Κυριακή 17 Ιανουαρίου 2010

Κυριακή...

Αγαπώ πολύ τις Κυριακές...
Τις μεγάλες Κυριακές, που παλεύω να κάνω απέραντες...
Τις «χαμένες» Κυριακές, αυτές τις τόσο γεμάτες από την ηδονή της βραδύτητας...
Τις Κυριακές που όλα βρίσκουν την σωστή τους διάσταση...
Τις Κυριακές που αποπνέουν αυτήν την τόσο γλυκεια, την τοσο ηδονική οκνηρία...
Τις Κυριακές που ξεπερνάς την μάνητα σου για την απερισκεψία της Πανδώρας, αυτής που εξανεμισε όλα τα αγαθα, αλλά χαλαλι της, αφου κρατησε την ελπίδα. Την ελπίδα για Κυριακές...

«κοιτάζω στο καθρεφτάκι, πάντα το ίδιο αυτοκίνητο, που δεν μπορεί να με προσπεράσει εξαιτίας της αντίθετης κυκλοφορίας. Πλάι στον οδηγό κάθεται μια γυναίκα. Γιατί δεν της διηγείται κάτι αστείο; Γιατί δεν ακουμπάει την παλάμη του στο γόνατό της; Απεναντίας, αναθεματίζει τον αυτοκινητιστή μπροστά του που δεν τρέχει γρήγορα, και η γυναίκα δε σκέφτεται κι εκείνη να αγγίξει τον οδηγό με το χέρι, σοφάρει νοερά μαζί του και με αναθεματίζει κι αυτή»

Κυριακές που δεν βιάζεσαι, που δεν τρέχεις, που σπαταλάς, που προσφέρεις την ύψιστη πολυτέλεια στον εαυτό σου και στους άλλους, την πολυτέλεια του χρόνου.
Του χρόνου να κοιταχτείς αργά, να κοιτάξεις τον άλλον αργά, να κόψεις κομματάκι κομματάκι κάθε χιλιοστό απο κάθε προσωπο, να φτιάξεις μικρές φορμες, να αναδιαταξεις τα πάντα.
Κυριακές που κάνεις στην μπάντα το ψεύτικο, το άμορφο, το ασύλληπτο, αυτό που τελικά είναι μη απομνημονευσιμο.
Κυριακές που αράζεις, που λουφάζεις, που χάνεσαι σε αγκαλιές, σε αγγίγματα, σε βλέμματα, σε καναπέδες, σε κρεβάτια, σε γραφεία, σε βιβλία, σε μουσικές...
Κυριακές, που αρνείσαι να κάνεις οτιδήποτε από τα ψεύτικα «πρέπει», κοινωνικά, επαγγελματικά, αυτά τα «θέλω του μέσου όρου», αυτά «θέλω της μέσης ευτυχίας»...
Κυριακές που ρουφάς αργά και ηδονικά τα δικά σου αποκλειστικά ΘΕΛΩ, αυτά που σου ανήκουν, αυτά που είσαι ΕΣΥ...
Κυριακές που το κουκούλι του σπιτιού σου, το νοιώθεις μεταξενιο, προστατευτικό, να σε αγκαλιαζει, να σε χαυνωνει στο υπέροχο τίποτα. Αυτο το τίποτα, που είναι ΟΛΑ.

Κάθομαι στο γραφείο μου, για να γράψω. Να γράψω στο ιδιωτικό και στο ...δημόσιο ημερολόγιο μου.
Κάθομαι σε ένα γραφείο υπερπαραγωγή, ένα γραφείο δώρο της γιαγιάς μου, όταν μπήκα στο Πανεπιστήμιο. Ένα γραφείο Chippendale, που εκείνη πίστευε (μπορεί ...τότε να το πίστευα και εγώ) ότι ταίριαζε με τα τότε όνειρα μου, κομμάτι από το σκηνικό, όσων με περίμεναν. Ένα γραφείο πολύ στυλιζαρισμένο, μάλλον άβολο που δεν συνυπολόγιζε τις Κυριακές.
Ένα γραφείο που δεν με ακολούθησε στις περιπλανήσεις μου, αλλά βρέθηκε να με περιμένει στην επιστροφή μου.

