Κυριακή 9 Μαΐου 2010

Μαμά, είσαι δολοφόνος;

Κλεινει την πόρτα όσο πιο …αθόρυβα μπορεί να την κλείσει και ακουγοντας τον θόρυβο χαμογελάω χουχουλιάχοντας κάτω από τα σκεπάσματα. Ο οργανισμός μου απαιτεί την δόση καφεΐνης του και το γουργουρητό της καφετιέρας ακούγεται ηδονικά προκλητικό.

Αλλά ξέρω ότι πρέπει να μείνω λίγο ακόμα στο κρεβάτι. Της οφείλω το τελετουργικό της έκπληξης. Και το τελετουργικό προβλέπει εμένα να «κοιμάμαι», να με «ξυπνάει» ο καφές στο κρεβάτι, το δώρο αγορασμένο από τις οικονομίες του χαρτζιλικιού της και οι τελευταίες πασχαλιές του κήπου ανακατεμένες με τα μυρωδάτα κλαδάκια από τις λεμονιές που θα μαδήσουν μέχρι να πέσουν πάνω στα σεντόνια μου, μαζί με όποιο τριαντάφυλλο της γυαλίσει. Το φιλί. Η αγκαλιά. Το «χρόνια πολλά μαμά». Η δική μου ερώτηση «μ’ αγαπάς». Η δική της απάντηση εκφρασμένη με τη λατρεμένη ερώτηση «μα τι λες βρε μαμά;».

Κι όλα, σήμερα στην γιορτή της μητέρας, γίνονται σύμφωνα με το …τελετουργικό.
Η μυρωδιά των λεμονανθών ανακατεύεται με την μυρωδιά της πασχαλιάς και του φρέσκου καφέ, τα φιλιά, οι αγκαλιές, τα σεντόνια, οι ερωτήσεις, οι απαντήσεις, οι βεβαιότητες, στριφογυρίζουν στον τόσο γλυκό χορό τους, γύρω μου.
Και ξαφνικά άλλη μια ερώτηση, μια ερώτηση που ξεφεύγει του ..τελετουργικού, μια ερώτηση θαρρείς παράταιρη στην μέρα και στην ώρα, μια ερώτηση που καρφώνει την εικόνα που θα τακτοποιήσει η μνήμη μου στα υπέροχα, όχι με ένα λαμπερό φιόγκο, αλλά με ένα αιχμηρό καρφί. Η ερώτηση «Μαμά, είσαι δολοφόνος;»

Πως να πεις σε ένα παιδί, στο παιδί σου, «όχι καρδιά μου δεν είμαι».

Πως να πεις σε ένα παιδί, στο παιδί σου, ότι η ποιοτική διαφορά ανάμεσα στη Δημοκρατία και στο φασισμό είναι ότι, η Ευθύνη στην Δημοκρατία έχει ονοματεπώνυμο;

Πως να πεις σε ένα παιδί, στο παιδί σου, ότι η κρατούσα κυβερνητική και επικοινωνιακή λογική της διάχυσης των ευθυνών, ειναι το επικίνδυνο θερμοκήπιο που επωάζουν τα αυγά του φιδιού;

Πως να πεις σε ένα παιδί, στο παιδί σου, ότι οι 2,3,5,10 δολοφόνοι, απο αυτούς που το Κράτος δεν προστάτεψε τους πολίτες του, ως ο θεσμικός ρόλος του επιτάσσει, ως όφειλε, αυτους σημερα δίπλα μας τους επιτρέπει να κυκλοφορούν ελευθεροι και να απολαμβάνουν την ασυλία που αυτό τους παρεχει. Σήμερα έχουν ΚΑΙ την υπεράσπιση που τους προσφέρει. Φταιμε όλοι. Μεσα σε όλους και αυτοι.
Πως να πεις σε ένα παιδί, στο παιδί σου, ότι όταν η πολιτική κατεβάζει αυλαία, επιμηκύνει την παρασταση της πονταροντας στο φόβο και στον ολετήρα του ενοχικου λαικού αυτομαστιγώματος;

Πως να πεις σε ένα παιδί στο παιδί σου, ότι ΑΚΡΙΒΩΣ τα ίδια σκηνικά φόβου, ενοχών, ποινικοποιησεων, αστυνομικής βίας, στήνονται πάντα πριν απο την καταλυση των δημοκρατικών ελευθεριών; Πριν απο τις πασης φυσεως δικτατοριες. Πως να πεις σε ένα παιδί, στο παιδί σου ότι ο πιο επιτυχημένος ...επικοινωνιολόγος του περασμένου αιωνα, ο Γκαιμπελς ακολουθησε αυτήν την επικοινωνιακή γραμμή, και την εφαρμοσαν πιστά με τεραστια "επιτυχία"οι υπάλληλοι του;


Πως να πεις ότι μέρες τώρα ο αριστερός σου κρόταφος δεν λέει να ξεπεράσει τον σπασμό που τον τσακίζει, ότι πίσω από τα μάτια σου χορεύουν φωτογραφίες του νου, της φαντασίας, που το τρελαμένο μυαλό σου παλεύει να κατανοήσει, να κατατάξει, να αποδεχτεί. Να τις χωρέσει. Μια γυναικεία τσάντα με ένα λιπ γκλος που δεν θα ξαναφορεθεί, ένα παρατημένο εισιτήριο του μετρό στην άκρη του γραφείου, ένα εισιτήριο για ένα ματς που δεν θα χρησιμοποιηθεί, αφημένο στην μέσα τσέπη ενός σακακιού.
«Μαμά, ήσουν στο συλλαλητήριο, Μαμά ήσουν εκεί, Μαμά ...σκότωσες αυτούς τους ανθρώπους, Μαμά, είσαι δολοφόνος

Χιλιάδες οι λέξεις που χτίζουν επιχειρήματα. Ανίκανες, ανάπηρες αυτή την στιγμή, άχρηστες. Εύκολο να γραφτούν σε blogs, σε σχόλια, εύκολο να συζητηθούν άλλοτε συντροφικά, με τους παρόντες, ή επιθετικά, με τους απόντες. Αλλά τόσο δύσκολο, τόσο ακραία δύσκολο να ειπωθούν, να απαντήσουν την ερώτηση του παιδιού σου «Μαμά, είσαι δολοφόνος;»
Και αυτά τα λουλούδια αφημένα πάνω στα σεντονια να μυρίζουν τόσο, μα τόσο έντονα.

Το κουδούνι να χτυπάει διακριτικά, ερωτηματικά θα έλεγες, σαν να ρωτάει «ενοχλώ», «να μπω;», «είστε εδώ;». Ο παππούς που φέρνει τα δικά του λουλούδια στην κόρη του που γιορτάζει στην μέρα της μητέρας.

