Αιεν Αριστευειν

Αργό το φανάρι της οδού Λαρίσης που βγάζει στην Κηφισίας. Στα δεξιά μου, μεγάλο εμπορικό κατάστημα που οι βιτρίνες του δεν είναι φωτισμένες με Χριστουγεννιάτικα στολίδια, αλλά ντυμένες με τεράστιες κόκκινες ταμπέλες που γράφουν, «Κλείνουμε λόγω ΚΡΙΣΗΣ και Χαρίζουμε...».
Στο ραδιόφωνο «εθνικά υπερήφανοι», εκφράζουμε την συγκρατημένη δυσαρέσκεια μας για την ευρωπαϊκή «επιτήρηση».

Κουστουμαρισμένοι -αχ, πως του έλεγε εκείνος ο αλήστου μνήμης Παυλόπουλος; Α... «χαμηλόβαθμοι κοινοτικοί υπάλληλοι»-, πίνουν καφέδες σε πορσελάνινα φλιτζάνια, τρώνε κουλουράκια σε υπουργικά γραφεία, γευματίζουν στον restaurant Διόνυσος...να βλέπουν βρε παιδί μου και την Ακρόπολη φάτσα κάρτα την ώρα που μας ...νουθετούν. Την ώρα που κουνούν καρτερικά το κεφάλι τους ξανακούγοντας τις αιώνιες δικαιολογίες των κακομαθημένων συγγενών τους, ενώ ταυτοχρόνως... προειδοποιούν...
Ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που η κυρα Μαρίτσα «προειδοποιεί» τον άσωτο γιο της ότι θα του κόψει το χαρτζιλίκι γιατί εν μέσω εξεταστικής(της ...νιοστής εξεταστικής του), γυρίζει στις 8 το πρωί από ένα έξαλλο clubbing και της λέει έξαλλος, τι θες ρε μάννα και μου τα κάνεις τσουρέκια; Πτυχίο δεν θες γαμώ την τύχη μου γαμώ; Ωραία εγώ πτυχίο θα το πάρω....


Ποταμοί μελανιού έχουν χυθεί και ...χαθεί, για την «τραγική» κατάσταση μας. Μα ο τρόμος πουλάει... Και στην Ελλάδα, πουλάει ακόμα περισσότερο, γιατί την ιστορία την μάθαμε στο ευνουχιστικό και ελληνορθόδοξο σχολείο. Αν την είχαμε διδαχθεί, ως οφείλαμε, σήμερα θα χαμογελάγαμε όπως χαμογελάς όταν ξαναπέφτεις στην ίδια δυσάρεστη ή ευχάριστη περιπέτεια, που έχεις «ζήσει», τόσες πολλές φορές. Στην περιπέτεια που ξέρεις την κατάληξη της. Όχι απαραίτητα με happy end, αλλά με ..τέλος γνωστό και αναμενόμενο.

Καλά μην μου πείτε ...ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται σαν φάρσα. Μα εμείς πάντα πρωταγωνιστές φαρσοκωμωδίας είμασταν, άσχετα, αν σαν μουσική υπόκρουση βάζαμε πάντα ηρωικά εμβατήρια και ταρατατζουμ.

Το ...1849, το νεοσύστατο ελληνικό κράτος, ήταν και πάλι στο χείλος του γκρεμού.
Και πάλι έψαχνε ...δανειστές, στις τότε αγορές του τότε ...κόσμου. Ουδεμία πρωτοτυπία μέχρις εδώ...

Βρέθηκε ο Γαλλοεβραίος Ροτσιλντ, που θα ερχόταν μεγαλοβδομαδιατικα να δει τα χάλια μας, να δει και τι θα εξαργύρωνε ...με τα χάλια μας, να διαπραγματευτεί και να μας ...δανείσει.

Η ελληνική Κυβέρνηση, με το ιστορικά διαχρονικό «δαιμόνιο» που διαθέτει, αποφάσισε να απαγορεύσει το κάψιμο του Ιούδα, για να μην «ενοχληθεί» η εβραϊκή ρίζα του Ροτσιλντ. Μπας και βάλει το χέρι στην τσέπη, μπας και αποφύγουμε και τότε την πτώχευση... ΔΝΤ, τότε δεν υπήρχε...
Το κάψιμο του Ιούδα ή κάψιμο του Οβριού, λαοφιλέστατο τότε ελληνικό έθιμο, ήταν το κάψιμο σε κάθε πλατεία, κάθε γειτονιάς ενός αχυρένιου ομοιώματος Εβραίου, που από τα μάτια του σκάγανε κάτι σαν καψούλια. Μεγαλοπαρασκευιατικο το έθιμο, μετά την περιφορά του Επιτάφιου, η ...εκδίκηση των πιστών για την προδοσία... του Χριστού.

