Εκάμαμεν επανάστασιν ...κατά 9/8

Εσένα που σε βρήκε ο σεισμός;
Εσένα που σε βρήκε η πτώση των δίδυμων Πύργων;
Εσένα που σε βρήκε το video της Τζούλιας;
Έμενα πάντως, θα έχω να λέω στους φίλους, στις παρέες και στα παιδιά μου, ότι η χρεοκοπία με βρήκε στις πίστες και στα γαρύφαλλα.

Μόλις ο ήλιος έπεσε και λίγο πριν τα δελτία των 8, δηλαδή πριν δημιουργηθεί πανικός και δεν βρίσκουμε και εύκαιρη βουνοκορφή, ζαλωμένη με αξίνες, σκεπάρνια και κατσαβίδια, ανεβήκα στην Πάρνηθα. Θα μου πεις τι να το κάνεις κυρά μου το κατσαβίδι στο σκάψιμο; Α, εγώ είμαι υπάκουη, οι οδηγίες ήταν σαφείς, ότι βρεις σε εργαλεία, φέρτα στο βουνό.
Τις συντεταγμένες της περιοχής δεν ήξερα να τις διαβάσω, αλλά και αυτή η οδηγία εξίσου σαφής. Σιγή ασυρμάτου. Πιθανότατα να είχε ήδη ενεργοποιηθεί, η διαταγή για την κατάληψη των κέντρων κινητής τηλεφωνίας της αμυνόμενης πατρίδας μου.

Αφού ξόδεψα ένα τεπόζιτο βενζίνη στριφογυρνώντας στην περιοχή, αφου με πηραν στο κυνηγι, σκυλια, τσακαλια, και 4 ζευγαρακια που τιμουσαν την άνοιξη πίσω απο θαμπωμένα τζάμια των αυτοκινήτων, είδα επιτέλους την Cynical με ανοιχτό το πορτ μπαγκαζ να ξεφορτώνει τα φτυάρια. Απο κοντά και το συνθηματικό αναβοσβησμα των προβολέων της Πεντανόστιμης, και πάνω στην ώρα ο Swell με την βάρκα. Πως ήρθε ο Swell με την βάρκα στο βουνό; Συγνωμη τώρα, αλλά με συγχιζετε...Εδώ ήρθε το ΔΝΤ στην Ελλαδα, το ...καράβι στο βουνό σας εντυπωσίασε εσάς;

Οι μη έχοντες blog συμμαχητές μας, έφτασαν με τα ποδια ασθμαίνοντες, στην βουνοκορφή. Δικό μου είναι το post, δικό μου το σενάριο, δική μου η σκηνοθεσία, ας ανοιγάτε blog τεμπέληδες (άντρες συχωριανοί μου, ...πεταμένα λεφτά!) να σας έδινα ρόλους πιο ξεκούραστους, τώρα θα ιδρώσετε.

Αφου τραγουδήσαμε ένα αντάρτικο να εμψυχωθούμε, σκάψαμε βαθιά, τυλίξαμε σε σακούλες super market- εγώ χρησιμοποιησα σακούλες του Χόντου- τις λίρες, τις ράβδους χρυσού και τους βαφτιστικούς σταυρούς, ημών και των τέκνων μας, και τα θάψαμε. Μόλις το χώμα σκέπασε τους θησαυρούς μας και κάτι κορνιζαρισμένα ευρώ που θα δείχναμε στα γεραματα μας στα εγγόνια μας, θυμήθηκα ότι είχα ξεχάσει να θαψω και ένα χρυσό δόντι της συχωρεμένης της γιαγιάς.

Που πήγαν οι ιππότες γαμώτο μου; Δεν μου φτάνει η οικονομική κρίση, δεν μου φτάνει η πολιτική κριση, δεν μου φτάνει το ΔΝΤ, έχουμε και την χειρότερη ιδεολογική χούντα που γνώρισε ποτέ η οικουμένη. Τον φεμινισμό. Κανείς απο τους άντρες συναγωνιστές δεν προθυμοποιηθηκε να ξανασκάψει για να θάψω τον τελευταίο χρυσό μου. Μου ανελυσαν τις θεωρίες περί ισότητας των δυο φύλλων και άναψαν τσιγαρο. Γαμώ το μπελά μου γαμώ. Στο μόνο που είμαι ίση, να είναι οι ευκαιρίες στο σκάψιμο!!!!

Απελευθερωμένοι πια απο τα άγχη του ...πλούτου μας, και αφου εξασφαλισαμε ότι όταν έρθει η απελευθερωση θα έχουμε πάλι το έχει μας καταχωνιασμένο να πορευτούμε, και να πάλι δεν έρθει (το πιθανότερο) θα τα κάνουμε όπλα για τον εχθρό, κατευθυνθηκαμε να λουτροκοπανιστουμε, να βγάλουμε τις λάσπες απο τα νύχια, να ντύθουμε, να στολιστούμε και να απολαύσουμε την τελευταία βραδυά πριν καταφτάσει ο κατακτητής στην Πατρίδα.