Ο παππούς με το ύφος νομικού, το ύφος που δεν συνταξιοδοτήθηκε μαζί του, να εξηγεί στην εγγονή του, τι σημαίνει Κράτος, τι σημαίνει εκχώρηση εξουσιών του Πολιτη στις Εξουσίες, τι σημαίνει Εξουσία, τι σημαίνει διαχωρισμός Εξουσιών, τι σημαίνει Δημοκρατία, τι σημαίνει Ευθύνη, τι σημαίνει Νόμος, τι σημαίνει φυσικός αυτουργός, τι σημαίνει ηθικός αυτουργός, τι σημαίνει Απεργία, τι σημαίνει Συλλαλητήριο, τι σημαίνει Πολίτης, τι σημαίνει δημοκρατικό δικαίωμα. Και πάνω από όλα τι σημαίνει πολιτικό και δημοκρατικό χρέος συμμετοχής για τον κάθε Πολίτη. Τι σημαινει να φωνάζεις στο προσκλητήριο της δικής σου Πατρίδας, "ΠΑΡΩΝ".

Μέσα από το θόρυβο του νερού που πέφτει πάνω μου, ακούω τη φωνή του που καθησύχαζε πάντα την αγωνία των ερωτήσεων μου. Με το βρεγμένο μπουρνούζι κάθομαι στο άλλο του γόνατο, το ελεύθερο από το βάρος της εγγονής του.
«Υπάρχουν όμως και οι φυσικοί αυτουργοί της νεκροσυλίας» λέει, «όλοι αυτοί που εμπορεύονται το συναίσθημα των ανθρώπων μπροστά στη φρίκη της δολοφονίας των θυμάτων. Όλοι αυτοί επαγγελματίες και ερασιτέχνες που πλειοδοτούν σε αναισθησία σκαλιζοντας με βρωμικα χέρια, τα ανοιχτά ακόμα φέρετρα. Όλοι αυτοι που προσπαθούν να βγάλουν κέρδος, από "μεροκάματα", απο εκδουλευσεις, από διαφημίσεις, από ακροαματικότητες, από αναγνωσιμότητες, υλικό και άυλο κερδος. Όλοι αυτοι που συμψηφίζουν ανθρωπινες ζωές και κάνουν λογαριασμούς με τους θανάτους στο μιζερο τεφτέρι τους. Άθλιο και χυδαίο κέρδος. Και αυτοί επίσης έχουν ονοματεπώνυμο. Η ζωή και ο θάνατος είναι ιερά στον πολιτισμό μας, οφείλουμε, έχουμε ευθύνη να υπερασπιστούμε τον πολιτισμό. Οφείλουμε όχι μόνο να μην συμμετάσχουμε, αλλά να καταγγείλουμε την αγορά, το εμπόριο "ευαισθησίας" που κάνουν οι ΝΕΚΡΟΣΥΛΟΙ και οι υπάλληλοι τους».
Χθες διάβασα αυτό του λέω...

Στο τηλέφωνο η φωνή του μπαμπά της, χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά. Του περιγράφει τα λουλουδια που έχει το μπουκέτο της και του εξηγεί τιτιβίζοντας ανακουφισμένη ότι ...δεν είμαι δολοφόνος. «Θα την αγαπούσα βρε κουτό, αν ήταν δολοφόνος;» ρωτάει εκείνος. Αρπάζω το τηλέφωνο. Δηλαδή αν "σκοτώσω" κανέναν δεν θα με αγαπάς; Γελάει, "ε, δεν ξέρω, μάλλον, άντε και τότε θα σε αγαπάω". Και εγώ φωνάζει η κόρη μου, γελώντας ανακουφισμένη.

Μπαμπά, σε ευχαριστώ που με υπερασπίστηκες με τον μοναδικό σου τρόπο, στον πιο αδέκαστο δικαστή, στον πιο αυστηρό εισαγγελέα, στο παιδί μου.
Σύντροφε μου, σε ευχαριστώ που θα με αγαπούσες ...άντε ακόμα κι αν ήμουν ...δολοφόνος.
Μικρή μου, πάρε με αγκαλιά, σε ευχαριστώ που με αγαπούσες ακόμα κι όταν η τηλεόραση, τα ραδιόφωνα, οι πολιτικοί, οι πολιτικάντηδες, οι υπάλληλοι τους, οι μισφοφόροι τους, οι επαγγελματίες ΝΕΚΡΟΣΥΛΟΙ, τα όρνεα με καταδίκαζαν φωνάζοντας, ουρλιαζοντας μεσα στα αυτιά σου, ότι είμαι δολοφόνος.

Και στην ερώτηση «Μαμά είσαι δολοφόνος;» σου απαντάω κοιτάζοντας σε στα μάτια: Όχι καρδιά μου, δεν είμαι δολοφόνος, πολίτης ΠΡΟΣΠΑΘΩ να είμαι. Και πίστεψε με καρδιά μου, είναι τόσο δύσκολο. Αλλά θυμάσαι τι έχουμε πει; Όλη μας την ζωή είμαστε υποχρεωμένοι να παλευουμε να μην συνηθισουμε το τέρας, Ειναι ΙΕΡΟΣ ο φόβος του τερατος, ειναι ζωογόνος ο φόβος του Τερατος. Αν πάψουμε να το φοβόμαστε, σημαίνει ότι αρχίζουμε να του μοιάζουμε. Θα το θυμάσαι καρδιά μου, ε;

35 σχόλια:

Γιαγιά Αντιγόνη είπε...

Οτι πιο τρυφερό,σκληρό, αληθινό, ανθρώπινο διάβασα..
Κρατώ τις τελευταίες πασχαλιές να μου το θυμίζουν...

Κατερίνα σε διαβάζω πάντα αλλά πολλές φορές δεν έχω κάτι να πω.....

katerina είπε...

Καλημέρα γλυκεια μου γιαγιά Αντιγόνη. Το "δεν έχω κάτι να πώ" μου ακουγεται τόσο όμορφο.
Γιατί εγώ πάλι έχω ΠΑΝΤΑ την έννοια πως δεν κατορθωσα ΠΟΤΕ να πω, ουτε κατα προσέγγιση όλα αυτά που θέλω. Αιωνίως ανεπαρκής νοιώθω.

not_me είπε...

καλημερα,

νιωθω λιγο αβολα που ηθελα να γραψω κατι που ηδη ειπωθηκε αλλα πραγματικα ειμαι αφωνος.
εκπληκτικο.να σαι καλα. σε ζηλευω (με την καλη εννοια).

χαιρετω

υ.γ
τελικα μπορει και να υπαρχει ελπιδα

katerina είπε...

George καλη σου μέρα.
Κάποτε ρωτησα κάποιον που νομιζα ότι έχει όλες τις απαντησεις. Τον ρώτησα λοιπόν, "ποια ειναι η διαφορά αναμεσα στο όνειρο και στην ελπίδα;.". Μου απαντησε ότι η ελπίδα ειναι το εργαλείο για να γίνει το όνειρο πραγματικότητα.

