Ο έρωτας δεν κάνει διακρίσεις. Κάνει τη διαφορά.

Θεωρώ ότι το πιο συγκλονιστικό ερωτικό βιβλίο που γράφτηκε ποτέ, είναι ένα βιβλίο ...επιστολή. Ένα βιβλίο που ο συγγραφέας του, δεν το εξέδωσε ποτέ ο ίδιος, και από το 1897 που γράφτηκε κατόρθωσε τελικά να εκδοθεί ολόκληρο το 1962. Ακόμα και σήμερα δεν κυκλοφορεί σε όλες τις χώρες του κόσμου και σε πολλές, θεωρείται ταμπού.

Το βιβλίο–επιστολή είναι γνωστό με τον τίτλο de profundis (εκ βαθέων) και ο συγγραφέας βέβαια είναι ο Όσκαρ Ουάιλντ. Ο «παραλήπτης» της ...επιστολής, του Οσκαρ Ουάιλντ ήταν ο Άλφρεντ Ντάγκλας, πιο γνωστός σαν Bossie. Ο Όσκαρ Ουάιλντ πέθανε λίγο μετά την αποφυλάκιση του απο τις φυλακές του Reading στις οποίες εξέτισε ποινή με την κατηγορία της ομοφυλοφιλίας.

Κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι για να αποδεχτούμε την ομοφυλοφιλία σαν επιλογή. Και όσο περνούσε από το χέρι μας προσπαθήσαμε να την περιθωριοποιήσουμε κοινωνικά, να την χωρέσουμε στα πρότυπα του κομμωτή αδελφής, και της νταλικιερισας λεσβίας. Αν θυμάμαι καλά, πρόσφατα, το ΕΣΡ έβαλε πρόστιμο γιατί δυο άνδρες φιλήθηκαν σε κάποιο σήριαλ στην τηλεόραση. Το ΕΣΡ, δηλαδή η ανεξάρτητη αρχή που το Κράτος εμπιστεύτηκε για να μας προστατεύει απο τον οχετό του εισβολέα στα σπιτια μας, ε, λοιπόν...ο προστάτης μας, το ΕΣΡ, εκτιμά ότι ντάλα μεσημέρι που συνηθως τα παιδιά ειναι απροστάτευτα μπροστά στο τέρας, κάθε απίθανη ανθυποσταρ μπορεί να μας εξηγησει το concept των ...επιτυχιών της, αλλά δυο άντρες ειναι ΠΑΡΑΝΟΜΟ να φιληθούν δημόσια.

Δεν ξέρω και δεν με ενδιαφέρει αν οι ομοφυλόφιλοι ειναι όντως το 10% του πληθυσμού. Και ένας να είναι, η Πολιτεία είναι υποχρεωμένη να διαφυλάξει ως κόρη οφθαλμού όλα του τα δικαιώματα.

Ουδέποτε κατάλαβα με ποια λογική, με ποια αίσθηση δικαιοσύνης αποκλείουμε, εξοστρακίζουμε επιλεκτικά, φορολογούμενους πολίτες από τους νόμους που διέπουν το οικογενειακό δίκαιο. Θα κατανοήσω ότι το όποιο δόγμα της όποιας Εκκλησίας, δεν αποδέχεται να παντρεύει δυο άτομα του δυο φίλου.

Αλλά η Πολιτεία; Από που και ως που, μπορεί να χρησιμοποιεί επιλεκτικά τους Νόμους και το Δίκαιο; Με ποια λογική αρνείται πολιτικούς γάμους μεταξύ ομόφυλων;

Μουγκα στην στρούγκα βέβαια η Πολιτεία. Ακριβώς κατά τον ίδιο τρόπο που η Πολιτεία μουγκαίνεται όταν πρόκειται για τόπους λατρείας αλλόθρησκων. Ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που δεν θεωρεί τους τοξικοεξαρτημένους, ασθενείς, όπως οι διαβητικοι, ή οι υπερτασικοί, αλλά τους περιθωριοποιεί, τους ποινικοποιεί, και στο τέλος μέσα από τον ιλιγγιώδη τζιρο που διακινείται με την ανοχή της και την συναινεση της, τους σκοτώνει.

