Παρασκευή 14 Μαΐου 2010

Η πιο λαχταριστή γκόμενα του ντουνιά

Οι πρωταγωνιστές αυτής της ανάρτησης, σήμερα ενηλικιώνονται. Τουλάχιστον συναισθηματικά.


Και όπως κάθε συναισθηματική ενηλικίωση, σε όποια ηλικία και αν αυτή συμβεί, είναι βάρβαρη και αφήνει τα σημάδια της καλά αποτυπωμένα στο μυαλό σου, πολύ συχνά μέχρι να φορέσεις το ξύλινο σου το παλτό.

Στην Ελλάδα η συναισθηματική ενηλικίωση, έρχεται …εκεί κάπου στις αρχές του καλοκαιριού, σε ηλικία …εκεί κοντά στα 17-17.5-18, και έχει το βαρύγδουπο όνομα …Πανελλήνιες εξετάσεις. Πάνω κάτω μάλιστα συμπίπτει και με την ηλικιακή ενηλικίωση.

Πολλά μπορεί η μνήμη μου να παράχωσε στα μπαούλα της, άλλα για να προστατευτεί από αυτά και άλλα αξιολογώντας τα σαν ανούσια και επουσιώδη, αλλά τις Πανελλήνιες ή πάλαι ποτέ Πανελλαδικές εξετάσεις, τις κρατάει εκεί πάνω πάνω, στα είδη πρώτης ανάγκης, πολλές φορές και μόνο για να μου πει «έλα ρε Κατερίνα, θυμήσου τότε, έχεις περάσει και αυτό».

Κάποτε το μηχανογραφικό μας, το κάναμε πριν δώσουμε τις εξετάσεις. Κι ίσως ήταν καλό αυτό. Δεν ήξερες πως θα γράψεις, πήγαινες στα τυφλά. Αλλά …υπάρχει μια μαγική ατάκα, ένα υπέροχο μότο, μια μεγαλειώδης συμβουλή, που συμπυκνώνει ακόμα ακόμα και το νόημα της ζωής. «Αν δεν βλέπεις εκεί που θες, πας εκεί που βλέπεις».

Και κάπου στα 17+, ακολουθώντας αυτό το μότο που ελπιζω ότι δεν θα του ξεστρατίσω ποτέ, αποφάσισα να πάω εκεί που θέλω, κι ας μην ήμουν σίγουρη ότι το βλέπω. Έφτιαξα το μηχανογραφικό μου, και έβαλα μια μόνο Σχολή και …μία μόνο πόλη. Η Σχολή… η μόνη Σχολή που πάντα ήθελα και ονειρευόμουν, και εκπτώσεις δεν διανοήθηκα να κάνω ουτε και τότε. Η πόλη… α, ξέχασα να …ομολογήσω συχωριανοι, ότι τότε ήμουν και τρελά ερωτευμένη, έτσι όπως ερωτεύεσαι στα 16 και στα 17, χωρίς όρια, χωρίς φραγμούς, χωρίς μέτρα και ζυγια, χωρίς …προϋποθέσεις. Η πόλη λοιπόν, η... πόλη που σπούδαζε ο καλός* μου.

Στο κάλιο 5 και στο χέρι των γονιών και των καθηγητών μου, κοινώς βάλε και κάποιες σχολές πιο κάτω, και μην πας, ξανάδωσε ή φύγε έξω, αλλά …"ψωμί σου ζητάνε βρε παιδί μου", είχα απάντηση και μάλιστα κατηγορηματική. Αυτήν που κρατάω ακόμα. Αυτή που χρησιμοποιώ πάντα. Μισώ τα …αλεξίπτωτα. Όταν πετάς ...πετάς. ΚΑΙ όταν πέφτεις... πέφτεις. Κι αν βολευτώ; Κι αν δώσω μια «διέξοδο» στο να μην ξαναπεράσω όλο αυτό το μαρτύριο; Κι αν πάω εκεί που βλέπω και όχι εκεί που θέλω;

Συχωριανοί δεν θα το πιστέψετε, εκτός αν συμβαίνει και σε εσάς… αλλά θυμάμαι πολύ καθαρά τα ρούχα που φορούσα γράφοντας εξετάσεις. Θυμάμαι όλα τα θέματα σε όλα τα μαθήματα. Θυμάμαι κάθε δευτερόλεπτο, θυμάμαι κάθε σκέψη που πέρναγε ή που απορριπτόταν από το μυαλό μου, εκείνες τις 3 ώρες , θυμάμαι …τα ΠΑΝΤΑ.

Εκεί γύρω στα 17+ έδινα αυτό που τότε νόμιζα ότι είναι ο υπέρ πάντων αγώνας. Να αποδείξω σε εμένα ότι μπορώ. Να αποσπάσω το μεγάλο το μπράβο, όλων όσων τότε μετρούσαν στη ζωή μου, γονιών, καθηγητών, φίλων. Να μπω στη Σχολή που πάντα ονειρευόμουν. Να πέσω από ψηλά και να σταθώ όρθια, έχοντας αφαιρέσει με τα δικά μου χέρια όποιο πιθανό αλεξίπτωτο. Και βέβαια- για να μην ξεχνιομαστε- να ζήσω στην ίδια πόλη, στο ίδιο Πανεπιστήμιο, στο ίδιο σπίτι, στο ίδιο κρεβάτι, με τον έρωτα των 17 μου ετών.

Αν θεωρείται δείγμα πολιτισμού για μια Πολιτεία το πώς συμπεριφέρεται στα παιδιά και στους ηλικιωμένους, ε, οι Πανελλήνιες και οι συντάξεις των 400 ευρώ θα πρέπει να κατατάσσουν αυτό τον τόπο στις πιο απολίτιστες χώρες στον κόσμο.

