Η πιο λαχταριστή γκόμενα του ντουνιά

Οι πρωταγωνιστές αυτής της ανάρτησης, σήμερα ενηλικιώνονται. Τουλάχιστον συναισθηματικά.

Και όπως κάθε συναισθηματική ενηλικίωση, σε όποια ηλικία και αν αυτή συμβεί, είναι βάρβαρη και αφήνει τα σημάδια της καλά αποτυπωμένα στο μυαλό σου, πολύ συχνά μέχρι να φορέσεις το ξύλινο σου το παλτό.

Στην Ελλάδα η συναισθηματική ενηλικίωση, έρχεται …εκεί κάπου στις αρχές του καλοκαιριού, σε ηλικία …εκεί κοντά στα 17-17.5-18, και έχει το βαρύγδουπο όνομα …Πανελλήνιες εξετάσεις. Πάνω κάτω μάλιστα συμπίπτει και με την ηλικιακή ενηλικίωση.

Πολλά μπορεί η μνήμη μου να παράχωσε στα μπαούλα της, άλλα για να προστατευτεί από αυτά και άλλα αξιολογώντας τα σαν ανούσια και επουσιώδη, αλλά τις Πανελλήνιες ή πάλαι ποτέ Πανελλαδικές εξετάσεις, τις κρατάει εκεί πάνω πάνω, στα είδη πρώτης ανάγκης, πολλές φορές και μόνο για να μου πει «έλα ρε Κατερίνα, θυμήσου τότε, έχεις περάσει και αυτό».

Κάποτε το μηχανογραφικό μας, το κάναμε πριν δώσουμε τις εξετάσεις. Κι ίσως ήταν καλό αυτό. Δεν ήξερες πως θα γράψεις, πήγαινες στα τυφλά. Αλλά …υπάρχει μια μαγική ατάκα, ένα υπέροχο μότο, μια μεγαλειώδης συμβουλή, που συμπυκνώνει ακόμα ακόμα και το νόημα της ζωής. «Αν δεν βλέπεις εκεί που θες, πας εκεί που βλέπεις».

Και κάπου στα 17+, ακολουθώντας αυτό το μότο που ελπιζω ότι δεν θα του ξεστρατίσω ποτέ, αποφάσισα να πάω εκεί που θέλω, κι ας μην ήμουν σίγουρη ότι το βλέπω. Έφτιαξα το μηχανογραφικό μου, και έβαλα μια μόνο Σχολή και …μία μόνο πόλη. Η Σχολή… η μόνη Σχολή που πάντα ήθελα και ονειρευόμουν, και εκπτώσεις δεν διανοήθηκα να κάνω ουτε και τότε. Η πόλη… α, ξέχασα να …ομολογήσω συχωριανοι, ότι τότε ήμουν και τρελά ερωτευμένη, έτσι όπως ερωτεύεσαι στα 16 και στα 17, χωρίς όρια, χωρίς φραγμούς, χωρίς μέτρα και ζυγια, χωρίς …προϋποθέσεις. Η πόλη λοιπόν, η... πόλη που σπούδαζε ο καλός* μου.

Στο κάλιο 5 και στο χέρι των γονιών και των καθηγητών μου, κοινώς βάλε και κάποιες σχολές πιο κάτω, και μην πας, ξανάδωσε ή φύγε έξω, αλλά …"ψωμί σου ζητάνε βρε παιδί μου", είχα απάντηση και μάλιστα κατηγορηματική. Αυτήν που κρατάω ακόμα. Αυτή που χρησιμοποιώ πάντα. Μισώ τα …αλεξίπτωτα. Όταν πετάς ...πετάς. ΚΑΙ όταν πέφτεις... πέφτεις. Κι αν βολευτώ; Κι αν δώσω μια «διέξοδο» στο να μην ξαναπεράσω όλο αυτό το μαρτύριο; Κι αν πάω εκεί που βλέπω και όχι εκεί που θέλω;

Συχωριανοί δεν θα το πιστέψετε, εκτός αν συμβαίνει και σε εσάς… αλλά θυμάμαι πολύ καθαρά τα ρούχα που φορούσα γράφοντας εξετάσεις. Θυμάμαι όλα τα θέματα σε όλα τα μαθήματα. Θυμάμαι κάθε δευτερόλεπτο, θυμάμαι κάθε σκέψη που πέρναγε ή που απορριπτόταν από το μυαλό μου, εκείνες τις 3 ώρες , θυμάμαι …τα ΠΑΝΤΑ.

Εκεί γύρω στα 17+ έδινα αυτό που τότε νόμιζα ότι είναι ο υπέρ πάντων αγώνας. Να αποδείξω σε εμένα ότι μπορώ. Να αποσπάσω το μεγάλο το μπράβο, όλων όσων τότε μετρούσαν στη ζωή μου, γονιών, καθηγητών, φίλων. Να μπω στη Σχολή που πάντα ονειρευόμουν. Να πέσω από ψηλά και να σταθώ όρθια, έχοντας αφαιρέσει με τα δικά μου χέρια όποιο πιθανό αλεξίπτωτο. Και βέβαια- για να μην ξεχνιομαστε- να ζήσω στην ίδια πόλη, στο ίδιο Πανεπιστήμιο, στο ίδιο σπίτι, στο ίδιο κρεβάτι, με τον έρωτα των 17 μου ετών.

Αν θεωρείται δείγμα πολιτισμού για μια Πολιτεία το πώς συμπεριφέρεται στα παιδιά και στους ηλικιωμένους, ε, οι Πανελλήνιες και οι συντάξεις των 400 ευρώ θα πρέπει να κατατάσσουν αυτό τον τόπο στις πιο απολίτιστες χώρες στον κόσμο.

