιστικά- από την ελληνική ρετσίνα αλλά με πολύ καλύτερο marketing.

Ανώνυμος είπε...

Καλά... τόσος θυμός!!!! και λες το δικό μου "υστερικό παραλήρημα!"

Πολύ σοβαρά παίρνεις τα γραπτά σου (και τα δικά μου, φοβάμαι)

Τι να σου πω... σε φαντάζομαι με τσεμπέρι να πίνεις ρετσίνα...

Στην υγειά σου! ...και ηρέμησε...

katerina είπε...

Ανώνυμε λυπάμαι.Κατανοώ μεν, αλλά δυστυχώς το blog αυτό, δεν μπορεί να συνεισφέρει τίποτα προκειμένου να αποκτήσεις κάποιο ενδιαφέρον στον μάταιο τούτο βίο (σου).

Προκειμένου λοιπόν να μπουρδουκλώνεσαι και να πατάς το λυμένο σου ζωνάρι για καυγά, συστήνω να αξιοποιήσεις τον χρόνο σου με κανένα σπορ που μπορεί να αποδειχτεί ευεργετικό για τα τσιταρισμένα νεύρα και τις καταθλίψεις.
Πιθανότατα με το γκολφ. Είναι αρκούντως ξεκούραστο και ταυτόχρονα αρκούντως …αριστοκρατικό σπορ, μιας που απαιτεί να έχεις ποοοολύ χρόνο για ξόδεμα.

koulpa είπε...

χαχα δε καταλαβαίνω την ανάγκη κάποιου να αρχίσει να παραλληρεί για κάτι που δεν τον υποχρεώνουν να παρακολουθήσει.. αμα δε σου αρέσει ντύνεσαι και φέυγεις που λέει το ανέκδοτο.. :):)
υπάρχει ακόμα;.. 25 χρόνια έχω να κατέβω στη περιοχή.. παρά μόνο περαστικός και βιαστικός.. :):)
με τη ρετσ΄να δεν έσω σχέση.. αλλά τα μαγειρία τα νοσταλγώ.. ίσως γιατι μου λείπει η εποχή τους.. ίσως γιατί όσο δύσκολη κα να ήταν.. επιλέγουμε ναθυμόμαστε τα καλά.. :):)
την καλησπέρα μου και στην υγειά μας (με νεράκι) :):)

katerina είπε...

Καλησπέρα koulpa, ασφαλώς και υπάρχει και είναι ζωντανοτερο παρά ποτέ.
Όσο για το ποσο καλό μαγειριό εξακολουθεί να είναι να σου πω ότι μεχρι περσυ πετυχαινα αρκετά συχνά και τον Πάγκαλο(αν δεν ξερει ο Παγκαλος το καλό φαγητό...ποιος να το ξέρει). Είναι τα μόνα που ...φάγαμε μαζί. Μόνο που εγώ πληρωνα πάντα τον λογαριασμό μου. Τωρα που θέλω να τον πετυχω, δεν πηγαινει. Προφανώς οι...έξοδοι τους, ακόμα και στα στέκια είναι πολύ περιορισμένες για λόγοςυ ευνοητους. Στην γυάλα. Αυτή ειναι και μια μορφή τιμωρίας που τοςυ επιβάλλαμε.

Εγώ στην περιοχή πηγαινω όσο πιο συχνά μπορώ, ειναι το κομματι της Αθήνας που αγαπάω ίσως πιο πολύ απο όλα. ...Μπα μην αδικώ και τα άλλα. Αλλά τα μεσημέρια στην Αγορά-όποτε τα καταφερω- είναι πραγματικά πολύ όμορφα.

Στην υγεία σου λοιπόν! Με νερό; Με νερό!

Ανώνυμος είπε...

Και που νόμισα ότι κάποια πράγματα τα είχες πιά ξεπεράσει.... Ο καημένος ο "πανδαμάτωρ χρόνος" δεν ...θεραπεύει πάσαν νόσον...

Αλλά αφού σε ενοχλούν πια τόσο κάποιες διαφορετικές απόψεις, μη σου χαλάω την ...σούπα.

Οπότε, ηρέμησε... relax που λέτε και στο χωριό σου...

Alexandros είπε...