Χρόνια τώρα, κάθε τέτοια περίοδο, κάθε μέρα των ετήσιων Πανελλήνιων εξετάσεων, διαβάζω με θρησκευτική ευλάβεια τα θέματα όλων των μαθημάτων στις εφημερίδες, ακόμα και αυτών που δεν έχω την παραμικρή ιδέα (ναι ότι πρωτότυπο αρχαίο κείμενο αρνήθηκα κατηγορηματικά να διαβάσω στα μαθητικά μου χρόνια, τώρα το διαβάζω σαν θέμα εξετάσεων), έτσι σαν ένα προσκύνημα στην συναισθηματική μου ενηλικίωση.

Χρόνια τώρα, κάθε τέτοια περίοδο, κάθε μέρα των ετήσιων Πανελληνίων εξετάσεων, διασπώμαι λες σε 100.000 κομμάτια και γίνομαι η Ελένη που ονειρεύεται να γίνει γιατρός αλλά την πιάνει ίλιγγος με τα 19.890 μόρια , ο Κώστας που ελπίζει σε κάποιο ΤΕΙ σε κάποια άθλια επαρχιακή πόλη, η Μαρία που τα μεσάνυχτα έκλεισε το βιβλίο του μαθήματος που γράφει την επομένη και έπνιξε τον λυγμό του «δεν ξέρω τίποτα» στο μαξιλάρι του εφηβικού κρεβατιού της, ο Γιώργος που ψιθύρισε …βροντερά πάνω στις φροντιστηριακές σημειώσεις του «μαλάκες, θα σας πάρω τα σώβρακα», η Φωτεινή που ξαναγίνεται μικρό κοριτσάκι και χωμένη μέσα στην αγκαλιά της μαμάς της ρωτάει με αναφιλητά «θα με αγαπάς ότι κι αν γίνει;».

Χρόνια τώρα, κάθε τέτοια περίοδο, κάθε μέρα των ετήσιων Πανελληνίων εξετάσεων, ονειρεύομαι ότι συναντάω κάθε 18αρη που δίνει την ΠΡΩΤΗ ζόρικη μάχη της ζωής του, κρατιόμαστε αγκαλιά και του λέω: Καρδούλα μου, άφησε όλη αυτή την αδρεναλίνη που σε κατακλύζει να γίνει πείσμα, να γίνει όργανο φονικό του νου, και πήγαινε εκεί που θέλεις, μην πας ποτέ εκεί που βλέπεις. Η Ιθάκη δεν είναι πάντα όπως την φανταζόσουν, όπως στην περιγράψανε, κι άλλωστε αυτό που λογάς τώρα για Ιθάκη μια μικρή στάση στο μεγάλο ταξίδι θα είναι. Και πίστεψε με, σε ξορκίζω πίστεψε με, το ταξίδι της γνώσης όπως κι αν το κάνεις, είναι μαγικό. Η γνώση είναι η πιο λαχταριστή γυναίκα, η πιο λαχταριστή γκόμενα, η ΑΙΩΝΙΑ γκόμενα. Αγέραστη γκόμενα. Όσα χρόνια κι αν αγκομαχήσεις στο κρεβάτι της, στα σεντόνια της, στο κορμί της, δεν θα την χορτάσεις ποτέ. Μην τους αφήσεις, μην επιτρέψεις στους κερατάδες που σβηνογράφουν εκπαιδευτικά συστήματα, συστήματα «εισαγωγικών εξετάσεων», μορίων, βάσεων, και ότι άλλων άθλιων 'εκπαιδευτικών' κατασκευασμάτων να σου παρουσιάζουν την πιο όμορφη γυναίκα του κόσμου, την πιο λαχταριστή γκόμενα του ντουνιά, την γνώση, σαν μια άθλια γεροντοκόρη με χαινουσες πληγές.

Αυτό το έγκλημα κάποτε πρέπει να τελειώσει. Σε αυτή τη χώρα, κανείς πολιτικάντης δεν δικαιούται να πυροβολεί στην μούρη των παιδιών των 18 χρονών το αντικείμενο του πόθου της ανθρωπότητας. Την γνώση.


*Μικρή αλλά ουσιαστική λεπτομέρεια. Μόλις συζήσαμε με τον καλό μου, στην νέα μου πόλη, το ειδύλλιο έλαβε τέλος, κοινή συναινέσει. Μετά βέβαια, κάνοντας πια πολλές …εργαστηριακές μετρήσεις, τεκμηρίωσα ΑΠΟΛΥΤΩΣ και κατανόησα ότι ο έρωτας και η επανάσταση έχουν μια πολύ σημαντική ομοιότητα. Καίγονται, αποδομούνται, καταστρέφονται, καταρρέουν αμέσως μόλις …‘νομιμοποιηθούν’

Υ.Γ. Αφιερωμένη πέραν των σημερινών πρωταγωνιστών, στη Γυριστρούλα, την μοναδική ευκαιρία που δυστυχώς ποτέ δεν απέκτησα, με αποτελεσμα να μην ξεστραβωθώ ποτέ για το τι ειναι ο επιρρηματικός προσδιορισμός ή κάτι εξισου εξωτικό απο αυτα που ιστορουν οι φιλολογοι. Μα πάνω απο όλα αφιερωμενη στους τυχερούς, πολύ τυχερούς...ακουστε με ξέρω τι λέω, μαθητές της.

32 σχόλια:

monahikoslikos είπε...

Είσαι πολύ γλυκειά!!!!

katerina είπε...

Και ...μελένια με λες Λύκε.