Χρόνια τώρα, κάθε τέτοια περίοδο, κάθε μέρα των ετήσιων Πανελλήνιων εξετάσεων, διαβάζω με θρησκευτική ευλάβεια τα θέματα όλων των μαθημάτων στις εφημερίδες, ακόμα και αυτών που δεν έχω την παραμικρή ιδέα (ναι ότι πρωτότυπο αρχαίο κείμενο αρνήθηκα κατηγορηματικά να διαβάσω στα μαθητικά μου χρόνια, τώρα το διαβάζω σαν θέμα εξετάσεων), έτσι σαν ένα προσκύνημα στην συναισθηματική μου ενηλικίωση.

Χρόνια τώρα, κάθε τέτοια περίοδο, κάθε μέρα των ετήσιων Πανελληνίων εξετάσεων, διασπώμαι λες σε 100.000 κομμάτια και γίνομαι η Ελένη που ονειρεύεται να γίνει γιατρός αλλά την πιάνει ίλιγγος με τα 19.890 μόρια , ο Κώστας που ελπίζει σε κάποιο ΤΕΙ σε κάποια άθλια επαρχιακή πόλη, η Μαρία που τα μεσάνυχτα έκλεισε το βιβλίο του μαθήματος που γράφει την επομένη και έπνιξε τον λυγμό του «δεν ξέρω τίποτα» στο μαξιλάρι του εφηβικού κρεβατιού της, ο Γιώργος που ψιθύρισε …βροντερά πάνω στις φροντιστηριακές σημειώσεις του «μαλάκες, θα σας πάρω τα σώβρακα», η Φωτεινή που ξαναγίνεται μικρό κοριτσάκι και χωμένη μέσα στην αγκαλιά της μαμάς της ρωτάει με αναφιλητά «θα με αγαπάς ότι κι αν γίνει;».

Χρόνια τώρα, κάθε τέτοια περίοδο, κάθε μέρα των ετήσιων Πανελληνίων εξετάσεων, ονειρεύομαι ότι συναντάω κάθε 18αρη που δίνει την ΠΡΩΤΗ ζόρικη μάχη της ζωής του, κρατιόμαστε αγκαλιά και του λέω: Καρδούλα μου, άφησε όλη αυτή την αδρεναλίνη που σε κατακλύζει να γίνει πείσμα, να γίνει όργανο φονικό του νου, και πήγαινε εκεί που θέλεις, μην πας ποτέ εκεί που βλέπεις. Η Ιθάκη δεν είναι πάντα όπως την φανταζόσουν, όπως στην περιγράψανε, κι άλλωστε αυτό που λογάς τώρα για Ιθάκη μια μικρή στάση στο μεγάλο ταξίδι θα είναι. Και πίστεψε με, σε ξορκίζω πίστεψε με, το ταξίδι της γνώσης όπως κι αν το κάνεις, είναι μαγικό. Η γνώση είναι η πιο λαχταριστή γυναίκα, η πιο λαχταριστή γκόμενα, η ΑΙΩΝΙΑ γκόμενα. Αγέραστη γκόμενα. Όσα χρόνια κι αν αγκομαχήσεις στο κρεβάτι της, στα σεντόνια της, στο κορμί της, δεν θα την χορτάσεις ποτέ. Μην τους αφήσεις, μην επιτρέψεις στους κερατάδες που σβηνογράφουν εκπαιδευτικά συστήματα, συστήματα «εισαγωγικών εξετάσεων», μορίων, βάσεων, και ότι άλλων άθλιων 'εκπαιδευτικών' κατασκευασμάτων να σου παρουσιάζουν την πιο όμορφη γυναίκα του κόσμου, την πιο λαχταριστή γκόμενα του ντουνιά, την γνώση, σαν μια άθλια γεροντοκόρη με χαινουσες πληγές.

Αυτό το έγκλημα κάποτε πρέπει να τελειώσει. Σε αυτή τη χώρα, κανείς πολιτικάντης δεν δικαιούται να πυροβολεί στην μούρη των παιδιών των 18 χρονών το αντικείμενο του πόθου της ανθρωπότητας. Την γνώση.


*Μικρή αλλά ουσιαστική λεπτομέρεια. Μόλις συζήσαμε με τον καλό μου, στην νέα μου πόλη, το ειδύλλιο έλαβε τέλος, κοινή συναινέσει. Μετά βέβαια, κάνοντας πια πολλές …εργαστηριακές μετρήσεις, τεκμηρίωσα ΑΠΟΛΥΤΩΣ και κατανόησα ότι ο έρωτας και η επανάσταση έχουν μια πολύ σημαντική ομοιότητα. Καίγονται, αποδομούνται, καταστρέφονται, καταρρέουν αμέσως μόλις …‘νομιμοποιηθούν’

Υ.Γ. Αφιερωμένη πέραν των σημερινών πρωταγωνιστών, στη Γυριστρούλα, την μοναδική ευκαιρία που δυστυχώς ποτέ δεν απέκτησα, με αποτελεσμα να μην ξεστραβωθώ ποτέ για το τι ειναι ο επιρρηματικός προσδιορισμός ή κάτι εξισου εξωτικό απο αυτα που ιστορουν οι φιλολογοι. Μα πάνω απο όλα αφιερωμενη στους τυχερούς, πολύ τυχερούς...ακουστε με ξέρω τι λέω, μαθητές της.