Κάτω από το τζάμι του, κάποια μικρά χαρτάκια, μικρά ιδιόχειρα μηνυματάκια, μικρά σημειωματακια. Παράταιρα με το στυλ του. Ελάχιστες λέξεις, απέραντες, γλυκές, τρυφερές, στιγμές. Οι μνήμες. Όλη μου η ζωή.
Και ένα ακόμη....
Κομμενη σελίδα μιας Κυριακής, από το ημερολόγιο της εποχής που ήμουν μαθήτρια. Ένα χαρτάκι που βρισκόταν χρόνια προστατευμένο στο πορτοφόλι μου και βρήκε και αυτό την θέση του κάτω από το τζάμι του γραφείου. Απόκομμα μιας ...Κυριακής, και πάνω του ένας στίχος.
Πάει κι αυτή η Κυριακή, κι ας καρτερούμε μια άλλη, ήτανε τόσο δα μικρή, όσο και κάθε Κυριακή, π
ου πριν την ζήσουμε ...περνάει.

24 σχόλια:

Yannis Zabetakis είπε...

σε βάρεσε η συννεφιά του καιρού και η πολιτική μουντίλα, Καρκινάκι?

wake up!

and cheer up

http://www.youtube.com/watch?v=-_niy2ZM5Jo

vague είπε...

Μ' έκανες να σκέφτομαι να αναθεωρήσω την άποψή μου για την Κυριακή, την οποία θεωρώ μικρή, πικρή και μάντη κακών (της επερχόμενης Δευτέρας). Την άλλη Κυριακή, θα κοιτάξω να τη δω με μεγαλύτερη κατανόηση και ίσως έτσι με δει κι αυτή με λίγη παραπάνω τρυφερότητα.
:)

ο κύριος "αμ" είπε...

... αυτά τα μικρά χαρτάκια , που βρίσκονται παντού , στις τσέπες , στο πορτοφόλι που ναι μεν δεν έχει ευρω , αλλά είναι γεμάτο από δαύτα , στο τραπέζι που έχεις για γραφείο , παντού παντού ....κι όλα κάτι έχουν να πούν , δουλειές , σκέψεις που δεν λέγονται αλλά γράφονται , στιχάκια ...
....κι αυτές οι κυριακές ...κι εγώ τώρα τις εκτιμώ ...όλα με καθυστέρηση μου συμβαίνουν

καλή ... επόμενη κυριακή

katerina είπε...

Μπα Γιάννη παιδί του χειμωνα είμαι. Σιχαινομαι τις μεγάλες μερες, τις έντονες ηλιοφάνειες, τα λαμπερά, τα φωτεινά,τα ...ξεκαθαρα.
Λατρευω τις μεγάλες νυχτες. Λατρευω το ...σκοτάδι. Λατρευω τις φωτιές.

Ένα μωρό, μωρό παιδί χρόνια
έχει κρυφτεί στο σώμα μου
τρώει μπογιές, καρδιές, φωτιές, χιόνια
και την κολώνια μου

Μέρα νύχτα κλαίει
δε με θες μου λέει
τρέχει στην μπανιέρα γυμνό
λούζει τα μαλλιά μου
πλένει τα φιλιά μου
βγάζει απ' την ψυχή μου καπνό

Ένα μωρό, μωρό παιδί χρόνια
έχει κλειδιά απ' το σπίτι μου
κάνει ζημιές, βρωμιές, χαρές, ψώνια
κάτω απ' τη μύτη μου
Χρόνια ερωτευμένο
παραμυθιασμένο
μ' ένα μυαλουδάκι γερό
που όταν λέει πεθαίνω
τρέχω του μαθαίνω
τι θα πει μωρό μου
ΜΠΟΡΩ

katerina είπε...