Φιλιά.

Ανώνυμος είπε...

προχθες σε μια εκπομπη της τηλεορασης ενας βουλευτης ελεγε σε μια κοπελα , ε και τι εγινε που τελειωσες πανεπιστιμιο!!!! τις προαλλες ο προεδρος της βουλης με αφορμη το εξωφυλο του γερμανικου περιοδικου ελεγε οτι η ελλαδα σε αντιθεση με τη γερμανια εχει 2 νομπελ!!! και 2 λενιν συμπληρωνω εγω.ε και λοιπον ? γαμω το κερατο μου απο εκει κρινονται οι λαοι? η απο την συμμετοχη τους στην επιστημη? η πλεον γνησια εκδηλωση πνευματικης ζωης στην ιστορια ειναι η επιστημη , ο πλεον υψηλος πολιτισμος ειναι η επιστημη , εδω δυστυχως οταν λεμε πνευματικη ζωη , εννουμε ποιητες , ζωγραφους , καλλιτεχνες κλπ μπραβο ρε κατερινα καλο βραδυ γιωργος -λευκαδα

Ανώνυμος είπε...

A βρε Κατερίνα, τι μου κάνεις... Αυτή τη γκόμενα την κυνηγάω από μικρό παιδί, έχω μεταχειριστεί κάθε τρόπο που μπόρεσα να σκεφτώ, αλλά δεν μου 'χει κάτσει ακόμα. Σαράκι...

dimitris είπε...

Ειπα στην κορη μου να το διαβασει, κατι ''κερδισε'' ειμαι σιγουρος.

Swell είπε...

Για το προηγούμενο σχόλιο που δεν υπέγραψα φταίει η Πέρσα, γιατί τσακωθήκαμε όταν κατάλαβε ότι η γκόμενα δεν είναι αυτή.

katerina είπε...

Καλως τον Γιωργο,

να σου πω την αλήθεια εμενα δεν με απασχολει στο ελαχιστο αν βγαζει καλλιτεχνες ή επιστημονες ή ότι, αυτή η χωρα. Εμενα με απασχολεί η γνωση να ειναι εργαλειο σκέψης και ορθολογισμού. Να χτιζεις πάνω σε αυτά που έμαθες, ΞΕΧΝΟΝΤΑΣ τα.

Αυτή η Αινστανεια ρηση που λεει ότι κουλτουρα ειναι αυτό που απομένει όταν έχεις ξεχασει ότι έμαθες.

Κάποτε μου έκανε εντυπωση όταν κάποιος ξένος μου είπε "α, η Ελλαδα έβγαζε εμπορους και ποιητές". Τοτε ...ξερόλας, θιχτηκα πατριωτικά με το ...εμπορους και του απανταω και ...επιστημονες. Και μου λεει μα οι επιστημονες εμποροι ειναι, έμποροι της γνωσης, την επενδυουν, την αυγατιζουν, την μεγαλώνουν.

Γιωργο μου, ο Προεδρος της Βουλής, αυτου του μικρου ανεξαρτητου κρατιδιου στο κέντρο της χώρας, κάτι σαν το Βατικανό, τα έχει χάσει γενικώς. Και αυτό ειναι το καλό ...σεναριο. Το κακό ειναι ότι πια δεν κατανοουν τα συμβολα και ακομα χειροτερα δεν κατανοουν ότι η πολιτική ειναι ακριβώς η διαχειριση των συμβόλων.

katerina είπε...

Σε καταλαβα Sweel, έστω και σαν ανωνυμο.
Ε, έλεος με τις μετριοφροσυνες. Κοπλιμέντα γυρευεις θαρρω.

Πρωτον αποκλειεται να σου αντιστεκεται θηλυκό (αυτό το συμπεραινω εξ όσων φαινονται δια γυμνού οφθαλμου, ματακια έχουμε αγαπητέ μου) και δευτερον για την γνωση, ορκιζομαι ότι αυτό το θηλυκο το γητεψες. Και αυτάκια έχουμε επισης αγαπητέ.

Στη φιλτατη Περσα, πες της να μη ειναι τόσο κτητική, μην την πάμε για πλυσιμο.

katerina είπε...

Δημητρη μου, να εισαι καλά. Με τιμάς με αυτό που λες. Αν και η όποια εμπειρία ευτυχώς ΔΕΝ μεταβιβαζεται. Φανταζεσαι οι επομενες γεννιές να μην έκαναν τα ίδια λάθη που έκαναν οι προηγουμενες; Τι ανία;

Η κάθε γενια κάνει τα λάθη της προηγουμενης και ΕΥΤΥΧΩΣ κάνει πάντα και κάποια περισσότερα.

Ανώνυμος είπε...

Εγώ δεν έδωσα πανελλήνιες, είμαι του πιο παλιού συστήματος. κι εγώ θυμάμαι όμως ακριβώς τι παίχτηκε σε κάθε μάθημα που έδωσα. Ακόμα και πως έλεγαν το αγόρι που καθόταν πίσω μου και το κορίτσι μπροστά μου (τότε δεν δίναμε όλο το σχολείο μαζί αλλά ανακατεμένα σχολεία).
Εγώ δεν δήλωσα μόνο μία σχολή, δεν ήμουν σίγουρη για το τι ήθελα να σπουδάσω. Ήμουν όμως σίγουρη πως ήθελα να σπουδάσω και πως ήθελα να φύγω για ν' αποδείξω (στον εαυτό μου κυρίως) πως μπορώ να τα καταφέρω. Αυτός ήταν ο στόχος μου και τον πέτυχα. Από τότε σπουδάζω συνεχώς με μικρά διαλείμματα αλλά τη γνώση δεν θα την κατακτήσω ποτέ, μόνο μικρά κομματάκια.

apos είπε...

