Μαμά, είσαι δολοφόνος;

Κλεινει την πόρτα όσο πιο …αθόρυβα μπορεί να την κλείσει και ακουγοντας τον θόρυβο χαμογελάω χουχουλιάχοντας κάτω από τα σκεπάσματα. Ο οργανισμός μου απαιτεί την δόση καφεΐνης του και το γουργουρητό της καφετιέρας ακούγεται ηδονικά προκλητικό.

Αλλά ξέρω ότι πρέπει να μείνω λίγο ακόμα στο κρεβάτι. Της οφείλω το τελετουργικό της έκπληξης. Και το τελετουργικό προβλέπει εμένα να «κοιμάμαι», να με «ξυπνάει» ο καφές στο κρεβάτι, το δώρο αγορασμένο από τις οικονομίες του χαρτζιλικιού της και οι τελευταίες πασχαλιές του κήπου ανακατεμένες με τα μυρωδάτα κλαδάκια από τις λεμονιές που θα μαδήσουν μέχρι να πέσουν πάνω στα σεντόνια μου, μαζί με όποιο τριαντάφυλλο της γυαλίσει. Το φιλί. Η αγκαλιά. Το «χρόνια πολλά μαμά». Η δική μου ερώτηση «μ’ αγαπάς». Η δική της απάντηση εκφρασμένη με τη λατρεμένη ερώτηση «μα τι λες βρε μαμά;».

Κι όλα, σήμερα στην γιορτή της μητέρας, γίνονται σύμφωνα με το …τελετουργικό.
Η μυρωδιά των λεμονανθών ανακατεύεται με την μυρωδιά της πασχαλιάς και του φρέσκου καφέ, τα φιλιά, οι αγκαλιές, τα σεντόνια, οι ερωτήσεις, οι απαντήσεις, οι βεβαιότητες, στριφογυρίζουν στον τόσο γλυκό χορό τους, γύρω μου.
Και ξαφνικά άλλη μια ερώτηση, μια ερώτηση που ξεφεύγει του ..τελετουργικού, μια ερώτηση θαρρείς παράταιρη στην μέρα και στην ώρα, μια ερώτηση που καρφώνει την εικόνα που θα τακτοποιήσει η μνήμη μου στα υπέροχα, όχι με ένα λαμπερό φιόγκο, αλλά με ένα αιχμηρό καρφί. Η ερώτηση «Μαμά, είσαι δολοφόνος;»

Πως να πεις σε ένα παιδί, στο παιδί σου, «όχι καρδιά μου δεν είμαι».

Πως να πεις σε ένα παιδί, στο παιδί σου, ότι η ποιοτική διαφορά ανάμεσα στη Δημοκρατία και στο φασισμό είναι ότι, η Ευθύνη στην Δημοκρατία έχει ονοματεπώνυμο;

Πως να πεις σε ένα παιδί, στο παιδί σου, ότι η κρατούσα κυβερνητική και επικοινωνιακή λογική της διάχυσης των ευθυνών, ειναι το επικίνδυνο θερμοκήπιο που επωάζουν τα αυγά του φιδιού;

Πως να πεις σε ένα παιδί, στο παιδί σου, ότι οι 2,3,5,10 δολοφόνοι, απο αυτούς που το Κράτος δεν προστάτεψε τους πολίτες του, ως ο θεσμικός ρόλος του επιτάσσει, ως όφειλε, αυτους σημερα δίπλα μας τους επιτρέπει να κυκλοφορούν ελευθεροι και να απολαμβάνουν την ασυλία που αυτό τους παρεχει. Σήμερα έχουν ΚΑΙ την υπεράσπιση που τους προσφέρει. Φταιμε όλοι. Μεσα σε όλους και αυτοι.