Αλλά βρε, του Έλληνος ο τράχηλος...ζυγόν και απαγόρευση δεν υπομένει, και οι τσαμπουκάδες δευτερη γλώσσα του, εγγεγραμενοι στο DNA του. Όχι αυτό το DNA, το αρχαιοπρεπές και ηρωικό που πουλάμε και σιγά σιγά το πιστέψαμε και εμείς(α, ρε Θαλεια Δραγώνα, τόλμησες και εσύ να πεις αλήθειες...) αλλά σε αυτό το κλασικά ελληναράδικο.

Στου Ψυρρή λοιπόν, στην Πλατεία ...Ηρώων (οι ήρωες και οι μαλακίες στον τόπο τούτο... είναι το κύριο εξαγώγιμο προϊόν μας) παράκουσε η οργισμένη νεολαία της εποχής την ...θεόπνευστη διαταγή της ελληνικής Κυβέρνησης, και αφού έκαψαν πανηγυρικά τον Ιούδα, μπήκαν και στο σπίτι του ΑγγλοΠορτογάλοΕβραιου Don Pacifico και τα έκαναν λαμπογυαλο.

Ποιος ήταν ο Don Pacifico; Ένας μάγκας Δον, ...γκόμενος λένε τα κουτσομπολιστικα μεσημεριαναδικα της εποχής, της Δούκισσας της Πλακεντίας, τοκογλύφος θα έλεγε ο Αυτιάς της εποχής, πρόξενος της Πορτογαλίας που όμως είχε απαλλαγεί των καθηκόντων του λόγω καταχρήσεων, θα ανέφερε ο Τσίμας της εποχής, και ο Πρετεντερης θα συμπλήρωνε ότι ο Δον είχε και την Αγγλική υπηκοότητα (αντίστοιχη της ...Αμερικάνικης σήμερα, μιας που η Αγγλία ήταν η Αμερική της εποχής).

Ο Don Patcifico, κινητοποιεί τα εγγλέζικα κονέ του, και το πρωί κιόλας της επομένης μέρας ο sir Έντμοντ Λάιονς, Αγγλός Πρέσβης στην Ελλαδα, κάνει διάβημα στο ελληνικό υπουργείο εξωτερικών, ζητώντας την άμεση καταβολή των 886.737 δραχμών για την αποζημίωση του ...Βρετανού υπηκόου.

Η Κυβέρνηση Κριεζή παθαίνει εγκεφαλικό (αν δεν μπορείτε να φτιάξετε την εικόνα στο μυαλό σας, σκεφτείτε τον κ. Παπακωσταντίνου, εκεί κάτω από τις νεραντζιές του Μαξίμου, που λες το βλέπω του ερχεται το εγκεφαλικό, κριμα, νέος άνθρωπος...αλλά να φοράει φράκο και δαντελωτό πουκάμισο), μιας που ο προϋπολογισμός της αιώνια ηρωικής Ελλάδας, τότε ήταν 4.000.000 δραχμές.

Η Κυβέρνηση Κριεζή.... δεσμεύεται (άλλη λέξη διαχρονικά γελοία) ότι θα παραπέμψει το θέμα στην ... ελληνική δικαιοσύνη, (εδώ δεν θα κάνω σχόλια, είμαι και δημοκρατική πολίτης που οφείλει να σεβαστεί τους πυλώνες της δημοκρατίας).

Έλα όμως που ο Πάλμερστον , ο τότε Υπουργός Εξωτερικών της Αγγλίας, είχε την ίδια εντύπωση με τους νεοέλληνες για την ελληνική δικαιοσύνη. Απαιτεί με δικό του πια διάβημα , την άμεση καταβολή της αποζημίωσης των 886.737 δραχμών, για την αποκατάσταση των ζημιών που υπέστη ο Βρετανός υπήκοος από τους έλληνες χουλιγκανους, κουκουλοφόρους, γνωστούς άγνωστους, κλπ.

Η Ελληνική Κυβέρνηση και ο Βασιλεύς Όθων ...δεν υποκύπτουν στον εκβιασμό (αχ, Παναγία μου, όλα αλλάζουν και όλα ίδια μένουν σε αυτόν τον τόπο) και ο Πάλμερστον προχωρεί στον ναυτικό αποκλεισμό Ελληνικού Βασιλείου...

Ο Αγγλικός στόλος καταφτάνει, αποκλείει όλα τα λιμάνια, κατάσχει τα καλύτερα ελληνικά πλοία, το Όθων, το Ανδρούτσος, , το Κανάρης, το Τομπάζης, το Σαχτούρης, το Μιαούλης, αλλά δεν κατάσχει ...όσα φέρουν τιμητικά ονόματα Άγγλων (Κοχραν, Αστιγξ). Ο αποκλεισμός κρατάει ένα εξάμηνο...

Το εμπόριο σταματάει (τιμημένοι λιμενεργάτες, ιδου οι προγονοί σας...), έλλειψη τροφίμων και φάρμακων, πείνα και αρρωστιες απλωνονται στην χωρα.