Διαψευστηκε σε πολλές απαντησεις του, απο όσες ερωτησεις τον ρωτησα και τον ρωτάω σε ολοκληρη μου τη ζωή μου. Αλλά σε αυτό ...όχι. ή τουλαχιστον όχι ακόμα.
Κι έτσι αποφασισα ότι η ελπίδα ειναι ΑΠΟΦΑΣΗ.

Alexandros είπε...

Το κείμενο σου είναι υπέροχο. Παρά το γεγονός ότι δεν ταυτίζομαι μαζί σου ιδεολογικά οφείλω να ομολογήσω ότι γράφεις ωραία. Μόνο αυτή η πρόταση "ελέγχεται" κατα την γνώμη μου:
"Και πάνω από όλα τι σημαίνει πολιτικό και δημοκρατικό χρέος συμμετοχής για τον κάθε Πολίτη. Τι σημαινει να φωνάζεις στο προσκλητήριο της δικής σου Πατρίδας, "ΠΑΡΩΝ"."

katerina είπε...

Καλημέρα Αλεξανδρε και σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια.

Αλεξανδρε, ειναι δειγμα υγείας το να μην υπάρχει ιδεολογική ταυτιση. Και κατα την ταπεινή μου γνωμη, ίσως το πιο υγιές δειγμα που επιδεικνυει η ελληνική κοινωνία αυτή την ώρα.

Η πολιτική απο την φυση της ειναι συγκρουσιακή. Ο λαός δεν ειναι ένας κυριος με ένα προσωπο, με ένα συμφερον, με μια ηθική, με μια οπτική, με ένα θυμικό, με μια λογική, με ένα συναισθημα. Ο λαός δεν ειναι ένας κυριος με ένα ρουχο και ένα καπέλο.

Μεσα απο τις συγκρουσεις, θα υπάρξουν και θα καταγραφουν και οι συγκλισεις και οι αποκλισεις. Οι συμμαχίες ειναι πάντα και σε min και σε max στόχους. Οι μαξιμαλισμοί ειναι η ηρωίνη, το εθνικό ναρκωτικό, το φως που τυφλώνει το ζωο που δεν μπορεί να αντιδρασει. Η ιστορία γραφεται με μικρές νικες και μικρές ήττες. Και έτσι αλλάζει.

Το έχω πει πολλές φορές, χαιρομαι πολύ περισσότερο τις διαφωνίες απο τις συμφωνίες. Η διαφωνία ειναι η βάση του διαλογου και όχι το ζητω.

Αλλωστε στις δημοκρατίες οι μειοψηφίες δεν εχουν a priori άδικο, απλά έχουν το δικαιωμα να κυβερνουν. Μέχρι να ανατραπουν, όποτε οι παλιες πλειοψηφίες που γινονται μειοψηφίες, και πάλι δεν έχουν a priori αδικο.

katerina είπε...

Διορθώνω το λάθος στην τελευταια παραγραφο του σχολίου μου "Αλλωστε στις δημοκρατίες οι μειοψηφίες δεν εχουν a priori άδικο, απλά ΟΙ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΕΣ έχουν το δικαιωμα να κυβερνουν. Μέχρι να ανατραπουν, όποτε οι παλιες πλειοψηφίες που γινονται μειοψηφίες, και πάλι δεν έχουν a priori αδικο."

Αρης Δαβαράκης είπε...

Ωραίο κειμενο Κατερίνα. Σαφέστατο. Χρέος του πολίτη είναι να διαδηλώνει και να εκφράζεται σ΄αυτές τις δύσκολες στιγμές, να σκέφτεται και να δρά όπως μπορεί ο καθένας. Και, βέβαια, αν έχει την φριχτή ατυχία να βρεθεί δίπλα σε μια δολοφονία, να είναι ένας απο τούς εκατό εκει γύρω που την ΒΛΕΠΟΥΝ να συμβαίνει την δολοφονία, να μην κάτσει να τούς χαζεύει τους δολόφόνους αλλά ΚΑΠΩΣ, ΚΑΤΙ να κάνει. Ο δικός μου θυμός αφορά αυτούς που αγγίζανε τους δολοφόνους με το σώμα τους στριμωγμένοι δίπλα τους την συγκεκριμένη στιγμή και είναι εξαφανισμένοι - ούτε κατάθεση δεν πήγανε να δώσουνε απ΄όσο ξέρω. Οι δεκάδες (ή και εκατοντάδες αυτή τη φορά) χιλιάδες συνειδητοί πολίτες δεν έχουν καμμία σχέση με το έγκλημα. Το αντιστρατεύονται και γι’ αυτό είναι εκεί - και μπράβο τους. Και να πείς στην κόρη σου οτι άλλος ένας άνθρωπος σχεδόν παππούς 57 χρονών σου έγραψε και σου είπε μπράβο που πήγες στη διαδήλωση - και να της δώσεις κι΄ένα φιλί!

Yannis Zabetakis είπε...

χρόνια σου πολλά!

και ξέχνα όλα αυτά που γράφεις...έστω μόνο για σήμερα!

το να έχεις παιδιά είναι ότι πιο επαναστατικό μπορείς να κάνεις /κάνουμε μιας και σε αναγκάζουν να ανακαλύπτεις ξανά και ξανά τον κόσμο κάθε μέρα! ότι και να σκέπτεται το γερασμένο μυαλό σου/μας.

φιλιά αισιόδοξα!
άρα επαναστατικά!

katerina είπε...

Καλημέρα Αρη, σε ευχαριστώ για το σχόλιο σου.

Θέλω να καταθέσω δυο πράγματα. Το ένα αφορά σε αυτό που ειδα εγώ με τα μάτια μου και το άλλο αφορά σε αυτό που έχετε χρεος απο τον θεσμικό σας ρόλο στην δημοκρατία να πράξετε εσείς οι δημοσιογραφοι. Εσείς που διαμορφωνετε ή έστω επηρεάζετε την κοινή γνώμη.

Αυτό λοιπόν που εγώ ειδα ΜΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΟΥ, ήταν ένα τεραστιο πλήθος. Ανθρωποι κάθε ηλικίας, κάθε εισοδηματος, κάθε κοινωικού επιπεδου, κάθε μορφωτικου επιπεδου, που κατακλυσαν το κέντρο της πολης, συντεταγμένα στα σωματεία, στους πολιτικους χώρους τους, μονοι τους, με την οικογενεια τους, με τους φίλους τους.

