Τι να σου πω και εσένα τώρα ρε Μάικ;

Θυμάμαι έτσι πάλι Άνοιξη ήταν, πριν από καμιά δεκαριά χρόνια, που παίρναμε καθημερινά ή όποτε το τηλέφωνο του είχε σήμα, τον φίλο μας τον Μάικ. Ο Μάικ τη εποχή των βομβαρδισμών της Γιουγκοσλαβίας ζούσε στο Βελιγράδι. Στα δεκάδες τηλεφωνα, θυμάμαι ότι του ιστορούσαμε για τα συλλαλητήρια που διοργανώνονται στην Αθήνα, θυμάμαι το καραβάνι αλληλεγγύης και την υπέροχη οργανωτική Ράισα, και πάνω από όλα θυμάμαι εκεινο το βράδυ στην πλατεία Συνταγματος, που βουλιαζε από τον κόσμο, τον Θοδωράκη να παιανίζει, και το χερι ψηλά με το κινητό για να φτάσει στο καταφυγιο του βομβαρδιζομενου Βελιγραδιου, η κραυγή χιλιάδων ανθρώπων που φώναζαν δίπλα μας ρυθμικά «Φονιαδες των Λαών Αμερικάνοι»

Αυτό τον καιρό ο Μάικ τηλεφωνεί πολύ συχνά να ρωτήσει τι κάνουμε, αν ειμαστε καλά, αν χρειαζόμαστε κάτι. Στα πρωτοσέλιδα των Σερβικών εφημερίδων περιγράφεται μας είπε, το …τι ζουμε και καλούν τους Σερβους να θυμηθούν την βοηθεια και την υποστηριξη που τους προσφερε ο Ελληνικός λαός. Ο φίλος μας ο Μάικ, μας ρωτάει το τι και πως, αλλά πάνω από όλα μας ρωτάει τι κάνουμε …εμείς. Τι κάνουμε και τι σκοπεύουμε να κάνουμε.

Βάζεις το μυαλό σου σε τάξη όταν κάποιος ξένος, πιο μακρυά από τα πράγματα, χωρίς συναισθηματική φόρτιση, χωρίς το θύμο αδένα να χορεύει σάμπα, χωρίς να συμμετέχει στην εθνική κατάθλιψη, σε ρωτάει και …μετά;

Ίσως ένοιωσα άβολα με τον παλιό μου φίλο, ίσως κατάλαβα ότι μιλούσα πολύ αλλά απλά φλυαρουσα. Ο Μάικ, δεν με ρωτούσε να του τεκμηριώσω … το άδικο, δεν μου ζήτησε να του τεκμηριώσω το γιατί ο δρόμος που ακολουθήθηκε από την Κυβέρνηση οδηγεί στον όλεθρο, δεν με ρώτησε καν πως φτάσαμε στην κρίση δανεισμού, αυτά είναι πια κοινός τόπος.

Η πιο ασφαλής απάντηση (και ελπίζω να είναι η μόνη, να μην αποδειχτεί ότι υπάρχει και χειρότερη) είναι ότι στην αναζήτηση, στην ερωτηση των κερδοσκόπων του ευρω, «που είναι ο μαλάκας που χρειαζομαι», …κάποιοι έτρεξαν ασμένως και...περιχαρείς να σηκώσουν το χέρι.

Ο Μάικ όμως με ρωτούσε πολύ συγκεκριμένα για την στρατηγική της …μάχης για να αντιμετωπιστεί από τους πολίτες το ….άδικο. Για την στρατηγική του πόλεμου απέναντι στον όλεθρο που έρχεται.

Μου ανέφερε χαρακτηριστικά ότι αυτό που κάνει το ΔΝΤ και οι Κυβερνητικοί Συνεργάτες του, είναι ακριβώς το μαρτύριο στο οποίο υπέβαλλε ο Σαντάμ «τους εχθρούς του έθνους» στον πόλεμο Ιράκ-Ιράν. Δεδομένου ότι οι τραυματίες στο μέτωπο ήταν πάρα πολλοί, και οι ανάγκες για αίμα πάρα πολύ μεγάλες, ο Σαντάμ είχε δώσει εντολή να μην εκτελούνται, αλλά να μεταγγίζεται όλο τους το αίμα, προκειμένου να χρησιμοποιηθεί. Για να αντέξουν -όσοι άντεχαν μέχρι τον μοιραίο θάνατο, τους χορηγούσαν ναρκωτικά. Το πολύτιμο αίμα, είναι τα λεφτά των δανειστών μας, που το ΔΝΤ και οι Κυβερνητικοί συνεργάτες του, θα εξασφαλίσουν με κάθε θυσία. Τα λεφτά που σπαταλήθηκαν στις μίζες, στις 'αμυντικές δαπάνες", στους εθνικούς εργολάβους, στους φίλους…

Ένοιωσα πολύ ανεπαρκής, φλύαρα ανεπαρκής, και ίσως για να του απαντήσω κάτι ουσιαστικό αλλά αδιάφορο, ή ίσως για να υπεκφύγω από την ερώτηση, του είπα, δεν είναι καιρός για μαξιμαλισμούς, πρέπει να έχουμε μικρές, γρήγορες, αποτελεσματικές, μετρήσιμες νίκες. Αυτές θα δώσουν μια δυναμική, και από εκεί και πέρα η αντίδραση του κόσμου μπορεί είναι αλυσιδωτή. Δεν επέμεινε, ίσως κατάλαβε ότι λέω ένα κλισέ γιατί δεν έχω απάντηση.