Riski, καλώς σε βρήκα.
Χαζεψα το blog σου... και μα τον Τουτατη πραγματικά χαρηκα που σε βρηκα. Θα τα πουμε και εκει, το τελευταιο ποστ σου, ΖΗΤΑΕΙ, ΑΠΑΙΤΕΙ βρε παιδί μου, σχόλιο!!!!

Ναι οι Κυριακές ειναι μικρές, αλλά για αυτό και τόσο πολυτιμες. Αφιερωσου της. Θα στο ανταποδώσει. Στο υπογραφω.

katerina είπε...

Κι όμως κ. Α.Μ.
Φίλε μου Α. πρέπει να με πιστεψεις. ΌΛΑ συμβαινουν ΟΤΑΝ πρέπει να συμβουν.

Ο σκηνοθέτης είναι πάντα εκπληκτικός, πάντα έχει το σωστό timing. Ισως εμεις σαν θεατές να είμαστε λίγο βιαστικοι, λίγο ανυπομονοι. Ίσως μασουλώντας το ποπ κορν στην ταινία της ζωής μας, να θέλουμε λίγη περισσότερη δραση, πιο έντονη, πιο γρηγορα. Αλλά....δεν τσιμπάει.
Όλα έρχονται όταν πρέπει να έρθουν και όλα τελειωνουν όταν πρέπει να τελειωσουν. Στο ορκιζομαι!!!

Ι.Σ. είπε...

Οι Κυριακές στην Κατερίνη φεύγουν μαζί με τη βροχή
και τα μπουλούκια οι θεατρίνοι παίζουν τη Γκόλφω μοναχοί

Και τα φαντάρια σαν κι εσένα στριφογυρνάνε στο σταθμό
κι όπου ανταμώνουνε με τραίνα κάτι τους πνίγει στο λαιμό
...
Οι Κυριακές πλήττουν συνήθως τις μοναχικές ψυχές, όπως ευφυιώς πριν πολλά χρόνια υπογράμμισαν ο Λ. Παπαδόπουλος και ο Γ. Σπανός.
ΥΓ.Πάλι είχες την τιμητική σου στη Real News
Καλή βδομάδα!

Yannis Zabetakis είπε...

οκ, έχεις τις σκοτεινο-μαύρες σου...

αποδεκτό και κατανοητό!

οκ και το τραγουδάκι...

πάρε ένα άλλο με λίγο διαφορετικό κυνισμό

Την ώρα που σιδέρωνε
της ήρθε πως ξημέρωνε
και σφύριζε καράβι.
Σαν τότε που διαλέγαμε
με ποιον μπορεί να φεύγαμε
στην πρώτη αγάπη σκλάβοι

Κι είχε ένα σίδερο μ' ατμό
και λίγο ιδρώτα στο λαιμό
Σάββατο απόγευμα στην άκρη της κουζίνας.
Γυρνάει ραντίζει ένα γιακά
και λέει στον άντρα ξαφνικά
πως πάει κι αυτός ο μήνας.

Την ώρα που σιδέρωνε
της ήρθε πως ημέρωνε
στα γόνατα λιοντάρι.
Διπλώνει ένα πουκάμισο
κι ο γιος χρονώ ενάμισο
στα πόδια της κουβάρι.

Κι είχε ένα σίδερο μ' ατμό
και λίγο ιδρώτα στο λαιμό
Σάββατο απόγευμα στην άκρη της κουζίνας.
Γυρνάει ραντίζει ένα γιακά
και λέει στον άντρα ξαφνικά
πως πάει κι αυτός ο μήνας.

Την ώρα που σιδέρωνε
της ήρθε ν' αφιέρωνε
σε κάποιον τη ζωή της
Που ανέβαινε στη μάντρα της
και γνώριζε τον άντρα της
με την αναπνοή της.