ΕΙΔΑ ότι ενώ τα ΜΑΤ στηνουν αλυσιδες στα πεζοδρομια, σε μια σειρά αδιαπεραστη, ξαφνικά να εξαφανιζονται, να αποσυρονται, να εμφανιζονται (μπροστά στα μάτια μας έξω απο το Λουμίδη, και προκαλώ οποιονδηποτε να με διαψευσει) 5-6 με κουκουλες και σφυριά, να σπάνε τηλεφωνικούς θαλάμους και βιτρινες τρομοκρατωντας τον κόσμο που το μόνο που τολμάει να φωνάξει στον οπλισμένο με το σφυρί ειναι ουουουου και να ...εξαφανιζονται.

Τουλάχιστον 20 λεπτα ΜΕΤΑ, απο την εξαφανιση των ...αγνωστων, να εμφανιζονται τα ΜΑΤ και να ορμάνε μεσα στο ηρεμο και άσχετο πλήθος που έχει βρει τον βηματισμό του στην πορεία και να τον ψεκάζουν στο ΑΠΟΛΥΤΟ ΑΣΧΕΤΟ με δακρυγόνα. Να τον εγκλωβιζουν στα καλά καθουμενα, να τον πνίγουν, να τον χτυπάνε. Όλοι ξερουμε ότι συμμετειχαν και μάλιστα πολύ δυναμικά συνταξιούχοι. Αναλαμβάνει κανείς απο το Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη την ευθυνη για ένα καρδιακο επισοδειο, γαι ένα αναπνευστικό επισοδειο; ΌΧΙ.

Όταν φτασαμε στην Σταδίου στο ύψος του καμενου μαγαζιου του Αναγωνστοπουλου, ειδαμε καπνούς. Ακουσαμε σειρηνες της πυροσβεστικής, ένας πυροσβέστης ειχε κατεβει και ανοιγε δρομο. Ο δρόμος ανοιξε ΑΜΕΣΩΣ, τους ρωτουσαμε μάλιστα τι έγινε.

Στον ανοιχτό δρομο, το πυροσβεστικό οχημα σταματησε, ο συνοδηγός ξανανεβηκε στο κάθισμα, ένα τεραστιο καλογυαλισμένο PAJERO κατεφτασε και αυτό, κατεβηκε κάποιος μάλλον μεγαλοσχημος της πυροσβστικής και έμειναν ΕΚΕΙ, σβηνοντας μάλιστα τις μηχανες των οχημάτων. Απο τα δακρυγόνα δεν μπορουσαμε να προχωρησουμε και γυρισαμε Ομονοια.

συνεχιζεται

katerina είπε...

Η πιο μεγάλη απορία που έχω.
Τα ΜΑΤ κάνουν αλυσιδες στα πεζοδρομια. Πως διαβολο εκεινη τη στιγμή ΔΕΝ υπήρχε αλυσιδα έξω απο την MARFIN; Φοβηθηκαν τα ΜΑΤ τους ...αγνωστους με τις μολοτωφ; Και αν τους φοβηθηκαν αυτοι, οι οπλισμένοι σαν αστακοι, με όπλα, με γκλομπς, με δακρυγονα, με ασπιδες , με αντισφυξιογόνες μάσκες, με ενδοεπικοινωνία, τι μπορεί να κάνει ο άοπλος διαδηλωτής;

Κι όμως εκανε. Ειδα στο ρεπορταζ τον αφρικανό που έχει πεσει πάνω στην πορτα και παλευει να την σπάσει. Την φλεγομενη πορτα.

Το δευτερο αφορά εσάς, τους δημοσιογραφους και το ΘΕΣΜΙΚΟ σας καθηκον. Το ΧΡΕΟΣ σας. Μην λαικιζετε. Μην υπάκουτε. Μην ενδιδετε, ειτε σε ευκολα μεροκάματα, ειτε σε οδηγιες, ειτε σε ευκολίες στα αυτιά αυτών που θέλουν χαιδεμα. Πριν καταθέσετε την όποια άποψη, η δουλεια σας ειναι το ρεπορταζ και η ΑΛΗΘΕΙΑ.

Ειστε η τεταρτη εξουσία, ο ρόλος σας ειναι να ελεγχετε τις άλλες τρεις. Μην το ξεχνάτε. Μην το παραμελειτε.

Αυτά τα ...ολίγα. Αρη, το «παρών» οφειλουμε να το φωνάξουμε όλοι μας. Απο το δρομο, απο τη δουλειά, απο το σπιτι, απο το πληκτρολογιο, απο την εφημεριδα, απο την τηλεοραση. Με συναισθηση ότι αυτος ο τόπος ειναι το ...εξ αδιαιρετου σπίτι μας. Με την συναισθηση, ότι ο πολιτισμός ειναι το μόνο εργαλειο, το μόνο ΟΠΛΟ, που έχουμε απεναντι στην κτηνωδία.

Καμμια βια, για κανένα λόγο δεν ειναι αποδεκτή. Καμμια ζωή και κανένας θανατος δεν συμψηφιζεται. Υπάρχουν ΦΥΣΙΚΟΙ αυτουργοι τέλεσης δολοφονιών, αποτροπαιων δολοφονιών. Η εκτελεστική εξουσία ΟΦΕΙΛΕΙ, να μας προστατεψει. Τα λαικά και λαικιζοντα δικαστηρια ανηκουν σε μαυρες εποχες της Ιστορίας. Δεν θα διαπραγματευουμε τον 21ο αιώνα, τον Διαφωτισμό.

Και πάλι καλημέρα.

katerina είπε...

Καλημερα Γιάννη, όντως ειναι επαναστατικό το να κάνεις και να μεγαλώνεις παιδιά.

Εσυ φίλησες, πήγες λουλουδια ΚΑΙ δωρο, στην συντροφισα σου στο ...επαναστατικο καθήκον, στην μάννα των παιδιών σου;

Φιλια πολλά.

Swell είπε...

Xρόνια σου πολλά Κατερίνα! Μέρα που διάλεξες όμως να ξύσεις κακοφορμισμένες πληγές και ιδέες... Ας είναι, σου εύχομαι χρόνια επαναστατημένα, ώστε κανένα παιδί να μη δει και ζήσει την κοινωνία που βλέπουμε εμείς.

ELvA είπε...

Μπραβο Κατερινα,
ειπες ακριβως αυτα που πολλες μητερες σκεφτονται & αισθανονται αυτες τις μερες που ολα διαστρεβλωνονται και δημιουργουν τυψεις σε πολιτες που φυσικα ουτε το θανατο συμπολιτων τους σε καμμια περιπτωση επιθυμουν,αλλα το μονο που θελουν ειναι να αγωνιστουν για δικαιοσυνη!
Κανεις δεν εχει δικαιωμα να αμφισβητει τις ειρηνικες προθεσεις καποιων και να βαζει ολους στην ιδια ζυγαρια! Ας μη μας πτοουν, ομως,τετοιες μεθοδοι, χρονια τωρα ετσι επιχειρουν καθε φορα,με τον ενα και τον αλλο τροπο να αμαυρωνουν τα ειρηνικα κινηματα! Ουτε η πρωτη ουτε η τελευταια φορα ειναι δυστυχως...