Στις Πανελλήνιες έπρεπε να πέφτει θέμα στην έκθεση: «ΚΑΤΕΡΙΝΑ».
Αλλά τι περιμένεις; Όλο τα ίδια και τα ίδια.

Dimos El Grec είπε...

Απίστευτο post!!!!
Το περιέγραψες με μία καταπληκτική μορφή!!!
Έτσι ακριβώς τα ζούσαμε!
Συγχαρητήρια που τα κατάφερες με την πρώτη! Εγώ, μάλλον μοιάζω πιο πολύ με τον Γιώργο της ιστορίας, αν και χρειάστηκε 2 φορές για να τους τα πάρω. Την 1η είχα βάλει 2 σχολές, αυτή που θέλω και άλλη μία άσχετη απλά για να μην πάω στρατό αν δεν μπω στην 1η… όπως και έγινε! Την 2η όμως δεν μου τη γλύτωσε!
Εύχομαι όλα τα παιδιά να κυνηγάν αυτό που πραγματικά θέλουν αν και δυστυχώς το βλέπουμε ότι υπάρχουν πολλοί που ακούνε είτε τον μπαμπά είτε το «συμφέρον». Όμως κακά τα ψέματα αν δεν είσαι ικανοποιημένος με την δουλειά και το ζευγάρι σου, τα 2 πράματα με τα οποία θα περάσεις όλη τη ζωή σου, τότε δεν θα είσαι ευτυχισμένος!
Μπράβο και πάλι για το ποστ!!!
Μακράν το πιο όμορφο που διάβασα την τελευταία βδομάδα!
Can I repost it???

katerina είπε...

Καλώς την μου. Διαβασα (και όχι μόνον αυτό) την εξαιρετική αναμεταδοτηση σου απο την πορεία της 5ης Μαιου, και παρότι εγώ ήμουν σε άλλο σημειο απο αυτό που εσυ περιγραφεις ειδα και εζησα ΑΚΡΙΒΩΣ τα ίδια σκηνικά.

Φιλη μου, αυτό-οι "εισαγωγικές", όπως κι αν αποκαλουνται, νομιζω ότι στη μεγάλη πλειοψηφία της εφηβείας ειναι το πρωτο συγκλονιστικο crash test που βιωνουν. Ιδιατερα στην Ελλαδα που ειμαστε πάντα υπερ-προστατευμενα παιδιά της ελληνικής οικογενειας, ειναι εξαιρετικά οδυνηρό το προσταγμα "βγες και λιανισε τους". Ειναι απιστευτο το να αντιμετωπίζεις τον χθεσινό φίλο σαν εν δυναμει εχθρό.
Ειναι απιστευτο να πρέπει αν κρινεις τη ζωή σου σε 4-5-6 τριωρα.
Ειναι απιστευτο να εξεταζεσαι σε μια ύλη που δεν κατανοείς.
Ειναι απιστευτο να ξεκινάς την ενηλικη ζωή σου με ζαριές.

Το θέμα της χθεσινής έκθεσης με ψιλοσοκαρε. Και ξέρεις γιατί; Μα ρωτάς παιδιά που έχουν βιωσει το πιο ¨κομουνιστικό" συστημα εκπαιδευσης, την μια γνωση, το ένα εγχειριδιο, την "χριστιανική" δογματική αντιληψη του πιστευε και μη ερευνα, την μονολιθικοτητα του ευνουχιστικου σχολείου, για την αυτομορφωση;

Διαβαζοντας τις προσεγγίσεις των φροντιστώ για το τι εννοει ο ...ποιητής, καταλαβα ότι τελικά η σωστή απαντηση δεν ηταν η γοητεία της γνωσης, η εργαλειακή γνωση του ορθολογισμού, αλλά η ...φτηνιαρα καταρτιση. Σημερα μαθαινεις να στριβεις τη βιδα, αυριο να καρφωνεις το καρφί, μεθαυριο να χρησιμοποιείς το τρυπάνι. Δηλαδή ευελικτες μορφές καταρτισης που επιτάσσει η σημερινη αγορα. Να παιρνεις με το δυνατον μικροτερο λειτουργικό κόστος για το Κρατος, το ελαχιστο κομματακι για να κρατησεις μια δουλειά ή για να αλλάξεις μια δουλειά. Μικρό πειθηνιο οργανο, μεροδουλι μεροφαι που δεν θα αμφισβητησει ποτέ το συστημα που του πετάει 5 ψιχουλα.

katerina είπε...

Απος μου, γλυκέ μου Απος, εχω γινει σαν πατζαρι. Ευτυχώς το blog δεν εχει εικόνα. Σε ευχαριστώ πολύ.

Επειδή το θέμα "Κατερίνα" ειναι απολυτως άγνωστο, νομιζω ότι μπορεί να αντικατασταθεί εξ ίσου καλά με το θέμα "χάος".

Πολλά φιλια και τα λέμε...

katerina είπε...

Καλως τον μου τον ντραμερ. Χαθηκα στις μουσικές, ήπια τον πρωινό μου καφέ στο ...σπιτι σου.

Να σου πω την αληθεια, καμια σημασία δεν εχει τι τελικά θα σπουδασεις. Ιδιαιτερα σημερα. Και να σου πω και την άλλη αλήθεια, δεν ειναι κακό αυτό.

όλες οι εκπαιδευτικές βαθμίδες πρέπει αν έχουν ένα και μόνο σκοπο, να σε μαθαινουν να μαθαινεις, και να "μαθαινεις" τόσο καλά ώστε να μπορείς να απαξιωσεις, να γκρεμισεις, να καταρριψεις την παλια γνωση, να μπορείς να παραγεις εσυ γνωση.