Στο μόνο που είχε συμφωνήσει πολιτικά το κίνημα, αν και ειχαμε κατέβει με διαφορετικές ιδεολογικές πλατφόρμες για την προσεγγιση της επαναστασης, ήταν ότι η καλύτερη μακράν επιλογή για την τελευταία νύχτα ανεξαρτησίας, ήταν ΠΡΟΦΑΝΩΣ τα 9/8, όπου τραγουδουσε ο συναγωνιστής ο Γιώργος ο Σαρρής.

Ρε κατοχή ξεκατοχή, ρε ΔΝΤ, ρε χρεοκοπία, στην Αλεξάνδρας θα ζορίζεσαι πάντα να παρκάρεις. Κοίταξα αριστερά δεξιά στην Λεωφόρο, οι συνωμοτικοί κανόνες είχαν ήδη ενεργοποιηθεί, και καταδυθηκα στα άδυτα των 9/8. Ο μετρ μου ζητησε το συνθηματικό, το είχα ξεχάσει, αλλά παρατηρώντας ότι φορούσα στολή παραλλαγής και το κομψό κράνος με τα κλαδιά στο κεφάλι, με διευκόλυνε λέγοντας μου, α, στο τραπέζι των επαναστατών ειστε. Το καλασνικωφ το είχα αφήσει στο πορτ μπαγκαζ, και μαζί μου είχα μόνο μια ελαφριά, κομψή και εξαιρετικά θηλυκή μπερέτα που έδενε εκπληκτικά με τις χαριτωμένες εγγράφες των παπουτσιών μου.

Η με απολυτη ομοφωνία, απόφαση του κινηματος, απέδειχθη εξαιρετική.
Δεν ξέρω που σας βρηκε εσάς, αλλά εμας, η χρεοκοπία μας βρηκε, να αγαλλιαζει η καρδούλα μας, σε ευαίσθητα τραγουδια, να μερακλώνουμε κουνωντας τα εκπαιδευμενα για την μάχη, στιβαρά κορμιά μας σε τσιφτετέλια, ζειμπεκικα, χασαπικα και χασαποσέρβικα, και να απολαμβάνουμε την φωνάρα και την ψυχάρα των καλλιτεχνών.
Το κέφι... τσακιρ, οι μουσικές άπαιχτες, ο συναγωνιστής Γιώργος Σαρρής καρα-άπαιχτος, και συχωριανοι μου... του Ελληνος ο τράχηλος ζυγό δεν υπομένει. Τώρα και για πτώχευση, δεν το έλεγες...


-Συναγωνιστές , αυτός ο κυριούλης, μας τρώει με τα μάτια. Κοντεύει να βάλει το ποτήρι με το κρασί στο αυτί. Μήπως είναι πράκτορας του εχθρού;
- Ρε αυτόν δεν ξέρουμε αν θα τον βρει το ξημέρωμα, άδεια εξόδου από τον Άγιο Πέτρο έχει πάρει, απλά δεν φτάνανε τα ψηλά για την Αχερουσία, μου απαντούν οι συναγωνιστές..

Βασανισμένος άνθρωπος φαινόταν, αλλά gentleman, αυτό οφείλω να το ομολογήσω. Άσε που είχε κάτι. Κάτι το γαλατικό να το πω, κάτι το σοσιαλιστικό, κάτι το δε γαμιέται να το πω, κάτι το θα σας γαμήσω να το πω, τέλος πάντων.... κάτι.

Στις 4.10, σηκώθηκε από το τραπέζι του, και πλησίασε το δικό μας. Χαλάρωσε λίγο την γραβάτα, έβαλε το χέρι στην μέσα τσέπη του blazer, άνοιξε το πορτοφόλι του, ακούμπησε την κάρτα του πάνω στο τραπέζι και ρώτησε «να καθίσω λίγο μαζί σας;». Περίεργοι κοιτάξαμε την κάρτα του...
«Dominique Strauss-Kahn
Managing Director of International Monetary Fund»

Στην τσέπη μου είχα ακόμα το άθαφτο χρυσό δόντι της γιαγιάς (γαμώ τους φεμινισμούς σας, γαμώ). Έβγαλα και του το έδωσα χωρίς δεύτερη κουβέντα. Άλλωστε, αυτό που δεν είχα ομολογήσει ποτέ στους συναγωνιστές μου, είναι ότι δεν αντέχω τα βασανιστήρια.

Ο συναγωνιστής Γιώργος Σαρρής στην σκηνή, εκείνη την στιγμή, μακάριζε την τύχη μας, που ξεχάσαμε να μεγαλώσουμε...