Χρονια πολλα να χαιρεσαι τη κορη σου και εκεινη την αγωνιστρια μαμα της!

Φιλια απ το Βορρα!

Ανώνυμος είπε...

Δεν είναι υποκρισία να σε απασχολεί η εκμετάλλευση των νεκρών από τα ΜΜΕ όταν την ημέρα της δολοφονίας έγραφες αυτό:

"Ήμασταν πάρα πολλοί, εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες σήμερα, εκεί. Είδαμε όλοι την συμπεριφορά των ΜΑΤ. Είδαμε όλοι, από όποιο σημείο και αν ήταν ο καθένας μας, που χτύπησαν τα ΜΑΤ, που ...δεν χτύπησαν, ποιους ψέκασαν και ποιους ...προστάτεψαν. Και προστάτεψαν τους ...κακούς. Από όποιο σημείο κι αν είμαστε όλοι εμείς, είδαμε με τα ίδια μας τα μάτια, την ΤΕΡΑΣΤΙΑ και ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΉ ευθύνη της Αστυνομίας. Και αυτό είναι το αφελές, το ...καλό σενάριο."

Σαν απλός χουλιγκάνος; Ή σαν αφελές παιδάκι του νηπιαγωγείου;
Πάντως, σε καμία περίπτωση σαν άνθρωπος συγκλονισμένος από το θάνατο 4 ανθρώπων.

cynical είπε...

Κατερίνα,
θα ηθελα να σε πειραξω, αλλά τελειωνοντας το διαβασμα επεσα σε μια γλυκεια μελαγχολια...

Να μεταφερεις σε παρακαλω στην κορουλα σου ότι μια παλιο-κυνικη λεει οτι η μαμα σου ειναι υπέροχη.

Χρονια σου πολλα!

Meropi είπε...

και βέβαια δεν είναι δολοφόνος Κατερίνα μου όποιος πήγε στη διαδήλωση και διαδήλωσε ειρηνικά. Όμως βρε παιδί μου, περνούσαν δίπλα από τους δολοφόνους οι ειρηνικοί διαδηλωτές που ήταν πολύ περισσότεροι από αυτούς και δεν έκαναν τίποτε να τους σταματήσουν. Και το χειρότερο που διάβασα (δεν ξέρω βέβαια αν είναι αλήθεια) ότι αρκετοί διαδηλωτές χλεύαζαν τους τραγικούς υπαλλήλους που βγήκαν στο μπαλκόνι και ζητούσαν απεγνωσμένα βοήθεια. Και το χείριστο (κι αυτό δεν ξέρω αν αληθεύει, το διάβασα πάντως) εμπόδιζαν την Πυροσβεστική να πλησιάσει.
Ξέρω ότι η Αστυνομία είναι αυτή που πρωτίστως οφείλει να προστατεύει τη ζωή και τη σωματική ακεραιότητα των πολιτών, αλλά και οι τελευταίοι, όταν βλέπουν ότι η Αστυνομία δεν βρίσκεται εκεί κοντά, οφείλουν να δείξουν την κοινωνική αλληλεγγύη τους σε κινδυνεύοντες συνανθρώπους τους. Ή μήπως όχι????
Υ.Γ. Είμαι σίγουρη ότι εσύ δεν ήσουν εκεί κοντά όταν διαδραματίζονταν τα πιο πάνω.

Meropi είπε...

Α, ξέχασα να σου πω ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ για τη γιορτή της μανούλας!

katerina είπε...

Γειά σου Swell και σε ευχαριστώ για τις ευχές.

Περιεργη γυναικα η Ιστορία,άλλοτε οκνηρή, φλυαρεί,πολυλογεί αργεί αν γυρισει σελιδα, κι άλλοτε την πιανει η βιάση, τρεχει, κάνει σουζες, κουνάει το δάχτυλο απειλητικά, προσπερνάει τους απαθείς.

Swell μου πιστευω βαθειά ότι σε αυτη τη φαση η Ιστορία έχει μεγάλη βιαση. Θα μας γυρισει την πλάτη σαν γυναικα σκερτζοζα κογιοναρωντας μας ή θα πορευτουμε μαζί της. Δυσκολο να το πεις. Ίδωμεν

katerina είπε...

Γεια σου βορινή μου φίλη. Εδώ όπως βλέπεις ο Μάης ειναι πολύ καυτός. Κια προβλέπεται καυτοτερος.

Κυκλοφορείς στον δρόμο, στο ταξί, στο μετρό, στο καφέ, στο σινεμά και οι κουβέντες γνωστών και αγνωστων έχουν αυτή την περιεργεια της αναμονής. Σαν ξαφνικά να ήταν μια σταλα που ξεχειλισε ένα ποτηρι γεμάτο. Σαν η υπομονή, να εξαντληθηκε.

Σου αναφέρω ένα πολύ συγκεκριμένο περιστατικό. Εχω μπει σε ένα ταξί, που ήδη ειναι μέσα μια κυρία. Δεν μιλάει κανείς μας περα απο τα τυπικά "που πάτε" κλπ, το ραδιοφωνο παιζει μουσική. Στο ύψος του Χαλανδρίου αρχιζει ένα δελτίο ειδησεων. Και πάλι σιωπή μεταξυ μας. Εκει στο ΙΑΣΩ, ξαφνικά ο ταξιτζής, αρχιζει και ουρλιαζει. Το Χρ... σας, την Πα... σας, κοιταζομαστε με την κυρία.
Ηρεμει ο άνθρωπος και μας διηγειται ότι προχθες δανειστηκε απο συγγενεις και φίλους 10.000- η τραπεζα δεν του εδινε ένα καταναλωτικό- για να κάνει μια επεμβαση η γυναικα του στο ΙΑΣΩ. Και μετά όλο αυτόν τον θυμό, μας ζητάει συγνωμη για το ...λεξιλόγιο, βουρκώνει, και βριζει πια μέσα απο τα δόντια του. όπου σταθε΄ςι και όπου βρεθείς ακους μια ιστορία, προσωπική, του γειτονα, του φίλου, και όλο αυτό με θυμό. Η σταγόνα...

Από την άλλη υπάρχει μια περιεργη αυρα στο δρόμο, άγνωστοι μιλάνε πολύ ευκολα μεταξυ τους, ανοιγονται, κάνουν χιουμορ, σαν αυτή η πόλη να έγινε μια πολη που κατοικειται απο άλλους ανθρώπους. Τα πιανεις τα κυματα στον αερα.