Γιατί επιμένω στο "κοιτα εκει που θες". Επιμενω περισσότερο για λόγοςυ αρχής παρα για λόγους ουσίας. Πριν 3 χρονια έδινε εξετασεις το παιδί ενός φίλου. Επιασε πολύ υψηλά μορια πάνω απο 19.000 και αναρωτιοταν αν θα δηλωσει ηλεκτρολογος στο Μετσοβειο ή Ιατρική στο Καποδιστριακό. Με σόκαρε. Όχι για το πιο επαγγελμα τελικά θα ακολουθουσε, μπορεί κανένα, αλλά γιατί ένα παιδί 18 χρονων δεν ονειρευοταν.

Ξερεις φίλε μου, κάθε ζορι της ζωής, οριοθετεί κάτι. Κατι μεγάλο. Οι "εισαγωγικές" οριοθετουν το μεγάλο ρομαντικό εφηβικό "κεραταδες θα τα καταφερω". Πιθανότατα να ειναι μαχες με ανεμομυλους, αλλά φανταζεσαι μια ζωή χωρις να κουβαλας τον Δον Κιχωτη σου.
Πιθανότα οι γονείς να ειναι σε ρόλο Σαντσο, αλλά ο Δον Κιχωτης ειναι πάντα ο ΗΡΩΑΣ, και σε ευτόν εναποθετουμε (τουλαχιστον προσωπικά εγώ) τις ελπιδες για το όνειρο της ζωής.

Καλέ με ρωτας να το αναδημοσιευσεις; Τιμή μου θα ειναι, πισω απο το δαχτυλο μου αποφευγω να κρυβομαι.

Trifon Triantafillidis είπε...

Αχ ρε Κατερίνα.

Θα έπρεπε αυτό το κείμενο να διαβαστεί σε όλα τα παιδιά από νηπιαγωγείο μέχρι μεταπτυχιακό.

Πως μπορώ με λόγια να περιγράψω πόσο απέραντα συμφωνώ μαζί σου. Πόσο αγγίζεις την λογική μου και το συναίσθημά μου. Δεν ντρέπομαι να πω ότι συγκινήθηκα μέχρι δακρύων με αυτό που διάβασα. Α να χαθείς, ειλικρινά με πήραν τα ζουμιά.

katerina είπε...

Τρυφωνα, δεν θα κρυφτώ πίσω απο το δαχτυλο μου. Δεν θα βάλω αυτά ατ κομψα, τα πολιτικά ορθά "Τρυφωνα ξέρεις ποσο σε εκτιμω, κλπ, μπλα, μπλα, μπλα..."

Θα πω την αληθεια μου.

Τρυφωνα νομιζω ότι ξέρεις ποσο πολύ σε αγαπάω. Και η αγάπη εμπεριεχει την εκτιμηση, αλλά την υπερκαλυπτει.

Να είσαι καλά!!!

Dimos El Grec είπε...

Καλημέρα και πάλι! Thanks για την επίσκεψη... σπίτι μου :)

Περιττό να πούμε πάλι ότι συμφωνούμε!

Εννοείται ότι ότι χειρότερο είναι ο δογματισμός, ο οποίος υπάρχει παντού. Το ίδιο έυκολα μπορείς να συναντήσεις κλειστά μυαλά σε ιατρικές και πολυτεχνικές και ανοιχτά μυαλά σε άτομα με καμία εκπαίδευση (είχα ένα θείο που εβγαλε μονο γυμνασιο αλλα ηταν απο τους πιο εξυπνους ανθρωπους που ειχα γνωρισει). Η σπιρτάδα που λεμε δεν συμβαδιζει παντα με την ικανοτητα του διαβασματος! Απλά στο πανεπιστήμιο υποτίθεται ότι έχεις δασκάλους που σου μαθαίνουν και το πως να κηνυγάς την γνώση με σωστό τρόπο! Υποτίθεται, πάντα...

Και ναι, τέτοια παραδείγματα έχω δει ουκ ολίγα! Στην σχολή υπήρχαν πολλά άτομα που μπήκαν ή γιατί το λέγαν οι γονείς, ή γιατί μέσω ιατρικής θα γινόταν πλούσιοι, ή γιατί και καλά δείνει κύρος ή απλά γιατί βγάλαν βαθμό και θέλαν να γίνουν οι καλύτεροι.
Ένας από τους καλύτερους καθηγητές που είχα ever έλεγε "όποιος μπήκε στην σχολή χωρίς να του αρέσει καλύτερα να φύγει. Εύκολα χρήματα από εδώ δεν θα βγάλετε. Αν θέλετε εύκολα χρήματα, ειδικά στην Ελλάδα, γίνετε πολιτικοί, πόρνες ή έμποροι ναρκωτικών -πόσο δίκιο είχε-... Η ιατρική θέλει θυσίες. Και πρέπει να αγαπάς των άνθρωπο ως υπόσταση για να καταφέρεις να είσαι 32 ώρες συνεχόμενες στο νοσοκομείο με τόσο ρίσκο στα χέρια σου και να πληρώνεσαι 160 ευρώ για αυτό... Αν δεν το έχεις, θα γίνεις κακός γιατρός... Και από αυτούς έχουμε γεμίσει! Χρειαζόμαστε καλούς"
Καλά φυσικά κανείς δεν παράτησε την σχολή, αλλά αυτός είναι πολύ πιο καθηγητής από έναν που απλά μου λέει με powerpoint ότι γράφει το βιβλίο (κάτι που το κάνω κι εγώ άμα λάχει...) αλλά δυστυχώς είναι η πλειοψηφία!