Αυτήν την απάντηση που έδωσα στον Μάικ, περισσότερο για να υπεκφύγω από τις επιτακτικές ερωτήσεις του, καρφώθηκε θαρρείς και στριφογυρίζει στο μυαλό μου. Μικρές, γρήγορες, αποτελεσματικές, μετρήσιμες νίκες.

Ξέρω τις ενστάσεις … "η φύση του καπιταλισμού". Ξέρω όμως και την απάντηση που δίνω. Με αφορά αυτή η ζωή, για την ...άλλη σας διαβεβαιώ ότι έχω πιάσει το καλύτερο στασίδι στον Παράδεισο.

Είναι μια μικρή, γρήγορη, αποτελεσματική, μετρήσιμη νίκη, η οργάνωση του διαδικτυακού …κινήματος «δεν αγοράζουμε κανένα προϊόν το οποίο διαφημίζεται στην τηλεόραση».

Θα μου πεις συχωριανέ μου και δίκιο θα έχεις, μωρέ από την διαφημιστική πίττα περιμένουν να …ζήσουν. Η διαφήμιση είναι το φιλοδώρημα. Οι ενημερωτές, οι τηλε-ευγγελιστές, οι διαμορφωτές και τα αφεντικά τους, πουλάνε στην εκάστοτε Κυβέρνηση την …επιρροή τους στον κόσμο και παίρνουν σε αντάλλαγμα δρόμους, λιμάνια, εθνικές οδούς, μαρίνες, σχολικές βιβλιοθήκες, μετρό, μέγαρα, τράπεζες, ‘πανεπιστήμια’, φοροασυλία, πλαστά τιμολόγια*, κλπ.

Το να πείς όμως «κλείστε την τηλεόραση» σε ανθρώπους που το κουτί, είναι από τις λίγες μορφές «διασκέδασης» ή ακόμα και συντροφιάς, είναι …μαξιμαλισμός. Ας ξεκινήσουμε από τα …μικρότερα.

Έχει κανείς συχωριανός καμιά ιδέα για μικρές, γρήγορες, αποτελεσματικές, μετρήσιμες νίκες;

Και για να μην παραμυθιαζομαστε με τα παραμύθια των τηλε-ευαγγελιστών, ο δρόμος παραμένει πάντα Ο ….κεντρικός δρόμος διαμαρτυρίας, για τα ορντέβρ συζητάμε εδώ.

Υ.Γ. Το πολιτικό σύστημα πάντως, εισπράττοντας την οργή, τον θυμό και την απαξίωση του κόσμου, διαβλέποντας τον κίνδυνο να χάσει πολλά, θα πετάξει από μόνο του στην θάλασσα, κάποια λίγα προνομια. Μείωση βουλευτών, πόθεν έσχες, βουλευτική ασυλία, κλπ… Το φόβο μας να έχουν.

*Αν ξαναδώ τον Υπουργό Οικονομικών στο δελτίο του Alter με τα πλαστα τιμολόγια των εκατομυρίων ευρω, να απαγγέλει στον Χατζηνικολάου, ότι θα παταξει την φοροδιαφυγή, σας το λεω συχωριανοί και να το ξέρετε, θα πηδηχτώ από το παράθυρο...

11-5-2010 Εδω συχωριανοι ένα χωριό ειμαστε, ο ένας προστρεχει και βοηθάει τον άλλο στα ζορικα. Τι;;;;Δεν ειναι ζορικο να γράψεις ερωτική επιστολή;;;; Ε, αυτοι που το έχουν για ευκολο ας μην κοπιασουν. Εγώ πάλι, που δεν το κρυβω και άλλωστε, πολλες, πάρα πολλές, βιβλία ολοκληρα ερωτικές επιστολές έγραψα στο μάταιο τουτο βίο, και όσο να το πεις ζοριστηκα, τούτη δω μου φάνηκε καλό μοντέλο, καλό υπόδειγμα. Αλλωστε το έλεγε και ο μεγάλος Χατζηδάκις, "ο απατεωνας κλέβει, ο καλλιτεχνης αντιγραφει". Και εμεις συχωριανοί μου καλλιτεχνες δεν είμαστε;