Πως να πεις σε ένα παιδί, στο παιδί σου, ότι όταν η πολιτική κατεβάζει αυλαία, επιμηκύνει την παρασταση της πονταροντας στο φόβο και στον ολετήρα του ενοχικου λαικού αυτομαστιγώματος;

Πως να πεις σε ένα παιδί στο παιδί σου, ότι ΑΚΡΙΒΩΣ τα ίδια σκηνικά φόβου, ενοχών, ποινικοποιησεων, αστυνομικής βίας, στήνονται πάντα πριν απο την καταλυση των δημοκρατικών ελευθεριών; Πριν απο τις πασης φυσεως δικτατοριες. Πως να πεις σε ένα παιδί, στο παιδί σου ότι ο πιο επιτυχημένος ...επικοινωνιολόγος του περασμένου αιωνα, ο Γκαιμπελς ακολουθησε αυτήν την επικοινωνιακή γραμμή, και την εφαρμοσαν πιστά με τεραστια "επιτυχία"οι υπάλληλοι του;

Πως να πεις ότι μέρες τώρα ο αριστερός σου κρόταφος δεν λέει να ξεπεράσει τον σπασμό που τον τσακίζει, ότι πίσω από τα μάτια σου χορεύουν φωτογραφίες του νου, της φαντασίας, που το τρελαμένο μυαλό σου παλεύει να κατανοήσει, να κατατάξει, να αποδεχτεί. Να τις χωρέσει. Μια γυναικεία τσάντα με ένα λιπ γκλος που δεν θα ξαναφορεθεί, ένα παρατημένο εισιτήριο του μετρό στην άκρη του γραφείου, ένα εισιτήριο για ένα ματς που δεν θα χρησιμοποιηθεί, αφημένο στην μέσα τσέπη ενός σακακιού.
«Μαμά, ήσουν στο συλλαλητήριο, Μαμά ήσουν εκεί, Μαμά ...σκότωσες αυτούς τους ανθρώπους, Μαμά, είσαι δολοφόνος;»

Χιλιάδες οι λέξεις που χτίζουν επιχειρήματα. Ανίκανες, ανάπηρες αυτή την στιγμή, άχρηστες. Εύκολο να γραφτούν σε blogs, σε σχόλια, εύκολο να συζητηθούν άλλοτε συντροφικά, με τους παρόντες, ή επιθετικά, με τους απόντες. Αλλά τόσο δύσκολο, τόσο ακραία δύσκολο να ειπωθούν, να απαντήσουν την ερώτηση του παιδιού σου «Μαμά, είσαι δολοφόνος;»
Και αυτά τα λουλούδια αφημένα πάνω στα σεντονια να μυρίζουν τόσο, μα τόσο έντονα.

Το κουδούνι να χτυπάει διακριτικά, ερωτηματικά θα έλεγες, σαν να ρωτάει «ενοχλώ», «να μπω;», «είστε εδώ;». Ο παππούς που φέρνει τα δικά του λουλούδια στην κόρη του που γιορτάζει στην μέρα της μητέρας.

Ο παππούς με το ύφος νομικού, το ύφος που δεν συνταξιοδοτήθηκε μαζί του, να εξηγεί στην εγγονή του, τι σημαίνει Κράτος, τι σημαίνει εκχώρηση εξουσιών του Πολιτη στις Εξουσίες, τι σημαίνει Εξουσία, τι σημαίνει διαχωρισμός Εξουσιών, τι σημαίνει Δημοκρατία, τι σημαίνει Ευθύνη, τι σημαίνει Νόμος, τι σημαίνει φυσικός αυτουργός, τι σημαίνει ηθικός αυτουργός, τι σημαίνει Απεργία, τι σημαίνει Συλλαλητήριο, τι σημαίνει Πολίτης, τι σημαίνει δημοκρατικό δικαίωμα. Και πάνω από όλα τι σημαίνει πολιτικό και δημοκρατικό χρέος συμμετοχής για τον κάθε Πολίτη. Τι σημαινει να φωνάζεις στο προσκλητήριο της δικής σου Πατρίδας, "ΠΑΡΩΝ".