Έτσι ακριβώς, όντως! Στις πανελλήνιες ειδικά, πιστεύω ότι ζούμε το πιο έντονο "κερατάδες θα τα καταφέρω". Πολύ συναίσθημα! Από τις πιο έντονες περιόδους της ζωής!

Δες το reposted σε λίγο :)

Ανώνυμος είπε...

Αχ βρε Κατερίνα, φέτος όλη τη χρονιά με το θέμα της ποιότητας στην εκπαίδευση σύμφωνα με τις προσταγές της Ε.Ε. ασχολιόμουν και το τί μπορεί να σημαίνει παιδεία στην εποχή της οικονομίας της αγοράς. Η παιδεία είναι προϊόν, οι μαθητές πελάτες. Δεν είναι πλέον δημόσιο αγαθό αλλά οικονομικό (όσο κι αν το ντύνουμε με ωραία λόγια) και η γνώση καθαρά εργαλειακή γιατί μόνο μια τέτοια μορφή γνώσης σε κάνει ευέλικτο, καταρτίσιμο, αναλώσιμο στην τελική. Το προώθησαν τόσο επιστημονικά που έχουν μασήσει σ' αυτό οι πάντες. Για τους μαθητές μου είμαι γραφική που δεν εξαργυρώνω με φράγκα ή θέση τα πρυχία και τα μεταπτυχιακά μου. Τους μιλάω για τη χαρά του να μαθαίνεις και με κοιτάνε σαν εξωγήινη. Η γνώση για τα παιδιά πλέον είναι, ει δυνατόν, επιταγή ημέρας. Το κακό είναι πως δεν ξέρω τι μπορεί να το αλλάξει αυτό, άσε που αναρωτιέμαι αν κάποια από τα παιδιά πειστούν για τη χαρά του να μαθαίνεις θα μπορέσουν να επιβιώσουν στον κόσμο που τα περιμένει....

Τα υπαρξιακά μιας εκπαιδευτικού στη μέση ηλικία... :-)

Ανώνυμος είπε...

Αφιέρωσες!!!

http://episkiasis.wordpress.com/2010/05/15/most-desireable-girl-knowledge/

cinderella είπε...

Πολύ μου άρεσε το σχόλιο του Απος!! Κέντησε!
Κατα τ' άλλα οι Πανελλήνιες θα μπορούσαν να ήταν λιγότερο ψυχοφθόρες και περισσότερο "φιλικές" στις εφηβικές ψυχές αλλά το κείμενο υπέροχο όπως πάντα! Καλό σαββατοκύριακο ομορφιά μου!

Kος Μηδενικός είπε...

Θα ήταν πολύ ενδιαφέρον όντως να δούμε μια χρονιά θέμα Πανελληνίων από blog! Και η Κατερίνα είναι σίγουρα από τα επικρατέστερα. Τα SOS βρε παιδί μου...πως το λένε! Καλή επιτυχία σε όλα τα παιδιά...με κατευθυντήρια γραμμή τη γνώση...όπου και όποτε είναι αυτό εφικτό!

gyristroula2 είπε...

Να σε ευχαριστήσω κι από δω, Κατερίνα μου, όχι μόνο για την ιδιαίτερα επαινετική αναφορά σου σε μένα, αλλά κυρίως για την έμπνευση που μου δίνεις εδώ και πολύ καιρό να σκέπτομαι και να βλέπω...διαφορετικά.
Κι αυτό είναι που χρειαζόμαστε και οι φιλόλογοι.
Την αγάπη μου!

katerina είπε...

Δήμο μου σε ευχαριστώ και για την αναδημοσιευση και για τα σχόλια σου.

Η δουλειά μας καταναλώνει τα μεγαλυτερα κομματια του χρονου μας. Δεν θα πω αν δεν το αγαπάς, θα πω αν δε το ...γουσταρεις, ειναι μια τεραστια σπατάλη. Θα μου πεις ο βιοπορισμός. Ναι η εργασία ειναι πάνω απο όλα βιοπορισμός. Η δουλειά είναι το ψωμί σου. Αλλά το να σου αρεσει αυτό που κάνεις, να το χαιρεσαι, να το γλεντάς, ειναι το παντεσπάνι σου.

Κάποτε ο Αρσένης ειπε , ο πρωτος που τολμησε να το πει (και ειναι προς τιμην του το ότι το είπε), ότι το πτυχίο σου, το μεταπτυχιακό σου, το διαδακτορικό σου, ΔΕΝ οφειλει να σου προσφερει εργασία στον τομέα ειδικευσης σου. Αυτό όμως που δεν τολμησε να πει, ειναι την συνεχεια... Ναι, η εκπαιδευση δεν πρέπει να σου παρεχει τις συγκεκριμένες δεξιοτητες για να ανταποκριθείς στην όποια συγκεκριμήνη και αντιστοιχη δουλειά. Η εκαπιδευση ΟΦΕΙΛΕΙ να σου παρεχει την γνωση σαν εργαλειο παραγωγής δικής σου γνωσης. ΟΦΕΙΛΕΙ να σου δωσει αυτό το εξαρετικά πολυτελές πλαισιο μεσα απο το οποιο με μια ελαχιστη καταρτιση, με μια μικρή επιμορφωση, θα μπορεείς να αποκτας την όποια δεξιοτητα απαιτειται για την όποια δουλεια.