Είναι ωραία γραμμένο το ποστ. Δεν ξεφεύγει όμως από τα γνωστά στερεότυπα. Τα λαϊκά καπηλειά είναι τα αυθεντικά ενώ τα σύγχρονα κουτούκια-εστιατόρια-μπαρ κλπ, είναι δήθεν. Οι άνθρωποι παλιά ήταν αγνοί και με φιλότιμο ενώ σήμερα είναι πονηροί και συμφεροντολόγοι. Ο έρωτας ήταν πραγματικός ενώ τώρα είναι ψεύτικος. Οι μάγειροι ήταν μερακλήδες ενώ οι σεφ είναι αρπακολάδες.

Κλασσσική περίπτωση εξιδανίκευσης ενός παρελθόντος που κανένας δεν θα ήθελε να ξαναζήσει. Η πραγματικότητα είναι ότι η σημερινή εποχή είναι πολύ καλύτερη από τις προγενέστερες σε όλα τα επίπεδα. Απλώς μεγαλώνουμε και νοσταλγούμε τα νεανικά μας χρόνια.
Ανέκαθεν υπήρχαν οι δήθεν και οι αυθεντικοί. Η αλήθεια είναι ότι δεν τους ξεχώριζες ανάλογα με το που έπιναν το ούζο τους, αλλά από την συνέπεια λόγων και έργων.

katerina είπε...

Αλέξανδρε καλημέρα,
Δεν εξιδανικεύω κανένα παρελθόν, αντίθετα εκτιμώ ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ την εποχή. Όσο μπορώ να βγω από το «σώμα» και το «μυαλό» μου, θεωρώ ότι ζουμε την πιο συναρπαστική εποχή και θεωρώ εαυτόν εξαιρετικά τυχερό που ζω «εδώ και τώρα». Να υποθέσω βέβαια ότι θα έρθουν και ...συγκλονιστικότερες, αλλά με ξεπερνάει η επιλογή να ζήσω έναν ή δύο αιώνες αργότερα. Θα μπορούσα βέβαια να ελπιζω στην ...μετεμψυχωση, αλλά δυστυχώς ...δεν με παρηγορεί η ιδέα.

Όλα όσα άντεξαν μέσα στις εποχές -και γιατί όχι μέσα στους αιώνες- είναι όλα όσα εντάχθηκαν στους καιρούς και στις εποχές αλλά ΔΕΝ αφομοιώθηκαν. Δεν ειναι πολλά αυτά, ελάχιστα θα τα έλεγα τουλάχιστον στην Αθήνα για την όποια μπορώ να έχω γνώση, γνώμη,άποψη- και έρωτα, γιατί να το κρυψωμεν άλλωστε- και για την οποία και μιλάω- άλλωστε εν όψει αυτοδιοικητικών εκλογών, εγώ για την πολη μου θέλω να μιλήσω και μεχρι τις εκλογές για αυτήν θα μιλάω.

Αυτό άλλωστε δεν είναι και η ουσία της ιστορίας, η ουσία της αντοχής, η ουσία της διάρκειας, για μια «επιχείρηση»; Να μπορεί να εντάσσεται αλλά να μην αφομοιώνεται. Να παράγει, να πειθει και να επικοινωνεί την διατήρηση ένος διαρκώς ανανεουμενου χαρακτήρα, χωρίς όμως να σέρνεται πίσω από τις ...μόδες του συρμού. Μιλάω για ένα πολύ συγκεκριμένο μέρος της Αθήνας που είναι ζωντανό μουσείο. Που αντέχει επιχειρηματικά επι αιώνες, χωρίς την παραμικρή έκπτωση ενταγμένο μέσα στο χώρο και στις πραγματικές του ανάγκες.
Στην Αθήνα, τουλάχιστον στα όρια του Δήμου της Αθήνας, εγώ 4-5 μερη ξερω, που άντεξαν, αλλάζοντας ιδιοκτητες- λόγω θανάτου- να εξακολουθούν να διατηρούν το λόγο ύπαρξης τους και κόσμος που εναλλάσσεται μεσα στις εποχές να τους επιβραβεύει για αυτό. Προτιμησα να μιλήσω για το Δίπορτο, ίσως και ΄λόγω της πολύ βαριάς ιστορίας που κουβαλάει, στην οποια όμως επενδυει χωρίς να επιδεικνυει. Θα πω ένα και μόνο χαρακτηριστικό το οποιο εμένα πραγματικά με γοητευει. Αν και ο χωρος ειναι μάλλον μικρός, αν και έχει χωρο και για να «χωρέσουν» κι άλλα τραπέζια, αν και ο κόσμος πολύς, ο μαγαζατορας επιλέγει και να το δουλεύει ΜΟΝΟ το μεσημέρι μιας που πάντα στο χωρος της αγοράς είναι ενταγμένο, αλλά και να κάθεσαι μαζί με άλλους. Να ανακατεύεται η τράπουλα των πολλών ειδών θαμώνων του, απο τους πιο intellectuelles μέχρι τους δύο κινέζους που κάνουν ένα μικρό διάλειμμα απο το μαγαζί που δουλευουν λίγο παρακάτω. Αυτό ειναι άλλωστε το στοιχημα του κέντρου κάθε ευρωπαϊκής πόλης, η πολυπολιτισμικότητα, το ανακάτεμα των διαφορων ανθρωπινων «κοινοτήτων», η συμβίωση, η συγκατοικηση, ο σεβασμός, η καλημέρα όπως κι αν αυτή λέγεται.