Αυτή η υποκριτική και ηθικολάγνα Πολιτεία του Κρατους ΤΟΥΣ, που ...εκπλήσσεται και πέφτει από τα σύννεφα με τους Μαντεληδες. Η Πολιτεία του Κράτους ΤΟΥΣ που χτυπάει παλαμάκια στο γκρέμισμα του κουφαριού της Φαντασίας, αλλά δεν διανοείται το γκρέμισμα του παράνομου Mall. Η Πολιτεία της παρθενορραφής.

Και η Κοινωνία; Η κοινωνία είναι ομοφοβική. Και ότι δεν μπορεί να ελέγξει, ότι δεν μπορεί να τιμωρήσει, ότι την ξεπερνάει, απλά το κράζει, το περιθωριοποιεί, το στιγματίζει, το φτύνει, εφαρμόζοντας τους πιο σκληρούς και τρομοκρατικούς νόμους, αυτούς τους άγραφους νόμους της διαπόμπευσης. Κι όσο περνούσε και από το χέρι της και της περιθωριοποίησης.

Στους ομοφυλόφιλους φίλους μου λέω πάντα, μην εστιάζετε εσείς σε αυτήν την επιλογή σας. Δεν είναι αυτή η παντιέρα σας, είναι απλά ένα από τα δεκάδες άλλα χαρακτηριστικά σας, μια ακόμα από τις πολλές επιλογές σας. Επιλογές θρησκείας, ιδεολογίας, αισθητικής, κουλτούρας ή ...ότι. Καταλαβαίνω όμως πολύ καλά ότι απλά είμαι έξω από τον χορό. Καταλαβαίνω ότι η δική μας διάθεση να τους περιθωριοποιήσουμε τους βάζει στο τριπάκι να βγουν στους δρόμους φωνάζοντας «Είμαστε περήφανοι και είμαστε παντού»

Δεν μου αρέσει το πανηγύρι του Athens Pride. Και δεν μου αρέσει για ένα και μόνο λόγο. Οι ομοφυλόφιλοι δεν είναι μόνο ομοφυλόφιλοι. Είναι ομοφυλόφιλοι αλλά και χιλιάδες άλλα πράγματα. Και αυτό πρέπει να διατρανώσουν. Εκει ακριβώς πρέπει να χαστουκίσουν όλους τους μίζερους, που παλεύουν να τους χωρέσουν στα κουτάκια και στα συρταρακια του μυαλού τους. Αρσενικό-θηλυκό. On-Off.

Στο πανηγυρι του Athens Pride, στην γιορτή της περηφανιας τους, θα συμμετάσχω. Αν και όχι για να τραγουδήσω στον ρυθμό της Παπαρίζου, αλλά στον ρυθμό του πιο βαριου ζεϊμπέκικου. Αυτό που χορεύουν μόνο οι Άντρες και μόνο οι Γυναίκες. Ποτέ όμως τα ...θηλυκά και τα ...αρσενικά.

Αρσενικά και θηλυκά μπορεί να είναι ...όλοι. Άντρες και Γυναίκες όμως μπορούν να είναι ...λίγοι. Πολύ λίγοι. Αυτό ναι...δεν χαριζεται απο τη φυση, δεν κληροδοτείται απο το φύλλο, αυτό κατακτιεται. Με περηφάνια. Σε όποιο φύλο κι αν επιλέξει κάποιος να ανήκει.

Υ.Γ. Στον φίλο μου τον Φώτη. Τον πιο Άντρα από τους άντρες που γνώρισα στην ζωή μου. Σε αυτόν που 12 χρόνια πριν, τότε που ακόμα το aids σκότωνε, 2 μέρες πριν πεθάνει, με ρώτησε «φοβάσαι να μ’ αγκαλιάσεις;».