Αν δεν το κάνει, αν σου παρεχει δεξιοτητες και όχι γνωση, σε έχει διαλυσει, σε έχει κάνει ένα γραναζι μιας μηχανής που μοιραια θα σκουριασει και θα διαλυθεί.
Κάποτε δουλεψα σαν διδακτικό προσωπικό σε ένα απο αυτά τα ...ιδιωτικά πανεπιστημια, παραρτημα βρεταννικου ...τοιουτου.

Βαρυγδουπος ο τίτλος του μαθηματος που κληθηκα να διδάξω και οι σημειωσεις που μου δοθηκαν φωτοτυπίες του βρετανικου μητρικου «πανεπιστημίου», με σόκαραν. Δεν θα μιλήσω για την απιστευτη δουλεια του ποδαριου, δεν θα μιλήσω για κάτι φυλλαδια του κώλου που ο κάθε σπουδαστής μπορουσε να τα βρει ακόμα και σε περιοδικά ποικιλης ύλης, δεν θα μιλήσω καν για το επιπεδο των μαθητών, δεν θα μιλήσω για το γεγονός ότι ακόμα και σε αυτή την ύλη της απολυτης ξεφτιλας, ΔΕΝ διανοηθηκε ο ...Πανεπιστημιαρχης ότι μπορεί κάποιος «φοιτητής» λειτουργικά αναλφαβητος, ήταν ποτε δυνατόν να κοπεί . Θα πω μόνο, ότι όποιος τολμήσει να μου ξαναμιλήσει για ιδιωτικά πανεπιστημια και «τίτλους σπουδών» θα τον φτυσω καταμουτρα. Αυτά τα «πανεπιστημια» του κώλου σημερα προσφερουν επαγγελματικά δικαιωματα με την σφραγιδα του ελληνικου κρατους.

katerina είπε...

Dame31, συγκλονιστικό το διλλημα που θέτεις.
Μήπως τελικά ειναι πιο ευκολο, πιο βολικό για τα παιδιά, και τους μαθητές και τα παιδιά μας, να τα αφηνουμε σε αυτήν την καθαρα εργαλειακή γνωση. Εγώ προσωπικά δεν την λέω γνωση, την λέω ΔΕΞΙΟΤΗΤΑ.

Μήπως αυτό το «μακαριοι οι πτωχοι τω πνευματι» πρέπει αν κλεισουμε τα μάτια και να το κάνουμε μοτο μιας «ευτυχισμένης» κοινωνίας και μιας πιο ευτυχισμένης ακομα Εξουσίας;

Σε αυτό το ερωτημα νομιζω ότι έχει απαντησει ο Δαρβινος. Εκτός κι αν η γνωση ειναι τόσο ισχυρή, που καταφερει να ανατρεψει τους συσχετισμούς. Πάντως η εκαστοτε ...εξουσία θα παλεψει με νυχια και με δόντια να κρατησει τους συσχετισμού που την βολευουν. Και αυτό ακριβώς κάνει και στην παρουσα φάση.

katerina είπε...

Kyan, σε ευχαριστώ πολύ πολύ πολύ...

katerina είπε...

Cinderella μου, όσο οι πανελληνιες ειναι ...one stop shop, θα ειναι εξωφρενικές, ψυχοφθορες, βάρβαρες και αναποτελεσματικές.

Θα τσακιζουν τα 2 ή 3 πιο παραγωγικά για την μετεπειτα ζωή χρονια του βίου του νεοελληνα. Τα χρόνια της εφηβειας, τα χρόνια που ΟΦΕΙΛΕΙ να επαναστατησει.

Επισης ειναι απολυτα τραγικό το ότι τα Πανεπιστημια δεν εχουν καν λόγο ουτε για τα προσόντα των υποψηφιων φοιτητών τους, ουτε για το επιπεδο, ουτε για την ποιοτητα των γνωσεων τους. Αυτός ο περιεργος συγκεντρωτισμός του Κρατους τερατος που δεν επιτρέπει στα παιδιά του, τα Πανεπιστημια (γιατί παιδιά του ειναι)να βαλουν τα κριτηρια, ειναι εξουθενωτικός, άδικος, αναποτελεσματικός.
Αυτ΄ςο ο κρατικός, εξουσιαστικός συγκεντρωτισμός της κρατικής εξουσιας.

Καλημερα είπα καλέ, ή με έπιασε ο οιστρος. Καλημερα καρδουλα μου.

katerina είπε...

Μηδενικέ μου σε καλημεριζω.

Τα blogs όπως τα ήξερες σε λιγο καιρό, σε λιγα χρόνια, ξεχασε τα καλέ μου. Σιγά που θα αφηνουν τον καθένα να λεει ότι θέλει, να καταθέτει την άποψη του, την γνωμη του, την θέση του. Δες τις δημοσκοπησεις τοςυ, όσο αφορά στην αξιοπιστιά αναμεσα στα συμβατικά ΜΜΕ και στα blogs.

Τον κ. Καρατζαφέρη και ότι αυτός εκπροσωπει, όποιος κάνει το λάθος να τον υποτιμήσει... θα υποστεί ότι υπέστη οποιοσδηποτε υποτιμησε το φασισμό.

Πάντως μην μου βάζεις ιδεες και αρχιζω να βγάζω θέματα. Αν και ένα το έχω έτοιμο, και ...επικαιρο.

Ειναι η Αρχή LeChatelier (στη χημεια) ή o αντιστοιχοw νόμο του Lenz (στη φυσική). Χοντρικά λέει ... όταν σε ένα συστημα που βρισκεται σε ισορροπια μεταβληθεί ένας ή περισσότεροι απο τους παραγοντες της ισορροπιας το συστημα αντιδρά και μετατοπιζεται σε ...ΑΛΛΗ θέση ισορροπίας.

Πολύ πολύ καλημερα Μηδενικέ μου.

katerina είπε...