Η ελληνική Κυβέρνηση καταθέτει το ποσό των 250.000 δραχμών σαν εγγύηση ...καλής θέλησης(!!!) στο όνομα του Βρετανού πρέσβη, και η Γαλλία και η Ρωσία, που καταλαβαίνουν μετά απο ένα εξάμηνο, ότι διακυβεύονται τα ζωτικά τους δικαιώματα πάνω στον περίεργο τούτο τόπο, που έχει μεγάλες προοπτικές για αυτούς, παρεμβαίνουν σαν εγγυήτριες δυνάμεις και αίρεται ο ναυτικός αποκλεισμός του λιμανιού του Πειραιά. Ο ηρωικός ελληνικός λαός, έχει νικήσει...θα διαβάσετε σε σχολικά ιστορικά εγχειρίδια.

Αφού οι (τότε) διεθνείς ισορροπίες ...αποκαθίστανται (ερήμην μας μάλλον), αφού οι Μεγάλες Δυνάμεις τα βρήκαν στις επιρροές και στις αρμοδιότητες, αφού μπήκαν και οι Πορτογάλοι στο παιχνίδι (όχι χωρίς ανταλλάγματα!!!) και αποφάσισαν να αποκαλύψουν τις λαμογιές του Don Patcifico (τρέμε Siemens) και να αποκαταστήσουν το ηθικό κομμάτι της ...ιστορίας ομολογώντας τους λόγους για τους όποιους τον είχαν αποπέμψει από την θέση του Προξένου τους στην Ελλάδα , τελικά ο Δον πήρε 3.750 δραχμές ...και παρηγορήθηκε στην αγκαλιά της Δούκισσας της Πλακεντίας, όπως θα έλεγε και η Τατιανα Στεφανίδου της εποχής...

Ιστορία, φάρσα, η Ελλάδα μας ρε συχωριανοί... Αυτή που ξέρουμε και εμείς... αλλά και οι κουστουμαρισμένοι ανάλγητοι «χαμηλόβαθμοι κοινοτικοί υπάλληλοι»- γεια σου βρε Παυλοπουλε με τα ωραία σου!!!- δανειστές μας.

Και επειδή στην Ελλάδα, τα πράγματα έχουν χιλιάδες ...αναγνωσεις, ας δώσουμε και την εκδοχή της ...άλλης αλήθειας.

Ο Μαρξ δημοσιογραφώντας εκείνη την εποχή επιτίθεται στον Παλμεστρον και τον καταγγέλλει σαν προδότη της πατρίδας του και πληρωμένο πράκτορα της Ρωσίας.

Ο Μαρξ καταγγέλλει ότι ο «ναυτικός αποκλεισμός» της Ελλάδας είναι μια καλοστημένη πλεκτάνη του Παλμερστον προς όφελος της Ρωσίας. Ενισχύει τα αντιαγγλικά συναισθήματα του ελληνικού λαού (μετέπειτα αυτό μετετράπη αντίστοιχα στο Yankees go home) και τονώνει τα φιλορωσικά.

Κάποιοι άλλοι λένε ότι η ενάρετη Αγγλία, αντιδρά σπασμωδικά με ναυτικό αποκλεισμό της Ελλάδας σαν αντίδραση στην αιματηρή κατάπνιξη της ουγγρικής επανάστασης απο το ρωσικό στρατό (των δουλοπαροικων ντε που περιεγραφε και ο Λένιν), λίγο καιρό πριν.

Ας διαλέξουμε όποια εκδοχή βολεύει τον καθένα μας. Και τι σημασία έχει... Το τέλος της θεατρικής πράξης...γνωστό.

Μουσική υποκρουση για να διαβαστεί αυτο ποστ...

Πάρτε και αυτό, και όρθιοι σας βλέπω...

Α, και το πιο ελληνικό απο όλα. Η Ελλαδα που δεν αλλάζει ποτε, η Ελλαδα που δεν πεθαινει ποτέ, μεσα απο τα μάτια της αλήστου μνημης ΥΕΝΕΔ, η μαμα της ΕΡΤ...

Η Ελλαδάρα ΜΟΥ, η τρελή, η αδεσποτη, η μουργέλα, η γαιδουρα, η αρχαιολάγνα, η πονήρω, η πουτάνα, η γκομενάρα, το σπιτι μου, οι παντοφλες μου, η αγκαλιά μου...

Λιωνω για πάρτη σου Ελλαδάρα μου, όχι απο εθνική υπερηφάνεια. Αυτό δεν ξέρω τι θα πει. Εθνικά περηφανη δεν υπήρξα ποτέ. Ερωτευμένη μαζί σου, υπήρξα πάντα. Λιώνω γιατί είσαι η μάννα μου, η αδελφή μου, εγώ,... Τον ερωτα μου για την αγκαλιά σου, παλευω να ξορκίσω... Επί ματαίω...