Κι είχε ένα σίδερο μ' ατμό
και λίγο ιδρώτα στο λαιμό
Σάββατο απόγευμα στην άκρη εκεί στην πόρτα.
Μια πιέτα δύσκολη πατά
απ' τ' όνειρό της σταματά
κι ανάβει όλα τα φώτα.

http://www.youtube.com/watch?v=_graFQz4XXU

-------------
cheer up...sunday is over in 20mins

katerina είπε...

Τις αγαπάω πολύ τις Κυριακές. Ιδιαιτερα, όταν μπορείς να τις απολαυσεις σαν...Κυριακές. Και την σημερινή, της έδωσα και καταλαβε...
Μια υπέροχη Κυριακή. Που φευγει όμως γαμωτο...

Δεν την ειδα σήμερα την real news. Ελπιζω να λεει κάτι καλό.

katerina είπε...

Και όμως φίλε μου, καθόλου τις σκοτεινομαυρες μου δνε έχω. Αυτές θα τις έχω απο αυριο.

Και σιγά μην αφήσω την δική μου Κυριακή να φυγει στις ...12 νταν, τα μεσανυχτα. Σταχτοπουτα πάλι ...δεν με λες!!!

Ι.Σ. είπε...

Η ΠΟΛΗ ΤΗΣ ΚΑΤΕΡΙΝΑΣ
(Φωτο … το γνωστό μάτι που τα πανθ’ ορά και τα πάντα βλέπει)
ΤΟ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟ ιστολόγιο (http://hpolhthwkaterinas.blogspot.com/) τα περιγράφει όλα μόνο του. Η «πόλη της Κατερίνας» τα περιγράφει στην επεξήγηση της πρώτης σελίδας: «Τι να είναι άραγε τα blogs; Κάποιοι θα πουν ότι είναι η δυνατότητα του «ταπεινού», του «ανώνυμου», να καταθέσει την άποψή του. Κάποιοι άλλοι θα πουν ότι είναι η φωνή των πολιτών… Επιτρέψτε μου να πω και εγώ τη δική μου γνώμη. Τα blogs… είναι η εφαρμοσμένη θεωρία (χημικός γαρ!) του «στον καθρέφτη μου κοιτιέμαι και από μόνη μου αγαπιέμαι». Πιάνεις μια γωνίτσα σε αυτό τον απέραντο κόσμο του νέου ψηφιακού πλανήτη και γράφεις το ημερολόγιό σου σε δημόσιο χώρο».
REAL NEWS 17-1-2010

μ είπε...

Να σου πω Κατερίνα, παλιότερα ένιωθα αυτό που λέει η Ρίσκι: "πωπω πάλι Δευτέρα αύριο" και μουτζούφλιαζα.

Πλέον έχει αλλάξει αυτό και το σκέφτομαι αφού πέσει ο ήλιος. Κάτι είναι κι αυτό... :)

apos είπε...

Σε ζηλεύω, αγαπημένη μου...

έχω καταντήσει μέσα σε μια Κυριακή να προσπαθώ να χωρέσω δέκα ζωές...

Σε φιλώ γλυκά.

Yannis Zabetakis είπε...

αφήστε τις Κυριακές και ετοιμάστε τις " πολιτικές σας ροχάλες"

http://environmentfood.blogspot.com/2010/01/blog-post_3704.html

OnWine είπε...

Κατερίνα, ένα ερώτημα:

Αυτή η ..στροφή προς μαθητικές εκθέσεις με θέμα "Πως πέρασα την Κυριακή μου" είναι ...μόνιμη πάθηση, ή να την θεωρήσω σαν ένα περαστικό παλιμπαιδισμό?

Συγγνώμη βέβαια, απλά δεν είχα συνηθίσει σε κάτι τέτοια...

Οχι... δεν υπάρχει καν υστερόγραφο!

katerina είπε...