Elva μου οι μεθοδοι αυτές ειναι πιο παλιες και απο τις λάσπες. Διακωμωδουνται πολύ καλά απο τον Αυλωνιτη που ιδρυει τον σύλλογο "πνευμα και ηθική", για το γνωστό ...ίδιον όφελος. Αν βρω το αποσπασμα στο youtube θα στο στειλω.

Φιλια απο το Νότο

katerina είπε...

Στη παλιο-κυνική που αγαπάω ευχομεθα οικογενειακώς τα καλυτερα.

Φιλια

katerina είπε...

Μερόπη μου καλησπέρα. Τα εγραψα και παραπάνω στον Αρη τον Δαβαράκη τι ειδα εγώ. Και βέβαια όχι μόνο εγώ.

Ξερεις Μερόπη, σημερα ήθελα να αναδειξω την άλλη πλευρα του λόφου. Μπορείς να σκεφτεις ποσα νηπια, μικρά παιδία, εφηβοι, ή στην μετεφηβική ηλικία, βομβαρδιζονται με την λογική, απο τηλεοράσεως και όχι μόνο, ότι αν ασκησεις το δημοκρατικό σου ΧΡΕΟΣ, αυτό που ΟΦΕΙΛΕΙΣ δηλαδή να κάνεις, θα μπλέξεις, εισαι κακός, είναι ανωφελο ή ακομα χειροτερο εισαι ηθικός αυτουργός δολοφονίας, σπασιμάτων, επισοδειων, τραυματισμών ή ότι...

Αυτό ειναι το μηνυμα σήμερα , συνηθειστε το τέρας.
Κάποιοι άλλοι θα αποφασίζουν για εσάς, και εσείς αν δεν κανει και καλό καιρό να πάτε για μπανιο, πηγαινετε μωρέ και ένα πρωί κάθε 4 χρόνια να ψηφισετε;

Μην μπλεκετε με το σωματείο, μην διεκδικειτε, μην ανακατευοσαστε, αν βρείτε δουλειά, ότι έχει ο εργοδότης θα σας δώσει;

Αν γινετε εσείς εργοδότες, ότι έχετε ευχαριστηση το δίνετε στους εργαζομένους σας, χαρη τους κάνετε που τους δίνετε δουλειά;

Ποιος είναι ο κριτής, που έβαλε το ευαισθητομετρο και κουνάει τωρα το δαχτυλο απειλητικά; Ποιος ειναι ο εθνικος ψυχιατρος που καταγραφει την ευαισθησία, την φρικη, την ανησυχία, τον πόνο καθενός μας;

Μερόπη, η Ιστορία μας θέλει συμμετοχους. Στο χερι μας ειναι να την βλέπουμε να περναει απο μπροστά μας, αγκαζέ με όσους θεωρουν ότι η πολιτική ειναι επαγγελματική υποθεση δική τους ή αντε και της οικογενειας τους.

Δεν ειναι δικαιωμα Μερόπη, είναι ΧΡΕΟΣ.

Alexandros είπε...

Κατερίνα, σε παρακολουθώ εδώ και αρκετές μέρες να υποστηρίζεις ότι το δημοκρατικό χρέος του καθενός είναι να παίρνει μέρος σε πορείες διαμαρτυρίας. Και αναρωτιέμαι και αν θέλεις σκέψου το και εσύ. Τι επιτυγχάνεται με αυτές τις πορείες; πότε αυτές οι πορείες άλλαξαν τα πράγματα; Η απάντηση όσο και αν πληγώνει κάποιους είναι: ποτέ.
Ποτέ αυτού του είδους οι εκδηλώσεις δεν έφεραν κάτι θετικό και δημιουργικό. Είναι μία στάση μία έκφραση της Αριστεράς να δηλώνει παρούσα και τίποτα παραπάνω. Αν οι πορείες άλλαζαν το ρου της ιστορίας θα ήταν παράνομες.
Και θα ρωτήσει κάποιος; Και τι να κάνουμε; Να μείνουμε απαθείς; Όχι, να μην μείνουμε αλλά να βρούμε άλλους τρόπους πιο επικοδομητικούς και κυρίως πιο αποτελεσματικούς. Εκτός αν νομίζετε ότι με αυτές τις τακτικές φοβίζετε την εξουσία. Πιστέυω να μην είστε τόσο αφελείς...

katerina είπε...

Αλέξανδρε αυτό που υποστηρίζω φανατικά είναι η συμετοχή. Συμμετοχή ΠΑΝΤΟΥ.

Και μάλιστα είμαι και απο τους ...αφελείς, που έχω επιχειρηματολογησει πολλές φορές, ότι η ΜΑΖΙΚΗ συμμετοχή των πολιτών στα κόμματα είναι ο πιο σιγουρος τρόπος (για να μην πω ο μόνος) για να αλλάξει ρίζικά αυτό το κλειστό και σάπιο πολιτικό συστημα. Το συστημα, που έχει έναν κλειστό πυρήνα των εκλεκτών (επιχειρηματιών, «πρωτοκλασατων» πολιτικών και πρωτοκλασσάτων decision makers), στον ακόμα μεγαλυτερο αλλά ομοκεντρο κυκλο τους ταμίες της εξουσίας (που κάνουν και αυτοι τον μικρό ή μεγάλο μπεζαχτά τους, και που η εξουσία τους ανεχεται σαν κοτζαμπασηδες της) και βέβαια, οι σκορπιοζητουλες που αποκτούν την ασυλία των μεγάλων σαν χειροκροτητές τους.

Πιστευα πάντα, ότι μόνο η ΜΑΖΙΚΟΤΑΤΗ συμμετοχή, θα αλλάξει τα πραγματα, θα σπάσει τις κάστες, θα ανοιξει τα κομματα στην κοινωνία, θα σπάσει τις πάσης φυσης ομερτα. Θα εκδημοκρατίσει τα Κομματα. Και έχουμε τεραστια αναγκη απο δημοκρατικά Κομματα, με εκφρασμένες τάσεις και όχι αρχηγοκεντρικά με τους επαγγελματίες χειροκροτητες τους .

συνεχιζεται

katerina είπε...

Ο κόσμος όμως ειναι ΑΗΔΙΑΣΜΕΝΟΣ. Αρνειται να χωσει τα χερια του στα σκατά, για να ξεφραξει τα λουκια. Και αυτό που με ανησυχεί πάρα πολύ, ειναι μην αλλάξει μεν το πολιτικό σκηνικό (για αυτό έχω σχεδόν βεβαιοτητα, εδώ και πάρα πολύ καιρό) αλλά ξαναζησουμε τα ίδια βρωμερα κομματα, την ίδια αντιδημοκρατική εσωκομματική κατασταση με ...άλλες ταμπελες.