συνεχιζεται

katerina είπε...

συνέχεια απο το προηγουμενο

Αλέξανδρε δεν γενίκευσα, δεν ...επέλεξα αν μου αρεσει η ταβερνα ή το restaurant-υπεραπιζομαι αυτά που λέω εγώ,όχι όλα όσα κάποιοι αρεσκονται να μου βάζουν στο στόμα- μην γενικεύεις.

Είχα την ατυχία να πάω σε κουτούκια, ταβέρνες ή καπηλειά, που προσπαθώντας να πατήσουν σε πολλές βάρκες, μόδες και εποχές ειναι απολύτως γελοία. Όπως είχα και την τυχη να πάω σε πραγματικά restaurant που άντεξαν να υποστηρίξουν το λόγο ύπαρξης τους, χωρίς συρμούς, χωρίς εκπτωσεις, χωρίς μαγείρους τηλεπερσόνες, χωρίς ανόητες και χυδαίες επικοινωνιακές πρακτικές. Θα γράψω και για αυτό, επιλέγοντας αυτο που θεωρώ αντιπροσωπευτικό.

Αυτο που θέλω να καταθέσω σε αυτη την αναρτηση- ανεξαρτητα αν το πετυχα ή όχι- είναι κάτι πολύ απλό. Το τι ειναι στην πραγματικότητα το λαικό. Όχι το λαικιστικο,το λαϊκό. Λαικό μπορεί να είναι και το πιο ακριβό restaurant, όπως και η πιο απλή ταβερνα. Αρκει να ειναι ΕΝΤΙΜΑ σε αυτο που προσφέρουν. Δεν ειναι παύει να είναι λαϊκό, αυτό που ειναι ακριβό. ΚΑΙ αυτό απευθυνεται σε μικρότερες ή μεγαλύτερες ομάδες ανθρώπων. Δεν καταργήσαμε τις τάξεις ή την ύπαρξη διαφορετικών οικονομικών status των ανθρώπων. Αλλά λαϊκά ειναι αυτά που ειναι και τα αυθεντικα. Αυτά που ανεξαρτήτως κόστους και τιμής, έχουν αξία, δεν γίνονται ποτέ ΦΤΗΝΙΑΡΙΚΑ, χυδαία, του συρμού, της τηλεοπτικής μόδας και της μόδας των διαφόρων περιοδικών. Αυτά που ο μάγειρας τους δεν ειναι η φίρμα της τηλεόρασης, που δεν πας για να χαιρετισεις τον μάγειρα- chef- δεν είναι αυτή η δουλειά του- πηγαινεις για να απολαύσεις αυτό που μπορουν να σου παρέχουν. Αυτά που υπηρετουν τοςυ σκοπούς τους, και όχι αυτά που σε χρειάζονται σαν κομπάρσο μιας δήθεν ...ζωής. Αλλωστε για αυτό μιλάω και για την φυλή των ΔΗΘΕΝ.