Γυριστρουλα μου, το ευχαριστώ όλο σε εσένα.
Καλημέρα.

Ανώνυμος είπε...

Έτσι είναι Κατερίνα, δεξιότητες όχι γνώσεις. Και οι ντιρεκτίβες της Ε.Ε. για δεξιότητες κάνουν λόγο. Ποιότητα=όσο πιο πολλές δεξιότητες και μικρές γνώσεις σε κουτάκια, ασύνδετες μεταξύ τους. Έκανα αγώνα να πείσω τους μαθητές μου πως τα μαθήματα που διδάσκονται στο σχολείο δεν είναι κλειστά κουτάκια που τα ανοίγουμε όταν το λέει το ωρολόγιο πρόγραμμα. Μάταια.... Για τα παιδιά το κουτάκι της ιστορίας το ανοίγουμε όταν το πρόγραμμα λέει ιστορία και των μαθηματικών την αντίστοιχη ώρα. Τις υπόλοιπες μπορούν να κάθονται κλειστά και να περιμένουν την επόμενη ώρα του ωρολόγιου. Αν το ανοίγουν φυσικά, για τους περισσότερους παραμένουν ερμειτικά κλειστά και απελπιστικά άδεια. Κι όλο περισσότερο ρωτάνε τι θα τους χριεαστού όλα αυτά στη μετέπειτα ζωή τους. Κι όλο πιο συχνά απαντούν μόνα τους "Τίποτε"....

katerina είπε...

Dame μου, η παιδεία ειναι το ισχυροτερο όπλο της εξουσίας. Πυρηνικό. Μαζικές καταστροφές. Και η εξουσία της μεταπολιτευσης το χρησιμοποιησε κατα κόρον. Δεν ξέρω, τι γινοταν στην Χουντα, αλλά φανταζομαι ότι μέσα στην βαναυση αφελεια τους πολλά πραγματα θα τους ειχαν διαφυγει.

Ξερεις καμια φορά σκεφτομαι ότι μια απο τις βασικές διαφορές της χουντας και της δημοκρατιας ΤΟΥΣ (θα γραψω σε λίγο την επομενη αναρτηση που αφορά στην Δημοκρατια ΤΟΥΣ, μιας και μόλις διαβασα στην χθεσινή Ελευθεροτυπία το ρεπορταζ της Μπουγάτσου), ειναι ότι εκεινη η Χουντα πιστευε ότι η δυναμη της ειναι ο στρατός και τα τανκς. Η Μεταπολιτευση, η Δημοκρατια ΤΟΥΣ, καταλαβε ότι έχει πολύ πιο αποελεσματικά όπλα, και με πολύ μεγαλυτερη δημοκρατική επιφαση.

Το τελευταίο δε νομοσχεδιο, αυτό της "επαναστασης του αυτονοητου", ειναι πραγματικά ατομική βόμβα. Ειναι η "επανασταση του βολικου σχολείου". Αν το παιδί μάθει να χειριζεται υπολογιστή (λες και υπάρχει κανένα που δεν ξέρει), αν έχει διαδραστικό πινακα, αν δεν κουβαλάει την τσαντα αλλά το e-book, γινεται επανασταση στην παιδεία.

Σου μιλάω εντιμως, ότι αν μπορουσα απο τον Νομο, να κάνω εκπαιδευση κατ' οικον στο παιδί μου, θα το έκανα χωρίς δευτερη σκέψη. Αυτ΄ςο ο απιστευτος δογματισμός, αυτος ο απιστευτος ευνουχισμός της λογικής, του ορθολογισμού, της φαντασία, της αυτενεργειας, της πρωτοβουλίας, της ομαδικής δουλειάς, που κάνει το ελληνικό σχολείο ειναι ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΉ.

Κια πως να πεις σε ένα παιδί, πως να το κατανοησει ότι το συστημα ειναι απεναντι μας, χωρ΄ςι αν προσωποποιησει το συγκεκριμένο σχολείο, τοςυ συγκεκριμένους δασκάλους, τους συγκεκριμένοςυ συμμαθητές του; Πραγμα που και αυτό θα ήταν ολεθριο.

Υ.Γ. Απορίες γονιου Dame μου, που παλευει να αυτοσχεδιάσει, και που έχει σαν μοτο, ότι ΔΕΝ καταλαβαινεις, ότι ΔΕΝ κατανοείς, δεν πρέπει να το "μάθεις". Και αντιστροφα, η αλήθεια δεν ειναι ποτε η μόνη αλήθεια, προσπαθησε να βγεις έξω απο τις "αληθειες" σου, αμφισβητησε τις "αληθειες" σου.

Ανώνυμος είπε...

Επί χούντας Κατερίνα, πήγα δημοτικό και 2 τάξεις στο γυμνάσιο επί χούντας, υπήρχε τρελή προπαγάνδα μέσα στα σχολεία. Μόνο που η προπαγάνδα τους ήταν, όπως και όλα τα υπόλοιπά τους, χοντροκομμένη. Καμμία σχέση με τώρα που έχουμε ένα δημοκρατικό, παιδοκεντρικό σχολείο. Ένα σχολείο με διευθυντές-μαθητοπατέρες, και εκπαιδευτικούς να κάνουν κυρίως τις νταντάδες των μαθητών κι όχι τους δάσκαλους. Το να νταντεύεις όμως τους μαθητές σου είναι απολύτως καταστροφικό -σύμφωνα με τον Paulo Freire, τον θεωρούμενο ως μεγαλύτερο παιδαγωγό των τελευταίων 50 χρόνων- και για τους εκπαιδευτικούς και για τους μαθητές.