Κάπως έτσι γινεται και με τον συνδικαλισμό, τους εργατοπατερες και τα τσιράκια τους. Οι ίδιες βρωμιές, οι ίδιες ισορροπίες, τα ίδια εξοφθαλμα, ανατριχιαστικά πραγματα και καταστασεις. Αλλα τσιρακια, άλλοι χειροκροτητες, άλλοι ισορροπιστες και ξεπουλημένοι και αυτοι.

Τι μενει πια, ποιος ο στιβος για το ΧΡΕΟΣ του πολιτη να αλλάξει τα πραγματα. Μόνο ο δρόμος.

Θα αντιστρεψω λοιπόν το ερωτημα σου, ρωτώντας σε, συμφωνούμε στο min; Ότι έχουμε το ΧΡΕΟΣ της συμμετοχής για να αλλάξουν τα πραγματα; Συμμετοχής που Αλεξανδρε;

Και απαντησες μόνος σου. Αν οι διαδηλώσεις μπορουσαν να αλλάξουν τα πραγματα, θα ήταν παρανομες. Μα τι βλέπουμε τωρα, σημερα; Ποιο ευφυες απο το να τις απαγορευσεις ΗΡΩΠΟΙΩΝΤΑΣ τες, είναι να τις ΕΝΟΧΟΠΟΙΗΣΕΙΣ. Να τους αποσπασεις το ηθικό πλεονεκτημα και να τις ευτελίσεις ενοχικά και φοβικά .

Έχουν επεισόδια, παραλυουν την εμπορική δραστηριοτητα, ενοχλούν τον φιλησυχο πολίτη, και το φρικτοτερο ειναι οι ηθικοι αυτουργοι φόνων.

Τα είπα και παραπάνω, ειναι τόσο κλασικές, τόσο αναγνωρισιμες αυτές οι μεθοδοι...

Alexandros είπε...

Στα περισσότερα συμφωνούμε. Στο τέλος μου το χαλάς. Διότι όπως έγραψα και πριν οι διαδηλώσεις προβλήματα φέρνουν, λύσεις δεν δίνουν. Αφενός γιατί είναι σχεδόν αδύνατον να γίνει ειρηνική διαδήλωση αφετέρου γιατί με πρόσχημα την ασφάλεια του πολίτη τα μέτρα θα γίνονται σκληρότερα και οι φιλήσυχοι πολίτες θα τα αποδέχονται πιο εύκολα προς χάριν της κοινωνικής ειρήνης. Είναι ένα αέναο χαμένο παιχνίδι. Έχει αποδειχθεί.
Η λύση είναι μία: μη ισχυρές κυβερνήσεις. Κυβερνήσεις συνεργασίας στις οποίες ο ένας συνεργάτης θα ελέγχει τον άλλο.

katerina είπε...

Αλεξανδρε, ειναι ...μικρό χωριό αυτή η χώρα. Το παιχνιδι ειναι παιγμένο και τα ζαρια ...κάλπικα.

Είπαμε οι ταμπέλες θα αλλάξουν, οι σφραγιδες θα ξεθωριάσουν αλλά ...το παιχνιδι θα είναι το ίδιο. Και αυτό το σενάριο ειναι πραγματικά εφιαλτικό.

Να είσαι σιγουρος για κάτι. Μπορεί εμεις να λέμε ότι στην ταδε πορεία ήτάν περίπου τόσοι, στην άλλη κάπου τόσοι, τα ΜΜΕ να παιζουν το δικό τους παιχνιδι, άλλοτε υποβαθμίζοντας και άλλοτε πλειοδοτώντας, αλλά οι ...ενδιαφερομενοι, ξερουν τον απολυτο και εντελώς ακριβή αριθμό. Μέχρι και τους κουλουράδες έχουν μετρησει...

monahikoslikos είπε...

Κατερίνα μου καλησπέρα,
Είναι από το πρωί που διαβάζω και ξαναδιαβάζω τη σημερινή σου ανάρτηση, ένα ακόμα διαμαντάκι, στο κομπολόι των όμορφων κειμένων σου....
Δεν θα σχολιάσω, τίποτα, τι άλλωστε θα μπορούσα να σχολιάσω... το αυτονόητο της συμμετοχής που ως χρέος ελεύθερων πολιτών απορρέει από το αλλοτινό 114 που σήμερα "αυξήθηκε" σε 120.
Δεν θα μπω ούτε στον πειρασμό να σχολιάσω κακόπιστους ή και καλόπιστους σχολιαστές (άλλωστε δεν έχεις ανάγκη συνηγόρου) με τα χιλιοειπωμένα από την εποχή ακόμα της "Ισμήνης" επιχειρήματα υποταγής.
Καλό σου βράδυ Κατερίνα...

katerina είπε...

Λύκε σε ευχαριστω απο καρδιάς. Ξέρεις, το έχω πει άλλωστε πόλλες φορές δημόσια ότι η κριτική σου με προβληματιζει πάντα και τα καλα σου λόγια ειναι τιμή για μένα.

Καληνυχτα Λύκε. Οι Ατρειδες έγιναν φτηνό νουμερο επιθεωρησης πια και η έλευση των Περσών αποκάλυψε περιτρανα τους ...Μηδισαντες.

Θανασης Ξ. είπε...

Καλημέρα Κατερίνα, πολύ όμορφο το κείμενο (όπως πάντα)..

Δυστυχώς, όλον αυτό τον τηλεοπτικό βομβαρδισμό τον υφίστανται και τα παιδιά. Και δυστυχώς, την δικιά μας αγωνία και την κατάθλιψη, την 'πιάνουν' αμέσως..
Ο δικός μας (9), είπε μια μέρα, στο άσχετο, 'αμάν, πότε θα τελειώσει αυτή η παλιοκρίση' !!
Τώρα, πλησιάζει η γιορτή του, και όταν τον ρώτησα τι δώρο θέλει, τον είδα προβληματισμένο.
Έχω την φρικτή υποψία πως δεν θέλει να μας βάλει σε έξοδα..

Μαύρος Γάτος είπε...

Ανώνυμε 09 Μαΐου 2010 7:08 μ.μ., τί υποκριτικό έγραψε η Κατερίνα; Ας έκξανε καλά η Αστυνομία τη δουλειά της και όλοι θα την χειροκροτούσαμε. ¨Ομως αυτοί είναι αφιονισμένοι, έχουν συνηθίσει να δέρνουν αδιακρίτως, μάλλον από τις τακτικές τους εμπειρίες με τους χούλιγκανς- και ξεσπούν σε δικάιους και αδίκους, κυρίως όμως σε δικαίους. Γι αυτό έχουν χάσει την εμπιστοσύνη μας.