Γιάννη μου, το διαβασα και εγώ και το δευτερο δημοσιευμα της real news για το τσαντηρι μου.

Ε, κοκκινησα…μια τζουρα καλέ, και διατί να το κρυψωμεν άλλωστε (άλλωστε νταρντανα δεν με λες, ουτε καν με γιαπωνεζικα κριτηρια σωματοτυπου, αλλά δεν χωράω να κρυφτώ και πίσω από το δάχτυλο μου), …κορδώθηκα σαν γυφτικο σκερπάνι.

Να είναι καλά οι άνθρωποι, όποιοι κι αν είναι.

katerina είπε...

Μάνο μου, το να απαντάω την Τρίτη για την γλύκα της Κυριακής, μου φέρνει ...«δάκρυα στα μάτια». Η επόμενη Κυριακή μου φαίνεται τόσο, μα τόσο μακριά. Άσε που φοβάμαι ότι προβλέπεται να είναι μια τρελαμένη απο σουρτα φέρτα
Κυριακή.

Με πιάνει τρέλα όταν σκέφτομαι, τα τόσα πολλά που κάνουμε, τα χιλιάδες στα οποια αναλωνόμαστε, όλο αυτό το ξόδεμα μας, στα μικρά, στα άθλια, στα γρήγορα, στα άνευ ουδεμιάς σημασίας, που ντύνουν τις ζωές μας, γδύνοντας την από την ουσία της. Την απόλαυση.

katerina είπε...

Λοιπόν Απος, όταν σε δω ξέρω τι θα σου δώσω. Πέρα από το φιλί.

Υ.Γ. Όχι, οι Κυριακές, δεν πρέπει να γεμίζουν από δέκα ζωές, αντίθετα πρέπει να γεμίζουν από τη Ζωή. Το λέω, το φωνάζω μπας και το εμπεδώσω και εγώ.

katerina είπε...

Χα,χα.χα μπήκατε στην διαδικασία της χρισματολαγνείας αγαπητέ κ. Ζαμπετάκη.

Φίλε μου, θα παραμείνω στην Κυριακή μου. Έστω και αν είναι Τρίτη με αφανταστο τρεξιμο, και απίθανο χάσιμο ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΟΥ χρόνου, σε εκατομυρια επουσιώδη, που διαφεντευουν την ζωή μου.

katerina είπε...

Σχολιαστή,
Όντως με πιάνουν κρίσεις παλιμπαιδισμού. Ενίοτε και έντονες.
Αλλά δεν θέλω να τις αποδιώχνω.

Αντίθετα θα ήθελα να τις απολαμβάνω όσο περισσότερο μπορώ, θα ήθελα να τις αφήνω να μου στρογγυλεύουν τις γωνίες, θα ήθελα να τους επιτρέπω να μου αναδεικνύουν το ουσιώδες ΜΟΥ, που κάπου κάπου μάλλον το χάνω.

irlandos είπε...

Μάλλον προτιμώ τα Σάββατα.
Η χαλάρωση που νιώθω τότε έχει και μια προοπτική βρε παιδάκι μου.
άλλωστε, μην ξεχνάς ότι κι εκείνο το τραγούδι "Πάει κι αυτή η Κυριακή" γράφτηκε όταν ο κόσμος δούλευε και τα Σάββατα !

Φιλικά,
Ιρλανδός

Yannis Zabetakis είπε...

τι λέει η real news προχθες?

σε έχασα?

στείλε με το λινκ please!!

τσότσος είπε...

Πού είσαι Κατερίνα μου; Σε πήρα για χρόνια πολλά στις γιορτές στο κινητό σου αλλά δεν...
Φιλιά πολλά!

A-nomimos είπε...

΄Ηταν Κυριακή. Κι ήτανε κελί.
Κι απ'των κοριτσιών το χώρο, το άκουγα.
"Ποιος το περίμενε πως θάταν Κυριακή..."
Αυτό κράτησα.