Μέσα από το θόρυβο του νερού που πέφτει πάνω μου, ακούω τη φωνή του που καθησύχαζε πάντα την αγωνία των ερωτήσεων μου. Με το βρεγμένο μπουρνούζι κάθομαι στο άλλο του γόνατο, το ελεύθερο από το βάρος της εγγονής του.
«Υπάρχουν όμως και οι φυσικοί αυτουργοί της νεκροσυλίας» λέει, «όλοι αυτοί που εμπορεύονται το συναίσθημα των ανθρώπων μπροστά στη φρίκη της δολοφονίας των θυμάτων. Όλοι αυτοί επαγγελματίες και ερασιτέχνες που πλειοδοτούν σε αναισθησία σκαλιζοντας με βρωμικα χέρια, τα ανοιχτά ακόμα φέρετρα. Όλοι αυτοι που προσπαθούν να βγάλουν κέρδος, από "μεροκάματα", απο εκδουλευσεις, από διαφημίσεις, από ακροαματικότητες, από αναγνωσιμότητες, υλικό και άυλο κερδος. Όλοι αυτοι που συμψηφίζουν ανθρωπινες ζωές και κάνουν λογαριασμούς με τους θανάτους στο μιζερο τεφτέρι τους. Άθλιο και χυδαίο κέρδος. Και αυτοί επίσης έχουν ονοματεπώνυμο. Η ζωή και ο θάνατος είναι ιερά στον πολιτισμό μας, οφείλουμε, έχουμε ευθύνη να υπερασπιστούμε τον πολιτισμό. Οφείλουμε όχι μόνο να μην συμμετάσχουμε, αλλά να καταγγείλουμε την αγορά, το εμπόριο "ευαισθησίας" που κάνουν οι ΝΕΚΡΟΣΥΛΟΙ και οι υπάλληλοι τους».
Χθες διάβασα αυτό του λέω...

Στο τηλέφωνο η φωνή του μπαμπά της, χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά. Του περιγράφει τα λουλουδια που έχει το μπουκέτο της και του εξηγεί τιτιβίζοντας ανακουφισμένη ότι ...δεν είμαι δολοφόνος. «Θα την αγαπούσα βρε κουτό, αν ήταν δολοφόνος;» ρωτάει εκείνος. Αρπάζω το τηλέφωνο. Δηλαδή αν "σκοτώσω" κανέναν δεν θα με αγαπάς; Γελάει, "ε, δεν ξέρω, μάλλον, άντε και τότε θα σε αγαπάω". Και εγώ φωνάζει η κόρη μου, γελώντας ανακουφισμένη.

Μπαμπά, σε ευχαριστώ που με υπερασπίστηκες με τον μοναδικό σου τρόπο, στον πιο αδέκαστο δικαστή, στον πιο αυστηρό εισαγγελέα, στο παιδί μου.
Σύντροφε μου, σε ευχαριστώ που θα με αγαπούσες ...άντε ακόμα κι αν ήμουν ...δολοφόνος.
Μικρή μου, πάρε με αγκαλιά, σε ευχαριστώ που με αγαπούσες ακόμα κι όταν η τηλεόραση, τα ραδιόφωνα, οι πολιτικοί, οι πολιτικάντηδες, οι υπάλληλοι τους, οι μισφοφόροι τους, οι επαγγελματίες ΝΕΚΡΟΣΥΛΟΙ, τα όρνεα με καταδίκαζαν φωνάζοντας, ουρλιαζοντας μεσα στα αυτιά σου, ότι είμαι δολοφόνος.

Και στην ερώτηση «Μαμά είσαι δολοφόνος;» σου απαντάω κοιτάζοντας σε στα μάτια: Όχι καρδιά μου, δεν είμαι δολοφόνος, πολίτης ΠΡΟΣΠΑΘΩ να είμαι. Και πίστεψε με καρδιά μου, είναι τόσο δύσκολο. Αλλά θυμάσαι τι έχουμε πει; Όλη μας την ζωή είμαστε υποχρεωμένοι να παλευουμε να μην συνηθισουμε το τέρας, Ειναι ΙΕΡΟΣ ο φόβος του τερατος, ειναι ζωογόνος ο φόβος του Τερατος. Αν πάψουμε να το φοβόμαστε, σημαίνει ότι αρχίζουμε να του μοιάζουμε. Θα το θυμάσαι καρδιά μου, ε;