Αλέξανδρε, ποιούς αφορούν οι "εναλλακτικές μέθοδοι δράσης"; Τις αγέλες της πλειοψηφίας που τόσα χρόνια μας έχουν πρήξει με τις επιλογές τους, ΝΔ< ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, άντε και κάνα ΛάΟΣ;;;; Η Αριστερά φωνάζει προσπαθώντας να αυξήσει το ρεύμα της και να επηρεάσει την πολιτική ζωή αυτού του κώλο-τόπου. Σε αντίθεση με τον δήθεν αντιεξουσιαστικό χώρο που καίει και ρημάζει και - εσχάτως - σκοτώνει, λες και θέλει να ξαναβάλει το γρηγορότερο τα γίδια στο μαντρί.

Κατερίνα μου, θα σού τα ψάλλω κι εσένα, γιατί είαι πολύ οργισμένος και θα σε πάρει κι εσένα (όχι προσωπικά, εννοείται) η μπάλα... ο "ειρηνικός διαδηλωτής" έχει τεράστια ευθύνη όταν ο διπλανός του πετάει πέτρες ή μολότωφ κι εκείνος... πέρα βρέχει, ή ακόμα χειρότερα, τον υπερασπίζεται. Θυμάμαι και πάντα θα θυμάμαι εκείνη τη γυναίκα πέρσι το Δεκέμβρη που όταν πήγαν να πιάσουν ένα 15χρονο που πετούσε πέτρες (σε ανθρώπινα κεφάλια;, όχι στο κύμα) ούρλιαζε "αφήστε τον, αφήστε τον" - ΚΑΙ αυτή η νοοτροπία μας οδήγησε εδώ...

Alexandros είπε...

Μαύρε γάτε, αν η Αριστερά ελπίζει να αυξήσει το ρεύμα της φωνάζοντας και κατεβαίνοντας σε πορείες δεν είναι να απορεί κανείς με τα ποσοστά της. Η Αριστερά πρέπει να πείσει και όχι να φωνασκεί. Για δέκα άτομα που πείθει φωνάζοντας άλλα 50 την αποστρέφονται.
Και κάτι άλλο: θα δεχόμουν τον διαχωρισμό μεταξύ Αριστεράς και αντιεξουσιαστικού χώρου. Αφού το λέτε εσείς δεν έχω κανένα λόγο να σας αντικρούσω. Έλα όμως που δεν με αφήνει ο Τσίπρας και η παρέα του. Πόσες φορές έχει υπερασπιστεί τους τραμπούκους; Πόσες φορές έχει δείξει με τις δηλώσεις και τις πράξεις του, ανοχή στη βία; Τι δήλωσε μετά το "ντου" στο Ρεσάλτο; Τι δουλειά είχε ο Βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ κύριος Κουράκης στο Δικαστήριο όταν δικάζονταν αυτοί που έχτισαν τον Πρύτανη στο ΔΠΘ; Τι έκαναν οι θαμώνες του βιβλιοπωλείου Φλωράλ όταν οι αστυνομία κυνηγούσε αντιεξουσιαστές;
Μαύρε γάτε, τα λόγια πρέπει να συνοδευονται από πράξεις αλλιώς δεν έχουν νόημα.

Green Z είπε...

Κατερινα ,παντα σε διαβαζω!!!!Οπως σε ολες τις Μαμαδες σου προσφερω ενα μπουκετακι απο πολυχρωμες ανεμωνες μαζι με τις ευχες μου!!!Να εισαι καλα και ευτυχισμενη - ως Μαμα ΚΑΙ ως Κορη....Και να γινεσαι πιο δυνατη και ασυμβιβαστη παιρνοντας δυναμη και φωτιση απο την κορη σου - και τον Πατερα της αλλα και τον δικο σου Πατερα!!!!!Αυτη σου η αναρτηση μαζι με τα 32 σχολια-που τα διαβασα ΟΛΑ (!!!!)- ΠΙΣΤΕΥΩ ΟΤΙ ΑΓΓΙΖΕΙ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΕΙΣ....Προσωπικα πιστευω στην προσωπικη ευθυνη ΟΛΩΝ ΜΑΣ ...ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ ΚΑΙ ΑΝ ΕΠΙΛΕΓΟΥΜΕ...

katerina είπε...

Μαυρε Γάτε καλησπέρα. Χαίρομαι πάρα πολύ που ανοιγοντας την πόρτα του τσαντιριου μου βρηκα το επισκεπτηριο σου.

Μαυρε γάτε το έχω ξαναπει, η μεγαλυτερη κριση ειναι η κριση αξιοπιστίας στοςυ Θεσμούς. Κια ειναι δικαιολογημένη. Οι εκπροσωποι των Θεσμών τα σκάτωσαν.

Δεν ξερω σε ποια γυναικα αναφερεσαι, μαλλον δεν θυμάμαι, αλλά ας κάνω τον δικηγόρο του διαβόλου. Αν μια γυναικα είδε ένα παιδάκι να τον τραβοπαλάνε και να τον χτυπάνε αστυνομικοι, ερχομαι στη θέση της και λεω, ότι (σωστό ή λάθος) και εγώ θα έπεφτα πάνω τους. Ακόμα κι αν μετά το βουταγα απο το αυτί και του τραβαγα και 2 σφαλιαρες. Εσυ δεν θα το έκανες Μαυρε Γάτε; Θα αφηνες ένα ανεγκεφαλο παιδάκι να το χτυπάνε με γκλομπσ; Κια μάλιστα όταν οι ζαρντινιερες ...αυτονομουνται και χτυπουν ανηλεώς; όταν μεταναστες πεθαινουν στα αστυνομικά τμηματα και δεν σταζει η ουρά του γαιδάρου;

Μαυρε Γάτε, με το χέρι στην καρδιά (και δνε λέω αν είναι σωστό ή λάθος, λέω την αλήθεια ΜΟΥ) δεν εμπιστευομαι ΚΑΘΟΛΟΥ την αστυνόμια. ή μάλλον την εμπιστευομαι όσο ακριβώς και τους δολοφονους (ανεγκεφαλους ή προβοκατορες) που προστατευει.

katerina είπε...

Green Z, δεν χορταινω να μυριζω τα λουλουδια σου. Μεσα απο την καρδιά μου σε ευχαριστώ και για τις υπέροχες μυρωδιές και για τα όμορφα σου λόγια.

Και εγώ Green Z, πιστευω απολυτα στην Προσωπική ΕΥΘΥΝΗ του καθενός και για αυτό γίνομαι ΘΗΡΙΟ, όταν βλέπω αυτή την τόσο επιφανειακή αλλά και τόσο ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΗ δι;αχυση των ευθυνών.

Οι δικές μου ευθυνες έχουν οναματεπωνυμο. Και προκαλώ τον καθένα να τις καταλογίσει ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ σε εμένα. όλα τα άλλα ειναι οι κλασικές φασιστικές προσεγγίσεις. Κια φοβάμαι εξίσου και τον φασισμό και τοςυ φασίστες. Και ακόμα παραπάνω ΤΡΕΜΩ τους φασίστες με λεοντές ευιασθητου δημοκράτη.